ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 92

26/4/2018

Ακούω τώρα το «Υπάρχω» (1975) του Στέλιου. Έχω ρίξει στο πικάπ μια παλιά κόπια βινυλίου, με gatefold και front laminated cover και με αυτοκόλλητη τιμή στο πίσω μέρος 240 δραχμές. 240 είχαν οι δίσκοι γύρω στο 1977-78 – αν κι εγώ τον αγόρασα κάτι παραπάνω κάποια στιγμή στα έιτις. 

Εδώ δε θα γράψω για την αξία του «Υπάρχω», για τη θεσπέσια φωνή του Στέλιου (στη μεγάλη ωριμότητά του πια), ούτε για τις τραγουδάρες των Νικολόπουλου-Πυθαγόρα (στην πράξη υπάρχει κι ένα τραγούδι των Τατασόπουλου-Ρούτσου), αλλά για κάτι άλλο, για το οποίο δεν έχει γράψει κανείς.

Γιατί κανείς δε γράφει για τέτοια θέματα, επειδή είναι ήσσονος, υποτίθεται, σημασίας. 

Γράφω λοιπόν για την απίστευτη προχειρότητα της πρώτης, βασικά, έκδοσης. Για τα λάθη στα ονόματα στο μέσα μέρος του gatefold («ΚαΤαντζίδης», «ΧατζιδάκΗς»), και για την απερίγραπτη παράλειψη των ονομάτων των συνθετών (Καζαντζίδης-Νικολόπουλος) και του στιχουργού (Πυθαγόρας) στο back cover, όταν μάλιστα υπάρχουν τα ονόματα των Τατασόπουλου-Ρούτσου κάτω από το «Έφυγες μ’ έναν άλλονε»!! 

Σε επόμενη έκδοση ή σε κάποιες κόπιες της πρώτης τέλος πάντων μπήκε αρχικά αυτοκόλλητο με τα ονόματα σε μια σειρά (ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ: ΣΤ. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ – ΧΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ – ΣΤΙΧΟΙ: ΠΥΘΑΓΟΡΑ), σε πιο επόμενη έφυγε το αυτοκόλλητο και τυπώθηκαν τα ονόματα (ξανά σε μια σειρά) και σε πιο πιο επόμενη –γιατί ο δίσκος πουλούσε συνεχώς και κόβονταν νέες παρτίδες με δεκάδες χιλιάδες κόπιες– ο γραφίστας την… είδε καλλιτέχνης και έβαλε τα ονόματα σε δύο σειρές! 

Από έκδοση σε έκδοση υπάρχουν φυσικά κι άλλες παραλείψεις-διαφορές (δεν αναφέρονταν, στην αρχή, ο παραγωγός, ο ηχολήπτης κ.λπ.), ενώ δεν ξέρω αν υπάρχει έκδοση με τυπωμένα και τα ονόματα των μουσικών (πολύ αμφιβάλλω και μάλλον αποκλείεται).  

Οι συλλέκτες μπορεί να τρίβουν τα χέρια τους με κάτι τέτοια… αλλά το συμπέρασμα είναι ένα. Η προχειρότητα και η αδιαφορία της Μίνως Μάτσας & Υιός, για το ίδιο το προϊόν της, γράφει… αρνητική ιστορία. Όνειδος. Τυχάρπαστοι τελεμέδες, χωρίς ουδεμία αίσθηση καθήκοντος. 

Γ@μ@ τα Στέλιο… Δεν είχες κανα παιδάκι, εκεί πέρα, να τα κοιτάξει όλα αυτά πριν πάρουν το δρόμο του τυπογραφείου; 

25/4/2018

Με πήρε ένας φίλος τηλέφωνο (ναι, υπάρχει ακόμη κι αυτός ο τρόπος επικοινωνίας…), που με διαβάζει και στο facebook κι εκεί όπου συζητούσαμε διάφορα μουσικά κάποια στιγμή μου λέει: «Ρε για τον Avicii, που πέθανε, δε θα γράψεις ούτε ένα RIP;». Του είπα πως… εγώ γράφω RIP, μόνο για μουσικούς με τους οποίους έχω μεγαλώσει κι έχω άλμπουμ τους στη δισκοθήκη μου, δεν γράφω για τον οποιονδήποτε. Αλλά, εν τοιαύτη περιπτώσει, RIP και για το παιδί αυτό που πέθανε 28 χρονών.
Πού και πού ρίχνω μια ματιά στα βίντεο του Vevo, στο YouTube, έτσι για να δω τι παίζει στη σύγχρονη ποπ και ντανς σκηνή και κάπου εκεί είχα τρακάρει και τον Avicii, ο οποίος δεν ήταν και ο… χειρότερος όλων. Και μιλάω για τα τραγούδια (του), που είχαν κάτι να πουν, κυρίως στις εισαγωγές και πριν αρχίσει το ντάμπα-ντούμπα… Αλλά και σαν σύνολο, αυτά που έχω ακούσει εγώ, τα ρίχνουν κανονικά σε κάτι άλλες electro-dance γελοιότητες του καιρού. Είναι «μέτρια» κομμάτια δηλαδή, που κατορθώνουν και επιπλέουν (γιατί κάτι άλλα είναι τελείως για χέσιμο).
Βέβαια κάποιοι άσχετοι παραμυθιάζονται από τα νούμερα θέασης στο YouTube (υπάρχουν κομμάτια του Avicii, που ξεπερνούν, χαλαρά, το ένα δισεκατομμύριο χτυπήματα) και φθάνουν να συγκρίνουν αυτούς τους τύπους (τους DJs και λοιπά), με τους μεγάλους καλλιτέχνες από το παρελθόν (τύπου Michael Jackson ας πούμε). Δεν χρειάζεται να πω πως όλα αυτά τα… ξινάρια, που χτυπάνε αυτά τα καινούρια κομμάτια στο YouTube, δεν υπήρχε περίπτωση να έβγαζαν ΠΟΤΕ από την τσέπη τους 4 κατοστάρικα (δραχμές), ή τα ανάλογα ποσά ανά χώρα, για ν’ αγόραζαν το “Thriller” το 1982. Οπότε κάθε σύγκριση των χειροπιαστών πωλήσεων με τα views (που είναι ούτως ή άλλως διαβλητά) είναι παντελώς ηλίθια.  

Εδώ, ο τραγουδιστής μιμείται την Tracy Chapman, για να μην πω και την Odetta, ενώ και όλο το υπόλοιπο κομμάτι είναι εντελώς «μία από τα ίδια». Παρ’ όλα αυτά ακούγεται. Ένα καλό «μέτριο» track…