Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Γιατί δεν υπάρχουν πλέον μεγάλα μουσικά κινήματα; Γιατί δε βγαίνουν πια πολύ μεγάλοι δίσκοι και διαχρονικά τραγούδια; Τι πήγε στραβά στη δισκογραφία, μετά την εξάπλωση του ιντερνέτ;

Πολύ δύσκολα τα ερωτήματα, και γι’ αυτό το λόγο το κείμενο είναι παντελώς ανοιχτό. Και για μένα, και για όποιον άλλον θελήσει να πει μια γνώμη. Να διαφωνήσει, να συμφωνήσει ή να προσθέσει κάτι ακόμη.
Πρόκειται, εξάλλου, για μια συζήτηση που γίνεται χρόνια τώρα στις παρέες των μουσικόφιλων –τουλάχιστον τον παλιότερων, που έζησαν και την προ-ιντερνέτ εποχή– και που δεν έχει, οριστικά, καταλήξει κάπου. Ακούγονται απόψεις – άλλες σοβαρές και γόνιμες και άλλες εξωπραγματικές ή αφοριστικές. Φυσικά, το θέμα είναι ευρύτερο, απασχολεί και έξω, για να μην πω κυρίως έξω (γράφονται βιβλία, άρθρα κ.λπ.), αλλά, εδώ, δεν θα συνοψίσω το τι διαβάζω, τι ακούω ως συμμετέχων σε κουβέντες, ούτε το τι φτάνει από μακριά στ’ αυτιά μου. Θα παραθέσω κάποιες δικές μου σκέψεις, που με απασχολούν καιρό τώρα (που μπορεί να είναι και άλλων) και τις οποίες θέτω, τώρα, προς… δημόσια διαβούλευση.
Κατ’ αρχάς πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάτι βασικό. Πως η εμφάνιση και η εξάπλωση του ιντερνέτ άλλαξε τον τρόπο που ακούμε και σκεφτόμαστε γύρω από τη μουσική. Άρα, χοντρικά, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά, κάτι αλλάζει.
Επίσης, πρέπει να συμφωνήσουμε στον τίτλο του κειμένου. Πως δεν υπάρχουν πια μουσικά κινήματα που ν’ αποτελούν παγκόσμια φαινόμενα (τύπου beat, soul, punk, disco, grunge κ.λπ.) και πως δεν βγαίνουν πια οι πολύ μεγάλοι δίσκοι και τα πολύ μεγάλα τραγούδια, που θα χαρακτηρίσουν βαθιά ένα κίνημα (που δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς), μιαν εποχή ή μια δεκαετία.
Φυσικά παγκόσμιες επιτυχίες παράγονται, βλέπε το “Despacito” φερ’ ειπείν που πλησιάζει τα 4 δισεκατομμύρια χτυπήματα στο YouTube, ή το “Gangnam style”, πριν λίγα χρόνια, που πλησιάζει κι αυτό τα 3 δισεκατομμύρια, αλλά τούτο δε σημαίνει κάτι. Δεν υπάρχει τίποτα πίσω απ’ αυτά τα τραγούδια. Κανένα κίνημα μουσικό, τίποτα που να κομίζει κάτι νέο, μια καινούρια πρόταση. Στην ποπ έστω.

Η συνέχεια εδώ…

18 σχόλια:

  1. Σχόλια από το facebook


    Tasos Tryfon
    Γιατί γεράσαμε, είναι η έντιμη απάντηση!

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Δεν συμφωνώ.

    Tasos Tryfon
    εγώ γέρασα, πάντως!

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Δεν έχει σχέση αυτό.

    Tasos Tryfon
    Πάντα με τρόμαζε η σιγουριά.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Δεν το είπα για να τρομάξεις. Εγώ που είμαι του επαγγέλματος λέω πως βγαίνουν πολλά ωραία καινούρια πράγματα, που μπορούμε να τα απολαύσουμε όπως και τα παλιά. Κι εγώ που είμαι "γέρος" λοιπόν βρίσκω ν΄ακούσω καινούριες παραγωγές που να με ενθουσιάζουν.

    Nikos Filippaios
    Από τα καλύτερα κείμενά σου, Φώντα. Πολύ ενδιαφέροντα βρήκα τον επίλογο, όπου γράφεις για τοπικές σκηνές, στιλ και ιδιώματα τα οποία συχνά δεν βρίσκουν τον δρόμο για ένα πιο παγκόσμιο, mainstream ακροατήριο. Εγώ πάντως μένω έκπληκτος όταν ανακαλύπτω νέα στιλ κυρίως της ηλεκτρονικής μουσικής που αναπτύσσονται τοπικά, π.χ. σε περιοχές της Αφρικής ή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και εκφράζουν τις νοοτροπίες των ανθρώπων εκεί. Αυτή η δραστηριότητα έχει κάτι το αναζωογονητικό.

