Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

δίσκοι του ελληνικού τραγουδιού από τη δεκαετία του ’80, που πέρασαν απαρατήρητοι στην εποχή τους χωρίς να πρέπει

Είναι σύνηθες φαινόμενο στη δισκογραφία και φυσικά στην ελληνική δισκογραφία. Να κυκλοφορούν άλμπουμ, που ενώ «μετράνε» να περνούν απαρατήρητα στον καιρό τους. Θες γιατί τυπώνονταν (τα περισσότερα απ’ αυτά) σε μικρές εταιρείες (ήταν ανεξάρτητες παραγωγές δηλαδή), θες γιατί δεν είχαν αβανταδόρικο περιεχόμενο (δεν είχαν ως στόχο την «επιτυχία»), θες γιατί έπεφταν σε κακές συγκυρίες, η ουσία είναι πως ελάχιστοι ασχολήθηκαν, στην ώρα τους, μαζί τους. Δεν χρειάζεται να πούμε –κι επειδή η… εκδίκηση είναι ένα πιάτο, που τρώγεται κρύο, όπως λένε– πως κάποια απ’ αυτά τα LP εκτιμήθηκαν περισσότερο στην πορεία, στα επόμενα χρόνια, τις επόμενες δεκαετίες, με μερικά απ’ αυτά να θεωρούνται πλέον «απαραίτητα» και «δισκάρες».
Να, για παράδειγμα το LP «Αυταπάτη» [Philips, 1983] της Ηδύλης Τσαλίκη, ένα jazz/ fusion/ funk/ latin κομψοτέχνημα, που δεν ακούστηκε στον καιρό του και που τώρα εκτιμάται παγκοσμίως θα έλεγα (σε κύκλους πάντα). Αιτία; H «Μιμή» της, που μπήκε το 2005 στη γερμανική συλλογή “Jazz Toys” της Perfect.Toy Records μαζί με tracks του Chet Baker, των Catch Up, του Heikki Sarmanto… Να πούμε απλώς πως στο συγκεκριμένο LP συμμετέχουν μερικοί από τους καλύτερους έλληνες τζαζ μουσικούς της εποχής, όπως ο πιανίστας Μάρκος Αλεξίου, οι κιθαρίστες Λάκης Ζώης και Δημήτρης Ζαφειρέλης, ο μπασίστας Γιώργος Ζηκογιάννης, ο ντράμερ Λευτέρης Τζήμας κ.ά., ενώ στις ενορχηστρώσεις είχε βοηθήσει ο Λουκάς Θάνος.
Ποιος ήταν αυτός; Ο συνθέτης που είχε γράψει μουσική στην «Μπαλάντα του κυρ’ Μέντιου», που είχε τραγουδήσει ο Νίκος Ξυλούρης στο «Σάλπισμα» του ’78. Το 1983 ο Λουκάς Θάνος είχε κάνει ένα αληθινά ενδιαφέρον LP στον Δισκογραφικό Συνεταιρισμό Καλλιτεχνών, που είχε τίτλο «Αναστροφή». Η «Μπαλάντα ενός μοναχικού αστού» είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια των αρχών του ’80, σ’ ένα άλμπουμ που ξεχωρίζει και για το έξοχο fusion, σχεδόν οργανικό, «Ωδή σ’ ένα νέο» με το βιολί του Γιώργου Μαγκλάρα και το μπάσο του Ζηκογιάννη να πετάνε.
Οι δίσκοι του Δισκογραφικού Συνεταιρισμού διαφημίζονταν τότε από την κρατική τηλεόραση, κάτι που δεν είχε βοηθήσει την εταιρεία να ορθοποδήσει, αφού μετά από 3-4 χρόνια θα έβαζε λουκέτο. Στο label, πάντως, είχαν τυπωθεί κι άλλα καλά άλμπουμ όπως οι «Καιροί της Άνοιξης» (1983) του Δημήτρη Λέκκα, το «Στην Άλλη Όχθη» (1984) του Σταύρου Παπαδόπουλου, το δεύτερο LP των Αγάπανθος (1984), το «Σλόγκαν» (1984) του Γιώργου Στεφανάκη (παλαιός οργανίστας των Πελόμα Μποκιού), το “Jazzburger” (1984) ξανά του Λουκά Θάνου κ.ά., και καλό θα είναι οι καινούριοι φίλοι του ελληνικού τραγουδιού ν’ αρχίσουν να τσεκάρουν…
Ένας από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του ’80 στο χώρο του κλασικού ελληνικού ροκ (με hints από τα seventies), που τον έφαγε κι εκείνον η μαρμάγκα ήταν η «Ώρα Μηδέν» (1984) του Βασίλη Ζαρούλια. Ο Ζαρούλιας έπαιζε με τον Βαγγέλη Γερμανό στο ντουέτο Διόσκουροι, νωρίς στη δεκαετία του ’70, κι εκείνο το μοναδικό LP του ήταν οπωσδήποτε κάτι απρόσμενο. Με λίγο καλύτερη ηχοληψία-παραγωγή η «Ώρα Μηδέν» θα φώτιζε ακόμη πιο πολύ, καθότι τραγούδια όπως τα «Στο τελευταίο λεωφορείο», «Η ώρα μου μηδέν» και «Σαλώμη» δεν γράφονται σήμερα.
Στον ίδιο χώρο, του ελληνόφωνου ελληνικού ροκ, και στο ίδιο ύφος (με ηχητικούς υπαινιγμούς από τη δεκαετία του ’70) ανήκει και το «Πράσινο Αεράκι» [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 1985] του Νίκου Λαρυγγάκη. Κι εδώ ωραία τραγούδια («Ιερή πληγή», «Φονικό», «Της Κίρκης ο γλωτός») με ωραία, παράλληλα, χρήση παραδοσιακών στοιχείων.
Στο χώρο της μπαλάντας, ροκ ή λιγότερο ροκ, θα ξεχώριζα το «Κελεμπά» [Λαιστρυγόνα, 1986] του Βαγγέλη Τζαμτζή. Ο Τζαμτζής ήταν από την Άμφισσα και το άλμπουμ του συχνά ακουγόταν κοντά στον ήχο του “The River” του Bruce Springsteen. Κι από ’δω «Η θεά του σεξ» και το «Κελεμπά» κινούνται πολύ επάνω από τα στάνταρ του είδους. Εκεί κάπου και ο Πάνος Τσαπάρας, που μάλλον είχε ξεκινήσει από τα «Νιάτα» τού ’74, για να περάσει στη συνέχεια από τη Seagull του Γιαννίκου, τα παιδικά άλμπουμ, τους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας, πριν γίνει κάπως περισσότερο γνωστός με το καλό LP «Πόθος Διάφανος» [CBS, 1983]. Πιο μεστός ακόμη ήταν όμως με το “Homo Socialis” [CBS, 1986], στο οποίο μπορούσες ν’ ακούσεις στίχους σαν και τούτους: «Θαυμάζω τον ηρωικό παλμό της Ρωμιοσύνης/ και σκύβω το κεφάλι μου ως το δείκτη νοημοσύνης/ ουρλιάζοντας εκλέξαμε την ηγεσία του τόπου/ και τώρα εκείνη αθόρυβα μάς εκτελεί επί τόπου». Για το ΠΑΣΟΚ η… βαριά καμπάνα. Φυσικά, ο Πάνος Τσαπάρας είχε προλάβει να γίνει «είδωλο», μέσα από τα Στρουμφ.
Ένας από τα πιο βαριά και θλιμμένα άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας είναι τα «Στρατιωτικά» [Εναλλάξ, 1982] του Χρήστου Λεττονού. Καταπληκτικά τραγούδια («Σε θυμάμαι συχνά», «Σαν εκδρομή») από τον… Έλληνα Leonard Cohen.
Μια ξεχωριστή ομάδα δίσκων, που κινούνται από το «καλοί» έως το «πολύ καλοί», είναι εκείνοι της παρέας… Βασίλης Νικολαΐδης, Γιώργος Μακρής, Μιχάλης Τόμπλερ (όλοι έγιναν γνωστοί από τους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας). Ειδικά το «Πέρα Βρέχει» [Κέρκυρα/MINOS, 1982] του Μακρή έχει θαύματα («Σαν πουλί», «Θα ’θελα να σε τρομάξω», «Γυναίκα», «Το μπαράκι»…). Έντεχνο φολκ, με αναφορές από τον Σκαρίμπα μέχρι τον Zappa.
Μερικοί από τους καλύτερους στίχους που γράφτηκαν για… ανήκουστα, γενικώς, ελληνικά τραγούδια στα 80s ανήκαν στον Γιώργο Θεοχάρη. Μνημονεύουμε τα LP των Σάκη Τσιλίκη/ Σοφίας Βόσσου «Χωρίς Αδιάβροχο» [Ρυθμός, 1983] και Νίκου Οικονόμου «Αφύλαχτη Διάβαση» [Lyra, 1982]. Ο Θεοχάρης είχε γράψει τους στίχους και στο «Αν δεν ήσουν τυχαίος», που είχε τραγουδήσει ο Κ. Ζηβόπουλος στους Αγώνες της Κέρκυρας, το 1981, καθώς και στη «Φανή» (μουσική Σ. Τσιλίκης), που είχε πει ο Πέτρος Πανδής το 1986.
Όποιος ψάχνει για καλούς, αλλά επισκιασμένους ελληνικούς δίσκους των eighties ας ρίξει μια ακρόαση και στα εξής LP: στην ποπ «Μοναξιά» [EMI/ Columbia, 1983] του Αρθούρου Αντενούτσι, στο… παλιοροκάδικο LP των Carma από το 1985, καθώς και στο reggae-rock και άλλα τινά «Ζάλογγο» (1986) του γκρουπ Υδροχόος.
Μνεία, τέλος, σε τρεις ρεμπέτικους και εντεχνολαϊκούς δίσκους. Κατ’ αρχάς στο LP του σχήματος Ελληνική Απόλαυσις [ACBA, 1983], που μάλλον είναι το καλύτερο άλμπουμ της ρεμπετοαναβίωσης (φοβερή η version στον ύμνο του Γιοβάν Τσαούς «Πέντε μάγκες στον Περαία»), όπως και στις δύο ανεξάρτητες παραγωγές του Σωτήρη Ρεμπάπη, την «Νταηλιάνα» (1984) και «Τα Παλληκάρια» (1986).

Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό SONIK, τεύχος «Η Μουσική στην Ελλάδα των 80s», Ιανουάριος 2017

32 σχόλια:

  1. Ωραίος ο δίσκος της Ηδύλλης και κρίμα που δεν είχε ανάλογη συνέχεια .Του Ζαρούλια .. χμ έτσι κι έτσι.
    Νομίζω σε αυτό το, ας πούμε παλιοροκάδικο ύφος δυνατά ήταν,τα δυο άλμπουμ της Λερναίας ύδρας του Ηρακλέα σε ανεξάρτητη παραγωγή και με 80ς στοιχεία όπως και του Παναγόπουλου -όχι τόσο το πρώτο το ακουστικό που είχε βάβαια την υπέροχη Αύρα,αλλά το δεύτερο -αν και βγήκε αρχές 90ς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Dimitris Saltos
    Πάρα πολλά μπορούν να βρεθούν από εκείνη την δεκαετία. Προσωπικό μου αγαπημένο και παραγνωρισμένο, οι μάσελες. Ιδιοφυές τόσο μουσικά όσο και στιχουργικό με χαβαλε ωραίο.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Είναι κι άλλοι. Απλώς στα κείμενα στα περιοδικά υπάρχει περιορισμός λέξεων (φυσιολογικό) και κάποια πράγματα μένουν αναγκαστικά έξω.

    Dimitris Saltos
    Περιμένουμε παρτ 2 τότε!

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Άμα βρεθεί περιοδικό να πληρώσει...

    Valadis Terzopoulos
    Γιώργος Μακρής και Υδροχόος είναι πραγματικά υπέροχα album!


    (από facebook)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ε όχι και ιδιοφυία ο Τάσος κι οι Μασέλες
      έξυπνη πλακίτσα ήταν όπως και κάμποσα συμπαθή της εποχής βλ Μπανάκι μανάκι Ποιμενικό ροκ κλπ
      Είπααμε ρετρό, που δε γουστάρει κι ο Φώντας, αλλά μη τρελλαθούμε κιόλας.

      Διαγραφή
    2. Συγγνώμη αδελφέ αλλά τα περισότερα άλμπουμ που αναφέρεις βλ Τζαμτζης Λαρυγγάκης. Ζαρούλιας είναι τόσο αδιάφορα που καλώς έμειναν εκεί που τους άξιζε, στη λήθη δηλαδή.
      Εξαιρέσειςίσως οι δίσκοι των παιδιών της Κέρκυρας αλλά αυτοί είχαν κάμποσοι προβολή από τα τότε μέσα.
      Είναι κοινό μυστικό ότι η ελληνική δισκογραφία στα 80ς δεν ήταν και στα καλύτερα της, αν και είχαμε το Ρεμπέτικο του Ξαρχάκου, τον Παπάζογλου, τον Ξυδάκη την Πλάτωνος και λίγους ακόμη
      Λες ότι αντιμετωπίζεις το παρελθόν με κριτική ματιά αλλά δεν τη βλέπουμε εδώ

      Διαγραφή
    3. Εντάξει ρε ανώνυμε μη βαράς.
      Η γνώμη μου είναι πως οι δίσκοι του Ζαρούλια και του Λαρυγγάκη είναι πολύ καλοί, από τους καλύτερους της δεκαετίας, ενώ του Τζαμτζή έχει 2-3 πολύ καλά τραγούδια.
      Δε θα γράψω τώρα κριτικές για δίσκους του '85. Λέω μια γενική εκτίμηση.
      Και οι δίσκοι των "Κερκυραίων" δεν ακούγονταν και τόσο. 2-3 τραγούδια το πολύ. Του δε Τόμπλερ δεν ακούστηκε καθόλου - και δεν ήταν για πέταμα.

      Διάβασε πάντως λίγο προσεκτικότερα το κείμενο να δεις ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ γράφω. Δεν έγραψα για "αριστουργήματα".

      Διαγραφή
    4. Δεν μιλησα για τον τασο και τις μασελες του, μιλησα για τον πρωτο δισκο μασελες του 1986. ουδεμια σχεση με μπανακι μανακι, οι ενορχηστρωσεις είναι εξαιρετικες, οι μελωδιες ιδιοφυεις και οι στιχοι, εξυπνα σατιρικοί, με εικονες ομορφες απο την καθημερινοτητα, οχι χοντροκομμενοι χαβαλεδες. Μαλλον αυτος ηταν κι ο λογος που δεν ηταν τοσο δημοφιλεις. οσο για τον τασο, μετα το εριξε στα ευπεπτα ποπακια, αλλα αλλο ο πρωτος δισκος, μην μπλεκομαστε. επισης εκεινος στα 80ς που δεν πηρε την αναγνωριση που του αξιζε ηταν ο σταματης μεσημερης.

      Διαγραφή
    5. Οι Μασσέλες δεν πιάνουν μία μπροστά στο πρώτο LP του Θόδωρου Αναστασίου.
      Είχε ο Μεσημέρης κανα δίσκο στα έιτις και δεν τον θυμάμαι;

      Διαγραφή
    6. Ναι το "μεθαω". Τωρα αν ειναι ο ενας καλυτερος απο τον αλλον, δεν εχει νοημα, που εγω διαφωνω γιατι ο αναστασιου εχει τα γνωστα μπαλαντοειδη, χωρις το ριζοσπαστικο φρεσκο στοιχειο των μασσελων. και ο οι μασσελες του 86 ειναι καλυτερες απο όσους ανεβασες, και με την σειρα τους αλλοι απο τις μασελες. το θεμα ειναι πως ηταν ενα εξαιρετικο ντεμπουτο που δεν ειχε συνεχεια.για περισσοτερες πληροφοριες, εδω.http://theprostitutiontimes.blogspot.gr/2011/07/lp-polygram-1986.html

      Διαγραφή
    7. Το "Μεθάω" δεν είναι του 1990; Τι σχέση έχει με τα 80s;
      Εντάξει, εμένα οι Μασσέλες δε μου αρέσουν. Το άλμπουμ είναι από μέτριο και κάτω.

      Διαγραφή
    8. 1989.Αλλα ενταξει, μπορει στην εποχη να εκανε ντορρο και να μη θεωρειται θαμμενο.
      Οκ, αποψη σου για τις μασσελες. Ελπιζω μονο μη θεωρεις καλυτερο τον τομπλερ. Κι εμενα μου αρεσει, τον κανω χαζι, αλλα ενταξει.Ιδιο υφος, αλλο επιπεδο.

      Διαγραφή
    9. εξαιρετικές ενορχηστρώσεις και ιδιοφυείς μελωδίες και όχι χαβαλέδες το Πουρό στο Κολωνάκι και το Αφροδίσιο ; Μήπως το Αργκους είναι ψευδώνυμο του Τάσου;

      Διαγραφή
    10. 1990 είναι το Μεθάω, το είδα στο discogs.
      Μέτριο του Τόμπλερ. Έχει όμως 2-3 καλά ή και πολύ καλά. Όπως και του Τζαμτζή.
      Δεν έγραψα πως πρόκειται για "αριστουργηματικούς δίσκους".

      Διαγραφή
    11. εμ, γι αυτο μιλησα κι εγω για τις μασσελες, για το παραγνωρισμενο του δισκου. το αριστουργηματικο ειναι υποκειμενικη μου θέση.

