Η
αγάπη για το βιβλίο τού Μανώλη Γλέζου, που έφυγε χθες από τη ζωή, λίγο πριν
συμπληρώσει τα 98 χρόνια του, υπήρξε μεγάλη και διαχρονική. Είχε γράψει και ο
ίδιος πολλά βιβλία, αρθρογραφώντας συγχρόνως για θέματα πέραν της τρέχουσας,
κάθε φορά, πολιτικής, που αφορούσαν συχνά στην κοινωνία και τη φύση.
Γι’
αυτό το λόγο είχε ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας από το Πανεπιστήμιο Πατρών
(1996) για την προσφορά του στις γεωεπιστήμες και την προστασία του
περιβάλλοντος, από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (2001) για το
παντοτινό ενδιαφέρον που έδειχνε για την προστασία των υδατικών και εδαφικών
πόρων και του φυσικού περιβάλλοντος, όπως και από το Εθνικό Μετσόβιο
Πολυτεχνείο (2003), για την τεχνολογική και κοινωνική προσφορά του ιδιαίτερα
στην γεωλογία και υδρογεωλογία (με την παράλληλη συγγραφική δραστηριότητά του).
Να υπενθυμίσουμε επ’ αυτού κάποια σχετικά βιβλία τού Μανώλη
Γλέζου, όπως τα: «Η Συνείδηση της Πετραίας Γης: Κυκλαδογραφές» [Τυπωθήτω, 1997],
«Ύδωρ Αύρα Νερό» [Καστανιώτης, 2001], «Ο Άνθρωπος και η Φύση» [Διογένης, 2002] κ.λπ.
Όμως
και για την ελληνική γλώσσα το ενδιαφέρον του Μανώλη Γλέζου υπήρξε τεράστιο,
καταγραμμένο σε βιβλία, άρθρα κ.λπ. Και γι’ αυτόν το λόγο η αναγόρευσή του σε επίτιμο
Διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου
Αθηνών, την 23η Ιανουαρίου 2008, δεν ήταν κάτι το απλώς αναμενόμενο, αλλά και
επιβεβλημένο.
Όπως
είχε πει και ο ίδιος σ’ εκείνη την ομιλία, που είχε εκφωνήσει στην Αίθουσα
Τελετών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών...
Ο Μανώλης Γλέζος, που έφυγε σήμερα από την ζωή στα 98 χρόνια
του, ήταν επίσης μεγάλος συλλέκτης γραμματοσήμων. Τη συλλογή του την πούλησε
επί χούντας, όταν γύρισε από την εξορία, για να επιβιώσει.
Είχε γίνει, εν ζωή,
και ο ίδιος γραμματόσημο ως γνωστόν (στη Σοβιετική Ένωση και την Ελλάδα). Εν
ειρήνη...
29/3/2020
Διάβασα πως ο σπουδαίος γάλλος συνθέτης την ποπ και
τραγουδιστής Christophe προσβλήθηκε από τον κορωνιό και πως είναι κάπως σοβαρή
η κατάστασή του (είναι στην εντατική, λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας). Ας
ελπίσουμε στο καλύτερο.
Προσέξτε άτομο, πάνω στο οποίο έχουμε ακουμπήσει την...
πολιτική προστασία μας.
[η φωτό είναι τωρινή από την ΕφΣυν, με τον Χαρδαλιά σε απόσταση αναπνοής από
γυναίκα, που τον ανέχεται δίπλα της δίχως να του δίνει κλωτσιά στο καλάμι,
λέγοντάς του "πήγαινε πιο πέρα ρε"...]
29/3/2020
Να τελειώσει η καραντίνα, για να πάμε και σε καμιά κηδεία
της προκοπής...
Σε κάτι σαβουρομίντια, σαν το ΠρώτοΘέμα.gr, κυκλοφορεί ένα
γελοίο διάγραμμα που συγκρίνει συνολικά τα κρούσματα του κορωνοϊού σε διάφορες
χώρες (μικρές-μεγάλες, δεν έχει σημασία για τους επικίνδυνα
άσχετους) προκειμένου να συμπεράνει πως στην Ελλάδα του Μητσοτάκη
έχουμε... μόλις 1000 κρούσματα, όταν στη Γαλλία είναι 6 χιλιάδες κ.λπ. Αγνοεί
δηλαδή τα μεγέθη των χωρών, τις ειδικές συνθήκες σε κάθε χώρα κ.ο.κ,
παραπλανώντας την κοινή γνώμη (και σπέρνοντας εφησυχασμό - ότι είμαστε τάχα
σε... καλά χέρια) σε σχέση με τα
δήθεν-κατορθώματα των μητσοτάκηδων. Ξέρετε ε; Αν στην Ελλάδα είναι... μόλις
1000 (στην πραγματικότητα είναι πάνω από 10 χιλιάδες), στην Παπούα-Νέα Γουινέα
και στις Γρεναδίνες είναι μόλις 1.
Ψάχνω τώρα να δω αν οι Παπούα έχουν
βγάλει διάγραμμα που να τους δείχνει πρώτους στον κόσμο (όσον αφορά «στα
λιγότερα κρούσματα»). Αν και αποκλείεται να υπάρχουν οπουδήποτε στο κόσμο
(ακόμη και στη ζούγκλα) τόσο επικίνδυνα μ@λάκες, σαν τους γλείφτες του Μητσοτάκη.(γέλια)
Δύο ξεχωριστοί μουσικοί της ελληνικής jazz / improv / avant / world / ηλεκτρονικής σκηνής, που
κατοικοεδρεύουν στην Πάτρα (έτσι φρονώ πως συμβαίνει ακόμη), ο keyboardplayerΓιάννης
Μουρτζόπουλος (JohnMourjopoulos)
και ο κιθαρίστας Ανδρέας Γεωργίου (AndreasGeorgiou) συνεργάζονται για πρώτη φορά
νομίζω και στη δισκογραφία (στο πάλκο συνεργάζονται εδώ και χρόνια – εξάλλου οι
ηχογραφήσεις, που ακούγονται εδώ, προέρχονται από το διάστημα 2011-2019),
προσφέροντας ένα άλμπουμ, που διεκδικεί, δικαίως, το μέγιστο ενδιαφέρον μας. Το
άλμπουμ αποκαλείται “icarus
_ asylym” (2020) και
είναι τυπωμένο μόνο σε CDαπό την SameDifferenceMusic
(με διανομή από την InnerEar).
Σ’ αυτόν τον δίσκο ο Γ. Μουρτζόπουλος χειρίζεται keyboards φυσικά,
μεταχειρίζεται samples,
ενώ έχει και την γενικότερη ηχητική επεξεργασία, με τον Α. Γεωργίου να παίζει
κιθάρες βεβαίως, δηλ. ηλεκτρική και άταστη ηλεκτρική και ακόμη 12χορδη και
8χορδη ακουστικές. Οι δύο μουσικοί δεν είναι, όμως, μόνοι τους εδώ. Δίπλα τους
ακούγονται έξι ακόμη guests,
σε μπάσο, κρουστά, τούμπα, φωνή και γκάιντα. Άρα το άκουσμα είναι αυτό που λέμε
«πλήρες» (χωρίς να υπονοούμε κάτι, εννοείται, για τα σόλο, ντούο και λοιπά
ακούσματα).
Εν προκειμένω «πλήρες» θα ήταν το αποτέλεσμα και μόνο λόγω
των πλήκτρων τού Μουρτζόπουλου, που καλύπτουν και δημιουργούν συνεχώς
καινούριους χώρους, ενώ και οι κιθάρες του Γεωργίου, κατά ανάλογο τρόπο, με τα
ποικίλα timbre τους,
φροντίζουν, και αυτές από την μεριά τους, στο πολυεπίπεδο του πράγματος.
Το άλμπουμ ανοίγει με το 10λεπτο “longnightasylum”, που είναι σύνθεση
του Γ. Μουρτζόπουλου. Σ’ αυτό το track ακούγονται μόνον οι δύο μουσικοί (Μουρτζόπουλος-Γεωργίου),
κάτι που, σε κάθε περίπτωση, δεν το αντιλαμβάνεσαι (εννοώ πως ό,τι ακούς θα
μπορούσε να προέρχεται και από τέσσερα ή πέντε άτομα). Το αποτέλεσμα είναι
βαρύ, δυναμικό, κάπως ιεροτελεστικό, με πολλά εφφέ (ήχους δηλαδή, που «σκάνε»
από παντού γεμίζοντας τον χώρο), οπωσδήποτε παραπέμπει σε σάουντρακ, υπό την
έννοια ότι προκαλεί οπτικούς συνειρμούς, διαθέτοντας μιαν μόνιμη ένταση. Πολύ
καλό!
Το 5λεπτο “firewalk”
που ακολουθεί (επίσης σύνθεση του Μουρτζόπουλου) σχετίζεται με την πυροβασία
(των αναστενάρηδων να υποθέσω). Υπάρχει σχετικό φωνητικό sample, πλήρης πληκτρονική παράταξη,
ήχος γκάιντας (Μάρκος Παύλου), χωμένος μέσα στην ηλεκτρονική πληθώρα, που
διατηρεί και σκοτεινά (απολλώνια) και τελετουργικά (διονυσιακά) χαρακτηριστικά.
Υποβλητικό στο έπακρον.
Ακολουθεί το 11λεπτο “soundscapewiththefallofIcarus” (που είναι βασισμένο
σε αυτοσχεδιασμό των Μουρτζόπουλου-Γεωργίου). Το κομμάτι είναι πιο αργό, φέρνει
στη μνήμη... κάπως 90s
και 00sVangelis,
διαθέτει επίσης μπάσο (Βασίλης Στεφανόπουλος), όπως και στρατοσφαιρική
ηλεκτρική κιθάρα, που «πιάνει» παραδοσιακό (δημοτικό) μοτίβο. Απολύτως spacetrack, και οπωσδήποτε ένα από
τα ωραιότερα του άλμπουμ.
Το προτελευταίο κομμάτι είναι το 8λεπτο “Deepwaltzing”, μια σύνθεση του
Μουρτζόπουλου, που είναι βασισμένη στο “WaltzNo. 2” του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Πέραν των πλήκτρων και των
κιθαρών ακούγονται και snaredrums
(StephanMüller-Klieser), καταγράφονται υπαινιγμοί
από PinkFloyd, διακρίνονται εξαιρετικά κιθαριστικά παιξίματα από τον
Γεωργίου, όπως και ολική κάλυψη από τα πλήκτρα, που δρουν μ’ έναν πληθωρικό τρόπο.
Το “icarus _ asylym” θα ολοκληρωθεί με το 11λεπτο “shyDionysus”, σύνθεση του
Μουρτζόπουλου, που διαθέτει πέραν των κιθαρών του Γεωργίου, μπάσο, τούμπα (SarahDeWilde), φωνή (Κωνσταντίνα
Μάντζαρη), γκάιντα (Μάρκος Παύλου) και κρουστά (Βαγγελιώ Κιντσαρή). Το άκουσμα
και εδώ είναι το ίδιο εντυπωσιακό, σ’ ένα trackπου περνά από
διάφορα στάδια και που αναπτύσσεται μέσα σ’ ένα κλίμα περιβαλλοντικού new-age, φέρνοντας στη μνήμη εγγραφές της HeartsofSpace (RobertRich, SteveRoachκ.ά.).
Ένα σημαντικότατο άλμπουμ, από δύο μουσικούς με μεγάλη ιστορία
στο χώρο της δικής μας «άλλης» μουσικής.
KRZYSZTOF PENDERECKI – ΕΠΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ...
«Κανένας δεν εξαναγκάστηκε (επί κομμουνισμού) να το κάνει αν
δεν ήθελε (να έγραφε μουσική... σοσιαλιστικού ρεαλισμού). Εννοώ τους λίγο
μεγαλύτερους από εμένα συναδέλφους μου. Δούλευαν, γιατί πληρώνονταν πολύ καλά
για να γράφουν τραγούδια για τους εργάτες και φολκλορίζουσα μουσική. Κανένας
δεν υποχρεώθηκε. Τώρα λένε αυτές τις ιστορίες, αλλά δεν είναι αλήθεια». «Έτσι ήτανε στο τέλος του ’50 ή το ’60. Πάντως στην Πολωνία ήταν πάντα λίγο διαφορετικά. Κανένας ποτέ δεν συνελήφθη γι’
αυτό που έγραψε. Μπορεί βέβαια να μην σε έπαιζαν... Αυτό που πραγματικά κυνηγήθηκε ήταν η θρησκευτική
μουσική. Από τα μέσα του ’50 ενδιαφέρθηκα πολύ για την θρησκευτική μουσική,
ίσως επειδή ήτανε απαγορευμένη. Ήμουνα νέος, επαναστατούσα και, αφού
απαγορευόταν, εγώ ήθελα να τη γράψω. Ακόμα και το ’66 που έγραψα τα Κατά Λουκά
Πάθη υπήρχε πρόβλημα για να παιχτεί σε μία εκκλησία. Αυτό άλλαξε μόνο όταν το
έργο έγινε επιτυχία στη Δύση, οπότε δόθηκε η άδεια. Πρέπει να ήτανε το ’67 ή το
’68». «Στην σημερινή Πολωνία κανείς πλέον δεν
ενδιαφέρεται για την Τέχνη. Οι πολιτικοί μας δεν έχουν ιδέα, ποτέ δεν πηγαίνουν
σε συναυλίες, δεν ενδιαφέρονται».
[Από συνέντευξη του Krzysztof Penderecki στο περιοδικό Μουσικής Πολύτονον,
το 2009, όταν ο πολωνός συνθέτης είχε έλθει στο Φεστιβάλ Αθηνών]
29/3/2020
Πέθανε ο κορυφαίος πολωνός συνθέτης Krzysztof Penderecki.
Ήταν 87 ετών. Οι περισσότεροι από εμάς που ακούμε τζαζ, ηλεκτρονική και
avant-garde σίγουρα έχουμε δίσκους του. Εγώ έχω τουλάχιστον τρεις (το άλμπουμ
του με τον Don Cherry και με όλη εκείνη την ομάδα, που άλλαξε την jazz στην
Ευρώπη στα σίξτις, το δικό του "Dies Irae" σε Muza και κομμάτι του
στην παλιά συλλογή Electronic 2000). Δεν λέω γι' αυτούς που ακούν κλασική και
σύγχρονη κλασική (και που έχουν σίγουρα περισσότερα). Δύσκολα ακούσματα για να
τα κάνεις share στο facebook (το facebook δεν είναι για τέτοια), αλλά σημαντικά
για την εξέλιξη και τα crossovers της avant-garde στον 20ον αιώνα.
Ήταν αγαπημένος συνθέτης του Στάνλεϊ Κιούμπρικ επίσης, και ό,τι ακούμε εδώ, «από
κάτω», «στο βάθος», είναι Krzysztof Penderecki.
28/3/2020
Ξεκάθαρα υποτιμημένη αμερικάνικη μπάντα, για τους McKendree Spring ο λόγος, με μερικά
εξαιρετικά τραγούδια στα άλμπουμ της. Αυτό είναι ίσως το καλύτερό της - επίπεδο
Tim Buckley και πάνω. (Έχει και θερεμίνη).
To τελευταίο βινύλιο που αγόρασα, πριν κλείσουν τα
δισκάδικα. Στη βρετανική επανέκδοση (2020) της Trading Places. Σκληροτράχηλοι,
βοϊδόκαρδοι Stack Waddy, όχι μόνο στον Γουίλι τον σωματέμπορα, μα και σε άλλα
κομμάτια...
Μ’ αρέσει που κάποιοι λένε πως μέσα στην καραντίνα
διαβάζουνε σοβαρά βιβλία, ακούνε σοβαρές μουσικές και βλέπουν σοβαρές ταινίες.
Σιγά μην διαβάσουμε και τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ρε μάγκες τέτοιες μέρες ή
το Μαγικό Βουνό.
Εγώ το μόνο που έχω καταφέρει να ξεφυλλίσω τον τελευταίο καιρό είναι κάτι
Φαντάζιο (ακολουθούν κάτι Τραστ Του Γέλιου), ν’ ακούω Γιάννη Πάριο, να βλέπω
κανα Ζάχο Δόγκανο στο YouTube και να γράφω και καμιά δισκοκριτική από
επαγγελματική υποχρέωση και μόνο (καλώς εννοούμενη πάντα). Μέχρι εκεί.
Μην μας τα πρήζετε τώρα με Μάλερ, Μπρεχτ, Τόμας Μαν, on line πινακοθήκες,
μουσεία, βιβλιοθήκες, scribd και νέτφλιξ.
Update, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και για να προλάβω άστοχα
σχόλια.
[Κάνουμε και λίγη πλάκα – λίγη βέβαια. Ο καθένας διαβάζει, ακούει και
παρακολουθεί ό,τι γουστάρει, και μπράβο του (το εννοώ). Αλλά όσο πιο λίγο
εξαρτιόμαστε από τις... αναπάντεχες on line «προσφορές» (βάλθηκαν όλοι με μιας
να μας μορφώσουν) τόσο το καλύτερο]
28/3/2020
Μην διανοηθεί κανείς να γράψει τραγούδι για τον κορωνοϊό,
γιατί θα είναι γελοίο. Μόνον ο Μανώλης Ρασούλης είχε το απόλυτο χάρισμα των
topical songs στην Ελλάδα...
«Πολύ παράξενη εποχή / με μια πολύ τρελή ψυχή / αυτή η εποχή θυμίζει ιαχή /
ενός απελπισμένου, βαθιά ξεγελασμένου»
Mε Στόκα, Πορτοκάλογλου και Μάλαμα θα είμαστε όλοι, μετά την
καραντίνα, σαν τους μολυσμένους επιζήσαντες στην Φουκουσίμα. Κρατηθείτε σε
φόρμα με Γιαννάκη...
Ποιο Contagion και τρίχες κατσαρές; Έχετε δει τον «Τελευταίο
Αιχμάλωτο» με τον Αλεξανδράκη;
Στην εποχή της Κατοχής ο Αλεξανδράκης, που είναι αντάρτης, αναγκάζεται να
κρυφτεί σ’ ένα υπόγειο, που του παρέχει μια γυναίκα που τον αγαπάει. Παρότι ο
πόλεμος έχει τελειώσει αυτός θα μείνει εκεί κλεισμένος, επειδή η γυναίκα τού
λέει πως ο πόλεμος συνεχίζεται και πως τον κυνηγάνε οι Γερμανοί. Όταν θα βγει,
κάποια στιγμή, μετά από 20 χρόνια (αυτό θα πει καραντίνα!), τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Ο κόσμος έχει αλλάξει, γι’ αυτόν, προς το
χειρότερο. Οι πρώην σύντροφοί του αποδείχθηκαν προδότες, οι
φίλοι του έγιναν επιχειρηματίες-λαμόγια, οι πρώην γκόμενές του τον βλέπουν σαν
ζητιάνο και τον ελεούν, κάποιοι τον κλέβουν κιόλας κ.λπ. Απογοητευμένος από την τροπή των πραγμάτων
αποφασίζει, μόνος του πια και με τη θέλησή του, να γυρίσει στο υπόγειο και να
κλειστεί - και να μην ξαναβγεί ποτέ απ’ αυτό.
27/3/2020
Λίγα στοιχεία της πρόσφατης φεϊσμπουκικής πραγματικότητας.
1. Μ’ έχουν διαγράψει καμιά 30ριά «φίλοι» αυτές τις μέρες, επειδή αδυνατώ να
συνδράμω στην «εθνική προσπάθεια» μιας κυβέρνησης ανεκδιήγητων σαλτιμπάγκων και
a priori αποτυχημένων.
2. Γεμίζει καθημερινά το inbox μου με άπειρα μηνύματα, στα οποία δεν δίνω
ουδεμία σημασία... κι έτσι μένουν αδιάβαστα, για μέρες, δυστυχώς, και μερικά
σημαντικά (όπως το νέο άλμπουμ του Foko, που ανέβηκε στο YouTube).
3. Δέχομαι συνεχή αιτήματα για να μπω σε διάφορες ομάδες (και των αντικειμένων
μου και όχι). Τα αρνούμαι όλα. Δεν είναι καιρός για τέτοια. Πρέπει να
περιφρουρήσουμε, συν τοις άλλοις, και την διαδικτυακή μας μοναξιά.
27/3/2020
Μπολσεβίκοι πιάνουν τα γιοφύρια... Κούλη κλ@στε τους τα @@
27/3/2020
>>Μια θετική επίπτωση στην επιδημία του κορωνοϊού
διέκρινε ο υπουργός Τουρισμού Χάρης Θεοχάρης μιλώντας για τις οικονομικές
επιπτώσεις του ιού στο ελληνικό τουριστικό προϊόν, σύμφωνα με το skai.gr.
«Πολλοί Ευρωπαίοι τουρίστες που επέλεγαν την Ασία ως προορισμό τους, τώρα θα
στραφούν σε νέες αγορές. Υπάρχει μια αύξηση στις προκρατήσεις φέτος, και από
την καμπάνια που ξεκινήσαμε φέτος για πρώτη φορά από τόσο νωρίς, η εικόνα είναι
θετική» διευκρίνισε ο υπουργός<<
14 Φλεβάρη 2020
[με τόσο γελοίους και χειρότερους ακόμη πολιτικούς πορευόμαστε, μηδενός
εξαιρουμένου – το λέω, για να μην δημιουργούνται αυταπάτες]
27/3/2020
Γελάει ο κόσμος (από λαϊκοδεξιούς μέχρι κομμουνιστές), για
το «εκπαιδευτικό επίδομα των 600 ευρώ» που ανακοίνωσε ο Σταϊκούρας και που θα
πάει στους επιστήμονες (γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς κ.ά.).
Λέμε για voucher, για κουπόνι προπληρωμένων υπηρεσιών, μια «καινοτομία» της
πλάκας, που θυμίζει σχέσεις εργασίας σε αποικίες και προτεκτοράτα.
27/3/2020
Διάβασα χθες στο φέισμπουκ του Ντίνου Δηματάτη πως πέθανε ο
θεσσαλονικιός εκδότης Νίκος Κατσάνος.
Ο Κατσάνος είχε βγάλει πολλά ροκ βιβλία, αλλά τώρα δεν θα πω τίποτα γι’ αυτά,
για την μάζα (όσοι έχουν αυτά τα βιβλία πάνω-κάτω ξέρουν περί τίνος πρόκειται).
Θα γράψω μόνο για ένα. Για το καλύτερο βιβλίο που έβγαλε ποτέ.
Τούτο ήταν το «Countdown (μέτρα αντίστροφα)», ένα από τα πιο σοβαρά βιβλία για
το underground που τυπώθηκαν ποτέ στην Ελλάδα.
Το βιβλίο πρέπει να κυκλοφόρησε περί τα μέσα του
’80 (δεν αναφέρεται χρονιά) και μπορούσες να διαβάσεις σ’ αυτό διάφορα
ντοκουμέντα και κείμενα για το underground. Το αληθινό underground – όχι εκείνο
που νομίζει ο καθένας ότι είναι underground. Γράφει κάπου ο σπουδαίος Julius Lester: «Τα σκληρά ναρκωτικά είναι το γουρούνι της
κοινότητάς μας. Είναι το όπλο του Ανθρώπου εναντίον μας, μεταμφιεσμένο σαν ένα
κομμάτι του περιθωρίου. Το μεγαλύτερο ψέμα που κυκλοφορεί για την ηρωίνη είναι
ότι σε σκοτώνει, ότι σου κάνει κακό σαν ΑΤΟΜΟ, ότι είναι επικίνδυνη. Αυτά είναι
μπούρδες. Θα σκοτώσει την ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ μας, την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ μας πολύ πριν σκοτώσει
μεμονωμένα άτομα».
27/3/2020
Αν δεν σιχάθηκες αρκετά την Μέρκελ στα χρόνια των μνημονίων
σού δίνεται η «ευκαιρία» να το κάνεις τώρα. Εγκληματικά απαράδεκτη, που
στηρίζει την ύπαρξή της σ’ ένα σμάρι από γελοίους και το ίδιο επικίνδυνους με
αυτήν κουλάκους.
>>Η καγκελάριος επαίνεσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την ταχύτητα και την
ευελιξία που επέδειξε στον σχεδιασμό και την εφαρμογή μέτρων ανακούφισης για τα
κράτη μέλη και επιφύλαξε ιδιαίτερη αναφορά στην πρωτοβουλία για την προμήθεια
προστατευτικού εξοπλισμού για το νοσηλευτικό προσωπικό, η οποία, είπε, θα
βοηθήσει ιδιαίτερα τις μικρότερες χώρες.<<
26/3/2020
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επωφελείται βασικά και εισπράττει
«αναγνώριση» από τα οργανωμένα μίντιά της μέσα από την παρουσία του γιατρού
Τσιόδρα (είναι προφανές πως ο κόσμος μετράει τη γνώμη των επιστημόνων, αυτή τη
στιγμή, και καλά κάνει), αλλά και από την... αποφασιστική φιγούρα του πολιτικού
Χαρδαλιά (που σ’ εμένα θυμίζει αλφαμίτη-στρατονόμο), επειδή σε τέτοιες φάσεις
είναι πολλοί εκείνοι που μασάνε από «αντριλίκι» και «πειθαρχία».
Επικοινωνιακά, θέλω να πω, το έχει δέσει σωστά η
δεξιά, καθώς ο συνδυασμός Τσιόδρα-Χαρδαλιά είναι πολύ επιτυχημένος. Ανάμεσά
τους, δε, κανένας άλλος δεν χωράει. Το είδαμε εξάλλου. Κάποια στιγμή επιχείρησε να κάτσει δίπλα τους και ο
υπουργός Κικίλιας, με αποτέλεσμα να φάει τις λεμονόκουπες της ζωής του και να
αποσυρθεί άρον-άρον (το κράξιμο που έπεσε στα μίντια θέλω να πω, από δεξιούς
εννοείται, υπήρξε σφοδρό και ανάλγητο). Αν ο Τσιόδρας έβγαινε μόνος του για να ενημερώσει
τον κόσμο, από τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο ’ξερω γω, χωρίς πολιτικούς δίπλα
του, το όφελος για την δεξιά θα ήταν πολύ μικρότερο προφανώς. Τώρα
κεφαλαιοποιείται μία συνύπαρξη, που σε επίπεδο συμβόλου δρα συμπληρωματικά (το
δάκρυ του επιστήμονα, με το άτεγκτο του πολιτικού) και γι’ αυτό
μεγιστοποιούνται τα οφέλη της για τη ΝΔ. Φυσικά, σε όλο αυτό το σκηνικό, έτσι όπως
διαμορφώνεται, παίζει ρόλο η επί της ουσίας ανυπαρξία του Τσίπρα (δεν συζητάμε
τώρα για Κινάλ, Βαρουφάκηδες κτλ) κι έτσι όλο το βάρος μιας επί της ουσίας
αντιπολίτευσης, που δεν θα πρέπει να μασήσει από το επικοινωνιακό παιχνίδι της
δεξιάς, στηλιτεύοντας τις απίστευτες ολιγωρίες και παρασπονδίες της κυβέρνησης
σε σχέση πάντα με τον κορωνοϊό, επαφίεται σε 2-3 μέσης αναγνωσιμότητας σάιτ
(τηλεόραση δεν υπάρχει, εκεί υπάρχει πλήρης κυβερνητική κατάληψη) και στον
συγκινητικό, αλλά σχεδόν μάταιο «αγώνα» που διεξάγεται στα σόσιαλ μίντια από
(αντιδεξιούς) ανεξάρτητους μεμονωμένους. Ακούγεται λογικό λοιπόν από ’μένα, και δεν θέλω να
το αντιμετωπίζω σαν ευχολόγιο, πως τώρα, ναι, υπακούοντας στις παραινέσεις των
γιατρών, μένουμε μέσα για το καλό και το δικό μας και του κοινωνικού συνόλου,
αλλά όταν λήξει αυτή η ιστορία θα είμαστε εδώ, δηλαδή έξω, στους δρόμους και τις
πλατείες, για να λογαριαστούμε.
Παιδική φωτογραφία... Δεν είμαι εγώ (γέλιο), ο Βοσκόπουλος
είναι με τον πατέρα του. Από το εξαφανισμένο βιβλίο (για να μην πω και απαγορευμένο) «Χωρίς Την Έγκρισή
μου», που είχαν βγάλει η αδελφή τού Τόλη Παναγιώτα και ο ανιψιός του, το 2002,
στις εκδόσεις Όμβρος.
Κάτι άλλο έψαχνα και το βρήκα μπροστά μου...
26/3/2020
Εγκαλούν –τα καθάρματα της φασιστοδεξιάς, οι συνεργάτες των
χουντικών και οι απόγονοι των μαυραγοριτών– τον Σύριζα, για να κάνει «ντα» τον
Κούλογλου, επειδή δημοσίευσε αυτή τη γελοιογραφία, που και πλάκα έχει (μέσα στη
σοβαρότητά της) και λέει την αλήθεια.
Άιντε Σύριζα, κάνε τους το χατίρι. Βάλε πλάτη στην "εθνική
προσπάθεια" (σ’ έχω και ψιλο-ικανό, εδώ που τα λέμε).
26/3/2020
Δεν ισχύει σε κάθε περίπτωση, αλλά σε πολλές περιπτώσεις
ισχύει.
Όταν διαβάζεις σε σάιτ και ξένες εφημερίδες, αγγλικές, γαλλικές, αμερικάνικες,
θέματα για την Ελλάδα, παραξενεύεσαι.
Προσέχοντας, όμως, το όνομα του συντάκτη έρχεσαι αμέσως στη θέση σου, γιατί
απλά είναι... Έλληνας!
Διαβάζεις CNN Travel και βλέπεις “10 things Greece does better than anywhere
else” by John Malathronas (γράψε μας τίποτα για τους Jam ρε φίλε), πας στην
Figaro και διαβάζεις “L’infectiologue Sotirios Tsiodras, nouvelle coqueluche
des Grecs” par Alexia Kefalas (η οποία υπεράσπιζε το 2012 την «κοινωνική δράση»
της Χρυσής Αυγής!).
Αυτά τα ωραία...
26/3/2020
Καλά, η Κωνσταντοπούλου δεν με απασχολεί καθόλου που βάζει
πλάτη στον Μητσοτάκη, αλλά ο Μπογιόπουλος με απογοήτευσε, όταν διάβασα αυτό. >>Οτι ο Τσιόδρας πήγε και έψαλλε την Κυριακή – τηρώντας όλους τους
κανόνες ασφαλείας – είναι δικαίωμά του. Ο Τσιόδρας είναι ένας από τους
υγειονομικούς, τους γιατρούς, που δίνουν ακούραστα τη μάχη. Είναι ένας από
εμάς. Οι ανόητοι που ψάχνουν “κλικ” δημοσιότητας να τον αφήσουν ήσυχο!<<
Γενικά, δεν είμαι φαν του Μπογιόπουλου – αν και θα μπορούσε.
Γράφει ορισμένα ενδιαφέροντα ιστορικά, όταν προβάλλει την ιστορία του ΚΚΕ ή της
ΕΣΣΔ (αυτά είναι ακόμη πιο καλά), αλλά στην τηλεόραση είναι αφόρητα κουραστικός
(στο ραδιόφωνο δεν τον έχω ακούσει ποτέ), και δεν ξέρει να βάζει τελείες. Για
μένα δεν κάνει για τηλεοπτικός (πιθανώς να μην κάνει ούτε για ραδιοφωνικός),
καθώς αξίζει όσο αξίζει μόνο στο χαρτί (κανονικό ή ηλεκτρονικό).
Αυτό τώρα που γράφει για τον Τσιόδρα είναι απογοητευτικό και παντελώς άστοχο.
Αλλά ας γράψω εδώ για την πάρτη μου – όχι γενικά ή για τους άλλους.
Εγώ καταφέρθηκα εναντίον αυτής της σκηνής στην Εκκλησία, ΟΧΙ γιατί ο Τσιόδρας
είναι ενεργός χριστιανός (τούτο το είχα αντιληφθεί καιρό πριν, δίχως να έχω
διαβάσει τίποτα) και επιτελεί με τον τρόπο που γουστάρει τα όποια καθήκοντά
του, ακόμη και στην εποχή της πανδημίας, αλλά γιατί δόθηκαν στη δημοσιότητα
φωτογραφίες μιας κίνησης καθαρά προσωπικής, τις οποίες εκμεταλλεύονται τα
φασιστομίντια, προκειμένου να περάσουν τη χουντική γραμμή του πολύτεκνου «καλού
οικογενειάρχη» (που δίνει στρατιώτες στην πατρίδα) και του «σωστού χριστιανού».
Αυτό είναι το εμετικό, εν προκειμένω, και απορώ πώς δεν το κατάλαβε ο
Μπογιόπουλος.
25/3/2020
199 ΧΡΟΝΙΑ...
Το καλύτερο 21 είναι αυτό. Ούτε του Μπιθικώτση (δεν του πάει), ούτε του Νταλάρα
(ανέτοιμος ακόμη, με φωνή ψιλή, έρρινη, που σου τρυπάει το κρανίο). Ενώ ο
Ζωγράφος... πάντα σπουδαίος!
Πεθαίνουν άνθρωποι, σημαντικοί καλλιτέχνες και δεν το
παίρνουμε χαμπάρι. Βλέπω διάφορα RIP σε τοίχους φίλων, αλλά πολλά ξεφεύγουν.
Ας πούμε πουθενά δεν είδα να γραφτεί κάτι για τον banjoist Eric Weissberg, που
πέθανε πριν 3 μέρες στα 81 του.
Ο Weissberg είχε ένα νούμερο 2 στο Billboard Ηοt 100 το 1973 (τεράστια επιτυχία
δηλαδή) με το περίφημο "Dueling banjos", την κόντρα του με τον
κιθαρίστα Steve Mandell, που είχε να κάνει με το συγκλονιστικό φιλμ του Τζων
Μπούρμαν "Όταν Ξέσπασε η Βία".
Η σκηνή της ταινίας είναι επίσης εντυπωσιακή - αλλά, φυσικά, αυτοί που παίζουν
μπάντζο και κιθάρα δεν είναι οι πρωταγωνιστές, μα οι Weissberg και Mandell.
[τα λέμε αναλυτικά στα σχόλια]
Πολλή nostalgia έχει πέσει στο φέισμπουκ και δεν γουστάρω
καθόλου. Ούτε για παιδικές φωτογραφίες, ούτε για τους δίσκους ή τα βιβλία που
άλλαξαν τη ζωή μου, ούτε για τίποτα απ’ όλα αυτά. Γι’ αυτό θα αδιαφορήσω για το
παρελθόν και θα... απευθυνθώ στο μέλλον.
Dagon! Η ούλτρα παγερή σκηνή, όταν φθάνουν στο καταραμένο ισπανικό,
παραθαλάσσιο χωριό Imboca οι πρωταγωνιστές και ανακαλύπτουν πως το κατοικούν
ψαράνθρωποι, που αναπνέουν με βράγχια!
RIP Stuart Gordon, οι λαβκράφτιοι σε χαιρετούν!
25/3/2020
Σκύλο δεν έχω, αλλά έβαλα σε μια σακούλα μερικούς δίσκους με
"σκύλους" και τους πήγα βόλτα...
Κυνικός Μητσοτάκης, για την 25η Μαρτίου: >>Απώλειες έχουμε και θα έχουμε. Και η οικονομία μας θα υποφέρει. Αλλά
χρέος μας είναι να περιορίσουμε τον πόνο στο ελάχιστο. Και να επιμερίσουμε το
κόστος της προσαρμογής στην νέα οικονομική πραγματικότητα με τρόπο
δίκαιο<<
Κοινώς... «μαζί τα φάγαμε». Για όσους δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι μας σκάβουνε τον λάκκο...
24/3/2020
>>Οι αυταπασχολούμενοι επιστήμονες (οικονομολόγοι,
λογιστές, δικηγόροι, μηχανικοί) θα ενταχθούν σε πρόγραμμα κατάρτισης για τις
νέες τεχνολογίες ώστε να συνεχίσουν μέσω αυτών την επαγγελματική τους
δραστηριότητα.<<
Επειδή με ρώταγαν κανα-δυο φίλοι μηχανικοί, αν επρόκειτο να λάβουν το 800άρι
(εδώ γελάμε).
Μάγκες από τον Βρούτση μόνο χασούρα εξασφαλισμένη. Γνωστό, εξάλλου, από χρόνια.
Κλασικός φιλελές χασάπης, που υπηρετεί μόνο το "αόρατο χέρι της αγοράς".
Όλα τα υπόλοιπα τα έχει γραμμένα.
[Α, και να μην ξεχάσουμε να του πούμε "ευχαριστώ" για την...
επιμόρφωση, προκειμένου να συνεχίσουμε τις πλούσιες, αυτό τον καιρό,
δραστηριότητές μας]
24/3/2020
Κάθε κουζίνα και γιαπί, κάθε καμπινές και εργοτάξιο. Έρχεται η ανάπτυξη με παντόφλες και πιτζάμες...
24/3/2020
Επειδή διαβάζω διάφορα από δω κι από κει… μην αντιγράφετε
βλακείες.
Το “Soul makossa” δεν είναι afrobeat, είναι afro-funk. Οι περισσότερες εκτελέσεις που υπάρχουν στο YouTube είναι άθλιες. Ψευτοκαθαρές,
και με πειραγμένα τα μπάσα. Όποιος θέλει ν’ ακούσει «σωστά» το “Soul makossa” να το ακούσει από το ελληνικό
45άρι στη MINOS.
Και αυτό. Στο άλμπουμ “Soul Makossa” (1972) παίζει πιάνο ο Ελληνογάλλος Georges
Arvanitas.
23/3/2020
Η Morgan Stanley λέει ότι η ύφεση φέτος στην Ελλάδα θα είναι
-5,3%. Κάπου άκουσα τον Βαρουφάκη να λέει ότι το -10% είναι το σίγουρο (με το
χρέος να σπάει όλα τα ρεκόρ), ενώ μπορεί να πάμε και παρακάτω έως και πολύ
παρακάτω (-18%).
Τα νούμερα αυτά είναι απίστευτα και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τούτη τη
στιγμή το εύρος των συνεπειών τους στην κοινωνία, αν δεν ανοίξουν διάπλατα οι
κάνουλες της χρηματοδότησης, χωρίς τα σου-ξου-μου-ξου και τους αστερίσκους –
που εξακολουθούν να βάζουν τα γελοία γιούρογκρούπ.
23/3/2020
Όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα η επανάσταση θα ζει για
πάντα στην Κούβα (και στις καρδιές μας).
Το καλύτερο ιατρικό προσωπικό του κόσμου, που έχει βρεθεί σε κάθε γωνιά της
Γης, σε Ασία, Λατινική Αμερική και Αφρική, για να πολεμήσει τις αρρώστιες,
είναι τώρα στην Ιταλία και μάχεται μαζί με τους ιταλούς γιατρούς.
Αυτό διδάσκει ο σοσιαλισμός και αυτοί οι άνθρωποι το κάνουν πράξη. Είμαστε μαζί
του(ς), έστω νοερά.
SARS, «χοίροι», «τρελές αγελάδες», τώρα covid-19 και ό,τι
άλλο ξημερώσει...
Αυτές οι παγκόσμιες ασθένειες, τις οποίες βιώνουμε κάθε λίγο και λιγάκι πια,
είναι προϊόν του βιασμού της φύσης, που είναι το οξυγόνο του
νεοφιλελευθερισμού. Όσα δεν κατόρθωσαν οι ναζί με τα όπλα και με τα έξω από τη
φύση του ανθρώπου εγκλήματά τους, π.χ. μ’ έναν εξοντωτικό βιολογικό πόλεμο, τα
κατορθώνουν τώρα οι «αγορές».
Κι ενώ μας αποτελειώνουν, με χίλιους-δυο τρόπους, εκμηδενίζοντας κάθε προοπτική, διαλύοντας ό,τι τους παραδόθηκε από την εποχή των
«κοινωνικών κρατών», πετσοκόβοντας παροχές, μισθούς, συντάξεις και
δημιουργώντας στρατιές ανέργων, πότε με τις «κρίσεις» τους, που είναι καθαρά
συστημικές και πλήρως ελεγχόμενες, καθότι ακολουθούνται πάντα από νέες
κοινωνικές συμπιέσεις, και πότε με τα σκατολοΐδια που κάθε λίγο και λιγάκι
εμφανίζουνε σαν «πρόοδο», έρχονται τώρα οι ίδιοι αυτοί ως «σωτήρες», για να
προστατεύσουν υποτίθεται την αξία της ζωής μας. Δεν πιστεύω κανέναν τους. Δεν θέλω ούτε να τους
ακούω, ούτε να τους βλέπω. Κάνω μόνον αυτό που προστάζει η συνείδησή μου. Αυτό
που έκανα πάντα σαν άνθρωπος. Αυτό που κάνουμε πάντα σαν άνθρωποι, όλοι μας.
Εγώ, εσύ, εμείς. Όχι αυτοί.
