Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 42

9/9/2017
Οι κοινωνιολόγοι που ασχολούνται με το ροκ στην Ελλάδα είναι άσχετοι με το ροκ, σχεδόν στον απόλυτο βαθμό. Επειδή νομίζουν πως έχουν ακούσει 5 δίσκους, ελληνικούς ή ξένους, πείστηκαν πως μπορούν να γράφουν εξ ονόματος του ροκ, γνωρίζοντας, σε πρώτη φάση, μόνο εκείνα τα «κοινωνιολογικά» που σπουδάσανε στα πανεπιστήμια. Το να ανακατεύεις όμως τον Μποντριγιάρ, τον Φουκώ και τον Καστοριάδη με το ροκ δείχνει βασικά πως είσαι άσχετος με τα θέματα αυτά και πως το μόνο που σε νοιάζει είναι να πουλήσεις φούμαρα, να εντυπωσιάσεις και να αποσυντονίσεις, δήθεν-τάχα, τους… ιθαγενείς που θα σε διαβάσουν.
Φυσικά το ροκ, όπως και κάθε μουσικό είδος, έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά, που δεν είναι όμως θεωρητικά (ούτε… μεταμοντέρνα, ούτε νεωτερικά). Δεν είναι, δε, ούτε καλώς κρυμμένα, ώστε να απαιτείται η συνδρομή των άμουσων κοινωνιολόγων. Σχεδόν πάντα είναι φανερά, απλά και καθημερινά και το μόνο που απαιτείται, για να τα εντοπίσεις, είναι κάποιες ευρύτερες γνώσεις (και όχι μόνο μουσικές) συν λίγη εξυπνάδα.
Το ότι μας κλέβουν το φαΐ οι… κοινωνιολόγοι του ροκ είναι, πάντως, το λιγότερο.

8/9/2017
Κάτι ακόμη για την Μπέμπα Μπλανς (επειδή διάβασα και υπερβολές) και την Έλενα Κυρανά, δύο τραγουδίστριες που μας άφησαν χρόνους σχεδόν ταυτόχρονα, και που πιθανώς (αυτά τα "κάτι") να μην ειπώθηκαν.
Για μένα η Μπέμπα Μπλανς υπολειπόταν σαν λαϊκή τραγουδίστρια της Πόλυς Πάνου και της Μοσχολιού, τις οποίες θύμιζε στα πιο πολλά τραγούδια της. Βέβαια έχτισε μύθο –όπως ανάλογο μύθο έχτισε και η Καίτη Ντάλη–, αλλά εδώ μιλάμε για τραγούδια. Για τις τραγουδάρες δηλαδή... από ’κείνες που δεν είπε. Η Μπέμπα είχε τα προσόντα της ελαφριάς/ποπ τραγουδίστριας και πιστεύω πως αν ανακατευόταν μ’ αυτό το είδος θα είχε αφήσει εποχή (και λόγω του σεξ-απήλ της). Αυτό το μυρίστηκε πολλά χρόνια αργότερα ο Θοδωρής Μανίκας, όταν την έβαλε να τραγουδήσει το «Να ξεψυχήσω, να χαρείς» (του Μπάμπη Μπακάλη) –στο άλμπουμ «Οι 667 σε τραγούδια που θα τα έλεγαν και μόνοι τους… αν ήτανε κυρίες» (2004)–, φισκάροντας με ηλεκτρικές κιθάρες, βαρύ rhythm section κ.λπ. Δεν την πίστεψε, όμως, όπως θα έπρεπε (ίσως δεν ευνόησαν και οι συγκυρίες), ώστε να την μετατρέψει σ’ έναν… θηλυκό Μαργαρίτη.
Δεν ξέρω πόσοι το θυμούνται, αλλά η Έλενα Κυρανά (που ακούστηκε στα ιστορικά τραγούδια του Λόρκα, του Γιάννη Γλέζου, το ’69) ήταν πρωταγωνίστρια σε μια από τις ωραιότερες ελληνικές ταινίες, στα «Χρώματα της Ίριδος» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Υποδυόταν τη σύντροφο του Νικήτα Τσακίρογλου. Απλά και ωραία. Δεν το είδα να γράφτηκε κάπου (μπορεί και να γράφτηκε δηλαδή), γι’ αυτό το λέω. Το screen shot είναι από τη συγκεκριμένη ταινία.

7/9/2017
Αυτά που είπε ο Μακρόν στον Παυλόπουλο για το καινούριο «αμυντικό δόγμα», που θα πρέπει να διέπει την Ευρώπη, και που προωθεί ασμένως ο ίδιος σε συνεργασία με τη Μέρκελ, είναι το καινούριο φρούτο, που οφείλει να ψωνίσει και η χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Το να αναλαμβάνεις νέες στρατιωτικές «υπηρεσίες», σε συνεργασία, παράλληλα ή έξω από το ΝΑΤΟ, είναι ό,τι χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή…

7/9/2017 
Αυτός ο Μακρόν, που τον περιμένουμε μετά βαΐων και κλάδων, θα αποδειχθεί η μεγαλύτερη φούσκα της νεότερης πολιτικής ιστορίας. Είναι δε σίγουρο πως θα ξεπεράσει και τον προκάτοχό του Ολάντ σε θλιβερή ανικανότητα. Ήδη η δημοφιλία του οδεύει για τα τάρταρα, αν λάβει κανείς υπ’ όψη του την ακόμη μικρή θητεία του στα Ηλύσια Πεδία.

6/9/2017 
Διάβασα στο fb του Αντώνη Μποσκοΐτη πως πέθανε η Έλενα Κυρανά, γνωστή κυρίως από την παρουσία της στο άλμπουμ με τα τραγούδια του Λόρκα (μεταγραφές του Λευτέρη Παπαδόπουλου), που είχε μελοποιήσει ο Γιάννης Γλέζος και είχε τραγουδήσει ο Πουλόπουλος. Το 1969 όλα αυτά.
Έψαξα την Κυρανά στο YouTube και βρήκα μιαν επανεμφάνισή της δίπλα στον Ορφέα Περίδη από το 2014! Τι ωραία γυναίκα ήταν στα 70+ της, απείραχτη, και με φωνή ultra συγκινητική. Την ακούμε στο ωραιότερο τραγούδι της…
 

6/9/2017
Αν και το μπάσκετ μ’ ενδιέφερε πάντα λιγότερο από το ποδόσφαιρο φτάνουν και στα δικά μου αυτιά τα… καλά νέα. Το να χάνει η Ελλάδα από τη Φινλανδία μας γυρίζει πίσω στο χρόνο, στις άγονες και ανυπόληπτες εποχές των σέβεντις, στα γήπεδα με την άσφαλτο, αντί για το παρκέ, και στις τσιμεντένιες κερκίδες, αντί για τις καρεκλίτσες. Τότε, όταν ο Κοκολάκης δεν χρειαζόταν να πηδήσει για να καρφώσει (αρκούσε να σηκωθεί στις μύτες των παπουτσιών του), με τον Γιώργο Μπαρλά να σουτάρει έχοντας τα χέρια στο ύψος της κοιλιάς του, όντας 15 μέτρα μακριά από το καλάθι! Τώρα, όλους αυτούς θα τους περνούσαν από το… εκτελεστικό απόσπασμα. Όλα έχουν γίνει τόσο «τετράγωνα» και τόσο μηχανικά (και στον ελληνικό αθλητισμό), ώστε κάθε παρασπονδία να σε γεμίζει με την ελπίδα πως μπορεί και να μη χάθηκαν ακόμη όλα. Πως μπορεί να χάνεις δηλαδή, ακόμη και από τη Φινλανδία, δίχως να νοιώθεις ίχνος ξεφτίλας.
Αυτές οι ήττες μοιάζει να είναι πιο ανθρώπινες από κάθε μεγάλη νίκη. 

6/9/2017 
ΤΡΑΓΑΚΗΣ
Ο βουλευτής της Δεξιάς Ιωάννης Τραγάκης μού είναι πολύ συμπαθής ως φυσιογνωμία. Μου θυμίζει κομπάρσους ή και πρωταγωνιστές του παλιού κινηματογράφου. Θα μπορούσε να υποδυόταν τον μπακάλη, το αφεντικό του Ζήκου, στην ταινία «Της Κακομοίρας», ή να γεμίζει το πλάνο στα τραπέζια των κέντρων της εποχής, εκεί όπου γλεντούσε ο Σταυρίδης ή ο Ηλιόπουλος. Παρά ταύτα αυτός ο… Χρήστος Ευθυμίου της πολιτικής ακολούθησε άλλο δρόμο. Είπε ν’ ασχοληθεί με τα κοινά, λιώνοντας άπειρα παντελόνια στη Βουλή –με κάποιες μικρές διακοπές– ήδη από το 1974. 43 χρόνια πριν! Είναι, λένε οι γνωρίζοντες, μετά τις κολώνες και τα ντουβάρια, ο παλαιότερος αυτή τη στιγμή στο Κοινοβούλιο.
Φίλοι και γνωστοί από τη Β Πειραιά λένε επίσης πως ο Τραγάκης δεν αφήνει βαφτίσι (βάπτιση εννοώ), γάμο, μνημόσυνο ή κηδεία, στα οποία να μην παρευρεθεί, ενώ, ως γνήσιος Bηταπειραιώτης είναι και Γαύρος – κάτι που σημαίνει πως το «πράμα» το έχει δέσει από παντού. Τον θυμάμαι, μάλιστα, πάνε χρόνια, να αναλύει σε τηλεοπτική εκπομπή φάσεις και γκολ του Ολυμπιακού από κάποιον αγώνα τού τσάμπιονς λιγκ, στήνοντας στον τοίχο επαγγελματίες τού αθλητικού ρεπορτάζ.
Είναι αλήθεια πως έχει πολλά προσόντα ο πάντα συμπαθής Τραγάκης, κάτι που του αναγνωρίζει με πάθος ο πειραϊκός λαός εδώ και μισόν αιώνα. Σήμανε, όμως, και για τον Νέστορα αυτόν της πολιτικής η ώρα της εξόδου. Δεν θ’ αργήσει να έρθει η αποφράς εκείνη ημέρα κατά την οποίαν ο Τραγάκης θα κρεμάσει τα μανίκια του, αφήνοντας ορφανή την πολυπληθή πελατεία του. Τι θα απογίνει μ’ όλον αυτό τον κόσμο; Ποιος θα τον κληρονομήσει; Ιδού το μεγάλο ερώτημα, στο οποίο θα κληθεί να απαντήσει σύντομα ο Κυριάκος.
Κάποιοι προφητεύουν πως ο Τσίπρας στις επόμενες εκλογές θα φάει τα μούτρα του και πως θα υπάρξει «δεξιά παρένθεση». Αυτό λύνει τα χέρια του Κυριάκου. Ο υιός Τραγάκης θα μπορεί να περιμένει κανα χρόνο (αφού για τις επόμενες εκλογές είναι «κομμένος») μέχρι ν’ αναλάβει, για κανα μισόν αιώνα κι εκείνος, το έδρανο του μπαμπά του. Αλλά μέχρι τότε; Τι θα γίνει μέχρι τότε; 
Ε, από γάμους, κηδείες και τσάμπιονς λιγκ, εκεί στη Β Πειραιά, άλλο τίποτα… 

5/9/2017
Πολύ υλικό για τον Νίκο Νικολαΐδη, το σκηνοθέτη και συγγραφέα, είδα σήμερα στο facebook. Λογικό, αφού πέρασαν 10 χρόνια από το θάνατό του και κάτι τέτοιες «ευκαιρίες» δεν πάνε χαμένες… Εγώ έχω κάνει δύο αρνητικές αναρτήσεις για το Νικολαΐδη στο παρελθόν (για τα «Κουρέλια» και τον «Οργισμένο Βαλκάνιο» - διαφωνώ σε ιδεολογικά και λοιπά θέματα), αναγνωρίζοντας όμως πως ο Νικολαΐδης ήξερε από κινηματογράφο όσο ελάχιστοι άλλοι της γενιάς του (το πόσο σινεμά ήξερε φαίνεται π.χ. στην «Πρωινή Περίπολο», την καλύτερη ταινία του, και βασικά μια ταινία αδιανόητη για κάθε άλλον έλληνα σκηνοθέτη).
Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από μια ταινία του Νικολαΐδη που δεν την έχει δει κανείς. Την «Άνευ Όρων» (πρωταγωνιστεί η Έλλη Λοΐζου). Ήταν μεσαίου μήκους και είχε προβληθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1968. Πήγε άπατη φυσικά.
(Τη φωτογραφία, που προέρχεται από το Σύγχρονο Κινηματογράφο, την είχα ανεβάσει στο δισκορυχείον τον Σεπτέμβρη του ’14. Τότε δεν υπήρχε πουθενά. Τώρα υπάρχει και αλλού… Το θαλασσί τετράγωνο στο στήθος είναι για να μην μας την κατεβάσει το φι-μπι. Ούτε στο ΤΡΑΣΤ του Γέλιου, πριν 40 χρόνια, τέτοια χάλια…). 

5/9/2017 
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΡΙΟΙ (ΜΕ ΤΟ ΣΥΡΙΑΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΝΝΟΩ)
>>Ο συριακός στρατός έσπασε σήμερα την πολιορκία που επέβαλλαν εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια οι τζιχαντιστές της οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» στον κυβερνητικό θύλακα στην Ντέιρ Εζόρ, στην ανατολική Συρία, έγινε γνωστό από τα επίσημα μέσα ενημέρωσης.
Η απώλεια της Ντέιρ Εζόρ και της πλούσιας σε πετρέλαιο επαρχίας της (της τελευταίας στη Συρία που βρίσκεται ακόμη στα χέρια των τζιχαντιστών) αναμένεται ότι θα σημάνει το τέλος της παρουσίας του «Ισλαμικού Κράτους» στη Συρία, τρία χρόνια μετά την εγκαθίδρυσή του εκεί.<< 
[To περιοδικό που βλέπετε είναι η ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ αλληλεγγύη και το αφιέρωμα στη Συρία, τεύχος 8-10, Απρίλιος 1976]

5/9/2017 
Δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει αυτό. 13 χρόνια μετά το θάνατό του ένας συνθέτης με τεράστιο έργο (διδακτικό, συγγραφικό, συνθετικό, ηχογραφικό…) να έχει σε κυκλοφορία το πρώτο(!) μόλις άλμπουμ του (στο χώρο της 'πρωτοπορίας'). Ο λόγος για το Στέφανο Βασιλειάδη (1933-2004) και το LP «Εν Πυρί / Βάκχες» που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από την ελληνική Holotype Editions και περιέχει avant / ηλεκτρονικές συνθέσεις του από τη διετία 1973-74.
Εδώ, κάνω απλώς την αναγγελία. Θα γράψω φυσικά, αναλυτικά, στην πορεία. Για μένα αυτό μπορεί να είναι το «γεγονός της χρονιάς» στην Ελληνική Δισκογραφία.

2 σχόλια:

  1. ΜΕΡΟΣ 1

    Αthena Delcosta
    Το ροκ ειναι βιωματική κατασταση. Τελεία.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Χρειάζονται και κάποια βιώματα, αλλά δεν φτάνουν μόνο αυτά τα κάποια βιώματα. Θέλω να πω π.χ. πως δεν χρειάζεται να έχεις βουτήξει στις δεξαμενές με το LSD, για να γράψεις για το ψυχεδελικό ροκ.

    Athena Delcosta
    Οχι δεν εννοω αυτο. Θεωρω οτι το ροκ δεν ερμηνευεται ουτε θεωρητικοποειταιι παρα το γεγονός οτι βριθει κοινωνικων χαρακτηρισιτκων. Το ροκ είτε το ζεις στην ώρα του με ολα του τα (κοινωνικά παραλκομενα) είτε το παρακολουθεις ως μεσήλιξ απο το θεωρείο της ζωής, προσπαθωντας να αναλυσεις εις ματην -και σε ποιους; στος ομοίους σου βέβαια- τα βασικα του συστατικά και τους τροπους λειτουργίας του 'Η έρχεται νωρις στη ζωη σου ή δεν ερχεται ποτέ.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Λέμε γι' αυτούς που γράφουν ροκ βιβλία (στην Ελλάδα). Εδώ χρειάζονται ορισμένα ειδικά γνωρίσματα.

    Athena Delcosta
    Αυτοι που γραφουν ροκ βιβλια συνηθως δεν εχουν καμμια σχεση με τη ροκ δλδ δεν εχουν χωθεί μεσα στη σημειολόγια της ακουγοντας απο μικροί΄ μπαινοντας στη διαδικασία της "εκπαίδευσης" και συναισθηματικης αγωγής τους μεσα απο το ροκ Εξαιρουνται διαφοροι βεβαια σαν τον Λεστερ Μπανκς πχ, αλλα αν μιλαμε για εδω δεν εχω ουτε εναν σοβαρο ανθρωπο (εκτος αν υπαρχει καποιος που αγνοω) που να εχει γραψει ενα σοβαρο βιβλιο για το ροκ. Κανεναν. Λυπάμαι

    Michalis Matthaiou
    Αν δεν το έχεις βιώσει ότι και να γράψεις θα είναι κλινικό και θα στερείται συναισθήματος,συμφωνώ με την Αθηνά.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Εξαρτάται τι λέμε βίωμα. Το ξαναλέω, δεν χρειάζεται να έχεις ζήσει ως ναρκομανής ή ως αλκοολικός για να γράψεις για το ροκ. Άλλα προσόντα απαιτούνται.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Φυσικά πρέπει να έχεις ακούσει δίσκους, να έχεις δει συναυλίες, να έχεις διαβάσει βιβλία (και όχι μόνο για τη μουσική ή μόνο για το ροκ), να έχεις δει ταινίες κ.λπ. Και βεβαίως να μπορείς να συνδυάζεις γνώσεις από διαφορετικά μέτωπα, για να εξηγείς απλά και χωρίς φαντασιοπληξίες εκείνα που έγιναν.

    Athena Delcosta
    Βιωμα ειναι να μεγαλωνεΙς με το ροκ. Δεν χρειαζετα ι να σουταρεις για να βιωσεις την ενεργεια. Ασε που οταν σουταρεις δεν βιωνεις απολυτως τιποτα.

    Michalis Matthaiou
    Όχι,υπάρχουν και ναρκομανείς και αλκοολικοί που ακούνε λαικα και κλαρίνα,το ροκ όμως έχει και μια κουλτούρα που αν δεν την διαβιείς δεν μπορείς να γράψεις παρα μόνο κλινικά..

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Φυσικά και λαϊκοί, και άλλοι, παίρνουν ναρκωτικά. Εννοείται, αλλά δε μιλάμε γι' αυτούς. Αυτό που λέμε κουλτούρα του ροκ θέλει πολλή συζήτηση, γιατί ο καθένας μπορεί να χώσει στη ροκ κουλτούρα ό,τι του κατέβει.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείο
    Πάρε για παράδειγμα το Νικολαΐδη το σκηνοθέτη, που συνέδεσε στα Κουρέλια το ροκ με τα εγκλήματα και τους βιασμούς.

    Michalis Matthaiou
    Καλά και τον χουλιγκανισμό έχουν συνδέσει και ότι θες,δεν θα σταθώ σε αυτά. Το ροκ έχει άλλα γνωρίσματα που τα ψυχανεμίζεσαι βιωματικά,αλλιώς όπως ο Νικολαιδης απλά δεν το'χεις,όσους κι όποιους δίσκους κι αν ακούσεις και βιβλία να διαβάσεις..

    Athena Delcosta
    Καμμια σχεση με το ροκ δεν ποτέ ο Νιολαδιης ουτε με το σινεμα. Σορι που το λεω ωμα αλλα εχω διαχωρισει τη θεση μου χρονια τωρα. Διαφημιστης ηταν ο άνθρωπος, τη μουσικη τη χρησιμοποιουσε σαν επενδυση.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον στον Michalis Matthaiou
    Φυσικά και τον χουλιγκανισμό και τις καταστροφές (κάψιμο περιουσιών κτλ) έχουν συνδέσει κάποιοι βλαμμένοι με το ροκ. Αυτό λέμε. Ότι αυτός που γράφει για το ροκ πρέπει να έχει γνώσεις και καθαρό μυαλό, ώστε να μη λέει ό,τι να'ναι. Παίζουν ρόλο και κάποια βιώματα, αλλά περισσότερο παίζει η ρόλο η γενικότερη συγκρότηση.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον στην Athena Delcosta
    Αυτά να τα πεις στον Αγγελάκα π.χ και σε κάτι χιλιάδες άλλους. ��

    Michalis Matthaiou
    Η συγκρότηση Φώντα μου παίζει γενικότερα,μεγάλο ρόλο,όχι μόνο στην ανάλυση του ροκ,απλά για μένα το ροκ είναι βίωμα πανω απ'ολα κι όχι μόνο στείρα γνώση κι αριθμοί.

    Athena Delcosta στον Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Δεν ασχολουμαι με αυτη την κουλτουρα. Εξαπανέκαθεν εκτός δικτυου εγω και ευτυχως. My way.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΜΕΡΟΣ 2

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον στον Michalis Matthaiou
    Δεν εξηγείς όμως ρε Μιχάλη τι εννοείς βίωμα, για να δούμε άμα συμφωνούμε. Εγώ σου είπα τι θεωρώ βίωμα. Δίσκοι, συναυλίες, κάποιες επαφές με μουσικούς, κάποιες μουσικές γνώσεις, τι άλλο;

    Michalis Matthaiou στον Φώντας
    κι αυτά που λες πολύ καλά είναι,τ'αλλα,αυτά που έχω ζήσει χρειάζομαι πολύ χώρο να τα αναφέρω κι αν μπορώ να τα περιγράψω στο χαρτί.Είναι να το ζεις,να'ναι βίωμα και καθημερινότητα.

    Athena Delcosta
    Ρε σεις, βιωμα ειναι οτι απο μικρός ασχολεισαι εντονα με αυτο το ειδος ( μεγαλη η ομπρελλα ομως ε;) ακους μερα νυχτα μουσικη, πολλες φορες μπορει και να ακους ενα δισκο ολη τη μερα, ξερεις στιχους, σολα μπασου, κιθαρας, (μιλαμε για πολυ μικρός έτσι;) χτιζεις την καθημερινοτητα σου πανω στη ροκ, ορίζεις εσύ το απολυτα προσωπικο σου λάιφστάιλ, συναυλιες,δισκοι, πολλοί δίσκοι, μουσικοί, βιβλιια, ταξιδια, πολιτικοποίηση, καποιοι απο εμας σταθηκαμε τυχεροι και το καναμε επαγγλεμα, καναμε ραδιοφωνο , εχουμε εταρειες δισκων, εχουμε μαγαζιά, γραφουμε σε περιοδικα διρογανωνοκυμε συναυλιες, ειμαστε μεσα στη ροκ, πως να το κανουμε, τι άλλο να κάνουμε.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον στην Athena Delcosta
    Όλα αυτά αγαπητή Αθηνά δεν αποδεικνύουν, σώνει και καλά, ότι κάποιος μπορεί να γράψει "σωστά" για το ροκ. Και ο Πετρίδης ασχολείται με τη μουσική όλη μέρα (και στα ραδιόφωνα, και με περιοδικά, και με εταιρείες) από μικρός, αλλά στα... γραπτά δεν είναι καθόλου καλός.

    Michalis Matthaiou
    Φώντα μου απο κοντά θα πούμε πιο πολλά.. Με κάλυψε όμως η Αθηνά με το τελευταίο της σχόλιο.

    Michalis Matthaiou
    Γιατί ρε Φώντα του λέιπει το βίωμα στο δρόμο,η πολιτικοποίηση,η επαναστατικότητα,το γαμημένο το τσαγανό... ;)

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον στον Michalis Matthaiou
    Του λείπουν και άλλα περισσότερο (και κάποια απ' αυτά). Ο δυνατότητα ας πούμε να εξετάζει κάποια γεγονότα και να συμπεραίνει ορθά. Αυτό δεν αποκτιέται μόνο στο δρόμο. Πρέπει να έχεις παιδέψει και λίγο το μυαλό σου...

    Athena Delcosta
    Δεν εχω εικονα του Πετριδη μικρός να ξημεροβραδιαζεται με ενα δισκο γιατι του εσκασε καλο σολο στην κθαρα, πχ, δεν του το εχω ... Και δεν θελω να πω καθολου οτι καποιος που εχει μπει στο ροκ απο μικρός μπορει σωνει και καλα να γραψει ενα βιβλιο για το ροκ, γιατι να το κανει αυτό άλλωστες Στο κατω κατω εγω νομιζω οτι για να γραψει καποιος κατι για το ροκ πρεπει να εχει ενα αφηγημα, το οποιο ναι, απαραιτητως πρεπει να ειναι βιωματικό.

    Athena Delcosta
    Απαιτεται κριιτκη σκεψη. Θελει δουλεια σε ολα τα επιπεδα, παιδεια. Ουφ, απο κοντα αυτα, δεν βοηθαει το φβ..

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Για μένα το διάβασμα , το ευρύτερο διάβασμα, είναι πολύ βασικό. Να μην σου πω το πλέον βασικό. Για να γράψεις για το ροκ και για οτιδήποτε άλλο πρεπει να έχεις σφαιρικές γνώσεις και στο κοινωνικό κομμάτι και στο κομμάτι της κουλτούρας. Να μπορείς να συνθέτεις τις δικές σου απόψεις, που να στέκουν, από σπέρματα που τα παίρνεις από δω κι απο κει.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Τώρα εγκαταλείπω, γιατί αυτά δεν τα έγραψα έτσι. Γράφω κριτική σ' ένα σχετικό βιβλίο...

    Athena Delcosta
    το πιασαμε το υπονοούμενο. Χτύπα…

    Michalis Matthaiou
    To'παμε και παραπάνω συγκρότηση.Να διαβάζεις αλλά να ξέρεις να αναλυεις ό,τι διαβάζεις,μην τα χάφτεις όλα. Κι η βιωματική εμπειρία,που σου λέω εγω γνώση είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή