Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

RAN BLAKE νέο CD του θρύλου πιανίστα

Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα… «το σχήμα πιάνο-φωνή απασχολεί τον Ran Blake από το ξεκίνημα της καριέρας του. Το πρώτο του άλμπουμ στην RCA, το 1962, που είχε τίτλο “The Newest Sound Around” έγινε με τη συμμετοχή της Jeanne Lee, ενώ διεσώθη, μαζί της, κι ένα live στη Στοκχόλμη (1966), που εκδόθηκε για πρώτη φορά πολλά χρόνια αργότερα (1995) ως “Free Standards” από τη γαλλική Columbia. Με την Lee ξανασυναντήθηκε ο Blake το 1989 στο άλμπουμ τής Owl “You Stepped Out of the Cloud”, ενώ πιο πριν (1978) είχε συνεργαστεί με την Eleni Odoni στο “Rapport” [Arista-Novus], ερμηνεύοντας, μάλιστα, οι δυο τους, το “Βραδιάζει” του Μίκη Θεοδωράκη. Το 1994 ο Ran Blake συνεργάζεται για πρώτη φορά με την τραγουδίστρια Christine Correa (πάντα σε σχήμα πιάνο-φωνή), μια συνεργασία την οποίαν επαναλαμβάνει 15 χρόνια αργότερα με την ηχογράφηση του “Out of Shadows” κ.λπ.». Να θυμίσουμε ακόμη τα πιο πρόσφατα ντούο τού Ran Blake με την Sara Serpa, πριν πάμε στο τελευταίο εξ αυτών, το Town & Country [Town & Country [Sunnyside Communications, 2017], τη συνεργασία του δηλαδή με την Dominique Eade.
Η Eade δεν είναι φυσικά τυχαία περίπτωση. Με τον Ran Blake, μάλιστα, γνωρίζονται από το 1978, όταν η νεαρή τότε τραγουδίστρια πήγε στη Βοστώνη, για να σπουδάσει στο Berklee, αναγνωρίζοντας αμέσως στον Blake τον πρώτο αληθινό δάσκαλό της. Φυσικά, μέσα στα χρόνια η Eade ανέπτυξε τις συνεργασίες της και τη δισκογραφία της, κάνοντας μάλιστα κι ένα άλμπουμ μαζί του, το “Whirlpool” το 2011 – κάτι που επαναλαμβάνει τώρα με το “Town & Country”.
Η βασική αιτία που έγινε το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι η περυσινή προεκλογική περίοδο στην Αμερική, που επανέφερε στο κέντρο (σχεδόν) κλασικά τραγούδια από τις περασμένες δεκαετίες και βεβαίως από τα sixties. Τραγούδια διαμαρτυρίας, όπως μάθαμε να τα λέμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, αλλά και άλλα, διάφορα, που έκρυβαν εντός τους το πάθος και την αναζήτηση. Ο… Τραμπ, τα προκάλεσε όλα αυτά; Αν είναι έτσι… μπράβο του.
Εδώ λοιπόν Blake και Eade διασκευάζουν Bob Dylan [“Its alright, Ma (Im only bleeding)”], Jean Ritchie (το έξοχο “West Virginia mine disaster”), Dave Goulder (το απίθανο “The Easter tree”), Huddie Ledbetter (“Goodnight, Irene”), βεβαίως τζαζ στάνταρντ (τραγούδια του Walter Schumann ή του Henry Mancini) και άλλα τινά, διαμορφώνοντας ένα πολύ ζωντανό και πολύ σημερινό ρεπερτόριο, με ωραίες εναλλαγές και βεβαίως με τις κλασικές τύπου Ran Blake εναρμονίσεις, που διατηρούν πάντα την «μονκική» περιπετειώδη ολιγάρκεια, και φυσικά με την ευέλικτη, εκφραστική και εξ ίσου… μυστηριώδη φωνή της Eade, που κατορθώνει να συνομιλήσει με τον πιανίστα, βοκαλίζοντας, ακόμη και στις πιο ιδιοσυγκρασιακές στιγμές του. Δυνατό!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου