Έχω
δει/παρακολουθήσει κι άλλες εκθέσεις, στο παρελθόν, που έχει επιμεληθεί ο
Θανάσης Μουτσόπουλος και ξέρω (και από πρώτο χέρι) τον κόπο που απαιτείται για
να στηθούν και να ολοκληρωθούν. Το μεράκι και η γνώση συνοδεύονται, πάντα, από ψάξιμο
και έρευνα, κάτι που αποτυπώνεται τόσο στον εκθεσιακό χώρο, όσο και στα
προγράμματα / βιβλία που συνοδεύουν τα events. Αυτά τα τελευταία, τα έντυπα, είναι κι
εκείνα που θα κρατήσουν «ζωντανά» στη μνήμη μας την ουσία αυτών των
προσπαθειών.
Το βιβλίο «Η Εποχή του Διαστήματος: Ηλεκτρική & Ηλεκτρονική Τέχνη στην Ελλάδα (1957-1989)» των εκδόσεων Ασίνη έχει 260 σελίδες, καταπιάνεται μ’ αυτό που λέει ο τίτλος του, και με άλλα ακόμη που δε λέει, ενώ έχει τυπωθεί σε βαρύ, γυαλιστερό χαρτί, που ευνοεί και τη «σωστή» αποτύπωση των φωτογραφιών. Αν και υπάρχει αρκετό φωτογραφικό υλικό στο βιβλίο, είναι τα κείμενα, εκείνα, που, κυρίως, θα μας απασχολήσουν.
Το βιβλίο «Η Εποχή του Διαστήματος: Ηλεκτρική & Ηλεκτρονική Τέχνη στην Ελλάδα (1957-1989)» των εκδόσεων Ασίνη έχει 260 σελίδες, καταπιάνεται μ’ αυτό που λέει ο τίτλος του, και με άλλα ακόμη που δε λέει, ενώ έχει τυπωθεί σε βαρύ, γυαλιστερό χαρτί, που ευνοεί και τη «σωστή» αποτύπωση των φωτογραφιών. Αν και υπάρχει αρκετό φωτογραφικό υλικό στο βιβλίο, είναι τα κείμενα, εκείνα, που, κυρίως, θα μας απασχολήσουν.
Στη δική του
εισαγωγή ο Μουτσόπουλος δίνει μια συνολική εικόνα της λεγόμενης «διαστημικής
εποχής». Αν το 1957 είναι η αρχή της, κάτι προφανές αφού τότε εκτοξεύτηκε στο
διάστημα ο σοβιετικός δορυφόρος Σπούτνικ 1, το 1989 είναι ένα κάπως «περίεργο»
πέρας. Γιατί «1989»; Υπήρξε ένα ορόσημο αυτή η χρονιά, που σχετίζεται με δύο
καταστάσεις. Αρχικά με τα γεγονότα που σήμαναν την πτώση του «υπαρκτού
σοσιαλισμού», κάτι που μεταφραζόταν και σε μια τυπική πλέον παύση του
διαστημικού προγράμματος της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και γιατί τα nineties σημαδεύτηκαν από την σταδιακή ογκολιθική
παρουσία του προσωπικού υπολογιστή, που σηματοδοτεί από μόνος του μιαν επόμενη
εποχή. Μέσα σ’ αυτά τα 32 χρόνια, από το ’57 έως το ’89, εξελίσσεται η ιστορία
μας.
Διαβάζουμε στην
αρχή πως η «Ελλάδα δεν είχε ποτέ βέβαια
διαστημικό πρόγραμμα, ούτε ατομική ενέργεια ή πυρηνικά όπλα». Παρά ταύτα
τίποτα δεν εμπόδισε τη χώρα να παρακολουθήσει τη διαστημική εποχή – και από τα
κάτω, από τη λαϊκή βάση όπως λέμε, και από πιο ψηλά, από ένα πιο προχωρημένο
επιστημονικό επίπεδο
Υπάρχουν δύο
γεγονότα στα ελληνικά σίξτις που έπαιξαν ρόλο σ’ αυτή τη δική μας απόπειρα να
«διαβαστεί» το διάστημα (αν και στο βιβλίο γίνεται αναφορά μόνο στο ένα).
Η συνέχεια εδώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου