ΤΗΕ DROBS εγχώριο downtempο

Όπως διαβάζω από το site του Δισκάδικου: «Όλα ξεκίνησαν από ένα φτηνό sampler, μοντέλο των αρχών του 2000. Ο The Drobs διάλεγε ήχους από μουσικές βιβλιοθήκες και τους επεξεργαζόταν. Ιταλική και γαλλική μουσική της δεκαετίας του ’60, σόουλ των αρχών του ’70, παραδοσιακοί ρυθμοί από τη Νιγηρία και την Αιθιοπία, βραζιλιάνικη μπόσα-νόβα… σάμπλαρε τους ήχους και στην πορεία άρχισε να προσθέτει από πάνω πλήκτρα. Μετά το “Νew Μonster Strange Kings” (σ.σ. LP του 2013) ήρθε να προστεθεί η δεύτερη κυκλοφορία με τίτλο “Xibalba”, με συμμετοχές από πλήθος καλλιτεχνών που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους όπως ο Freddie F., μέλη από The Last Drive, j-kadillac, Stefanatty (One drop forward), Kosmik Blaster και άλλοι».

Εντάξει, η… αλλοτρίωση που έχει συμβεί κι εδώ είναι τέτοια και τόση, που καθιστά δύσκολη την εξακρίβωση των πρωτογενών ηχητικών πηγών, πάνω στις οποίες έχουν προστεθεί πλήκτρα, κιθάρες και φωνές, ώστε το υλικό του “Xibalba” (200 αντίτυπα βινυλίου από Το Δισκάδικο) να αποκτήσει τη μορφή, που ακούμε. 

Υπάρχει, λοιπόν, όλο αυτό το σύστημα της σύγχρονης παραγωγής, που κόβει-ράβει από ’δω κι από ’κει, διαμορφώνοντας νέες βάσεις, πάνω στις οποίες μπορούν να πατήσουν τα διάφορα downtempi, οι χιπχοπάδικες αλχημείες, οι electro επινοήσεις της στιγμής κ.λπ. Το αποτέλεσμα είναι άλλοτε επιτυχημένο και άλλοτε λιγότερο (εννοώ άλλοτε ενδιαφέρον και άλλοτε κάπως πιο τυπικό). 

Από την πρώτη πλευρά ας πούμε, με τα έξι tracks, ως πιο ενδιαφέροντα θα χαρακτήριζα το τέταρτο (“Killing in Rome”), που έχει μιαν afrobeat ρυθμική γραμμή (και την συμπαραγωγή του j-kadillac) και ακόμη το έκτο (“I’m blessed”), ένα χαμηλού τόνου και κάπως… υποχθόνιο track, με ψυχεδελικό διάκοσμο στο background και με ωραία φωνητικά από τον Stefanatty.

Η δεύτερη πλευρά, που κινείται και αυτή στα ίδια… χαμηλά και υποτονικά ύψη, περιλαμβάνει εφτά κομμάτια (αριθμημένα από το εφτά έως και το δεκατρία). Και από εδώ υπάρχουν, φυσικά, κάποια tracks που ξεχωρίζουν, όπως το όγδοο “Grind” με την υποβλητική φωνή του Freddie F., το εντέκατο με τα φωνητικά της Arianna K. και του Γιώργου Καρανικόλα (έφερε στη μνήμη μου τις εγγραφές της Wunmi) και κυρίως το τελευταίο “Going to Xibalba” (λόγια, φωνή, Πέτρος Παπαμιχαήλ), που διαθέτει ξανά αυτά τα πλήκτρα στο βάθος, που του δίνουν ένα ξεπέταγμα.

Άλμπουμ, που θα ταίριαζε περισσότερο στα dance ήθη της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά, ok, αυτό δεν είναι πρόβλημα. 

Επαφή: www.todiskadiko.com