Οι CAN (Communism
Anarchism Nihilism) σχηματίστηκαν τον Ιούνιο του 1968 και ήταν σίγουρα το πρώτο
γερμανικό γκρουπ που κατόρθωσε να σπάσει τα στεγανά ανάμεσα στις πιο
προχωρημένες απόψεις της «σοβαρής μουσικής» και στην ποπ. Η πρώτη σύνθεσή τους
ήταν: Holger Czukay μπάσο, David Johnson φλάουτο, Michael Karoli κιθάρες, Jaki Liebezeit
ντραμς και Irmin Schmidt όργανο. Ο τελευταίος θυμάται (από το βιβλίο των Pascal
Bussy & Andy Hall, The CAN book, των εκδόσεων SAF Publishing από το 1989):
«Ξεκινήσαμε χωρίς κανένα κόνσεπτ στο μυαλό
μας. Η μόνη μας ιδέα ήταν να βρούμε ένα τέτοιο κόνσπεπτ συνθέτοντας όλοι μαζί,
εντελώς αυθόρμητα και χωρίς να έχουμε κάποιον ηγέτη στο συγκρότημα».
Οι CAN
ηχογράφησαν πολλά άλμπουμ, τουλάχιστον 20 μαζί με κάποιες συλλογές, και κάποια
απ’ αυτά μπορεί να θεωρηθούν αξεπέραστα. Τέτοια είναι το “Monster Movie” από το
1969, το “The CAN Sountracks” από το 1970 (λόγω του “Mother Sky”), βεβαίως το opus
τους “Tago Mago” (1971), αλλά και οι «Μπάμιες» (1972), το “Future Days” (1973)
και το “Soon Over Babaluma” (1974).
Στο πρώτο απ’
αυτά παρουσιάζουν όλα εκείνα τα στοιχεία, που θα αποτελέσουν τη βάση πάνω στην
οποία θα στηρίξουν τις πιο ριζοσπαστικές ιδέες τους. Εδώ υπάρχει το “Father cannot
yell” και το 20λεπτο “You doo right” ηχογραφημένο ζωντανά στο κάστρο Schloss Nörvenich, έξω από την Κολωνία.
Εν τω μεταξύ
στο γκρουπ είχε προστεθεί ο Malcolm Mooney, ένας νέγρος Αμερικανός που
γυρόφερνε στην Ευρώπη, πριν καταλήξει στους CAN. Στην μπάντα τον είχε φέρει η Hildegard
Schmidt, σύζυγος του Irmin Schmidt, και παρότι δεν είχε εμπειρία επαγγελματία
τραγουδιστή έπιασε αμέσως δουλειά. Ανήσυχο πνεύμα ο ίδιος –είχε γνωρίσει από
κοντά στη Νέα Υόρκη και τη Βοστώνη τους μεγάλους της jazz και των blues–
επεξεργάζεται διάφορους τρόπους αυθόρμητου αυτοσχεδιασμού, κυρίως πάνω στη
μορφή των στίχων. Ο ίδιος είχε πει (πάντα από το CAN book):
«Οι στίχοι
στο You doo right πάρθηκαν από ένα γράμμα, που μου είχε στείλει τότε μια φίλη
μου, το οποίο έκλεινε μ’ αυτή τη φράση. Έτσι έγινε ο στίχος. Υπήρξαν πολλά
κομμάτια που τα εμπνεύστηκα με το δικό μου τρόπο, μέσα από τις δικές μου
ονειροπολήσεις».
Η συνέχεια εδώ…
Mπανταρα,με το monster movie απο τα κορυφαια ολων των εποχων(ας ειναι καλα,η Spoon Records που το ανατυπωνει συνεχως.)Οι μουσικες χροιες,εκει μεσα παμπολλες και τρομερα επιδραστικες.Παντα σε καθε φαση της ζωης μου οταν το ακουω ανακαλυπτω ποσο επεδρασαν διαχρονικα σε ολο το ροκ φασμα.Τωρα τελευταια σε καποια σημεια οταν το επαιξα στο πικαπ σε καποια σημεια νομιζα οτι ακουω Ian Curtis απο το Unknown Pleasures!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κομματι που εχεις ανεβασει πραγματικα ειναι σαν να εχει βγει απο το σκοτεινο καταθληπτικο κοσμο του indie-new wave(εγγλεζικου η ευρωπαικου ευρυτερα) στα τελη των σεβεντις και οντως μουσικα γυροφερνει οπως λεει ο ανω σχολιαστης μεταξυ πρωιμων joy division και λιγο απο μετεπειτα sonic youth.Σπουδαιοι πραγματικα οι can με εγκεφαλικο ψυχοηχο-και οχι μονο-επιπεδου floyd(οσο και αν ακουγεται τολμηρο.)
ΑπάντησηΔιαγραφή