ΚΥΜΑ δεύτερο τεύχος

Και το δεύτερο τεύχος του περιοδικού κύμα, που σχεδιάζουν οι Γιώργος Δάγλας και Άκανθος, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Ας πούμε ξανά, λοιπόν, πως το κύμα είναι ένα περιοδικό που στοχεύει στην ανάδειξη του ποιητικού λόγου (κυρίως), χωρίς αυτό να σημαίνει πως απουσιάζει και ο πεζός λόγος, οι συνεντεύξεις κ.λπ. Με ασπρόμαυρο τύπωμα και με απλό κασέ, το κύμα διαθέτει ύλη στην οποία μπορείς να σταθείς ξανά και ξανά, δίνοντάς σου αφορμές και για περαιτέρω ψάξιμο. Γιατί κι αυτό μετράει στα περιοδικά. Να σε οδηγούν σε παράλληλα ψαξίματα και διαβάσματα, να σου ανοίγουν κι άλλες πόρτες…

Να πούμε, για αρχή, πως είναι πολλοί οι έλληνες ποιητές που ανθολογούνται στο συγκεκριμένο τεύχος. Ανάμεσά τους και οι: Έστα Ράζου, Αχιλλέας Κατσαρός, Δάφνη Χρονοπούλου (μου άρεσε ιδιαιτέρως το «για την Holly Woodloan», ένα ποίημά της για τη μούσα του Andy Warhol), Δημήτρης Τροαδίτης, Σοφία Γιοβάνογλου, η σκληρή ποίηση του Βασίλη Βασιλειάδη κ.ά. Δεν είναι όμως μόνον οι Έλληνες, αλλά και οι ξένοι ποιητές που εμφανίζονται στο συγκεκριμένο τεύχος, όπως ο Stanley Kunitz (1905-2006), με το έξοχο «Το πορτρέτο» ή ο Jack Hirschman (καταγράφεται εν συντομία η σχέση του με την… τζαζ ποίηση).

Στο νέο κύμα υπάρχουν ακόμη ένα σκοτεινό ποιητικό κείμενο του Γιώργου Δάγλα, μεταφράσεις του Φώτη Μότση (Peter Bichsel), μια συνέντευξη του Βασίλη Βασιλειάδη (τον αναφέραμε και πιο πριν) σχετική με τον εκδοτικό οίκο Provocateur, μια κουβέντα του Γιώργου Δάγλα με τον Κώστα Φέρρη και άλλα διάφορα.

Μένω για λίγο στη συζήτηση με τον Φέρρη – και όχι μόνο επειδή λέει διάφορα για τη συνεργασία του με τους Aphrodite’s Child και τους Ακρίτας (έχει γράψει τα λόγια στο “666”και στο LP των Ακρίτας υπενθυμίζω), αλλά και γι’ άλλους λόγους. Μου άρεσε, ιδίως, η τοποθέτηση τού Κώστα Φέρρη η σχετική με τον… ποιητικό κινηματογράφο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Λέει κάπου ο Φέρρης: «Ο Ταρκόφσκυ, φυσικά και είναι ποιητής(…). Για τον Αγγελόπουλο δεν μπορώ να πω το ίδιο. Πέρα από την πραγματική και αναμφισβήτητη αξία των έργων του, ο Θόδωρος είναι παγιδευμένος στη Μαρξιστική ρητορική, και δεν αφήνεται στο απρόβλεπτο, το τυχαίο και το λυρικό». Έχω πει κι εγώ τη γνώμη μου μερικές φορές, με διάφορες αφορμές, για το έργο του Αγγελόπουλου και συμφωνώ χοντρικά με τον Κώστα Φέρρη. Ο λεγόμενος «ποιητικός κινηματογράφος» τού Αγγελόπουλου είναι ανύπαρκτος, πνιγμένος συνήθως μέσα στους χονδροειδείς συμβολισμούς, αλλά ο μαρξιστικός κινηματογράφος του είναι εκπληκτικός. Κι εκεί, στο μαρξιστικό σινεμά του (Αναπαράσταση, Θίασος…), μπορεί να υπάρχει και ποίηση…