Τον Απρίλη του 2009 ο αφροαμερικανός ντράμερ Mike Reed με το τότε συγκρότημά
του έμπλεξε σε μια σχεδόν εφιαλτική περιπέτεια. Είχε έλθει για συναυλίες στην
Ευρώπη και καθώς όδευε προς Πολωνία και πιο συγκεκριμένα για την Κρακοβία (τη
διαχρονική… πρωτεύουσα της jazz
στο παλαιό eastern block)
παγιδεύτηκε από λάθη άλλων στην πόλη Přerov
της Τσεχίας. Λέμε «παγιδεύτηκε» επειδή εκείνη την εποχή, μια συγκεκριμένη μέρα,
αναπτυσσόταν στην Přerov μια μάζωξη νεοναζιστών (skinheads κ.ά.), που στόχευαν στους Τσιγγάνους της
περιοχής. Ο Reed και οι υπόλοιποι
μουσικοί τής μπάντας έπαθαν την πλάκα τους, και γλίτωσαν, κατά μίαν έννοια, από
γενικότερα μπλεξίματα ή και από του χάρου τα δόντια, όντας πρωταγωνιστές ενός
σκηνικού σωματικής και ψυχικής ταλαιπωρίας.
Χρόνια αργότερα,
δηλαδή τώρα, ο Reed θα επαναφέρει στη μνήμη
του όλη εκείνη τη φάση και πάνω σ’ αυτή θα συντάξει ένα σημερινό άλμπουμ… racial jazz, έχοντας δίπλα του μια πολύ γερή ομάδα – Greg Ward άλτο, Tim Haldeman τενόρο, Jason Roebke μπάσο, Ben Lamar Gay κορνέτα, Jason Stein μπάσο κλαρίνο, Marvin Tate λόγια (spoken word).
Φυσικά, οι
παραπομπές του “Flesh
& Bone” [482 Music, 2017] στην ανεξάρτητη τζαζ των seventies, στην jazz των εταιρειών Strata-East, Black Jazz κ.λπ., είναι προφανείς, με τις αναφορές (φανερές ή λιγότερο) να διαπερνούν
τα τελευταία 100 χρόνια του φυλετικού ζητήματος – ξεκινώντας από την περίφημη Harlem
Renaissance της δεκαετίας του ’20 (άκου π.χ. το κομμάτι “I want to be small”, που είναι αφιερωμένο
στον αφροαμερικανό ζωγράφο Archibald Motley,
από τις ηγετικές φιγούρες εκείνου του κινήματος), φθάνοντας στο σήμερα, στο
μεταναστευτικό π.χ. (“Watching the boats”)
και επιχειρώντας να ψηλαφίσει το αύριο (“Scenes from my next life”).
Πολύ ενδιαφέρουσα ηχητική πρόταση, που δεν εξαντλείται στην
αναπαραγωγή συγκεκριμένων φορμών τού παρελθόντος, εμφανίζοντας μαζί κι έναν improv αέρα,
που σχίζεται (και) από τις spoken word περιγραφές.
Επαφή: www.mikereed-music.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου