ELINA DUNI ένα ελαφρώς pop, για τα δεδομένα της ECM, άλμπουμ

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας πως, για τα δεδομένα της ECM (ΑΝ Μusic), το “A Time to Remember” (2023) της Elina Duni θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις ακόμη και ποπ άλμπουμ.

Γεννημένη στα Τίρανα και με μουσικές σπουδές στην Ελβετία, η Elina Duni εμφανίζεται για τρίτη φορά στην ECM μ’ έναν προσωπικό δίσκο, που φανερώνει για μιαν ακόμη φορά το πληθωρικό ταλέντο της σε διαφορετικά επίπεδα.

Κατ’ αρχάς ως φωνή – μιας και η Duni παραμένει μια πολύ εκφραστική τραγουδίστρια, ικανή να αποδώσει ποικίλων ειδών συνθέματα, από παραδοσιακά, έως και κλασικά αμερικανικά στάνταρντ. Έπειτα είναι η ίδια μια πολύ καλή συνθέτρια, κάτι που το αντιλαμβάνεσαι από το πρώτο κιόλας τραγούδι του δίσκου της, που αποκαλείται “Évasion” και που είναι μία πρώτης κλάσης γαλλόφωνη μπαλάντα. Γράφει και στίχους η Duni, μαζί με τον συνεργάτη της Rob Luft, που χειρίζεται κιθάρες, ενώ και οι επιλογές της, προκειμένου να συγκροτηθεί ένα άλμπουμ, με ποικιλίες, αλλά με στιβαρό και λεπταίσθητο ήχο, φανερώνουν καλλιτέχνιδα με ευρύτητα ακουσμάτων και με γνώσεις πάνω στην ανάπτυξη ενός ρεπερτορίου.

Παραδοσιακά λοιπόν από την μια μεριά (βασικά από την Αλβανία και το Κόσοβο), στάνταρντ τύπου “Send in the clowns” (Stephen Sondheim) και “I’ll be seeing you” (Sammy Fain / Irving Kahal), μια σύνθεση των Charlie Haden / Abbey Lincoln (“First song”) και ορισμένα πρωτότυπα (δικά της και του Luft), που είναι πολύ καλά (είπαμε για το “Évasion”, αλλά εξ ίσου εντυπωσιακά είναι και το “Dawn”, το “Whispers of water” κ.λπ.) συναποτελούν το track list του “A Time to Remember”, που οπωσδήποτε περικλείει μνήμες της τραγουδίστριας-τραγουδοποιού, αλλά ταυτοχρόνως καταγράφει και μια διάθεση από την μεριά της να καινοτομήσει – κυρίως όσον αφορά στις ερμηνείες των παραδοσιακών σκοπών και στις εναρμονίσεις τους.
Συμβάλλουν βεβαίως και οι υπόλοιποι μουσικοί προς αυτό, δηλαδή, εκτός του κιθαρίστα Luft, ο φλουγκελχορνίστας Matthieu Michel και ο πιανίστας-ντράμερ Fred Thomas.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ένα avant, jazz, ηλεκτρονικό άλμπουμ από το Βερολίνο

Ο ντράμερ, περκασιονίστας, χειριστής ηλεκτρονικών και αυτοσχεδιαστής Γιώργος Δημητριάδης (Yorgos Dimitriadis), που ζει και δημιουργεί στο Βερολίνο, μάς είναι γνωστός από πολλά και ποικίλα projects (και άλμπουμ). Μέλος των Grix, από παλαιά, και άλλων διαφόρων σχημάτων, συνεργάτης του Φλώρου Φλωρίδη (προσφάτως γράψαμε για το κοινό άλμπουμ τους “Tone Sequence Evaluators” στην evil rabbit records από το 2022) και με δισκογραφία που αναπτύσσεται σε γνωστά ευρωπαϊκά labels (Jazzwerkstatt, Creative Sources, FMR κ.λπ.), έχει τώρα ένα καινούριο σόλο-κρουστά / ηλεκτρονικά LP, το οποίον αποκαλείται “14 20 22” (2023) (τίτλος γραμμένος σε κάθετη γραφή) και που είναι τυπωμένο για την βερολινέζικη Trouble in the East Records.

Βασικά, εδώ καταγράφονται εννέα tracks, που έχουν τις εξής ονομασίες: “Evdoxia”, “Betonarme”, “Pyrgadikia”, “Kyria Aliki”, “Astypalaia”, “Oktober”, “Π.Κ.50”, “Flashcube” και “Waterfront”. Φαίνεται λοιπόν πως αυτές οι ονομασίες δεν είναι τυχαίες –είναι σχεδόν προγραμματικές–, περιγράφοντας σε αδρές γραμμές στιγμιότυπα της ζωής του Γ. Δημητριάδη, που σχετίζονται με δικές του εμπειρίες και θέματα ή και της ευρύτερης οικογένειάς του.
Έτσι, το άλμπουμ ξεκινά με μια γυναικεία, γεροντική φωνή, που αναφέρεται στα χρόνια ’14, ’20 και ’22 (ο τίτλος του δίσκου), δηλαδή στα 1914, 1920 και 1922. Η φωνή ανήκει στην γιαγιά τού Γ. Δημητριάδη, η οποία θυμάται τρεις καθοριστικές στιγμές (χρονιές) από την δική της ζωή. Η μουσική, που συνοδεύει τη φωνή της (παρμένη από κάποια παλαιότερη επιτόπια εγγραφή), είναι συνεχής, υποβλητική, με χαμηλά περάσματα και βόμβους, έχοντας λιτή ηλεκτρονική διαχείριση, κινούμενη σ’ ένα improv πλαίσιο.
Στο “Betonarme” όμως το περιβάλλον είναι διαφορετικό. Τα κρουστά μοιάζει να αναπαριστούν οικοδομικές εργασίες, ενώ σε κάποια στιγμή ο ήχος ακούγεται εντελώς βιομηχανικός.
Τα «Πυργαδίκια» είναι στην Χαλκιδική, η “Astypalaia” είναι η Αστυπάλαια και η “Kyria Aliki” είναι κάποια κυρία Αλίκη (πρόσωπο κοντινό, προφανώς, του Γ. Δημητριάδη). Υπάρχει ένας χαρακτηριστικός ήχος στο πρώτο κομμάτι σαν από παλιά κούνια, που πηγαίνει κι έρχεται και που πιθανώς να συμβολίζει κάποιο τόπο διακοπών.
Ο κρουστός ήχος στην “Kyria Aliki” ξεκινά με μιαν αίσθηση κατολίσθησης, αλλά στην πορεία αλλάζει χαρακτηριστικά. Σαν κομμάτι είναι αρκούντως περιπετειώδες και βεβαίως ενδιαφέρον. Στην “Astypalaia”, από την άλλη, τα avant στοιχεία είναι μόνιμα, με το άκουσμα να μοιάζει περισσότερο με musique concrète, εκεί όπου ανακατεύονται και μανιπουλάρονται φωνές, τραγούδια από ραδιόφωνο(;) ή τραγούδια σκέτα, σε χαμηλή ένταση, μαζί με minimal ηλεκτρονικά.
Όμως και τα τέσσερα τελευταία tracks είναι άκρως ενδιαφέροντα, βεβαίως υποβλητικά, ενώ σίγουρα «λένε» και κάποια ιστορία – την οποίαν είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον να την αποκρυπτογραφήσουμε εμείς. Σημασία, όμως, και εδώ, έχει η ροή και η συνέπεια του ακούσματος, που διατηρεί πάντα τα προχωρημένα στοιχεία στην επεξεργασία του, μαζί με την σταθερή παρουσία των κρουστών.
Έτσι ακούμε το περίπου... ψυχεδελικό “Oktober”, το σκληρό avant-electronic «Π.Κ.50» (από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του LP, καθώς ανακαλείς Bernard Parmegiani, François Bayle και τ’ ανάλογα) και βεβαίως τα δύο 5λεπτα, εκεί στο τέλος, το πιο τελετουργικό “Flashcube” και το κάπως απόκοσμο “Waterfront”.
Ένα διαφορετικό άλμπουμ, από έναν μουσικό που δεν επαναπαύεται, διερευνώντας, συνεχώς, νέους ηχητικούς κόσμους.
Επαφή: https://troubleintheeastrecords.bandcamp.com/album/14-20-22

