Συνάντηση κορυφής έχουμε εδώ. Το τρομερό δίδυμο Fujii-Tamura (για το οποίο γράφουμε τακτικά
στο δισκορυχείον), ο θρύλος
τρομπετίστας του AACM Wadada Leo Smith και ακόμη η κυρία Ikue Mori, από το ιστορικό νεοϋορκέζικο no wave, τα γκρουπ τού John Zorn και δεκάδες άλλα projects συναντιούνται,
εδώ, σε μια ηχογραφική session που έλαβε χώρα τον Νοέμβριο του ’16 στο New Haven του
Connecticut. Τι ακούμε στο “Aspiration” [Libra Music, 2017]; Απλά πράγματα. Δύο τρομπέτες (Smith-Tamura), ένα πιάνο (Fujii)
και τα ηλεκτρονικά της Mori.
Ουσιαστικά τέσσερα όργανα δηλαδή, που παίζουν ασυζητητί για περισσότερα. Τούτο
είναι προφανές – για όσους γνωρίζουν την πορεία των συγκεκριμένων μουσικών και
ιδίως των Ιαπώνων. Δεν λέμε κάτι καινούριο εννοώ. Τόσο τα ηλεκτρονικά, αλλά
κυρίως η τρομπέτα του Tamura
και το πιάνο της Fujii
παράγουν απίστευτα timbre,
τα οποία άλλοτε είναι… εξώκοσμα και άλλοτε μοιάζουν με κρουστά (όταν δεν είναι
κανονικά). Σ’ αυτή την ιαπωνική ομάδα έρχεται να προστεθεί ο Smith (που έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με την Ikue), προσθέτοντας τα δικά του vibes.
Το άκουσμα είναι
οπωσδήποτε προχωρημένο, με πολλά στοιχεία free improvisation, κάτι που χοντρικά είναι αναμενόμενο. Όσο
αναμενόμενο και να είναι, όμως, μοιάζει δύσκολο να πεις ποιος, πραγματικά,
κάνει εδώ τη διαφορά. Ίσως η Mori να έχει τον πιο «διαβρωτικό» ρόλο, καθώς τα ηλεκτρονικά της, χωρίς να
είναι ποτέ ανεξέλεγκτα, δημιουργούν πάντα κάποια ακαθόριστα περιβάλλοντα, με
τις δύο τρομπέτες (διακριτές ασυζητητί) να συμβάλλουν πότε υπαινικτικά (Tamura) και πότε μελωδικά (Smith), αφήνοντας στο πιάνο τον πιο δύσκολο ρόλο.
Και τον πιο εντυπωσιακό, συγχρόνως, αν σκεφτούμε πως η Fujii χρησιμοποιεί συχνά σκληρές τεχνικές (ογκώδη clusters, σφυροκοπήματα), φέρνοντας στη μνήμη τον Cecil Taylor ας πούμε.
Γενικώς, ισχύει
εκείνο που συμβαίνει σε κάθε εγγραφή τούτων εδώ των Ιαπώνων. Ό,τι ακούς ξέρεις πως παράγεται εκείνη τη στιγμή
που το ακούς και πως δεν πρόκειται ποτέ να το ξανακούσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου