Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ η «τραγουδίστρια της νίκης» ως φερέφωνο της άρχουσας τάξης και μοχλός της αντικομμουνιστικής υστερίας στη δεκαετία του ’40

Την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου, και ανήμερα φυσικά, τα... αντιφασιστικά τραγούδια της Σοφίας Βέμπο έχουν την τιμητική τους. Ακόμη κι αν θελήσεις να τ’ αποφύγεις δεν γίνεται. Κάπου θα πέσεις πάνω τους. Στους δρόμους (κατά τη διάρκεια των παρελάσεων), στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο… Βεβαίως, ακόμη κι αν δεν τα πάρεις χαμπάρι τώρα είναι σίγουρο πως τα ξέρεις από τότε που ήσουνα παιδί και στα έκαναν κατάπλασμα στο σχολείο μαζί με τα… «Ζήτω ο Στρατός», «Ζήτω το Έθνος» και τ’ ανάλογα.
Για ποια τραγούδια όμως συζητάμε; Μα για τα «Κορόιδο Μουσολίνι», «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά», «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του», «Στον πόλεμο βγαιν’ ο Ιταλός» κ.λπ. Υπήρχαν κι άλλα, φυσικά, που ήταν ακόμη πιο ολοφάνερα γελοία, αλλά αυτά δεν παίζονται στις γιορτές και τις επετείους –αφού ψιλοκρύφτηκαν μέσα στα χρόνια– οπότε φτηνά τη γλιτώνουμε.
Ιδιαίτερη κατηγορία, μέσα σ’ αυτή την ομάδα τραγουδιών, αποτελούν εκείνα που ήταν γνωστά με άλλους στίχους πριν τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, για ν’ αποκτήσουν καινούριους κατά τη διάρκειά του. Για παράδειγμα το «Κορόιδο Μουσολίνι» ήταν διασκευή από το ιταλικό “Reginella Campagnola” του Eldo Di Lazzaro, στο οποίο είχαν μπει ελληνικοί στίχοι από τον Πωλ Μενεστρέλ («Μικρή χωριατοπούλα»), πριν τους αλλάξει ο Γιώργος Οικονομίδης, μετά την 28η Οκτωβρίου 1940, σε «Κορόιδο Μουσολίνι». Όλοι, επίσης, ξέρουν τη «Ζεχρά» (Μιχάλης Σουγιούλ-Αιμίλιος Σαββίδης) και πώς μετατράπηκε σε «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά» με στίχους του Μίμη Τραϊφόρου. Όπως το ίδιο συνέβη και με το «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του», που κι αυτό είχε άλλους στίχους στην αρχή (ήταν η «Βάσω» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη), για να μετατραπεί από τον Γιώργο Θίσβιο σε παρωδία για τον ιταλό φασίστα.
Μια δεύτερη κατηγορία πατριωτικών, υποτίθεται, ασμάτων, ήταν εκείνα που γελοιοποιούσαν τοπικές αγροτικές προφορές. Τέτοιες βλακείες τραγούδησε και η Βέμπο, με πιο χαρακτηριστικό δείγμα το «Στον πόλεμο βγαιν' ο Ιταλός». Τα θυμόσαστε τα λόγια: «Στον μπόλεμο βγαίνει ο Ιταλός/ και ο τσουλιάς του λέει/ έβγα Μουσουλί/ ρε μι του φσταν’ του κουρουμπλί/ γιατί δεν βγαίνεις καταδώ/ κι έχω μια όρεξ’ ορέ να σε ιδώ».
Υποτίθεται, τώρα, πως με κάτι τέτοιες ασυναρτησίες αναπτερωνόταν το ηθικό των στρατιωτών, που πολέμαγαν στο μέτωπο. Οι οποίοι στρατιώτες, στο Τεπελένι και την Κορυτσά, στα διαλείμματα των μαχών, την άραζαν στα καφενεία, άνοιγαν ραδιόφωνο και από τα βραχέα έπιαναν Αθήνα ή έπαιζαν στα γραμμόφωνα των μονάδων τους τούς δίσκους που τους έστελναν από τα επιτελεία (γέλια)… Και το «Στον πόλεμο βγαιν’ ο Ιταλός» είχε βεβαίως στην αρχή άλλους, κοροϊδευτικούς πάντα, στίχους («Στη Λαρ’σα βγαιν’ η Αυγερινός / στ’ν Ανακασά η Πούλια»…), καταχωρισμένο στους Απόστολο Μοσχούτη και Σοφία Βέμπο.
Να πούμε, βεβαίως, πως μετά τη γερμανική κατοχή τα δημοτικά τραγούδια (και τα δημοτικοφανή) περνούσαν από σκληρή κρησάρα, από τη λογοκρισία (τη δοσιλογική, τού κατοχικού υπουργείου Τύπου και Ραδιοφωνίας, και την ιταλογερμανική των κατακτητών), προκειμένου να τους επιτραπεί ν’ ακουστούν στα θέατρα ή σε συναυλίες. Ακόμη και οι παραδοσιακές φορεσιές συχνά δημιουργούσαν ζόρια, επειδή παρέπεμπαν στην αδούλωτη ύπαιθρο, ενώ και τα ντεκόρ (ζωγραφισμένα βουνά π.χ.) λογοκρίνονταν επειδή παρέπεμπαν στους αντάρτες. Για την πορεία του δημοτικού τραγουδιού στην Αθήνα την περίοδο της Κατοχής λέει πολλά ενδιαφέροντα η μακαρίτισσα ηθοποιός και τραγουδίστρια (σύζυγος του Λαυρέντη Διανέλλου) Φρόσω Κοκκόλα στο βιβλίο της Ήλιε Ανάτειλε Ήλιε Λάμψε και Δωσ’ μου [Ιδιωτική Έκδοση, 1989].
Εκείνο που θέλω να πω είναι πως τη χειμερινή περίοδο 1940-41 είχε στηθεί μια «μηχανή», που έκοβε πατριωτικές επιθεωρήσεις της χλαπάτσας (Αέρα Ντούτσε, Κορόιδο Μουσολίνι, Μπράβο Κολονέλλο, Φινίτο Μπενίτο κ.ά.) και αντιφασιστικά υποτίθεται τραγούδια, με όχημα τη Σοφία Βέμπο (κυρίως), παραπλανώντας κατά βάση τον κόσμο και σπέρνοντας μιαν αναίτια μακαριότητα και εφησυχασμό, όταν η αστική τάξη (από την οποία προέρχονταν αυτά τα τραγούδια και την οποίαν, κατά πρώτον, εξέφραζαν) προετοίμαζε τα δικά της σχέδια για τη χώρα. Ποια σχέδια;
Μα μαρτυρά επί τούτου το γελοίο άσμα τής Σοφίας Βέμπο «Αγγλοελληνική συμμαχία» από το 1941 (μουσική Βέμπο –δεν ήταν δικό της, αγγλικό μαρς ήταν–, στίχοι Πωλ Μενεστρέλ), στο οποίο άκουγες λόγια σαν και τούτα:
«Η Αθήνα τώρα έχει αλλάξει/ με των πραγμάτων τη νέα τάξη/ μα όχι ευτυχώς εκείνη/ που ήθελε ο Μουσολίνι.(…) Με τους Βρετανούς εμείς/ έχουμε κοινά σημεία/ το συναίσθημα τιμής/ και ψυχή στην τρικυμία. Σκώτο αυτοί, εμείς Τσολιά/ ένα σκοπό τη Λευτεριά/ Γιώργο οι δυο μας βασιλιά/ ζήτω το ουίσκι και η ρετσίνα».
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τον… πατριωτισμό τού «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» και των υπολοίπων χαζοτράγουδων, όπως και τις πραγματικές επιλογές τής άρχουσας τάξης (βασιλιάδες, αστοί πολιτικοί, ηγεσία του στρατού κ.λπ.) και βεβαίως το πώς απροκάλυπτα αποτυπώνονταν μέσα σε τούτες τις στιχουργικές αηδίες.
Όταν τον Απρίλη του ’41 οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα η δισκογραφία πεθαίνει. Το εργοστάσιο τής Columbia, στη Ριζούπολη, κλείνει και παραδίδεται στους κατακτητές. Η λογοκρισία, όπως και ο γενικότερος έλεγχος στις παραστάσεις είναι ανηλεής. Η Βέμπο, που αποτελεί… εθνικό κεφάλαιο, είναι προτιμότερο να φυγαδευτεί, παρά να μείνει εδώ και να δουλέψει όπως μπορεί. Εξάλλου την είχε ανάγκη και ο αποδεκατισμένος ελληνικός στρατός στη Μέση Ανατολή (μαζί με το βασιλιά και τους υπόλοιπους σφουγγοκωλάριους). Όπως γράφει και ο Ηλίας Βολιότης-Καπετανάκης στο βιβλίο του Μούσα Πολύτροπος [Μετρονόμος, 2007]:
«Ορισμένοι καλλιτέχνες της επίσημης κουλτούρας φεύγουν στο εξωτερικό (σ.σ. η Βέμπο έφυγε τέλη του ’42 για τη Μέση Ανατολή) μαζί με την κουστωδία των πολιτικών και των άλλων ποντικών της γραφειοκρατίας. Όσοι παραμένουν ακολουθούν το ίδιο προπολεμικό ελαφρό ύφος. Μολονότι περιορίζεται, φυσικά, ο χαρούμενος τόνος, το επίσημο τραγούδι, που ακούγεται σε χοροεσπερίδες, άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις και στο ραδιόφωνο είναι γερμανικό ή γερμανογενές. Όταν δεν έχει εμβατηριακό, ναζιστικό περιεχόμενο, ζέχνει ερωτικής ευθυμίας, σα να μη συμβαίνει τίποτα κακό. Ατάραχη η εγχώρια… καλή κοινωνία κάνει παιχνίδι στις βεγγέρες του κατακτητή. Πού να τρέχει να βρει τον… χοντρό λαό, ο οποίος πεθαίνει της πείνας στους δρόμους, αλλά και αγωνίζεται».
Το Φλεβάρη του ’46 η Βέμπο επιστρέφει στην Ελλάδα από την Αίγυπτο, μέσω Ρόδου, με το αντιτορπιλικό Κρήτη. Είναι πλέον η επίσημη τραγουδίστρια της εθνικής αφήγησης, έτσι όπως εκείνη έχει διαμορφωθεί μετά τα Δεκεμβριανά. Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι η «Τραγουδίστρια της Νίκης πιάνει αμέσως δουλειά. Όμως, για ποιαν ακριβώς Νίκη συζητάμε;
Ο χαρακτηρισμός αυτός δόθηκε στη Βέμπο, αφότου γύρισε από την Αίγυπτο (μετά και τα Δεκεμβριανά). Δεν δόθηκε ούτε το ’40, ούτε το ’41. Νονός της, δε, ήταν ο γνωστός δημοσιογράφος και κριτικός Αχιλλέας Μαμάκης, ο οποίος έγραφε το 1949:
Εμπρός (7 Ιουνίου 1949)
«Τώρα όλοι την ξέρουν “Η τραγουδίστρια της Νίκης”. Έλαχε να είμαι ο “νονός”, γιατί πρωτόγραψα τον όρον ύστερα από την απελευθέρωσι. Το αισιόδοξο τραγούδι της μιλεί βαθειά στην ψυχή του Έθνους. Μίλησε στον πόλεμο της Αλβανίας. Μίλησε στην κατοχή και συνήγειρε τις φούκτες των πολεμιστών της Μέσης Ανατολής. Μίλησε ύστερα από το τέλος της καταιγίδος και από την μεταδεκεμβριανή Αθηναϊκή σκηνή, σκόρπισε τα πρώτα κηρύγματα της εθνικιστικής εξορμήσεως εναντίον των νέων εχθρών της Πατρίδος. Μίλησε στη συνείδησι των ομογενών της Αμερικής. Και μιλεί ξανά τώρα τρέχοντας απ’ το Γράμμο και το Βίτσι έως τον Πάρνωνα και μετά στα προκεχωρημένα φυλάκια των φαντάρων, που αντιμετωπίζουν τα τελευταία υπολείμματα του συμμοριτισμού».
[από το Μούσα Πολύτροπος, όπως και πιο πριν]
Ένα από τα πρώτα τραγούδια που ηχογραφεί η Βέμπο μετά την επιστροφή της, το 1946, είναι και το «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου» (Σουγιούλ-Τραϊφόρος) στο οποίο ελέγχονται οι Άγγλοι και γενικότερα οι σύμμαχοι (γιατί μας έριξαν στη μοιρασιά). Διατυπώνονται δηλαδή, μέσω των στίχων, μερικά από τα πιο κλασικά εθνικά-ιμπεριαλιστικά ιδεώδη.
Περαιτέρω, όταν η Βέμπο επισκέφτηκε τη σύμμαχη χώρα ΗΠΑ, το 1948, βρέθηκαν εφημερίδες που θέλησαν να την μετατρέψουν ακόμη και σε σύμβολο της αντίστασης! Διαβάζουμε στο Εμπρός (4/8/1948):
«ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΒΕΜΠΟ Ν. ΥΟΡΚΗ . 3. Η Ελληνίς καλλιτέχνις Σοφία Βέμπο κατά σημερινήν απογευματινήν εφημερίδα της Ν. Υόρκης πρόκειται να τραγουδήση Αμερικανικόν τραγούδι υπό τον τίτλον “Το παιδί της Φύσεως” (σ.σ. το “Nature boy” του Eden Ahbez). Το τραγούδι αυτό θα καταστή το μέλλον λαϊκόν τραγούδι εις τας Ηνωμένας Πολιτείας, γράφει η ίδια εφημερίς ήτις δημοσιεύει και φωτογραφίαν της Σοφίας και σχετικόν άρθρον εις το οποίον εξαίρει την στάσιν της εις την κατοχήν. Αναφέρει ότι κατά την κατοχήν η Βέμπο τραγουδούσε εις τον σταθμόν Αθηνών άσματα με αλληγορικήν έννοιαν και ότι εν εξ αυτών με τον τίτλον “Κάθε βραδάκι στις οκτώ” εσήμαινε και από μίαν απόπειραν εναντίον των Γερμανών εκ μέρους του Ελληνικού κινήματος αντιστάσεως εις το οποίον ήτο αναμεμιγμένη. Τελικώς όμως οι Γερμανοί ηνόησαν περί τίνος επρόκειτο και την εκακοποίησαν, χωρίς όμως να κατορθώσουν να καταστρέψουν και το ποίημά της».
Άρες-μάρες κουκουνάρες δηλαδή. Άκου αντιστασιακό άσμα το «Κάθε βραδάκι στις οκτώ» (που ήταν προπολεμικό τραγούδι της Δανάης)!!
Το καλοκαίρι του ’49, όταν οι μάχες μεταξύ δημοκρατικού και εθνικού στρατού περνούσαν στο τελευταίο και πιο κρίσιμο στάδιό τους στη Μακεδονία, η Βέμπο τίθεται ξανά στην υπηρεσία του Έθνους. Διαβάζουμε από το Εμπρός (7 Ιουνίου 1949):
«Προερχόμενη εκ Λευκωσίας της Κύπρου αφίκετο χθες την 2.30 μ.μ. εις Αθήνας δια του ελληνικού αεροπλάνου ‘Κόρη των Αθηνών’ η ‘Τραγουδίστρια της Νίκης’ κ. Σοφία Βέμπο. Η εκλεκτή καλλιτέχνις από της 10ης τρέχοντος τίθεται εις την διάθεσιν του Γενικού Επιτελείου Στρατού το οποίον και θα κανονίσει τα της μεταβάσεώς της εις την Βόρειον Ελλάδαν προς ψυχαγωγίαν των Ενόπλων Δυνάμεων. Παραλλήλως η κ. Βέμπο θα οργανώση εντός του μηνός και μίαν συναυλίαν, αι εισπράξεις της οποίας θα διατεθούν εξ ολοκλήρου υπέρ των συμμοριοπλήκτων».
Και πάλι από την ίδια εφημερίδα οκτώ μέρες αργότερα (15 Ιουνίου 1949):
«Παρούσα πάλιν εις τον αγώνα του Έθνους η Σοφία Βέμπο. Την ακούσαμε προχθές από το σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων και η φωνή της, η γεμάτη έκφρασιν και θερμόν παλμόν μας εθύμισε τας ωραίας συγκινήσεις του Αλβανικού πολέμου.(…) Αργότερα εις την Μ. Ανατολήν η Βέμπο συνέχισε την πατριωτικήν της δράσιν(…). Τα τελευταία δύο χρόνια, ευρίσκουν την καλλιτέχνιδα εις την Αμερικήν να προπαγανδίζη με τα ωραία τραγούδια της και τα ελληνικά κοστούμια της την υπόθεσιν της Ελλάδος. Από εκεί μας ήλθε, έπειτα από πρόσκλησιν του Γεν. Επιτελείου Στρατού και φεύγει σήμερα ακριβώς για την Βόρειον Ελλάδα. Θα τραγουδήση για τους στρατιώτας μας που αγωνίζονται εκεί επάνω δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος. Όπως εις τον Αλβανικόν πόλεμον, έτσι και τώρα η Βέμπο δίδει το παρόν εις την πρόσκλησιν της Πατρίδος».
Φυσικά το τραγούδι θα μπει και πάλι αρωγός για την… εθνική προσπάθεια, που στόχο τώρα έχει τον αφανισμό εκείνων που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της πατρίδας και την παράλληλη στήριξη (ηθική, οικονομική και άλλη) των εθνικοφρόνων, των δοσίλογων και των παιδιών τους, που υπηρετούσαν τότε στο στράτευμα.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση η «Ζεχρά», δηλαδή το «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά», αποκτά και πάλι νέους στίχους και ως «Άρχισε ο χειμώνας πάλι», γίνεται ένας νέος ύμνος για τους πρώην χίτες και ταγματασφαλίτες.
«Κάθε βράχος και ποτάμι/ και τα Βίτσια και οι Γράμμοι το προστάζουνε/ να ντυθούν οι αντρειωμένοι, που η Ελλάδα δεν πεθαίνει/ πάντα κράζουνε…».
Με τους... μαχητές του Γράμμου (Εμπρός, 30/6/1949)
Ακόμη και μετά την κατατρόπωση των… εαμοβούλγαρων, που είχαν απελευθερώσει εν τω μεταξύ την πατρίδα, εκτός από το Σύνταγμα και το Κολωνάκι, πριν τα «απελευθερώσουν» κι εκείνα οι… Σκόμπιδες πνίγοντας την Αθήνα στο αίμα, η Βέμπο δεν σταματά την εθνική αποστολή της, καθώς η χάρη της φτάνει πια μέχρι και τον… Νέο Παρθενώνα τής εθνικής αναμορφώσεως. Πάντα από το Εμπρός (16 Οκτωβρίου 1949):
«Η κ. Σοφία Βέμπο ανεχώρησε χθες δια Μακρόνησον. Η “Τραγουδίστρια της Νίκης” θα παραμείνει εκεί επί τρεις ημέρας, κατά τας οποίας θα εκτελέση τρία διαφορετικά προγράμματα με τα ωραιότερα τραγούδια του ρεπερτορίου της. Την κ. Βέμπο συνώδευσαν εις την Μακρόνησον ο κ. Τραϊφόρος και ο μουσικός συνεργάτης της κ. Μανωλιτσάκης».
Ας βάλουμε κάπου εδώ μια τελεία.
Το κλιπ που ακολουθεί είναι γυρισμένο επί χούντας (1968), αλλά τον φάκελο «Βέμπο-χούντα» θα τον ανοίξουμε άλλη φορά…
 

28 σχόλια:

  1. υπάρχουν ενδιαφέροντα τραγουδια στο ρεμπέτικο ακριβώς πριν τον πόλεμο με ενδιαφέρον και στο κλίμα της εποχής :
    οπως το χιουμοριστικο
    Αν φύγουμε στον πόλεμο - Mάρκος Βαμβακάρης, Απόστολος Χατζηχρήστος 1940
    https://www.youtube.com/watch?v=djfBTuTJmsc

    αλλά και τα παρακάτω:

    Γεια σας φανταράκια μας - Mάρκος Βαμβακάρης, Απόστολος Χατζηχρήστος 1941
    https://www.youtube.com/watch?v=v2ezxIv24KA

    Όλα τα Ελληνόπουλα - Στελλάκης Περπινιάδης 1940
    https://www.youtube.com/watch?v=95LuMr53pAU

    Mε θάρρος αγωνίστηκα - Στ.Κερομύτης, Ιω.Γεωργακοπούλου 1941
    https://www.youtube.com/watch?v=tXnR-p38JWA

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άσχετο το σχόλιο, καλημέρα. Πρέπει να έχω στραβωθεί, έχω διατρέξει τις δημοσιεύσεις αλλά δεν... Είχε μπει τώρα τελευταία δημοσίευση για μία επανέκδοση από ένα περίεργο βρεττανικό φολκ συγκρότημα με έδρα σε ένα νησί... ή φαντάζομαι πράγματα; Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εντάξει, ήταν μόλις στις 15 τρέχοντος, είπαμε - στραβωμάρα!, ευχαριστώ θερμά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν το καταλαβαίνω το άρθρο. Πρώτα από όλα, πόλεμο είχαμε. Αυτό που έκανε η Βέμπο το έκαναν ΟΛΕΣ οι χώρες που πολέμησαν. Στην Αγγλία δεν είχαν την Vera Lynn να φτάνει μέχρι την Μπούρμα; Στην Αμερική η USO έστειλε κοντά στο μέτωπο πάνω από 250 πρωτοκλασσάτα ονόματα, όλο τον αφρό του Χόλιγουντ και της μουσικής. Το ίδιο και στη Ρωσία. Τι κακό έκανε η Βέμπο στον πόλεμο δηλαδή; Και τι στίχους περίμενες για τραγούδια που ήταν για χοντροκομμένη προπαγάνδα; Εμπειρίκο; Στον πόλεμο ήταν κοινή γραμμή ότι υποστηρίζουμε τους συμμάχους. Άγγλους, Γάλους, Αμερικάνους, Ρώσους, αδιακρίτως. Και όχι μόνο εδώ. Ο Όργουελ δυσκολεύτηκε να εκδώσει την Φάρμα των Ζώων στην Αμερική όσο κρατούσε ο πόλεμος, γιατί δεν ήθελαν να πικάρουν τους Ρώσους συμμάχους τους. Και όταν έπεσε η Ελλάδα, η Βέμπο πήγε στην Αφρική όπου έκανε περιοδείες σε Ελληνικά στρατόπεδα με τον Τραϊφόρο. Τι κακό, επίσης είχε αυτό;

    Όσον αφορά τώρα, τον Εμφύλιο, εάν υποστήριζε τον ΔΣ θα ήταν καλή; Στον Εμφύλιο, να το πούμε αυτό, δεν υπήρξαν καλοί και κακοί. Ο Εμφύλιος είναι ήττα για ένα κράτος από το καλημέρα. Εάν η Βέμπο διάλεξε την δεξιά αντί για την αριστερά, αυτό βαραίνει στην αποτίμηση της από τον καθένα μας, αλλά δε λέει και τίποτε στο κάτω κάτω. Όλη η χώρα πήγε με τον έναν ή με τον άλλο.

    Όσο για το τι απεργάζονταν ο βασιλιάς και οι σφουγγοκωλάριοι του, τι απεργάζονταν; Πέρα από το τι θα ήθελε ο καθένας, επίσημος αρχηγός του κράτους ήταν. Άλλοι ήθελαν να τον ανατρέψουν και πολύ καλά έκαναν, αλλά αυτό που γράφεις δεν αποδεικνύει τίποτε. Όπως τίποτε ουσιαστικό δεν λέει το απόσπασμα του Ηλία Βολιότη-Καπετανάκη, γιατί δεν είναι πηγή πληροφορίας, αλλά προσωπική εκτίμηση.

    Ο "αποδεκατισμένος" Ελληνικός στρατός, έκανε ότι έκαναν Τσέχοι, Πολωνοί, Γάλλοι, και άλλοι στρατιωτικοί που διέφυγαν από τις κατακτημένες χώρες τους: Συνέχισαν τον πόλεμο. Και αυτό μεμπτό είναι; Μόνο ο Άρης πολέμησε τους Ναζί;

    Δεν ξέρω... Ξέρεις ότι εκτιμώ πολύ αυτά που γράφεις, αλλά σήμερα σε έχασα. Όχι για την Βέμπο, ποτέ δεν την είχα σε συμπάθεια, και συμφωνώ ότι τα τραγουδάκια αυτά είναι σαχλά. Αλλά σε έχασα στην εμπάθεια. Τέλος πάντων. Πάντα ενδιαφέροντα τα κείμενα σου, έτσι κι αλλιώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν υπάρχει καμία εμπάθεια. Μιλάνε τα ντοκουμέντα.
      Τις ερωτήσεις που κάνεις να τις απαντάς μόνος σου senor pocopico, θα είναι ωφελιμότερο για σένα.
      Να μάθεις δηλαδή για τους ξενόδουλους βασιλιάδες, τους χίτες, τους ταγματασφαλίτες, τους γερμανοτσολιάδες, τους μαυραγορίτες και όλα τα κρατικά και περί το κράτος κλεφτρόνια και γλειφτρόνια, την «καλή κοινωνία» και την άρχουσα τάξη της εποχής, που εκφραζόταν από τις αηδίες που τραγουδούσαν η Βέμπο και οι άλλοι του «ελαφρού»– όταν το πραγματικό αντιστασιακό τραγούδι (ρεμπέτικο, αντάρτικο κ.λπ.) ήταν παράνομο και κυνηγιόταν, επειδή δεν ταυτιζόταν με τα εθνικά-ιμπεριαλιστικά ιδεώδη.
      Δεν υπάρχει λόγος για περισσότερη κουβέντα.

      Διαγραφή
    2. Μία είναι η ερώτηση – και στο λέω εκ των προτέρων πως δεν θέλω απάντηση.
      Πού θα υπηρετούσες το 1947 άμα ήσουν 20 χρονών; Στη Μακρόνησο ή στο Γράμμο;
      Για να δεις πως δεν υπάρχουν «ίσες αποστάσεις» και πως στις κρίσιμες στιγμές θα πρέπει πάντα να διαλέγεις. Να είσαι δηλαδή ή με τους χίτες και τους μαυραγορίτες ή με τους αντάρτες – όπως είχαν αποφασίσει οι τότε νέοι της εποχής.
      Όλα τα υπόλοιπα, τώρα, είναι τρίχες.

      Διαγραφή
    3. Άρα γιατί "χάσαμε" τον εμφύλιο ήταν η ταμπακιέρα, όχι μια τραγουδιάρα. Δεκτόν.

      Σχολιάζω πέντε χρόνια εδώ, και όπως έχεις καταλάβει, ακούω από Μπαγιαντέρα μέχρι Sepultura. Ποιος είσαι εσύ για να μου το παίξεις ιστορία για την Vera Lynn; Και αυτήν ξέρω, και πολλούς άλλους που ενδεχομένως εσύ αγνοείς. Για κατέβα λίγο από το καλάμι. Τον εμφύλιο τον προσπερνώ. Είναι πολιτική άποψη. Το πόσο ξέρει μουσική κάποιος, να το περιορίσεις στον εαυτό σου.

      Διαγραφή
    4. Α παράτα μας τώρα.
      Σε μαθαίνουμε μουσική 30 χρόνια τώρα –ξέρεις εσύ– κι έρχεσαι να μας γράψεις βλακείες εδώ πέρα, καθώς καταλαβαίνεις ό,τι θέλεις κι ό,τι σε συμφέρει.
      Εσύ να ξεκαβαλήσεις το καλάμι κι όχι εγώ. Και να είσαι πιο σεμνός και πιο προσεκτικός, όταν έρχεσαι να σχολιάζεις στο δισκορυχείον.

      Διαγραφή
    5. Θα μας πεις για τη Βέρα Λιν… Χεστήκαμε για τη Βέρα Λιν.
      Τι σχέση έχει με την περίπτωσή μας; Η Βέμπο τραγουδούσε για τους χίτες και τους ταγμτασαφαλίτες. Το κατάλαβες αυτό απ’ όσα διάβασες ή να στο κάνουμε και πιο λιανά;
      Άιντε τώρα. Και άλλη φορά να είσαι πιο προσεκτικός.

      Διαγραφή
  5. ψαγμένο το άρθρο σου αλλά τελικά τι νόημα -ιδιαίτερα μετά το βιολογικό τέλος των πρωταγωνιστών- μπορεί να έχουν η βιοτή και οι πεποιθήσεις των σημαντικών κυρίως καλιτεχνών;
    Τα χρόνια του μεσοπολέμου και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες υπήρχε η αντιπαράθεση ελαφρού - λαικού που υποτίθεται εξέφραζε αντίστοιχα την αστική και την εργατική τάξη.
    Έπρεπε να περάσουν δεκαετίες για να επανεκτιμηθούν,όπως και τόσα άλλα ,τα υπέροχα τραγούδια του Αττικ, του Χαιρόπουλου ,του Σουγιούλ ,του Γιαννίδη ,του Γούναρη και τόσων άλλων δίπλα στους παλιούς τους αντιπάλους τους τεράστιους Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Παπαιωάννου κλπ
    Φασόν σαβούρα υπήρχε στο ελαφρό όπως και στο ρεμπέτικο.
    Μεγάλη η αντιδραστική όπως λες στα φρονήματά της Βέμπο μεγάλη και η αγωνίστρια ομότεχνή της Δανάη
    Παραμέρισε τις ανούσιες ταμπέλες και απόλαυσε τη φωνή της μεγαλύτερης ίσως τραγουδίστριάς μας
    Αυτό είναι το μεγαλείο της τέχνης Να ξεπερνάει τις εφήμερες μικρότητες
    Και στο φινάλε άθλιοι οι δεξιοί που την πολιτική τους λούστηκαν και λούζονται γενιές και γενιές αλλλά αν γινόμασταν κάτι σε Γιουγκοοσλαβία ή Βουλγαρία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. To τελευταίο ειδικά ερώτημα, ανώνυμε, είναι πάρα πολύ έξυπνο... Τι να σου πω τώρα!!

      Κάτι δεν κατάλαβαες. Εγώ στο άρθρο δεν απαξίωσα το ελαφρό, αλλά κάποιο συγκεκριμένο ελαφρό που χτίστηκε πάνω στην ιδεολογία της τότε άρχουσας τάξης.

      Και "φασόν σαβούρα" στο ρεμπέτικο εγώ δεν ξέρω. Τώρα άμα ξέρεις εσύ, άλλο θέμα...

      Διαγραφή
  6. Δεν υπάρχει σαβούρα στα χιλιάδες ηχογραφημένα ρεμπέτικα; Αυτό μπορούν να στο απαντήσουν και οι πιο σκληροπυρηνικοί ρεμπετολόγοι
    Δίπλα στις Τιριτόμπες και τα Τσουμποτσάμπο υπήρχαν οι καρμπόν μελωδίες και τα στιχάκια ημερολογίου πολλών ρεμπέτικων μόνο που λόγω του ύφους τους δε γίνονταν γελοίοι όπως οι άλλοι
    Δίκαιο έχεις για τηη στράτευση πολλών ελαφρών στο καραγκιόζικο άρμα των νικητών της εθνικής συμφοράς
    Όπως και υποθετικό άρα και άστοχο το τελευταίο ερώτημά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρεμπέτικα που να γράφτηκαν για να γλεντάνε οι ταγματασφαλίτες δεν ξέρω.

      Διαγραφή
  7. Έχω δεχτεί διάφορα σχόλια (όλα ανώνυμα) γι’ αυτή την ανάρτηση, τα οποία δεν τα έχω δημοσιεύσει. Τα τοποθετώ σε τρεις κατηγορίες.

    1. Κάποια είναι εντελώς ηλίθια.
    2. Κάποια είναι απλώς υβριστικά.
    3. Κάποια είναι πιο ευγενικά, πιο συμμαζεμένα, αλλά είναι εξ ίσου ύπουλα, καθώς με καλούν να πάρω θέση για θέματα, που δεν άπτονται της ανάρτησης.

    Δεν ενδιαφέρομαι να συζητάω με τον οποιονδήποτε (είτε επώνυμο είτε ανώνυμο – πόσω μάλλον ανώνυμο), για ό,τι του κατέβει στο κεφάλι.
    Εδώ, το θέμα είναι πολύ συγκεκριμένο. Τα «πατριωτικά» τραγούδια της Σοφίας Βέμπο στη δεκαετία του ’40. Ποιους εξέφραζαν και σε ποιους απευθύνονταν.
    Αυτό και μόνον αυτό.

    Όταν θα μάθουν κάποιοι να σέβονται το μπλογκ, που θέλουν να φιλοξενεί τις απόψεις τους, τότε θα προχωρήσουμε… Έως τότε, όμως, θα πρέπει αυτοί οι «κάποιοι» να μάθουν να μη στέλνουν ανώνυμα ηλίθια, υβριστικά και εκτός θέματος σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Για εμάς που γεννηθήκαμε πολύ μετά - εγώ είμαι 45 χρονών για παραδειγμα - είναι όντως η μουσική φόντου καθε 28η Οκτωβρίου. Ίσως όμως θα άξιζε μια έρευνα για το πότε αρχισαν να παίζονται ξανά με τετοια εμμονή (για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω καν πότε μας έκατσε ως εθνική επέτειος). Πάντως αυτός ο φετιχισμός για τις πολεμικές επιθεωρήσεις και οι φαντασιώσεις περι μαζικής τόνωσης του ηθικού είναι σχετικά πρόσφατο φρούτο. Νομίζω πως έχουν σχέση κάτι αφιερώματα της σοβαρής και εγκυρης φυσικά Καθημερινής.

    Τα δημοτικοφανή άσματα δεν ήταν φρέσκο φρούτο. Υπήρχαν σε όλο το μεσοπόλεμο ενταγμένα σε οπερέττες και επιθεωρήσεις και μερικά τα βρίσκω πάρα πολύ ωραία - ο Σακελλαρίδης είναι το κλάσσικό παράδειγμα. Δεν πιστεύω πως γράφονταν για κολακεύσουν την επαρχία, είχαν οργανική θέση μέσα στα θεατρικά έργα και πιστεύω πως όριζαν πολλές φορές τον χαρακτήρα που τα έλεγε. Στις πολεμικές αρπαχτές ήταν απλά υλικό έτοιμο για να προπαγανδίσει τις αρετές του τσολιά ή του παιδιού της επαρχίας στο μέτωπο. Πάντως δισκογραφικά υπήρξε μια έξαρση μετά την επιβολή της λογοκρισίας το 1936. Φαίνεται πως ταίριαζαν στο καθεστώς του σπιαθαμιαίου πρώτου αγρότη. Και ένα μικρό σχόλιο από μνήμης, καθώς δεν ζω εκεί και το σχετικό υλικό είναι στο πατρικό μου. Σε κάποιο μουσικό περιοδικό του 1938 ή 1939 η αυστηρή αλλά πολύ γερά καταρτισμένη μουσικοκριτικός Αλεξάνδρα Λαλαούνη κατακεραύνωνε τους υπεύθυνους του μονάκριβου Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών για την επιλογή τους να μεταδίδουν τα όποια δημοτικά τραγούδια ερμηνευμένα από τενόρους και βαρύτονους. Πίστευε πως δεν έδινε κάτι ούτε στους φυσικούς ακροατές του είδους ή στο αστικίζον κοινό που τα άκουγε, ενώ η ίδια σεβόταν πολύ τη δημοτική μουσική.

    Η Βέμπο, μιας και μιλάμε για λόγου της, είχε μια πολύ καλή καριέρα πριν από τον πόλεμο που άγγιξε την κορυφή τα 2 ή 3 χρόνια πριν την κύρηξη του και δικαίως: ό,τι περασε σε δίσκους είναι απλά υλικό ανθολογίας για το ελαφρό τραγούδι. Οι συνθέτες, οι ενορχηστρώσεις, οι μουσικοί που τη συνοδεύουν είναι πραγματικά ο ορισμός της ποιότητας και η φωνή της δεν ήταν ποτε ξανά τόσο ωραία. Με τον πόλεμο αλλάζει πια, τότε πια πρέπει να έκανε την επιλογή της. Δεν πιστεύω στους ήρωες γενικά, αλλά υπάρχουν περίοδοι όπου δείχνεις τι καπνό φουμάρεις από τα όχι που λες. Η Βέμπο (και η Νικολαΐδου, που την απαχθάνομαι, και άλλοι που έκαναν καριέρα σημαντική τότε) διάλεξε το δικό της το όχι και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ξέρουμε. Πολλοί το θαυμάζουν, πιο πολλοί το αγνοούν και μερικοί το βρίσκουμε ενοχλητικό. Με φωνή ρημαγμένη αλλά με τη φίρμα της εθνικής τραγουδίστριας συνέχισε και αυτή και η κλίκα της να θριαμβεύει εισπρακτικά ή και αλλιώς. Αυτό λέει πολλά και για το κοινό της, αλλά ας μην το πιάσουμε αυτό τωρα. Είτε παρίστανε τη μαγκίτισσα με τα αρχοντορεμπέτικα, είτε τη χωριάτα (που της πήγαινε πιο καλά αφού τέτοια ήταν στην πραγματικότητα), το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο βαρύ και μέτριο. Υπάρχει ένα τραγούδι που το ηχογραφήσε διεκπεραιωτικά σε στίχους του άντρα της του Τραϊφόρου και που κάποιος θεός ενέπνευσε τη Νίνου να το ηχογραφήσει στην Αμερική (Πάρε πια το δρόμο σου). Νομίζω είναι το καλύτερο παράδειγμα του τι ήταν πραγματικά η Βέμπο μεταπολεμικά, αλλά και κυρίως σε τι ύψη είχε φτάσει η ερμηνεία στο λαϊκό τραγούδι. Μάλιστα κάτι λέει πολιτικά για τη Βέμπο η Καλή Καλό στη συνέντευξη της στον Μποσκοΐτη στη lifo πριν από μερικές εβδομάδες. Τέλος πάντων...

    Για να λέμε του στραβού το δίκιο, γενικά η εικόνα του ελαφρού στα πρώτα μεταπολέμικά χρόνια ήταν άθλια με τα βαρετά βαλσάκια και τα ανόρεκτα ταγκιασμένα ταγκό, μέχρι να αρχίσουν να ακούγονται τα διαμαντάκια του Πλέσσα ή του Χατζιδάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλό το άρθρο αλλά νομίζω με τον σχολιαστη ποκοπικο έβγαλες εμπαθεια.Τα σχόλια επιβάλλεται να εκφράζουν και αντίθετες σου απόψεις,και άσε τους αναγνώστες να κρίνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν κάποιος έρχεται να σχολιάσει και ξεκινάει με το… «Δεν το καταλαβαίνω το άρθρο», υπονοώντας πως γράφω ό,τι να ’ναι, ενώ έχω κοπιάσει για να το γράψω (ακυρώνει δηλαδή προκλητικά την προσπάθεια), δεν μπορώ παρά να του την πω, έτσι όπως του την είπα..
      Φυσικά, ο συγκεκριμένος την εξέφρασε την αντίθετη άποψη, δεν υπήρξε θέμα σ’ αυτό (είναι και γνωστός εδώ και δεκαετίες εξάλλου – δεν θα μπορούσα να μην την δημοσιεύσω) και φυσικά ο καθένας κρίνει.
      Επειδή το θέμα, όμως, είναι καθαρά πολιτικό κι επειδή είναι ταυτοχρόνως και «δεμένο», δεν μπορεί να έρχεται ο καθένας εδώ πέρα και να υπερασπίζεται τους δοσίλογους (δεν λέω ότι το έκανε με τέτοια προφανή πρόθεση ο συγκεκριμένος, αλλά έτσι «ακούστηκε» σ’ εμένα) ή να μου το παίζει «ίσες αποστάσεις».
      Εγώ παίρνω θέση και λέω ότι η Βέμπο, τότε, ήταν μέρος της εθνικής αφήγησης, κάτι που το θεωρώ, ιστορικά, απαράδεκτο. Τι να κάνουμε τώρα; Αυτή είναι η πραγματικότητα.
      Και καμμία αντίθετη άποψη δεν πρόκειται ποτέ να σεβαστώ (σε τέτοια ζητήματα, ιδεολογικά κ.λπ.), όταν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα γράφω.

      Διαγραφή
    2. Ο συγκεκριμένος σχολιαστής πιστεύω ότι έπραξε ανοησία – έτσι νομίζω δηλαδή, κι αυτή είναι μια ευνοϊκή γνώμη για ’κείνον.
      Δεν θα ανεχόμουνα ποτέ να κάνω διάλογο με υπερασπιστές των ξενόδουλων βασιλιάδων, των χιτών, των αναμορφωτών των «εθνικών συνειδήσεων» και των γερμανοτσολιάδων.

      Διαγραφή
  10. Οφείλουμε όμως να αναφέρουμε ότι έδωσε και άσυλο στους φοιτητές του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του '73 τη νύχτα των τανκς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτά θα τα πούμε μιαν επόμενη φορά, όταν θ' ανοίξουμε το φάκελο "Βέμπο-χούντα".

      Διαγραφή
  11. Κι όμως, όλα όσα λες είναι απόλυτα τεκμηριωμένα. Με μία διαφορά: Η Βέμπο δεν είχε καμμίαν άποψη. Με δυό λόγια ΒΛΑΞ με κεφαλαία. Ή, αν προτιμάς, "καμένο μυαλό" από την ηρωϊνη ίσαμε το 1936, απ' όπου την "έβγαλαν" ο Τραϊφόρος και οι φίλοι του. Είναι αυτός που αποφάσιζε γιά κάθε της κίνηση, με καθαρά συμφεροντολογικούς όρους, κι εκείνη ακολουθούσε πειθήνια χωρίς να έχει άποψη. Γι αυτό και εν τη αφελεία της, "κρύβει" στο σπίτι της και τα παιδιά του Πολυτεχνίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. 18 Νοεμβρη 1973 (Αντιγραφω -επικολλώ)

    Μπήκα στο Πολυτεχνείο ξανά. Κουβάλαγα φαρμακευτικό υλικό. Ανέβασα μια οβίδα οξυγόνου στην Αρχιτεκτονική που είχε στηθεί σταθμός πρώτων βοηθειών. Μετά από ώρα ένας φοιτητής μου είπε πως έρχονταν τα τανκς. Έτσι και σε πιάσουν φουκαρά μου την έβαψες μου είπε. Με έβγαλε από την πλαϊνή πόρτα. Η πετσέτα και το ματωμένο μου πουκάμισο, μετά από περιπλάνηση μιας ώρας που χτύπαγα κουδούνια, έμειναν στο σπίτι της Βέμπο. Ποτέ δεν τα πήρα πίσω. Μετά δύο μέρες γύρισα στην μονάδα μου. Τέλος αδείας. Η Κυρία Βέμπο - και το εννοώ το κυρία - ήταν η μόνη που μας άνοιξε για να κρυφτούμε. Από εκεί, από τον τέταρτο όροφο της οδού Στουρνάρη και Πατησίων πίσω από τις γρίλιες, είδαμε όσα ακολούθησαν. Την εισβολή, το ξύλο στους φοιτητές και τα σπασίματα σε όλο το μήκος της Πατησίων που έκαναν οι της ασφαλείας.
    Η κυρία Βέμπο δεν μας άφησε να φύγουμε παρά στις 9.30 το πρωϊ της επομένης για να έχει ξεκινήσει η κίνηση και ένας ένας για να μην κινήσουμε υποψίες. Είμασταν δεκαεφτά αυτοί που έκρυψε. Ακόμα την θυμάμαι να κλαίει όταν το τανκ χτύπησε την Πύλη. Τους αλήτες έλεγε. Τους αλήτες! Τι κάνανε στα παιδιά... Πριν από μια βδομάδα την είχανε βραβεύσει οι χουντικοί για την προσφορά της. Ξεκρέμασε το βραβείο της και το πέταξε κλαίγοντας απαρηγόρητη.
    Κώστας Βοσταντζόγλου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή η ιστορία με τη Βέμπο και το Πολυτεχνείο έχει πολλές σκοτεινές πλευρές. Κάποιοι μάλιστα έχουν φτάσει στο σημείο να πουν πως από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου ανακοινωνόταν πως στο σπίτι της, στη Στουρνάρη, είχε στηθεί σταθμός πρώτων βοηθειών! Αν υπάρχει απόσπασμα να το ακούσουμε και επίσης να μας δοθούν γραπτές πηγές, σε χρόνο πρώτο, σχετικές με τη μετατροπή του σπιτιού τής Βέμπο σε χώρο περίθαλψης τραυματιών. Πολύ όψιμα ακόνισαν κάποιοι τις μνήμες τους, δεν νομίζετε;

      Διαγραφή
  13. Επίκαιρο το άρθρο (post) και καλό είναι να διαβαστεί χωρίς σχόλια του τύπου και τι να έκανε, γιατί τελικά καταλήγουν να είναι εκτός από κακόβουλα, θα έλεγα και άσχετα προς την πραγματικότητα. Το θέμα που καταπιαστήκατε, με έχει απασχολήσει πολύ και καιρό πριν.Δεν θα ήθελα να το θεωρήσετε διαφήμιση, αλλά σας στέλνω το link από το δικό μου σημειωματάριο, όπου και είναι κατατεθειμένη η άποψή μου. Επαναλαμβάνω, συμφωνώ και υπερθεματίζω (που λέγαμε παλιά) και μπράβο!
    http://misteram.blogspot.com/2018/05/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. George Chatzakis
    Ο πόλεμος παγκοσμίως, μάς αρέσει, δεν μάς αρέσει, δημιουργεί εθνικιστική έξαρση....Η εθνικιστική εξαρση των Ελλήνων τότε ηταν η ίδια με εκείνη των Εγγλεζων, των Σοβιετικών, των Γάλλων κλπ.... Δεν πολεμάς με .... μεγαλοαστικα, μικροαστικα, προλεταριακα η .... διεθνιστικά κριτήρια! .... Όπως είπατε και εσεις, κουβέντα κανουμε, χωρίς να είναι απαραίτητο να συμφωνούμε....

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Το θέμα είναι την εθνική έξαρση του απλού ανθρώπου ποιοι την εκμεταλλεύονται και πώς ακριβώς την καθοδηγούν (για τους δικούς τους ευτελείς και προδοτικούς εν προκειμένω λόγους).

    George Chatzakis
    Εγώ δεν νομίζω ότι κάνεις πολιτική αναλυση , όταν κάποιος σηκώνει το όπλο επάνω σου! Εδω εχεις απεναντι σου ενα τυπο (Μουσολίνι η Χίτλερ) που θέλει να σε σκοτώσει, να σκοτώσει την οικογένεια σου, να σε κάνει υποτελή ....Αδιαφορείς αν "πίσω" σου είναι ο Μεταξάς η ο Στάλιν , ο Τσώρτσιλ ή ο Μουσολίνι.... Σε οδηγεί το αίσθημα αυτοσυντήρησης και πατριωτισμού πού έχεις, δεν σε καθοδηγούν πολιτικά κριτήρια. Τουλάχιστον εγω έτσι θα σκεφτομουν, δεν θα σκεφτόμουν οτι πολεμώ για την άρχουσα ταξη , για τον .... Μεταξά ή ....τους Εγγλέζους! Πιθανώς κάποιοι άλλοι να "λακισαν" σκεπτόμενοι, οτι "εγω δεν θα σκοτωθώ, για τον φασίστα τον Μεταξά και τον Αγγλοφιλο τον Γεώργιο τον Β.." Δεν ξερω, ποιος εχει δίκιο και ποιος άδικο, εγω σας λεω πώς το βλέπω από την μεριά μου.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    >>Εγώ δεν νομίζω ότι κάνεις πολιτική αναλυση , όταν κάποιος σηκώνει το όπλο επάνω σου!<<
    Δεν γράφω πάντως γι' αυτό εδώ.

    Mike Beles
    λαθος η αναλυση σου για τα γεγονότα του 40 ,,, με ορους και ιδεολογια σημερινη...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Καλά, δεν πειράζει. Δεν υπάρχει λόγος να συμφωνούν όλοι μ' αυτά που γράφω.

    Μιχαλης Γιακουμιδακης
    Αν και η αλήθεια είναι κάπου στη μέση,ας αναλογιστούμε τι τραγουδούσαν οι αντάρτες

    Harry Gordon
    και ο Βαμβακαρης απ'την αστικη ταξη? https://www.youtube.com/watch?v=IniGMMSYaAU
    Το όνειρο του Μπενίτο-Βαμβακάρης-Χατζηχρήστος
    https://www.youtube.com/watch?v=Td_VXut9Ij0
    Περπινιάδης-Άκου Ντούτσε μου τα νέα

    Alekos Morianopoulos
    Αργότερα κι όταν πλέον η τριπλή κατοχή είχε τελειώσει και πιο μετά, όταν ο Εμφύλιος είχε τελειώσει με νικητές, αλλά ας μην συνεχίσω με χαρακτηρισμούς, αυτούς που όλοι γνωρίζουμε, η Σοφία Βέμπο, συνέχισε την ''πατριωτική'' της καλλιτεχνική παρουσία.
    http://misteram.blogspot.com/2018/05/blog-post.html
    https://www.youtube.com/watch?time_continue=166...
    Η Μάννα και τα χαμένα της παιδιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή