MAZOHA stress για success

Καλοκαίρι του ’22 είχα γράψει για το προ-προηγούμενο LP του Mazoha, το «Τώρα χορός», καλοκαίρι του ’23 είχα γράψει για το «Α τους σκοτώσουμε όλους και μετανιώνουμε ύστερα» και καλοκαίρι του ’24 θα γράψω για το έσχατο «Stress για Success» [πάντα Inner Ear], το πιο νέο άλμπουμ του Τζίμη Πολιούδη, στο οποίο τα κάνει, για άλλη μια φορά, όλα μόνος του. Τα βασικά εννοώ. Γράφει τις μουσικές, τους στίχους και παίζει ό,τι ακούγεται στον δίσκο. Από κει και πέρα στη μίξη βοηθάει ο Θωμάς Στρατάκης, στα beats o Θάνος Τσιτλακίδης, ενώ το μάστερ είναι του Μάνου Τσαντιράκη. Αυτά σε σχέση με τα ονόματα.

Οπωσδήποτε υπάρχει μια συνέχεια και μια συνέπεια στα βινύλια του Mazoha και αυτό είναι αναμενόμενο, και κυρίως σωστό. Όλα τα άλμπουμ συνδέονται μεταξύ τους και οι μικρές προσθαφαιρέσεις (εδώ, βασικά, το hip hop είναι κάπως αυξημένο) είναι απλώς εκείνο που απαιτείται, ώστε η παραγωγή να πάει ένα βήμα παρακάτω. Το synth-punk παραμένει, χοντρικά, η βασική και η κατευθυντήρια ηχητική γραμμή και στο «Stress για Success», και αυτό θα πρέπει να το πούμε από την αρχή. Όπως από την αρχή, και με αφορμή το δεύτερο κομμάτι, το «Ανοιχτή πληγή», θα πρέπει να σημειώσουμε πως στιχουργικά ο δίσκος περιστρέφεται γύρω από ένα βασικό «δίδαγμα», πως ο άνθρωπος οφείλει να προχωράει μπροστά ή παρακάτω, δίχως να κοιτάζει πίσω, και κυρίως δίχως «να μασάει» (αυτό σημαίνει αυτοπεποίθηση). Αποδέχεσαι, λοιπόν, τον εαυτό σου, αλλά ταυτοχρόνως αποδέχεσαι και ό,τι κινείται γύρω σου. Είναι δύο κόσμοι, που δεν συναντιούνται, και είναι εκείνο που ακούμε όσο σαφέστερα γίνεται στο «Ως το τέρμα» («Μου ’παν ν’ αλλάξω τρόπο / τους χτύπησα στον ώμο /  κι είπα “άντε γαμήσου” / έτσι θα πάω ως το τέρμα / Μου ’παν να γίνω μπίζνα / μα εγώ αγαπάω την πείνα / άντε γαμήσου βλήμα  / έτσι θα πάω ως το τέρμα»). Κομμάτι μαύρο (στα λόγια), αλλά εύθυμο (στον ήχο), που βγάζει και μια ικμάδα αισιοδοξίας είναι το «Μέσα μου κάνει πάρτυ το κακό» (εκεί όπου οι κιθάρες μάχονται με τα πλήκτρα), με την πλευρά να κλείνει με το «Πιστόλι», ένα επίσης μαύρο κομμάτι στα lyrics, και εξωστρεφές ηχητικά, που δείχνει και πάλι την πάλη που διεξάγεται στην τραγουδοποιία του Mazoha. Τι υπερισχύει; Η μουσική φυσικά, αφού υπάρχει και δεύτερη πλευρά...
Η οποία ξεκινά με το «Hello ανθρωπότητα», ένα ακόμη κομμάτι συναισθηματικής ενδυνάμωσης, με all around πλήκτρα, και κάπως φανφαρόνικα φωνητικά, που βγάζουν μιαν αίσθηση γιορτής, για να ακολουθήσει το «Ωδή στη ζωή όπως θα ’πρεπε να είναι» ένα αγχωτικό κομμάτι, που... πυροβολείται προς τον ακροατή και που ακούγεται κάπως σαν ξόρκι, με το «Όλα όσα αγαπώ σου μοιάζουν» να λειτουργεί σαν ένα feel good closing track, χωρίς στην πράξη να είναι.
Ο Mazoha θέλει να κλείσει το «Stress για Success» κάπως αλλιώς, μ’ ένα τραγούδι που το αποκαλεί «Τελευταία όλο πέφτω» και στο οποίο γίνεται λόγος για την επίθεση στη ζωή και στο όνειρο, που βιώνει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, από μια αποθρασυμένη κρατική μηχανή (θίγονται Τέμπη, φωτιές στον Έβρο κι άλλα διάφορα). Δίκιο έχει.
Επαφή: www.inner-ear.gr

DAG ARNESEN TRIO, ALICE & THE MOUNTAIN jazz από τη Νορβηγία

DAG ARNESEN TRIO: Ice Breaking [Losen Records, 2024]
Όπως έχουμε σημειώσει και στο παρελθόν ο πιανίστας Dag Arnesen είναι παλιά «τζαζ καραβάνα», καθώς τα τελευταία 45 χρόνια έχει εμφανισθεί με Carla Bley, Joe Henderson, Elvin Jones κ.ά., έχοντας φυσικά και την ανάλογη δισκογραφία. Στο blog έχουμε ήδη γράψει για ένα άλμπουμ του με το Trøen / Arnesen Quartet (το “Tread Lightly” από το 2021), όπως και για ένα με το Dag Arnesen Trio (το “Pentagon Tapes” από το 2017), ενώ τώρα σειρά έχει το “Ice Breaking”, που έχει να κάνει με το νέο τρίο του νορβηγού πιανίστα, το οποίο συμπληρώνουν οι Magne Thormodsæther μπάσο και Øyvind Skarbø ντραμς.

Το “Ice Breaking” είναι ένα πολύ ευχάριστο piano-trio άλμπουμ, που περιλαμβάνει εννέα συνθέσεις μικρής και μέσης διάρκειας (4λεπτες και 5λεπτες), γραμμένες όλες από τον Arnesen. Άρα μέσω πρωτότυπου υλικού ο σκανδιναυός συνθέτης επιχειρεί να δημιουργήσει ένα ηχητικό concept, το οποίο διαθέτει και βόρεια (nordic) χαρακτηριστικά, αλλά και περισσότερο θερμά και «σουινγκάτα», προσβλέποντας στις έντονες, θα λέγαμε, συγκινήσεις.
Ναι, οι συνθέσεις του Arnesen (που μπορεί να εκκινούν από «κλασικά» ή και φολκλορικά θέματα) διακρίνονται για το έντονο συναισθηματικό προφίλ τους, καθώς οι ωραία επεξεργασμένες μελωδίες, με το εκλεπτυσμένο φινίρισμα, έχουν στο “Ice Breaking” τον πρώτο λόγο.
Έτσι λοιπόν εδώ καταγράφονται tracks, που σε γαληνεύουν ως ακροατή, σαν το “A special memory” ή το “After dinner” και άλλα, που σε τονώνουν σωματικά σαν το “Jumping around” ή το “That’s ok”, στο οποίο ακούς σε εκτεταμένη μέρη και τους δύο συνοδοιπόρους του Dag Arnesen, τον κοντραμπασίστα Thormodsæther και τον ντράμερ Skarbø, στις δικές τους καταδείξεις.

ALICE & THE MOUNTAIN: Stripped [Losen Records, 2024]
Alice & The Mountain είναι η τραγουδίστρια Silje Kåfjord και ο πιανίστας
Bernt Moen, ο οποίος παίζει σε όρθιο πιάνο. Η τραγουδίστρια μπορεί να μην είναι γνωστή, αλλά ο πιανίστας αποτελεί «σταθερά» στον κατάλογο της Losen, αφού τον συναντάμε εκεί σε πάμπολλες εγγραφές – και με το δικό του τρίο, αλλά και ως μέλος άλλων σχημάτων (σε άλμπουμ των Rolf Kristensen, Sah!, Dualistic, Nypan κ.λπ.).
Το “Stripped”, όπως αποκαλείται το κοινό άλμπουμ των Kåfjord και Moen, περιέχει οκτώ πρωτότυπα κομμάτια για φωνή και πιάνο, και είναι ηχογραφημένο το 2014.
Δεν ξέρω γιατί παρέμεινε τόσα χρόνια ανέκδοτο, ξέρω όμως πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα έξοχο φωνή-πιάνο CD, γεμάτο με αξιοπρόσεκτα κομμάτια – καθώς και τα οκτώ tracks είναι το ένα ωραιότερο του άλλου, με την Kåfjord να τα υποστηρίζει ερμηνευτικά με τον καλύτερο τρόπο, με την βαθιά και «ζεστή» φωνή της, και με τον Moen να συνοδεύει απλά και απέριττα, επικεντρώνοντας το παίξιμό του στην ενίσχυση του συναισθηματικού φορτίου του δίσκου (συνολικώς).
Τα τραγούδια έχουν ποικίλη θεματολογία. Άλλα αναφέρονται στο μελαγχολικό βορειοευρωπαϊκό φθινόπωρο, άλλα έχουν να κάνουν με την επικοινωνία που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο και το φυσικό στοιχείο, αλλά μεγεθύνουν σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής, όπως π.χ. στη νεότητα (και το άγνωστο, που αυτή μεταφέρει στον έφηβο, πριν μετατραπεί αυτός σε ενήλικα), αλλά αναφέρονται σε feel good καταστάσεις γενικώς κ.λπ.
Σε κάθε περίπτωση, στα τραγούδια της Kåfjord (σχεδόν όλα είναι δικά της), εκείνο που αναγνωρίζεις είναι το πηγαίο συναισθηματικό φορτίο και η μαεστρία τού να μετατρέπεις τον εσωτερικό κόσμο σου, σε κάτι «χειροπιαστό» και κυρίως ικανό να αγγίξει του πάντες. Όπως συμβαίνει με τα τραγούδια αυτού του θαυμάσιου CD.
Επαφή: www.losenrecords.no

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 582

20/6/2024
Το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] παραμένει ΠΡΩΤΟ σε πωλήσεις, το τελευταίο 2μηνο, σε όλα τα βιβλία Τέχνης (και εννοείται στα μουσικά), στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία. Έπιασε πρωτιά την 1η Ιουνίου και 20 μέρες αργότερα εξακολουθεί να βρίσκεται στην κορυφή. Νοιώθουμε κάπως την ανάσα ενός βιβλίου για τον Βασίλη Καρρά, που βγήκε κι αυτό πρόσφατα, αλλά ακόμη το ελληνικό ροκ κρατάει γερά την πρωτιά...

19/6/2024
Μόνο γι' αυτούς μπορεί να έδινα το κάτι παραπάνω, για να τους δω στην Αθήνα...
https://www.youtube.com/watch?v=2a36KFSfi44

19/6/2024
Ένα από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο νέο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] είναι και ο ντράμερ-τραγουδοποιός-τραγουδιστής Λουκάς Σιδεράς.

Στο βιβλίο θα διαβάσετε όχι μόνο για την παρουσία του Σιδερά στους δίσκους των Aphrodite’s Child, των οποίων υπήρξε βασικό μέλος ως γνωστόν, αλλά και για τα υπόλοιπα συγκροτήματα με τα οποία δισκογράφησε (Stormies, Minis, Eros, Melt, Ypsilon…), και βεβαίως για τους δύο προσωπικούς δίσκους του, το “One Day” και το “Pax Spray”, από τα σέβεντις.

18/6/2024
Γουστάρω Septic Flesh, έχω και δυο δίσκους τους, αλλά αυτή η κουλτούρα της συναυλίας, που προβάλλεται τόσο επιθετικά, τα τελευταία χρόνια, κατακυριεύοντας κάθε τι, με ενοχλεί αφάνταστα. Πρέπει να αντισταθούμε σ’ αυτή την απάνθρωπη νεοφιλελέ μ@λακία της καταπάτησης, της ισοπέδωσης και της τουριστικοποίησης των πάντων, που περιστρέφεται μόνο γύρω από τα φράγκα. Τι θα βάλουμε στην τσέπη μας και όλα τ’ άλλα τσιμέντο να γίνουν.
Ηρώδειο μόνο σε κλασική και τζαζ – όπως παλιά. Μπασαβιόλες και σαξόφωνα μέχρι να δύσει ο ήλιος... Ούτε μπουζούκια, ούτε μπαγλαμάδες, ούτε ηλεκτρικές κιθάρες. Όλοι οι άλλοι στα χωράφια.
Και οι Septic Flesh στο Φαράγγι του Θανάτου ή έστω στην κεντρική πλατεία του Ίνσμουθ...

18/6/2024
Έχει σταματήσει και ο Κατέβας να δίνει συναυλίες, και δεν έχουμε πού να πάμε, για ν' ακούσουμε κανα τραγουδάκι...
[Σαββόπουλε αυτό ήταν χιτ της μεταπολίτευσης - εσύ μπορεί να μην άκουγες τότε τέτοια, αλλά μην το λησμονήσεις]
https://www.youtube.com/watch?v=aUxa2IMo8ps

18/6/2024
Μάγκες μου όταν σταμάτησε ο Στέλιος να εμφανίζεται ζωντανά το 1966, στα 35 του δεν έκανε έτσι ο κόσμος, όπως κάνετε εσείς, επειδή θα κρεμάσει τη μπουζουκομάνα ο Θανάσ’ στα 65 του... Ψάξτε το αυτό...

18/6/2024
Εδώ σας έχω τρία αποκόμματα από εισιτήρια από συναυλίες που είχα παρακολουθήσει το 1987-88.
Το πρώτο απόκομμα των 250 δραχμών είναι από συναυλία ροκ γκρουπ της γειτονιάς, το άλλο των 800 δραχμών είναι από τους Blue Oyster Cult (εδώ το εισιτήριο είναι κάπως επιχορηγημένο από το Δήμο) και το άλλο των 2000 δραχμών είναι από το μεγάλο event της συναυλίας της Διεθνούς Αμνηστίας, με αυτά τα top class ονόματα. Προσέξτε τώρα...

Το 1987-88 ένας δίσκος βινυλίου, κοινός, ελληνικής κοπής, είχε από 1000 έως 1200 δραχμές. Ενώ σήμερα ένα νέο LP, το LP της Dua Lipa ας πούμε, κάνει 30 ευρώ.
Με άλλα λόγια στην πρώτη συναυλία της γειτονιάς, με τις 250 δραχμές, η τιμή του εισιτηρίου είναι το 1/4 του δίσκου. Σήμερα, δηλαδή, θα κόστιζε 7,5 ευρώ.

Η συναυλία των BOC σήμερα θα έκανε 24 ευρώ, ενώ η συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας, με αυτά τα τρανταχτά ονόματα, θα έκανε καμιά 60αριά ευρώ.
Λοιπόν μάγκες μου, το συμπέρασμα. Οι συναυλίες σήμερα είναι πανάκριβες. Γιατί είναι; Μπορώ να σας πω χίλιους-δυο λόγους, αλλά βαριέμαι.

Κουμάντο στην τσέπη του καθενός δεν πρόκειται να κάνω, αλλά για μένα είναι κοροϊδία να δώσω 100-150-200 και βάλε ευρώ, για να δω κάποιονε – τον οποιονδήποτε ή την οποιαδήποτε– με αυτές τις τιμές. Μη σώσει να τον δω.

18/6/2024
Και για τους P.L.J Band θα διαβάσεις στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. Και θα διαβάσεις σωστά πράματα, όχι χαζομάρες του στυλ... το “Armageddon” το κυνήγησε η Εκκλησία.

17/6/2024
Το νέο άλμπουμ της Nalyssa Green λέγεται «Πολύ καλή στα πάρτυ». Διαβάζω κι εγώ κομμάτι στο οπισθόφυλλο «Έλα πιο κοντά» και καθώς σκεφτόμουν και το «πάρτυ» του τίτλου είπα... ρε λες να διασκευάζει μέσα την κομματάρα της Νινής Ζαχά, που λέγανε ο Θέμης Ανδρεάδης με την Άινα Μάουρερ και που την ξεπάτωνα στα τζουκ μποξ στα σέβεντις;
Δυστυχώς όχι... Σκέτη απογοήτευση...
https://www.youtube.com/watch?v=r4yA9xhbIbY

17/6/2024
>>Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ξαναζωντανεύουν πρόσωπα και ήχοι, δεκάδες ονόματα ξεπετιούνται από τα ντουλάπια της ιστορίας όπως οι Forminx, οι Charms, οι Sounds, οι Idols, ο Δάκης, οι Olympians, οι Poll, οι Πελόμα Μποκιού, ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, οι Socrates, οι Aphrodite’s Child, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Νικόλας Άσιμος, ο Γιώργος Ρωμανός, οι Axis, η Τάμμυ, η Χριστίνα, η Ελπίδα...<<
[ο Γιάγκος Πλατής γράφει για το "Ραντεβού στο Κύτταρο" - τον ευχαριστώ!]
https://www.debop.gr/deBlog/de-book/diavasame-radevou-sto-kyttaro-tou-foda-trousa-ekdoseis-ogdoo

16/6/2024
Ευχαριστώ τον Κώστα Μπαλαχούτη και γι' αυτή την αναφορά στο "Ραντεβού στο Κύτταρο" [Όγδοο, 2024]...
https://www.ogdoo.gr/politismos/vivlio/to-proto-group-apo-tin-eparxia-pou-ixografise-diskaki

15/6/2024
Λοιπόν προσέξτε αυτή τη φωτό.
Υπάρχει δισκάδικο στην Αθήνα που έχει στη βιτρίνα του, αυτή τη στιγμή, live CD του Μίμη Γκιουλέκα, CD της Μαίρης Λίντα, με τραγούδια της Μαριαλένας (Οικονομίδου), που έφυγε τις προάλλες από τη ζωή (τι κρίμα) και ακόμη το “Rock Eyes” των Coo από το 1982 - αν είναι δυνατόν 

Τώρα, το ότι γράφω στο νέο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] και για την αείμνηστη Μαριαλένα και για τους Coo (όχι, για τον Γκιουλέκα δεν γράφω), όταν υπάρχει τέτοια βιτρίνα, το λες και... κανονικότητα.

CONSTELLATIVE TRIO είναι οι Gianni Mimmo, Thierry Waziniak και Gaël Mevel

Το Label Rives είναι μια γαλλική ετικέτα της improv-jazz, που διακρίνεται για τα υπερμεγέθη μαγνητικά covers των συσκευασιών της (δύο λεπτές πλαστικές πλάκες που «κουμπώνουν» μαγνητικά και που ανάμεσά τους είναι τοποθετημένα το compact disc και το ένθετο) και η οποία μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν, καθώς έχουμε γράψει reviews για τα CD των Kairos (2023), Trio Alta (2021) και Trio Rives (2014). Η πιο νέα κυκλοφορία του Label Rives είναι το φερώνυμο άλμπουμ τού Constellative Trio [Label Rives, 2024], ενός σχήματος που το αποτελούν οι Gianni Mimmo σοπράνο σαξόφωνο, Thierry Waziniak ντραμς και Gaël Mevel βιολοντσέλο.
Για τον Mimmo δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, καθότι υπάρχουν δεκάδες δίσκοι του, για τους οποίους έχουμε γράψει reviews στο δισκορυχείον (και βασικά της Amirani Records, της οποίας είναι ιδιοκτήτης). Οι δε Waziniak και Mevel είναι τακτικοί συνεργάτες και ορισμένα κοινά άλμπουμ τους είναι εκείνα με τους Kairos, Trio Alta και Trio Reves.

Το άλμπουμ τού Constellative Trio είναι φυσικά αυτοσχεδιαστικό και δη ελεύθερα αυτοσχεδιαστικό. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι από τη ροή του, που οπωσδήποτε ακολουθεί τις δικές της διαδρομές, συντονισμένη μ’ ένα πνεύμα ολιγάρκειας και αφαίρεσης, δημιουργώντας μία ορισμένη αναστάτωση στην εξέλιξη των κομματιών – τα οποία κομμάτια αναπτύσσονται δίχως «σχήματα», επαναλήψεις και άλλους περιοριστικούς κανόνες. Τούτο, από την άλλη, δεν σημαίνει πως η μουσική των Mimmo, Waziniak και Mevel είναι ιδιότροπη, απροσάρμοστη και μη-φιλική, τέλος πάντων, προς τον ακροατή. Όχι... καθότι αυτή μεταφέρει τα επικοινωνιακά χαρίσματα των τριών μουσικών, παραμένοντας εκφραστική καθ’ όλη την εξέλιξή της. Εννοούμε πως το Constellative Trio παράγει μια μουσική, που δημιουργεί συναισθήματα, που μπορεί να διαπνέεται και από κάποιους λυρικούς κανόνες, και η οποία ορισμένες φορές, όπως στο κομμάτι “Let the shadow come in”, μπορεί να διακρίνεται και από μία κάπως φολκίζουσα μελαγχολία.
Γενικώς στο άλμπουμ του τρίο θα βρεις παιξίματα και παραγόμενα timbre «λογικά» και όχι «ακραία», κάτι που μπορεί να καθιστά τον δίσκο έως και «ιδανικό», για κάποιον ακροατή ή ακροάτρια, που μπαίνει τώρα στα βαθιά...
Επαφή: thierrywaziniak@gmail.com

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΕΒΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣ κρυμμένη ομορφιά

Ο ακουστικός κιθαρίστας Απόστολος Λεβεντόπουλος (Apostolos Leventopoulos) μας έχει απασχολήσει κι άλλες φορές στο παρελθόν. Στέλεχος ευρύτερων σχηματισμών κατά καιρούς, αλλά και με προσωπική δισκογραφία τα τελευταία χρόνια (“After the Spirit”, “Songs for Acoustic Guitar”), o Λεβεντόπουλος είναι ένας κιθαρίστας που απασχολεί και την τοπική τζαζ ομήγυρη – αν και στην πράξη η jazz είναι μόλις μία από τις αναφορές του. Αυτό φαίνεται πρωτίστως στα προσωπικά άλμπουμ του και βεβαίως στο έσχατο “The Hidden Beauty” [Breeze House, 2024], τα οποία συνδυάζουν πολλές και διαφορετικές επιρροές.

Η πιο βασική μέριμνα του Λεβεντόπουλου είναι να δημιουργήσει... απαλή, ακουστική μουσική. Ο όρος «απαλή μουσική» ακουγόταν και γραφόταν παλαιά, αλλά τα τελευταία πολλά χρόνια είναι σε αχρησία. Ίσως γιατί στο μυαλό ορισμένων το «απαλή μουσική» συνδυάζεται με την muzak, με τις μουσικές που είναι φτιαγμένες για εφαρμογές (μουσικές εστιατορίων, μουσικές για ασανσέρ κ.λπ.). «Απαλή μουσική» στην πράξη, όμως, σημαίνει τη μουσική που δεν έχει ανάγκη την ένταση και τα πολλά ντεσιμπέλ για να επιβληθεί, επενδύοντας ταυτοχρόνως στις ευφραδείς μελωδίες, και η ακουστική μουσική του Λεβεντόπουλου είναι τέτοια.
Είναι μουσική ηπίων τόνων δηλαδή, με επιρροές από το folk, την acoustic music, την jazz, την μπαλάντα ή και την exotica ακόμη, στην οποία κυριαρχούν τα ηχοχρώματα της ακουστικής κιθάρας, μαζί, όμως, μ’ εκείνα των κρουστών, τα οποία χειρίζεται ο Γιάννης Παπαγιαννούλης. Επιπλέον σ’ ένα κομμάτι, στο εισαγωγικό “Dance of the hearts”, ακούγεται και φλάουτο (Λεωνίδας Σαραντόπουλος), ενώ σ’ ένα άλλο υπάρχει κλασική κιθάρα (Γιώργος Λιμάκης) και σ’ ένα τρίτο φωνή (Λόλα Γιαννοπούλου).
Η ωραιότητα και ο λυρισμός είναι δύο βασικά γνωρίσματα της μουσικής του Λεβεντόπουλου, η οποία έχει τον τρόπο να σε αγγίζει και γιατί όχι να σε «ταξιδεύει», μέσα από ένα σύνολο οκτώ συνθέσεων, προσεγμένων και φινιρισμένων σε κάθε λεπτομέρειά τους.
Απλά πράγματα δηλαδή, που έχουν εντός τους τον κάματο και την εργασία, και που λειτουργούν μ’ έναν απλό και ανεπαίσθητο τρόπο.
Επαφή: https://apostolosleventopoulos.bandcamp.com/album/the-hidden-beauty

UNSHAPED_AHEAD ένα σόλο project του βιολιστή Δήμου Βρύζα

Οι Unshaped_Ahead είναι ένα σόλο project του βιολιστή Δήμου Βρύζα. Κάτω απ’ αυτήν την ονομασία υπάρχουν τρία άλμπουμ διαθέσιμα, με το “Further Beyond” να είναι το πιο πρόσφατο [Private Pressing, 2024]. Για τον Βρύζα, σαν βιολιστή και αυτοσχεδιαστή, έχουμε γράψει πολλές φορές στο blog, τονίζοντας και την εφευρετικότητά του και την αυτάρκειά του, ως οργανοπαίκτη – καθώς μπορεί εντελώς μόνος του, και με την υποστήριξη της τεχνολογίας, να παραδίδει ολοκληρωμένους δίσκους, όπως, για παράδειγμα, το CD “Really Short and Tonal” στην πορτογαλική Creative Sources το 2020.

Ένα τέτοιο άλμπουμ, τυπωμένο σε βινύλιο αυτή τη φορά, έχουμε τώρα μπροστά μας. Ο Βρύζας, ως Unshaped_Ahead, είναι υπεύθυνος για ό,τι ακούγεται εδώ, δηλαδή για το βιολί, πειραγμένο ή μη, τα εφφέ, τις λούπες και όποια άλλη ηλεκτρονική διαχείριση συμβαίνει.
Το άκουσμα είναι πλουραλιστικό και βασικά πλήρες. Στην αρχή ας πούμε, στο πρώτο track ακούς ήχο φαζαριστής κιθάρας, μαζί με... ξεκούρδιστο πιάνο και κρουστά. Φυσικά δεν υπάρχουν τέτοια όργανα εδώ, παρά μόνο βιολί και εφφέ, αλλά το λέμε για να δείξουμε τον χώρο που καταλαμβάνουν αμέσως οι/ο Unshaped_Ahead, που δεν είναι άλλος από εκείνον του πειραματικού rock. Το δεύτερο κομμάτι φέρνει στη μνήμη μου μεσαιωνικό μοτέτο, και περιλαμβάνει πολλαπλές εγγραφές βιολιού, ενώ στο τρίτο εκείνο που επικρατεί είναι ο ροκ λυρισμός, με ταυτόχρονα επαναλαμβανόμενα στοιχεία. Η πλευρά θα κλείσει με το “Right rain”, που είναι ένα κλασικό βιολιστικό avant track.
Η Side B ανοίγει με πιτσικάτο παίξιμο στο βιολί, ενώ στην πορεία κάπου χάνεις τον αριθμό των βιολιών που ακούς. Προχωρημένο track είναι και το “Place”, που ακολουθεί, παρότι διαθέτει και μια κάπως βουκολική διάσταση. Το προτελευταίο κομμάτι αποκαλείται “Full swing” και αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα του δίσκου, καθώς εξελίσσεται σίγουρα χορευτικά, κάπως σαν μουσική επένδυση σύγχρονου μπαλέτου.
Το “Further Beyond” θα ολοκληρωθεί με το “Last thing”, που ηχεί περισσότερο folk-rock, και είναι, εκεί στο τέλος, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια αυτού του εντελώς παράξενου, αλλά σε κάθε περίπτωση απολαυστικού δίσκου.
Επαφή: https://unshapedahead.bandcamp.com/album/further-beyond-2

ο χειρουργός Georges Burou στην Καζαμπλάνκα την 20ετία 1955-1975 – με τις επεμβάσεις επιβεβαίωσης φύλου έδωσε αυτοπεποίθηση σε εκατοντάδες τρανς γυναίκες

Η λέξη «Καζαμπλάνκα» ήταν σημαδεμένη στην παιδική μου ηλικία και ο λόγος ήταν ο Πάνος, ένα παιδί διαφορετικό από την ευρύτερη γειτονιά –όταν εγώ ήμουν δέκα αυτός ήταν είκοσι–, για το οποίο ακούγονταν διαφορά φοβερά και τρομερά. (Έτσι μεταφράζονταν μέσα μου, όσα έφθαναν στ’ αυτιά μου εκείνα τα χρόνια, στη μέση της δεκαετίας του ’70, από τις κουβέντες των μεγάλων). Πως ο Πάνος, σε κάθε περίπτωση, μπορεί να πήγαινε με άντρες, αλλά συνάμα ήταν και κάτι άλλο... κάτι διαφορετικό. Τι διαφορετικό όμως; Δεν μπορούσα, τότε, να το συλλάβω.
Ότι ο Πάνος ήταν επί της ουσίας γυναίκα –άκουγα κι άλλα εκπληκτικά για ’κείνον τότε– και πως αν υπήρχε κάτι πάνω του, που να τον «πρόδιδε», αυτό ήταν μόνο τα γεννητικά του όργανα. Και τέλος πάντων, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μάζευε λεφτά ο Πάνος, για να πάει στη μακρινή Καζαμπλάνκα και να κάνει μια παράξενη εγχείρηση – να απαλλαγεί από τα αντρικά του όργανα και ν’ αποκτήσει γυναικεία.
Περιττό να πω πως όλα αυτά τα άκουγα, ως παιδί, με τεράστια έκπληξη, καθώς μου φαίνονταν τελείως μπερδεμένα και ακατανόητα. Δεν υπήρχε η παραμικρή πληροφόρηση, εννοείται, για τέτοιου τύπου ζητήματα, και ό,τι έφθανε κακήν κακώς στ’ αυτιά μου –στ’ αυτιά όλων μας δηλαδή– ήταν απλώς συνδεδεμένο είτε με τον υπόκοσμο (με άτομα, που θα ’πρεπε πάση θυσία να αποφεύγουμε) είτε με την αμαρτία (αφού εκείνο που άκουγες, στην καλύτερη περίπτωση, ήταν το «ας τον συγχωρέσει ο Κύριος»).
Τον Πάνο από ένα σημείο και μετά τον έχασα, δεν τον ξαναείδα στη γειτονιά, και ούτε θα μάθαινα ποτέ τι απέγινε, αλλά η λέξη «Καζαμπλάνκα» είχε κολλήσει πλέον στο μυαλό μου και βασικά θα σήμαινε έναν... άγριο τόπο, στον οποίο συνέβαιναν διάφορα ακατανόητα, κάτω από σκοτεινές συνθήκες. Έτσι το συνδύαζα. Έτσι τοποθετούνταν όλα αυτά στο παιδικό μυαλό μου. Πολλά χρόνια αργότερα θα το έψαχνα, κάπως παραπάνω, προσπαθώντας να δώσω «τέλος» σ’ εκείνη την εντύπωση, που είχε θρονιαστεί σε μιαν άκρη της σκέψης μου και που επανερχόταν, πάντοτε, μπροστά μου, κάθε φορά που θα συναντούσα αυτή τη λέξη, την «Καζαμπλάνκα», στα βιβλία, στον κινηματογράφο ή όπου αλλού.

Τι συνέβαινε, λοιπόν, στην Καζαμπλάνκα στις δεκαετίες του ’60 και του ’70;  
Κατ’ αρχάς εκείνο που πρέπει να ειπωθεί είναι πως η Καζαμπλάνκα ήταν και είναι η μεγαλύτερη πόλη του Μαρόκου και ταυτόχρονα η οικονομική και επιχειρηματική πρωτεύουσά του. Μια πόλη στην ακτή του Ατλαντικού, με καλό κλίμα, όχι ιδιαιτέρως διαφορετικό από το μεσογειακό ελληνικό, που μπορεί να μην κουβαλά τον beat μύθο της Ταγγέρης ή τον hippy της Εσαουίρα, είναι όμως η πιο «ευρωπαϊκή» απ’ όλες, με πλατιούς δρόμους και αριστοκρατικές συνοικίες. Εκεί λοιπόν, σε μικρή απόσταση από την πολύβουη κάσμπα της, βρισκόταν η Rue du Capitaine de frigate Jacques Lapébie, o δρόμος στον οποίο θα έστηνε τη δική του κλινική, την Parc, ο χειρουργός Georges Burou.
Με βάση τα βιογραφικά στοιχεία του, που κυκλοφορούν στο δίκτυο, ο Burou είχε γεννηθεί το 1910, κάπου στη νότια Γαλλία, κοντά στα Πυρηναία, αλλά επειδή οι δάσκαλοι γονείς του θα βρίσκονταν με μετάθεση στο Αλγέρι, θα μεγάλωνε στην βορειοαφρικανική πόλη – στο πανεπιστήμιο της οποίας θα σπούδαζε Ιατρική.
Με ειδίκευση στην γυναικολογία και την μαιευτική, ο Burou γρήγορα θα ξεχώριζε για τις γνώσεις του επί της γυναικείας ανατομίας και ιδίως εκείνης που σχετιζόταν με το περίνεο και τη λεκάνη. Ως γυναικολόγος έκανε και εκτρώσεις ο Burou, παράνομες φυσικά, κάτι που θα του δημιουργούσε προβλήματα και που θα τον ανάγκαζαν, περί το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’40, να εγκατασταθεί στο γειτονικό Μαρόκο.
Στη μέση της δεκαετίας του ’50 οι χειρουργικές πρακτικές του Burou είχαν απλωθεί παντού. Συνέχιζε να κάνει εκτρώσεις, υποβοηθούσε γυναίκες να γεννήσουν παιδιά, που θα δίνονταν για υιοθεσία, φθάνοντας να ανασκευάζει ακόμη και τον παρθενικό υμένα ανύπαντρων πελατισσών του, που επιθυμούσαν να έλθουν εις γάμου κοινωνίαν, σύμφωνα με τα ισλαμικά πρότυπα.
Και ήταν το 1956, όταν κάποιος άντρας με δυσφορία φύλου τον καλεί να μετατρέψει τα ανδρικά γεννητικά όργανά του σε γυναικεία – πραγματοποιώντας έτσι ο Burou την πρώτη επέμβασή του επιβεβαίωσης φύλου, με μια δική του μέθοδο «αντιστροφής του πέους», που εν πολλοίς εφαρμόζεται και σήμερα στην πλαστική του κόλπου. Σε λιγότερο από 20 χρόνια ο Burou θα έκανε περισσότερες από 1000 τέτοιες επεμβάσεις, «αλλάζοντας», όπως έλεγε ο ίδιος, το σώμα των πελατών του, για να το προσαρμόσει στον ψυχικό τους κόσμο.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/lgbtqi/georges-burou-o-giatros-poy-boithise-ekatontades-trans-gynaikes-stin-kazamplanka

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 581

15/6/2024
TA NEA 16 Δεκ. 1972
ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: (...) Κατά συνέπειαν, δεν θεωρώ ως προς τον εαυτό μου, ότι αντιμετωπίζω προσωπικό πρόβλημα όταν γράφω ένα έργο σαν τον «Μεγάλο Ερωτικό», αλλά ότι απλούστατα έχω την ωριμότητα να μην επιδιώκω εύκολη συμφιλίωση με την «ανήσυχη νεολαία», προσφέροντας επιπόλαια συνθήματα»
ΠΗΛΙΧΟΣ: Δηλαδή συνθέτες σαν τον Λέοναρντ Κοέν, λόγου χάρη ή σαν τον Μπομπ Ντύλαν, που με τα τραγούδια τους καταφέρονται κατά του πολέμου ή διαμαρτύρονται για τον εξευτελισμό του ανθρώπου από τη βία που έχει εξαπολυθή σήμερα εναντίον του, προσφέρουν «επιπόλαια συνθήματα»;
XATZIΔΑΚΙΣ.: Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ ανώτερο συνθέτη από εκείνους που μου αναφέρατε. Και εν πάση περιπτώσει, θα ’πρεπε να μιλάμε για συνθέτες και όχι για είδωλα. Γιατί εγώ δεν είμαι είδωλο.
---------------------
Και από μια δεύτερη συνέντευξη του Χατζιδάκι (στη φωτό), ένα χρόνο αργότερα, τον Δεκέμβριο του ’73...

----------------------
Δεν είναι ότι ο Χατζιδάκις είχε κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα με τον Ντύλαν του ’72 (με τον Ντύλαν του ’62 μάλλον θα είχε...), αλλά ότι ο Ντύλαν το 1972-73 ήταν στα στόματα όλων όσων άκουγαν ροκ ή τέλος πάντων ένα πιο απαιτητικό ξένο τραγούδι.
Και αυτό που λέει ότι προτιμούσε να αντλούν «τα παιδιά» από το δημοτικό τραγούδι, παρά από τον Ντύλαν είναι τελείως άστοχο, γιατί τα παιδιά που διασκεύαζαν δημοτικά ή επηρεάζονταν απ’ αυτά, το ’72, είχαν τον Ντύλαν στο προσκεφάλι τους (Κωχ, Γκαϊφύλιας, Μπουρμπούλια κ.ά.).
Ο δε Σαββόπουλος θα έκανε κάτι ακόμη πιο συναρπαστικό συνδέοντας ελληνικά ηχοχρώματα (οι «γέφυρες» με το φλάουτο) με λόγια ελληνικά (που παρέπεμπαν έως και στην ελληνική αρχαιότητα), πάνω στον «Άγγελο εξάγγελο», αλλάζοντας εκ θεμελίων ένα τραγούδι του Ντύλαν, ελληνοποιώντας το σε κάθε διάστασή του.
Είμαι σίγουρος πως ο Χατζιδάκις δεν πρέπει να είχε ακούσει ακόμη, ένα χρόνο αργότερα (τον Δεκέμβρη του ’73), τον «Άγγελο εξάγγελο» ή εν πάση περιπτώσει να μην είχε συνειδητοποιήσει τι είχε πράξει ο Σαββόπουλος.
-----------------------------
Για μένα κάτι τέτοια έχει νόημα να ειπωθούν σήμερα, 30 χρόνια μετά το θάνατο του Χατζιδάκι, και όχι διάφορα τετριμμένα, που διαβάζω στα μίντια από δω κι από κει...

14/6/2024
Το «Ραντεβού στο Κύτταρο», μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία του Όγδοου, στην 36η Έκθεση Βιβλίου στο Πασαλιμάνι, από σήμερα μέχρι τις 30 Ιουνίου (κάθε μέρα από 19:00-23:00).

14/6/2024

Και φυσικά είμαστε υπέρ των μετασχηματισμών και όχι των ανασχηματισμών...
[περισσότερα στο νέο "Ραντεβού στο Κύτταρο", που τώρα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όγδοο...]

14/6/2024

Ευχαριστώ πολύ τους Αναστάσιο Μπαμπατζιά και Άρη Καραμπεάζη, που διάβασαν το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] και έγραψαν γι’ αυτό στο mic.gr.
http://www.mic.gr/book/fontas-troysas-rantevoy-sto-kyttaro

13/6/2024
O πατέρας Doc τυφλός, έζησε πολλά χρόνια. Ο γιος Merle σκοτώθηκε στα 36 του, το 1985, τη χρονιά που κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος και που έχει μέσα μόνο αριστουργήματα...
https://www.youtube.com/watch?v=aijjUyQjA3w

12/6/2024
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το νέο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] αποτελεί δεύτερη έκδοση (και αναθεωρημένη, υπό την έννοια του εμπλουτισμού κυρίως) του παλιού βιβλίου από το 1996. Αυτό σημαίνει πως πολλές σκέψεις, που είναι καταγραμμένες στο νέο βιβλίο, είναι ίδιες με τις παλαιότερες. Το αν με αντιπροσωπεύουν τώρα ή όχι είναι άλλο θέμα...

Για παράδειγμα, αυτά που γράφω για τον Παύλο Σιδηρόπουλο (για Δάμονα και Φιντία, Μπουρμπούλια, Φλου, Εν Λευκώ και ό,τι άλλο) είναι εκείνα που πίστευα στην αρχή της δεκαετίας του ’90. Δεν ήθελα ούτε να τα αλλάξω, ούτε να τα εμπλουτίσω (αυτά τα συγκεκριμένα). Φυσικά, μέσα στα χρόνια, έχω γράψει πάμπολλα κείμενα για τον Σιδηρόπουλο κι έχω εξηγήσει διάφορα σε σχέση με τα τραγούδια του, την πορεία του κ.λπ., βλέποντάς τα, μάλιστα, από ποικίλες μεριές. Το βιβλίο, όμως, δεν είναι ένα βιβλίο για τον Σιδηρόπουλο, είναι ένα βιβλίο που αφορά μια 20ετία δισκογραφίας και κάποιες εκατοντάδες ονόματα, από το χώρο της ελληνικής ποπ και του ροκ. Όλα (τα ονόματα) έχουν τη θέση τους σ’ αυτό, και σε όλα ανήκει κάποιος τυπογραφικός χώρος, μικρότερος ή μεγαλύτερος.

12/6/2024
Έσπασα το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιο ελληνικό τραγούδι είναι αυτό. Και το θυμήθηκα! Και το ’χα ποστάρει κιόλας παλιότερα! Αλλά άμα κολλάς... ξεκολλάς...
Ο Μίμης Παπαϊωάννου (ο της AEK) το είχε πει το 1971 και αμέσως μετά πήγε Τουρκία το τραγούδι κι έγινε μεγάλη επιτυχία, όταν θα το έλεγε η Zerrin Zeren, για να περάσει και στο τούρκικο σινεμά επί τόπου, σ’ αυτή τη σκληρή κοινωνική περιπέτεια, που βλέπετε στο βίντεο, με τον γόη Kadir İnanır και την Piraye Uzun...
Έτσι επικοινωνούν οι λαοί, αληθινά, πλατιά και αυθεντικά, μέσα από τη μεγάλη τέχνη του λαϊκού τραγουδιού...
https://www.youtube.com/watch?v=ibMPATGTYZ8

11/6/2024
Σκέφτηκα για πάρα πολλούς έλληνες και ελληνικής καταγωγής μουσικούς αν θα έπρεπε να μπούνε στο «Ραντεβού στο Κύτταρο». Ήμουν έτοιμος να χώσω μέσα ακόμη και τον Alexis Korner, αλλά μετά σκέφτηκα πως θα έπρεπε να γράψω και για τον Nick Gravenites και το πράγμα θα τράβαγε. Πλάκα-πλάκα, οι άνθρωποι που έφτιαξαν το λευκό blues σε Αγγλία και Αμερική είχαν ελληνικές ρίζες! Για τον Korner είχα ήδη έτοιμο πολύ καλό κείμενο, αλλά για τον Gravenites όχι. Δεν θα μου κόστιζε τίποτα να γράψω και γι’ αυτόν, αλλά κάπου είπα... μπάστα... να μην το «ανοίξω» τόσο πολύ το θέμα. Προτίμησα, θέλω να πω, να ασχοληθώ με πιο επισκιασμένα ονόματα, και κάπως έτσι θα έδινα προτεραιότητα στον Iasos, και σ’ αυτό το LP του από το 1975. Εξάλλου ο Iasos, εν αντιθέσει με τους Korner και Gravenites ήταν γεννημένος στην Ελλάδα, όπως ο Tom Mahairas ή o Κostas Lazarides, που επίσης αναφέρονται στο βιβλίο, ενώ και το LP του διαθέτει ουκ ολίγα ροκ στοιχεία.

Και για τον Iasos λοιπόν θα διαβάσετε στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία...

11/6/2024
Κάτι είχα γράψει κι εγώ για την Françoise Hardy, που έφυγε από τη ζωή...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/fransoyaz-arnti-i-gallida-protagonistria-tis-tainias-mia-sfaira-stin-kardia-poy

11/6/2024
Βγαίνει τώρα ο ένας κι ο άλλος και λέει τον Gino "απατεώνα" και "ατάλαντο". Άτομα που μιλάνε εξ ονόματος του ελληνικού ροκ υπάρχουν άπειρα. Μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών, όμως, είναι εκείνα, που έχουν κάτι να πουν και που αξίζει να πάρεις τα λόγια τους στα σοβαρά...
Για ακούστε δω τι έχει γράψει ο... ατάλαντος Τζίνο....
[για τους Eden Rocs υπάρχει ειδικό κεφάλαιο στο νέο "Ραντεβού στο Κύτταρο"]
https://www.youtube.com/watch?v=x6hE8_4jxZ4

11/6/2024
45 χρόνια ΦΛΟΥ | Τρίτη 11 Ιουνίου 2024 / Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων
Το "Ραντεβού στο Κύτταρο" [Όγδοο, 2024] στον πάγκο, μαζί με άλλα ροκ βιβλία, CD και LP...

10/6/2024

Είναι αλήθεια. Το πρώτο 45άρι του ελληνικού ροκ (με ελληνικό στίχο) είναι αυτό...
[ευχαριστώ τον Κώστα Μπαλαχούτη]
https://www.ogdoo.gr/politismos/vivlio/to-proto-45ari-ellinikoy-rok

9/6/2024
Η εμφάνιση μητσοτακαίων και μπακογιανναίων και του υπόλοιπου κυβερνητικού συρφετού στη συναυλία των Coldplay έβαλε κι εκείνη από την μεριά της την ταφόπετρα, που σκέπασε τη ΝΔ στις εκλογές. Μα είναι ποτέ δυνατόν 56άρης, και άσχετος με τη μουσική, να ασχολείται με συγκροτήματα, που αφορούν από 40άρηδες και κάτω; Φάνηκε δηλαδή πως ο κυβερνητικός θίασος πήγε εκεί πέρα λες και βρισκόταν σε πάρτυ της ΟΝΝΕΔ, στο τελείως ξεκάρφωτο. Ασόβαροι εντελώς.

9/6/2024
Σήμερα μπορεί τα πάντα να είναι γνωστά σε όλους, αλλά στα 80s δεν ήταν (γνωστά) ούτε τα μισά.
Για παράδειγμα εγώ ποτέ και πουθενά δεν είχα διαβάσει σε ολάκερα τα 80s, έως και το μέσο των 90s, για τους Morka, αυτό το κορυφαίο ελληνικό folk-rock συγκρότημα από το 1972-73. Και μπορώ να στοιχηματίσω, με μικρές πιθανότητες να χάσω το στοίχημα, πως ο πρώτος που τους ανέφερε σε έντυπο, μετά από πολλά χρόνια, ήμουν εγώ στο παλιό «Ραντεβού στο Κύτταρο», το 1996.
Ο κόσμος στα 80s-mid 90s δεν ασχολιόταν με τις δισκογραφικές «παλιατσαρίες» από τη δεκαετία του ’70 (εκτός αν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μιλούσαν με κάποια συστολή για το παρελθόν τους), ενώ σήμερα όλοι... νοσταλγούν, έχοντας κάτι να πούνε για το χθες, ανακαλύπτοντας παράλληλα μόνο «θησαυρούς».
Προσωπικά δεν έπεσα ποτέ στη λούμπα της νοσταλγίας των «θρυλικών σίξτις» ή των «μαγικών σέβεντις» και πάντα έβαζα και θα βάζω πρώτο το αισθητήριό μου, για να πω το ένα ή το άλλο. Τι μετράει και τι όχι.

Τους Morka λοιπόν τους ήξερα από νωρίς, από το πρώτο “Pop Coctail” και από άλλες προφορικές πηγές και πάντα τους εκτιμούσα, ως μια μπάντα ξεχωριστή (που έπαιζε folk-rock και τραγουδούσε στα αγγλικά βασικά, σε μιαν εποχή όπου κυριαρχούσε ο ελληνικός στίχος), πολύ πριν ακούσω τις πλήρεις ηχογραφήσεις τους, που θα πρωτόβγαιναν σε LP, το 1997.
Φυσικά, για τους Morka γράφω, αυτά που πρέπει να γραφτούν σ’ ένα βιβλίο, που ασχολείται με τη δισκογραφία του ελληνικού ροκ, και στο νέο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία...

8/6/2023
Κοιτάω τη γελοία (προσωπική μου άποψη) ιεφιμερίδα, τη ναυαρχίδα του μητσοτακισμού και τα τέσσερα πρώτα θέματα αφορούν έναν πανάγνωστο Άγγλο (μην μου πείτε ότι υπήρχε Έλληνας που τον ήξερε πιο πριν), που πέθανε στη Σύμη. Πέμπτη και καταϊδρωμένη είδηση οι ευρωεκλογές...
Είναι προφανές. Τον μητσοτακισμό δεν τον συμφέρει να ψηφίσει η νεολαία (δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με την αποχή), και κάνει ό,τι μπορεί γι’ αυτό.

8/6/2023
Παύλος Λιάρος και Ρίτα Μπενσουσάν (από ταινία), Μάταλα (από αλλού), θάλασσα, αμμουδιά, λίγα πετραδάκια (κι αυτά από αλλού) και στην άκρη δεξιά το «Ραντεβού στο Κύτταρο» ['Ογδοο, 2024]... Εντάξει, μπορεί να μην κολλάνε όλα αυτά μαζί και να μοιάζουν με σαλάτα... αλλά καλοκαίρι είναι και τις σαλάτες τις τρώμε μεσημέρι-βράδυ...

8/6/2023
Διαβάζω πως ο Σαββόπουλος θα δώσει παράσταση στο Ηρώδειο, στις 8-9 Ιουλίου, υπό τον τίτλο «Η δική μας μεταπολίτευση». Δεν ξέρω το «μας» ποιους περιλαμβάνει, αλλά αν δεν έχει μέσα το συγκεκριμένο τραγούδι, και καμιά 20αριά ακόμη που τα θεωρώ θεϊκά, εμένα ας με ξεχάσει.
1. Περιττό να πω πως δεν έχω ουδεμία εμπιστοσύνη στους «ιστορικούς» του ελληνικού τραγουδιού.
2. Δεν ψεύδομαι. Το άσμα αυτό το άκουσα σήμερα να παίζει δυνατά σε αυτοκίνητο, αλλά ήμουν στο μπαλκόνι και δεν πρόλαβα να δω την ηλικία του... δράστου, ώστε να του φωνάξω «μπράβο» (είτε ήταν 21 είτε 81...) και να του απονείμω τον μεγαλόσταυρο του ελαφρολαϊκού.
3. Ρε θα γιορτάσετε μεταπολίτευση χωρίς Μυτιληναίο;
4. 1975!!
https://www.youtube.com/watch?v=KL4eWIFv3QE

JON GORDON ένας τζαζ φόρος τιμής στη 7th Avenue

Ο άλτο και σοπράνο σαξοφωνίστας Jon Gordon μας έχει απασχολήσει κι άλλες φορές στο blog, καθώς έχουμε ανεβάσει reviews για τα άλμπουμ του “Stranger than Fiction” (2021) και “Evolution” (2009), αμφότερα στην artistShare. Στην ίδια ετικέτα κυκλοφορεί και το πιο νέο CD του, το “7th Avenue South” (2024), που περιλαμβάνει δέκα συνθέσεις – οκτώ του Gordon, μία του ντράμερ Quincy Davis και μία των Beatles (“Here, there and everywhere”).

To “7th Avenue South” αποτελεί κατά βάση έναν φόρο τιμής στη συγκεκριμένη λεωφόρο της Νέας Υόρκης, στο Greenwich Village, εκεί όπου στα eighties (δεκαετία στην οποίαν ανδρώθηκε, από πλευράς jazz, o αμερικανός σαξοφωνίστας) μπορούσες ν’ ακούσεις τεράστιους μουσικούς σε κλαμπ σαν τα Village Vanguard, Sweet Basil και Seventh Avenue South, ενώ σε απόσταση αναπνοής βρίσκονταν τα Village Gate, Lush Life κ.λπ. Μέσα σ’ αυτούς τους χώρους θα αποκτούσε συνείδηση της σημασίας της jazz ο Gordon, γνωρίζοντας από κοντά μουσικούς της κλάσης των Ron Carter, Clark Terry, Gil Evans, David Sanborn κ.ά., οι οποίοι θα τον επηρέαζαν ως νέο μουσικό, εκείνη την εποχή, αφήνοντας διαχρονικά «επάνω του» το αποτύπωμά τους.
Το “7th Avenue South” είναι ένα ευχάριστο, όσο και απαιτητικό σύγχρονο τζαζ άλμπουμ, στο οποίο παίρνει μέρος μία πλειάδα μουσικών. Πιο συγκεκριμένα ακούγονται οι: Jonathan Challoner τρομπέτα, Walter Smith III τενόρο, Alan Ferber τρομπόνι, John Ellis μπάσο κλαρίνο, Jocelyn Gould κιθάρα, Will Bonness πιάνο, Julian Bradford μπάσο, Fabio Ragnelli ντραμς, Erin Propp φωνή (τραγουδά και στο κομμάτι των Lennon / McCartney), συν χορωδία.
Πέρα, τώρα, απ’ όλα αυτά τα αναμνησιολογικά σημασία τώρα, εδώ, έχει η συγκεκριμένη μουσική, που μεταφέρεται προς τα έξω μέσω του Gordon και των συνεργατών του, πολλοί εκ των οποίων, αν όχι όλοι, είναι φίλοι, απόφοιτοι και συνεργάτες του στο University of Manitoba, στο οποίο διδάσκει.
Ακόμη, στο “7th Avenue South”, υπάρχουν αναφορές σε παλαιότερους δίσκους του (όπως συμβαίνει με το εισαγωγικό “Witness” ή με το φοβερό “Spark”, προερχόμενο από ένα CD τού Jon Gordon Quartet από το 1995). Επίσης ακούμε το έξτρα σουινγκάτο “Ed’s groove”, που έχει πάρει το όνομά του από τον βενεζουελανό πιανίστα Edward Simon, παλαιό συνεργάτη του Gordon, με το έσχατο “7th Avenue South reprise”, να αποτελεί μια επαναδιατύπωση του track 2 “7th Ave South”, με τη συμμετοχή και χορωδίας.
Ένας όχι απλός, αλλά σίγουρα πολύ ενδιαφέρων και κατά τόπους απολαυστικός τζαζ δίσκος, προϊόν ενός μουσικού με σημαντική ιστορία.
Επαφή: www.jongordonmusic.com, www.artistshare.com

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΠΑΣ σινέ-άνθρωποι

Ο Νίκος Παππάς είναι ένας παθιασμένος σινεφίλ. Είναι το πρώτο, που πρέπει να επισημάνεις γι’ αυτόν – έναν άνθρωπο, που δεν βιοπορίζεται από τον κινηματογράφο, καθώς η βασική δουλειά του είναι το φροντιστήριο αγγλικών, που λειτουργεί στον Βόλο. Τοποθετημένος εξ αρχής, λοιπόν, πέραν των κινηματογραφικών κυκλωμάτων (η λέξη «κύκλωμα» δεν χρησιμοποιείται, σώνει και καλά, με την αρνητική της έννοια) ο Παππάς είναι ένας ερασιτέχνης σινε-γραφιάς, αλλά με επαγγελματική συνείδηση. Δεν είναι λίγα, εξάλλου, όσα έχει κάνει. Ανάμεσά τους η ομάδα «Σινεφίλ» του facebook, που αριθμεί 220.000 μέλη, το κανάλι «Νίκος Παππάς αναγνώσεις» στο YouTube, μα και τα πέντε κινηματογραφικά βιβλία του, που θα τύπωνε μέχρι το 2021. Μάλιστα για το (προ)τελευταίο, το «Ταινίες Ψυχών», είχαμε γράψει κι εδώ στο blog, στις 6 Δεκ. του ’21.

Το ακόμη πιο πρόσφατο βιβλίο του Νίκου Παππά αποκαλείται «Σινέ-Άνθρωποι» [Εκδόσεις Ιστίο, Μάρτιος 2024] και όπως γράφει ο ίδιος στην εισαγωγή του βιβλίου του:
«Σινε-άνθρωποι είναι εκείνοι οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες που με την πάροδο της αφηγηματικής τους σχέσης μετατράπηκαν σε συνανθρώπους. Πρώτη προϋπόθεση, βέβαια, είναι να διακατέχονται από στοιχεία ανθρωπιάς. Η ποιότητα του ενός συναντά του άλλου σε μία ιερή, αλλά απλή, στιγμή και τότε πραγματοποιείται το θαύμα. Ένα ίχνος μεταξύ τους που θα τους συντροφεύει, αποκύημα μιας μοιρασμένης αλήθειας διαφορετικής σε κάθε ταινία, αλλά παρόμοιας σε ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η προσέγγιση της εκάστοτε αλήθειας αποτελεί τον κύριο λόγο, για τον οποίο γράφεται το βιβλίο και συνθέτει την πλειοψηφία των κειμένων του».
Στο βιβλίο καταγράφονται οι σκέψεις και οι απόψεις του Ν. Παππά για 38 ταινίες, τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Ταινίες που απλώνονται σ’ ένα διάστημα σχεδόν 90 ετών, κάτι που επίσης τις καθιστά διαφορετικές – καθώς η παλαιότερη είναι η “Les Misérables” (1934) του Raymond Bernard, ενώ η πιο πρόσφατη είναι η “Raging Grace” (2023) του Paris Zarcilla. Ανάμεσά τους ταινίες των Francis Ford Coppola, Akira Kurosawa, Hal Ashby, Mel Gibson, Agnès Varda και δεκάδων άλλων σκηνοθετών και σκηνοθετριών, που «κριτικάρονται» από τον Ν. Παππά σε σύντομα συνήθως κείμενα, που έχουν όμως τη δική τους διαύγεια και προοπτική. Μου άρεσε πολύ το κείμενο για τον «Λόγο» του Carl Theodor Dreyer και άλλα βεβαίως.
Μια απλή, ωραία και παντελώς ανεξάρτητη έκδοση, που αφορά τους σινεφίλ.
Επαφή: nickpappas111@gmail.com