SNAPPED ANKLES λονδρέζοι, δύσκολο να τους περιγράψεις, αλλά ενδιαφέροντες

Σχηματίστηκαν στο Λονδίνο το 2011, οι Snapped Ankles, και μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει διάφορα τινά (δύο άλμπουμ και κάμποσα singles και EP). Το “Stunning Luxury” [Leaf / Heathen Natives, 2019] είναι το πιο καινούριο άλμπουμ τους, που τυπώνεται σε LP (με extra CD), CD και digital, περιέχον δέκα tracks πλήρως χαρακτηριστικά του ύφους της μπάντας – που είναι κάπως αλλοπρόσαλλο, αλλά σε κάθε περίπτωση λειτουργικό.

Από πού είναι επηρεασμένοι οι Snapped Ankles και τι ακριβώς ή… σχεδόν ακριβώς παίζουν μας το λένε εμμέσως οι ίδιοι, μέσω του EP τους “Violations”, που είχε κυκλοφοήσει πέρυσι και που περιλάμβανε τέσσερις versions (μόνο). Πάνω σε τι; Σε κομμάτια των (The) Fugs, Comateens, Beltram και CAN.

Αν οι Fugs και οι CAN είναι γνωστοί στους πάντες, να πούμε πως οι Comateens ήταν αμερικανοί electro-«νιουγουεβάδες» (καλοί!) και ο Beltram αμερικανός «ντανσάς» (σε techno φάση και τα συναφή). Αν τώρα τα ανακατέψεις όλα τούτα στο blender (Fugs, Comateens, Beltram και CAN) θα προκύψει ο ήχος των Snapped Ankles. Κυριολεκτικώς, όμως.

Εννοούμε πως οι Βρετανοί τα έχουν όλα αυτά: το underground spoken word των Fugs, το electro new-wave, πείτε το και… underground synth-pop των Comateens, την acid techno λογική του Beltram και βεβαίως τις ψαγμένες kraut ρυθμοδομές των CAN. Και δεν είναι μόνον αυτά, αφού… ανά τεμάχιο προσθέτουν και τις δικές τους ατασθαλίες, που μπορεί να παγιδεύουν funk, rock, ακόμη και ethnic (ρυθμοδομές κυρίως, με την electro έκφραση των οποίων είχαν ασχοληθεί οι Γερμανοί πριν από τον Brian Eno ή, τέλος πάντων, ταυτοχρόνως).

Το αποτέλεσμα είναι το “Stunning Luxury” να προσφέρει tracks, που είναι αληθινά καλά ή και πολύ καλά, σαν το “Skirmish in the suburbs”, το “Dream and formaldehyde” ή το “Drink and glide”.

Επαφή: www.heathen-natives.gr

οι MR. HIGHWAY BAND σ’ ένα τύπου seventies ροκ άλμπουμ

Οι Mr. Highway Band δεν είναι καινούριο (ελληνικό) συγκρότημα. Υπάρχουν από το 2011 κι έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα τα εξής άλμπουμ: 1. “Is That Myself” (2012), 2. “Live” (2014), σε συνεργασία με τον Χρήστο Θηβαίο, 3. “Story of my Life” (2014) και 4. “The Rebel Artist” (2017). To “Is That Myself” [Ikaros Records, Los Almiros Records, 2019], που ακούμε τώρα, είναι επανέκδοση σε κόκκινο βινύλιο του πρώτου άλμπουμ τους, που είχε τυπωθεί αρχικώς μόνο σε CD. Το LP, που είναι «κομμένο» σε 315 αριθμημένα αντίτυπα, περιέχει κι ένα επιπλέον track, μια σημερινή alternative version του εισαγωγικού “No one can bring me down”, ένα γεγονός που δείχνει πως το συγκρότημα εξακολουθεί να υφίσταται και, γιατί όχι, να ετοιμάζει καινούριο υλικό. Όταν ηχογραφούσαν το “Is that Myself” μέλη των Mr. Highway Band ήταν οι Γιάννης Αφέντρας κιθάρες, Γρηγόρης Ψαλτάκος φωνή, Ντένης Τσιούνης μπάσο, Θύμιος Σπηλιωτόπουλος κιθάρες και Κώστας Καλπάκης ντραμς. Σήμερα, οι τρεις πρώτοι παραμένουν στην μπάντα, ενώ οι δύο τελευταίοι έχουν αντικατασταθεί από τους Πάνο Φωτάκο (κιθάρες) και Δημήτρη Τσάρνο (ντραμς).

Το “Is That Myself” είναι ένα ροκ άλμπουμ. Rock με την παλαιά, κλασική έννοια των seventies ας πούμε και όχι… post-rock και τα συναφή. Είναι παλιομοδίτικο δηλαδή – αλλά αυτό δεν αποτελεί κατηγορία, ούτε βεβαίως εκ των προτέρων έπαινο. Όλα κρίνονται και αξιολογούνται επί του πρακτέου.

Οι Mr. Highway Band γράφουν ενδιαφέροντα λόγια, έχουν καλό τραγουδιστή, και προτείνουν, γενικώς το λέμε αυτό, καλά τραγούδια. Άρα το “Is That Myself” είναι ένα καλό άλμπουμ.

Τώρα, το να ψειρίσουμε ένα άλμπουμ, που έχει κάνει ήδη τον κύκλο του δεν ξέρω αν είναι αποδοτικό, αλλά ok… θα μπορούσε να εκλάβουμε το “Is That Myself” και ως επανέκδοση (έστω και μετά από τόσο σύντομο χρονικό διάστημα) και να πάμε παρακάτω.

Το συγκρότημα, λοιπόν, ξέρει να προτείνει καλά τραγούδια, και μεταξύ των καλυτέρων τους θα τοποθετούσα το “Revolution”, που έχει ένα παράξενο ρεφρέν (λες και ακούς ελληνικό-ελληνόφωνο τραγούδι), όπως και το blues “Train to north”.

Γενικώς το hard (χωρίς ιδιαίτερες εξαλλοσύνες πάντως) «παίζει» ως χαρακτηρισμός, για τα τραγούδια των Mr. Highway Band – με στοιχεία από blues, southern και country-rock να παρεισφρέουν ανά περίπτωση, στα tracks, προσθέτοντας νέα ανανεωμένα vibes.

Νομίζω, δε, πως το πιο αποφασιστικό σκληρό στυλ, δίχως ακουστικές εκπτώσεις κ.λπ., που κινείται έως και λίγο πριν από το «μέταλλο», τους πάει ακόμη καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο και πως πάνω σ’ αυτό αξίζει να κτίσουν και να ξανακτίσουν.

Επαφή: www.ikarosrecords.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 153

29/3/2019

Ακούω ελληνικούς ροκ δίσκους του ’80 και ακούω και σημερινούς – σαν τεχνικό άκουσμα λέμε τώρα. Λοιπόν, οι καλύτερα ηχογραφημένοι των έιτις είναι οι χειρότεροι του σήμερα. Τέτοια απόσταση! Τόσo μεγάλη η διαφορά! Όπου υπάρχει, δε, και λίγο ταλέντο (πολλές φορές υπάρχει και περισσότερο!), τότε το πράγμα ξεφεύγει πολύ προς τα πάνω.
Το σύγχρονο ροκ και δη το σύγχρονο ελληνικό ροκ μπορεί να απασχολεί λιγότερους σε σχέση με το παρελθόν, αλλά τους απασχολεί με τον σωστότερο δυνατό τρόπο, με συγκροτήματα που σέβονται και τις δικές τους προσπάθειες και εκείνους που τα στηρίζουν στη δισκογραφία. (Το live είναι άλλο θέμα).  

29/3/2019

Πέθανε η βελγίδα-γαλλίδα σκηνοθέτιδα Agnès Varda.

https://www.youtube.com/watch?v=g0ykB4jGaxo

27/3/2019

Υπάρχουν δίσκοι, που κανονικά απορρίπτονται από το εξώφυλλο. Αλλά, αν γνωρίζεις ή θυμάσαι κάτι, τότε βγάζεις το ευρώ, αγοράζεις και πας παρακάτω…
Σ’ ένα παζάρι πριν κάποια χρόνια αγόρασα (ναι, με 1 ευρώ) αυτό το LP του Γιώργου Βάρσου από το 1977, επειδή τον ήξερα από ένα swing του Σπάρτακου που είχε τραγουδήσει, παλαιότερα και από κάπου αλλού. Το τραγούδι έχει μουσική του Νίκου Τζαβάρα (από τα Τζαβαράκια) και στίχους του Δημήτρη Ιατρόπουλου. Δεν έχει περαστεί σωστά στο YouΤube (ακούγεται μπουκωμένο), αλλά αξίζει και σας το προτείνω, επειδή είναι (και) άγνωστο…

27/3/2019

>>Τη δεκαετία του ΄90 θα έλεγα ότι κάνει την εμφάνιση του το γυναικείο Rock με περισσότερες τραγουδίστριες, αλλά και γυναικεία συγκροτήματα. Όσον αφορά τώρα τη γυναικεία παρουσία στην εγχώρια σκηνή, αυτή άρχισε να έχει άνθιση στα μέσα της δεκαετίας του '80 με κάποιες έντονες γυναικείες παρουσίες να εισβάλουν σε μπάντες και να αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στα τότε μουσικά δρώμενα.<<
H Άντα Λαμπάρα από Villa 21 κ.λπ. στο Vice

Με ενοχλεί, όταν κάποιοι θέλουν να έχουν άποψη για το ροκ του ’80 ή του ’90 και αγνοούν το ροκ του ’60 – από εκεί όπου ξεκίνησαν όλα.
Τίποτα το πρωτοποριακό σε σχέση μ’ αυτό που αποκαλείται «γυναικείο ροκ» δεν προσέφερε η Λαμπάρα και αι Nonmandol, όταν από τα σίξτις ήδη είχαμε συγκροτήματα, τα οποία αποτελούνταν μόνον από κορίτσια (Girls, Sweet Girls…) και βεβαίως δεκάδες κορίτσια ως μέλη συγκροτημάτων (και όχι μόνον ως τραγουδίστριες). Αυτές ήταν οι αληθινές πρωτοπόρες κι αυτές πρέπει να μνημονεύουμε ως τέτοιες…
[Η Μαρίνα Διαλετή, στην αρχή, οργανίστρια των Stormies]

26/3/2019

Αυτό το «ποιητές των Εξαρχείων» είναι μία από τις μεγαλύτερες χλαπάτσες, που ακούγονται τα τελευταία χρόνια. Ούτε ο Σιδηρόπουλος, ούτε ο Άσιμος ήταν ποιητές, στίχους για τραγούδια γράφανε οι άνθρωποι. Τα δε «ποιήματα» του Σιδηρόπουλου που βγάλανε εσχάτως –όσα πρόλαβα να διαβάσω, όρθιος, σ’ ένα βιβλιοπωλείο– είναι κάτω του μετρίου. Αμφιβάλλω αν ο άνθρωπος θα τα κυκλοφορούσε ποτέ αυτά τα πράματα και, πολύ περισσότερο, αν θα τα έκανε τραγούδια.
Η Γώγου είναι άλλη ιστορία. Δεν ξέρω, βεβαίως, αν η ίδια αποδεχόταν τον όρο «ποιήτρια των Εξαρχείων». Φαντάζομαι πως όχι. Κανένας δεν θέλει να τον κατηγοριοποιούν έτσι φτηνά. Είναι σαν να τον απορρίπτουν.
Φυσικά, κόβονται μονέδα συνεχώς μ’ αυτή την ιστορία… οπότε πάω πάσο.

26/3/2019

 

Δεν ήξερα πως ο Scott Walker ήταν συγγενής του Μηλάτου. Συμπαριστάμεθα όλοι στη βαθιά οδύνη του...

25/3/2019

Συνοδοιπόροι του ροκ εν ρολ και της διανόησης ο Εγγονόπουλος και ο Εμπειρίκος - και από κοντά και ο ζωγράφος Ταχτσής... (γέλιο)

οι SEDIMENT BRUISE σε ακόμη μια παραγωγή του Clive Martin

Όταν βλέπεις στο back cover τού πιο πρόσφατου τρίτου άλμπουμ των Θεσσαλονικέων Sediment Bruise τον Clive Martin (ο ίδιος ήταν στην παραγωγή και του προηγούμενού τους, του “A New Disease” από το 2016) λες πως, εδώ, κάτι… ξανασυμβαίνει. Και όντως, αφού και αυτό το άλμπουμ διακρίνεται για τις ηχογραφικές και παραγωγικές ποιότητές του, που το τοποθετούν εξ αρχής ένα βήμα (ή και περισσότερα) πιο μπροστά. Αλλά, για να τα πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά…

Το “In-Between” (2019) κυκλοφορεί κατ’ αρχάς από την Ikaros Records σε 250 κόπιες βινυλίου και περιέχει εννέα tracks, στο γνωστό… εναλλακτικό ή post rock, όπως το λένε περισσότερο τα τελευταία πολλά χρόνια, στυλ των Sediment Bruise. Στο cover δεν αναγράφονται τα μέλη, αλλά αυτά πρέπει να είναι οι Vag Mood τραγούδι, Νίκος Νικολαΐδης κιθάρες, Μιχαήλ-Άγγελος Νικολαΐδης πλήκτρα, κιθάρες, σαμπλ, φωνητικά, Σωτήρης Φωτεινητσόγλου βιολί (δίνει μια επιπλέον διάσταση εκεί όπου ακούγεται), Παναγιώτης Γιαννούδης μπάσο και Γιώργος Μούκος ντραμς. Ένα σεξτέτο είναι, με άλλα λόγια, οι Sediment Bruise, πολύ καλά εκπαιδευμένο στο να μεταφέρει, στο βινύλιο εν προκειμένω, ένα κάποιο… δράμα. Εννοούμε πως το «δράμα» δεν υπάρχει συχνά και μόνο στους «εσωτερικούς» και κάπως βαρείς στίχους των τραγουδιών του γκρουπ, αλλά περνάει και στα μουσικά μέτρα, δημιουργώντας θέματα κάπως απαιτητικά στην ακρόασή τους – κάτι, βεβαίως, που δεν το λέμε ως μειονέκτημα.

Αυτή η… δυσκίνητη, γενικώς, κατάσταση χρωστά επίσης στις ενοργανώσεις, στις επικές κιθάρες, στα πλήκτρα, τα ηλεκτρονικά και λοιπά, αλλά χρωστάει πολλά και στη φωνή, που δεν είναι μόνον ένας φορέας μηνυμάτων, αλλά και μιας… ψυχολογίας, ενός κλίματος.

Το “In-Between” διαθέτει μερικά εξαιρετικά τραγούδια, όπως είναι το “Mirror” στην πρώτη πλευρά ή το “Parasites” στη δεύτερη, δίχως να υπολείπονται, αναγκαστικώς, τα υπόλοιπα.

Επαφή: www.ikarosrecords.gr