ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 559

19/1/2024
Μου έχει τεθεί πολλές φορές το ερώτημα γιατί δεν γράφω ένα βιβλίο για την ελληνική τζαζ.
Κατ’ αρχάς να πω πως δεν με ενδιαφέρει η ελληνική τζαζ έξω από το πλαίσιο «η τζαζ στην Ελλάδα». Αυτό είναι το πλαίσιο, και μέσα εκεί είναι ενταγμένη και η ελληνική τζαζ. Άρα μιλάμε για κάτι πολύ πιο ευρύ, εντός του οποίου αναπτύσσεται και η ντόπια σκηνή.
Περαιτέρω να πω πως δηλώνω διαχρονικά απογοητευμένος (αυτή είναι η μεγάλη εικόνα, εκτός κάποιων μικρών και φωτεινών εξαιρέσεων) από τον τρόπο που έχει αντιμετωπιστεί η τζαζ στην Ελλάδα και βεβαίως η ελληνική τζαζ, από τους γραφιάδες.
Υπάρχει τεράστια άγνοια, κακές εκτιμήσεις, απίστευτη προχειρότητα, σχεδόν μηδενική έρευνα και βεβαίως ανούσια και χαζά «τζαζ τιμάρια» (ότι τζαζ είναι εκείνο και όχι το άλλο).
Όταν έγραφα στο Jazz & Τζαζ, για πρώτη φορά για τη “Philicorda” του Πλέσσα, για τους δίσκους του Γεράσιμου Λαβράνου, για την Τζένη Βάνου κ.λπ., κάποιοι γελάγανε, αλλά τώρα όλοι αποδέχονται πως δεν μπορεί να υπάρξει ιστορία της τζαζ στην Ελλάδα, αν δεν αναφερθείς και σ’ αυτά τα ονόματα.
Έχω δει, δε, διάφορες ιδέες δικές μου να υλοποιούνται, μέσα στα χρόνια, από άλλους, αλλά αυτό δεν με ενοχλεί. Δεν με ενοχλεί όταν αυτός που ερευνά και γράφει έχει κότσια και δεν το παίζει... ινστρούχτορας της τζαζ. Χαίρομαι όταν διαβάζω κείμενα που να δείχνουν ότι αυτός που ασχολείται με το πώς πορεύτηκε η τζαζ στην Ελλάδα ενδιαφέρεται, το ψάχνει, προβαίνοντας σε ορθά συμπεράσματα, και δεν αντιγράφει απλώς.
Και επειδή η τζαζ δεν είναι μόνο αισθητικό γεγονός, καθώς επηρεάζεται από το εκάστοτε κοινωνικοπολιτικό κλίμα, εκείνο που προέχει είναι να ερευνηθεί η πορεία της τζαζ σε όλες τις ιστορικές εποχές – και βασικά μετά το 1950, που μας ενδιαφέρει περισσότερο. Εδώ... κιχ.
Η τζαζ στα 50s και mid-sixties, η τζαζ επί δικτατορίας, η τζαζ στην πρώιμη μεταπολίτευση, η τζαζ στα 80s, τζαζ και αριστερά, τζαζ και δεξιά, τζαζ και κομματικές νεολαίες και άλλα πολλά και διάφορα.
Ποιος θα αναλάβει αυτό το τιτάνιο έργο;
Φυσικά, εγώ μπορώ να το κάνω, αλλά πώς, κάτω από ποιες προϋποθέσεις; Θα πρέπει τουλάχιστον για ένα χρόνο (και λέω λίγο) να μην κάνω τίποτ’ άλλο στη ζωή μου και να ασχολούμαι μόνο μ’ αυτό το πρότζεκτ. Ποιος θα με πληρώσει γι’ αυτό; Και πόσο θα με πληρώσει;
Αυτά είναι πολύ βασικά ερωτήματα, για να ξεκινήσει κάτι. Γιατί, αν δεν απαντηθούν αυτά κάθε συζήτηση περιττεύει.
Γι’ αυτό οι πιο «σοβαρές» μελέτες τα τελευταία χρόνια, γύρω από μουσικά θέματα, γίνονται από πανεπιστημιακούς (οι οποίοι βέβαια ερευνούν, αλλά συχνά θεωρητικολογούν και συμπεραίνουν αγνοώντας τεράστια κεφάλαια της διακίνησης των μουσικών «ιδεών» και βασικά την δισκογραφία, την αγορά του δίσκου και βεβαίως την επαφή εκ του σύνεγγυς με πρόσωπα και καταστάσεις του χώρου. Και αυτά συμβαίνουν, επειδή είναι ουρανοκατέβατοι).
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν είτε είναι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε μπαίνουν σε προγράμματα και χρηματοδοτούνται, είτε εκπονούν διδακτορικά κ.λπ. – έχουν, με άλλα λόγια, το χρόνο και το χρήμα να καθίσουν και να ασχοληθούν μ’ ένα ερευνητικό κομμάτι και ένα και δυο χρόνια.
Μας ανταγωνίζονται αθέμιτα, κατά μίαν έννοια, οι πανεπιστημιακοί εμάς τους επαγγελματίες μουσικογραφιάδες, που πρέπει κάθε μέρα να γράφουμε και κάτι και να ασχολούμαστε με χίλια δυο διαφορετικά αντικείμενα –γιατί όλα μας αρέσουν, και δεν μας αρέσει μόνο η τζαζ– και αυτό είναι οπωσδήποτε ένα θέμα. Υπό την έννοια πως η δική μας, η καθημερινή δουλειά, που είναι σκόρπια από ’δω κι από ’κει, και υποτιμάται και δεν λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν της, από διαφόρους που επικεντρώνονται κυρίως στην βιβλιογραφία.
Φυσικά, αν ήμουνα τυχάρπαστος, θα μπορούσα να μαζέψω ό,τι κείμενα έχω φτιάξει μέσα στα χρόνια για την τζαζ στην Ελλάδα (και είναι πάρα πολλά) και να βγάλω ένα βιβλίο, που να είναι πολύ επάνω από τα στάνταρντ που θέτει η αγορά, αλλά εμένα δεν θα με ικανοποιούσε κάτι τέτοιο. Είναι και θέματα προσωπικά, εννοώ, στη μέση, που έχουν να κάνουν με το πόσο αυστηρά μπορεί να κρίνω εγώ τον εαυτό μου κ.λπ.
Τέλος πάντων, για να μην μακρηγορώ. Η τζαζ στην Ελλάδα είναι ένα τεράστιο πρότζεκτ και για να μπει σε μια τροχιά θέλει χρόνο και χρήμα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, που πρέπει να κρατήσουμε.

19/1/2024
Κάποιες κριτικές βιβλίων (κάποιες μόνο), που έχω κάνει για το LiFO.gr, συγκεντρωμένες από το biblionet...
https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=112544

18/1/2024
Βασίλης Τσιτσάνης / 40 χρόνια απών / Οι τραγουδάρες του όμως αθάνατες
https://www.youtube.com/watch?v=DZTfC3V4VJ0

18/1/2024
Trini Lopez “The Search Goes On”…
https://www.youtube.com/watch?v=6pCypqNJUYU

17/1/2024
Ένα ενδιαφέρον κείμενο, που ανεβαίνει ξανά τώρα...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/h-performans-stin-ellada-anamesa-sta-hronia-1968-1986

17/1/2024
Ρε, γράφετε για το αθηναϊκό underground και ξεχνάτε αυτό; (γέλιο)

16/1/2024
[το κείμενο είναι από το βιβλίο με διηγήματα του Γιώργου Ιωάννου «Για ένα φιλότιμο», από το 1964 πρώτη φορά, στη Διαγώνιο, και με πολλές άλλες εκδόσεις έκτοτε]

Έχω μπει κι εγώ δυο και τρεις φορές, κατά λάθος, σε αίθουσες βλέποντας την ίδια ταινία (σίγουρα σε καουμπόικα, που είχαν παρεμφερείς τίτλους, και σε σοβαρά, αλλά και σε κωμωδίες τύπου Τρινιτά, ασυζητητί σε καράτε, που αν εξαιρέσεις 4-5, όλα τα άλλα σου φαίνονταν «ίδια», όπως και σε ταινίες του... ρεαλιστικού κινηματογράφου, που ήταν σε σειρές, και δεν θυμόμουν ποια νούμερα της σειράς είχα δει), όπως έχω αγοράσει και βιβλία ξανά, που τα είχα ήδη αγορασμένα και δεν το θυμόμουν και βεβαίως δίσκους... Όλα από δυο φορές...
Δεν ξέρω αν είμαι και γενναίος, για να πεθάνω δυο φορές όπως ο Άγγελος Αντωνόπουλος στο σενάριο του Φώσκολου. Αυτό θα ήταν το τέλειο...

15/1/2024
Ψάχνεις σε όλο το δίκτυο για να βρεις κάτι και τελικά βρίσκεις κάποια άκρη από μια «Διαγώνιο» 45ετίας, σε κείμενο του Χριστιανόπουλου.

Ποιος ξέρει τι διαβάζει με το μεγεθυντικό φακό του ο κύριος Ντίνος – κανα κιτάπι του ’40, με ξεφτισμένα γράμματα ίσως. Η γάτα, πάντως, φαίνεται να το ’χει διαβάσει πρώτη...