ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 90

16/4/2018
Πέθανε αυτή η παλιόφατσα, ο φοβερός Ronald Lee Ermey, o λοχίας από το Full Metal Jacket του Κιούμπρικ. Ό,τι άξιζε από την ταινία ήταν το πρώτο μέρος της επιθεώρησης, εκπαίδευσης κ.λπ. Εδώ μιλάμε για πολύ γέλιο…
https://www.youtube.com/watch?v=TK-KjX2-Z_o

15/4/2018
Πέθανε ο ένας από τους αδελφούς Ταβιάνι, ο Βιτόριο, ο μεγαλύτερος εκ των δύο (ήταν 88 ετών). Τι ταινιάρα το Αλονζανφάν με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι (και τον Σταύρο Τορνέ σ' ένα μικρό ρόλο). Πόσο την αγαπήσαμε την επανάσταση τελικά; Για να παραφράσω μια γνωστή φράση του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ.
Και φοβερό σάουντρακ από τον Ένιο...
https://www.youtube.com/watch?v=MBGeKmx7vv8

15/4/2018
ΕΝΑΣ ΥΜΝΟΣ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ... ΜΠΑΡΜΠΑ-ΘΩΜΑΣ
Αν εξαιρέσεις τους προπολεμικούς ρεμπέτες, που είναι τελείως άλλη ιστορία (και μοναδική), από τους μεταπολεμικούς λαϊκούς έχω σε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική υπόληψη το Γιώργο Μητσάκη. Εντάξει και ο Τσιτσάνης με τον Παπαϊωάννου (που ξεκίνησαν πριν τον πόλεμο βεβαίως), εντάξει και ο Καλδάρας με τον Μπακάλη, εντάξει και ο Τζουανάκος με τον Ζαμπέτα, όλοι τρομεροί και άξιοι, αλλά ο Μητσάκης είχε νομίζω το κάτι παραπάνω (κι έχει γράψει, ως γνωστόν, δεκάδες ασύλληπτα τραγούδια).

Κατ’ αρχάς ήταν ο πιο ψαγμένος απ’ όλους γενικότερα (με διαβάσματα εννοώ και τα λοιπά), ενώ ήταν κι εκείνος που συνέχιζε και στην εποχή των LP, μετά το ’60 δηλαδή, να βγάζει σπουδαίους δίσκους. Και ο Καλδάρας βεβαίως έβγαλε σπουδαία LP (Μικρά Ασία, Βυζαντινός Εσπερινός), αλλά ο Μητσάκης από τα σίξτις ήδη (πρώτος απ’ όλους τους λαϊκούς) είχε κάνει «έντεχνες» ηχογραφήσεις, βασικά με τον μοναδικό «Γολγοθά» (ένα λαϊκό ορατόριο στο ύφος των έργων των Θεοδωράκη, Λεοντή κ.λπ.), ασχέτως αν εγώ θεωρώ έξοχο και το λαϊκό άλμπουμ του με τον Παναγιώτη Μιχαλόπουλο «Τα Σαΐνια» από το 1976, όπως και άλλα βεβαίως.
Τέλος πάντων, για να καταλήξω κάπου… γιατί κάπου θέλω να καταλήξω.
Ο Μητσάκης είχε το μοναδικό χάρισμα να γράφει πονεμένα τραγούδια, τα οποία σου έφτιαχναν με μιας το κέφι. Μεγάλη μαγκιά αυτό. Λειτουργούσαν δηλαδή με όρους κάθαρσης, εκτονωτικά, μεταφέροντάς σε από το λυπητερό τού στίχου σ’ ένα τελικό ευφρόσυνο, βγάζοντας από τα σωθικά σου όσα δεν θα μπορούσαν να βγάλουν ποτέ οι καλύτεροι… ψυχίατροι.
Λυπάμαι μόνο γιατί δε με λένε Θωμά, ώστε να χαίρομαι διπλά για ένα τέτοιο αριστούργημα, που θα ’χε και τ’ όνομά μου μέσα…
«Απόψε έχω ένα καημό και ήπια παραπάνω / κι ήρθα εδώ μπαρμπα-Θωμά παρέα να σου κάνω…»  

15/4/2018 

Αγαπητοί φίλοι και «φίλοι», γιατί πολλοί είστε και φίλοι (άνευ εισαγωγικών) μιας και αρκετούς από εσάς σας ξέρω και προσωπικά, θέλω να σας πω πως αυτή η ιστορία που βλέπω με τα 10 αγαπημένα σας άλμπουμ / ανά ημέρα (άλμπουμ που αγαπήσατε, που διαμόρφωσαν τα μουσικά γούστα σας κ.λπ.) είναι λίγο μαλακία σαν ιδέα. 

Βάλτε τα όλα μαζί, όσο και αν αυτό αντιβαίνει στους όρους του παιγνιδιού, γιατί το να μας κρατάτε στο… περίμενε 10 μέρες είναι λίγο κουραστικό. Επίσης ρίξτε και κανα ελληνικό ανάμεσα. Τι διάλο, στην Ελλάδα δε μεγαλώσατε; Δεν ακούγατε ελληνικά τραγούδια, όταν ήσασταν πιτσιρικάδες;  

Τέλος πάντων, επειδή… ψιλοζηλεύω κι εγώ, κι επειδή κανείς δεν με προσκάλεσε στο σχετικό παιγνίδι, παίρνω την πρωτοβουλία από μόνος μου και ξεκινάω απ’ αυτό το LP (για το οποίο μπορώ να γράψω πολλά προσωπικά, αν και έχω ήδη γράψει κάποια), αλλά συνέχεια δεν θα έχει… Κάποια άλλη φορά ίσως… 

11/4/2018

Πρόσφατα μου έδωσε ένας φίλος μία διπλή συλλογή βινυλίου με τραγούδια του ολλανδικού ντουέτου Elly Nieman en Rikkert Zuiderveld.
Η Elly και ο Rikkert λοιπόν, που έφτιαξαν ωραία άλμπουμ στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70, κινούμενοι σ’ ένα ψυχεδελικό hippy φολκ περιβάλλον, τραγουδώντας θέματα συχνά θρησκευτικής φύσεως στη μητρική τους γλώσσα και όχι στα αγγλικά (κάτι όχι αυτονόητο για Ολλανδούς). Διαμόρφωναν έτσι μαζί με τον Boudewijn De Groot, τον Dimitri van Toren και μερικούς ακόμη ένα διαφορετικό σκηνικό, μιας ποπ-φολκ πνευματικότητας, που τους έκανε από την αρχή να ξεχωρίζουν…