ΣΩΤΟΣ ΠΕΤΡΑΣ ελληνική οπερέττα και… τζαζ

Το προηγούμενο Σάββατο, τη Record Store Day, δεν αγόρασα δίσκο, αν και βρέθηκα στο τσακ, πήρα όμως 3-4 βιβλία (από δεύτερο χέρι), που με ικανοποίησαν το ίδιο ή και περισσότερο. Το ένα, μάλιστα, είχε σχέση και με τη μουσική. Λέω για το Βασιλικό Θέατρο / Ελληνική Οπερέττα του Σώτου Πετρά [Καλλιτεχνική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1960]. Αντιγράφω λοιπόν ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο για τον σημαντικό Θεόφραστο Σακελλαρίδη:

«Σε όλες τις οπερέττες του, που τα περισσότερα λιμπρέττα τους τα έχει γράψει ή τα έχει διασκευάσει ο ίδιος, τους στίχους έγραψε πάντα αυτός. Πολλοί του στίχοι είναι σωστά ποιητικά αριστουργήματα και πολλά του κωμικά τραγούδια είναι σατυρικά διαμάντια.
Ο Σακελλαρίδης τα τελευταία χρόνια που η ΤΖΑΖ και τα μοντέρνα της δημιουργήματα ήρθαν να επισκιάσουν την πραγματική μελωδία, έπεσε σε μαρασμό και παραγκωνίσθηκε όπως και όλο το σοβαρό μουσικό θέατρο (σ.σ. είδες η τζαζ, που έδινε κι έπαιρνε στην Αθήνα του ’30 και του ’40!).
Πιεζόμενος από τις ανάγκες της ζωής και από τις οικογενειακές υποχρεώσεις, αναγκαζότανε πολλές φορές να παίζη, όπως στην Κατοχή, σε συνοικίες με μικροθιάσους, να πηγαίνη σε τουρνέ και με μικροσυγκροτήματα βαριετέ, ακόμη και να φτάση και σε χωριά διευθύνων την ορχήστρα με τρία όργανα, που οι μουσικοί της πολλές φορές κάθονταν σε κάσσες του πετρελαίου, γιατί καρέκλες δεν υπήρχαν!».