      Διαγραφή
  3. πως δεν ακούγονταν οι της Κέρκυρας; Αφιέρωμα στον καθένα τους είχε η τηλ - Μάνος ήταν αυτός.
    όσο για τον Τόμπλερ που λες,το Μουμπλε Μούμπλε είχε γίνει σλόγκαν στο σχολείο μου.
    Να φανταστείς όι θυμάμαι τα ονόματά τους και κάμποσα τραγούδια τους ενώ δεν έχω δει δίσκο τους ποτέ.
    Όταν λέω ότι η ελληνική δισκογραφια στα 80ς ήταν με εξαιρέσεις βέβαια του πάτου εννοώ και την ποιότητα των βινυλίων και του περιτυλίγματος.
    Το τι χασαπόχαρτα και λιωμένα πλαστικά πατημένα σε χιλιοχρησιμοποιημένες πρέσες φάγαμε στη μάπα δε λέγεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σου είπα ακούγονταν 2-3 τραγούδια το πολύ από κάθε δίσκο, όταν κυκλοφορούσε. Μετά πάπαλα. Το "Μούμπλε μούπλε" το διαφήμιζαν και τα περιοδικά, μαζί με Χωρίς Περιδέραιο (ήταν στην ίδια εταιρεία). Μπορεί ν' ακούστηκε και λίγο στο ραδιόφωνο - αλλά αυτό δε λέει κάτι.
      Ξαναλέω πως οι δίσκοι αυτοί πέρασαν τότε απαρατήρητοι. Απόδειξη δε αυτού είναι πως τώρα δεν βρίσκονται εύκολα, γιατί τυπώνονταν σε λίγες εκατοντάδες αντίτυπα.
      Αντιθέτως από δίσκους των Κατσιμιχαίων, Τερμιτών, Φατμέ, Παπάζογλου κ.λπ. βρωμάει ο τόπος και σήμερα.

      Διαγραφή
    2. Απλή η εξήγηση ο κόσμος δε γούσταρε αυτό το λίγο πολύ Χατζιδακικό στυλ κακώς ίσως
      Δεν λες τίποτε όμως για την κατάσταση των ελλ εργοστασίων δίσκων σε διεθνή αξιολόγηση είχαν βγει ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ στην Ευρώπη
      Και μετά περιμένεις από τέτοιους ανθρώπους να γινόταν τίποτε της προκοπής

      Διαγραφή
    3. Δεν είναι όλα "χατζιδακικά" τα άλμπουμ για τα οποία γράφω.

      Η ποιότητα των βινυλίων ήταν μέτρια. Και οι παραγωγές από μέτριες και ανεκτές έως καλές.

      Διαγραφή
    4. Το 84 βγηκε και η δισκαρα των dreamer and the full moon κυριε ανωνυμε, μην πεταμε αστοχες γενικευσεις.

      Διαγραφή
    5. με παραγωγό το ..Νικόλα Λαβάτζα.
      Είπαμε να ξύσουμε τις 80ς αναμνήσεις κι ο Φώντας κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να επισημάνει κι όχι να εκθιάσει παραγνωρισμένους, αλλά πλέον το πράγμα ξεφεύγει.

      Διαγραφή
    6. Συμφωνώ και δεν θα την συνεχίσω την κουβέντα, αν πάει σ' αυτό το στυλ.

      Διαγραφή
  4. δε διάβασα το ΣΟΝΙΚ όπου δημοσιεύτηκε το άρθρο σου
    διάβασα όμως κάποια ανάλογα αφιερωματικά τους σε άλλες δεκαετίες και εκτιμώντας την προσπάθεια τους είδα και τις ελλείψεις τους που κι εσυ νομίζω επεσήμανες.
    Όσο αφορά την 80ς ελλ δισκογραφία, πέρα από τα ας πούμε ροκ άλμπουμ όχι σε στυλΠαπακωνσταντίνου Φατμέ τερμίτες κλπ, το μάλλον χαμηλό της επίπεδο οφείλεται και στην κάμψη ή αποχή των μεγάλων ονομάτων-Μίκης Μάνος Ξαρχάκος Σαββόπουλος Λοίζος Μαρκόπουλος Λεοντής Πάνου Καλδάρας Κουγιουμτζής
    Σπάνός Πλέσσας Τουρνάς ακόμη με την εξαίρεση της Μελισσάνθης και του Ρεμπέτικου άφησαν το σημαντικό τους έργο πίσω τους χωρίς να υπάρξουν οι διάδοχοί τους.
    Τι να σου κάνουν οι Κερκυραίοι ή ο ..Τζαμτζής ;
    Μικρά τα κυβικά τους
    Πέρα από τους γνωστούς Ξυδάκη, Παπάζογλου Ελευθερία κλπ αξιόλογη ήταν η προσπάθεια του Γιώργου Ζήκα, χωρίς όμως ανάλογη συνέχεια
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πρέπει να υποτιμούμε το λίγο. Κι ένα δυνατό τραγούδι να έχουμε από κάποιον είναι κέρδος.
      Για τον Τζαμτζή ξαναλέω πως το "Κελεμπά" και η "Θεά του σεξ" είναι και γαμώ τα τραγούδια. Για μένα μετράνε περισσότερο αυτά τα δύο από τη μάζα που είπε η Αρβανιτάκη στα έιτις (εξαιρώ τα του "Κέντρο Διερχομένων" κι ένα-δυο ακόμη).

      Διαγραφή
    2. εντάξει η Αρβανιτάκη ερμηνεύτρια ήταν ότι της δίναν έλεγε
      αλλά το να λες ότι Τα, ερωτικό ,ένα όχι στην αρχή του τραγουδιού, Έφυγες νωρίς - πέρα από τις για μένα ωραίες διασκευές της και φυσικά το υπέροχο Κέντρο Διερχομένων - δεν κάνουν μια μπροστά στην.. Κελεμπά είναι κάπως χοντρό.
      Να σου πω και γω δεν πολυγουστάρω αυτό το ντιβίστικο που πήγαν να της φορέσουν αλλά στα 80ς που ήταν και πιτσιρίκα μέτραγε όσο λίγοι άλλοι

      Διαγραφή
    3. Ήμουν σαφής. Είπα τι εξαιρώ από το σύνολο της Αρβανιτάκη, που είναι μέτριο. Κέντρο Διερχομένων κι ένα-δυο ακόμη.

      Διαγραφή
  5. Τα δύο κομμάτια του Τζαμτζή που αναφέρει ο κ. Τρούσας είναι όντως εξαιρετικά, κάτι σαν ελληνική εκδοχή του Kim Fowley στην αισθητική. Ο υπόλοιπος δίσκος αδιάφορος ως κακός.
    Συμφωνώ και για Μακρή, Τσαπάρα, Λαρυγγάκη(ο δεύτερος δίσκος με τις μελοποιήσεις Εμπειρίκου ίσως είναι καλύτερος). Ο πρώτος του Νικολαϊδη πολύ καλός. Τον Ατενούτσι δεν κατάφερα να τον ακούσω ολόκληρο ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα τραγούδια του Αντενούτσι διατηρούν κάποιαν αφέλεια, αλλά εγώ τα κρίνω ως πολύ καλά. Οι στίχοι της Βαρβάρας Τσιμπούλη είναι εξαιρετικοί.
      Πρόκειται για έναν δίσκο που ο κόσμος, κακώς, τον αγνοεί.

      Διαγραφή
  6. Από αυτή την 80ς αναφορά δε μπορεί να λείπει η Σαβίνα Γιαννάτου
    Δεν είναι μόνο η ερμηνεία της στα κορυφαία Σαμποτάζ και Καρυωτάκη αλλά και τα προσωπικά της
    Αν λες ότι δεν πολυακούστηκαν οι συμπαθείς Κερκυραίοι τι να πεις για το Βσιλιά Αλέξανδρο;
    Ένα κεράκι δεν κρατάνε όλοι αυτοί μπροστά σε αυτή τη δισκάρα που πέρασε σβηστή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχεις καταλάβει το νόημα του συγκεκριμένου κειμένου.
      Δεν ξέρω ποιος είσαι, αλλά είσαι βαρετός (επειδή είσαι και ανώνυμος). Και δεν μπορώ να σε διακρίνω, ανάμεσα σε άλλους.
      ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ - ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
      (ΜΟΝΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΩΝΥΜΑ ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ, ΑΛΛΙΩΣ ΚλΕΙΣΑΜΕ)

      Διαγραφή
  7. Έλεος. έγραψε ο Φώντας ένα άρθρο για επισκιασμένους δίσκους των 80ς - μετάφραση ακούστηκαν λίγο ή καθόλου, πούλησαν λίγα αντίτυπα - ενώ κατά τη γνώμη του κάτι άξιζαν και τι διαβάσαμε εδώ;
    Είναι οι Μασέλες και η Sandrina παραγνωρισμένα; Είναι η Αρβανιτάκη και η Γιανάτου επισκιασμένες;
    Ποιός άραγε έχει σειρά; Ο ακατανόμαστος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σχόλια από το fb...

    Jim Dylan
    Την Ηδύλη Τσαλίκη την είχα για εξαφανισμένη,οταν είχα ψάξει στο ιντερνετ το μόνο που έβρισκα ήταν για την σχέση της με τον Σιδηρόπουλο απο τον γνωστό αρθογράφο, και πριν λίγο καιρό τυχαία βρήκα σε βιβλιοπωλείο ενα θεατρικό που έχει γράψει ,το 2009,το ''Για κανέναν πανω δεν είναι εύκολα κάτω''

    Xenofon Rarakos
    Σαν Αναγνωστικό !

    Giorgos Tselonis
    Υπέροχος δίσκος!

