EZRA WEISS BIG BAND τζαζ για μεγάλη ορχήστρα με λεκτικό υπόβαθρο

O 40χρονος πιανίστας, συνθέτης και bandleader Ezra Weiss πάντα θα είναι μια περίπτωση προς εξερεύνηση. Στο δισκορυχείον έχουμε ήδη αναφερθεί σε δύο προηγούμενα άλμπουμ του, στο “Our Path to This Moment” [Roark, 2012], εκεί όπου είχε συνεργαστεί με big band, όπως και στο “Before You Know It” [Roark, 2014], ένας δίσκος που είχε ολοκληρωθεί με το σεξτέτο του. Τώρα ο Weiss, που ηγείται της μεγάλης μπάντας του, έχει έτοιμο ένα πιο καινούριο CD, το οποίον αποκαλεί “We Limit Not the Truth of God” [OA2 Records, 2019] – ένα άλμπουμ που έχει γίνει για τα παιδιά του. Είναι αφιερωμένο στα παιδιά του εννοούμε, λειτουργώντας και σαν ένα είδος διαθήκης. (Στο “Dear O. and J.”, δεύτερο κομμάτι του άλμπουμ, ακούμε τον Weiss να λέει: “This music is for you. Well, not really. It’s for me. But it’s inspired by you”).

Ο Weiss ετοιμάζει μιαν επιστολή για τα παιδιά του, σχετική με τις προκλήσεις που αναμένεται να αντιμετωπίσουν, καθώς θα ξεκινούν την πορεία τους στη ζωή. Όμως το κείμενο, που το αποδίδει ο ίδιος ο Weiss φυσικά, με τη συνοδεία ελάχιστης ή και καθόλου μουσικής, λειτουργεί και διαφορετικά. Μπορεί να αφορά, εννοούμε, στον καθέναν από εμάς. Στο πώς θα μπορέσουμε κι εμείς να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου κόσμου. Και το ερώτημα που τίθεται είναι το αν μουσική μπορεί να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Αν μπορεί να «ανοίξει» τη σκέψη, αν μπορεί να προκαλέσει την ορθή κρίση. Είναι ζητήματα αυτά θέλω να πω, που εν πολλοίς παραμένουν αναπάντητα στο “We Limit Not the Truth of God” – κάτι, όμως, που δεν αποτελεί εμπόδιο, που δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα, για τον Weiss, να συνθέσει ένα έργο με ήχο και λόγο, που να μην ακούγεται ούτε πατερναλιστικό (όσον αφορά στο λεκτικό μέρος του), ούτε όμως τυπικό και αναμενόμενο, όσον αφορά στο μουσικό.

Αυτό το επιτυγχάνεται με τη βοήθεια της Ezra Weiss Big Band, μιας ορχήστρας με πέντε σαξοφωνίστες-κλαρινίστες-φλαουτίστες (ο John Nastos είναι επικεφαλής), τέσσερις τρομπετίστες, τέσσερις τρομπονίστες και τετραμελές ρυθμικό τμήμα (πιάνο, μπάσο, ντραμς, κρουστά), αλλά και με τη συμβολή της Camas High School Choir, σ’ ένα track, στο φερώνυμο με τον τίτλο του άλμπουμ “We limit not the truth of God” (πάνω σε λόγια του υμνογράφου του προπερασμένου αιώνα George Rawson).

Ο Weiss μπορεί να δηλώνει από θρησκευτικής πλευράς «αγνωστικιστής» και από πολιτισμικής Εβραίος, αλλά τούτο δεν τον εμποδίζει να επικεντρώνεται στην Αλήθεια, που κρύβεται (από θεολογικής απόψεως) στον Θείο Λόγο – και αυτήν ακριβώς την ανάγκη, της αναζήτησης της αλήθειας εν ολίγοις, επιχειρεί να αναδείξει μέσα από τις νότες του.

Το “We Limit Not the Truth of God” είναι ένα άλμπουμ σύγχρονης μπιγκ-μπαντικής jazz, πλαισιωμένο από ώριμα στοιχεία οργανικού αυτοσχεδιασμού περατωμένα από masters των οργάνων τους (John Nastos άλτο, τενόρο, Jeff Uusitalo τρομπόνι, John Savage φλάουτο, Derek Sims τρομπέτα κ.ά.) και τούτο λέει πολλά.

Επαφή: www.ezraweiss.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 185

29/8/2019

Διαβάζω στην EφΣυν κάτι αστειότητες σχετικές με τις βάσεις και τους βαθμούς εισαγωγής στις Σχολές. Για τη «δήθεν αριστεία», που δεν διστάζει να «διασύρει επιτυχόντες»!! Ποιοι είναι οι επιτυχόντες ρε μάγκες; Αυτοί που έγραψαν μέσο όρο 7 και μπήκαν μαθηματικοί, όπως κι εκείνοι που έγραψαν μέσο όρο 9 και μπήκαν φιλόλογοι;
Τα παιδιά δεν φταίνε τίποτα βεβαίως. Εκείνο που διασύρεται είναι το σύστημα της δημόσιας εκπαίδευσης, που είναι σάπιο από το Δημοτικό και συνεχίζει να σαπίζει και στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Ας αφήσουμε κατά μέρος την τριτοβάθμια. Όταν το 75% των φοιτητών του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να ανταπεξέλθει γνωστικά στις εξετάσεις του πρώτου έτους (κατά παλαιότερη δήλωση του πρώην υπουργού Γαβρόγλου) είναι περιττό να συζητάμε.
Το πράγμα δεν διορθώνεται με τη βάση του 10, λες και αν έχεις μέσο όρο 10,1 αλλάζει τίποτα (αυτά είναι τρίχες της Κεραμέως), μα με μία συνολική ανατροπή:
σε εκπαιδευτικό προσωπικό (με σκληρή, αλλά δίκαιη και συνεχή αξιολόγηση), με... κάψιμο των βιβλίων και συγγραφή καινούριων, με λελογισμένη, αλλά ουσιαστική ενσωμάτωση των υπολογιστών και των σμάρτφων στην εκπαιδευτική διαδικασία, με μια συνολικότερη αυστηροποίηση του σχολείου (καθότι έχει μετατραπεί σε πάρκο αναψυχής), με σοβαρές πρόνοιες (σχολές μαθητείας κ.λπ.) για όσους δεν μπορούν να συμβαδίσουν μ’ αυτήν την αναβαθμισμένη προοπτική, και ακόμη με την παντελή απομόνωση της «τάξης» των γονέων από τα εκπαιδευτικά πράγματα.
Είναι κι άλλα, αλλά αυτά είναι μερικά πολύ βασικά.

28/8/2019

Ένα από τα 3-4 κορυφαία σουηδικά συγκροτήματα των σέβεντις. Η Μπανιέρα του Αρχιμήδη. Διασκευάζουν το "Τζιβαέρι". Από τον τρίτο δίσκο τους (1977). Η αληθινή παγκοσμιοποίηση είναι αυτή, η βασισμένη στις σοσιαλιστικές ιδέες και στην ουσιαστική επικοινωνία των πολιτισμών. Θαύμα!
 

28/8/2019

Ως γνωστόν υπάρχει μόνο ένα γυναικείο όνομα που διατρέχει το μύθο και την ιστορία, μέσα στους αιώνες – από τον Όμηρο, τον Ευριπίδη και τον Πλάτωνα, μέχρι τον Γκαίτε, τον Σεφέρη, τον Καζαντζάκη, τον... John Cale και τον Γιάννη Λογοθέτη (Λογό). Από μακριά το πιάσαμε, αλλά σημασία εδώ έχει το τραγούδι...

https://www.youtube.com/watch?v=dykgZ4HVA1U

28/8/2019

Αν οι Αμερικάνοι δεν ρίχνανε τον πράκτορα Παπαδόπουλο, για να παραδώσουν στο «σκύλο» Ιωαννίδη, τον Νοέμβριο του ’73, και έμενε η «πολιτική κυβέρνηση» Μαρκεζίνη για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές (σε εκλογές που θα οργάνωνε μια χούντα), τότε θα είχαμε στο σβέρκο μας μια ακροδεξιά, σφόδρα λαϊκίστικη κυβέρνηση ίδια με τη σημερινή του Μητσοτάκη.

28/8/2019

Να γράφεις πάνω από 18, για να γίνεσαι αστυφύλακας, και πολύ κάτω από τη βάση (7,5) για να γίνεσαι μαθηματικός (στο νησί του Πυθαγόρα). Ποστ-ροκ καταστάσεις, με την κοινωνία σε παρατεταμένη διάλυση.
>>Υψηλές διατηρήθηκαν οι βάσεις στις περιζήτητες λόγω επαγγελματικής αποκατάστασης σχολές της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής (18.241 μόρια με άνοδο κατά 118 μόρια η Σχολή Αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ.)<<

27/8/2019

Από τις μεγάλες απώλειες του Αυγούστου (9η) ήταν εκείνη του γλύπτη Takis (Τάκης Βασιλάκης). Ο Takis ήταν και συνθέτης, εκτός από γλύπτης, με συγκεκριμένη δική του μικρή, αλλά υπαρκτή (ακόμη κι αν είναι σπάνια) δισκογραφία.
Είναι γνωστή επίσης η παρουσία του σε χώρους αβάντ και «αντί» στη δεκαετία του ’60 κυρίως –και αναφέρομαι βασικά στην λονδρέζικη γκαλερί Indica, εκεί όπου ο John Lennon γνώρισε την Υoko Ono τον Νοέμβριο του 1966– ενώ ίσως να μην είναι και τόσο γνωστό πως κείμενα για τον Takis είχε γράψει μέχρι και ο William S. Burroughs.
Τέλος πάντων ήθελα να πω διάφορα, αλλά τις συγκεκριμένες μέρες δεν γινόταν. Κάποια άλλη στιγμή (και με δίχως αφορμή) ίσως...

Στη φωτογραφία είναι το μοναδικό LP του György Ligeti που έχω. Στο εξώφυλλό του εικονίζεται έργο του Takis (Les Multiples “Signal” & “Electromagnetique No.6”).

26/8/2019

Ανασύροντας, χθες, το τεύχος 72 του Jazz & Tζαζ (από τον Μάρτιο του 1999), για να "χτυπήσω" το κείμενο για το βιβλίο του Chuck D, ώστε να το μεταφέρω στο Δισκορυχείον, διαπίστωσα πως είχα γράψει κείμενο (στο ίδιο τεύχος) για τους θρυλικούς Musica Elettronica Viva. Το κείμενο αυτό δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο στο συγκεκριμένο τεύχος και θα πρέπει κάποια στιγμή να το "χτυπήσω" και αυτό, για να το περάσω στο blog. 

Ξέρω μουσικόφιλους που ανατριχιάζουν με κάτι τέτοια ονόματα, σαν τους MEV...

5/8/2019

Η ταινία (σκην. Φίλιππος Φυλακτός) δεν λέει τίποτα ιδιαίτερο, είναι αργή και κουραστική, αλλά είναι... κατασκοπική, με πολύ ωραία πλάνα κι έχει γυρίσματα στον Δημόκριτο (στο πυρηνικό κέντρο εννοώ). Έχει δε διαφόρους τίτλους, αφού έγινε γνωστή ως «Τρικυμία μιας Καρδιάς», «11:43, Αντίο!», «Σιωπή» κ.λπ. – όλοι άστοχοι! Μάλιστα το soundtrack του Μίμη Πλέσσα, που ξεχωρίζει, είχε κυκλοφορήσει παλιότερα από τον Γιαννίκο, στο 2CD “Film Noir”, με θέματα... «Βράδυ στον Αντιδραστήρα» και τέτοια!
Εδώ ακούμε ένα ωραίο μπλουζ με την Σούλα Κοψίνη (διαθέτει και σκηνή χορού, το κλιπ, από τ’ Αστέρια στη Γλυφάδα).
Ό,τι πρέπει για την ώρα και την εποχή...

RABIH ABOU-KHALIL το νέο άλμπουμ του λιβανέζου ουτίστα

Μετά από χρόνια ή κάποια χρόνια έστω ένα νέο άλμπουμ τού λιβανέζου ουτίστα Rabih Abou-Khlail στρίβει στο player. Ο τίτλος του είναι “The Flood and the Fate of the Fish” [Enja Records, Matthias Winkelmann / AN Music, 2019] – και είναι ένας παράξενος τίτλος αυτός, μα την αλήθεια, με τις φιλοσοφικές-θρησκευτικές προεκτάσεις του να είναι μάλλον προφανείς. Όπως προφανής είναι και η φωτογραφία του Abou-Khalil στο μέσο μέρος του triple-folded cover, στην οποίαν ο λιβανέζος μουσικός εικονίζεται με πούρο στο χέρι, καθώς και μ’ ένα μισοάδειο μπουκάλι ουίσκι (Aberlour 10) στο τραπέζι. Υπάρχει κι ένα αγαλματίδιο επίσης στο τραπέζι, μια μινιατούρα κάποιου δασκάλου-σοφού (δεν μπορώ να καταλάβω τώρα ποιος είναι), καθώς επίσης χαρτιά και πεντάγραμμα. Δεν ξέρω αν η φωτογραφία είναι προκλητική για τους ομοθρήσκους του –ίσως– εκείνο που ξέρω είναι πως ο Abou-Khalil, με το “The Flood and the Fate of the Fish”, παραδίδει ένα άλμπουμ χαμηλών τόνων, «εσωτερικό», «ψαγμένο», που σαν αίσθηση ηχητική απέχει παρασάγγας από τις ημέρες του “Nafas” (1988), αλλά και του “The Cactus of Knowledge” (2001).

Στο άλμπουμ εμφανίζονται καλοί μουσικοί, παλαιοί και νεότεροι συνεργάτες τού λιβανέζου συνθέτη, ανάμεσα στους οποίους διακρίνεις τον Kudsi Ergüner στο νέι, τον Luciano Biondini στο ακορντεόν, τον Jarrod Cagwin στα ντραμς και ακόμη τον τραγουδιστή Ricardo Ribeiro. Ναι, τραγουδιστής, και μάλιστα πολύ καλός, ο οποίος αποδίδει τα τρία ποιήματα, που μελοποιεί εδώ ο Abou-Khalil – το “Falso amor” του Al-Kumait Al-Garbi (μουσουλμάνος ποιητής του 12ου αιώνα που ζούσε στην αραβοκρατούμενη Πορτογαλία), το “Grãos de Areia” του φαδίστα António Rocha και το “Kyrie” του Ary dos Santos (φημισμένος πορτογάλος ποιητής, που έζησε ανάμεσα στα χρόνια 1937-1984).

Υπάρχει δηλαδή μια... πορτογαλική προσέγγιση στο άλμπουμ, που έχει προφανώς τις αιτίες της και που δίνει την ευκαιρία στον Rabih Abou-Khalil να συσκεφθεί, κατ’ αρχάς, με τον εαυτό του γύρω από διάφορα ζητήματα, φιλοσοφικά και άλλα, που μπορεί να εκκινούν από την αγάπη, αγγίζοντας και κοινωνικο-θρησκευτικές καταστάσεις.

Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα θέματα εδώ –όλο το άλμπουμ εν ολίγοις είναι ενδιαφέρον–, αλλά το ωραιότερο είναι το πέμπτο στη σειρά, ένα δεκάλεπτο κάπως αγριεμένο track, που διαθέτει εντελώς... ακατανόητα φωνητικά (τραγουδά ο Gavino Murgia), τα οποία φέρνουν στη μνήμη μου το throat singing άλλων περιοχών (εννοώ εξω-αραβικών). Αυτό το κομμάτι είναι αληθινά σπουδαίο και κάνει τη μεγάλη διαφορά, εκεί στη μέση του άλμπουμ.

Κι αυτό. Ενώ το συγκεκριμένο track, που αποκαλείται “Is there wine?”, διαρκεί στην πράξη 9:52, στο cover αναφέρεται διάρκεια 4:12. Γενικώς, καμμία πραγματική διάρκεια δεν συμπίπτει με την αντίστοιχη αναγραφόμενή της – και αυτό είναι ένα κάποιο ζήτημα (δευτερεύον βεβαίως). 

ROMAN POLANSKI – SHARON TATE τι γραφόταν σε πρώτο χρόνο στην Ελλάδα, για το ζευγάρι και τις δολοφονίες της Manson Family στη βίλα της Οδού Ουρανού στο L.A. τον Αύγουστο του 1969;

Ο θόρυβος που έχει προκαλέσει η τελευταία ταινία του Quentin Tarantino «Once Upon in Time in… Hollywood», που προβάλλεται τώρα στους κινηματογράφους, είναι μεγάλος. Και δικαίως. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως πρόκειται για το πιο καινούριο φιλμ του ξεχωριστού αμερικανού σκηνοθέτη, αλλά είναι και το θέμα αυτό καθ’ αυτό.

Ο Tarantino γυρίζει 50 χρόνια πίσω, στο 1969, περιγράφοντας, μέσα από τη δική του οπτική, όχι μόνο τον κόσμο του Χόλιγουντ, αλλά και το τέλος μιας συγκεκριμένης εποχής, που σφραγίστηκε με τις δολοφονίες της Manson Family, στις βίλες της Cielo Drive (8-9 Αυγούστου 1969) και της Waverly Drive (10 Αυγούστου 1969), στο Λος Άντζελες.

Τα φοβερά εκείνα γεγονότα, με τα οποία ασχολείται ξανά ο κόσμος, είχαν φθάσει και στην Ελλάδα σε πρώτο χρόνο (το καλοκαίρι του ’69). Έχει νόημα το τι γράφεται σήμερα, μετά από μισό αιώνα, για όλη εκείνη την εποχή, αλλά το ίδιο νόημα και την ίδια αξία, ή και μεγαλύτερη ακόμη, έχουν και τα γραφόμενα πάνω στη βράση. Το πώς πληροφορήθηκε ο κόσμος στη χώρα μας τις αποτρόπαιες δολοφονίες, πώς μεταφέρθηκε όλο εκείνο το σκοτεινό σκηνικό στην εγχώρια καθημερινότητα.

Φυσικά, οι εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής κάλυψαν όλη τη σχετική ειδησεογραφία, ενώ –και αυτό δεν είναι αυτονόητο– τυπώθηκαν και δύο τουλάχιστον βιβλία(!), γύρω από την πολύκροτη υπόθεση. Αποσπάσματα από ένα από εκείνα τα βιβλία θα αναδημοσιεύσουμε τώρα. Ο τίτλος του ήταν «Οι βρυκόλακες χτύπησαν τον Πολάνσκυ» [εκδόσεις Ιωλκός, 1969] και ήταν γραμμένο από τον δημοσιογράφο Απόστολο Βραχιολίδη στο μεσοδιάστημα από τα εγκλήματα (Αύγουστος 1969) και την διαλεύκανση της υπόθεσης (Δεκέμβριος 1969).

Πάμε λοιπόν...

Η συνέχεια εδώ...

https://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/249207/roman-polanski-saron-teit-i-polykroti-istoria-toys-ksana-stin-epikairotita-me-aformi-to-kapote-sto-xoligoynt-toy-tarantino