29/11/2019
Πλάκα-πλάκα θα τρίζουν τα κόκαλα του Καντάφι, με τον λίβυο
φύλαρχο, που το παίζει «κράτος» και υπογράφει με τον σουλτάνο «συμφωνίες» για
θαλάσσιες ζώνες. Κι από κοντά και ο ανεκδιήγητος Δένδιας με τις επιστολές του... (Πρόσεξε μην ξεχάσεις τα γραμματόσημα)
(Επί Καντάφι είναι το κομμάτι, να εξηγούμαστε - το έχω και
σε ελληνικό βινύλιο)
28/11/2019
ΘΟΔΩΡΟΣ Γλύπτης (1931-2018)
Λίγοι έχουν αυτά τα δύο βινύλια (LP), το πρώτο από το 1974, το δεύτερο από το
1977 (αμφότερα παραγωγές της γκαλερί Δεσμός)
[Εγώ δεν τα έχω... το λέω. Το ότι τα ψιλοψάχνω χρόνια τώρα –ξέροντας πως αν τα
βρω θα τα βρω μόνο κατά τύχη, κάπου παρατημένα– είναι αλήθεια]
27/11/2019
Τι θα ήθελα, να πούμε, σε επαγγελματικό επίπεδο; (γέλιο)
Να μου δώσει κάποιος ένα χιλιάρικο (τόσα θέλω, ούτε λιγότερα, ούτε περισσότερα)
και μια σωστή διορία, ώστε να κάτσω να διαβάσω (χωρίς να κάνω τίποτ' άλλο, όλο αυτό
το διάστημα) το βιβλίο-νταμάρι του Απόστολου Δοξιάδη Ερασιτέχνης Επαναστάτης,
που είναι 1064 σελίδες, κι έπειτα να κάτσω να γράψω μια κριτική.
Να δημοσιευτεί σε μεγάλο σάιτ και να γίνει χαμός...
Να δημοσιευτεί σε μεγάλο σάιτ και να γίνει χαμός...
27/11/2019
Διάβαζα χθες στις ηλεφημερίδες πως ο Ολυμπιακός έχει ελπίδες
ακόμη και για τη δεύτερη θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ, πως χτυπάει ακόμη την
πρόκριση και κάτι τέτοιες παπαρίες, κουβέντες που απευθύνονται μόνο σε
κάφρους-φιλάθλους, που νομίζουν πως το φαιδρό ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να
είναι ή είναι ανταγωνίσιμο με το ξένο.
Εγώ, προσωπικά, απορώ πώς υπάρχουν άνθρωποι, φίλαθλοι, πώς να τους πω, που ασχολούνται ακόμη με το ελληνικό ποδόσφαιρο, πώς υπάρχουν αθλητικές εφημερίδες (κάνω πως δεν καταλαβαίνω), πώς υπάρχουν εκπομπές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές που επιβιώνουν οικονομικά μέσα από την ποδοσφαιρική μπουρδολογία και το κουτσομπολιό και πώς υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνουν για να δούνε αθλητικά συνδρομητικά κανάλια.
Έχω γράψει πολλές φορές πως θεωρώ τελείως αντιαισθητικό όλο το σύγχρονο ποδόσφαιρο (από τα ρούχα που φοράνε οι ποδοσφαιριστές, μέχρι τα παπούτσια τους), πως ενοχλούμαι σφόδρα για το γεγονός πως δεν βλέπω πλέον ποδοσφαιριστές, αλλά πρωταθλητές των 100 μέτρων να τρέχουν πάνω-κάτω και πως σιχαίνομαι, ειδικότερα, το σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο, που είναι βουτηγμένο, περαιτέρω, μέσα στο βούρκο (να μην επεκταθώ), πανηγυρίζοντας (ακόμη και με την περίπτωση της Εθνικής) μόνο με τις αποτυχίες του.
[Διάλογο δεν πρόκειται να κάνω με κανέναν που νομίζει τα αντίθετα]
Εγώ, προσωπικά, απορώ πώς υπάρχουν άνθρωποι, φίλαθλοι, πώς να τους πω, που ασχολούνται ακόμη με το ελληνικό ποδόσφαιρο, πώς υπάρχουν αθλητικές εφημερίδες (κάνω πως δεν καταλαβαίνω), πώς υπάρχουν εκπομπές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές που επιβιώνουν οικονομικά μέσα από την ποδοσφαιρική μπουρδολογία και το κουτσομπολιό και πώς υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνουν για να δούνε αθλητικά συνδρομητικά κανάλια.
Έχω γράψει πολλές φορές πως θεωρώ τελείως αντιαισθητικό όλο το σύγχρονο ποδόσφαιρο (από τα ρούχα που φοράνε οι ποδοσφαιριστές, μέχρι τα παπούτσια τους), πως ενοχλούμαι σφόδρα για το γεγονός πως δεν βλέπω πλέον ποδοσφαιριστές, αλλά πρωταθλητές των 100 μέτρων να τρέχουν πάνω-κάτω και πως σιχαίνομαι, ειδικότερα, το σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο, που είναι βουτηγμένο, περαιτέρω, μέσα στο βούρκο (να μην επεκταθώ), πανηγυρίζοντας (ακόμη και με την περίπτωση της Εθνικής) μόνο με τις αποτυχίες του.
[Διάλογο δεν πρόκειται να κάνω με κανέναν που νομίζει τα αντίθετα]
26/11/2019
Φίλος μού πέρασε πριν λίγη ώρα ένα βίντεο από το One TV/One
Channel εκεί όπου, χθες βράδυ, οι Γιώργος Μαργαρίτης και Κώστας Μπαλαχούτης
(περί του λαϊκού δημοσιογράφος) συζητούσαν με τον παρουσιαστή Δημήτρη Μανιάτη,
περί ενός βιβλίου (αυτοβιογραφία), που ετοίμασε ο Μπαλαχούτης για τον
Μαργαρίτη.
Δεν ξέρω τι γράφει μέσα το βιβλίο (μάλλον δεν έχει βγει ακόμη), αλλά μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως κατά τη διάρκεια της εκπομπής ο Μαργαρίτης αναφέρθηκε σ’ ένα σωρό ονόματα, που έπαιξαν έμμεσα ή άμεσα ρόλο στην πορεία του, δίχως να πει κουβέντα για τον τεράστιο και αδικοχαμένο Κώστα Κόλλια.
Για μένα ο Κόλλιας υπήρξε ο μοναδικός τραγουδιστής, το τονίζω, ο μοναδικός, που θα μπορούσε να πάρει στις πλάτες του το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι από εκεί όπου το άφησε ο Καζαντζίδης. Γιατί ούτε ο Διονυσίου, ούτε κανείς άλλος αποδείχθηκε ικανός για κάτι τέτοιο στην πορεία, στα έιτις βασικά, καθώς το αυθεντικό λαϊκό μετατρεπόταν πάραυτα στο ψευτολαϊκό, κωλομεγλυφέ τραγούδι της μεγάλης πίστας, των «πολιτιστικών κέντρων» του βλαχοπασόκ.
Ο Μαργαρίτης υπήρξε ο μοναδικός, που προσπάθησε να αναστήσει εκείνο το τραγούδι, που αναγνωρίζουμε όλοι μας ως «αυθεντικό λαϊκό», αλλά ήταν λίγος μπροστά στον Κόλλια. Πήρε, βέβαια, τα πατήματά του, αλλά δεν έφθανε αυτό. Υπολειπόταν σε μέταλλο, και είμαι σχεδόν σίγουρος γι’ αυτό, και σε επιλογές και σε originality (μιας πολύ συγκεκριμένης αισθητικής).
Ο απρόσμενος θάνατος του Κόλλια, ο οποίος σκοτώθηκε στα 35 του, το 1980, σε αυτοκινητικό (κάποιοι πλάθουν στο δίκτυο και θεωρίες συνομωσίας, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, πως τον έφαγαν κυκλώματα της νύχτας κ.λπ.) υπήρξε το μεγαλύτερο χτύπημα στο λαϊκό τραγούδι, από τότε που σταμάτησε να εμφανίζεται στα μαγαζιά ο Καζαντζίδης (1965) και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο στην πορεία.
Κανείς δεν μίλησε για τον Κώστα Κόλλια στην εκπομπή, ούτε ο Μαργαρίτης, που του χρωστά κατά έναν τρόπο την καριέρα του, ούτε ο Μπαλαχούτης, ούτε ο Μανιάτης...
Η ιστορία όμως τιμωρεί τους αγνώμονες - ας το έχουν αυτό υπ' όψη τους ορισμένοι.
Δεν ξέρω τι γράφει μέσα το βιβλίο (μάλλον δεν έχει βγει ακόμη), αλλά μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως κατά τη διάρκεια της εκπομπής ο Μαργαρίτης αναφέρθηκε σ’ ένα σωρό ονόματα, που έπαιξαν έμμεσα ή άμεσα ρόλο στην πορεία του, δίχως να πει κουβέντα για τον τεράστιο και αδικοχαμένο Κώστα Κόλλια.
Για μένα ο Κόλλιας υπήρξε ο μοναδικός τραγουδιστής, το τονίζω, ο μοναδικός, που θα μπορούσε να πάρει στις πλάτες του το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι από εκεί όπου το άφησε ο Καζαντζίδης. Γιατί ούτε ο Διονυσίου, ούτε κανείς άλλος αποδείχθηκε ικανός για κάτι τέτοιο στην πορεία, στα έιτις βασικά, καθώς το αυθεντικό λαϊκό μετατρεπόταν πάραυτα στο ψευτολαϊκό, κωλομεγλυφέ τραγούδι της μεγάλης πίστας, των «πολιτιστικών κέντρων» του βλαχοπασόκ.
Ο Μαργαρίτης υπήρξε ο μοναδικός, που προσπάθησε να αναστήσει εκείνο το τραγούδι, που αναγνωρίζουμε όλοι μας ως «αυθεντικό λαϊκό», αλλά ήταν λίγος μπροστά στον Κόλλια. Πήρε, βέβαια, τα πατήματά του, αλλά δεν έφθανε αυτό. Υπολειπόταν σε μέταλλο, και είμαι σχεδόν σίγουρος γι’ αυτό, και σε επιλογές και σε originality (μιας πολύ συγκεκριμένης αισθητικής).
Ο απρόσμενος θάνατος του Κόλλια, ο οποίος σκοτώθηκε στα 35 του, το 1980, σε αυτοκινητικό (κάποιοι πλάθουν στο δίκτυο και θεωρίες συνομωσίας, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, πως τον έφαγαν κυκλώματα της νύχτας κ.λπ.) υπήρξε το μεγαλύτερο χτύπημα στο λαϊκό τραγούδι, από τότε που σταμάτησε να εμφανίζεται στα μαγαζιά ο Καζαντζίδης (1965) και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο στην πορεία.
Κανείς δεν μίλησε για τον Κώστα Κόλλια στην εκπομπή, ούτε ο Μαργαρίτης, που του χρωστά κατά έναν τρόπο την καριέρα του, ούτε ο Μπαλαχούτης, ούτε ο Μανιάτης...
Η ιστορία όμως τιμωρεί τους αγνώμονες - ας το έχουν αυτό υπ' όψη τους ορισμένοι.
26/11/2019
Πριν μερικές μέρες βρέθηκα σ’ ένα τέτοιο μαγαζί. Υπάρχουν
ακόμη. Και στην Αθήνα και στην επαρχία. Άιντε τώρα να σου κόψουν πρόστιμο,
επειδή άναψες τσιγάρο σ’ έναν τέτοιο μέρος! Οι άνθρωποι είναι τελείως
απολίτιστοι, ζούνε μέσα στη φορμόλη, δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται.
Νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι... Λιχτενστάιν ή Λουξεμβούργο.
Ας εξαιρεθούν τουλάχιστον όσες ταβέρνες βρίσκονται κοντά σε ιχθυόσκαλες, σε
λαχαναγορές, σε στρατόπεδα και σε κάτι άλλα τέτοια περίεργα σημεία... έτσι σαν
σπονδή, να πούμε, στο ντέρτι των μαχαιροβγαλτών και των καπανταήδων.
25/11/2019
Διασώζονται τα καψιμί από το νόμο ή παίρνεις κι εκεί το 1142 (γέλια);
>>Μπορείς να καπνίζεις μόνο στο ΚΨΜ. Στη σκοπιά, στην έφοδο, στο θάλαμο και σε όλα τα άλλα μέρη το κάπνισμα απαγορεύεται.
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα: Αν καταφέρεις να κάνεις σκοπιά χωρίς τσιγάρο παίρνεις αυτομάτως 17 μέρες τιμητική. Αν εξαιρέσεις το θάλαμο, που ok πρέπει να είσαι τεράστιος κάγκουρας για να καπνίσεις μέσα, σε όλα τα άλλα μέρη καπνίζεις σαν να μην υπάρχει αύριο.<<
>>Μπορείς να καπνίζεις μόνο στο ΚΨΜ. Στη σκοπιά, στην έφοδο, στο θάλαμο και σε όλα τα άλλα μέρη το κάπνισμα απαγορεύεται.
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα: Αν καταφέρεις να κάνεις σκοπιά χωρίς τσιγάρο παίρνεις αυτομάτως 17 μέρες τιμητική. Αν εξαιρέσεις το θάλαμο, που ok πρέπει να είσαι τεράστιος κάγκουρας για να καπνίσεις μέσα, σε όλα τα άλλα μέρη καπνίζεις σαν να μην υπάρχει αύριο.<<
[Ο Χρήστος Ζορμπάς στην "Ευδοκία", με χουντικό σπιρτόκουτο]
25/11/2019
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπέρ του αντικαπνιστικού και
γράφουν cool και νηφάλια, συμμετέχοντας με πραότητα στον on line δημόσιο
διάλογο και υπάρχουν και οι προκύψαντες ταλιμπάν τσιγαροφοβικοί, που είναι
εντελώς εκνευριστικοί. Για να μην πω τίποτα χειρότερο.
Η δική μου άποψη είναι, και την έχω εκφράσει σε προηγούμενα ποστ, πως συμφωνώ με το μη-κάπνισμα, με την απαγόρευση σε δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία κ.λπ., είμαι προβληματισμένος με το θέμα της απαγόρευσης του τσιγάρου στο αυτοκίνητο (με τιμωρίες και πρόστιμα), γιατί το αυτοκίνητο είναι ιδιωτικός χώρος, «σπίτι», και είναι σαν να σε τιμωρούν, επειδή καπνίζεις στο σπίτι σου, θεωρώ απαράδεκτο τον περιορισμό του καπνίσματος σε κάθε δημόσιο ανοιχτό χώρο (παιδικές χαρές κ.λπ.) –πλην, ίσως, των χώρων στους οποίους υπάρχουν καρέκλες, θέσεις και δεν μπορείς να μετακινηθείς, να πας πιο πέρα, όπως συμβαίνει με τα ανοιχτά θέατρα και τους θερινούς κινηματογράφους (μου έχει τύχει σε γεμάτο θερινό σινεμά να «τρώω» επί δύο ώρες στα μούτρα τον καπνό του τσιγάρου του μπροστινού μου και να μην μπορώ να μετακινηθώ), έχοντας τη γνώμη πως η απαγόρευση του καπνίσματος, γενικά και έτσι όπως επιβάλλεται, στα κέντρα διασκέδασης είναι υστερική νεοδεξιά, για να μην πω φασιστική.
Η μόνη δημοκρατική και λογική λύση είναι ο κάθε καταστηματάρχης να επιλέγει το είδος του μαγαζιού που θέλει – κάνοντας εμφανή την επιθυμία του με «μεγάλα κεφαλαία γράμματα» στην πόρτα και στις τζαμαρίες της επιχείρησής του. Μαγαζιά λοιπόν «καπνιζόντων», ας πούμε πως τέτοια θα είναι τα μισά, και μαγαζιά «μη καπνιζόντων» (τα άλλα μισά).
Το μόνο αντεπιχείρημα που ακούγεται γι’ αυτή την ορθή λύση είναι πως τα μαγαζιά «μη καπνιζόντων» θα αλωθούν και αυτά σταδιακά από τους καπνιστές, με αποτέλεσμα και πάλι να μην εφαρμόζεται ο νόμος. Αστειότητες, λόγια του αέρα.
Αν το κράτος μπορεί δυνητικά να επιβάλλει το μη-κάπνισμα στο 100% των μαγαζιών διασκέδασης, γιατί να μην μπορεί να το επιβάλλει στο 50% των μαγαζιών, που είναι και πιο εύκολο (καθότι λιγότερα);
Σε αυτή την απλή ερώτηση κανείς δεν απαντά.
Σκληρή λοιπόν επιβολή του αντικαπνιστικού νόμου στα μαγαζιά «μη καπνιστών» με συνεχείς ελέγχους και πρόστιμα (για την τυχόν ύπαρξη θεριακλήδων) και απόλυτη ελευθερία στα υπόλοιπα. Όσο το τσιγάρο δεν είναι, ακόμη, γενικώς και καθολικώς απαγορευμένο δηλαδή.
Η δική μου άποψη είναι, και την έχω εκφράσει σε προηγούμενα ποστ, πως συμφωνώ με το μη-κάπνισμα, με την απαγόρευση σε δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία κ.λπ., είμαι προβληματισμένος με το θέμα της απαγόρευσης του τσιγάρου στο αυτοκίνητο (με τιμωρίες και πρόστιμα), γιατί το αυτοκίνητο είναι ιδιωτικός χώρος, «σπίτι», και είναι σαν να σε τιμωρούν, επειδή καπνίζεις στο σπίτι σου, θεωρώ απαράδεκτο τον περιορισμό του καπνίσματος σε κάθε δημόσιο ανοιχτό χώρο (παιδικές χαρές κ.λπ.) –πλην, ίσως, των χώρων στους οποίους υπάρχουν καρέκλες, θέσεις και δεν μπορείς να μετακινηθείς, να πας πιο πέρα, όπως συμβαίνει με τα ανοιχτά θέατρα και τους θερινούς κινηματογράφους (μου έχει τύχει σε γεμάτο θερινό σινεμά να «τρώω» επί δύο ώρες στα μούτρα τον καπνό του τσιγάρου του μπροστινού μου και να μην μπορώ να μετακινηθώ), έχοντας τη γνώμη πως η απαγόρευση του καπνίσματος, γενικά και έτσι όπως επιβάλλεται, στα κέντρα διασκέδασης είναι υστερική νεοδεξιά, για να μην πω φασιστική.
Η μόνη δημοκρατική και λογική λύση είναι ο κάθε καταστηματάρχης να επιλέγει το είδος του μαγαζιού που θέλει – κάνοντας εμφανή την επιθυμία του με «μεγάλα κεφαλαία γράμματα» στην πόρτα και στις τζαμαρίες της επιχείρησής του. Μαγαζιά λοιπόν «καπνιζόντων», ας πούμε πως τέτοια θα είναι τα μισά, και μαγαζιά «μη καπνιζόντων» (τα άλλα μισά).
Το μόνο αντεπιχείρημα που ακούγεται γι’ αυτή την ορθή λύση είναι πως τα μαγαζιά «μη καπνιζόντων» θα αλωθούν και αυτά σταδιακά από τους καπνιστές, με αποτέλεσμα και πάλι να μην εφαρμόζεται ο νόμος. Αστειότητες, λόγια του αέρα.
Αν το κράτος μπορεί δυνητικά να επιβάλλει το μη-κάπνισμα στο 100% των μαγαζιών διασκέδασης, γιατί να μην μπορεί να το επιβάλλει στο 50% των μαγαζιών, που είναι και πιο εύκολο (καθότι λιγότερα);
Σε αυτή την απλή ερώτηση κανείς δεν απαντά.
Σκληρή λοιπόν επιβολή του αντικαπνιστικού νόμου στα μαγαζιά «μη καπνιστών» με συνεχείς ελέγχους και πρόστιμα (για την τυχόν ύπαρξη θεριακλήδων) και απόλυτη ελευθερία στα υπόλοιπα. Όσο το τσιγάρο δεν είναι, ακόμη, γενικώς και καθολικώς απαγορευμένο δηλαδή.
25/11/2019
Ο Βελόπουλος έχει την πιο σωστή, την πιο λογική θέση, για
τον αντικαπνιστικό νόμο - ξεκάθαρα πράγματα. Και να του το πιστώσω - εγώ
τουλάχιστον.
>>Προσπαθείτε να κάνετε τον πολίτη ρουφιάνο του συμπολίτη του. Με ένα κινητό, με ένα sms που θα στέλνει ο καθένας, θα τρέχει ο αστυνομικός να συλλάβει τον καπνιστή. Όχι τον κλέφτη, αλλά τον καπνιστή. Αυτές οι λογικές είναι περίεργες. Το ζητούμενο σε μια Δημοκρατία είναι όταν λαμβάνεται ένα μέτρο να ερωτώνται και εκείνοι που τους αφορά. Εμείς τι λέμε; Θέλει ένας πολίτης να έχει μαγαζί καπνιστών; Να έχει. Θέλει να έχει μαγαζί μη καπνιστών. Να έχει. Δώστε το δικαίωμα της επιλογής. Γιατί πρέπει να επιβάλλεται κάτι δια του ροπάλου;<<
>>Προσπαθείτε να κάνετε τον πολίτη ρουφιάνο του συμπολίτη του. Με ένα κινητό, με ένα sms που θα στέλνει ο καθένας, θα τρέχει ο αστυνομικός να συλλάβει τον καπνιστή. Όχι τον κλέφτη, αλλά τον καπνιστή. Αυτές οι λογικές είναι περίεργες. Το ζητούμενο σε μια Δημοκρατία είναι όταν λαμβάνεται ένα μέτρο να ερωτώνται και εκείνοι που τους αφορά. Εμείς τι λέμε; Θέλει ένας πολίτης να έχει μαγαζί καπνιστών; Να έχει. Θέλει να έχει μαγαζί μη καπνιστών. Να έχει. Δώστε το δικαίωμα της επιλογής. Γιατί πρέπει να επιβάλλεται κάτι δια του ροπάλου;<<
24/11/2019
Billy Bo και Μαίρη Δρακοπούλου. [Remember φάση, τέλη σέβεντις λογικά...]
