EDITION RECORDS νέες κυκλοφορίες... και δύο δισκάρες ανάμεσα (των MISHA MULLOV-ABBADO και VERNERI POHJOLA)

DJANGO BATES: Saluting Sgt. Pepper [Edition EDN 1094, 2017]

Ο Django Bates είναι από μόνος του ένα τρανό κομμάτι της ιστορίας τής πιο σύγχρονης βρετανικής τζαζ. Στη σκηνή από τις αρχές του ’80, ως πιανίστας-κιμπορντίστας βασικά, ο Bates έχει καινούριο CD στο οποίο διασκευάζει ολάκερο το “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” των Beatles! (Προφανώς τιμώντας τα 50 χρόνια από την κυκλοφορία του). Το θαυμαστικό το βάζω, βασικά, για το «ολάκερο», γιατί τα τραγούδια των Beatles θεωρούνται στάνταρντ της jazz εδώ και δεκαετίες, έχοντας την ίδιαν αξία, στις καταρτίσεις των προγραμμάτων και των track lists, με τα κομμάτια του κλασικού αμερικανικού songbook.

Ο Bates γι’ αυτόν τον… άθλο έχει δίπλα του τον Stuart Hall, που παίζει κιθάρες, σιτάρ και βιολί, το σχήμα Eggs Laid by Tigers (τραγουδιστής, μπασίστας και ντράμερ που κάνουν και φωνητικά) και ακόμη την Frankfurt Radio Big Band, μια 14μελή ορχήστρα με μερικά πολύ γνωστά ονόματα στη σύνθεσή της, όπως τον τενόρο σαξοφωνίστα-φλαουτίστα Tony Lakatos. Όλοι αυτοί μαζί συνεργάζονται, ωραία, για το συγκεκριμένο ακρόαμα, που έχει την αξία του όπως και να το κάνουμε.

Θέλω να πω πως ο Bates κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να… γιγαντώσει το “Sgt. Pepper’s…”, δίχως να καταφύγει σε αισθητικές ατασθαλίες. Γενικά, δηλαδή διατηρήθηκε ένα κλίμα, ασχέτως αν οι ενορχηστρώσεις κάπως «μπερδεύουν» το πράγμα, δίνοντάς του ενίοτε μια φανφαρόνικη διάσταση. Επίσης τα φωνητικά είναι πολύ καλά, με την ορχήστρα να έχει πλήρη, αλλά διακριτό λόγο (εννοώ πως σημαίνουσα είναι και η παρουσία του γκρουπ), καθώς αποφεύγονται οι σολιστικές ακροβασίες. Η επιτυχία, δηλαδή, του Bates έγκειται και στο γεγονός πως διατήρησε στο «δικό» του “Sgt. Pepper’s…” τη βινυλιακή διάσταση του πρωτότυπου άλμπουμ. Καλή, δηλαδή αρκετά καλή προσπάθεια!

DENYS BAPTISTE: The Late Trane [Edition EDN 1093, 2017]

O βρετανός τενόρο βασικά σαξοφωνίστας (παίζει και σοπράνο) Denys Baptiste πράττει εκείνο που, νοερώς ή πρακτικώς, έπραξαν όλοι οι σαξοφωνίστες φέτος. Ήτοι να τιμηθούν τα 50χρονα από το χαμό του John Coltrane. Τούτο ακριβώς συμβαίνει και με την έκδοση τούτου τού CD, που είναι γεμάτο, φυσικά, από συνθέσεις του Trane. Ναι, το “The Late Trane” είναι αφιερωμένο στον John Coltrane, καθώς από τα δέκα tracks του μόνο δύο είναι originals – όλα τ’ άλλα είναι versions, ωραίες versions, κλασικών συνθέσεων του θρύλου σαξοφωνίστα από τα sixties. Συγκεκριμένα διασκευάζονται τα “Dusk dawn” (από τα απόνερα του “Kulu Sé Mama”), “Living space” (από το “Infinity”), “Ascent” (από το “Sun Ship”), “Peace on Earth” (από το “Infinity”), “Transition” (από το “Transition”), “Vigil” (από το “Kulu Sé Mama”), “After the rain” (από το “Impressions”) και “Dear Lord” (από το “Transition”). Οι επιλογές δεν θα μπορούσε παρά να είναι άριστες, όπως δυνατό είναι και το tribute του Baptiste, ο οποίος έχοντας δίπλα του πολύ καλούς παίκτες (Nikki Yeoh πιάνο, πλήκτρα, Gary Crosby κοντραμπάσο, Neil Charles bass guitar, κοντραμπάσο, Rod Youngs ντραμς, κρουστά, Steve Williamson τενόρο) ξέρει να φτάνει σε κορυφώσεις. Το “The Late Trane” έχει σαφή «πνευματικό» αέρα (ό,τι αποκαλείται γενικώς “spiritual jazz”) στη μεγαλύτερη διάρκειά του, παρουσιάζοντας ωραίες επεμβάσεις, στο βασικό «κολτρεϊνικό» σώμα, που αφορούν βασικά στη χρήση των πλήκτρων (δεν εννοώ το πιάνο) και στον καταμερισμό των soli. Έχω, επίσης, τη γνώμη πως το “The Late Trane” ξεκινάει φοβερά –εννοώ τα πρώτα tracks– και πως συνεχίζει κάπως «πιο κάτω», αλλά πάντα με ενδιαφέρον.

VERNERI POHJOLA: Pekka [Edition EDN 1092, 2017]

Από τους καλύτερους ευρωπαίους (Φινλανδός) τρομπετίστες τής κάπως πιο νέας γενιάς, ο 40χρονος Verneri Pohjola αποφασίζει να ασχοληθεί στο “Pekka” με τον συνθέτη πατέρα του – τον φημισμένο Pekka Pohjola, μέλος των Wigmam φυσικά στα early sevneties, μα και με ιδιαίτερη προσωπική progressive και fusion δισκογραφία, όλα τα μετέπειτα χρόνια έως και τον πρόωρο θάνατό του, το 2008, στα 56 μόλις χρόνια του. Στο 4σέλιδο εξώφυλλο ο Verneri μιλάει για τον πατέρα του Pekka, εντελώς προσωπικά, λέγοντας πως δεν τον θυμάται και τόσο ως πατέρα στην νεαρή ηλικία του, επειδή χώρισε με τη μάνα του, όταν εκείνος ήταν δύο ετών και πως στην πορεία ήρθε σε μεγαλύτερη επαφή μαζί του, και με τη μουσική του – για την οποία μουσική του ο Pekka είχε μιαν εντελώς δική του προσέγγιση. Ήθελε, λέει ο Verneri, να αποδίδεται με πολύ συγκεκριμένους τρόπους (όπως τους είχε σχεδιάσει στο μυαλό του) και πως δεν γούσταρε καθόλου τα «κόλπα» και τις «αλλαγές». Τούτο, υποθέτω εγώ τώρα, θα δημιούργησε κι ένα κάποιο περαιτέρω… εμπόδιο στις σχέσεις των δύο αντρών, καθώς ο Verneri είναι βασικά αυτοσχεδιαστής, με πολύ πιο «ελεύθερο» ταμπεραμέντο. Ίσως, γι’ αυτό το λόγο οι δυο τους δεν συνεργάστηκαν και τόσο, όσο ο Pekka βρισκόταν στη ζωή (υπάρχουν πάντως κάποιες κοινές ηχογραφήσεις τους), με τον Verneri να αποδίδει τα δισκογραφικά πρέποντα στον πατέρα του μόλις τώρα, με το άλμπουμ του “Pekka”, ένα tribute (το τρίτο στη σειρά, σ’ αυτό το κείμενο το αφιερωμένο στην Edition!), που είναι πολύ καλό, και που θα ξαναφέρει στο φως τη μουσική ενός από τους κορυφαίους φινλανδούς δημιουργούς των seventies και των eighties.

Να πούμε κατ’ αρχάς πως εδώ διασκευάζονται επτά συνθέσεις του Pekka Pohjola, οι “Kätkävaaran lohikäärme – The dragon of Kätkävaaran” (από το φερώνυμο LP τού 1980), “Ensimmäinen aamu – The first morning” (από το “Harakka Bialoipokku” του 1974), “Inke ja mä – Inke and me” (ξανά από το “Kätkävaaran Lohikäärme” του ’80), “Nipistys – Pinch” (από το “Pihkasilmä Kaarnakorva” του 1972), “Sekoilu Seestyy – Madness subsides” (ξανά από το “Harakka Bialoipokku” του ’74), “Benjamin” (από το “Changing Waters” του 1992) και “Innocent questions” (επίσης από το “Changing Waters”). Τα άλμπουμ αυτά (ιδίως τα παλαιότερα) για όσους τα έχουν ακούσει αποτελούν, σίγουρα, «κοσμήματα» του βορειοευρωπαϊκού progressive fusion, σφόδρα επηρεασμένα (πολλές φορές) εγώ θα πω από τους δίσκους του Frank Zappa της εποχής (“The Grand Wazoo”, “Waka/Jawaka” κ.λπ.). Αυτοί οι «ζαππισμοί» είναι το «μονοπάτι», το «δρομάκι», το οποίο έχει ανακαλύψει βεβαίως και ο Verneri, δημιουργώντας μιαν ισχυρή βάση, πάνω στην οποία θα πατήσει και που θυμίζει οπωσδήποτε (έστω και κατά τόπους) τις προσεγγίσεις του πατέρα του. Φυσικά, ο ίδιος ως αυτοσχεδιαστής προσανατολίζει προς άλλες κατευθύνσεις το εποικοδόμημα και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη διαφορά στο “Pekka”, δίνοντάς του έναν διαφορετικό αέρα. Πάρα πολύ καλό άλμπουμ!

MISHA MULLOV-ABBADO: Cross-Platform Interchange [Edition EDN 1091, 2017]

Πιθανώς να τον είχα παρεξηγήσει τον μπασίστα Misha Mullov-Abbado (γιος του ιταλού αρχιμουσικού Claudio Abbado και της ρωσίδας βιολίστριας Viktoria Mullova), όταν για το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του, το “New Ansonia” (2015), έγραφα πως… «ο νεαρός Abbado έχει μεγαλώσει μέσα σ’ ένα “κλασικό” περιβάλλον και αυτό δεν κρύβεται». Αν, τέλος πάντων, οι κλασικές αναφορές του ήταν φανερές σ’ εκείνο το CD, εδώ είναι κάπως πιο δυσδιάκριτες. Όχι, δεν είχα «θάψει» το προηγούμενο δισκάκι του Abbado, ίσα-ίσα(!), τώρα όμως τούτο ’δω θα πρέπει να το… βαθμολογήσω πολύ παραπάνω, καθότι έχουμε να κάνουμε μ’ ένα εντελώς απολαυστικό άλμπουμ σύγχρονης contemporary jazz – απ’ αυτά, εν πάση περιπτώσει, για τα οποία παρακαλάς να μην τελειώσουν. Ναι, είναι πολύ καλός συνθέτης ο μικρός και αυτάρκης επίσης (και τα οκτώ θέματα τού “Cross-Platform Intercharge” είναι δικά του), παίρνοντας δυνατές βοήθειες φυσικά και από τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, που είναι έξι στον αριθμό (όχι και λίγοι), γνωρίζοντας τον τρόπο να αναδεικνύουν στον υψηλότερο βαθμό το υλικό που τους παραδίδεται.

Καταπληκτικό CD με έξοχα παιξίματα, μελωδίες, soli, ατμόσφαιρα… τα πάντα!

ALEXI TUOMARILA: Kingdom [Edition EDN 1090, 2017]

Τον φινλανδό πιανίστα Alexi Tuomarila τον είχα δει πριν αρκετά χρόνια στο Γκάζι – σ’ ένα από τα πρώτα Euro Jazz Festival. Έχω, δε, γράψει κι άλλες φορές γι’ αυτόν, τόσο στο Jazz & Τζαζ, όσο και στο δισκορυχείον. Τελευταία φορά για το συγκρότημά του, ας το πούμε έτσι, τους Drifters και το άλμπουμ τους “Flow”, επίσης στην Edition, πρόπερσι.

Στο πιο καινούριο “Kingdom” ο Tuomarila εμφανίζεται με τρίο, έχοντας δίπλα του τον κοντραμπασίστα Mats Eilertsen και τον ντράμερ Olavi Louhivuori, παρουσιάζοντας βασικά καινούριο υλικό (συνθέσεις δικές του και των υπολοίπων μελών του τρίο), καθώς από τα εννέα tracks μόνο ένα αποτελεί διασκευή (είναι εκείνη στο “The times they are a-changin’” του Dylan). Το γκρουπ είναι «δεμένο» φυσικά, και παίζει δίχως εντυπωσιασμούς και φιοριτούρες, στηριγμένο σ’ αυτά τα τρία όργανα και πουθενά αλλού. Δεν υπάρχουν εννοώ ηλεκτρονικά, εφφέ, άλλα κρουστά κ.λπ. Τούτη η καθαρότητα στον ήχο είναι ένα ατού οπωσδήποτε, καθώς μέσω μιας αναπόφευκτης, μάλλον, «τζαρετικής» επιρροής το σχήμα μπορεί και «φεύγει», δίχως ζόρι. Συνθέσεις απλές, αλλά όχι «φτωχές», που εξελίσσονται μέσα από τη μελωδική γραμμικότητά τους, δίχως κάτι να εκβιάζεται ή να παρεκκλίνει (προς το rock, το latin κ.ο.κ.). Βορειοευρωπαϊκή, «έντεχνη» τζαζ κυρίως, είναι η jazz του τρίο του Alexi Tuomarila, παιγμένη με… ευρωπαϊκό πάθος και με δύναμη.

OLLI HIRVONEN: New Helsinki [Edition EDN 1087, 2017]

Νεαρός φινλανδός κιθαρίστας και συνθέτης, ο Olli Hirvonen (γεννημένος το 1989) έχει καινούριο CD στην Edition γεμάτο, αποκλειστικώς, με δικά του θέματα. Το ύφος του Hirvonen είναι το… εκλεπτυσμένο fusion και αυτό το «οδηγεί» πολύ καλά καθ’ όλη τη διάρκεια τού “New Helsinki”, έχοντας δίπλα του άσσους συμπαίκτες (τον Walter Smith III τενόρο σαξόφωνο, τον Adam O’Farrill τρομπέτα και ακόμη πιανίστα, μπασίστα και ντράμερ). Έτσι, μέσα απ’ αυτή τη σειρά των δικών του συνθέσεων ο Φινλανδός αποκαλύπτει το αληθινό ταλέντο του – να οικοδομεί «σωστά» ηλεκτρικά περιβάλλοντα, με ιδιαίτερα απλωμένες σολιστικές γραμμές (απ’ όλα τα όργανα) στα τρία, τουλάχιστον, μεγάλης διάρκειας κομμάτια του (δύο 12λεπτα κι ένα 10λεπτο).

Η Edition Records εισάγεται στην Ελλάδα από την ΑΝ Music