MAJOR TWILIGHT ένα πάρα πολύ καλό συγκρότημα και άλμπουμ από την Κέρκυρα

Οι Major Twilight είναι ένα νέο ροκ συγκρότημα από την Κέρκυρα, το οποίον αποτελούν οι Νίκος Μολδοβάνος φωνή, μπάσο, Κώστας Σουέρεφ ντραμς, Σπύρος Σπυράκος κιθάρες, Σωτήρης Βογιατζόγλου κιθάρες και Αλέξης Σωτηριανός πλήκτρα (οι Σουέρεφ και Σωτηριανός είναι γνωστοί μας, εδώ στο blog, και από τους επίσης Κερκυραίους Black Strat Band, για τους οποίους είχαμε γράψει τα σχετικά, πίσω στο 2018). Η μπάντα αυτή κυκλοφόρησε προσφάτως ένα άλμπουμ, που αποκαλείται “In Limbo” [Private Pressing, 2023] και στο οποίο παίρνουν μέρος κι άλλοι μουσικοί, όπως η Sugahspank!, που τραγουδά σ’ ένα κομμάτι και ακόμη τρεις, που χειρίζονται πνευστά (σαξόφωνα, τρομπέτα, τρομπόνι).

Το CD περιλαμβάνει οκτώ κομμάτια που έχουν (αγγλικούς) στίχους του Μολδοβάνου και μουσικές γραμμένες από τον Μολδοβάνο και όλο το υπόλοιπο συγκρότημα.
Το άλμπουμ είναι rock, σύγχρονο, indie, δίχως όμως να εμφανίζει τυπικά και συνηθισμένα χαρακτηριστικά – υπό την έννοια πως το 80s-90s rock των Major Twilight παραπέμπει και στα seventies ταυτοχρόνως, κάτι που, γενικώς, θα το πούμε παράξενο. Είναι παράξενος ο συνδυασμός indie και classic rock έως και prog στοιχείων, στις συνθέσεις των Κερκυραίων, οι οποίες είναι όλες πολύ καλές, για να μην πούμε... η μία καλύτερη από την άλλη (και άρα κάποιες ακόμη και άριστες).
Αυτό λοιπόν το παράξενο των συνθέσεων των Major Twilight το δείχνουν, περαιτέρω, και οι χρόνοι τους, που κυμαίνονται από τα δυόμισι έως και τα εννέα λεπτά! Και αυτό είναι ένα στοιχείο ακόμη, που δημιουργεί ειδικές εντυπώσεις στην περίπτωση των Κερκυραίων – το ότι μπορούν να προτείνουν κομμάτια σαν το φοβερό (9λεπτο) “Dark” ή τα εξίσου φοβερά και βεβαίως συντομότερα “Looks like Fuhner” και “Storm coming” (που διαρκούν κάπου ανάμεσα στα τρία και τέσσερα λεπτά το καθένα).
Και το κομμάτι που λέει η Sugahspank! είναι ωραίο (“Shaviour”), που είναι μια «μέση» soulful μπαλάντα (και με πνευστά), ενώ πολύ καλό είναι τόσο το blues “Abandoning my pride”, που δίνει, εκεί προς την μέση, μία άλλη τροπή στην τραγουδοποιία του γκρουπ, όπως και το 7λεπτο “Nobody’s fault but mine” (που δεν είναι το γνωστό του Blind Willie Johnson, Led Zeppelin κ.λπ.), μα ένα πρωτότυπο δημιούργημα, βαρύ και δραματικό, με έξοχη ενοργάνωση, και με τις κιθάρες και τα πλήκτρα να κάνουν αληθινά σπουδαία δουλειά.
Ένα πολύ καλό ντεμπούτο(;) από τους Major Twilight, που αξίζει να προσεχθεί, καθότι πρόκειται για μια ολωσδιόλου ανεξάρτητη παραγωγή.
Επαφή: https://www.youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_l_72QyLpOAPjpwLpJsTFodzWKtMQw8zpo

THE DEAD ENDS ζωντανοί στο Mammothefest 2021 της Καβάλας

Όπως έχουμε ξαναγράψει οι Dead Ends είναι μια τριπλέτα από την Καβάλα. Ένα συγκρότημα εννοούμε, που σχηματίστηκε το 2015 και που αποτελείται από τους Δημήτρη Αποστολίδη ντραμς, φωνή, Σείριο Σαββαΐδη κιθάρες, φωνητικά και Γιώργο Σεχίδη κιμπορντικό μπάσο, hammond, πιάνο, φωνητικά. Οι Dead Ends κυκλοφόρησαν ένα πρώτο άλμπουμ το 2017 (“Deeper the Dark, The Brighter We Shine”), ένα δεύτερο το 2019 (“Distant Shores”, για το οποίον έχουμε γράψει στο blog), ενώ τώρα έχουν κι ένα τρίτο σε κυκλοφορία, που αποκαλείται “Live at Mammothefest 2021” [Made of Stone Recordings / Sound Effect Records, 2022 / 2023], τυπωμένο σε μαύρα (210), πολύχρωμα (103) και κυανά (105) βινύλια (στις παρενθέσεις ο αριθμός των αντιτύπων).

Κατ’ αρχάς να πούμε, κάτι που φαίνεται ήδη από τον τίτλο, πως οι Dead Ends «πιάνονται» εδώ «ζωντανοί» από το Mammoth fest 2021, που είχε διεξαχθεί στο Ακόντισμα της Νέας Καρβάλης, στην Καβάλα (ηχογράφηση από τις 10 Ιουλίου 2021). Λογικώς η line-up είναι αυτή που αναφέραμε πιο πάνω (το λέμε γιατί στο οπισθόφυλλο δεν αναφέρονται τα μέλη του γκρουπ), ενώ η εγγραφή είναι αρκετά καλή για ένα ελληνικό rock live, που έχει στηθεί σ’ έναν χώρο σ’ έναν μαγικό χώρο, εκεί στην ανατολική Μακεδονία.
Ένα δεύτερο που πρέπει να πούμε έχει να κάνει με το σετ του συγκροτήματος, το οποίο, ως τίτλοι, είναι γνωστό από τα δύο προηγούμενα στούντιο άλμπουμ του. Όλα τα κομμάτια του live, και τα οκτώ, προέρχονται από τα άλμπουμ του 2017 και του 2019.
Τώρα, βεβαίως, δεν μπορώ να θυμηθώ πως ηχούσαν εκείνα, ώστε να διαπιστωθεί αν εδώ υπάρχουν διαφοροποιήσεις στις αποδόσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικώς κάτι – κάτι σοβαρό. Τον δίσκο, το “Live at Mammothefest 2021”, τον ακούς σαν κάτι καινούριο (όπως και είναι) και τον κρίνεις ως τέτοιο, σε σχέση με το τώρα και όχι σε σχέση με το χθες.
Τέλος πάντων κι επειδή έψαξα και βρήκα τι ακριβώς είχα γράψει για το “Distant Shores”, του 2019 –εν ολίγοις είχα εκφράσει κάποιες ενστάσεις σε σχέση με το υλικό του γκρουπ και με το πώς θα μπορούσε να «κάτσει» πιο άνετα στο αυτί– εδώ δεν ακούω κάτι, που να με οδηγεί σε ανάλογες σκέψεις.
Σίγουρα οι Dead Ends είναι βελτιωμένοι, με ήχο πιο συμπαγή και αποφασιστικό και με τις συνθέσεις τους, τα τραγούδια τους, να ακούγονται πολύ κοντά στο ύφος του psychedelic rock, ενίοτε και της γκαραζοψυχεδέλειας (“Black kiss”), χωρίς ιδιαίτερα ζητήματα όσον αφορά στην ανάπτυξη των μελωδιών, στην ενσωμάτωση των παραδοσιακών στοιχείων, όπως και στην χρήση των φωνών και των φωνητικών στα passages, ενώ υπάρχει και μία γενική ηχητική αίσθηση (και σε σχέση με το όργανο, αλλά όχι μόνον), που παραπέμπει στους Doors – κάτι που το λέμε για καλό φυσικά.
Γενικώς είναι ωραία εδώ τα πράγματα, για το συγκρότημα από την Καβάλα, που μπορεί να βιάζεται να ηχογραφήσει ένα live, αποδεικνύοντας, όμως, πως παρά το λίγο, δικό του, πρωτότυπο ρεπερτόριο, έχει τον τρόπο να το μετατρέπει σε πολύ.
Επαφή: www.soundeffect-records.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 516

26/6/2023 

Όλα τα κιόσκια των κομμάτων στην πλατεία είναι κλειστά, εκτός του ΚΚΕ. 
Οι σύντροφοι εξακολουθούν να δίνουν προεκλογικά φυλλάδια, να πουλάνε Ριζοσπάστη, να έχουν ανοιχτό τον κουμπαρά, για την στήριξη του κόμματος, ενώ δεν λείπει και το πολιτικό ψηστήρι. Είναι δε πάντα έτοιμοι να συζητήσουν από τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τις εκλογές του '46, μέχρι το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και την οπορτουνιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ, στα χρόνια του '80. Άμα, δε, τους πεις... ρε παιδιά γιατί δεν τα μαζεύετε, οι εκλογές τελείωσαν... σε κοιτάνε σαν Αρειανό. Το πιο πιθανό είναι να μην μαζέψουν τίποτα, για να τα έχουν έτοιμα το Σεπτέμβρη για τις δημοτικές...

Πάντως κούπες δεν είχανε, για ν' αγοράσω... Μάλλον υπάρχει έλλειψη...

26/6/2023
Νομίζω πως ένα από τα πρώτα νομοσχέδια της νέας κυβέρνησης της ΝΔ θα πρέπει να είναι εκείνο που θα ξεκαθαρίζει το τοπίο σε σχέση με τις φωτιές στις συναυλίες του «έντεχνου». Σε τι κόσμο στέλνουμε τα παιδιά μας Κυριάκο Μητσοτάκη;
Επίσης, εμείς εδώ πέρα, που γράφουμε συχνά για πεθαμένους, παρακαλάμε να μην πήξει ο πρόεδρος του ΣΕΗ, στις επιτροπές των επιτροπών της Ζωής, και μας αφήσει στα κρύα του λουτρού σε σχέση με τις αναγγελίες των θανάτων. Προστασία στην ενημέρωση...

26/6/2023
Το σκηνικό στα πάνω κλιμάκια θυμίζει το ξεκίνημα της μεταπολίτευσης με Ένωση Κέντρου και Πασόκ (ουσιαστικά με μία ανύπαρκτη αντιπολίτευση στην παντοκρατορία Καραμανλή), ενώ στα κάτω κλιμάκια θυμίζει τα σκληρά μνημονιακά χρόνια (με την επανεμφάνιση της χρυσαυγής, κάτω από άλλους μανδύες).
Δύο κόμματα στο χώρο της κεντροαριστεράς δεν νοούνται, το ένα θα φάει το άλλο. Το καλύτερο βεβαίως θα ήταν να φαγωθούν και τα δύο, και να ξεπεταχθεί κάτι καινούριο... πιο αποφασισμένο για συγκρούσεις και πιο ριζοσπαστικό (πράγμα δύσκολο).
Αν ο Σύριζα θέλει να επιβιώσει θα πρέπει να εμπνεύσει, όπως ενέπνευσε το Πασόκ στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Θα πρέπει να βρει τα δικά του «έξω οι βάσεις του θανάτου», «με δημοψήφισμα στην ΕΟΚ» κτλ. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς υλοποίησε το Πασόκ απ’ αυτά, μετά το 1981, αλλά το πώς αυτά τα συνθήματα συσπείρωσαν τον κόσμο της Αριστεράς και του έδειξαν μια διέξοδο.
Αν ο Σύριζα δεν τοποθετηθεί σθεναρά απέναντι στις νέες προκλήσεις, με εντελώς διακριτό προοδευτικό λόγο, που να αφορά στην ελληνική πραγματικότητα και όχι με εισαγόμενα εξ Εσπερίας σούξου-μούξου-μανταλάκια, μπορεί και να έχει κάποια ελπίδα ανάκαμψης – αν και το παρελθόν του θα παραμένει πάντα ένα βαρίδι.

26/6/2023
Το «μεγάλο γεγονός» της πρώτης τετραετίας Μητσοτάκ δεν ήταν τα Τέμπη, ούτε οι υποκλοπές, ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ούτε ό,τι μπορεί να βάζει ο καθένας στο μυαλό του, αλλά η πανδημία.
Η ΝΔ κρύφτηκε πίσω από την κόβιντ, και για να μην ξεδιπλώσει την αντικοινωνική πολιτική της (θα έχει την ευκαιρία να το κάνει τώρα, σιγά-σιγά), μα και για να την αντικαταστήσει από τις επιδοματικές πολιτικές (που ήταν φυσικά ένα κακέκτυπο αντιλήψεων και πρακτικών της αριστεράς). Εμφανίστηκε δηλαδή μ’ ένα δήθεν κοινωνικό πρόσωπο, υφαρπάζοντας, συγχρόνως, ένα διαχρονικά ισχυρό χαρτί της αριστεράς.
Από την άλλη η αριστερά υπέκυψε στην υγειονομική τρομοκρατία και στην διασπορά του ανεξέλεγκτου φόβου – αντί να υποστηρίξει μία περισσότερο ανοιχτή κοινωνία και πολιτική. Σύρθηκε πίσω από τα χειρότερα λοκντάουν, με τις φασιστικές και εν πολλοίς ακατανόητες απαγορεύσεις, σπρώχνοντας κατ’ ουσίαν τον κόσμο προς τους ελληνόψυχους, τους παρεκκλησιαστικούς και τους συνομωσιολόγους.
Η ενίσχυση της ακροδεξιάς, στις κάλπες, δεν είναι άμοιρη του πώς τοποθετήθηκε η αριστερά απέναντι στο μεγάλο θέμα της πανδημίας.

26/6/2023
Αριστερά που ψηφίζει και υποστηρίζει μνημόνια, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, παράδοση αναπτυξιακών πυλώνων (ΔΕΗ κ.λπ.) σε ουρανοκατέβατους καινοτόμους, που κόβει μισθούς και συντάξεις, που δεν αποκαθιστά γενναία τις αδικίες, που δεν καταργεί τον ΕΝΦΙΑ, που ψηφίζει σωρηδόν νομοσχέδια της δεξιάς (μικρά και μεγαλύτερα), που θα ασκούσε χειρότερη και πιο φοβική περιοριστική πολιτική, με ανεξέλεγκτη καταπάτηση δικαιωμάτων στα χρόνια της πανδημίας, με τα ίδια ή και χειρότερα αποτελέσματα (απ’ αυτά τα καταστροφικά της δεξιάς) και που στα εθνικά θέματα παίρνει γραμμή από τον αμερικάνικο παράγοντα δεν έχει και πολύ νόημα να υπάρχει. Τη δουλειά της την κάνει μια χαρά και η ΝΔ.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 515

25/6/2023
Προτιμώ να το διαβάζω. Δώρα Σιτζάνη «Άγγελος Δραπέτης» [Gutenberg, 1981]

24/6/2023

Κανένα προγκρέσιβ συγκρότημα από τα παλιά χρόνια, που να επανασυνδέθηκε κάποια στιγμή, δεν κατόρθωσε να φτιάξει τέτοιο τραγούδι - καλύτερο, δηλαδή, από κείνα που έφτιαχνε στο ξεκίνημά του.
Και όλο το άλμπουμ είναι τρομερό, και ήταν η αιτία, το άλμπουμ, ώστε να πάω και να τους δω live στο Λυκαβηττό, τo 2005... Συναυλίες πάω, όταν οι δίσκοι το επιβάλλουν.
[απίστευτος συνδυασμός κλασικού ήχου VdGG και Canterbury sound]

24/6/2023
Peter Brötzmann (6 March 1941 – 22 June 2023)

23/6/2023
Η Έλενα είναι μια καθηγήτρια Χημείας που έχει ζήσει όλη της τη ζωή στη σκιά της μητέρας της, η οποία πάντα τη χειραγωγούσε και τη γέμιζε με φόβους – ειδικά κατά των ανδρών, για να την κρατήσει κοντά της.
Όταν πεθαίνει η μητέρα της, η Έλενα θα παραμείνει μόνη και συντριμμένη, ζητώντας βοήθεια από την καλύτερή της φίλη και συνάδελφό της στο σχολείο όπου εργάζεται, την Κλάρα – η οποία κρατούσε κρυφά ένα παθιασμένο και έντονο συναίσθημα για κείνη, παρά το γεγονός πως η Έλενα την έβλεπε μόνο σαν φίλη. Και ήταν τότε, όταν η Έλενα τής ζητά να ζήσει μαζί της, ώστε να μετριάσει τη μοναξιά της, με την Κλάρα να το δέχεται με χαρά.
Κάποια στιγμή ένας συμβολαιογράφος δίνει στην Έλενα ένα έγγραφο. Είναι ένα γράμμα της μητέρας της, που την καθιστά κληρονόμο της περιουσίας της. Η Έλενα είναι εκατομμυριούχος, αλλά εξακολουθεί να είναι λυπημένη, διατηρώντας έναν απλό τρόπο ζωής, ρουτινιάρικο, χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες, συνεχίζοντας να διδάσκει στο σχολείο, που δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο για κείνη. Βασικά, βρίσκεται σε μια φάση, που, λόγω ηλικίας, δεν μπορεί να αξιώσει κάτι περισσότερο από τη ζωή της...
Με πίεση από τον διευθυντή του σχολείου η Έλενα θα πάρει μια άδεια, για να πάει μόνη της διακοπές. Τότε είναι που γνωρίζει τον Βίκτωρα, έναν ελκυστικό χήρο, που ισχυρίζεται ότι είναι πλούσιος. Σύντομα οι δυο τους ερωτεύονται και παντρεύονται.
Η Έλενα επιστρέφει στο σπίτι της άλλος άνθρωπος, με άλλη ψυχολογία και κυρίως μ’ ένα σύζυγο. Η Κλάρα, πληγωμένη και ζηλιάρα, δεν εμπιστεύεται τον Βίκτωρα, για τον οποίον νομίζει πως είναι απατεώνας, εποφθαλμιώντας μόνο τα λεφτά της φίλης της. Έτσι, η σχέση ανάμεσα στον Βίκτωρα και την Κλάρα θα γίνει εχθρική. Όμως η Έλενα, που είναι ερωτευμένη με τον άντρα της, δεν διστάζει να διώξει την Κλάρα από το σπίτι...
Σ΄ εκείνη τη φάση η Έλενα αρχίζει να λαμβάνει μερικά ανώνυμα γράμματα, που την προειδοποιούν ότι βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο, εξαιτίας του Βίκτωρα. Ο οποίος Βίκτωρ ξοδεύει αλόγιστα τα χρήματα τής Έλενας, ισχυριζόμενος ότι θα τα επιστρέψει, μόλις λάβει το έμβασμα όλων των χρημάτων του από το εξωτερικό – που φαίνεται, όμως, να μην φτάνει ποτέ. Επίσης (ο Βίκτωρ) αγοράζει δύο ασφαλιστήρια συμβόλαια ζωής, το ένα για την Έλενα και το άλλο για τον εαυτό του, πιέζοντας την Έλενα να το υπογράψει.

Μετά από ένα ατύχημα που της συμβαίνει στο σπίτι, η Έλενα βγάζει το συμπέρασμα πως ο Βίκτωρ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας απατεώνας, που προσπαθεί να τη σκοτώσει, για να εισπράξει την ασφάλεια ζωής της και τρομοκρατημένη, έτσι όπως είναι, τον σκοτώνει εκείνη! Τον δηλητηριάζει, ενώ ο φόνος φαίνεται σαν φυσιολογικός θάνατος.
Λίγο μετά το θάνατο του Βίκτωρα η Έλενα επικοινωνεί με την δικηγόρο του, που χειριζόταν τις υποθέσεις του, η οποία την ενημερώνει πως η περιουσία τού άντρα της έχει μεταφερθεί πλέον στο Μεξικό και πως μπορεί να την εισπράξει!
Η Έλενα, συνειδητοποιώντας πως δολοφόνησε τον άντρα που αγαπούσε, που ήταν επίσης αληθινά πλούσιος, πέφτει σε απόγνωση, ανακαλύπτοντας πως δύο από τους μαθητές της, η κόρη του διευθυντή του σχολείου και ο φίλος της, ήταν υπεύθυνοι για την αποστολή των ανώνυμων επιστολών, που ενοχοποιούσαν τον Βίκτωρα.
Οι δύο μαθητές, επειδή φοβούνται μην τιμωρηθούν, ομολογούν πως η μόνη τους πρόθεση ήταν να κάνουν μια φάρσα στην Έλενα, για να την εκδικηθούν για μια τιμωρία που τους είχε βάλει. Η Έλενα κάνει πως τους πιστεύει, αλλά τους λέει πως για να τους περάσει στο μάθημα θα πρέπει να κάνουν ένα πείραμα, με αντιδραστήρια που θα τους δώσει εκείνη, ώστε να αποδείξουν ότι ξέρουν από Χημεία. Οι μαθητές κάνουν το πείραμα, όμως κάποια ουσία εκρήγνυται κι εκείνοι σκοτώνονται!
Τότε η Κλάρα, που πάντα έβλεπε αλλιώς την Έλενα, της εξομολογείται πως ήθελε να την χωρίσει από τον άντρα της, επειδή την αγαπούσε αληθινά. Στην κατάσταση που είναι όμως η Έλενα την σκοτώνει κι εκείνη, καταρρέοντας, συντριμμένη, δίπλα στο νεκρό σώμα της φίλης της, ενώ από το υπερπέραν ακούγεται η φωνή τής πεθαμένης μητέρας της να της λέει πως δεν πρέπει, στη ζωή της, να αγαπήσει ποτέ κανέναν...
[τι να μας πει τώρα ο Δαλιανίδης...]

23/6/2023
Παρότι έχω παρακολουθήσει μερικές εκατοντάδες συναυλίες, σε ανοιχτούς ή κλειστούς χώρους, από το 1979 και πέρα, για ελάχιστες έχω γράψει κείμενα αμέσως μετά. Και βασικά επειδή μου ζητήθηκαν.
Θυμάμαι πως είχα γράψει κάτι μετά από την πρώτη συναυλία του Ennio Morricone, το 2005, στο Jazz & Τζαζ, ενώ ελάχιστες φορές έχω γράψει για συναυλίες παλιές, στις όποιες παραβρέθηκα (είχα γράψει σχετικά πρόσφατα στο lifo.gr για το afro-reggae φεστιβάλ στον Άλιμο, το 1988).
Έχω τουλάχιστον τρεις σακούλες, γεμάτες με εισιτήρια και προγράμματα από συναυλίες – ντοκουμέντα δηλαδή, τα οποία χρησιμοποιώ όταν υπάρχει κάποιος λόγος. Θέλω να πω μ’ αυτό πως τις συναυλίες που έχω δει, τα live που έχω δει, θα τα αντιμετωπίσω, στην πορεία, μέσα στο πνεύμα της δουλειάς, όταν υπάρξει αφορμή.
Φυσικά, έχω γράψει πάμπολλα άρθρα για συναυλίες και εκδηλώσεις, στις οποίες... δεν ήμουν εκεί (Louis Armstrong, Rolling Stones ’67, Isle of Wight, Osibisa, Cat Stevens, Ολυμπιάδες Τραγουδιού, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ’72 κ.λπ.), αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Αν κάτι με ενοχλεί στις συναυλίες είναι η φάση τού «ήμουν κι εγώ εκεί», που την θεωρώ παραπλανητική και παιδαριώδη.
Παραπλανητική, γιατί δίνει σε κάποιους την εντύπωση πως έκανες κάτι πολύ σημαντικό, και πως όποιος τελικά δεν το έκανε, μαζί σου, έχει χάσει κάτι από τη ζωή του – τρίχες!
Δεν μου αρέσει να περνάω στους άλλους ενοχικές σκέψεις, και ακόμη την αίσθηση ότι... είμαι μέσα στα πράγματα την ώρα που συμβαίνουν (ακόμη και όταν είμαι), γιατί το θεωρώ επικίνδυνο και εν τέλει παιδαριώδες (είναι σαν προσπορίζω bonus στον εαυτό μου, σαν να αυτοθαυμάζομαι, υποτιμώντας και οικτίροντας όσους δεν ήταν εκεί).
Και κάτι ακόμη. Το review μιας συναυλίας έχει νόημα, όταν κάνεις κριτική στον καλλιτέχνη. Να διαβάσει αυτά που γράφεις (αν είναι Έλληνας), να προσέξει τα λάθη και τις αβλεψίες του και να τα διορθώσει, ενδεχομένως, στην επόμενη εμφάνισή του. Για τον ίδιο λόγο κάνεις review και σε μια θεατρική παράσταση ή και σ’ ένα δίσκο ακόμη. Να ψάξεις και να δεις τι δεν πήγε καλά, και τι πρέπει να γίνει ώστε να πάει καλύτερα στο μέλλον.
Η αντίληψη που λέει... να γράψω, για να πω πόσο ουάου πέρασα, ακόμη κι αν συνέβη... για μένα είναι παντελώς ανούσια.
[παλιό ποστ, ανανεωμένο είναι αυτό]

22/6/2023
Δεν κλαίμε για 5 ματαιόδοξους φραγκάτους. Κλαίμε μόνο για ανθρώπους σαν κι εμάς, που το αξίζουν.

21/6/2023
Ένα από τα μεγαλύτερα ποπ συγκροτήματα. The Grass Roots…
https://www.youtube.com/watch?v=h8F7LtzeQEE

20/6/2023
Artwoods: I’m Looking For A Saxophonist Doubling French Horn Wearing Size 37 Boots
https://www.youtube.com/watch?v=q3PBXHw3ZJM

20/6/2023
>>Μητσοτάκης: Οσο καλύτερο το αποτέλεσμα τόσο πιο βαριά η ευθύνη -Θα είμαστε εμείς αντιπολίτευση του εαυτού μας<<
Τελικά, τζάμπα θα πάμε να ψηφίσουμε. Τα κάνουν όλα και συμφέρουν...

20/6/2023
Πάντως, εδώ που τα λέμε, εγώ το αποκλείω να μην ήξερε η δεξά πως οι Ευθυμάκηδες, οι Στασινοί κ.λπ. ήταν ανύπαρκτα πρόσωπα.
Σίγουρα θα τους είχαν καλέσει από τα γραφεία για καφέ, να δούνε πώς θα μπορούσε να βελτιώσουν τα επικοινωνιακά του κόμματος ή και να πλαισιώσουν ακόμη-ακόμη τα ψηφοδέλτια... αλλά εκείνοι, μη βγαίνοντας στα τηλέφωνα και στέλνοντας μόνο φαξ με όρκους και πίστη στο... δημοσιογραφικό καθήκον, θα κίνησαν οπωσδήποτε υποψίες...

19/6/2023
Ρε πήρατε όλα τα βάγια, εκεί στην Πάτρα, και τα ρίξατε του Μωυσή; Να δω τι θα βάλετε στις φακές την Τετάρτη...

19/6/2023
>>Να εκδοθεί στην Πολωνία ο ύποπτος της γυναικοκτονίας στην Κω για να λάβει «την υψηλότερη δυνατή τιμωρία» ζητά ο πρωθυπουργός της χώρας, Ματέους Μοραβιέτσκι<<
Πουλάει λαϊκίστικη μαυρίλα στους συμπατριώτες του ο ακροδεξιός πολωνός ΠΘ. Πάντως από Δευτέρα δύο κυβερνήσεις με παρόμοιες (ακροδεξιές) αντιλήψεις στο μεταναστευτικό θα μπορούν να συνεννοηθούν καλύτερα επί του θέματος...

19/6/2023
Εγώ δεν πιστεύω ότι ο Δαλιανίδης είναι παρεξηγημένος σκηνοθέτης και ότι κάποια στιγμή πρέπει να αποκατασταθεί. Ποιος... ο άνθρωπος που έβαλε στους «Επικίνδυνους» τη Φίνου να ερωτεύεται τον βιαστή της Μιχαλόπουλο, καταφεύγοντας σε ψυχαναλυτικές γελοιότητες, προκειμένου να αιτιολογήσει τους βιασμούς του Ν. Παπαδόπουλου στα «Ισόβια».
Βασικά ο άνθρωπος ήταν υπέρ το δέον απλοϊκός, παρότι στα σίξτις ανακάτεψε με κάποια τάξη τους μύθους της αρχαίας τραγωδίας, σχηματίζοντας κάποια ψιλο-ενδιαφέροντα σενάρια. Ο κινηματογράφος του, όμως, σε γενικές γραμμές, ήταν τελείως μικροαστικός (ακόμη και στις κωμωδίες), αθεράπευτα ενοχικός και διόλου απελευθερωτικός.

Όση δύναμη έχει μια σκηνή ομαδικού σεξ, στρέιτ, γκέι και λεσβιακού, στους «Κυνηγημένους Εραστές» του Ευστρατιάδη, εκεί όπου Γκιζέλα Ντάλι, Έφη Πλούμπη, Λευτέρης Γυφτόπουλος και Γιώργος Γκιντής γίνονται μαλλιά-κουβάρια, δεν έχει όλο το σινεμά του Δαλιανίδη.

18/6/2023
Κάθε μέρα σχεδόν απομακρύνονται υποψήφιοι από τα ψηφοδέλτια των κομμάτων (σχεδόν όλων των κομμάτων). Σήμερα, και μέχρι το μεσημέρι, αποσύρθηκε ο μουσουλμάνος της δεξιάς, αλλά κι ένας του κινάλ (λόγω της υπόθεσης Βαλυράκη). Υιοθετώντας διαδικασίες της πλάκας, στην ανάδειξη των υποψηφίων, τα κόμματα δείχνουν κατ’ αρχάς πόσο σέβονται την ίδια τη δημοκρατία, μα και πόσο «έτοιμα» είναι για να... επανορθώσουν, απεμπολώντας κάθε ίχνος σοβαρότητας και αξιοπιστίας. Κόμματα της πλάκας, με εσωκομματικές διαδικασίες για γέλια, που συμπεριφέρονται λες και κάνουν αγγαρεία, συμβολίζοντας αν θέλετε και τη γενικότερη διάλυση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας.

18/6/2023
Τελικά από τους 105 ναυαγούς που επέζησαν διέσωσε κανέναν το λιμενικό ή όλους τους διέσωσε η θαλαμηγός;

GREEN WAS GREENER, MAZOHA, ΓΙΑΓΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΗΣ / COTI K. / ΤΣΙΚΟ: τρία νέα δυνατά άλμπουμ από την Inner Ear – psychedelic, punk και folk-improvised ηχοχρώματα, που δείχνουν το πλάτος των επιλογών της εταιρείας

Η επένδυση που γίνεται στα «απαιτητικά» ελληνικά ονόματα από την Inner Ear και απ’ όλες τις κατά καιρούς παράλληλες ετικέτες της, είναι μοναδική στο χώρο της σύγχρονης εγχώριας δισκογραφίας. Η εταιρεία από την Πάτρα, μια 15ετία μετά, εξακολουθεί να κρατάει ψηλά τη σημαία...

GREEN WAS GREENER: Love Divine [Inner Ear, 2023]
Οι Green Was Greener, τελικώς, δεν είναι συγκρότημα... είναι ο Θωμάς Στρατάκης. Ο άνθρωπος αυτός γράφει όλα τα κομμάτια, τα τραγουδά κιόλας, ενώ ακόμη παίζει όλα τα όργανα, συμμετέχοντας στην παραγωγή και τη μείξη –του πιο πρόσφατου άλμπουμ του, που αποκαλείται “Love Divine”– αν και απ’ όσα ακούμε στο νέο δίσκο του ο Στρατάκης δεν είναι εντελώς μόνος του, καθώς δέχεται βοήθειες σε φωνητικά, ακουστικές κιθάρες και μπάσο (Νίκος Βογιατζάκης).
Το “Love Divine” είναι ένα καλό άλμπουμ ή και πολύ καλό, και μάλλον ευχάριστο, αν κρίνουμε από το πώς ακριβώς ηχούν τα τραγούδια του Στρατάκη (οι μουσικές) και όχι, αναγκαστικώς, τα λόγια.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “Generation”, που διαθέτει psych χρώματα, ψευδοέγχορδα από πλήκτρα και έντονο drumming στην πορεία. Σαν τραγούδι θα το πεις ποπ, και ως «άνοιγμα» θα το θεωρήσεις καλό.
Το “Running free” είναι κομμάτι με hook, πάντα σε ποπ κατεύθυνση, περιγράφοντας μια σχέση σε κρίση. Έχει τα πλήκτρα μπροστά, είναι πολύ καλό, αλλά το τελείωμά του δεν είναι αντάξιο της συνολικής «εικόνας» του.
Η εισαγωγή στο “Infinity” (ένα ερωτικό κομμάτι βασικά), μαζί με την πρώτη στροφή, που επαναλαμβάνεται, φέρνει στη μνήμη παλαιά british psychedelia (The End), αλλά το τραγούδι γενικώς είναι μονότονο, στηριγμένο σε μικρές επαναλαμβανόμενες φράσεις.
Αρκετά ενδιαφέρον είναι το Α4 “No shape” (που επίσης περιστρέφεται γύρω από θέματα σχέσης), αν και στην ενοργάνωσή του θα μπορούσε να ήταν περισσότερο εμπλουτισμένο.
Ένα κάπως περισσότερο παιγνιδιάρικο, πειραματικό και λίγο χαοτικό track είναι το σύντομο σε διάρκεια “Someday pt.II”, με το “Going down”, να κλείνει την πλευρά πολύ γόνιμα (ένα από τα ωραιότερα του LP), προβάλλοντας πολλά πλήκτρα και δύσθυμους στίχους.
Η Side B θα ξεκινήσει με το “Emma”, ένα ευχάριστο (εξωτερικώς) τραγούδι, παρά την βαριά στιχουργική (γύρω από την προβληματική λειτουργικότητα μιας οικογένειας), με ωραίο ρεφρέν και ακόμη ωραιότερες «γέφυρες» από τα πλήκτρα.
Ερωτικό τραγούδι είναι το “My love” (φαίνεται και από τον τίτλο του εξάλλου), κάπως psych, κάπως μονότονο και ελαφρώς Barrett-ικό.
Το “Someday” αλλάζει «πρόσωπα» στη διαδρομή του. Πιο αφηγηματικό στην αρχή, πιο ζωηρό στη συνέχεια, ακόμη πιο έντονο περί την μέση του, ακουστικό προς το τέλος... Πρόκειται για ένα αισιόδοξο τραγούδι, περισσότερο φωτεινό από άλλα του δίσκου.
Το “Swimming with whales” είναι οργανικό, με πολλά πλήκτρα. Και ακούγεται κάπως σαν διάλειμμα, αφού διαρκεί μόλις 1:20.
Λίγο πριν από το τέλος του “Love Divine” των Green Was Greener είναι χαραγμένο το “Mirage”, ένα ωραίο ποπ τραγούδι, με καλά hooks, χωρίς φωνητικό ρεφρέν, αλλά με ρεφρέν από «γέφυρες» (πλήκτρα). Σίγουρα ένα από τα καλύτερα του δίσκου.
Ένας δίσκος που θα ολοκληρωθεί με το “Love define”, που είναι ένα από τα πιο «μαύρα» τραγούδια τού “Love Divine” και γι’ αυτό ίσως κάπου να απορείς – γιατί να μπήκε στην συγκεκριμένη θέση και όχι κάπου αλλού...
Ενδιαφέρον και κάτι περισσότερο ή και πολύ περισσότερο είναι και αυτό το LP των Green Was Greener. Ο Θωμάς Στρατάκης δεν είναι τυχαίος τραγουδοποιός.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/green-was-greener-mazoha-hairetis-coti-k-tsiko-3-nea-dynata-almpoym-apo-tin-inner-ear

LAMP OF THE UNIVERSE δύο άλμπουμ των ψυχεδελικών Νεοζηλανδών

LAMP OF THE UNIVERSE: The Akashic Field [Sound Effect Records, 2023]
Οι Lamp of The Universe, από το Hamilton της Νέας Ζηλανδίας, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση σύγχρονου psych «σχήματος». Βασικά πρόκειται για έναν άνθρωπο (γι’ αυτό έχουμε το «σχήματος» σε εισαγωγικά), τον Craig Williamson, ο οποίος συνθέτει, τραγουδά, παίζει όλα τα όργανα μόνος του, κάνοντας ηχογράφηση, μείξη και παραγωγή στους δίσκους του, που κυκλοφορούν σε διάφορα labels ανά τον κόσμο.

Το “The Akashic Field” είναι ένα από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ των Lamp of The Universe, αφού τυπώθηκε πέρυσι (2022) σε βινύλιο από την ολλανδική Headspin Records, ενώ τώρα (2023) κυκλοφορεί και σε CD από την ελληνική Sound Effect Records, έχοντας δύο επιπλέον tracks ως bonus. Η έκδοση είναι ωραία, έχοντας triple folded digipak, με τους στίχους τυπωμένους στα ανοίγματα.
Το “The Akashic Field” διαθέτει οκτώ κομμάτια μέσης διάρκειας (χονδρικώς 5λεπτα), τα οποία όλα μαζί αποτελούν ένα «σώμα». Εννοούμε πως ο δίσκος, ως άκουσμα είναι ιδιαιτέρως συμπαγής και στιβαρός, χωρίς εκπτώσεις, όσον αφορά στην... ψυχεδελικότητά του.
Οι Lamp of The Universe φέρνουν στην μνήμη πολλά και διάφορα ονόματα από το πλουσιότατο «χθες» του συγκεκριμένου ήχου – και κάποια απ’ αυτά τα ονόματα θα μπορούσε να είναι οι πιο complex Purple Overdose (των 90s κυρίως), όπως και διάφοροι καλλιτέχνες ή γκρουπ, που ηχογραφούσαν την ίδιαν εποχή για την σουηδική Xotic Mind (o S.T. Mikael π.χ.), ενώ δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε τους Bevis Frond βεβαίως ή ακόμη και τους Moffs του Tom Kazas, που επίσης ανακαλούνται (τουλάχιστον στους οριενταλισμούς του Craig Williamson).
Θέλουμε να πούμε με αυτά πως ο νεοζηλανδός μουσικός είναι περισσότερο κοντά, ηχητικώς, σε κάποια ονόματα ας-τα-πούμε-του-καιρού-του, παρά στα κλασικά ακούσματα των sixties, που βεβαίως υπάρχουν μέσα σε όλα τα μεταγενέστερα.
Βασικά, το παιγνίδι εδώ γίνεται με τις κιθάρες, που σκάνε από διάφορες κατευθύνσεις, βεβαίως σε lead και ρυθμικούς ρόλους, και με διάφορα επιμέρους ηχοχρώματα, δημιουργώντας πολύ έντονες καταστάσεις. Το ίδιο έντονα, εν τω μεταξύ, είναι ηχογραφημένο και το ρυθμικό τμήμα, όπως και οι φωνές και τα πάντα τέλος πάντων στο “The Akashic Field” – με το άκουσμα να κινείται στο κόκκινο, και ενίοτε στο όριο της παραμόρφωσης.
Προφανώς αυτός ο τσιτωμένος ήχος ήταν στις επιδιώξεις των Lamp of The Universe, προκειμένου να επιτευχθεί το «χάσιμο», με όρους βαρείς και πυρηνικούς και όχι με όρους folk, pop και τα λοιπά.
Βεβαίως, εδώ, υπάρχουν κι άλλα όργανα στην εγγραφή, κάποια πλήκτρα ή και σιτάρ (“Mystic circle”), όπως και ποικίλα εφφέ, αλλά το βασικά εκτόπισμα το παρέχουν οι κιθάρες.
Ενδιαφέρον, περαιτέρω, στην περίπτωση των Lamp of The Universe (Craig Williamson) και του “The Akashic Field” έχουν και τα λόγια, που έχουν μυστικιστικές, θρησκευτικές, μαγικές και φιλοσοφικές αναφορές, δημιουργώντας τα σωστά vibes και αυτά από την μεριά τους, ενώ εξόχως ενδιαφέροντα είναι και τα δύο bonus tracks, εκεί στο τέλος, που διαθέτουν πιο πολλά πλήκτρα και ακόμη πιο σφοδρή λυσεργική αποτύπωση.
Γενικώς, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σκληρά «ταγμένο» psych άλμπουμ, που θα ενθουσιάσει τους φίλους του είδους.

LAMP OF THE UNIVERSE: The Cosmic Union [Sound Effect Records, 2023]
H Sound Effect Records θέτει σε CD-κυκλοφορία, παραλλήλως με το “The Akashic Field”, και το πρώτο άλμπουμ των Lamp of The Universe (Craig Williamson), που είχε κυκλοφορήσει το 2001 από την νεοζηλανδική εταιρεία Cranium Music. Ο τίτλος του είναι “The Cosmic Union” και περιλαμβάνει τα οκτώ βασικά tracks της πρώτης έκδοσης, συν δύο bonus.
O ήχος εδώ είναι βεβαίως διαφορετικός, αν και επίσης δυναμικός, καθώς στηρίζεται και σε ακουστικά όργανα (ακουστικές κιθάρες, σιτάρ, φλάουτο, ποικίλα κρουστά), χωρίς να παραλείπονται και τα ηλεκτρικά βεβαίως (ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, σύνθια), με τα εφφέ να κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους, και με το «χάσιμο» να είναι επίσης εξακολουθητικό, μέσα από συνθέσεις απαιτητικές και δαιδαλώδεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως από την πρώτη-πρώτη εμφάνισή του ο Craig Williamson «το έχει», όπως λέμε, διαθέτοντας, σαν μουσικός, όλες τις... ψυχεδελικές προϋποθέσεις, ώστε να διαπρέψει. Και όχι στην πορεία, μα από την αρχή.
Το “The Cosmic Union” έχει κομμάτια με αυξημένες διάρκειες (7λεπτα, 8λεπτα, 9λεπτα, συν δύο 4λεπτα), κάτι που σημαίνει πως η ανάγκη για εκτεταμένες περιδινήσεις καθίσταται υποχρεωτική, με τον Williamson να τοποθετείται στο κέντρο ενός ηχητικού κόσμου συνεχών μεταμορφώσεων τον οποίον χοντρικώς καθορίζουν τα εξοντωτικά και... σαλεμένα lead παιξίματα και τα σχετικώς μονότονα ρυθμικά.
Έτσι, πάνω σε επαναλαμβανόμενες ρυθμικές βάσεις, που έχουν από μόνες τους τη δύναμη να σε παρασύρουν στην έκσταση, τοποθετούνται πυρετικοί και ακαταπόνητοι κιθαρισμοί (“In the mystic light”), μαζί με πληθώρα εφφέ, δημιουργώντας συναρπαστικές ηχητικές περιπέτειες. 
Φυσικά και υπάρχουν «κοσμικά» κομμάτια εδώ (που να διαθέτουν krautrock «χάσιμο» εννοούμε), όπως το θαυμάσιο “Freedom in your mind”, αλλά υπάρχουν και περισσότερο kraut-folk (“Her cosmic light”), psych-pop / σιταρ-όπληκτα (“What love can bring”) κ.λπ.
Γενικώς ποικιλία, με τα bonus tracks, εκεί στο τέλος, να προσφέρουν πληθωρικά indian-vibes, τόσο σε ακουστικές όσο και σε ηλεκτρικές κατευθύνσεις.
Πολύ καλό άλμπουμ, που οπωσδήποτε αξίζει να προβληθεί και να επανεκτιμηθεί, 22 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του.
Επαφή: www.soundeffect-records.gr

HOWLIN’ SUN, THE UPLAND BAND, JUDITH PARTS γκρουπ και καλλιτέχνες από Νορβηγία, Γερμανία και Εσθονία

HOWLIN’ SUN: Maxime [Apollon Records]
Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Το σημερινό Bergen της Νορβηγίας μοιάζει κάπως σαν την... πρωτεύουσα του rock των 70s. Όλα τα παρακλάδια του progressive, του avant, του folk και του hard rock αναπτύσσονται στην πόλη, για να γίνουν γνωστά συν τω χρόνω σε όλη την Ευρώπη.

Να, ας πάρουμε τώρα τους Howlin’ Sun, ένα καινούριο γκρουπ της νορβηγικής πόλης που ομνύει στο hard rock των early seventies. Δύο κιθαρίστες, ο Tor Erik Bjelde, που τραγουδάει κιόλας και ο Mangus Gullachsen, κι ένα ρυθμικό τμήμα, δηλαδή ο μπασίστας Pieter Ten Napel και ο ντράμερ Torgrim K. Nåmdal είναι αρκετοί να δημιουργήσουν αυτό τον... ακατέργαστο ήχο, που χρωστά πολλά σε συγκροτήματα τύπου Three Man Army, Leaf Hound, Legend (τους αναφέρουμε για τις περισσότερο αμερικάνικες αναφορές τους) και τ’ ανάλογα, δίχως να απολείπουν από τις επιρροές των Νορβηγών και πιο major groups, σαν τους Led Zeppelin ή τους Bad Company. Εντάξει, στο “Maxime”, υπάρχουν και οι guests σε μπάσο, φωνητικά, όργανο, πλήκτρα και σαξόφωνο, αλλά η συνεισφορά όλων αυτών είναι μικρή και, πρακτικώς, δεν αλλάζει ο ήχος του γκρουπ.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι αν οι συνθέσεις και τα τραγούδια των Howlin’ Sun έχουν τα φόντα, ώστε να τοποθετηθούν κάπου ανάμεσα σ’ εκείνα των παλαιών βρετανικών γκρουπ ή αν αποτελούν μια καρικατούρα τους, δίχως μια κάποια «προσωπικότητα».
Το πρώτο συμβαίνει. Οι Howlin’ Sun καταφέρνουν να φτιάξουν ωραία τραγούδια σ’ αυτό το στυλ εκμεταλλευόμενοι με δημιουργικό τρόπο τις αναφορές τους, δίχως να πέφτουν στις «στονεράδικες» παγίδες.
Μένουν πιστοί δηλαδή στην κλασική «σκληρή» ρυθμολογία, δίχως ιδιαίτερη κατάχρηση στα riffs και με σύντομα, αλλά επαρκή soli επιχειρούν να μεταφέρουν στο σήμερα τα vibes των seventies, στηρίζοντας σπουδαία σκληρά τραγούδια σαν τα “Let’s go steady”, “All night long”, “Be mine” κ.λπ.
Hard rock, λοιπόν, δυνατό και αφοπλιστικό, από μια μπάντα, που μπορεί να πάει παρακάτω...
Επαφή: www.apollonrecords.no

THE UPLAND BAND: Living in Paradise [Kapitän Platte, 2023]
Κατ’ ευφημισμόν μπάντα είναι η Upland Band, αφού βασικά πρόκειται για μια one-man band, την οποίαν οδηγεί ο Michael Beckett, ο οποίος εμφανίζεται κατά καιρούς με τα ονόματα KPT.Michi.Gan, Trip Shrubb, συμμετέχοντας επίσης σε ποικίλα σχήματα (Super Reverb, The Beautiful New Born Children, The Eightfold Model, Tuesday Weld κ.λπ.).
Τέλος πάνων ο άνθρωπος αυτός έχει μια έντονη παρουσία στην γερμανική ροκ σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες, συνεχίζοντας να δημιουργεί συγκροτήματα, projects και δίσκους.
Ο τελευταίος απ’ αυτούς αποκαλείται “Living in Paradise” και αποτελείται από εννέα tracks, τα οποία κινούνται σε ποπ και ροκ δρόμους.
Είναι δύσκολο να περιγράψεις ακριβώς το στυλ της Upland Band, αλλά σίγουρα σ’ αυτό εμφιλοχωρούν στοιχεία ροκ και ποπ απ’ όλες τις βασικές δεκαετίες (60s-90s).
Υπάρχουν λοιπόν ουκ ολίγες ψυχεδελικές αναφορές, εδώ, που, στις καλύτερες των περιπτώσεων, είναι υπεύθυνες για ορισμένα από τα ωραιότερα τραγούδια του CD (άκου π.χ. το 5λεπτο “Down and out in the 17th century”), ενώ άλλοτε καταγράφονται κάποια semi-garage τραγουδάκια (“ohfivetwosixfive”), άλλοτε κάποια περισσότερο pop κτλ.
Γενικώς, το “Living in Paradise” είναι πλημμυρισμένο από μουσικές ιδέες, που άλλοτε λειτουργούν έξυπνα και δημιουργικά, και άλλοτε πιο τυπικά, με τον στίχο να περιστρέφεται γύρω από ένα μικρό χωριό της Βεστφαλίας, τους ανθρώπους του και βεβαίως τις ιστορίες τους (που σε ορισμένες φάσεις συνδέονται με ιστορικά γεγονότα και σε άλλες όχι). Ενδιαφέροντα, οπωσδήποτε, είναι όλα αυτά.
Επαφή: www.kapitaen-platte.de

JUDITH PARTS: Meadowsweet [Private Pressing, 2023]
Η Judith Parts είναι μια καλλιτέχνιδα από την Εσθονία ή οποία εδώ και κάποιο καιρό δραστηριοποιείται στην Κοπεγχάγη. Στο εξώφυλλο του άλμπουμ της η εσθονή μουσικός και τραγουδοποιός εμφανίζεται «ντυμένη» με περίεργα κοσμήματα (της jewellery artist Claudia Lepik), ενώ γύρω της κινούνται ένας φωτογράφος (Todd Richter), ένας videographer (Pille Kannimäe) και μία στυλίστρια (Liisa-Chrislin Saleh). Δεν ξέρω πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά σε σχέση με το ζητούμενο, που είναι αυτή καθ’ αυτή η τραγουδοποιία της Parts, φαίνεται, όμως, πως παίζουν κάποιο ρόλο και πως έχουν σχέση με την συνολικότερη περσόνα της εσθονής καλλιτέχνιδας – που δείχνει να υπερβαίνει το στενό δισκογραφικό δεδομένο. Τέλος πάντων εμείς CD έχουμε ρίξει στο player και ακούμε, και επ’ αυτού θα πούμε τη γνώμη μας.
Οι μουσικές και τα τραγούδια της Judith Parts είναι παράξενα και σίγουρα η επιρροή της Björk σ’ αυτά, ως ένα βαθμό, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Υπάρχουν πολλά ηλεκτρονικά και avant στοιχεία στις συνθέσεις της Parts, επίσης περίεργα τραγουδίσματα, και γενικώς δομές, passages, που ξεφεύγουν αρκετά από το ποπ περιβάλλον, έστω και το «ψαγμένο», οδεύοντας σε πιο προχωρημένες περιοχές.
Γενικώς η αφήγηση δεν είναι στατική, μα δυναμική, με συνεχείς ανατροπές, εφφέ και εκπλήξεις, και με τα ηλεκτρονικά να υποσκάπτουν συνεχώς τις μελωδίες και τις αρμονίες, προσδίδοντας σ’ αυτές ένα κάπως εξώκοσμο άρωμα.
Τέλος πάντων και η pop δεν είναι απούσα εδώ, όπως και το folk εξάλλου, αλλά εκείνο που βγαίνει πάνω απ’ όλα είναι κυρίως η ανατρεπτική διαχείριση της Judith Parts, που προσδίδει στο “Meadowsweet” μιαν υπερβατική αίσθηση.
Επαφή: www.judithparts.com