Το Κόκκινο Βιβλιαράκι των Μαθητών, που είχε αναστατώσει γονείς και εκπαιδευτικούς στα χρόνια του ’70

Οι παλαιότεροι, που ήταν μαθητές (ή μπορεί και φοιτητές) στα μέσα της δεκαετίας του ’70, πιθανώς να θυμούνται ακόμη ένα κόκκινο βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει στις αρχές του 1975 από τις εκδόσεις Βέργος, με τον τίτλο Το Κόκκινο Βιβλιαράκι των Μαθητών (κατά το Κόκκινο Βιβλιαράκι του Μάο). Το βιβλίο αυτό, γραμμένο από τους δανούς εκπαιδευτικούς Bo Dan Andersen, Søren Hansen και Jesper Jensen το 1969 (κατά την Wikipedia μόνον οι Hansen και Jensen το έγραψαν) γνώρισε τεράστια διανομή στα χρόνια του ’70, προκαλώντας «θύελλα» και αντιδράσεις.

Ο φιλελεύθερος τρόπος με τον οποίον ήταν γραμμένο το βιβλίο, που καταπιανόταν με ό,τι θα μπορούσε να αφορά σ’ έναν έφηβο-μαθητή (βασικά), είχε ενοχλήσει πλείστες όσες κοινωνίες, με αποτέλεσμα Το Κόκκινο Βιβλιαράκι των Μαθητών να κακοπέσει (παρά τον θόρυβο που δημιουργούσε), αφού η κυκλοφορία του απαγορεύτηκε ή εμποδίστηκε σε μια σειρά από χώρες (Γαλλία, Ιταλία, Ελβετία, Μεγάλη Βρετανία…).

Στο Den Lille Røde Bog For Skoleelever όπως ήταν ο πρωτότυπος τίτλος του (ή The Little Red Book For Students στην αγγλική μετάφρασή του) μπορούσε κάποιος νέος να πληροφορηθεί όχι μόνον τα της σχολικής ζωής (με ποιον τρόπο μαθαίνουμε, πώς διδάσκουν οι καθηγητές, τι φοβούνται οι ίδιοι ή οι μαθητές, τον ρόλο της τιμωρίας, το νόημα των βαθμών και των διακρίσεων κι ένα σωρό άλλα), όσο κυρίως τα της εξωσχολικής (που σχεδόν πάντα είναι πιο ενδιαφέρουσα…).

Υπήρχαν, έτσι, κείμενα για τον «ελεύθερο χρόνο», τις σεξουαλικές σχέσεις, τον αυνανισμό, την πορνογραφία, την ομοφυλοφιλία, την έκτρωση, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και άλλα διάφορα, τα οποία, φαντάζομαι, πως θα διεκδικούσαν το αμέριστο ενδιαφέρον και των (απληροφόρητων) ελλήνων μαθητών της εποχής (στη στρωτή μετάφραση και προσαρμογή της Ελένης Βαρίκα).

Προσωπικά, είχα διαβάσει Το Κόκκινο Βιβλιαράκι των Μαθητών δέκα χρόνια μετά την πρώτη ελληνική κυκλοφορία του και θυμάμαι πως, και τότε, το είχα βρει πολύ ενδιαφέρον (είχα μάθει πράγματα δηλαδή). Και το σημειώνω τούτο, επειδή και τώρα ακόμη με εκπλήσσει με τον τρόπο που έθιγε ζητήματα «ταμπού», αδιανόητα δηλαδή για τις μαθητικές κοινότητες της εποχής.

Η συνέχεια εδώ…

http://www.lifo.gr/articles/retronaut_articles/159524