ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ένα avant, jazz, ηλεκτρονικό άλμπουμ από το Βερολίνο

Ο ντράμερ, περκασιονίστας, χειριστής ηλεκτρονικών και αυτοσχεδιαστής Γιώργος Δημητριάδης (Yorgos Dimitriadis), που ζει και δημιουργεί στο Βερολίνο, μάς είναι γνωστός από πολλά και ποικίλα projects (και άλμπουμ). Μέλος των Grix, από παλαιά, και άλλων διαφόρων σχημάτων, συνεργάτης του Φλώρου Φλωρίδη (προσφάτως γράψαμε για το κοινό άλμπουμ τους “Tone Sequence Evaluators” στην evil rabbit records από το 2022) και με δισκογραφία που αναπτύσσεται σε γνωστά ευρωπαϊκά labels (Jazzwerkstatt, Creative Sources, FMR κ.λπ.), έχει τώρα ένα καινούριο σόλο-κρουστά / ηλεκτρονικά LP, το οποίον αποκαλείται “14 20 22” (2023) (τίτλος γραμμένος σε κάθετη γραφή) και που είναι τυπωμένο για την βερολινέζικη Trouble in the East Records.

Βασικά, εδώ καταγράφονται εννέα tracks, που έχουν τις εξής ονομασίες: “Evdoxia”, “Betonarme”, “Pyrgadikia”, “Kyria Aliki”, “Astypalaia”, “Oktober”, “Π.Κ.50”, “Flashcube” και “Waterfront”. Φαίνεται λοιπόν πως αυτές οι ονομασίες δεν είναι τυχαίες –είναι σχεδόν προγραμματικές–, περιγράφοντας σε αδρές γραμμές στιγμιότυπα της ζωής του Γ. Δημητριάδη, που σχετίζονται με δικές του εμπειρίες και θέματα ή και της ευρύτερης οικογένειάς του.
Έτσι, το άλμπουμ ξεκινά με μια γυναικεία, γεροντική φωνή, που αναφέρεται στα χρόνια ’14, ’20 και ’22 (ο τίτλος του δίσκου), δηλαδή στα 1914, 1920 και 1922. Η φωνή ανήκει στην γιαγιά τού Γ. Δημητριάδη, η οποία θυμάται τρεις καθοριστικές στιγμές (χρονιές) από την δική της ζωή. Η μουσική, που συνοδεύει τη φωνή της (παρμένη από κάποια παλαιότερη επιτόπια εγγραφή), είναι συνεχής, υποβλητική, με χαμηλά περάσματα και βόμβους, έχοντας λιτή ηλεκτρονική διαχείριση, κινούμενη σ’ ένα improv πλαίσιο.
Στο “Betonarme” όμως το περιβάλλον είναι διαφορετικό. Τα κρουστά μοιάζει να αναπαριστούν οικοδομικές εργασίες, ενώ σε κάποια στιγμή ο ήχος ακούγεται εντελώς βιομηχανικός.
Τα «Πυργαδίκια» είναι στην Χαλκιδική, η “Astypalaia” είναι η Αστυπάλαια και η “Kyria Aliki” είναι κάποια κυρία Αλίκη (πρόσωπο κοντινό, προφανώς, του Γ. Δημητριάδη). Υπάρχει ένας χαρακτηριστικός ήχος στο πρώτο κομμάτι σαν από παλιά κούνια, που πηγαίνει κι έρχεται και που πιθανώς να συμβολίζει κάποιο τόπο διακοπών.
Ο κρουστός ήχος στην “Kyria Aliki” ξεκινά με μιαν αίσθηση κατολίσθησης, αλλά στην πορεία αλλάζει χαρακτηριστικά. Σαν κομμάτι είναι αρκούντως περιπετειώδες και βεβαίως ενδιαφέρον. Στην “Astypalaia”, από την άλλη, τα avant στοιχεία είναι μόνιμα, με το άκουσμα να μοιάζει περισσότερο με musique concrète, εκεί όπου ανακατεύονται και μανιπουλάρονται φωνές, τραγούδια από ραδιόφωνο(;) ή τραγούδια σκέτα, σε χαμηλή ένταση, μαζί με minimal ηλεκτρονικά.
Όμως και τα τέσσερα τελευταία tracks είναι άκρως ενδιαφέροντα, βεβαίως υποβλητικά, ενώ σίγουρα «λένε» και κάποια ιστορία – την οποίαν είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον να την αποκρυπτογραφήσουμε εμείς. Σημασία, όμως, και εδώ, έχει η ροή και η συνέπεια του ακούσματος, που διατηρεί πάντα τα προχωρημένα στοιχεία στην επεξεργασία του, μαζί με την σταθερή παρουσία των κρουστών.
Έτσι ακούμε το περίπου... ψυχεδελικό “Oktober”, το σκληρό avant-electronic «Π.Κ.50» (από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του LP, καθώς ανακαλείς Bernard Parmegiani, François Bayle και τ’ ανάλογα) και βεβαίως τα δύο 5λεπτα, εκεί στο τέλος, το πιο τελετουργικό “Flashcube” και το κάπως απόκοσμο “Waterfront”.
Ένα διαφορετικό άλμπουμ, από έναν μουσικό που δεν επαναπαύεται, διερευνώντας, συνεχώς, νέους ηχητικούς κόσμους.
Επαφή: https://troubleintheeastrecords.bandcamp.com/album/14-20-22