ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 88

3/4/2018
Μετά το ’90, όταν οι Αμερικάνοι επέβαλαν με τον τρόπο τους τη στολή παραλλαγής και στον ελληνικό στρατό, αντικαθιστώντας το κλασικό χακί και φαιοπράσινο, η στρατοκαυλίαση χτύπησε κόκκινο. Έκτοτε ο κάθε μαλαπέρδας νομίζει πως αν φορέσει μια τέτοια στολή μετατρέπεται αυτομάτως σε κομάντο, έτοιμος να γ@μήσει και να δείρει τον εχθρό στις ζούγκλες των… Ιμίων.

Κάποτε το στρατιωτικό ντύσιμο από πολίτες, και βασικά το αμπέχονο, που φορούσαν οι αριστεροί φοιτητές στα σέβεντις για παράδειγμα, δεν ήταν μιλιταριστικής λογικής, αλλά επαναστατικής (Μάο, Τσε, Κάστρο, Καντάφι, Αραφάτ κ.ά.) και ουσιαστικά απότινε φόρο τιμής σ’ εκείνο το αντι-ιμπεριαλιστικό Κίνημα των Αδεσμεύτων που προσπαθούσε να βάλει μια τάξη στις χώρες του, να τις χειραφετήσει και να τις κάνει να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις.  

Τώρα; Τώρα έχουμε τους μιλιτέρ… επαναστάτες με τις σωβρακοφανέλες σε στυλ Τσίπρα, Καμμένου και Ερντογκάν, που τα έχουν όλα πληρωμένα (όσον αφορά την πάρτη τους) και πάνε να μας μπλέξουν σε ανεπανόρθωτες περιπέτειες, παριστάνοντας τους μάχιμους.
Είναι επικίνδυνοι, αλλά στην πράξη δεν κάνουν ούτε για συμπρωταγωνιστές του Σπύρου του Λοκατζή… 

2/4/2018

Τούτο είναι ένα από τα πιο weird μουσικά κλιπ που έχω δει ποτέ (πέραν από εποχές).
Μιλάμε για ένα πανάξιο συγκρότημα του british r&b, τους Graham Bond Organization, με το… μάγο Graham Bond στο όργανο και τους Dick Heckstall-Smith τενόρο σαξόφωνο, Jack Bruce μπάσο, φυσαρμόνικα και Ginger Baker ντραμς (απίστευτη line-up – πριν γίνουν όλοι τους μεγάλες φίρμες) και βεβαίως για ένα απόσπασμα από μια σαλταρισμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας της εποχής, την Gonks Go Beat (1964-65). Τέλειο!

1/4/2018
Εγώ ξέρω πως δύο απρόσεκτα, τουλάχιστον, παιδάρια (ένας αξιωματικός κι ένας υπαξιωματικός) μας έμπλεξαν, σε μια κρίσιμη στιγμή, σε μια περιπέτεια, την κατάληξη της οποίας αγνοούμε παντελώς. Το αποτέλεσμα είναι μια ταχεία επιδείνωση των διμερών μας σχέσεων με την Τουρκία, και μια ανόητη από τη μεριά μας αλυσίδα επίσημων λογυδρίων και ανακοινώσεων (από τον Καμμένο και απόψε από το Μαξίμου), που το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά.

Το γεγονός, δε, πως οι ανακοινώσεις… στυλ καφενείου γίνονται και για εσωτερική κατανάλωση (όρα πολιτικές επιβίωσης κ.λπ.) δεν τις καθιστά μόνον ανόητες, αλλά και επικίνδυνες. 

Κοντολογίς, πάνε να μας μπλέξουν άσχημα οι τσαμπουκαλήδες του γλυκού νερού…

1/4/2018

Κάποτε είχα διαβάσει πως όταν είχε έρθει ο Ian Dury στην Ελλάδα μετά τα μέσα του ’80 (ήταν όταν έπαιζε στην ταινία του Μπουντούρη «Ο Παράδεισος ανοίγει με αντικλείδι»), κάποιοι τον είχαν πάει στην Αχαρνών 77, εκεί όπου τραγουδούσαν τα Παιδιά απ’ την Πάτρα. Βγαίνοντας από το μαγαζί ο Dury είχε πει πως… μόλις είχε δει ένα από τα καλύτερα live στη ζωή του! Προφανώς, ο άνθρωπος είχε εκτιμήσει τον πανικό που γινόταν στο λαϊκό μαγαζί, είχε εκπλαγεί από το κέφι και τη συμμετοχή του κόσμου κι είχε πάθει πλάκα. Εμείς, που μεγαλώσαμε (και) με τα Παιδιά τού ρίχνουμε δίκιο φυσικά.
Το βιντεοκλίπ που θα δείτε πιο κάτω είναι γυρισμένο στην Πάτρα, στην Πλατεία Όλγας, στο θρυλικό καφενείο του Γιατρού (Μολφέτας) στις αρχές του ’90, κάτω από την τεράστια… ινδική ελιά. Είχαμε τρίψει παντελόνια εκεί πέρα… Το δε τραγούδι είναι από τα δικά μου καλύτερά τους.
Φοβερός ο Δεληκούρας. Kαι ο Ian Dury φυσικά…
Δεν χρωστάω ρε κουφάλες... όλα τα ’χω πληρωμένα, κι άλλα τόσα χαρισμένα…  

1/4/2018

>>Κυριακή των Βαΐων ανοιχτά θα είναι όλες οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ με μόνη εξαίρεση την Σκλαβενίτης, η οποία παραμένει πιστή στην αρχή της να μη λειτουργεί καμιά Κυριακή παρά μόνο την τελευταία του χρόνου.<<

MΠΡΑΒΟ ΣΤΟ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ. Και RIP για τον άνθρωπο, που πέθανε στα 52 του. (Τουλάχιστον γι’ αυτό, για τα υπόλοιπα δεν ξέρω).

30/3/2018

Το τι ασυναρτησίες έχουν γραφτεί σ’ αυτό το κεφάλαιο που αποκαλείται «δισκοκριτική» στην Ελλάδα είναι άνευ προηγουμένου.
Εδώ ο ανεκδιήγητος Γρηγόρης Ψαριανός (ο… και βουλευτής) για τον εκπληκτικό δίσκο του Νίκου Μαμαγκάκη «Κέντρο Διερχομένων» (περιοδικό Phenomenon, τεύχος 7, Δεκέμβριος 1982), ένα άλμπουμ που, προσωπικά, το έχω πιο ψηλά και από το «Μεγάλο Ερωτικό»:
«Οι λογοτεχνικά απλοϊκοί και εξαιρετικά γνήσιοι –φωτογραφικοί θάλεγες– στίχοι του μεγάλου, ποιητή εδώ, Γιώργου Ιωάννου ΔΕ ΒΡΗΚΑΝ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕ. ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗ – ΕΠΙΠΕΔΗ η μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη δε θυμίζει σε τίποτα κάτι από τις παλιές καλές ηχογραφήσεις του. Είναι αδύνατον να βρούμε κάποιον που να μπορεί να τραγουδήσει έστω και ένα απ’ τα τραγούδια(…) Έτσι η ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ συνεχίζεται, μετά τις ατάλαντες απόπειρες των άλλων άλλοτε μεγάλων του Ελληνικού Τραγουδιού ήρθε κι ετούτη του Μαμαγκάκη».
Συγκλονιστικό τραγούδι…

https://www.youtube.com/watch?v=xQr7DN1JuVM