ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 42

9/9/2017
Οι κοινωνιολόγοι που ασχολούνται με το ροκ στην Ελλάδα είναι άσχετοι με το ροκ, σχεδόν στον απόλυτο βαθμό. Επειδή νομίζουν πως έχουν ακούσει 5 δίσκους, ελληνικούς ή ξένους, πείστηκαν πως μπορούν να γράφουν εξ ονόματος του ροκ, γνωρίζοντας, σε πρώτη φάση, μόνο εκείνα τα «κοινωνιολογικά» που σπουδάσανε στα πανεπιστήμια. Το να ανακατεύεις όμως τον Μποντριγιάρ, τον Φουκώ και τον Καστοριάδη με το ροκ δείχνει βασικά πως είσαι άσχετος με τα θέματα αυτά και πως το μόνο που σε νοιάζει είναι να πουλήσεις φούμαρα, να εντυπωσιάσεις και να αποσυντονίσεις, δήθεν-τάχα, τους… ιθαγενείς που θα σε διαβάσουν.
Φυσικά το ροκ, όπως και κάθε μουσικό είδος, έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά, που δεν είναι όμως θεωρητικά (ούτε… μεταμοντέρνα, ούτε νεωτερικά). Δεν είναι, δε, ούτε καλώς κρυμμένα, ώστε να απαιτείται η συνδρομή των άμουσων κοινωνιολόγων. Σχεδόν πάντα είναι φανερά, απλά και καθημερινά και το μόνο που απαιτείται, για να τα εντοπίσεις, είναι κάποιες ευρύτερες γνώσεις (και όχι μόνο μουσικές) συν λίγη εξυπνάδα.
Το ότι μας κλέβουν το φαΐ οι… κοινωνιολόγοι του ροκ είναι, πάντως, το λιγότερο.

8/9/2017
Κάτι ακόμη για την Μπέμπα Μπλανς (επειδή διάβασα και υπερβολές) και την Έλενα Κυρανά, δύο τραγουδίστριες που μας άφησαν χρόνους σχεδόν ταυτόχρονα, και που πιθανώς (αυτά τα "κάτι") να μην ειπώθηκαν.
Για μένα η Μπέμπα Μπλανς υπολειπόταν σαν λαϊκή τραγουδίστρια της Πόλυς Πάνου και της Μοσχολιού, τις οποίες θύμιζε στα πιο πολλά τραγούδια της. Βέβαια έχτισε μύθο –όπως ανάλογο μύθο έχτισε και η Καίτη Ντάλη–, αλλά εδώ μιλάμε για τραγούδια. Για τις τραγουδάρες δηλαδή... από ’κείνες που δεν είπε. Η Μπέμπα είχε τα προσόντα της ελαφριάς/ποπ τραγουδίστριας και πιστεύω πως αν ανακατευόταν μ’ αυτό το είδος θα είχε αφήσει εποχή (και λόγω του σεξ-απήλ της). Αυτό το μυρίστηκε πολλά χρόνια αργότερα ο Θοδωρής Μανίκας, όταν την έβαλε να τραγουδήσει το «Να ξεψυχήσω, να χαρείς» (του Μπάμπη Μπακάλη) –στο άλμπουμ «Οι 667 σε τραγούδια που θα τα έλεγαν και μόνοι τους… αν ήτανε κυρίες» (2004)–, φισκάροντας με ηλεκτρικές κιθάρες, βαρύ rhythm section κ.λπ. Δεν την πίστεψε, όμως, όπως θα έπρεπε (ίσως δεν ευνόησαν και οι συγκυρίες), ώστε να την μετατρέψει σ’ έναν… θηλυκό Μαργαρίτη.
Δεν ξέρω πόσοι το θυμούνται, αλλά η Έλενα Κυρανά (που ακούστηκε στα ιστορικά τραγούδια του Λόρκα, του Γιάννη Γλέζου, το ’69) ήταν πρωταγωνίστρια σε μια από τις ωραιότερες ελληνικές ταινίες, στα «Χρώματα της Ίριδος» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Υποδυόταν τη σύντροφο του Νικήτα Τσακίρογλου. Απλά και ωραία. Δεν το είδα να γράφτηκε κάπου (μπορεί και να γράφτηκε δηλαδή), γι’ αυτό το λέω. Το screen shot είναι από τη συγκεκριμένη ταινία.

7/9/2017
Αυτά που είπε ο Μακρόν στον Παυλόπουλο για το καινούριο «αμυντικό δόγμα», που θα πρέπει να διέπει την Ευρώπη, και που προωθεί ασμένως ο ίδιος σε συνεργασία με τη Μέρκελ, είναι το καινούριο φρούτο, που οφείλει να ψωνίσει και η χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Το να αναλαμβάνεις νέες στρατιωτικές «υπηρεσίες», σε συνεργασία, παράλληλα ή έξω από το ΝΑΤΟ, είναι ό,τι χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή…

7/9/2017 

Αυτός ο Μακρόν, που τον περιμένουμε μετά βαΐων και κλάδων, θα αποδειχθεί η μεγαλύτερη φούσκα της νεότερης πολιτικής ιστορίας. Είναι δε σίγουρο πως θα ξεπεράσει και τον προκάτοχό του Ολάντ σε θλιβερή ανικανότητα. Ήδη η δημοφιλία του οδεύει για τα τάρταρα, αν λάβει κανείς υπ’ όψη του την ακόμη μικρή θητεία του στα Ηλύσια Πεδία.

6/9/2017 

Διάβασα στο fb του Αντώνη Μποσκοΐτη πως πέθανε η Έλενα Κυρανά, γνωστή κυρίως από την παρουσία της στο άλμπουμ με τα τραγούδια του Λόρκα (μεταγραφές του Λευτέρη Παπαδόπουλου), που είχε μελοποιήσει ο Γιάννης Γλέζος και είχε τραγουδήσει ο Πουλόπουλος. Το 1969 όλα αυτά.

Έψαξα την Κυρανά στο YouTube και βρήκα μιαν επανεμφάνισή της δίπλα στον Ορφέα Περίδη από το 2014! Τι ωραία γυναίκα ήταν στα 70+ της, απείραχτη, και με φωνή ultra συγκινητική. Την ακούμε στο ωραιότερο τραγούδι της…
 

6/9/2017

Αν και το μπάσκετ μ’ ενδιέφερε πάντα λιγότερο από το ποδόσφαιρο φτάνουν και στα δικά μου αυτιά τα… καλά νέα. Το να χάνει η Ελλάδα από τη Φινλανδία μας γυρίζει πίσω στο χρόνο, στις άγονες και ανυπόληπτες εποχές των σέβεντις, στα γήπεδα με την άσφαλτο, αντί για το παρκέ, και στις τσιμεντένιες κερκίδες, αντί για τις καρεκλίτσες. Τότε, όταν ο Κοκολάκης δεν χρειαζόταν να πηδήσει για να καρφώσει (αρκούσε να σηκωθεί στις μύτες των παπουτσιών του), με τον Γιώργο Μπαρλά να σουτάρει έχοντας τα χέρια στο ύψος της κοιλιάς του, όντας 15 μέτρα μακριά από το καλάθι! Τώρα, όλους αυτούς θα τους περνούσαν από το… εκτελεστικό απόσπασμα. Όλα έχουν γίνει τόσο «τετράγωνα» και τόσο μηχανικά (και στον ελληνικό αθλητισμό), ώστε κάθε παρασπονδία να σε γεμίζει με την ελπίδα πως μπορεί και να μη χάθηκαν ακόμη όλα. Πως μπορεί να χάνεις δηλαδή, ακόμη και από τη Φινλανδία, δίχως να νοιώθεις ίχνος ξεφτίλας.

Αυτές οι ήττες μοιάζει να είναι πιο ανθρώπινες από κάθε μεγάλη νίκη. 

6/9/2017 

ΤΡΑΓΑΚΗΣ

Ο βουλευτής της Δεξιάς Ιωάννης Τραγάκης μού είναι πολύ συμπαθής ως φυσιογνωμία. Μου θυμίζει κομπάρσους ή και πρωταγωνιστές του παλιού κινηματογράφου. Θα μπορούσε να υποδυόταν τον μπακάλη, το αφεντικό του Ζήκου, στην ταινία «Της Κακομοίρας», ή να γεμίζει το πλάνο στα τραπέζια των κέντρων της εποχής, εκεί όπου γλεντούσε ο Σταυρίδης ή ο Ηλιόπουλος. Παρά ταύτα αυτός ο… Χρήστος Ευθυμίου της πολιτικής ακολούθησε άλλο δρόμο. Είπε ν’ ασχοληθεί με τα κοινά, λιώνοντας άπειρα παντελόνια στη Βουλή –με κάποιες μικρές διακοπές– ήδη από το 1974. 43 χρόνια πριν! Είναι, λένε οι γνωρίζοντες, μετά τις κολώνες και τα ντουβάρια, ο παλαιότερος αυτή τη στιγμή στο Κοινοβούλιο.

Φίλοι και γνωστοί από τη Β Πειραιά λένε επίσης πως ο Τραγάκης δεν αφήνει βαφτίσι (βάπτιση εννοώ), γάμο, μνημόσυνο ή κηδεία, στα οποία να μην παρευρεθεί, ενώ, ως γνήσιος Bηταπειραιώτης είναι και Γαύρος – κάτι που σημαίνει πως το «πράμα» το έχει δέσει από παντού. Τον θυμάμαι, μάλιστα, πάνε χρόνια, να αναλύει σε τηλεοπτική εκπομπή φάσεις και γκολ του Ολυμπιακού από κάποιον αγώνα τού τσάμπιονς λιγκ, στήνοντας στον τοίχο επαγγελματίες τού αθλητικού ρεπορτάζ.
Είναι αλήθεια πως έχει πολλά προσόντα ο πάντα συμπαθής Τραγάκης, κάτι που του αναγνωρίζει με πάθος ο πειραϊκός λαός εδώ και μισόν αιώνα. Σήμανε, όμως, και για τον Νέστορα αυτόν της πολιτικής η ώρα της εξόδου. Δεν θ’ αργήσει να έρθει η αποφράς εκείνη ημέρα κατά την οποίαν ο Τραγάκης θα κρεμάσει τα μανίκια του, αφήνοντας ορφανή την πολυπληθή πελατεία του. Τι θα απογίνει μ’ όλον αυτό τον κόσμο; Ποιος θα τον κληρονομήσει; Ιδού το μεγάλο ερώτημα, στο οποίο θα κληθεί να απαντήσει σύντομα ο Κυριάκος.

Κάποιοι προφητεύουν πως ο Τσίπρας στις επόμενες εκλογές θα φάει τα μούτρα του και πως θα υπάρξει «δεξιά παρένθεση». Αυτό λύνει τα χέρια του Κυριάκου. Ο υιός Τραγάκης θα μπορεί να περιμένει κανα χρόνο (αφού για τις επόμενες εκλογές είναι «κομμένος») μέχρι ν’ αναλάβει, για κανα μισόν αιώνα κι εκείνος, το έδρανο του μπαμπά του. Αλλά μέχρι τότε; Τι θα γίνει μέχρι τότε; 

Ε, από γάμους, κηδείες και τσάμπιονς λιγκ, εκεί στη Β Πειραιά, άλλο τίποτα… 

5/9/2017

Πολύ υλικό για τον Νίκο Νικολαΐδη, το σκηνοθέτη και συγγραφέα, είδα σήμερα στο facebook. Λογικό, αφού πέρασαν 10 χρόνια από το θάνατό του και κάτι τέτοιες «ευκαιρίες» δεν πάνε χαμένες… Εγώ έχω κάνει δύο αρνητικές αναρτήσεις για το Νικολαΐδη στο παρελθόν (για τα «Κουρέλια» και τον «Οργισμένο Βαλκάνιο» - διαφωνώ σε ιδεολογικά και λοιπά θέματα), αναγνωρίζοντας όμως πως ο Νικολαΐδης ήξερε από κινηματογράφο όσο ελάχιστοι άλλοι της γενιάς του (το πόσο σινεμά ήξερε φαίνεται π.χ. στην «Πρωινή Περίπολο», την καλύτερη ταινία του, και βασικά μια ταινία αδιανόητη για κάθε άλλον έλληνα σκηνοθέτη).

Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από μια ταινία του Νικολαΐδη που δεν την έχει δει κανείς. Την «Άνευ Όρων» (πρωταγωνιστεί η Έλλη Λοΐζου). Ήταν μεσαίου μήκους και είχε προβληθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1968. Πήγε άπατη φυσικά.

(Τη φωτογραφία, που προέρχεται από το Σύγχρονο Κινηματογράφο, την είχα ανεβάσει στο δισκορυχείον τον Σεπτέμβρη του ’14. Τότε δεν υπήρχε πουθενά. Τώρα υπάρχει και αλλού… Το θαλασσί τετράγωνο στο στήθος είναι για να μην μας την κατεβάσει το φι-μπι. Ούτε στο ΤΡΑΣΤ του Γέλιου, πριν 40 χρόνια, τέτοια χάλια…). 

5/9/2017 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΡΙΟΙ (ΜΕ ΤΟ ΣΥΡΙΑΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΝΝΟΩ)

>>Ο συριακός στρατός έσπασε σήμερα την πολιορκία που επέβαλλαν εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια οι τζιχαντιστές της οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» στον κυβερνητικό θύλακα στην Ντέιρ Εζόρ, στην ανατολική Συρία, έγινε γνωστό από τα επίσημα μέσα ενημέρωσης.
Η απώλεια της Ντέιρ Εζόρ και της πλούσιας σε πετρέλαιο επαρχίας της (της τελευταίας στη Συρία που βρίσκεται ακόμη στα χέρια των τζιχαντιστών) αναμένεται ότι θα σημάνει το τέλος της παρουσίας του «Ισλαμικού Κράτους» στη Συρία, τρία χρόνια μετά την εγκαθίδρυσή του εκεί.<< 

[To περιοδικό που βλέπετε είναι η ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ αλληλεγγύη και το αφιέρωμα στη Συρία, τεύχος 8-10, Απρίλιος 1976]

5/9/2017 

Δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει αυτό. 13 χρόνια μετά το θάνατό του ένας συνθέτης με τεράστιο έργο (διδακτικό, συγγραφικό, συνθετικό, ηχογραφικό…) να έχει σε κυκλοφορία το πρώτο(!) μόλις άλμπουμ του (στο χώρο της 'πρωτοπορίας'). Ο λόγος για το Στέφανο Βασιλειάδη (1933-2004) και το LP «Εν Πυρί / Βάκχες» που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από την ελληνική Holotype Editions και περιέχει avant / ηλεκτρονικές συνθέσεις του από τη διετία 1973-74.
Εδώ, κάνω απλώς την αναγγελία. Θα γράψω φυσικά, αναλυτικά, στην πορεία. Για μένα αυτό μπορεί να είναι το «γεγονός της χρονιάς» στην Ελληνική Δισκογραφία.