HEAVEN AND HELL το ωραιότερο ελληνικό heavy metal του ’80

Ήταν να γίνει και αυτό, και έγινε. Να βγει δηλαδή και επίσημα σε δίσκο το «χαμένο» session των Heaven and Hell – ίσως του καλύτερου «μεταλλικού» γκρουπ, που εμφανίστηκε στην Ελλάδα στα άγονα χρόνια της δεκαετίας του ’80. Δηλαδή για μένα είναι σίγουρα το καλύτερο (μαζί με τους Foxes ίσως), και αυτό το λέω από τότε που τους πρωτάκουσα, στις αρχές εκείνης της δεκαετίας. Φυσικά, από τα early 80s μέχρι σήμερα έχουν συμβεί κοσμογονικές αλλαγές στο heavy metal (και στο ελληνικό heavy εννοείται), θαρρώ όμως πως και οι τωρινοί μεταλλάδες, που τους αρέσει να τιμούν την ιστορία, θα τιμήσουν δεόντως και αυτό το εξαιρετικό συγκρότημα, που κατάφερε να αφήσει γερό ίχνος σε μιαν εποχή που ήταν γεμάτη με ένταση και πάθη (γύρω από τη μουσική) και, δυστυχώς, με συμβολικό ενδιαφέρον για τη μεταλλική δισκογραφία.

Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο το γεγονός πως οι Heaven and Hell, στον καιρό τους, κατόρθωσαν να εκδώσουν ένα μόνο τραγούδι, το “Heaven and hell 1”, στην ιστορική συλλογή “Happening 82” [Happening Records, 1982], ενώ δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και οι συμμετοχή τους, ως Δαναοί, στο άλμπουμ του George Loukas “Il Silenzio” στη Venus, το 1981.

Σ’ αυτά τα τρία sessions, ας τα πούμε έτσι, η line-up του γκρουπ δεν ήταν η ίδια. Έτσι, στους Δαναούς (άνοιξη του ’81), είναι παρόντες οι Μιχάλης Νικολαΐδης κιθάρες, Γιώργος Γιαμονίτης μπάσο και Γιώργος Γιαρέλης ντραμς, στο τραγούδι του Happening οι τρεις προηγούμενοι συν τον τραγουδιστή Αντρέα Ριγανά (ηχογράφηση Δεκέμβρης ’81), ενώ στο LP των Vinyl Mania / B-otherSide (εγγραφή από το δεύτερο μισό του 1982 πια) οι Μιχάλης Νικολαΐδης σύνθεση, στίχοι, κιθάρες, Δημήτρης Δημητριάδης μπάσο, Τάκης Λιαμαρκόπουλος ντραμς και Νικήτας Κωβαίος τραγούδι. Αυτή η τελευταία ήταν και η καλύτερη φάση των Heaven and Hell, εκείνη τέλος πάντων που έδωσε και τα τραγούδια του άλμπουμ “Heavy Remastered”, τυπωμένο τώρα από τις Vinyl Mania και B-otherSide σε 250 αντίτυπα.

Διαβάζουμε στο ένθετο, που συνοδεύει το άλμπουμ, γι’ αυτή τη φάση των Heaven and Hell: «Από τις πρώτες πρόβες η δυναμική και ο ήχος του γκρουπ παίρνει άλλη διάσταση. Η επίδοση στα live είναι θεαματική. Το γκρουπ πλαισιώνεται από μια νεαρή χορεύτρια, την Σίλια και ένα φανταστικό νεαρό ηθοποιό, τον Τζίμη, έτσι το show είναι πολύ θεατρικό (κεριά, ανθρωποθυσίες [σ.σ. βάλτε ρε παιδιά κανένα εισαγωγικό εδώ πέρα, για να μη βάλω sic], τσόπερ μοτοσυκλέτες στο πάλκο κ.λπ.) και το κοινό αποθεώνει κάθε φορά το γκρουπ με ενθουσιασμό».

Ήταν λογικός ο ενθουσιασμός. Στην Ελλάδα δύσκολα άκουγες τέτοιον ήχο εκείνη την εποχή – μόνον οι Vavoura Band είχαν αυτό το heavy άκουσμα, στα πιο σκληρά κομμάτια τους, όμως υπολείπονταν σε τραγουδιστή. Καλός ήταν ο Βαβούρας, εν πάση περιπτώσει, αλλά όχι με τα αναγκαία… Ozzy επιχρίσματα, που είχε ο Κωβαίος αλλά και γενικότερα το συγκρότημα, που ακουγόταν εντελώς μέσα στην «σαμπαθική» παράδοση. Εντάξει οι Black Sabbath υπήρξαν μια σαφής επιρροή για τους Heaven and Hell, αλλά ο φίλος του metal μπορεί να διακρίνει κι άλλες επιρροές από πιο… soft ακούσματα, όπως Rory Gallagher ας πούμε.

Όλα λειτουργούσαν άψογα λοιπόν σ’ αυτό το γκρουπ, που καταγράφεται εδώ σε εφτά «μεταλλικά» άσματα, που διαθέτουν πολλά από τα προτερήματα των αναγνωρισμένων γκρουπ του είδους. Εντάξει, η τότε παραγωγή να ήταν λίγο καλύτερη –όχι πως δεν είναι για τα ελληνικά δεδομένα και για μια, σε κάθε περίπτωση, αποψυγμένη ταινία 35 ετών– και όλα θα ήταν τέλεια. Κυρίως θα ήταν τέλεια για τους Heaven and Hell, ένα συγκρότημα που με κομμάτια όπως το “Slaves of heaven” ή το “Trash (με τον Γιάννη Γιοκαρίνη να βγάζει στο πρώτο ήχο σαν εκείνον του εκκλησιαστικού οργάνου! – εντελώς doomy φάση!) θα μπορούσε να κάνει παντού καριέρα.

Τέλος πάντων. Τα χρόνια πέρασαν. Οι ευκαιρίες χάθηκαν. Αλλά και αυτό που απομένει τώρα δεν είναι ασήμαντο. Η δόξα και η τιμή εννοώ.  

Επαφή: www.vinylmania.gr, bothersiderecords@gmail.com