AΝΔΡΕΑΣ ΠΟΛΥΖΩΓΟΠΟΥΛΟΣ για το άλμπουμ του “Petrichor”

Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (Andreas Polyzogopoulos) είναι ένας έλληνας τζαζ συνθέτης και τρομπετίστας, που έχει ανοίξει για τα καλά τα φτερά του, για άλλους τόπους. Εννοώ μ’ αυτό πως η δική του τζαζ είναι καλοφτιαγμένη και με πλέρια ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, που της δίνουν ένα πρώτο αλλά μεγάλο ξεπέταγμα. Όταν ακούς ένα δίσκο τού Πολυζωγόπουλου σου έρχεται στη μνήμη αμέσως ο Enrico Rava ας πούμε, και όχι ο Miles και οι άλλοι μεγάλοι τρομπετίστες (παλαιότεροι ή νεότεροι), από την από ’κει μεριά του Ατλαντικού. Αν τώρα συνυπολογίσεις, πέρα από τον ήχο του, τις καλοδουλεμένες και «ευγενείς» συνθέσεις του και βεβαίως τον τρόπο και την δυνατότητα να κάνεις μια «τέλεια» παραγωγή, όπου κι αν βρίσκεσαι (στην πιο «χαμένη» κουκίδα του χάρτη), τότε τα άλμπουμ του Πολυζωγόπουλου είναι σίγουρα από εκείνα που μπορεί να «πιάσουν» το μεγάλο τζαζ-κοινό (και βασικά το ευρωπαϊκό). Ένα τέτοιο άλμπουμ είναι και το “Petrichor” [ΠK music / Trumpetfish Records, 2023], το οποίο ολοκληρώνεται από τον πρώτο τη τάξει σε τρομπέτα, φλούγκελχορν, εφφέ, τον Πέτρο Κλαμπάνη κοντραμπάσο και τον Wajdi Riahi πιάνο. Άρα έχουμε ένα σχήμα χωρίς ντράμερ, αλλά όχι και χωρίς ήχους κρουστών.

Τώρα... αν απ’ όσα έγραψα προηγουμένως γεννήθηκε σε κάποιους η εντύπωση πως η jazz του Πολυζωγόπουλου είναι «εύκολη» και εντελώς συντονισμένη, πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο αισθητικό και λυρικό μοτίβο, θα κάνουν λάθος. Δεν ισχύει αυτό. Ο Π. ξέρει να μετέρχεται πολλά και διαφορετικά στοιχεία, και να τα ενσωματώνει επιστημονικά στις συνθέσεις και τα παιξίματά του. Θέλω να πω πως δεν είναι προβλέψιμος, και αυτό το διαπιστώνεις από το πρώτο κιόλας κομμάτι του, το 8λεπτο “Petrichor”, που ξεκινά να το πούμε αναμενόμενα, και που αποκτά στην πορεία ιδιόμορφα χαρακτηριστικά, με παιξίματα απαιτητικά από την τρομπέτα και το πιάνο, που συντονίζονται πάνω στην πακτωμένη μπασογραμμή του Κλαμπάνη. Και αν το μπάσο «φτιάχνει» όλο το πρώτο track, στο δεύτερο, το “The coldest summer” είναι το σφύριγμα με το στόμα στην αρχή, που δίνει τη σκυτάλη στον Π. να δημιουργήσει ένα έξοχο λυρικό περιβάλλον, με συνεχή και βαριά συναισθηματική ροή. Στο “Barbas”, τώρα, δεν θα ήταν άτοπο αν λέγαμε πως πρωταγωνιστούν οι κρουστοί ήχοι, είτε ηλεκτρονικής ή άλλης προέλευσης είναι αυτοί, είτε προέρχονται από το πιάνο (σαν ν’ ακούς το piano playing του Dollar Brand), με το κομμάτι να βγάζει μία afro αίσθηση. Ήχους από κρουστά (και δεν αναφέρομαι σε κρουστά-κρουστά) ακούς εν τω μεταξύ και στο “Petit Sablon” ένα αργό track, το οποίο υπηρετείται με συνέπεια και από τους τρεις μουσικούς.
Το “Kountouri”, που ανοίγει την B Side, είναι το πιο τραγουδιστικό κομμάτι του “Petrichor” και αν δεν ακούς από κάπου να ξεπροβάλλει η φωνή της Αλέκας Κανελλίδου, ας πούμε, είναι κάπως... έκπληξη. Έξοχο κομμάτι! Η πλευρά κυλά στωικά, με το “CPH melodrama” να ρίχνει τους τόνους, προτείνοντας και πάλι μια ωραία μελωδία και με το “Ariadne’s Scent” να κοιτά και πάλι προς τη μεριά του χθες, της παράδοσης τέλος πάντων, με έξοχο ρυθμικό παίξιμο και με συναφή breaks από τρομπέτα και πιάνο. Το κλείσιμο με το “Kaiafas”, ένα μαγικό track, με χρήση σουρντίνας, είναι ό,τι πρέπει για το τέλος... επιστέγασμα ενός άλμπουμ υψηλών προδιαγραφών και αξιώσεων.
Επαφή: www.trumpetfishrecords.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 584

2/7/2024
Κανείς δεν ασχολιόταν με τον Γιάννη Μπελτέκα στο μέσο της δεκαετίας του ’90. Μετά τον πήραν χαμπάρι οι διάφοροι και άρχισαν να λένε το ένα και το άλλο. Εγώ, στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» του ’96 δεν είχα αξιολογήσει μόνο, όπως έπρεπε και του άξιζε, τον πρώτο δίσκο του από το 1981, αλλά είχα αναρωτηθεί κιόλας... «πού άραγε να βρίσκεται σήμερα ο Γιάννης Μπελτέκας;»... επισημαίνοντας από τότε το γεγονός πως ο αξιόλογος αυτός τραγουδοποιός είχε εξαφανισθεί από παντού, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του.

Όσα έγραφα τότε, το ’96, για τον Γιάννη Μπελτέκα, τα επαναλαμβάνω και τώρα, στη νέα έκδοση του «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία...

1/7/2024
Πριν από λίγες μέρες πέθανε μια πολύ σπουδαία τραγουδίστρια από τα σέβεντις, η Γεωργία Λόγγου (ας είναι αναπαυμένη). Από τις μεγάλες, αλλά αγνοημένες φωνές, η Λόγγου συνδέεται με πολλά ωραία τραγούδια, αλλά και με ένα τουλάχιστον θρυλικό, το «Μόναχο 74 (Η μάνα η Τούρκα η μάνα η Γκρέκα») του παλιού ρόκερ Δημήτρη Μηλιού, σε στίχους Κωστή Μαλκότση. Το τραγούδι αυτό είχε γίνει τεράστια επιτυχία το 1975, όταν το τραγούδησε ο Μανώλης Αγγελόπουλος – και όσοι ζούσαν τότε και θυμούνται θα το επιβεβαιώσουν.

Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι ο Αγγελόπουλος ήταν ο πρώτος που το τραγούδησε, αλλά μετά από ένα ψιλοψάξιμο που έκανα έχω τη γνώμη πως η εκτέλεση της Γεωργίας Λόγγου από το LP των Μηλιού-Μαλκότση «Στα Νότια και στα Βόρεια» [Sonora, 1975] είναι μάλλον η πρώτη (ακούτε στα σχόλια). Το τραγούδι γνώρισε σχεδόν αμέσως πολλές διασκευές, το είπε και η Λόγγου σε 45άρι με άλλη ενορχήστρωση, αλλά έχω τη γνώμη πως η εκτέλεση στο LP είναι εκείνη που προηγείται.
Δύσκολο θέμα πάντως, για να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά...

1/7/2024
Στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία, θα διαβάσεις και για τον περίφημο Ιταλό Guidone. Δεν γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να μην θεωρούνται κομμάτι της ελληνικής ποπ και του ροκ, όταν είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα των σίξτις, όταν ηχογραφούσαν ακόμη και LP για ελληνικές εταιρείες, όταν επηρέαζαν έλληνες μουσικούς, όταν έγραφαν κομμάτια με τον τίτλο “Parakalo Glyphada” και όταν πρωταγωνιστούσαν στα πάρτυ με το “Sha… la la la”. 

Το κεφάλαιο «Ξένοι στη Ελλάδα» είναι εξίσου ενδιαφέρον με όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια του νέου «Ραντεβού στο Κύτταρο»...

29/6/2024
Δίχως στέγη, δίχως νόμο... [Δώρα Σιτζάνη - Κυνηγημένοι Εραστές]

28/6/2024
Δύο μήνες στα ράφια και τους πάγκους των βιβλιοπωλείων κλείνει σήμερα το «Ραντεβού στο Κύτταρο». Το βιβλίο, για μη λογοτεχνικό, πάει πολύ καλά και αυτό είναι μια επιτυχία οπωσδήποτε, που οφείλεται σ’ εσάς.
Εν τω μεταξύ στην Πολιτεία εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη θέση των πωλήσεων, ανάμεσα σε όλα τα βιβλία Τέχνης (θέατρο, μουσική, κινηματογράφος κ.λπ.) το τελευταίο δίμηνο... και αυτό, όσο να ’ναι, είναι ένα βαρόμετρο.
Εδώ η λίστα με τα δέκα πρώτα, όπως την κοπιάρω από το σάιτ του βιβλιοπωλείου...
1. Ραντεβού στο Κύτταρο / Η ελληνική ποπ και ροκ μουσική μέσα από τη δισκογραφία της 1965-1982 (2η έκδοση αναθεωρημένη) ΤΡΟΥΣΑΣ ΦΩΝΤΑΣ, Εκδότης: ΟΓΔΟΟ MUSIC GROUP
2. Καλησπέρα και καλή βραδιά / Η βιογραφία του Βασίλη Καρρά ΚΑΝΟΥΣΗΣ ΘΑΝΟΣ, Εκδότης: ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ
3. Στα φώτα / Η πορεία στο θρυλικό Actors Studio και άλλες ιστορίες ζωής, συνομιλίες με τη Νατάσα Μπαστέα ΜΑΝΩΛΙΚΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, Εκδότης: ΑΡΜΟΣ
4. Διάφανα κρίνα / Έγινε η απώλεια συνήθειά μας ΣΑΡΡΗΣ ΘΑΝΟΣ Εκδότης: ΟΞΥ
5. Η ιστορία της τέχνης σε 21 γάτες GOULD NIA, Εκδότης: ΦΟΥΡΦΟΥΡΙ
6. Σάρα Κέιν Άπασα Όλα τα έργα Εκδότης: ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ
7. Ο θείος Βάνιας CHEKHOV ANTON, Εκδότης: ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ
8. Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ FO DARIO (NOBEL 1997), Εκδότης: ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
9. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ, BECKETT SAMUEL (NOBEL 1969), Εκδότης: ΥΨΙΛΟΝ / ΒΙΒΛΙΑ
10. Ο καθρέφτης και το μαχαίρι ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΜΑΝΟΣ [Συνθέτης], Εκδότης: ΙΚΑΡΟΣ

28/6/2024
Αυτή τη φωτό –τα πόδια είναι του Απόστολου Νικολαΐδη– όταν την είχα πρωτοδεί, ολόκληρη, δεν την είχα προσέξει καλά. Έπρεπε να ζουμάρω, για να δω πως ανάμεσα στο πιατικό, σαν πράσινες οάσεις, χάσκουν τα δολάρια. Και δεν λέμε εδώ για μονοδόλαρα, αλλά για κατοστάρια (αφού φαίνεται καθαρά ο Φραγκλίνος).

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο φάρμακο απ’ αυτό. Όσοι τα ’χετε πετάτε τα, για να μη σας τα φάνε οι γιατροί.

28/6/2024
To «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] δεν είναι γραμμένο μόνο για τις παλιοσειρές και τους συλλέκτες, που... τα ξέρουν όλα. Αν και έχω τη γνώμη πως όλοι θα βρουν στο βιβλίο κάτι που δεν το ξέρουν ή που δεν το έχουν εκτιμήσει όπως πρέπει.

Το βιβλίο είναι γραμμένο και για τους νεότερους ανθρώπους, που δεν ξέρουν πολλά (λογικό), και που θέλουν να μάθουν και για τα τελείως επισκιασμένα ονόματα – να πάρουν μια σωστή γραμμή από το «Ραντεβού...» και να προχωρήσουν παρακάτω, μόνοι τους, μετά. Να ανακαλύψουν φερ’ ειπείν τους Gravel, στη σελίδα 331, το πρώτο (στη δισκογραφία) ελληνικό «σαμπαθικό» συγκρότημα...

27/6/2024
Τραγουδάρα. Από τις κορυφαίες φωνές που βγήκανε στα έιτις η Γιάννα. Και ο Τόκας ως ρόκερ είχε ξεκινήσει, και το κομμάτι το ακούω σαν φολκ-ροκ, σαν Fairports των 80s ή έστω Fruupp ή Gryphon...
https://www.youtube.com/watch?v=zBfzEomgT58

27/6/2024
Όταν αναφέρθηκα για πρώτη φορά στην Τζέσσικα στο Δισκορυχείον, το 2013, γράφοντας «ύμνους» για το φοβερό ποπ άλμπουμ της «Έλα τώρα... που δε θες...» από το 1977, κάτι αγράμματοι περί τα μουσικά έπεσαν να με φάνε. Όσοι όμως δείχνουν καλή πίστη σ’ αυτά που γράφω (και πιάνουν το νόημα) πήγαν και άκουσαν και συμφώνησαν μαζί μου πως το LP αυτό είναι ένα από τα διαχρονικά αριστουργήματα της ελληνικής ποπ (ασυζητητί στην κορυφαία 10άδα όλων των εποχών).

Φυσικά η Τζέσσικα πρωταγωνιστεί, και με το παραπάνω, και στο νέο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, παίρνοντας, μ’ αυτό το καταπληκτικό άλμπουμ της, τη θέση που της πρέπει και στη βιβλιογραφία.

26/6/2024
Η πρώτη και η καλύτερη εκτέλεση ενός θρυλικού τραγουδιού - και θρυλικού 45αριού συνάμα, γιατί έχει και το φοβερό "Χρόνια πολλά" στην άλλη πλευρά.
Μουσική Γεράσιμος Λαβράνος, στίχοι Γιάννης Αργύρης...
https://www.youtube.com/watch?v=qTLal04Ou5E

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΟΥΡΓΟΥΛΙΟΣ επίλογος

Ο Αλέξανδρος Γουργουλιός είναι ένας νέος λαϊκός-έντεχνος τραγουδοποιός, που τώρα εμφανίζεται μέσω ενός CD επτά τραγουδιών, που αποκαλείται «Επίλογος» [Μετρονόμος, 2024].
Έχοντας ακούσει τον δίσκο αρκετές φορές το πρώτο που θέλω να σημειώσω είναι το «στενό» σχήμα, που χρησιμοποιεί ο Γουργουλιός, για να αποδοθούν τα κομμάτια του. Έχουμε λοιπόν μπάσο, ντραμς, και μπουζούκια, συν πιάνο, σε όλα τα τραγούδια. Δεν ξέρω αν τα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν άπαντα σ’ ένα σέσιον, όμως η σφιχτή ενορχηστρωτική δομή προς τα εκεί παραπέμπει.
Νομίζω πως πρέπει να επανα-ανακαλύψουμε αυτό το μοτίβο, και να αποφεύγουμε, όσο είναι εφικτό, τις... πλουμιστές ενορχηστρώσεις, με τις προσθήκες ενός οργάνου εδώ, ενός οργάνου εκεί και ενός παραπέρα, ηχογραφημένα σε άσχετους χρόνους και χώρους, που έρχονται εις γάμου κοινωνίαν μόνο κατά την διάρκεια της μείξης.

Ο Γουργουλιός, μένοντας σ’ αυτή την παμπάλαια πρακτική (οι ρεμπέτες κι οι λαϊκοί ηχογραφούσαν έτσι – ούτε καν οι «έντεχνοι») κερδίζει ένα πρώτο μεγάλο στοίχημα. Ο δίσκος του να έχει ταυτότητα, σαν άκουσμα. Να είναι σαφής και να μην αναλώνεται σε άσκοπα οργανικά crossovers.
Μία δεύτερη παρατήρηση. Η απουσία νέων καλών στιχουργών, και κατ’ επέκτασιν στίχων, οδηγεί τον Γουργουλιό να καταφύγει στην ποίηση. Έτσι νομίζω... και καλά κάνει. Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν πως οι ποιητές δεν πρέπει να αγγίζονται, ούτε από εκείνους που νομίζουν πως μόνον οι μεγάλοι συνθέτες θα πρέπει να αγγίζουν τους μεγάλους ποιητές. Ο τραγουδοποιός δεν πρέπει να κωλώνει, ούτε να έχει αναστολές. Οφείλει, βεβαίως, να μελετά, να κατανοεί και να προβληματίζεται –άλλο αυτό– προσεγγίζοντας τον ποιητικό λόγο με τον δικό του, ηθικό και προσωπικό, τρόπο.
Αυτό πράττει και ο Γουργουλιός εδώ, μελοποιώντας Αναγνωστάκη, Καρούζο, Ουράνη, Πατρίκιο, Σεφέρη και ακόμη τους νεότερους ποιητές Κώστα Τσιούφη και Διονύση Τζαρέλλα. Επίσης ο Γουργουλιός δεν εμποδίζεται από τίποτα, προκειμένου να προβεί κι αυτός σε μια προσέγγιση του ποιήματος του Σεφέρη «Ο τόπος μας είναι κλειστός», που είχε μελοποιήσει ανεπανάληπτα ο Γιάννης Μαρκόπουλος, πίσω στο 1973. Και το κάνει «προσωπικά» βεβαίως, μέσω ενός ιδιότυπου ζεϊμπέκικου.
Οι μελοποιήσεις του Γουργουλιού, τώρα, είναι ασυζητητί γλαφυρές, και επιρροές μπορείς να αναζητήσεις σε συνθέτες σαν τους Χρήστο Λεοντή, Γιάννη Μαρκόπουλο, Ηλία Ανδριόπουλο κ.ά.
Ο δίσκος βγάζει περαιτέρω μια ερασιτεχνική αύρα, θυμίζοντας «έντεχνα» άλμπουμ, κυρίως ανεξάρτητων παραγωγών, από τη δεκαετία του ’80. Βεβαίως, και σε αντίθεση μ’ εκείνα, ο «Επίλογος» είναι καλοηχογραφημένος και προσεγμένος στο μέτρο του δυνατού ή και περισσότερο απ’ αυτό, με τους δύο τραγουδιστές, τον Βασίλη Προδρόμου και την Μαριάνα Κατσιμίχα, να στέκονται «καλά», πάνω στα μέτρα, τόσο εκφραστικά όσο και τεχνικά. Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στο συνθετικό κομμάτι (δεν το συζητάμε αυτό), όμως εδώ υπάρχει και ταλέντο, που ήδη καταγράφεται με θετικό τρόπο.
Ο «Επίλογος» του Αλέξανδρου Γουργουλιού είναι ένα στιβαρό, παλιομοδίτικο άλμπουμ, με όλα τα τραγούδια του να στέκονται «γερά» και «σταθερά» – και εξ αιτίας αυτών των χαρακτηριστικών του ο δίσκος έχει το ενδιαφέρον που έχει.
Επαφή: www.metronomos.gr

LUNG τεύχος #21, Μάιος 2024

Το LUNG συνεχίζει την περιοδική πορεία του, έχοντας το νέο 21ο τεύχος του σε κυκλοφορία, πάντα στο γνωστό σχήμα με τις 112 γεμάτες σελίδες και με το εξ ίσου γεμάτο CD-R, με τα 15 ελληνικά και ξένα ροκ ή γενικώς ροκ tracks (επιλεγμένα από διάφορα labels).

Όσα έχουμε γράψει στο παρελθόν για το LUNG ισχύουν και για το παρόν τεύχος φυσικά, και σε σχέση με την ύλη του και σε σχέση με την κυκλοφορία του αυτή καθ’ αυτή – γεγονότα, αμφότερα, που επιβεβαιώνουν την ανεξαρτησία του περιοδικού.
Η ύλη πολλή και πλούσια και σ’ αυτό το τεύχος, με πάμπολλα κείμενα στο γνωστό στυλ τού LUNG – με στόχευση, δηλαδή, στην εναλλακτική σκηνή και στις ποικίλες εκφάνσεις της, που γειτνιάζουν πάντα με το ροκ.
Τα κείμενα τώρα, χοντρικά, χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Είναι οι παρουσιάσεις-δισκοκριτικές, είναι τα αφιερώματα και είναι και οι συνεντεύξεις. Επίσης, ένας άλλος διαχωρισμός θα μπορούσε να αφορά τα θέματα τα σχετικά με την εγχώρια σκηνή, όπως κι εκείνα που έρχονται «απ’ έξω».
Το αφιέρωμα, πάντως, που κυριαρχεί στο παρόν τεύχος είναι εκείνο για τα 150 καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας 2000-2010 (“00s / 150 Albums of the Decade”), που καταλαμβάνει πολλές σελίδες, ξεκινώντας από το άλμπουμ 150 (Songs: Ohia – The Magnolia Electric Co.), φθάνοντας στο νούμερο 100 (Sonic Youth – Sonic Nurse), προχωρώντας στο άλμπουμ 50 (Deerhunter – Microcastle), στο άλμπουμ 10 (Boards of Canada – Geogaddi) και από ’κει στην πρωτιά... Εκατόν πενήντα δίσκοι είναι αυτοί (με τα αντίστοιχα κείμενά τους), ενώ ανάμεσα θα δείτε και μερικούς ελληνικούς – και σωστά δηλαδή, αφού έλληνες συντάκτες φτιάχνουν την λίστα. (Να πούμε, ακόμη, πως καταγράφονται και οι επιμέρους λίστες των συντακτών, απλώς με τους τίτλους των δίσκων).
Πέρα, τώρα, από την 150άδα αξία έχουν και τα υπόλοιπα θέματα του LUNG, όπως οι συνεντεύξεις με τους Grails, Illegal Operation, Sivert Høyem, Προκόπη Τζίλη / Poeta Negra, Matt Elliott, Raining Pleasure κ.ά., οι αναφορές στους Steve Albini (το LUNG υπόσχεται αφιέρωμα σε επόμενο τεύχος), Ty Segall, Maruja κ.λπ.

Πολύ ενδιαφέρον, φυσικά, έχει και το CD-R με tracks από ελληνικά (2 By Bukowski, Empty Frame, Moa Bones, Mona Kana, Bhukhurah κ.ά.) και ξένα ονόματα (Maruja, Grails, Tim Hecker, Matt Elliott κ.ά.), που έτσι όπως τ’ ακούς στο δισκάκι... συναρπάζουν.
Δεν σταματάει να βγαίνει καλή μουσική, στο χώρο του ευρύτερου ροκ, και οι επιλογές του LUNG (στο χαρτί και το δισκάκι) απλώς το επιβεβαιώνουν. 

Το έχουμε γράψει κι άλλες φορές γι’ αυτό το πολύ περιποιημένο fanzine και το ξαναλέμε. Μία πολύ καλή προσπάθεια.
Επαφή: www.lungfanzine.gr