ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 45

25/9/2017
Κάποτε (τις παλιές εποχές) νόμιζα πως δεν υπήρχε γελοιοδέστερο από το ν’ ακούς ρεφορμιστές να τραγουδούν το «Πάγωσε η τσιμινιέρα». Τώρα το τραγουδούν στο φεστιβάλ της ΚΝΕ υποστηρικτές των μνημονίων… και κιχ δεν ακούγεται.
Ασ’ το κάτω το τραγούδι ρε φίλε…

24/9/2017
Με συγχωρείς που σε απασχολώ. Δε θα το ξανακάνω…

23/9/2017
Οι δικηγόροι εξακολουθούν να έχουν τις πιο ψαρωτικές βιβλιοθήκες. Σειρές «μαυρίλα» αδερφάκι μου… Ερήμην παράσταση τώρα... Χάθηκαν ένα-δυο στικάκια;

(Ο νομικός και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Νίκος Αλιβιζάτος σε φωτό από το protagon)

23/9/2017
Δημοκρατία είναι να ανεβάζει ποστ στο facebook ο Τζήμερος.
Ολοκληρωτισμός είναι να τα διαβάζουν και να γελάνε όλοι.

21/9/2017

Δεν ξέρω πόσοι από ’σας θυμούνται το PHENOMENON ένα ηχομουσικό περιοδικό που έβγαινε το 1982-83. Πρέπει να τυπώθηκαν καμιά δεκαριά τεύχη (παραπάνω μάλλον) και αυτό που βλέπετε είναι το 4 (με τον David Byrne στο εξώφυλλο) από τον Αύγουστο του ’82.
Το PHENOMENON έμοιαζε με τον Ήχο, αλλά ήταν χειρότερο. Λίγα πράγματα άξιζαν απ’ αυτά που διάβαζες εδώ, παρότι μέσα υπήρχαν πολλές και γνωστές πένες (και της εποχής και του σήμερα). Θέλετε ονόματα; Να μερικά: η Μαρία Μαρκουλή, ο Ίκαρος, ο Νταλούκας, ο Ραράκος κ.ά. Διευθυντής σύνταξης ήταν ο Μάκης Χ. Μηλάτος, αλλά δεν ξέρω ποιος από τους δύο Μηλάτους ήταν αυτός. Μάλλον ο γνωστότερος. Υπάρχει η εύκολη λύση με τις συνεντεύξεις (Σιδηρόπουλος, Μικρούτσικος, Ross Daly…) που τις περισσότερες φορές –όχι πάντα– είναι βαρετές και βεβαίως ελάχιστη άλλη ύλη που έχει κάτι να πει – με τις μεταφράσεις να κρατάνε το όποιο ενδιαφέρον. Από μια τέτοια μεταφρασμένη συνέντευξη του Paul Weller διαβάζουμε:
– Πολλοί λένε πως τα ελαφρά ναρκωτικά ή ακόμα και η ηρωίνη με μέτρο κρατάει καθαρό το μυαλό… 
–Βλακείες. Λένε ότι οι αμφεταμίνες σε βοηθούν να γράψεις, αλλά όλα αυτά είναι γελοία, αν θες τη γνώμη μου. Τα ναρκωτικά, τα παραισθησιογόνα, ακόμα και το χασίς ή η μαριχουάνα σου δημιουργούν μιαν άλλη αίσθηση, σε βάζουν σε διαφορετική διάσταση. Δεν είναι όμως δικιά σου αυτή η διάσταση. Δεν είναι ΕΣΥ.

20/9/2017
Αυτοί οι πονηροί που λένε ότι από την Αθήνα μέχρι τα Γιάννενα είναι «λιγότερο από 3,5 ώρες» μέσω Ολυμπίας και Ιονίας οδού καμώνονται τους οδηγάρες.

Μόνο άμα σε κυνηγάνε… εκατό, λιμενικό και στρατονομία μαζί μπορεί να το κάνεις τόσο. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα υπερβείς σίγουρα τα κατά τόπους όρια ταχύτητας σε στροφές, σήραγγες κ.λπ. (άρα θα παρανομήσεις), δεύτερον θα έχεις γερό προστάτη (αν είσαι άντρας) και δε θα σταματήσεις ούτε για κατούρημα και τρίτον θα έχεις κινηθεί στους δρόμους στις… 32 του άλλου του μηνός τότε που είναι τελείως άδειοι και χωρίς διόδια (με τις φυσιολογικές καθυστερήσεις τους).
Κανονικά, θες πάνω από 4 ώρες (χωρίς στάση). Ή και πολύ επάνω, αν πρέπει να διανύσεις και τη μισή Αθήνα ή να κάνεις τον κύκλο της Αττικής Οδού.

20/9/2017
ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ

>> Μητέρα όλων των μαχών υπήρξε ωστόσο το ντέρμπι των μεγιστάνων (Ωνάσης, Νιάρχος, Βαρδινογιάννης, Ανδρεάδης, Λάτσης κ.ά) για το 3ο διϋλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, σε βίλα του οποίου (στο Λαγονήσι) έμενε αντί συμβολικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη «μεγαλειώδη» σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του, το 3ο διϋλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα 4ο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181)<< 

Ιός, Ελευθεροτυπία 25/7/2010

20/9/2017
Φτάνει πια μ’ αυτά τα ανελέητα μνημόσυνα στο facebook. Κάθε μέρα του χρόνου έχουν πεθάνει δεκάδες… φίρμες μέσα στους αιώνες. Όλες θα τις «θυμηθείτε»; Βρείτε καμιάν άλλη αφορμή για να γράψετε για το Σκαλκώτα και τον Jim Croce, που πέθαναν «σαν σήμερα». Ή ακόμη καλύτερα να γράφετε χωρίς γενική αφορμή. Επειδή, απλά, κάτι θυμηθήκατε εσείς…
Πάντως το πιο αστείο του πράγματος είναι όταν τα μνημόσυνα περιλαμβάνουν και άτομα που έζησαν στην Αναγέννηση ή και ακόμη πιο πίσω… Βυζάντιο ξέρω ’γω, αρχαιότητα… 

20/9/2017

Το πολιτικό κέντρο είχε ένα νόημα μέσα στην ιστορία, σε συγκεκριμένες περιόδους, καθώς αποτέλεσε ανάχωμα στην εμφυλιοπολεμική δεξιά και ακροδεξιά λαίλαπα (Γκοτζαμάνηδες κ.λπ.). Σήμερα το κέντρο είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο, και σωστά, όπως ανύπαρκτες είναι και οι υποκατηγορίες του «κεντροαριστερά», «κεντροδεξιά» κ.λπ. Η ψευτο-ανασύστασή του τύπου «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» υπό κάποιον κύριο-τίποτα (π.χ. Καμίνης) έχει ολοφάνερα μιντιακό και δημοσκοπικό σπρώξιμο και δεν αφορά καθόλου την κοινωνία, όπως έχει αποδειχθεί εσχάτως πολλές φορές (βλ. τα αποτυχημένα παραδείγματα των κομμάτων Θεοδωράκη, Ντόρας, Μάνου και λοιπά και λοιπά.).