    Alex Retsis
    Εύστοχο άρθρο όντως, νομίζω ότι ένας από τους επιπλέον λόγους που δεν υπάρχουν μεγάλες καλλιτεχνικές δουλειές πλέον, είναι ότι έχει χαθεί το μεράκι από τη δημιουργική διαδικασία. Εφήμερος καταναλωτισμός. Ένας άλλο λόγος ίσως είναι ότι η εποχή μας πλέον απαιτεί τεχνική κατάρτιση και όχι καλλιτεχνική πολυφωνία - δεν υπάρχει πλέον έδαφος για το "διαφορετικό" μέσα στο χάος της πληροφορίας. Οξύμωρο γιατί, παλιότερα το διαφορετικό ξεχώριζε. Τώρα για να ξεχωρίσει ένας καλλιτέχνης πρέπει να ακολουθήσει συγκεκριμένη οδό, να κατατάσσεται σε κάποιο "ράφι". Η τεχνική κατάρτιση και οι δημόσιες σχέσεις - παρουσίαση - έγιναν πιο σημαντικές από το μήνυμα της ίδιας της τέχνης. Τέλος, με τον ερχομό του internet, οι χρήστες - μουσικόφιλοι απέκτησαν διάσπαση προσοχής. Η μουσική είναι πλέον δεδομένη, εύκολα προσβάσιμη και απαξιώνεται λόγω υπερπροσφοράς. Γενικά τέλεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Yiannis Dellas
      Η δική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό συμβαίνει για δυο λόγους: 1ον το ότι δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο και δυναμικά διακριτό νέο μουσικό κίνημα, και 2ον γιατί στην ουσία δεν υφίσταται πιο ο δίσκος και ο ρόλος που είχε παλιά ο οποίος αντικαταστάθηκε από την υπερπληροφόρηση του Ίντερνετ... Αυτά εντοπίσατε και 'σεις κ. Τρούσα, αλλά επέτρεψέ μου να πω και 'γω τον πόνο μου... Είναι ένα πράγμα να ακούς στο ραδιόφωνο ή στο σπίτι του φίλου κάτι και να λες: Αμάν! τι είναι αυτό, πως το λένε, τι μουσική είναι, πόσο κάνει ο δίσκος, θα μου το γράψεις σε κασέτα; Και να πηγαίνεις να αγοράζεις τον δίσκο με αιματηρές οικονομίες και να τον λιώνεις στο πικάπ, ή να λιώνεις την κασέτα και να την δίνεις δανεική και να κάνεις εξωτερική ηχογράφηση στο κασετοφωνάκι (!), και να περιμένεις πότε θα δεις τον καλλιτέχνη από κοντά και όλο αυτό να είναι συνδεδεμένο με κάτι καινούριο και θαυμάσιο που λέγεται ροκ, μπλουζ, τζαζ (για την Ελλάδα καινούρια ήταν και η τζαζ όταν πηγαίναμε π.χ. στο τζαζ κλάμπ στην Πλάκα). Ή να ακούς για πρώτη φορά Μπίτλς ή Ρόλιγκ Στόουνς ή Τζόπλιν, Χέντριξ, ή στην Ελλάδα Σαββόπουλο, Poll, Sokrates, Σιδηρόπουλο, Πουλικάκο κλπ, που δημιουργούσαν κίνημα, φανατικούς και μουσικόφιλους που το έψαχναν το πράγμα και κυρίως παθιάζονταν με κάτι. Και είναι ένα άλλο πράγμα να έχεις χιλιάδες επιλογές στο δίκτυο, να ακούς μουσική απ' το YouTube, να μην μπαίνεις στον κόπο να ψάξεις και να αγοράσεις ένα δίσκο και όλα να τα κατεβάζεις, να τα ακούς μισή φορά και να τα ξεχνάς! Και τίποτα απ' όλα αυτά να μην είναι κάποιο είδος που θα σου πάρει τα μυαλά, ποιο είναι το δυνατό, κυρίαρχο μουσικό κίνημα σήμερα που κάνει τους νέους να παραμιλάνε όπως πχ το '70 και την εποχή του Γούντστοκ; Ή του μπι μποπ; Ή έστω και του πανκ; Το... χιπ χοπ; Δεν υπάρχουν δηλαδή καλά πράγματα; Φυσικά και υπάρχουν αλλά χάνονται, ο καθένας ανεβάζει την δική του άποψη κάπου στο δίκτυο και κάνει και κάποιες εμφανίσεις και... αυτό είναι όλο. Και η πλάκα είναι ότι σήμερα τα πράγματα είναι απείρως πιο εύκολα να κάνει κανείς μουσική από τεχνικής πλευράς. Κάποτε παίζανε με δανεικές κιθάρες και αν δεν πήγαινες στην εταιρία ηχογράφηση δεν έκανες! Η σύγκριση με το σήμερα είναι συντριπτική... Δεν είναι τυχαίο που εδώ και 20 χρόνια στην Ελλάδα μεσουρανούν σε ένα άλφα κοινό πχ ο Μάλαμας και ο Θανάσης. Είναι οι τελευταίοι που έκαναν κάτι που ξεχώριζε σαν είδος, σαν ύφος και δεν είναι τυχαίο ότι και οι δυο πρόλαβαν και έβγαλαν δίσκους, κανονικά σε εταιρία! Από κει τους γνωρίσαμε, πήγαμε και τους αγοράσαμε ή έστω τους γράψαμε δανείζοντάς τους ο ένας στον άλλον... Αυτή η δύναμη του παρελθόντος είναι πανίσχυρη και στα νέα γκρουπ, και στους νέους μουσικούς. Όλοι κάτι θυμίζουν απ' το παρελθόν, κάτι διασκευάζουν, "πειράζουν", "μπλέκουν" , "παντρεύουν" και δώσ' του "δάνεια" από άλλες κουλτούρες και παλιές "σίγουρες" μουσικές... Γιαυτό ο Στόουνς δίνουν συναυλίες τώρα στα γεράματα και γεμίζουν στάδια, και πάνε όλοι, νέοι και γέροι. Ποιός άλλος μπορεί να το κάνει σήμερα αυτό; Όλα λοιπόν αλλάζουν και αλλάζουν ραγδαία, σε δέκα χρόνια κανείς δεν μπορεί να πει πως θα είναι τα πράγματα... Το σίγουρο είναι πως θα έχουμε τις ζωντανές εμφανίσεις, δηλαδή την ουσία της μουσικής και αυτό είναι και το παρήγορο...

      Διαγραφή
    2. Yiannis Stefanakos
      Yπάρχει, φυσικά, και η οικονομική διάσταση του θέματος, την οποία δεν θίγεις ξεκάθαρα (αν και υποψιάζομαι ότι διατρέχει το κείμενο). Εν ολίγοις, το "Where's the money?", το οποίο από μόνο του είναι αντικείμενο μιας ξεχωριστής και αρκετά επίπονης έρευνας και πιθανότατα απαντά και σε κάποια από τα ζητήματα που ευστόχως θέτεις.

      Frydas Floyd
      Πολυ ευστοχο αρθρο Φωντα.Το ερωτημα που πραγματικα υπαρχει πισω απο το "Γιατί δεν υπάρχουν πλέον μεγάλοι δίσκοι και διαχρονικά τραγούδια; " πιστευω πως ειναι ειναι "Γιατι δεν υπαρχει κατι ιδιαιτερο,διαφορετικο και πολυ ομορφο σημερα;"΄.Καλοι ή εστω συμπαθητικοι δισκοι υπαρχουν και σημερα απο συγκροτηματα και μουσικους που προσπαθουν, αλλα το θεμα ειναι οτι σχεδον ολοι τελικα υποσυνειδητα κινουνται με το αγχος αυτο που θα κανουν να αρεσει στο οποιο κοινο απευθυνονται.Δηλαδη τελικα κινουνται πολυ safe φοβουμενοι αν ειναι πολυ αυθορμητοι στη συνθεση,την εκτελεση και την παραγωγη των κομματιων τους να "μη χασουν καμμια νοτα" αν ξεφυγουν και εκφραστουν πιο αυθορμητα και ορμητικα προς το κοινο και τον ιδιο τους το ψυχισμο.Με αυτο που λεω δεν εννοω επ'ουδενι οτι κατι πραγματικα καλο θα βγει αν οι μουσικοι κινηθουν "επιθετικα" και "πειραματικα μονο'.Εχω ξεπερασει προ πολλου τετοιου ειδους διλληματα,γιατι κατα τη γνωμη μου η Μεγαλη Μουσικη σεβεται συγχρονως την ομορφια και την αρμονια που πρεπει να εχει οπως και τη διαθεση περιπετειας που αν τη χειριστεις με γνωση θα σε οδηγησει σε νεα μονοπατια.Οι μεγαλοι μουσικοι του παρελθοντας αυτη την "ομορφη τρελα" την ειχαν οταν τζαμαραν και συνθεταν τα κομματια τους ακομα και στο τελικο σταδιο της παραγωγης υπηρχε περα απ'την ακριβεια και την πολλη δουλεια επισης πολλη εφευρετικοτητα απ'τους παραγωγους τους και τους ιδιους.

      Anastasios Babatzias
      πολυ μ αρεσε το τελος του κειμενου που εκτως των αλλων ξεκαθαριζει οτι αυτο που συμβαινει σημερα δεν ειναι απαραιτητως κακο αλλα μια διαφορετικη κατασταση που δε μενει παρα να δουμε που θα οδηγησει

      Βασίλης Βασιλειάδης
      Η υπερπαραγωγή και η βιομηχανία της μουσικής έχουν επιφέρει ένα είδος μουσικού κορεσμού που έχει καταστρέψει τελικά την ουσία της μουσικής. Τις "χρυσές δεκαετίες" των δισκογραφικών εταιρειών η ποσότητα μουσικής που καταγράφτηκε παγκόσμια ήταν τεράστια. Υποθέτω ότι κατά τον 20ο αιώνα θα πρέπει να έχει παραχθεί πολλαπλάσια ποσότητα μουσικής σε σχέση με όλη την υπόλοιπη ανθρώπινη ιστορία. Ό,τι αξιόλογο, πρωτότυπο, καινούριο, ήταν να γραφτεί και να ακουστεί έχει ήδη γραφτεί και ακουστεί. Εδώ και δεκαετίες δεν ακούμε παρά επαναλήψεις των πρωτότυπων κυρίαρχων μουσικών ακουσμάτων. Αν κάποιος σημερινός συνθέτης παράξει κάτι αξιόλογο, δεν θα είναι παρά μια υποσημείωση σε ό,τι αξιόλογο έχει παραχθεί στο παρελθόν.

      Διαγραφή
    3. Νίκος Τσίνος
      Ωραίο κείμενο. Μία μόνο παρατήρηση. Ξεχνούμε την πολιτική πλευρά τού ζητήματος, και δεν εξετάζω αν ο στίχος είναι πολιτικός ή μη, αλλά το πώς είναι διαμορφωμένες οι κοινωνίες -οι όποιες κοινωνίες, του '50, του '60 κ.ο.κ.

      Αλεκσάντερ Πλατς
      Πολύ ενδιαφέρον κείμενο και ωραία αφετηρία για συζήτηση. Σ' ένα πρώτο επίπεδο, κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι μια απ' τις αρχικές διαπιστώσεις του κειμένου:
      "δεν υπάρχουν πια μουσικά κινήματα που ν' αποτελούν παγκόσμια φαινόμενα (τύπου beat, soul, punk, disco, grunge κ.λπ.) και πως δεν βγαίνουν πια οι πολύ μεγάλοι δίσκοι και τα πολύ μεγάλα τραγούδια, που θα χαρακτηρίσουν βαθιά ένα κίνημα (που δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς), μιαν εποχή ή μια δεκαετία."
      Παρόλο που αναφέρεται, φερ' ειπείν, η παγκοσμιότητα του Jay-Z, νομίζω παραγνωρίζεται λίγο ο χαρακτήρας του hip hop ως τελευταία από τις μεγάλες αφηγήσεις της παγκόσμιας λαϊκής μουσικής, παράγοντας παράλληλα και μεγάλους δίσκους και μεγάλα τραγούδια (και σε επίπεδο παγκοσμιότητας και σε επίπεδο κοινωνικού relevance) στο εδώ και το τώρα. Επίσης, συνδέεται και με το πώς (πετυχημένα) περιγράφεις τον ρόλο του παραγωγού, κάτι που ακόμα είναι ισχυρό στο hip hop.
      Ένας μεγάλος χιπ χοπ δίσκος, για παράδειγμα, με τα στοιχεία που περιγράφεις στο κείμενο είναι πιστεύω το To Pimp A Butterfly του Kendrick Lamar από το 2015.

      Kostas Omnia Vanitas
      Εύστοχο άρθρο, σωστός.. Ζούμε στην εποχή της υπερβολικής ευκολίας Φώντα..

      Διαγραφή
    4. Spyros Diastimikos
      Επιπροσθέτως, τώρα που το διάβασα ολόκληρο, βλέπω πολύ σωστές επισημάνσεις. Ιδιαίτερα αυτές της ιντερνετο-ευκολίας (και του παράγωγου ξερολισμού των ημιμαθών) και της εξαφάνισης των producers, με καθοριστική γνώμη για το καλλιτεχνικό προϊόν. Θα σταθώ όμως λίγο περισσότερο στη παρακμή της μουσικής βιομηχανίας. Πήρε τη κάτω βόλτα όταν: α) τον παραγωγό τον αντικατάστησε ο μηχανικός ήχου (δηλαδή ο εργολάβος έγινε αρχιτέκτονας) και β) τον AR ο λογιστής (σαν βασικό μοχλό επιρροής του εταιρειάρχη).

      Spyros Diastimikos
      Δεν θα ξαναδούμε μουσικά κινήματα και μουσικές «επαναστάσεις» γιατί η μουσική δεν είναι πλέον για ένα νέο, ούτε προτεραιότητα ώστε να ταυτιστεί, ούτε το αλφαβητάρι του για ν' ανακαλύψει το κόσμο. Το tech την έχει αντικαταστήσει.

      Win Berry
      Ένας άλλος λόγος είναι ο θάνατος του στερεοφωνικού. Οι νέοι βλέπουν τα στερεοφωνικά λες και είναι φωτογραφικές μηχανές του 1880 με την κουκούλα. Όμως ένα μέτριο στερεοφωνικό του 1970 σε εφηβικό δωμάτιο που λείπουν οι γονείς βγάζει άπειρα καλύτερο ήχο από λάπτοπ στην κουζίνα. Και τι να τον κάνεις τον Βισκοντι και τον Εζριν, αν ακούς μουσική από mp3 σε iphone με ακουστικά της πλάκας ενώ κάνεις τζόκινγ ή βρίσκεσαι στο μετρό; Διότι έτσι ακούνε οι μουσική οι late millenials και πέρα. Επίσης πολύ βασικός λόγος της παρακμής είναι η απουσία βαρεμάρας. Παλαιότερα οι νέοι βαριόντουσταν. Εγώ θυμάμαι κάτι ατελείωτα απογεύματα καλοκαίρι στο εξοχικό μου, όπου πραγματικά δεν υπήρχε τίποτα να κάνεις. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά λίγα πράγματα, οτι υπήρχε τοπικά. 5 δίσκους και 3 κασέτες είχα και τα έλιωνα, τι άλλο να έκανα; (ΟΚ έπαιζα και street fighter) Στην 500η ακρόαση εκτιμούσα και την παραγωγή και ήξερα απέξω στίχους και είχα διάβασει μέχρι την τελευταία σελίδα των 3 μουσικών περιοδικών που υπήρχαν. Είχε άλλο ρόλο η μουσική στην ζωή από ό,τι σήμερα που ακόμα και στον Βόρειο Πόλο να βρεθείς αν έχεις λάπτοπ με σκληρό-τούμπανο κάθεσαι 10 χρόνια και δεν κατάλαβες πώς πέρασαν. Αλλά πόσο κόσμο δεν έσωσαν λίγο καρπούζι, οι Kraftwerk και το Trans Europe Express σε κάτι άκυρους 15αύγουστους στα χωριά της επικράτειας ανάμεσα σε συγγενείς 25ου βαθμού και σε κουδούνια κατσικιών (σαν αντίστιξη στα σύνθια...)

      Nikos Filippaios
      Από τα καλύτερα κείμενά σου, Φώντα. Πολύ ενδιαφέροντα βρήκα τον επίλογο, όπου γράφεις για τοπικές σκηνές, στιλ και ιδιώματα τα οποία συχνά δεν βρίσκουν τον δρόμο για ένα πιο παγκόσμιο, mainstream ακροατήριο. Εγώ πάντως μένω έκπληκτος όταν ανακαλύπτω νέα στιλ κυρίως της ηλεκτρονικής μουσικής που αναπτύσσονται τοπικά, π.χ. σε περιοχές της Αφρικής ή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και εκφράζουν τις νοοτροπίες των ανθρώπων εκεί. Αυτή η δραστηριότητα έχει κάτι το αναζωογονητικό.

      Διαγραφή
    5. Alex Retsis
      Εύστοχο άρθρο όντως, νομίζω ότι ένας από τους επιπλέον λόγους που δεν υπάρχουν μεγάλες καλλιτεχνικές δουλειές πλέον, είναι ότι έχει χαθεί το μεράκι από τη δημιουργική διαδικασία. Εφήμερος καταναλωτισμός. Ένας άλλο λόγος ίσως είναι ότι η εποχή μας πλέον απαιτεί τεχνική κατάρτιση και όχι καλλιτεχνική πολυφωνία - δεν υπάρχει πλέον έδαφος για το "διαφορετικό" μέσα στο χάος της πληροφορίας. Οξύμωρο γιατί, παλιότερα το διαφορετικό ξεχώριζε. Τώρα για να ξεχωρίσει ένας καλλιτέχνης πρέπει να ακολουθήσει συγκεκριμένη οδό, να κατατάσσεται σε κάποιο "ράφι". Η τεχνική κατάρτιση και οι δημόσιες σχέσεις - παρουσίαση - έγιναν πιο σημαντικές από το μήνυμα της ίδιας της τέχνης. Τέλος, με τον ερχομό του internet, οι χρήστες - μουσικόφιλοι απέκτησαν διάσπαση προσοχής. Η μουσική είναι πλέον δεδομένη, εύκολα προσβάσιμη και απαξιώνεται λόγω υπερπροσφοράς. Γενικά τέλεια!

      Aris Karampeazis
      Συμφωνώ 100% στα περί παραγωγής. Διάφοροι τυχάρπαστοι μουσικοί επιχαίρουν για τον «θάνατο της μουσικής βιομηχανίας» και των κακών και αδηφάγων εταιρειών (που βασικά από αυτούς δεν έφαγαν , ούτε είχαν να φάνε τίποτε, μιας και άχρηστοι και χωρίς έργο είναι ούτως ή άλλως ) και δεν παίρνουν πρέφα ότι οι δίσκοι τους ακούγονται περισσότερο αδιάφοροι από μια τρύπα στο νερό. Στο πραγματικό underground και το συνειδητό DIY ακόμη και η «έλλειψη παραγωγής» ήταν ουσιαστικά μια άποψη περί παραγωγής και όχι πραγματική έλλειψη (Dead Moon, Pavement, τα πρώτα Aphex Twin κλπ). Τώρα πλέον δυστυχώς ισοπεδωτική κυριαρχία των software παραγωγών ειδικά στα ‘νέα πραγματα’ από όπου περιμένει κανεις να ξεκινήσει κάτι καινούργιο εν είδη κινήματος . Δεν θα ξεκινήσει ασφαλως από τους κάθε λογης U2. Αυτοί έκαναν ό,τι έπρεπε να κάνουν , όταν έπρεπε. Και με σπουδαιους παραγωγους από πισω ασφαλώς. Για εμένα εκεί είναι το θέμα κυρίως . Όλα τα αλλά είναι παραφιλολογία χωρίς ουσιαστικό νόημα.

      Διαγραφή
    6. Ζουλιάν Μπάλστον
      Δεν κατανοώ γιατί εστιάζεται τόσο η εποχή του ίντερνετ, αν και το φαντάστηκα, είναι ότι πιο εύκολο. Εγώ όμως αυτήν την πτώση, την βλέπω ήδη απ'το δεύτερο μισό των 90ς και έπειτα. Τότε που το νετ δεν ήταν παντοδύναμο και που ακόμη υπήρχαν παραγωγοί, και έπειτα στα 00ς, που ειδικά και σε αυτήν, κάπου στο τέλος της μάθαμε το κατέβασμα . Αρκετά αργά για να φταίει και μόνο.
      Τουλάχιστον με εξαίρεση το ποστ ροκ, εδώ και πολλά χρόνια η δισκογραφημενη μουσική δεν έχει παρουσιάσει τίποτα από κινήματα , πέρα από μεμονωμένες περιπτώσεις, όμως που πάντα ούτως η άλλως υπάρχουν.
      Όπως σωστά τονισατε η παραγωγή, η ηχογράφηση είναι από μόνη της είδος τέχνης, όπως και η σύνθεση μουσικής. Αναπόφευκτα έφτασαν εδώ και πολλά χρόνια στο τέλος, η έστω στην παρακμή, διοτι τίποτα δεν διαρκεί για παντα. Όπως και τα κινήματα του Μοντερνισμού και της Πρωτοπορίας του προηγούμενου αιώνα, αυτό το πράγμα που λέγεται δισκογραφία αυτοκτόνησε.
      Η παραγωγή είχε είδη αρχίσει να εξευτελίζετε απ'τα 80ς, με εκείνο τον αλλά Φιλ Κολινς φριχτό ήχο που υπήρχε παντού και έκανε τα ντραμς να ακούγονται σαν να χτυπάς ταψί σε πηγάδι μεσα Υπήρχε όμως και το αντίβαρο που έκανε την δεκαετία αυτή θρυλική. Ώσπου φτάσαμε στο είδος της παραγωγής που τα πάντα έπρεπε να είναι πεντακάθαρα, υπήρχε απτά 80ς, απλά στα 90ς ήταν χειρότερο. Αμφιβάλω πως υπάρχει ώστε και ένας μεινστριμ μουσικός των 90ς, ακόμα και το καλό πρώτο μισό, που να μπορεί να παίξει αυτά που ακούγονται στους δίσκους. Βλέπω πχ τα shoegaze,grunge συγκροτήματα με τα αμέτρητα πετάλια και τις παραγωγαρες που δεν μπορούν ούτε για το χατίρι της γιαγιάς τους να βγάλουν ότι παίζουν. Στα 70ς και τα 80ς. Οι Stooges και τα 80ς πανκ σχήματα , ότι έπαιζαν, αυτό άκουγες και live. Ακόμα και οι Pink Floyd που είχαν τις τρελές παραγωγές, μπορούσαν να βγάλουν τα πάντα. Σίγουρα όχι απλά επειδή είχαν απλά ακριβά μηχανήματα. Και οι U2 τα έχουν άλλα επίσης δεν μπορούν να βγάλουν ότι ακούγεται στους δίσκους.
      Βάζουμε και το γεγονός πως οι εταιρίες, πως οι εταιρίες κατέστρεψαν το μεινστριμ, το οποίο όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε είναι στενά δεμένο με το αντεργραουντ. Πχ αν ακούσω 30 εύκολα παγκόσμια χιτς των τοπ τσαρτσ μιας χρονιας των 60ς, έχω μάθει μουσική ήδη χωρίς να χρειαστεί να σκάσω στα βαθιά. Αν κάνω το ίδιο για τα 90ς και τα 00ς, θα πάθω σκορβουτο.
      Οπότε δεν κατανοώ προς τι όλοι σας το τόσο μένος προς την νέα cyber-εποχή του ίντερνετ. Απλά έβαλε την τελική πέτρα στον τάφο μιας βιομηχανίας που όπως κάθε άλλη, έθεσε τέλος με δικό της χέρι μέσω της απληστίας και της ασεβειας γι'αυτό που παράγει. Προσωπικά, οι αγαπημένοι μου δίσκοι ξεκινούν απ'το 95 και πίσω (με το ζορυ κάποια κι από τοτε). Από εκεί και έπειτα, ο κόλαφος.
      Είναι απλά καπιταλισμός.

      Διαγραφή
  2. η μουσική έχει πανάρχαια ιστορία και δεν ταυτίζεται με τη δισκογραφία
    Πέρα από το συναισθηματικό μέρος αυτό το τέλος ; της δισκογραφίας έχει περισότερα θετικά παρά αρνητικά σημεία δωρεάν ουσιαστικά πρόσβαση στη μουσική Τα μόνα που χρειάζονται είναι σωστή ενημέρωση και καλή διάθεση που σίγουρα πολλοί νέοι διαθέτουν
    Τώρα γιατί στο ροκ κυρίως δεν υπάρχουν νέα ρεύματα η εξήγηση πρέπει να βρίσκεται στο ότι όπως τα πάντα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και πλέον αντιμετωπίζεται σαν αισθητική πρόταση και παραδοσιακό είδος τη στιγμή που το ακούνε από πιτσιρίκια μέχρι υπέργηροι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ωραιο αρθρο ως συνηθως αλλα κατι που θα προσθετα εγω ειναι η μουσικη τεχνολογια. Ο τροπος που η μουσικη κατασκευαζεται (hardware/software) και που τα τελευταια 20 χρονια δεν εχει αλλαξει τοσο ωστε να γεννησει "νεο" ηχο ή νεα μουσικη οπως εγινε τελευταια φορα με την ανθιση της ντανς (χαουζ/τεκνο/ντραμ'ν'μπεης κλπ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι καναδυο πράματα που θέλω να παρατηρήσω - και ήδη δηλώνω ότι συμφωνώ με όλες τις επισημάνσεις σου ΦΤ:
    Το πρώτο είναι ότι έχει υποχωρήσει η "λαϊκότητα" σ'αυτή τη μορφή διασκέδασης. Όταν ο Blackmore π.χ. ήταν 17 χρονών κι έπαιζε με τον Eddie Cochran εμφανιζόταν σε παμπ, μπροστά σε συνομηλίκους του οι οποίοι περίμεναν να τους διασκεδάσει, και να τον κρίνουν ως ..διασκεδαστή, επίσης σε πιτσιρικάδες που κι αυτοί γρατζουνάγαν κιθάρες - άρα θα τον έκριναν ως μουσικό - , και σε επαγγελματίες οι οποίοι θα ενδιαφέρονταν να του δώσουν μεροκάματο την άλλη εβδομάδα. Οι συνοικίες με τις παμπ τους, οι γείτονες που γούσταραν να βρεθούν μαζί να διασκεδάσουν, το "συνάφι" και η επαγγελματοποίηση, όλα τούτα γίνονταν τώρα, εκεί και τότε, αλληλεπιδρούσαν παράλληλα και τροφοδοτούσαν το συναγωνισμό - ο οποίος δημιουργούσε και κίνητρο για μουσική παραγωγή.
    Σήμερα η κατάσταση είναι άλλη: οι "αγορές" έχουν χαρτογραφηθεί. Αυτό είναι το μεταλ και το κοινό του, αυτοί οι 16άρηδες, αυτοί οι 40άρηδες μικροαστοί κοκ. Τόσο μπορούν να πληρώνουν τους δίνουμε Roxy Music deluxe edition και συναυλίες με αστρονομικό εισιτήριο,άλλοι θέλουν να "πέρνουν μάτι" οπότε τους δίνουμε το σοφτ πορνό βίντεο και τα μαζεύουμε από διαφημίσεις κλπ.
    Όποιος δεν μπορεί να χωρέσει σε κάποια τέτοια ετικέτα έχει την ευκολία του ΓιουΤιουμπ - αλλά η αλληλεπίδραση εκεί έχει άλλο χαρακτήρα. Μπορεί ένας Έλληνας πχ να βρει ένα Γιαπωνέζο που παίζει τα ίδια, αλλά ευλόγως δεν θα γίνει σκηνή . Ή μπορεί ένας Έλληνας να παίζει παπάδες πχ στην κιθάρα, όπως κι ένας άλλος, αλλά πάλι σκηνή δεν θα γίνει διότι ο Έλληνας δεν θα έχει ανταγωνισμό, και θα υποχρεωθεί - ή θα τον τσιμπήσουν οι εταιρίες.. - να φύγει έξω, οπότε θα ακολουθήσει την παραπάνω πορεία. Για όλους αυτούς τους λόγους και ο χρόνος πλέον μετράει αλλιώς: στη δεκαετία του '60 στα 20, 22, 25 έβγαζες δίσκο και γινόσουν φίρμα - ή όχι. Σήμερα κάποιος κάνει ντεμπούτο και στα 40.
    Και κάτι ακόμα: πλέον κανείς δεν ακούει κανένα. Ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί ότι η κριτική ωφελεί -όπως και ελάχιστοι είναι εκείνοι που είναι πραγματικά μεγάλοι και πρωτοπόροι και δεν τους "κατανοεί" κανένας. Έτσι ο άλλος το "φτύσιμο" το εκλαμβάνει..μέχρι και ως επιβράβευση. Όμως ούτε βελτιώνεται έτσι ούτε και κατ'ουσίαν επικοινωνεί και αλληλεπιδρά με τον οποιονδήποτε για να πάει μπροστά.

    Οι πολυεθνικές ανακαλύπτουν τοπικές σκηνές ακριβώς γιατί εκεί - και όχι παντού και όχι πάντα - υπήρχαν παράγοντες σαν τους παραπάνω οι οποίοι τις επέτρεψαν να ανθίσουν.
    Εν τέλει - και χωρίς να πιστεύω ότι το κάλυψα το ζήτημα - είναι το πνεύμα του εμπορίου που έχει σακατέψει την ποιότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης και εδώ πρέπει να γίνει ο πόλεμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. >κανείς δεν ακούει κανένα

    Για να το μεγενθύνω, αφού λόγω βίτσιου παρακολουθώ ακόμα τα παρακλάδια της σύγχρονης ροκ (και όχι μόνο) παραγωγής, υπάρχουν φορές που αποκομίζω την εντύπωση ότι οι μουσικοί που (αυτο)δισκογραφούνται είναι πλέον περισσότεροι των ακροατών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. η διαδικασία της όποιας δημιουργίας έχει χαρές που κι ο μεγαλύτερος συλλέκτης δε μπορεί να νιώσει και ας μην έχεις κι ακροατές
      Αυτό ίσως συμβαίνει στη σημερινή μουσική περισότερο από ποτε

      Διαγραφή
  6. Βρέστε μου ειλκρινά τα τελευταία χρόνια σε οποιονδήποτε μουσικό χώρο ένα αντίστοιχο τραγούδι σαν αυτό-https://www.youtube.com/watch?v=4ljqfKmoKmw&index=5&list=PL8a8cutYP7fo2Logwu94izJts5D7mHteW

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Να πω κάτι, πιθανώς και αιρετικό, χωρίς διάθεση διαφωνίας με οτιδήποτε άλλο έχει ειπωθεί και γραφτεί στο νήμα ή αλλού. Ο άνθρωπος, για να το πιάσουμε από την απαρχή της Σύγχρονης Ιστορίας (1901 και μετά), έχει βιώσει πολέμους (δύο παγκόσμιους εκτός των υπολοίπων), επαναστάσεις, κοινωνικούς αγώνες και κατακτήσεις. Η μουσική, αλλά και οι τέχνες ευρύτερα υπήρξαν πάντα μια ανάγκη εκφραστική που την πυροδοτούσαν τα γεγονότα. Αυτό ποτέ δεν σταμάτησε, ούτε πρόκειται φυσικά να σταματήσει.

    Εκείνο όμως που αλλάζει είναι η εκκίνηση ενός καλλιτέχνη, που έχοντας όλη την προηγούμενη "κληρονομιά" πρέπει να εξελίξει και αν έχει τις δυνατότητες να επαναστατήσει μουσικά. Σκεφτείτε που βασιζόταν ένας καλλιτέχνης στα '60ς και που βασίζεται σήμερα, με την έννοια ότι σήμερα θεωρητικά (πρέπει να) επηρεάζεται και συνεκτιμά στην "πρότασή" του και ότι έγινε προγενέστερα απ' αυτόν.

    Ένας άλλος καίριος παράγοντας που διαφοροποιήθηκε είναι το "περιβάλλον". Παλιά ο νέος "δοκιμαζόταν" και βελτιωνόταν σε τοπικό επίπεδο και αν ήταν χαρισματικός, προωθούνταν και τύγχανε ευρύτερης κοινοποίησης και φυσικά επαναξιολόγησης. Σήμερα η παγκοσμιοποίηση και η λάιβ διάχυση της πληροφορίας, άρα με την ανταγωνιστικότητα σε επίπεδο κανιβαλισμού να επηρεάζει εκβιαστικά τη δημιουργικότητα των νέων ανθρώπων, δοκιμάζονται από την αρχή τα όρια και οι αντοχές των καλλιτεχνών.

    Και τελευταίο, τα "εργαλεία" (χάρντγουερ και σόφτγουερ) σαν αποτέλεσμα της τεχνολογικής προόδου, συμβάλουν πολλάκις στον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση. Όταν η συνειδητότητα δεν είναι επαρκής, το μέσο γίνεται το μήνυμα με την αποθέωση του χειρισμού του. Παλιά για να βάλεις ορχήστρα σ' ένα σάουντρακ και όχι μόνο, έπρεπε να καλέσεις μουσικούς σε κάποιο ειδικό χώρο, με ότι συνεπάγεται αυτό, ενώ σήμερα με το κατάλληλο λογισμικό, το "φτιάχνεις" στην κρεβατοκάμαρά σου... Και το χειρότερο είναι ότι οι νέοι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος. Είναι σαν το παιδάκι, που όταν γεννήθηκε, η πρώτη του εικόνα ήταν το κινητό της μαμάς του, ενώ για κάποιον παλιότερο υπήρχε η ανάγκη να κάτσει στην ουρά, στο μοναδικό μαγαζάκι του νησιού που είχε πάει διακοπές, για να τηλεφωνήσει στους οικείους του.

    Τα δεδομένα λοιπόν νομοτελειακά άλλαξαν και διαμορφώνουν τις συνθήκες για το αποτέλεσμα. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα απαιτείται πολύ περισσότερη καλλιέργεια και συνειδητοποίηση άρα ωριμότητα και υπευθυνότητα για το ίδιο αποτέλεσμα, με αυτό του παρελθόντος, οπότε τα αξιόλογα έργα σπανίζουν...

    ΥΓ. Συγνώμη για την ταλαιπωρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κι άλλα σχόλια από το fb...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    "χρίζει εαυτόν παραγωγό" (σωστό) και όχι "χρήζει εαυτόν παραγωγό" (λάθος), όπως μου έγραψε φίλος στο inbox. Άλλο το χρίσμα και άλλο η χρήση. Κάνω τέτοια λάθη από παραδρομή και μόνο. Μπερδεύω ας πούμε το "πια με το "ποια". Όπου τα εντοπίζω τα διορθώνω - αν και δεν είναι πάντα εύκολο να τα δω.

    Voltnoi Brege
    Έχει αλλάξει η μουσική, όπως άλλαξε με τον Έντισον και το γραμμόφωνο. Όπως άλλαξε στη λογοτεχνία από τον όμηρο στον γουτενμπεργκ μέχρι τον μπαρουουζ. Και μετά ήρθε το Ίντερνετ. Ας κάνουμε λοιπόν μια κριτική στο νέο μέσο και πως αυτό μετασχηματίζει τις τέχνες σήμερα και όχι πως παλιά όλα ήταν καλύτερα. Και σίγουρα χωρίς Έλβις δεν θα είχαμε τους κλας και χωρίς Έλιοτ και τζοϋς δεν θα είχαμε μπατοουζ και χωρίς ιπσεν δεν θα είχαμε Μπέργκμαν και γουντι Άλεν κλπ κλπ κλπ. Όλα μια συνέχεια είναι

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Καλά, η μουσική δεν αλλάζει. Νότες είναι, που μπαίνουν σε μια σειρά, από την εποχή του Πυθαγόρα. Το ίντερνετ δεν άλλαξε τη μουσική επί της ουσίας, άλλαξε τα ακροατήρια. Άλλαξε κι εκείνους που φτιάχνουν μουσική κι εκείνους που την ακούνε.

    Voltnoi Brege
    ναι. Οι νότες σε σειρά μπαίνουν. Αλλάζει η παραγωγή όμως όπως αλλάζει και η μόδα στα ρούχα. Πάντα ένα πουκάμισο ή ένα παντελόνι ή φουστάνι θα φοράμε άλλες φορές όμως καμπάνα, άλλες φορές με μεγάλους γιακάδες και άλλες φορές άλφα γραμμή. Άρα μην στεναχωριέσαι και πολύ, μόδα είναι, θα περάσει

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Όχι, εντάξει, εγώ δεν έχω θέμα με τα μουσικά είδη. Προσωπικά δεν ακούω και κάποιες παλαιές μουσικές, όπως δεν ακούω και κάποιες καινούριες. Δεν έχω πρόβλημα ως ακροατής. Βρίσκω ν' ακούσω χιλιάδες πράγματα - και παλιά και κανούρια.

    Voltnoi Brege
    δεν μιλάω για τα μουσικά είδη. Μιλάω για την παραγωγή στην κάθε μουσική είτε την κάνει ο Σπέκτορ στους ραμονς, ο ινο στους ροξυ ή ο μαρτιν χανετ στους τζοϋ ή ο αντυ γουρχοολ στους βελβετ. Την παραγωγή της μουσικής. Παλιά ήταν τύμπανα και φλογερες, μετά ηλεκτρικές κιθάρες που ήθελαν και έναν παραγωγό και τώρα κομπιούτερ που δεν θέλουν κανένα.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ε είπαμε, πως η παραγωγή είναι πλέον ένα θέμα. Και θα είναι τουλάχιστον μέχρι την 4η βιομηχανική επανάσταση. Ίσως τότε οι αλγόριθμοι να μπορέσουν να ξεπεράσουν τη φαντασία του Φιλ Σπέκτορ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Maria Pappa
      το ίντερνετ δεν άλλαξε την μουσική, η τεχνολογία την αλλάξε και την αλλάζει και αυτό γίνεται από την εποχή του Μπαχ και της φούγκας. και πλέον θα μιλάμε για μουσικές που δεν της φτιάχνει καν άνθρωπος αλλά λογισμικά και προγράμματα. ήδη εκεί στρέφονται οι συζητήσεις στο εξωτερικό με απίστευτη ταχύτητα και είναι σοκαριστικό.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Εντάξει, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι ο κόσμος χωρίς ανθρώπους που θα μαθαίνουν μουσική, που θα μαθαίνουν να παίζουν αληθινά όργανα, που θα συνθέτουν κ.λπ. Δεν πιστεύω πως θα εκλείψει κάτι τέτοιο. Τώρα σε ποια κλίμακα θα συμβαίνει και πόσους θα αφορά δεν μπορώ να προβλέψω.

      Maria Pappa
      δεν ξέρω τι γίνεται αλλά σε μια πρόσφατη συνέντευξη που έκανα δεν πρόλαβα να κάνω διευκρινήσεις στην ερώτηση για το πώς βλέπει το μέλλον της μουσικής - ηλεκτρονικός ήταν ο συγκεκριμένος και η υποερώτηση ήταν για το AI - και άρχισε να το αναλύει από μόνος του χωρίς να του πω τπτ. πάντως ήδη πειραματίζονται με application σε πρότζεκτ και τα βλέπεις να αναφέρονται όλο και περισσότερο στον μουσικό τύπο- εδώ σκοτώνονται στο τουίτερ και έχουν χωριστεί σε τρία στρατόπεδα. σε αυτούς που είναι θετικοί, σε αυτούς που το αρνούνται και σε αυτούς που είναι μέσα για τα καλά και την λένε στους άλλους δύο.

      Eκεί να δεις μουσικό ξεκατίνιασμα και δεν είναι άγνωστοι όλοι αυτοί λολ

      Vasilis Angelopoulos
      Νομίζω πως το απογοητευτικό της υπόθεσης, είναι η έλλειψη κάποιου κινήματος. Κάποιου καινούριου κινήματος που να προσφέρει κάτι δικό του με δικό του κώδικα, κατι που το κοινό να νιώθει πως ανήκει και πως μπορει να επικοινωνήσει. Το αν αυτή η μουσική βγαίνει από όργανα ή κουτιά, ειναι μια έγνοια τόσο ξεπερασμένη όσο και το πρωτο πρόγραμμα παραγωγής ηχων και μουσικής ενός υπολογιστή. Όποιος δεν δεχεται αυτή την εξέλιξη δεν μπορεί να δεχτεί καμία εξέλιξη. Αλλά η έλλειψη κάποιου κινήματος, που να επικοινωνεί με δική του αισθητική (δική του, όχι 80ς απο τα hnm) με δικό του όνομα (οχι κάτι που ειπώθηκε στο Detroit κάποτε), είναι αισθητή.. Και απογοητευτική.

      Takis Psaltis
      συμφωνώ με τα παραπάνω σχόλια, υπάρχει όμως και η οπτική ότι σήμερα και μέσα από την πληθώρα μουσικών δεδομένων την εποχή του ιντερνετ, μπορεί κάποιος ν ανακαλύψει (όχι πολλά) αλλά πραγματικά υπέροχα πράγματα και για όλα τα γούστα !!

      Διαγραφή
    2. Παναγιώτης Μπικάκης
      "Απλά, κανείς δεν ασχολείται σοβαρά μαζί τους πια." Αυτό φταίει κατά τη γνώμη μου. Σπάνια η μουσική αποτελεί ασχολία η ίδια, συνήθως κάτι συνοδεύει. Τις μουσικάρες θα τις αναδείξουν οι "ακροατάρες".

      Win Berry
      Γενικά το ίντερνετ ευνοεί τον ερασιτέχνη σε σχέση με τον επαγγελματία, όχι μόνο στην μουσική. Πολλοί άνθρωποι που παλαιότερα οι απόψεις τους θα περιορίζονταν στo συνοικιακό καφενείο, τώρα με μλπόγκς, τγουίτερ κτλ έχουν μεγαλύτερο κοινό. Αλλά οι σοβαροί δημοσιογράφοι και ΜΜΕ έχουν χάσει κοινό και γενικά ζορίζονται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το dark side of the moon το έγραψαν/ηχογράφησαν γιατί είχαν συμβόλαιο, χρόνο και μέσα• δεν νομίζω να το έγραφαν σε λάπτοπ ενώ παράλληα δούλευαν σε καφετέρια ανασφάλιστοι. Για την παραγώγη έχεις απόλυτο δίκιο - βασικά η μεγάλη διαφορά είναι ότι σήμερα η μουσική ακούγεται συμπιεσμένη από φορητές συσκευές στον δρόμο και αυτό δεν ευνοεί κανέναν Σπέκτορ/Eno.

      Antonis Tsoukatos
      Η αλλαζονεία του καλλιτέχνη...
      Αλλά δεν εχεί κ το ιδιό χρήμα πια η παραγωγή. Η μουσική βλεπείς εχεί γινεί μια ακόμη υπηρεσία. Πληρώνεις το τηλέφωνο, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ και το Spotify.... Ποσότητα ενάντια στην ποιότητα... Και οποιός απ’τους «παλιούς» αντέχει σκίζεται στα live. Που χρόνος για όραμα; Στη τρεχάλα όλη μια καλή photo op για το Instagram διότι στην «ουρά» περιμένουν άλλοι 14.789.364 wannabes.

      Spyros Diastimikos
      Ανάθεμά τους και αν γνωρίζουν την έννοια "παραγωγός". Είναι και αυτό κάτι που χάθηκε με την ευκολία των home studios και τη διάδοση της ακρόασης από κινητά με ακουστικά "ψείρες"... Δεν έχει ανάγκη η μουσική τους επαγγελματίες πλέον, αυτή είναι η απελευθέρωση αλλά συγχρόνως και η κατάρα της. Επίσης, το να είσαι ακροατής προϋποθέτει και κάποιο παίδεμα...

      Giotis Bangalas
      ΠΕΣΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ GOOD SONG? TΙΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ? ΣΚΟΥΠΙΔΑΡΙΟ ΓΕΜΙΣΕ.... ΥΠΑΡΧΟΥ ΠΟΛΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΑΛΛΑ ΑΜΑ ΔΕΝ ΓΡΑΨΕΙΣ Κ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΒΑΡΑΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ...

      Kostas Bozos
      Υποκλίνομαι, επιτέλους μία εμπεριστατωμένη άποψη, πολύ καλό το άρθρο αν και έχω την εντύπωση ότι αν σε αφήνανε θα έγραφες μέχρι βιβλίο επί του θέματος...

      George Kounis
      Εξαιρετικό ! Θα ήθελα να προσθέσω στον προβληματισμό και την επίδραση του παράγοντα του κατακερματισμού της κοινωνίας. Για να υπάρξει κίνημα ή και κίνηση, θα πρέπει να υπάρχει ομάδα ή ευρύ σύνολο ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά , που θα το υποστηρίξει. Η εξατομίκευση , που είναι το σημείο της εποχής, οδηγεί σε μερικότητες και στην μουσική.

      Διαγραφή
    3. Δημητρης Σαλτος
      Κι εδώ είναι ένα γραφικό που σε επιβεβαιώνει. Είναι εμφανές πως με την εμφάνιση του διαδικτύου, η ποιότητα της mainstream μουσική παίρνει την κατιούσα. Το ότι αν ψάξεις βρίσκεις δεν αποτελεί επιχείρημα, γιατί και τζαζ και ροκ Ν ρολ βρίσκεις, αλλά δεν μπορείς να πεις πως υπάρχει ίδια παραγωγή με τα 30ς η τα 50ς. Αντεργκραουντ πάντα και για τα πάντα θα υπάρχει, το θέμα είναι πως μια μουσική για να δημιουργήσει ντόρο, κοινότητα, ενασχόληση νέων άρα και δημιουργία, πρέπει να γίνει έως ένα σημείο μόδα. Πιστεύω πως πρέπει να παίζει ρόλο πως με την εμφάνιση του διαδικτύου, σταμάτησε η μουσική να είναι ο νούμερο ένα τρόπος κοινωνικοποιησης των νέων όπως παλιά, που δημιουργούσε και τον ανάλογο φανατισμό του. Κάπου πλέον όλα είναι χλιαρά, πιο πολιτισμένα, αλά χωρίς το ανάλογο πάθος.
      https://youtu.be/a3w8I8boc_I
      Best-Selling Music Artists 1969 – 2019

      George Chatzakis
      Το "do it yourself" περπάτησε αρκετά στην hard-core-punk σκηνή των 80s στις USA... Agent Orange, Fugazi κλπ....

      Σταμάτης Ζαφειρόπουλος
      Το DIY και το ίντερνετ έφθειρε μοιραία την ανάπτυξη των "μεγάλων" δίσκων, όμως έφερε πολλή και καλή ηλεκτρονική μουσική, μία μορφή μουσικής τέχνης που πολλοί κακώς αγνοούμε. Έχουν βγει φοβερά και τρομερά αριστουργήματα, κυρίως χάρη στην ελευθερία που προσφέρει η πρόσβαση στην τεχνολογία από τον μέσο μουσικό geek με ένα λάπτοπ.
      Τώρα θα μου πει κανείς, ό,τι κι αν είναι παραμένει underground, αλλά με αντικειμενικά κριτήρια η ποιότητα έχει ανέβει πάρα πολύ.

      Διαγραφή