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ποιος απ' όλους;

    Giorgos Tselonis
    Kαλημέρα, Φώντα! Λέω για την "Αναστροφή" του Λ. Θάνου. Και μόνο που συμμετέχει ένα τέτοιο dream-team, με Η. Τσαλίκη, Γ. Μαγκλάρα, Θ. Στρατηγό κ.ά. αρκεί! Πάντα μου άρεσαν τα βιβλία/οι ταινίες/οι δίσκοι που μοιάζουν με "μοναχικά νησιά" σ' έναν ωκεανό φτηνών απομιμήσεων κι ακαλαισθησίας. Η "Αναστροφή" μου αρέσει γιατί γουστάρω τα "χειροποίητα" άλμπουμ, των οποίων οι δημιουργοί σπάνε στο τέλος το "καλούπι", οπότε το εγχείρημα δεν μπορεί να αντιγραφτεί - και γι' αυτό παραμένει μοναδικό!

    Γιάννης Κοσπεντάρης
    Ωραία και χρήσιμη ανάρτηση

    Anastasia Voulgari
    Σχετικά μ΄εκείνη τη 10τία: Το σχόλιο εμπνέεται από τον τίτλο κυρίως και από την αναφορά στον αξιόλογο Λουκά Θάνο και στον αισθαντικό Δημήτρη Λέκκα.: Ήταν η εποχή που οι εταιρείες, και όχι μόνον αυτές ούτε μόνες τους ούτε με δική τους πάντα πρωτοβουλία, έβαζαν στην άκρη (για το πω ευγενικά) το έντεχνο τραγούδι και ενθρόνιζαν το τραγούδι της λήθης και της ελαφρότητας. Είκοσι σχεδόν δίσκοι του Θεοδωράκη δεν ακούστηκαν ποτέ, ο Χατζιδάκις ίδρυσε τον Σείριο, τελικά οι διανομείς τον σαμποτάρισαν. Προβλήθηκε ως γνήσιο ελληνικό τραγούδι το λαϊκιστικό τραγούδι. Συντονισμένες δυνάμεις από την Αγορά και την πολιτική εξουσία κατάφεραν το πρώτο μεγάλο χτύπημα στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι. Και βέβαια με το κατάλληλο θεωρητικό περίβλημα, δήθεν προοδευτικής προέλευσης. Στην πραγματικότητα ήταν οι δυνάμεις της αντίδρασης που δρούσαν πίσω από δημοσιεύματα, απόψεις κλπ. Από την άλλη πλευρά δρούσε ο ελιτισμός, η άλλη πλευρά του λαϊκισμού και της αντίδρασης. Όλο αυτό το πλέγμα όρισε και ορίζει τα μουσικά δρώμενα της χώρας.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Εντάξει, μην πιάσουμε τώρα τέτοια κουβέντα, γιατί δεν έχει σχέση και με το ποστ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μας εξιτάρουν τα άρθρα του Δισκορυχείου... Επί του προκειμένου, να θυμίσω άλλο ένα άλμπουμ, όχι ιδιαιτέρως γνωστό, της εποχής, παρκαρισμένο στην παραμεθόριο της δισκοθήκης. Κοζμάς goes to Corfu, από το 1988. Συμπαθές, λίγο ως πολύ, μπορεί και κάπως... Β εθνική. Θαρρώ πάντως, πως αρκετοί, τραγουδήσαμε, κάποτε, "το τεκνό από το Χαϊδάρι –που δεν είναι κανένα γιουρούσι" (βλέπε Cure, βεβαίως - βεβαίως)... Για στιγμές αποτοξίνωσης από τη σοβαρότητα και το βαρύ κλίμα των καιρών... Υγ. Χάρηκα με την αναφορά, σε σχόλιο του Φώντα, στο δίσκο του Θόδωρου Αναστασίου, "Ντεμοντέ", άξιζε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Από το fb...

    Costas Papaoikonomou
    Θα συμφωνήσω κατά μέρος, τους περισσότερους από τους δίσκους που αναφέρεις τους έχω. Σαν ολοκληρωμένη δουλειά δεν λεει κάποιος κάτι σπουδαίο. Καλές ή πολύ καλές στιγμές έχουν αρκετοί. Π.χ πλην του βωμού δεν έχει κάτι άλλο να πει για μένα η Αφυλακτη Διάβαση. Μόνο ίσως η συμμετοχή του Δήμου Μουτση στην ενορχήστρωση. Η αναστροφή μου είναι παντελώς αδιάφορη, όπως και ο Ζαρουλιας. Ενα καλό τραγουδι θα βρεις και στο δίσκο του Θωμά Θωμαιδη, επίσης ο Στεφανακης είναι καλός και γενικά ο Δ.Σ.Κ. έχει καλές παραγωγές, για να μην ξεχνάμε και τον Χατζηνάσιο με τη Μαντώ, στην πρωτη νομίζω παραγωγή του Δ.Σ.Κ. Σταύρος Παπαδόπουλος καλός. Έχει κάνει και Βρεττάκο. Τρανουδακης όμορφος στο Σύννεφο σύννεφο που πας. Μαμαγκάκης αγαπημένος, αλλά η Οδύσσεια δεν ακούγεται. Για δεκαετία 80 προτιμάω Κραουνακη Νικολακοπουλου ιδίως Σκουριασμενα χείλη και Κανονικά. Αλλά όλα είναι θέμα γούστου.
    Μπράβο πάντως που δίνεις έναυσμα σε κάποιους να σκαλισουν λίγο.

    Kwstas Agas
    από τον ΔΣΚ βγήκε κι ο πρώτος δίσκος του τότε 22χρονου Πέτρου Δουρδουμπάκη, το Μισό Ταξί (εν έτει 1983)!! Ολόκληρος ο δίσκος υπάρχει στο ΥΤ και αξίζει τον κόπο να τον ανακαλύψουμε ... Τελοσπαντων, όλες οι δουλειές από τον ΔΣΚ - που δυστυχώς δεν κράτησε πολύ - ήταν από πολύ ενδιαφέρουσες μέχρι εξαιρετικές...

    Φώντας Τρούσας
    Εμένα μ' αρέσουν όλοι οι δίσκοι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Αδυναμίες έχουν όλοι. Ακόμη και δίσκοι αριστουργήματα μπορεί να έχουν αδυναμίες. Ο δίσκος του Ζαρούλια έχει τραγουδάρες, αλλά τον έφαγε η ηχογράφηση-παραγωγή. Και η Αναστροφή μια χαρά δίσκος είναι.

    Costas Papaoikonomou
    τον έχω. Μέτριος
    όπως είπα ο καθένας με τις προτιμήσεις του. Το καλό με αυτές τις δουλειές είναι ότι εκείνη την εποχή, μεταδιδονταν από το Κρατικό Ραδιόφωνο. Μάλιστα ο Γιάννης Καλογεροπουλος κάθε μέρα 7 και μιση το απόγευμα στο Πρώτο Πρόγραμμα είχε μεταδώσει σχεδον τα απαντά του ΔΣΚ. Εγώ όταν έβλεπα δίσκο ΔΣΚ τον αγόραζα σχεδον αβλεπει,.

    Φώντας Τρούσας
    Βασικά, στα 80s, αγόραζα μόνο όσους με ενδιέφεραν. Τους άλλους τους αγόρασα στα 90s από τις προσφορές με τα 500άρικα. Βρώμαγε ο τόπος στο Μοναστηράκι και στην Τζίνα στα 90s απ' αυτά. Θυμάμαι ντάνες με Τρανουδάκη, Σταύρο Παπαδόπουλο κ.λπ.

    Nikos Mitrogiannopoulos
    Οι Αλέ ρετουρ;
    https://www.youtube.com/watch?v=wssrMzsLNlM
    ΑΛΕ ΡΕΤΟΥΡ - Ωδή Σε Μια Χυλόπιττα

    Φώντας Τρούσας
    Ναι, κι αυτοί. Και άλλοι διάφοροι δεν έγραψα για όλους... Για το Χρήστο Ζέρβα δεν έχω γράψει π.χ. Είναι καμιά 15αριά δίσκοι ακόμη... https://www.youtube.com/watch?v=-gS1YmI3eH0...
    Χρήστος Ζέρβας "Η άλλη άποψη" (full album)

    Nikos Mitrogiannopoulos
    το πιστεύεις ότι αυτόν άκουγα τώρα; Και έλεγα "άσε, μην τον ανεβάσω, γιατί δεν έχει γράψει γι' αυτόν και το πάω αλλού". "Δεν ξαναπερνώ", "Το μαχαίρι"...

    Spiros Exaras II
    Ωωραιο κειμενο Φωντα, ενημερωτικο! Ευχαριστουμε

    Mike Beles
    Εξαιρετικο αρθρο...τοτε θα βγαιναν 1000 δισκοι το χρονο...
    Ο Λουκας Θανος νομιζω οτι γραφει ακομα και τωρα.....αξιζει ενα αφιερωμα

    George Floudas
    Εγώ θα έβαζα και το Deadline της Sigma Fay. Αν και το Love’s fool από το ‘79 είναι το καλύτερο της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή