τρία free / jazz / avant CD της ιταλικής Amirani Records

GIANNI LENOCI, FRANCESCO CUSA: Wet Cats [Amirani]

Ο 54χρονος Gianni Lenoci είναι από τους σημαντικούς, σημερινούς, ιταλούς πιανίστες-αυτοσχεδιαστές. Είναι δε, φρονώ, γνωστός και στην Ελλάδα, αφού έχει συνεργαστεί σε παραστάσεις και στη δισκογραφία με τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου (άκου, ας πούμε, το “Nosferatu A Monopoli” από το 2005). Έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο δισκορυχείον για δίσκους στους οποίους συμμετέχει ο Lenoci και τώρα έχουμε ακόμη έναν.

Αυτή τη φορά ο ιταλός μουσικός, που χειρίζεται πιάνο, προετοιμασμένο πιάνο και ξύλινο φλάουτο, συνεργάζεται με τον ντράμερ Francesco Cusa, σε μια σύνθεση για πιάνο-κρουστά (βασικά). Λέω «μια σύνθεση», επειδή υπάρχει ένα μόνο κομμάτι στο άλμπουμ, που διαρκεί σχεδόν 52 λεπτά.

Είναι ολοκληρωμένο αυτό που παρουσιάζουν οι Lenoci και Cusa. Έχει συνοχή, εκπλήξεις, αλλαγές, ειρμό και συνεχείς αυτοσχεδιαστικές περιδινήσεις, που κάνουν «εύκολη» την παρακολούθησή του. Φυσικά, κάτι τέτοιο οφείλεται κατά πρώτον στη φαντασία και το ταλέντο του Lenoci, που ξέρει, χρόνια τώρα, να «τραβάει» απ’ όλο το σώμα του πιάνου ξεχωριστά ηχοχρώματα, ενώ και ο Cusa, που συνοδεύει με διαφόρων ειδών μπαγκέτες, είναι πάντα «εκεί» έτοιμος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός τέτοιου ντούο. Έτσι, λοιπόν, σε μια σύνθεση που ξεπερνάει τα 50 λεπτά, την “Wet cats”, δεν είναι… παράλογο να συναντήσεις μέρη κάπως πιο συμβατικά (με τη μελωδική γραφή να ακολουθεί minimal κατευθύνσεις), περάσματα που να έχουν εντός τους τη δύναμη του rock (περί το 25ο-26ο λεπτό) και βεβαίως φάσεις ήπιες, χαμηλών τόνων, με πιο σαφή ρομαντική διάσταση. 

Όλα αυτά εν σειρά σ’ ένα άλμπουμ ελεύθερο και μελετημένο στον ίδιο βαθμό.

LUCA SEGALA LIBERTRIO: La Rete di Indra [Amirani]

Πολύ ωραίο κλασικό τζαζ σχήμα, οι Libertrio του τενόρο σαξοφωνίστα Luca Segala μας συστήνονται εδώ μ’ ένα CD, που πετάει φωτιές. Εννοώ πως το σχήμα (Gianluca Alberti κοντραμπάσο, Tony Boselli ντραμς οι υπόλοιποι δύο) είναι πολύ δυνατό παίζοντας σε φουλ φάση και πάντα επάνω στην αμερικάνικη blues, bop και post-bop παράδοση. Έτσι, είτε στις μπαλάντες (μέσω των οποίων καταγράφονται οι πιο ισχυρές και κολλητικές μελωδίες – άκου π.χ. το “A prayer”), είτε στα πιο γρήγορα θέματα οι Ιταλοί αποδεικνύονται πολύ διαβασμένοι… σ’ αυτό το κλασικό για τους Αμερικανούς τζαζ ύφος, το οποίο οι Ευρωπαίοι το έχουν πια, στην καθαρότητά του, μάλλον λησμονημένο. Εννοώ πως εδώ έχουμε καθαρή... αμερικάνικη τζαζ, παιγμένη με πολύ εκφραστικό τρόπο, χωρίς ευρωπαϊκές «έντεχνες», αβάντ, ρομαντικές ή… μεσογειακές προσμείξεις. Και είναι αυτό, εν τέλει, που κάνει το “La Rete di Indra” ενδιαφέρον. Η καθαρότητα και η σαφήνεια του ή και το χιούμορ του (“Tony’s hungry”).

SZILÁRD MEZEI, NICOLA GUAZZALOCA: Lucca and Bologna Concerts [Amirani]

Να ’μαστε λοιπόν και στα δικά μας. Σ’ ένα άλμπουμ, εννοώ, που ταιριάζει απολύτως με το προφίλ, που έχει οικοδομήσει αυτά τα τελευταία χρόνια η ιταλική εταιρεία – ένα προφίλ που υπηρετεί επακριβώς το “Lucca and Bologna Concerts” (τα κονσέρτα στις πόλεις Λούκκα και Μπολόνια δηλαδή) των Szilárd Mezei βιόλα και Nicola Guazzaloca πιάνο, αντικείμενα. Πρόκειται λοιπόν για τις ζωντανές ηχογραφήσεις των δύο αυτοσχεδιαστών σ’ αυτές τις πόλεις, που προαναφέραμε, εγγραφές που συνέβησαν τον Αύγουστο του ’15 και τον Απρίλιο του ’16.

Το υλικό που ακούγεται εδώ είναι τελείως αυτοσχεδιαστικό, ασχέτως αν ο καθείς μπορεί να διακρίνει μέσα από το… ωραίο χάος κάποιες καλυμμένες ή λιγότερο καλυμμένες αναφορές. Βασικά, αυτό που «ξεσκεπάζει», εδώ, τους δύο μουσικούς είναι το κομμάτι “Third improvisation in Lucca”, στο οποίο διασκευάζεται ένα ουγγρικό λαϊκό τραγούδι (δεν χρειάζεται να ξέρεις και πολλά, για να καταλάβεις πως πρόκειται για κάτι τέτοιο). (Η Ουγγαρία είναι η πατρίδα του Mezei, ασχέτως αν ο ίδιος είναι γεννημένος στη Σερβία). Αυτό το κομμάτι χαρακτηρίζει το πρώτο live, που αποτελείται από τέσσερα tracks που κινούνται στα κλασικά πεδία της free / avant / jazz.

Παρότι το δεύτερο live (κι αυτό των τεσσάρων tracks) δεν απέχει χρονικά και τόσο πολύ από το πρώτο ακούγεται κάπως «αλλιώς». Είναι πιο εικονοκλαστικό, πιο δυναμικό και εν τέλει πιο «άγριο», με εξάπτουσα φαντασία και εντυπωσιακά παιξίματα.

Επαφή: www.amiranirecords.com