EDITION RECORDS οι νέες κυκλοφορίες μιας βρετανικής εταιρείας με στυλ

PABLO HELD TRIO: Investigations [EDN1109, 2018]

Σχεδόν κλασικό ευρωπαϊκό jazz trio είναι το trio τού 32χρονου γερμανού πιανίστα και συνθέτη Pablo Held (δίπλα του στέκονται οι Robert Landfermann μπάσο και Jonas Burgwinkel ντραμς). Και λέμε «σχεδόν κλασικό», γιατί ο Held έχει και… παλαιές αγγλο-αμερικανικές αναφορές –τον σπουδαίο πιανίστα, που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, John Taylor π.χ., τού οποίου υπήρξε και μαθητής, ή ακόμη και τον… μεταγενέστερο McCoy Tyner, καθώς τον ακούμε να τα χώνει στο εισαγωγικό και φερώνυμο “Investigations”– και φυσικά ευρωπαϊκές, στο σχεδόν τυπικό πλέον mood, που προέβαλλαν κατά κόρον οι e.s.t. από τα μέσα του ’90 και μετά. Ίσως μάλιστα ο Γερμανός να είναι ακόμη πιο… ρομαντικός από τους Σουηδούς, αν κρίνουμε από τις συνθέσεις του “I’ll dream of flowers” και “April sonne”, που καθώς εξελίσσονται σε αργό τέμπο παρέχουν κάθε δυνατότητα στον πιανίστα να «γεμίσει» με… ήσυχες μελωδίες.

Ο ίδιος ο Held, στο booklet τού CD του, λέει πως η αληθινή έμπνευσή του, για τα κομμάτια που εδώ μας παρουσιάζει, και που ηχογραφήθηκαν κάπου στην Κολωνία τον περασμένο Αύγουστο και Σεπτέμβριο, υπήρξαν η οικογένειά του και οι φίλοι του. Ίσως έτσι να εξηγείται το γενικώς ήπιο και μάλλον λιτό περιβάλλον που οικοδομείται στο “Investigations” – ένα περιβάλλον που, βεβαίως, ελέγχεται πρώτα απ’ όλα από το πιάνο τού Held, καθώς τις ολοφάνερα λιγότερες στιγμές το ρυθμικό τμήμα πιάνεται να δρα κάπως υπονομευτικά.

IVO NEAME: Moksha [EDN1108, 2018]

Ο Ivo Neame είναι ο πιανίστας των Phronesis – του λονδρέζικου jazz-trio, που τόσο έχουμε απολαύσει στο πάλκο και τη δισκογραφία. Ο Neame, που δεν ηχογραφεί φυσικά μόνο με τους Phronesis μα και με άλλους σχηματισμούς (το Kairos 4tet π.χ.), έχει περαιτέρω και προσωπική δισκογραφία, με πιο πρόσφατο άλμπουμ του το παρόν “Moksha”. Εδώ, ο Neame χειρίζεται… όλα τα πλήκτρα, από ακουστικό πιάνο και fender rhodes, μέχρι mellotron, hammond και nord lead, έχοντας δίπλα του τους George Crowley τενόρο σαξόφωνο, Tom Farmer κοντραμπάσο και James Maddren ντραμς.

Το “Moksha” περιλαμβάνει επτά συνθέσεις, όλες του Neame, που διακρίνονται για τον πλουραλιστικό χαρακτήρα τους. Όπως οι Phronesis, να πούμε, έχουν τον τρόπο να περνούν από πολλά και διαφορετικά αισθητικά πεδία, πριν καταλήξουν σ’ εκείνο το δικό τους ένα, έτσι και ο Neame ξέρει πώς να διαχειριστεί αυτό το πλήθος των αναφορών του, προτείνοντας τη δική του μουσική, τη δική του τζαζ μουσική. Η ποικιλία των πλήκτρων τού δίνει λοιπόν τη δυνατότητα να περιπλανηθεί σε διάφορους χώρους της ηλεκτρικής jazz και του rock, κατορθώνοντας να μεταφέρει στις συνθέσεις του τόσο το κλίμα των Phronesis, όσο και άλλες έτερες καταστάσεις που μπορεί να έχουν να κάνουν ακόμη και με τον Ήχο του Canterbury – σε κομμάτια όπως το 7λεπτο “Laika” φερ’ ειπείν.

Γενικώς, θα λέγαμε πως το άλμπουμ του Βρετανού είναι πολύ καλό, γεμάτο με γόνιμες και ευέλικτες συνθέσεις, στις οποίες ο ρόλος του σαξοφωνίστα Crowley δεν είναι και δεν θα μπορούσε να ήταν μικρός.

VERNERI POHJOLA / MIKA KALLIO: Animal Image [EDN1107, 2018]

Το “Animal Image” είναι το σάουντρακ μιας πειραματικής, όπως διαβάζω, ταινίας, που περιστρέφεται γύρω από τις σχέσεις των ανθρώπων με τα ζώα και την οποία έχει ολοκληρώσει ο Φινλανδός Perttu Saksa. Γι’ αυτή την ταινία έγραψαν μουσική ο γνωστός μας πια τρομπετίστας (εδώ χειρίζεται και ηλεκτρονικά) Verneri Pohjola σε συνεργασία με τον συμπατριώτη του ντράμερ και περκασιονίστα Mika Kallio.

Να πω, τώρα, πως η μουσική των Pohjola και Kallio ανακάλεσε στη μνήμη μου το ανάλογο σάουντρακ του Robert Wyatt για το The Animals Film του 1981 είναι, μάλλον, κάτι προφανές (εννοώ πως θα το σκέφτονταν και άλλοι), παρότι οι δύο μουσικές δεν μοιάζουν και τόσο – όχι πως, κατά τόπους, δεν εμφανίζουν και κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Τέλος πάντων, εδώ έχουμε μια μουσική ελεγχόμενα πειραματική, έτσι κάπως θα την αποκαλούσα, που παρότι προβάλλεται από δύο μόλις μουσικούς  εμφανίζεται τούτη ως πλήρης και ολοκληρωμένη.

Ο Pohjola είναι ο γνωστός μας άσσος της τρομπέτας, που με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών ξέρει να δημιουργεί καινούρια περιβάλλοντα «βάθους» ή να επεκτείνει τέλος πάντων τα πιο αυστηρά… τρομπετικά, με τον Kallio να συνεισφέρει σε κρουστές βοήθειες άλλοτε με το κλασικό ντραμ-σετ και άλλοτε με τα γκονγκ του.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που πρέπει να είναι… μάλλον («μάλλον», γιατί δεν έχουμε δει την ταινία). Άλλοτε σφόδρα υποβλητικό και ελαφρώς εικονοκλαστικό (με στοιχεία αυτοσχεδιαστικά – άκου το 4λεπτο “Goshawk’s dream”) και άλλοτε περισσότερο αναμενόμενο, δίχως να ποτέ ξεπέφτει στο προβλέψιμο ή το αδιάφορο.

EYOLF DALE: Return to Mind [EDN1106, 2018]

Ο νορβηγός τζαζ πιανίστας Eyolf Dale είναι μια ακόμη περίπτωση της σύγχρονης ευρωπαϊκής σκηνής. Με εγγραφές στην Rune Grammofon, την Curling Legs και τα πιο πρόσφατα χρόνια στη βρετανική Edition Records έχει καταφέρει να δώσει στίγμα (γιατί για… υποσχέσεις δεν θα πρέπει πλέον να μιλάμε), προβάλλοντας άλμπουμ με ξεκάθαρο, υψηλό, αισθητικό περιεχόμενο.

Στο πιο πρόσφατο απ’ αυτά (τα άλμπουμ), που έχει τίτλο “Return to Mind”, ο Dale συνεργάζεται με μιαν ομάδα μουσικών που χειρίζονται τενόρο σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι, βιολί, βιμπράφωνο, μπάσο και ντραμς (σαν πρώτα όργανα), πράγμα που του δίνει ακόμη περισσότερες δυνατότητες ν’ αποδείξει πόσο μετράει στη γενικότερη καθοδήγηση (και) μιας οκταμελούς ορχήστρας.

Υπάρχουν συνθέσεις (άπασες του Dale εδώ), που αποδεικνύουν πως ο Νορβηγός έχει εντρυφήσει σε πολλά και διαφορετικά τζαζ μετερίζια. Από τη μια μεριά υπάρχει αυτός ο χαρακτηριστικός μελωδικός διάκοσμος τής nordic παραγωγής (ο Jan Garbarek π.χ.) και από την άλλη μια ρυθμική στόχευση, που μεταφέρει το κέντρο βάρους από τα όρια της chamber jazz (ας την πούμε έτσι) σ’ εκείνα ενός ελεγχόμενου «ζαππισμού» (“Naurak”, “I can’t deny”) ή εν πάση περιπτώσει ενός ιδιόμορφου fusion τύπου… παλαιού Gary Burton.

Όλα τούτα λειτουργούν κανονικότατα από την αρχή και μ’ ένα αίσθημα προφανούς ενορχηστρωτικής ευθύνης, εμφανίζοντας το “Return to Mind” ως ένα –γιατί όχι;– άλμπουμ, σημερινής τζαζ, αναφοράς

SNOWPOET: Thought you Knew [EDN1105, 2018]

Οι Snowpoet είναι ένα λονδρέζικο σχήμα, που τώρα κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ του. Βασικό μέλος των Snowpoet είναι η τραγουδίστρια και στιχουργός Lauren Kinsella, o μπασίστας και keyboard player Chris Hyson και ακόμη ένας ακουστικός κιθαρίστας, ένας πιανίστας, ένας ντράμερ κι ένας σαξοφωνίστας, ενώ υπάρχουν και «βοήθειες» σε βιολί, τσέλο και ντραμς-κρουστά.

Τώρα, το ερώτημα είναι… τι παίζουν οι Snowpoet και αυτό δεν μπορείς να το πεις μετά απολύτου βεβαιότητας. Να τους πεις pop είναι ίσως σωστό – αν και στην περίπτωσή μας δεν ανιχνεύεται κάποια εμφανής… ποπ τυπικότητα. Βεβαίως η Björk είναι μιαν αναφορά, άλλοτε πιο φανερή και άλλοτε λιγότερο, παρότι οι πραγματικές επιρροές των Snowpoet σχετίζονται με το ακουστικό folk-rock της Emilíana Torrini και της Gillian Welch (τραγούδια των οποίων αποδίδει η Lauren Kinsella).

Το κλίμα στο “Thought you Knew” είναι χαλαρό και ήπιο, με την ντελικάτη jazz και την εκλεπτυσμένη pop να… κονταροχτυπιούνται για το ποια από τις δύο θα αρπάξει τα πρωτεία. Δύσκολο να πεις τελικώς ποια κέρδισε ακούγοντας τραγούδια σαν το “Love again” (ίσως το ωραιότερο του άλμπουμ).

ELLIOT GALVIN: The Influencing Machine [EDN1103, 2018]

Νέο άλμπουμ και για τον βρετανό πιανίστα και συνθέτη Elliot Galvin – έναν μουσικό, που, ίσως, κάποιοι να τον θυμούνται και ως μέλος των Dinosaur, ενός σχήματος που είχε εμφανισθεί πέρυσι στις αρχές του καλοκαιριού στην Πάτρα, στο Jazz + Πράξεις 2017. Στο “The Influencing Machine” ο Elliot Galvin χειρίζεται κι άλλα keyboards (πλην πιάνου), καθώς και παιγνίδια (εκμεταλλεύεται διαφόρους ήχους από παιγνίδια εννοώ, όπως κάνει κατά κόρον ο Pascal Comelade κ.ά.), ενώ δίπλα του βρίσκονται ο Tom McCredie κοντραμπάσο, κιθάρα και ο Corrie Dick ντραμς (μέλος κι αυτός των Dinosaur). Το αποτέλεσμα είναι δέκα συνθέσεις (όλες του Galvin), που διακρίνονται για την εξυπνάδα, τον αντικομφορμισμό και τη γενικότερη συμπόρευσή τους με το αναπάντεχο. Υπό αυτή την έννοια το τρίο τού Elliot Galvin είναι ένα αναπάντεχο jazz-trio, κάτι που του παρέχει αυτομάτως κι άλλα bonus. Αρνούμενος να εμφανιστεί είτε ως Ευρωπαίος παγερός μελωδός είτε ως Αμερικανός ρομαντικός ή νέο-ρομαντικός, ο Galvin μοιάζει να εμπιστεύεται περισσότερο το ένστικτο στην προσπάθειά του να καταγράψει όλα εκείνα που μουσικώς σκέφτεται και εννοεί, αδιαφορώντας για τις… συνέπειες. Οι οποίες μπορεί να είναι ποιες; Βασικά, το να μην τον πάρουν και πολύ στα σοβαρά οι ακραιφνείς jazzheads… αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, πόσω μάλλον σοβαρό πρόβλημα.

Το “The Influencing Machine” είναι ένα άλμπουμ απρόβλεπτο, που… παίζει με την jazz και φυσικά και με άλλους ήχους (ακόμη και με το rock), γεμάτο με ανατροπές κι εκπλήξεις. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι αληθινά ξεχωριστό. 

Η Edition Records εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Music