Στην περίπτωση της «αιώνιας μέθης» [Μετρονόμος, 2018]
συναντώνται, θα έλεγα, δύο διαφορετικές σχολές του έντεχνου τραγουδιού. Η μία
είναι εκείνη του συνθέτη Γιώργου Καγιαλίκου, γνωστού μας και από προηγούμενα
άλμπουμ του, πάντα ικανού να περιγράφει με γερές μελωδίες, ενορχηστρωμένες για… εντέχνως περιγραφικό μπουζούκι και άλλα «περίεργα» όργανα (γαλλικό κόρνο, όμποε...),
λαϊκές καταστάσεις κοιτάζοντάς τες από μια κάποια απόσταση (το ίδιο, σ’ ένα
άλλο επίπεδο, έπραττε συχνά ο Νίκος Μαμαγκάκης φερ’ ειπείν) και η άλλη είναι
εκείνη του στιχουργού Δημήτρη Λέντζου (κι αυτός γνωστός μας από τις διάφορες
δουλειές του τα πιο πρόσφατα χρόνια), που ανατέμνει με τους στίχους του κλασικά
λαϊκά μοτίβα, με κάτι από την διεισδυτικότητα ενός Γιώργου Ιωάννου π.χ. Είπα
τις… μαγικές λέξεις «Μαμαγκάκης», «Ιωάννου»; Ναι… και ας πω και δύο ακόμη…
«Κέντρο Διερχομένων». Δεν ξέρω αν και άλλοι θα ανακαλέσουν στη μνήμη τους κάτι
από τον σημαντικό εκείνο δίσκο του 1982, το «Κέντρο Διερχομένων», όμως για μένα
συμβαίνει. Συμβαίνει να επαναφέρω στη μνήμη μου, μέσω των νέων τραγουδιών του
Καγιαλίκου, την… επίγευση εκείνου του άλμπουμ, κάτι που το θεωρώ… καλή τύχη.
Δίπλα λοιπόν σ’ αυτούς τους δύο ανθρώπους, τον Καγιαλίκο και
τον Λέντζο, στέκονται το ίδιο υψηλά οι τρεις τραγουδιστές (ο πάντα άψογος
Ανδρέας Καρακότας, η μάλλον άγνωστη προς εμένα –δεν θυμάμαι αν την έχω ακούσει
κάπου–, αλλά πολύ καλή Ευτυχία Μητρίτσα, η… έκπληξη Πίτσα Παπαδοπούλου, που
τόσο την αδικούν ενίοτε οι εμφανίσεις της στις τηλεοπτικές ταβέρνες και, τέλος,
ο ίδιος ο συνθέτης) και βεβαίως οι οκτώ οργανοπαίκτες, που υλοποιούν το ενορχηστρωτικό
πλάνο τού Καγιαλίκου.
Η «Αιώνια Μέθη» είναι ένας δίσκος του παλιού-καλού (όταν
ήταν καλός) καιρού. Διαθέτει, εννοώ, εκείνη τη σοβαρότητα που χαρακτήριζε μια
δισκογραφική κυκλοφορία της δεκαετίας του ’70 (κυρίως) και των αρχών του ’80. Όταν
έμπαινες στο στούντιο, δηλαδή, για αληθινά σοβαρούς λόγους και αιτίες και όχι
από… κεκτημένη ταχύτητα ή κάτι άλλο. Επίσης, εκτιμώ ιδιαιτέρως το γεγονός πως
το άλμπουμ κυλάει χωρίς σκαμπανεβάσματα. Ενορχηστρωτικά ή άλλα. Αυτή η ενότητα,
από τραγούδι σε τραγούδι, σου δίνει μάλιστα και την αίσθηση ενός «θέματος»,
ενός concept, που και
αυτό, το «θέμα», είναι επίσης προς αναζήτηση στη σύγχρονη δισκογραφία. Ποιο
είναι το «θέμα» στην «Αιώνια Μέθη»; Τα γενναία πάθη των ανθρώπων του λαού. Ενός
λαού, που, παρά τις πολυποίκιλες ταλαιπωρίες, φαίνεται πως, ακόμη, από κάτι
συγκρατείται – πριν παραδοθεί εντελώς, και αυτός, στο ευτελές και το εφήμερο.
Επαφή: www.metronomos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου