ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 561

30/1/2024
Tο τραγούδι είναι ένα λαϊκοπόπ αριστουργηματάκι (1968)

(ακούστε στα σχόλια)

30/1/2024
Οι κοινωνιολόγοι που ασχολούνται με το ροκ στην Ελλάδα είναι άσχετοι με το ροκ, σχεδόν στον απόλυτο βαθμό.
Επειδή νομίζουν πως έχουν ακούσει 5 δίσκους, ελληνικούς ή ξένους, πείστηκαν πως μπορούν να γράφουν εξ ονόματος του ροκ, γνωρίζοντας, σε πρώτη φάση, μόνο εκείνα τα «κοινωνιολογικά» που σπουδάσανε στα πανεπιστήμια.
Το να ανακατεύεις όμως τον Μποντριγιάρ, τον Φουκώ και τον Καστοριάδη με το ροκ δείχνει βασικά πως είσαι άσχετος με τα θέματα αυτά και πως το μόνο που σε νοιάζει είναι να πουλήσεις φούμαρα, να εντυπωσιάσεις και να αποσυντονίσεις, δήθεν-τάχα, τους… ιθαγενείς που θα σε διαβάσουν.
Φυσικά το ροκ, όπως και κάθε μουσικό είδος, έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά, που δεν είναι όμως θεωρητικά (ούτε… μεταμοντέρνα, ούτε νεωτερικά). Δεν είναι, δε, ούτε καλώς κρυμμένα, ώστε να απαιτείται η συνδρομή των άμουσων κοινωνιολόγων. Σχεδόν πάντα είναι φανερά, απλά και καθημερινά και το μόνο που απαιτείται, για να τα εντοπίσεις, είναι κάποιες ευρύτερες γνώσεις (και όχι μόνο μουσικές) συν λίγη εξυπνάδα.
Το ότι μας κλέβουν το φαΐ οι… κοινωνιολόγοι του ροκ είναι, τελικά, το λιγότερο.

30/1/2024
17 χρόνια χωρίς τον Νίκο Κούρκουλο διαβάζω σήμερα...
Εδώ στην απρόβλεπτη παραγωγή τού Dino De Laurentiis "Rome comme Chicago" (1968), που είχε σκηνοθετήσει ο Alberto De Martino και στην οποία ο Κούρκουλος συμπρωταγωνιστούσε με τον Τζων Κασσαβέτη.

[δες το κείμενο για την ταινία στα σχόλια]

29/1/2024
Αναλυτικές πληροφορίες στο λινκ...

https://www.ticketservices.gr/event/blackbox-jazz-music-festival/?lang=el

29/1/2024
Warhorse. Οι παππούδες των μεταλλάδων. Παιξίματα και τραγούδισμα χωρίς αύριο...
https://www.youtube.com/watch?v=tFlival8uOc

29/1/12024
Έχω ένα βιβλίο πολύ παλιό του Αλέξη Κυριτσόπουλου (δεν θυμάμαι πού το είχα βρει), που δεν το έχω δει ποτέ να πουλιέται. Προφανώς είναι σπάνιο. Το έχει τυπώσει το Καλλιτεχνικό Γραφείο Ώρα, του Ασαντούρ Μπαχαριάν, και στη μοναδική αναφορά που βρήκα στο δίκτυο διάβασα πως πρόκειται για έκδοση του 1966 (το λέω, γιατί δεν αναγράφεται χρονιά στο βιβλίο). Μου φαίνεται λίγο παράξενο να είναι τόσο παλιό, επειδή το Καλλιτεχνικό Κέντρο Ώρα είχε δημιουργηθεί το 1969 – αλλά μπορεί ως Γραφείο να λειτουργούσε από το 1966... δεν ξέρω, θέλει ψάξιμο.

Το βιβλίο περιέχει τελείως ναΐφ σχέδια του Κυριτσόπουλου, κάπως σαν... ορνιθοσκαλίσματα (σαν αυτό του εξωφύλλου), «ναϊφέστερα» και από του Λογό.

28/1/2024
Σπύρος Μεϊμάρης / εν ειρήνη

[αν κάνεις κλικ στην εικόνα διαβάζεις πιο άνετα το ποίημα]

27/1/2024
Ο Αντώνης Λορέντζος, ο ετεροθαλής αδελφός του Γιάννη Φλωρινιώτη... Μ' αρέσει περισσότερο αυτή η εκτέλεση από την πρώτη...
https://www.youtube.com/watch?v=swAVr5kR3ek

27/1/2024
>>Στην ίδια συνέντευξη ο Γιώργος Νταλάρας μίλησε και για τον Σάκη Ρουβά, λέγοντας πως «όταν του μίλησα πριν από χρόνια(…) του είπα το εξής. "Εσύ είσαι ένα νέο παιδί, προσπάθησε να ξεφύγεις από αυτή τη φάκα που είσαι. Προσπάθησε να κάνεις κάτι άλλο".<<
Σιγά ρε φίλε! Τι άλλο θα κάνει ο Ρουβάς; Και για ποια φάκα μιλάμε; Ποπ τραγουδιστής είναι ο άνθρωπος και ποπ θα παραμείνει. Δηλαδή η ποπ είναι φάκα; Δηλαδή ο Πασχάλης, που τραγουδάει 60 χρόνια ποπ, είναι πιασμένος σε κάποια φάκα;
Εγώ έναν άνθρωπο που ακολουθεί μια ζωή ένα στυλ, και ψάχνεται πάνω σ’ αυτό το στυλ, τον θεωρώ «τίμιο» καλλιτέχνη.
Εντάξει, κάποιοι αλλάζουν στυλ μέσα στα χρόνια, γιατί δεν τους βγάζει η φωνή ή γιατί αλλάξανε τα γούστα των ανθρώπων. Τι να έκανε και η Τζένη Βάνου; Πέρασε από το ελαφρό και τζαζ τραγούδι, στο ελαφρολαϊκό για να επιβιώσει.
Αντιθέτως ο Νταλάρας προσπάθησε να μας πει ότι μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα. Και ελαφρολαϊκά, και ρεμπέτικα, και λαϊκά, και ροκ (Τερμίτες ξέρω γω, εμφάνιση με Jethro Tull!) και λάτιν, και folk (μέχρι “John Barleycorn” είπε), και τζαζ, και ελαφρά, και της Παναγίας τα μάτια.
Δηλαδή αυτό τώρα τι είναι; Καλλιτεχνική συνέπεια; Ψάξιμο; Εντάξει... κάποιοι μπορεί να το θεωρούν τέτοιο, αλλά για μένα δεν πάει έτσι.
Μ’ αρέσει ο Νταλάρας, στην φάση-Κουγιουμτζή, και στα «50 Χρόνια Ρεμπέτικο» μ’ αρέσει (που τις αντιμετωπίζω ως λαϊκές τις ερμηνείες του, εκεί, όχι ως ρεμπέτικες), όπως και σε άλλα διάφορα μέσα στα χρόνια. Αλλά ο άνθρωπος κάνει επιλογές χωρίς ρίσκο – επιλογές, που είναι σίγουρο ότι θα πιάσουν. Καθότι υπήρχε κι ένας μηχανισμός τέλος πάντων από πίσω, που βοηθούσε τα μάλα.
Εμένα με ενοχλεί ας πούμε το ότι δεν έκανε ποτέ μια δουλειά ο Νταλάρας εξυψώνοντας κάτι – παίρνοντάς το από τον πάτο και τοποθετώντας το κάπου παραπάνω. Έπαιρνε πάντα τα ήδη υψωμένα και τα πήγαινε παραπέρα. Παραπάνω, παρακάτω δεν εξετάζω τώρα.
Δηλαδή, για να το πω πιο απλά, δεν περίμενε ούτε το ρεμπέτικο, ούτε το λάτιν, ούτε το ροκ τον Νταλάρα, για να καταξιωθούν σαν είδη στις μάζες. Ήταν ήδη καταξιωμένα – ανεξαρτήτως της όποιας ανταπόκρισής τους στην αγορά. Απλά ο Νταλάρας τους έδωσε μια καινούρια πνοή (στα ελληνικά λάτιν π.χ.). Τα τοποθέτησε ξανά στα ράφια.
Δεν πήρε ποτέ ο Νταλάρας, όμως, 12 «τραγούδια της Ομόνοιας», και να πει με τις ερμηνείες του... μάγκες δεν είναι μόνο ο Κουγιουμτζής, ο Λοΐζος και ο Καλδάρας, είναι και τούτοι εδώ οι άνθρωποι, που διωγμένοι από τις μεγάλες εταιρείες έφτιαξαν αριστουργήματα (αυτά τα τραγούδια που τα είπαν ο Αιγύπτιος, ο Μοναχός, ο Βίλμας, ο Κερμανίδης, ο Καφάσης, η Θεοδώρου κ.λπ.), που τα υποτιμούσαμε εμείς οι «ψαγμένοι» κάποτε (έτσι να πει ο Νταλάρας), αλλά δεν υπολείπονται σε τίποτα από εκείνα που τα λέμε κλασικά λαϊκά ή κλασικά έντεχνα τραγούδια.
Αυτό δεν το έκανε ποτέ –να πάρει χοντρό ρίσκο δηλαδή σε κάτι– κι εγώ, προσωπικά, αυτό του το χρεώνω.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ τη θάλασσα ζητούσες να ξεβάψεις / ένα σημάδι του θεού

Ο Χρήστος Θηβαίος είναι ένας τραγουδιστής, που έχει το δικό του πιστό κοινό. Θεωρείται ιδιαίτερος ερμηνευτής, που με αυτή την κάπως πνιχτή φωνή, με την ιδιαίτερη βραχνάδα, κατορθώνει να δίνει σε ό,τι τραγουδάει έναν προσωπικό τόνο.
Δεν έχω παρακολουθήσει την πορεία του Χρήστου Θηβαίου από κοντά και στο σύνολό της. Στο ξεκίνημά του με το σχήμα Συνήθεις Ύποπτοι τον άκουγα, και τον είχα δει και live, αλλά από τότε έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια. Ίσως να τον έχω δει και αργότερα «ζωντανά», αλλά δεν μπορώ τώρα να θυμηθώ...

Σ’ αυτό το δισκάκι, για το οποίο θα γράψουμε τώρα και το οποίο είναι μια παραγωγή (2023) του Ogdoo Music Group ο Χ. Θηβαίος λέει δύο τραγούδια – και τα δύο σε στίχους Νίκου Αναγνωστάκη.
Το πρώτο έχει τίτλο «Τη θάλασσα ζητούσες να ξεβάψεις» και βασικά είναι ένα ζεϊμπέκικο του Χρήστου Παπαδόπουλου (από Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα κ.λπ.). Λέω «βασικά», γιατί η εισαγωγή, με την κιθάρα και το πιάνο, δεν προδικάζει ότι θα ακολουθήσει ζεϊμπέκικο – καθώς εμένα μου θύμισε, πιο πολύ, εισαγωγή για χασάπικο. Δεν είναι όμως. Είναι ένα «έντεχνο» ζεϊμπέκικο, που ο Θηβαίος το αποδίδει με το δικό του τρόπο. Εννοώ, πως τονίζει με την ερμηνεία του τα λόγια και βεβαίως υπηρετεί τη μελωδία τόσο στα κουπλέ, όσο και στο ρεφρέν.
Σίγουρα πρόκειται για ένα καλό τραγούδι.
Το δεύτερο τραγούδι αποκαλείται «Ένα σημάδι του θεού» κι έχει μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη (και στίχους πάντα του Νίκου Αναγνωστάκη).
Το τραγούδι αυτό το είχε πει πρώτος ο Γιώργος Νταλάρας, το 2014, στο άλμπουμ «Οι Φωνές σ’ Αυτή την Πόλη» [Ogdoo Music Group] και εδώ έχουμε μια διασκευή του – μία άλλη εκτέλεση.
Ωραία η μελωδία του Α. Κατσιγιάννη, έτσι όπως αποκαλύπτεται μέσω τού σοπράνο σαξοφώνου του Θύμιου Παπαδόπουλου, σε τούτο το «έντεχνο» τραγούδι, που θα μπορούσε να ενορχηστρωθεί έως και ροκ – αν και εδώ κρατείται το μέτρο, και σωστά. Εννοούμε πως το τραγούδι ακούγεται περισσότερο σαν μια δυναμική μπαλάντα, με τον Θηβαίο να βρίσκεται στο στοιχείο του με λίγα λόγια, ερμηνεύοντας με πειθώ τα ωραία λόγια τού στιχουργού.
Επειδή άκουσα και την εκτέλεση με τον Γ. Νταλάρα, παράλληλα, λέω πως προτιμώ, ξεκάθαρα, αυτήν του Χρήστου Θηβαίου.
Επαφή: www.ogdoomusicgroup.gr

RICH HALLEY QUARTET ο αμερικανός τενόρο σαξοφωνίστας στο νέο άλμπουμ του

Μια σημαντική περίπτωση της σύγχρονης jazz στην Αμερική είναι ο τενόρο σαξοφωνίστας Rich Halley. Λέμε «σύγχρονη», γιατί ο άνθρωπος είναι fully ενεργός και σήμερα στα 76 του, ορίζοντας και αποδίδοντας (μαζί με τους συνεργάτες του), μια jazz γεμάτη παλμούς και δύναμη, ικανή να τινάξει τα ηχεία.
Οι jazz fans του blog ξέρουν σίγουρα την περίπτωση Halley, καθώς γράφουμε εδώ από την εποχή τού άλμπουμ του “Requiem for a Pit Viper” (8 Δεκ. 2011), ενώ για τελευταία φορά αυτό συνέβη στις 8 Ιαν. 2021, όταν αναφερθήκανε στο CD του “The Shape of Things” [Pine Eagle, 2020].
Σ’ εκείνο τον δίσκο, δίπλα στον Rich Halley, παρατάσσονταν οι Matthew Shipp πιάνο, Michael Bisio κοντραμπάσο και Newman Taylor Baker ντραμς – οργανοπαίκτες, που έχουν περάσει από δεκάδες sessions, συμμετέχοντας σε πάμπολλες εκδόσεις.
Αυτή ακριβώς η τετράδα αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας και το πιο νέο CD τού Rich Halley Quartet, που αποκαλείται “Fire Within” [Pine Eagle Records, 2023] και που περιλαμβάνει πέντε συνθέσεις, διαμορφωμένες και από τους τέσσερις μουσικούς.

Τούτο πιθανώς να σημαίνει πως το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο είναι έντονο, εδώ, και πως ο αυθορμητισμός της ηχογράφησης δεν οριοθετείται από κανόνες. Άλλοτε ισχύει αυτό, και άλλοτε όχι.
Το ότι υπάρχει αυθόρμητο πνεύμα στο “Fire Within” είναι προφανές από τον τρόπο που «κινούνται» οι τέσσερις μουσικοί. Από το πώς υποστηρίζει ο ένας τις προσωπικές καταδείξεις του άλλου. Από το πώς διαμορφώνονται τα ηχητικά επίπεδα.
Έτσι, μπορεί το τενόρο να βρίσκεται πιο «μπροστά», αλλά ελαφρώς πίσω του είναι το πιάνο, που απλώνεται με τον δικό του τρόπο, με το ρυθμικό τμήμα να κινείται ελεύθερα, καταιγιστικά σχεδόν, δημιουργώντας συνεχώς πλαίσια, για νέες μελωδίες, για νέες σολιστικές προσθήκες και εναλλαγές.
Λέμε λοιπόν για μια jazz ζωντανή, δυναμική, πάλλουσα, με κάπως Coleman-ική εξέλιξη, με το τενόρο μπροστά, και με το πιάνο σε καίρια θέση, ιδίως όταν το κουαρτέτο μετατρέπεται σε τρίο (π.χ. σε μεγάλο μέρος τού “Angular logic”).
Επίσης, σημασία έχει εδώ και η μελωδική περιδιάβαση του γκρουπ στα «ήσυχα» tracks, όπως είναι το “Through still air”, με το έσχατο 16λεπτο “Following the stream” να συνοψίζει εν πολλοίς την προσφορά όχι μόνον του κουαρτέτου, μα και καθενός από τα μέλη του ξεχωριστά, αφού το προσωπικό και το ομαδικό επικοινωνούν διαρκώς – με το τρίλεπτο σόλο ντραμς τού Newman Taylor Baker, στην αρχή, να ορίζει ένα ρευστό περιβάλλον.
Επαφή: www.richhalley.com

RUBBER TEA, AUTÓMATA σύγχρονο progressive από Γερμανία και Γαλλία

RUBBER TEA: From a Fading World [Tonzonen Records, 2023]
Μια σχετικώς νέα art rock / progressive rock γερμανική μπάντα έχουμε εδώ, τους Rubber Tea, που σχηματίστηκαν στη Βρέμη το 2017 και που έχoυν ηχογραφήσει έως σήμερα δύο δίσκους. Τον “Infusion” το 2020 και τον έσχατο “From a Fading World” προς το τέλος του 2023. Γι’ αυτό το τελευταίο άλμπουμ των Rubber Tea θα γράψουμε τώρα…

Κατ’ αρχάς να πούμε ποιοι αποτελούν τους Rubber Tea. Έχουμε λοιπόν την τραγουδίστρια, σαξοφωνίστρια και φλαουτίστρια Vanessa Gross, τον τραγουδιστή, keyboard player και κιθαρίστα Lennart Hinz και ακόμη τους Jonas Roustai κιθάρες, David Erzmann μπάσο και Henri Pink ντραμς. Ένα πλήρες σχήμα λοιπόν είναι οι Rubber Tea, που έρχονται με τις μουσικές και τα τραγούδια τους να αποτίσουν το δικό τους φόρο τιμής στο ροκ «χθες», φέρνοντας στη μνήμη μας ήχους από τα seventies.
Μπορεί από πλευράς συνθέσεων οι Rubber Tea να μην εμφανίζονται και τόσο τολμηροί, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τα κομμάτια τους δεν είναι σωστά δουλεμένα και πως δεν έχουν τη δική τους ροή. Υπάρχουν εμφανείς επιρροές από συγκροτήματα σαν τους πρώιμους Genesis εδώ, αλλά καθώς τους ακούς ανακαλείς και άλλα άξια ονόματα της εποχής, σαν τους Fusion Orchestra, Savage Rose, Brainticket και Atlantis – κατά τόπους, βεβαίως, και χωρίς το στυλ καθενός από τα προαναφερόμενα σχήματα να καθίσταται κυρίαρχο στο άκουσμα του “From a Fading World”. Μετασχηματίζουν, εννοούμε, όλες τις αναφορές τους οι Rubber Tea, δημιουργώντας το δικό τους αμάλγαμα.
Στιχουργικά, και κατά τα ειωθότα της τότε εποχής, στο νέο LP, CD και digital του γερμανικού γκρουπ υπάρχει concept. Τούτο δε έχει να κάνει με την ιστορία τής πιλότου Emily, του βασικού προσώπου του θέματος, που βρίσκεται να παλεύει στους αιθέρες, μέσα σε μια αμμοθύελλα.
Με το μικρό αεροπλάνο της, η Emily ξεκινά μια ηρωική αποστολή, ώστε να προειδοποιήσει τον κόσμο, που βρίσκεται κάτωθεν, για την εξέλιξη του φυσικού φαινομένου και τους επικείμενους κινδύνους.
Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα tracks εδώ, που δείχνουν πως οι Rubber Tea το έχουν δουλέψει το θέμα σωστά και προς όλες τις διευθύνσεις του, και κάπως έτσι θα ξεχωρίζαμε τα “Day of wrath”, “Desert man”, “Chaturanga”, “Superhexacatalyst”, και “Ground control”, ως μέρη ενός «όλου», που εξελίσσεται πάντα με τον πρέποντα τρόπο.
Επαφή: www.rubbertea.de, www.tonzonen.de

AUTÓMATA: Heart Murmur [Atypeek Music / Araki Records, 2023]
Παρισινό κουαρτέτο είναι οι Autómata, οι οποίοι αποτελούνται εκ των Jean-Baptiste Elineau μπάσο, σύνθια, Etienne Ertul κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, πιάνο, François Lamouret πλήκτρα, πιάνο, ηλεκτρικές & ακουστικές κιθάρες, προγραμματισμός, scratches και David Vivès ντραμς, ακουστικές κιθάρες. Ροκ γκρουπ είναι προφανώς οι άνθρωποι, αλλά τι ακριβώς; Κάπως δύσκολο να το προσδιορίσεις με μια λέξη.
Σίγουρα οι Γάλλοι κινούνται προς post-rock κατευθύνσεις, αλλά διαθέτουν συγχρόνως και πολλά progressive μέρη στις συνθέσεις τους.
Τούτο διαφαίνεται και από το γεγονός πως οι Autómata έχουν στην line-up τους τρεις keyboard players, αλλά κυρίως ακούγεται σε κάθε σύνθεση αυτού του πολύ «πλούσιου» άλμπουμ, του “Heart Murmur”, που κινείται και σε «κινηματογραφικούς» δρόμους.
Μοιάζει, εννοούμε, και με σάουντρακ για ταινία «αποκαλυπτική», της «επόμενης μέρας», το δεύτερο αυτό άλμπουμ των Autómata, και υπό αυτή την έννοια, οι Γάλλοι ανήκουν σε μια ευρύτερη κατηγορία σχημάτων, μαζί με τους Γερμανούς Collapse Under the Empire και Ark Noir, τους Αυστραλούς We Lost The Sea και Tangled Thoughts of Leaving κ.ά., που επιχειρούν να φωτίσουν, από ηχητικής πλευράς, οικολογικές και άλλες τινές ευαισθησίες.
Υπάρχουν συνθέσεις στο “Heart Murmur”, που σε συνεπαίρνουν, σαν την οκτάλεπτη “Sad guru”, ενώ και κάποια μικρής διάρκειας tracks είναι λίαν υποβλητικά επίσης σαν τα δίλεπτα “Dead fields” και “Memories”.
Γενικώς, οι Autómata είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σχήμα, που βγαίνει έξω από τα όρια του συρφετού του post-rock, διαμορφώνοντας αληθινά ενδιαφέρουσες (ηχητικές) καταστάσεις.
Επαφή: www.atypeekmusic.com

οκτώ ελληνικά άλμπουμ του τελευταίου καιρού, που αξίζουν της προσοχής μας - είναι οι δίσκοι των Venus Volcanism, Harper Trio, Lip Forensics, Diesel Cindy, The Basements, Jon Voyager, Sugahspank! & The Swing Shoes και Armagos

Τυπώνονται συνεχώς καλοί και πολύ καλοί ελληνικοί δίσκοι (εννοούμε σε φυσικές μορφές) κι αυτό είναι θετικό. Πολύ θετικό. Έχει κατακτηθεί ένα επίπεδο στην εγχώρια δισκογραφία, με αποτέλεσμα οι «δυνατές» κυκλοφορίες να είναι περισσότερες από κάθε άλλη εποχή τού χθες – αναλογικά φυσικά. Αυτό θα είναι πάντα το πρέπον, γιατί το βινύλιο είναι πλέον ακριβό, με όλα τα ενδιάμεσα κόστη να έχουν εκτοξευθεί κι έτσι, όταν βγαίνουν ενδιαφέροντα άλμπουμ το σίγουρο είναι πως το υλικό... δεν πάει χαμένο. Ούτε τα χρήματα των fans εννοείται.
Οι περισσότεροι από τους πιο κάτω δίσκους, που ξεχωρίζουν για τις μουσικές και τα τραγούδια που καταγράφονται σ’ αυτούς, είναι τυπωμένοι και σε βινύλιο, είναι πρόσφατοι βεβαίως, με τη σειρά παρουσίασής τους να είναι τυχαία...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/okto-prosfata-ellinika-almpoym-poy-axizoyn-tin-prosohi-mas

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ το «είκοσι ποιήματα αγάπης και ένα τραγούδι απελπισμένο» είχε κυκλοφορήσει, για πρώτη φορά, το 1973 και τώρα επανακυκλοφορεί

Πριν από λίγους μήνες, τον Σεπτέμβριο του 2023, κυκλοφόρησε από τον Μετρονόμο το ποιητικό βιβλίο τού Pablo Neruda (1904-23 Σεπτ. 1973) «Είκοσι ποιήματα αγάπης και ένα τραγούδι απελπισμένο» (Veinte poemas de amor y una canción desesperada), με προλογικό σημείωμα και μετάφραση από την Δανάη Στρατηγοπούλου (ή απλώς Δανάη).
Για τη συσχέτιση της Δανάης με τον Pablo Neruda και την Χιλή γενικότερα είχαμε γράψει στις 11 Σεπτ. 2021, στο κείμενό μας «Χιλή, 11 Σεπτεμβρίου 1973: 48 χρόνια από το πραξικόπημα του Πινοσέτ και την ανατροπή της κυβέρνησης Αλιέντε / Πώς επηρεάστηκε η ελληνική πραγματικότητα στην πολιτική, τις Τέχνες και τα Γράμματα, από τα ιστορικά γεγονότα;», που θα δημοσιευόταν στο LiFO.gr. Το συγκεκριμένο απόσπασμα ήταν το εξής:
Μια άλλη προσωπικότητα, που μας συνδέει με την Χιλή του Neruda και του Allende ήταν η σημαντικότατη τραγουδίστρια, συγγραφέας και μεταφράστρια Δανάη (1913-2009).
Η Δανάη Στρατηγοπούλου είχε ξεκινήσει να ασχολείται με την ποίηση του Pablo Neruda πριν την (ελληνική) δικτατορία τυπώνοντας ένα πρώτο βιβλίο στις εκδόσεις Δίφρος (τα «Υψώματα του Μάτσου-Πίτσου», δηλαδή την δεύτερη από τις 15 ωδές του «Γενικού Άσματος»), ενώ το 1971-72, στα χρόνια της διακυβέρνησης Allende, θα διατελέσει καθηγήτρια (τιμής ένεκεν) της Ελληνικής Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο, όπως και τακτική έμμισθη καθηγήτρια στο ίδιο πανεπιστήμιο το 1972-73.
Στην Χιλή η Δανάη (Danai) θα ηχογραφήσει ένα άλμπουμ, το 1969, μελοποιώντας Pablo Neruda, υπό τον τίτλο “Istros / Danai Canta a Neruda” [Dicap], ενώ θα τυπώσει τουλάχιστον εφτά βιβλία, στο διάστημα 1970-73, που σχετίζονταν με την Ελλάδα, μεταφρασμένα στα ισπανικά.
Το άλμπουμ θα κάνει εντύπωση στη Χιλή, θα θεωρηθεί ως ένα από τα σημαντικά του Nueva Canción Chilena (Violeta Parra, Patricio Manns, Víctor Jara, Sergio Ortega, Inti-Illimani, Quilapayún κ.ά.), ενώ τραγούδια της Δανάης από ’κει θα διασκευάσουν, στην πορεία, διάφοροι χιλιανοί μουσικοί και συγκροτήματα (οι Combo Xingu για παράδειγμα).
Ερχόμενη στην Ελλάδα, λίγο πριν από το πραξικόπημα του Pinochet, η Δανάη θα αρχίσει να τυπώνει βιβλία (πάνω από είκοσι μέσα στα χρόνια), που σχετίζονταν με την Χιλή, μεταφράζοντας όχι μόνον Pablo Neruda και άλλους ισπανόφωνους ποιητές και λογοτέχνες, μα και πολιτικά κείμενα. Να μερικά απ’ αυτά τα βιβλία:
Πάβλο Νερούδα «Παρακίνηση σε Νιξονκτονία και εγκώμιο στη χιλιανή επανάσταση» [Μαυρομμάτης, 1973], Πάβλο Νερούδα «20 ποιήματα αγάπης και ένα τραγούδι απελπισμένο» [Νέοι Άνθρωποι, 1973], Πάβλο Νερούδα «Εστραβαγάριο» [Νέοι Άνθρωποι, 1973], Νερούδα «Γενικό Άσμα [Κάντο Χενεράλ] Τόμος Πρώτος» [Gutenberg, 1974], Νερούδα «Γενικό Άσμα [Κάντο Χενεράλ] Τόμος Δεύτερος» [Gutenberg, 1975], Αρμάνδο Ουρίβε «Η Μαύρη Βίβλος της Βορειοαμερικάνικης Επέμβασης στη Χιλή» [Αταλάντη, 1976], Νερούδα «Γενικό Άσμα Τόμος Τρίτος» [Gutenberg, 1978] κ.λπ.
Ακούμε την Δανάη στο “Ven conmigo, ven”, σε ποίηση Pablo Neruda, από το χιλιανό άλμπουμ της, του 1969, το οποίο θα εμφανιζόταν στην Ελλάδα πολλά χρόνια αργότερα (2010). Το τραγούδι το είχε αποδώσει και η κόρη της Λήδα (μέσω του ντουέτου Λήδα-Σπύρος) στο LP «Χαμένο Τίποτα δεν Πάει...» [Philips, 1974].
[To όλον κείμενο εδώ... https://www.lifo.gr/san-simera/48-hronia-apo-praxikopima-toy-pinoset-kai-tin-anatropi-tis-kybernisis-aliente-sti-hili]

Έτσι, και με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από το πραξικόπημα του Pinochet στην Χιλή και βεβαίως με τη συμπλήρωση επίσης 50 ετών από το θάνατο του Pablo Neruda ο Μετρονόμος επανακυκλοφορεί το βιβλίο «Είκοσι ποιήματα αγάπης και ένα τραγούδι απελπισμένο», που είχε τυπωθεί από τις εκδόσεις Νέοι Άνθρωποι το 1973, με νέο εξώφυλλο και με εισαγωγικό σημείωμα τής Λήδας Χαλκιαδάκη (κόρη της Δανάης).
Εν τω μεταξύ στο προλογικό σημείωμα της Δανάης (γραμμένο το 1973) διαβάζουμε:
«Το 1924 είναι η χρονιά των Είκοσι ποιημάτων Αγάπης και του Απελπισμένου του τραγουδιού. Το τυπώνει ο μεγάλος εκδοτικός οίκος Νασιμέντο.(...) Η ποίηση του Νερούδα απέραντη, αγκάλιασε τα πάντα, τον άνθρωπο μόνο του, τον άνθρωπο με τον άνθρωπο, τον άνθρωπο με την κοινωνία, τον άνθρωπο με το σύμπαν. Γι’ αυτό είναι τα πάντα: είναι ερωτική, πολιτική, φιλοσοφική, χιουμοριστική, ρομαντική, κλασική, μπαρόκο...(...) Ήταν ακούραστος, ζωηρός, γοητευτικός, νταντελένιος διπλωμάτης και ακόμα πιο νταντελένιος εραστής. Από ’κει βγήκαν τα σχεδόν εφηβικά αριστουργηματικά του Είκοσι Ποιήματα Αγάπης και Ένα Τραγούδι Απελπισμένο, τα Εκατό Σονέτα για τη Ματίλντε, το Όλος ο Έρωτας κ.τ.λ.(...)».
Να σημειώσουμε επίσης πως το “Poema 15”, από την εν λόγω συλλογή, μελοποίησε ο Victor Jara το 1972, ενώ και άλλα ποιήματα από το συγκεκριμένο βιβλίο θα ερμηνεύονταν από Χιλιανούς ή μη τραγουδιστές και τραγουδοποιούς μέσα στα χρόνια (Ginette Acevedo, Arturo Gatica, Alberto Cortez κ.ά.).
Ακόμη, πολύ ενδιαφέρον είναι και το βιβλιογραφικό σημείωμα, στο τέλος του βιβλίου, με όλες τις εκδόσεις και μεταφράσεις των ποιημάτων της συλλογής “Veinte poemas de amor y una canción desesperada” ανά τον κόσμο, που είχε επιμεληθεί, τότε, το 1973, μια σπάνια μελετήτρια του έργου του Neruda, μοναδική σε παγκόσμιο επίπεδο, η Δανάη Στρατηγοπούλου.
Επαφή: www.metronomos.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 560

25/1/1024
Πέθανε η Melanie στα 76 της, τραγουδοποιός πολύ αγαπητή και στην Ελλάδα στις αρχές των 70s...
[δύο διασκευές στα σχόλια τραγουδιών της από δικούς μας-δικές μας]

23/1/2024
Πέθανε ο Τζίτζι Ρίβα, ο μέγας ιταλός επιθετικός, πιθανώς ο καλύτερος που ανέδειξε ποτέ το ιταλικό ποδόσφαιρο.
Ήξερε τα πάντα ο Ρίβα, και ήταν εντελώς απέριττος σε ό,τι αποφάσιζε (πάντα σε χρόνο dt). Δεν έκανε ποτέ το παραπανίσιο.

Αν έπρεπε να προσποιηθεί για να ξεμαρκαριστεί το έκανε. Αν έπρεπε να κάνει ντρίπλα για να αποφύγει αντίπαλο το έκανε. Αν έπρεπε να τρέξει παραπάνω, να επιταχύνει, για να προσπεράσει τον αντίπαλο επίσης το έκανε. Αν έπρεπε να σουτάρει εξαπόλυε κεραυνούς, αν έπρεπε να βάλει κεφάλι ή να κάνει ανάποδο ψαλίδι το έπραττε. Πάντα είχε έτοιμη την τελειότερη λύση. Και πάντα σημάδευε σωστά. RIP
[το χαρτάκι το έχω από τότε]

23/1/2024
Γέμισε ο τόπος, εδώ μέσα, γιαλαντζί χίπιδες και χίπισσες... Να ρίξουμε και κανέναν κανονικό...

22/1/2024
Το πουκάμισο το θαλασσί, μια φορούσα εγώ και μια εσύ...

[δες και το κείμενο στα σχόλια]

22/1/2024
Υπάρχουν άξιοι καλλιτέχνες, τραγουδιστές, συνθέτες κ.λπ., που δεν απέλαβαν ποτέ τις τιμές των τρανών, που δεν ευνοήθηκαν από τις μεγάλες δισκογραφικές, που δεν προβλήθηκαν τα τραγούδια τους από τα επίσημα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, που βρέθηκαν στο περιθώριο της ιστορίας, και που κατόρθωσαν να δημιουργήσουν την όποια φήμη τους δουλεύοντας όχι λιγότερο σκληρά από ’κείνους που θα κόβανε πρώτοι το νήμα.

Τους τιμούμε και αυτούς, όπως και τους άλλους. Ίσως και λίγο παραπάνω...

22/1/2024
>>Τι ξέρετε για τον Τσιτσάνη εσείς;<<
Άιντε, γιατί τα έχω πάρει...
Και τι σημαίνει Τσιτσάνης; Τίποτα απολύτως δεν σημαίνει. Και Νταλάρας δεν σημαίνει τίποτα κ.ο.κ.
Εμένα ο πατέρας μου ήταν του «ελαφρού». Δεν άκουσε ποτέ Τσιτσάνη, ούτε Νταλάρα. Του άρεσαν ο Γούναρης, ο Μαρούδας, ο Σώτος Παναγόπουλος, ο Τζίμης Μακούλης, και από τους νεότερους παραδεχόταν μόνο τον Κόκοτα και την Μαρινέλλα. Και λοιπόν τι έγινε;
Ο πατέρας μου δεν αισθανόταν μειονεκτικά έναντι κανενός, γιατί πέρασε δια πυρός και σιδήρου στη ζωή του, κατορθώνοντας μετά τα 50 του να δημιουργήσει κάτι, απ’ αυτά που θεωρούνται «σημαντικά», και μετά τα 70 του να βρεθεί με κάποια λίγα χρήματα.
Στα 3/ 4 της ζωής του δε έζησε σαν φτωχός, αλλά υπήρξε τίμιος και με αρχές – και δεν άφηνε τη στενοχώρια που τον πότιζαν οι καταστάσεις, να τον κάνει καλά, γιατί είχε τις αγάπες του, τα χόμπι του, τις ασχολίες του και ξέδινε. Δεν τον θυμάμαι ποτέ με άγχος, ενώ κατόρθωσε να ζήσει πάνω από 90 χρόνια, απολαμβάνοντας μικρές χαρές και ξεσκονίζοντας από πάνω του τις λύπες.
Το νόημα της ζωής το βρίσκει ο καθένας μόνος του και το προσαρμόζει στον εαυτό του. Κανείς δεν οφείλει να νοιώθει τύψεις, αν δεν ξέρει τον Τσιτσάνη ή τον Νταλάρα ή τον οποιονδήποτε. Συνέλθετε και ψάξτε αλλού το κέντρο του κόσμου...

21/1/2024
Ο άνθρωπος ήθελε να μιλήσει για τον Τσιτσάνη κι εκείνοι τον ρωτούσαν για τον Αργυρό, αλλά ωραία τους τα είπε...
– Φάνηκε όμως πως αντιδράσατε, είχαμε κάποιο επεισόδιο...
– Έλα τώρα μην επιμένεις, κουταμάρες τώρα μου λες... Δεν είδες τι ωραία στα εξηγώ;
– Μα έγινε ένα επεισόδιο...
– Στα εξηγώ ωραία; Μάθε μπαλίτσα λοιπόν... Άλλο τίποτα θέλετε; Μάθε μπαλίτσα εδώ στον άρχοντα τώρα... Ρε μάθε μπαλίτσα στον άρχοντα, που ρωτάς τι έγινε...
– Εγώ ρωτάω τι έγινε...
– Ρε μάθε μπαλίτσα... Nα εδώ ωραίες ερωτήσεις... Λέγε εσύ...
– Το επεισόδιο το παραδέχεστε…
– Δεν έγινε επεισόδιο... Δηλαδή δεν μπορώ να μιλήσω εγώ στο...
– Μπορεί... μπορεί...
– Αυτό δε σας ενδιαφέρει... Ρε σας ενδιαφέρει αυτό; Βρε σας ενδιαφέρει αυτό; Σας ενδιαφέρει το επεισόδιο ρε παιδιά; Mε συγχωρείτε... όχι... σας ενδιαφέρει το επεισόδιο; Όχι... σας ενοιάζει;

20/1/2024
Ρένα Βιολάντη «Φωτιά στα Σαββατόβραδα»...

https://www.youtube.com/watch?v=922EQWQnVrw

20/1/2024
Μ@λακία του Νταλάρα, που την έχωσε στους ρεπόρτερ – στον τελευταίο τροχό της αμάξης. Για τα… ψηλά τα παραθύρια θα μας πει τίποτα;

STRING DEMONS theãtrika

Οι String Demons είναι τα αδέλφια Λυδία Μπουντούνη (βιολί) και Κωνσταντίνος Μπουντούνης (βιολοντσέλο). Πρόκειται για ένα αρκετά γνωστό σχήμα, με δεκαετή ιστορία, και εμπειρία τόσο σε εμφανίσεις όσο και στην δισκογραφία, που τώρα επανέρχεται στο προσκήνιο με το πιο νέο CD του, που αποκαλείται “Τheãtrika” [Μετρονόμος, 2023].

Δεν ξέρω αν αυτά τα κομμάτια, που είναι επτά στον αριθμό, έχουν κάποια στενή σχέση με το θέατρο, όμως, και σε κάθε περίπτωση, η θεατρικότητα δεν τους λείπει.
Στην εκφορά του λόγου βεβαίως, μα και στις μουσικές-ενορχηστρώσεις, που φέρνουν στη μνήμη μιούζικαλ, ή ακόμη και λιμπρέτα από ροκ όπερες.
Προφανώς η (και) τραγουδίστρια Λυδία Μπουντούνη είναι ασκημένη σ’ αυτό τον τύπο του τραγουδίσματος, που μπορεί να εκκινεί από το “Jesus Christ Superstar” και το “The Phantom of the Opera”, μα και από την τραγουδοποιία συγκροτημάτων όπως οι Queen, για να φθάσει στις πιο νεότερες περιπτώσεις των Tiger Lillies ας πούμε κ.λπ.
Έχει ενδιαφέρον αυτό το ανακάτεμα, που υπογραμμίζεται και από τις δύο διασκευές που υπάρχουν εδώ, όπως είναι το “Doctor” (που το ξέρουμε από την εκδοχή του Γιώργου «Θεολογίτη» Κατσαρού – Γιώργου και όχι «Κώστα», όπως διαβάζουμε στο 4σέλιδο φυλλάδιο) και το «Αν ερχόσουν για λίγο» (των Μιχάλη Σουγιούλ-Μίμη Τραϊφόρου).
Περαιτέρω, στο “Τheãtrika” υπάρχει ραπάρισμα, ποικίλα ethnic στοιχεία και βεβαίως pop, μαζί με τον απαραίτητο προγραμματισμό, και την σχετική επεξεργασία, που προσδίδει στο άκουσμα ωραία χαρακτηριστικά.
Πολύ συμπαθητική, δηλαδή πολύ καλή προσπάθεια (το λέμε γιατί και τα πρωτότυπα κομμάτια είναι ωραία, αγγλόφωνα ή ελλνόφωνα), η οποία φανερώνει τη δουλειά που έχουν «ρίξει», μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία, οι String Demons, ώστε να κατορθώνουν να εμφανίζονται και πρωτότυποι, στο μέτρο του δυνατού, και πλήρεις.
Επαφή: www.metronomos.gr

JOSH SINTON νέο άλμπουμ φόρος τιμής στον Steve Lacy

Για τον βαρύτονο σαξοφωνίστα Josh Sinton έχουμε γράψει πολλές φορές στο blog. Και για ομαδικές δουλειές του, και για σόλο. Την προτελευταία φορά, που θα γράφαμε γι’ αυτόν ήταν στις 30 Αυγ. 2022, όταν είχαμε αναφερθεί στο άλμπουμ του «Steve Lacy’s Book of Practitioners, Vol.1 “H”» [FiP Recordings, 2022], το οποίον αποτελούσε αναδημιουργία, κατά βάση, ενός σόλο LP τού Steve Lacy, σόλο για σοπράνο σαξόφωνο εννοείται, του «Hocus-Pocus / Book “H” of “Practitioners”», που είχε ηχογραφηθεί στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Salve Mater, στην Lovenjoel του Βελγίου, τον Δεκέμβριο του 1985, για να κυκλοφορήσει την επόμενη χρονιά (1986) από την Les Disques Du Crépuscule, σε παραγωγή του Wim Mertens!
Τα κομμάτια εκείνου του CD του Josh Sinton ήταν τα ίδια έξι του Steve Lacy, από το δικό του άλμπουμ, με την ίδιαν ακριβώς διαδοχή.
Και όπως είχαμε γράψει τότε... η γνωριμία Sinton-Lacy θα ξεκινούσε από τότε όπου ο Lacy δίδασκε στο New England Conservatory, στις αρχές των 00s, με τον Josh Sinton να είναι ακόμη φοιτητής. Όπως θα έλεγε ο ίδιος ο Sinton, σε σχέση μ’ εκείνο το CD τού 2022:
«Τότε (σ.σ. early 00s) είχα ρωτήσει τον Steve Lacy, αν θα μπορούσα να παίξω το “Hustles” στο βαρύτονο (σ.σ. το τέταρτο από τα κομμάτια του αυθεντικού άλμπουμ) και αν η επανάληψη κάθε ενότητας θα έπρεπε να είναι κυριολεκτική. Επίσης τον είχα ρωτήσει για το πώς θα έπρεπε να προσεγγίσω το αυτοσχέδιο τμήμα του κομματιού κ.ο.κ. Οι περισσότερες από τις απαντήσεις του ήταν ναι μεν φιλικές, αλλά λιτές. Βασικά αυτό που θυμάμαι να λέει είναι ότι δεν πίστευε ότι θα ήταν δυνατό να παιχθεί το συγκεκριμένο κομμάτι στο βαρύτονο. Έτσι, και αφού είχα ολοκληρώσει το παίξιμό μου, εκείνος απλώς είχε καθίσει εκεί τρίβοντας το πιγούνι του και λέγοντας: “λοιπόν, υποθέτω ότι μπορείς να το παίξεις στον βαρύτονο”».

Τώρα, δύο χρόνια αργότερα, ο Josh Sinton επανέρχεται σ’ ένα ανάλογο υλικό τού δασκάλου του, που έχει τίτλο “Book of Practitioners vol.2 (book W)” και που αποτελούσε συνέχεια του «Hocus-Pocus / Book “H” of “Practitioners”», από το 1986.
Είναι άγνωστο αν αυτό το υλικό είχε προλάβει να το ηχογραφήσει ο Steve Lacy, καθότι εξ όσων έψαξα (όχι και πολύ βαθιά πάντως) δεν βρήκα κάτι σχετικό. Υπάρχει όμως η εκδοχή τού άλτο σαξοφωνίστα Jon Raskin στο άλμπουμ του «Book “W” Of “Practioners” By Steve Lacy» (2021), από το οποίο φαίνεται πως εκκινεί ο Josh Sinton, για να πάει παρακάτω – καταγράφοντας (και) τη δική του άποψη, για το εν λόγω υλικό, στο δεύτερο CD τού τελευταίου double-CD-set του.
Μάλιστα, στις liner notes, του triple-folded-digipak, διαβάζουμε πως ο Josh Sinton αφιερώνει αυτό το 2CD του, το “Couloir & Book of Practitioners vol.2 (book W)” [FiP Recordings, 2024], τόσο στον Jon Raskin, που έδειξε τον τρόπο, στον Mikhaïl Bezverkhny, που φώτισε τον τρόπο και στον Steve Lacy βεβαίως, που έγραψε τον τρόπο.

Οι έξι συνθέσεις του CD-2 λοιπόν έχουν τίτλους “Willy-nilly (to Ralph Richardson)”, “Whoosh (to George Orwell)”, “Whoops (to Peter Sellers)”, “Waterline (to Lennie Tristano)”, “Wrinkles (to Orson Welles)” και “Windfall (to Jerome E. Kern)” και ανήκουν όλες στον Steve Lacy.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Josh Sinton υπήρξε/είναι διακεκριμένος μαθητής του Lacy (το έχει αποδείξει σε ουκ ολίγους δίσκους του) και κάπως έτσι στο “Book of Practitioners vol.2 (book W)” δεν μπορεί παρά να είναι εντυπωσιακός – δίνοντας σ’ αυτό το, εν πολλοίς άγνωστο, έργο τού δασκάλου του το φως που του αξίζει. Τα έξι κομμάτια ρέουν με απαράμιλλη ενότητα εννοούμε, ενώ σαν tracks ακούγονται περισσότερο σαν συνθέσεις και λιγότερο σαν αυτοσχεδιασμοί (προφανώς θα υπήρχαν κάπου γραμμένα σε πεντάγραμμο), εμφανίζοντας δυναμικό μελωδικό πλούτο, και βεβαίως ουκ ολίγες καινοτομίες-οδηγίες, που αφορούν τόσο στο υλικό αυτό καθ’ αυτό, όσο και στον τρόπο απόδοσης-παιξίματος-αισθήματος κ.λπ.
Υπάρχουν κομμάτια που «φανκίζουν» εδώ, σαν το “Whoosh”, άλλα που ακούγονται πιο κοντά προς τα Coleman-ικά διδάγματα (“Whoops”) και γενικώς υπάρχει η αίσθηση, πως εδώ καταγράφεται μια σαξοφωνική πρακτική διδασκαλία, ανεξαρτήτως του σαξοφώνου, που κάθε φορά θα την αντιμετωπίσει – καθώς στην περίπτωση του Lacy τούτο ήταν το σοπράνο, σ’ εκείνη του Raskin το άλτο και σ’ αυτήν του Sinton το βαρύτονο.
Στο πρώτο CD τώρα, τού double-set, που αποκαλείται “Couloir” έχουμε την καταγραφή 15 κομματιών του Josh Sinton, τα οποία αποτελούν «προϊόντα» ελεύθερου αυτοσχεδιασμού – για βαρύτονο σαξόφωνο προφανώς.
Σ’ αυτά τα κομμάτια ο Sinton δεν μπορεί παρά να πειραματίζεται με το βαρύτονο, να το «τεντώνει» στα όρια του, χαμηλά και ψηλά – ιδίως σ’ αυτά, τα ψηλά, είναι εντυπωσιακός καθώς ακούς από το σαξόφωνό του έως και... κελαηδήματα πουλιών – χρησιμοποιώντας τις προσήκουσες τεχνικές αναπνοών, παράγοντας σκληρά multiphonics, όπως στο “Foramen” και δημιουργώντας διαρκώς νέα ηχητικά πεδία για το όργανο, όπως στο “Scission” ας πούμε, στο οποίο ακούς το βαρύτονο να παράγει κάτι σαν... ήχους από φυσαλίδες (κάπως σαν να φυσάς με καλαμάκι μέσα σ’ ένα μισογεμάτο ποτήρι με νερό).
Γενικώς το άκουσμα είναι απαιτητικό. Μπορεί να μην απευθύνεται στον μέσο τζαζόφλιλο, όμως οι κάπως πιο «προχωρημένοι» ακροατές, και φυσικά οι σαξοφωνίστες, σίγουρα θα βρουν εδώ μια γκάμα από ήχους, που ασυζητητί και θα τους εντυπωσιάσουν, και θα τους ανοίξουν νέα «παράθυρα» ασκήσεων και παιξιμάτων.
Επαφή: www.joshsinton.com