ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 124

21/10/2018
Το μόνο σοβαρό κράτος που υπήρξε ποτέ στην περιοχή ήταν η Γιουγκοσλαβία. Τώρα, μόνο μπανανίες. Από Σκόπια, μέχρι Γκρεκία…

(Ο Herbie Hancock και οι Deep Purple στο Βελιγράδι το 1972 και το 1975 αντίστοιχα)

20/10/2018 

Σήμερα μαθεύτηκε ο θάνατος του Μάνου Παπαδάκη, ενός πολύ καλού λαϊκού τραγουδιστή, που έκανε όνομα μετά τα μέσα του ’60. Της σχολής Γαβαλά περισσότερο, παρά Στέλιου, ο Παπαδάκης έκανε μερικές μεγάλες επιτυχίες στην καλή εποχή του, αλλά μετά τα σίξτις η καριέρα του άρχισε να παίρνει σταδιακά την πιο κάτω βόλτα (των μικρών εταιρειών της Ομόνοιας και των δεύτερων μαγαζιών της νύχτας), μέχρι να τον ανακαλύψει η τηλεόραση, μετά το 2000, βασικά μέσα από τις τηλεοπτικές ταβέρνες.  

Έριξα ένα 45άρι στο πλατώ πριν λίγο –ένα από τα 4-5 καλύτερα τραγούδια που είπε στην καριέρα του ο Παπαδάκης, τον «Μαύρο καπνό» του Βασίλη Βασιλειάδη από το 1967– και το φχαριστήθηκα. Και αυτό ακριβώς το τραγούδι έψαξα να το βρω στο YouTube, για να το προτείνω (στα σχόλια). Πολλές οι επιλογές, αλλά μόνο μία, για μένα, πιάνει το άριστα. Μια ανεβασμένη από το 45άρι, με τα λελογισμένα σκρατς και με τη φαρφίζα του Βασιλειάδη να γδέρνει. Έτσι πρέπει να ακούγονται τα λαϊκά, και όχι από κάτι CD της πλάκας, με ήχο της πλάκας…  

19/10/2018

«Πρέπει να γιατρευτεί κανείς με κάθε μέσον απ’ τη μανιακή φροντίδα του γραψίματος. Το στυλ που δεν προέρχεται από τα μέσα μας είναι μέτριο, ακόμα και όταν μοιάζει με εσωτερικό γράψιμο. ΤΟ ΜΟΝΟ ΔΥΝΑΤΟ ΣΤΥΛ ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ. Διαβάστε διοικητικές αναφορές, το γράψιμο των μαθηματικών, των γεωμετρών, των ειδικών σε οιονδήποτε κλάδο. Καταπνίξτε κάθε άλλο διάβασμα».
[ΖΑΝ ΚΟΚΤΩ «Το Όπιο»]

Με κυνηγάει από τότε που το πρωτοδιάβασα και θα με κυνηγάει ες αεί… 

19/10/2018

Οδυνηρό. Τώρα το διάβασα, αλλά είναι γνωστό εδώ και λίγες μέρες...

>>Στον τραγουδιστή Βασίλη Καλούση ανήκει το πτώμα του άτυχου άνδρα που έπεσε στις γραμμές του ΗΣΑΠ και βρήκε τραγικό θάνατο. Ο ερμηνευτής εμφανιζόταν δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα της νυχτερινής Αθήνας τη δεκαετία του ’80 και είχε πολλούς πιστούς θαυμαστές.<<

17/10/2018

To πρώτο αυτό άλμπουμ του μακαρίτη Γιάννη Αργύρη, το «Μπουάτ», που είχε βγει στη Seagull του Γιαννίκου το 1979, το είχα βρει στις αρχές του ’80 σ’ ένα... ροκ δισκάδικο της Πάτρας, αλλά από κακή εκτίμηση δεν το είχα αγοράσει. Έκτοτε, και για δεκαετίες, δεν θυμάμαι να το ξανάδα ποτέ μπροστά μου… αφού τελικά το αγόρασα, φτηνά, πριν 3-4 χρόνια σ’ ένα παζάρι στο Γκάζι.
Αν ο Αργύρης είχε γράψει μερικά ακόμη τέτοια τραγούδια θα τον είχα πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου. Στο τοπ-3 των ελλήνων τραγουδοποιών. Αλλά και πάλι τον εκτιμώ πολύ σαν καλλιτέχνη.  

17/10/2018

Και ως επέκταση του προηγούμενου ποστ…
Στα χρόνια τα δικά μου ροκ στην Ελλάδα άκουγαν πολλοί που δεν ήξεραν γρι αγγλικά ή ήξεραν κάτι κολυβοαγγλικά. Έτσι άκουγαν μόνο μουσική κι ένα μπλα-μπλα εκεί, που το λογάριαζαν σαν όργανο και όχι σαν φωνή που λέει κάτι (σοβαρό, αδιάφορο ή μαλακία). Αυτό βοήθησε στο να δημιουργηθούν χίμαιρες… τέρατα.
Ο χωρισμός σε «έντεχνους» και «λαϊκούς» (όσον αφορά στο ελληνικό τραγούδι) είχε ένα νόημα. Ο χωρισμός σε πάνκηδες, φρικιά, μεταλλάδες κ.ο.κ. ήταν παντελώς γελοίος. 

17/10/2018

Δεν είμαι φαν της ροκ-ντεκαντάνς και γι’ αυτό δεν λατρεύω τη Nico, ούτε και τους Velvet Underground – τους οποίους, σημειωτέον, ποτέ δεν αντιμετώπισα ως ψυχεδελικό συγκρότημα. Τους ακούω, με περίσκεψη, έχοντάς τους πάντα σε δεύτερη μοίρα. Και δεν με νοιάζει πόσους και ποιους επηρέασαν. Γιατί ούτε αυτοί που επηρεάστηκαν, όχι από τον ήχο αλλά από τη θεματολογία των Velvets, μ’ ενδιαφέρουν και τόσο.

Όταν στη Δυτική Ακτή, στα μέσα του ’60 τα συγκροτήματα βάδιζαν μαζί, προς το κοινό «όνειρο», μέσα από μια δημιουργική παραζάλη, με τα κοινωνικά ζητήματα παρόντα (και όχι μόνο σε underground επίπεδο), κάποιοι στην Ανατολική Ακτή γράφανε για τους πρεζέμπορους, τις ηρωίνες, το σεξουαλικό μαζοχισμό και άλλα διάφορα τέτοια σκοτεινά, και για μένα ουτιδανά.
Τι να μας πούνε τώρα οι Velvets…