ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 503

29/4/2023
Κι επειδή κάποιοι με ρώτησαν, με αφορμή το προηγούμενο ποστ-άρθρο, για τον Λεωνίδα Χρηστάκη, λέω πως κάτι τέτοιες (επικίνδυνες) μπαρούφες διάβαζες στο Ιδεοδρόμιο, περί τα μουσικά-κοινωνικά...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2012/10/blog-post_13.html

28/4/2023
Greek 70's progressive rock at its best... γράφει κάποιος από κάτω και σαν να μην έχει άδικο... Θεϊκό τραγούδι! 

https://www.youtube.com/watch?v=Sa-qdmw03tY

28/4/2023
Τι αξία να έχουν τα χρήματα μπροστά εις τα προσώπατα; Δεν ξέρω δηλαδή εάν και κατά πόσον γίνομαι αντιληπτός. Αλλά τα χρήματα είναι χρήματα και τα προσώπατα είναι προσώπατα...

28/4/2023
Παλιόφατσες...
(δεν εννοώ κάτι τέτοιους)

28/4/2023
Οι στόχοι για τις πρώτες εκλογές:
ΝΔ κάτω από 30%
Σύριζα κάτω από 30%
ΚΙΝΑΛ κάτω από 10%
ΚΚΕ κάτω από 5%
ΜΕΡΑ25 κάτω από 3%
Ελλαδέμποροι παντός τύπου κάτω από 3%
Για να δούμε... τι πουλιά θα πιάσουμε...

28/4/2023
>>Τις μουσικές του προτιμήσεις αποκάλυψε στη συνέντευξή του στη youtuber Zoe Pre ο Αλέξης Τσίπρας -έντεχνη ελληνική μουσική, jazz και ethnic- και ότι άκουγε παλαιότερα και το ραδιόφωνο Kosmos. «Μου αρέσει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Σωκράτης Μάλαμας. Όταν ήμουν έφηβος, είχα τρέλα με τους Dire Straits. Μετά ήρθε η εποχή που άκουγα U2»<<
Ρε πρόεδρε Γυριστρούλα δεν άκουγες όταν πήγαινες Δημοτικό;
https://www.youtube.com/watch?v=ntXSlmjxE3g

28/4/2023
Στην πράξη κανείς από τους γνωστούς τηλεδημοσιογράφους δεν συμφωνεί με τα θέσφατα του ΚΚΕ, αλλά και κανείς δεν αναλαμβάνει να συγκρουστεί μαζί του(ς). Να προβάλλει ερωτήσεις που να αντιτίθενται σε προβεβλημένες «εφαρμοστικές» θέσεις του κόμματος. Π.χ. στη θέση πως «το ΚΚΕ δεν θα δώσει ψήφο ανοχής σε κανέναν» – μιαν άλλη εκδοχή εκείνου του αλήστου μνήμης «πέντε κόμματα, δύο πολιτικές».
Γιατί συμβαίνει αυτό; Τι φοβούνται;
[κείμενο που είχα γράψει πριν από τις πρώτες εκλογές του 2015, για το LiFO.gr, και το οποίο υπογράφω και σήμερα]
https://diskoryxeion.blogspot.com/2015/01/blog-post_19.html

27/4/2023
Πω πω καταγώγιο!! [Πρέπει να λέει και τέτοια η Μποφίλιου, όχι όλο ανεμολόγιο, καραντί και δίκοπη ζωή - τα βαριέται ο κόσμος όλη την ώρα].
https://www.youtube.com/watch?v=GNw6-2OHJuw

26/4/2023
Η ασυλία του ΚΚΕ από το «σύστημα» θα τελείωνε με μιας, αν αποφάσιζε, λόγω απλής αναλογικής, να συμμετάσχει σε μια συμμαχική κυβέρνηση. Τότε το «σύστημα» θα επανέφερε στην επικαιρότητα, εν ριπή οφθαλμού, ακόμη και την «ανεξάρτητη σοσιαλιστική Μακεδονία», όπως και τις πηγάδες με τα κονσερβοκούτια.

26/4/2023
Παρακολουθώ με δέος την προσπάθεια του μητσοτακικού «συστήματος» να αφοπλίσει τον αντίπαλο σε σχέση με το βασικό επίμαχο των εκλογών – που δεν είναι το ποιος θα είναι πρώτος, αλλά το ποιος θα αποδειχθεί ικανότερος να συγκεντρώσει, μέσα από συνεργασίες, τον «μαγικό αριθμό» 151.
Το στρατηγικό λάθος της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» είναι πως δεν κάθισε εγκαίρως να επεξεργαστεί ένα πλαίσιο κοινής δράσης, με στόχο τις εκλογές, νομίζοντας πως το «σύστημα» θα καταρρεύσει εκ των έσω (κάνοντας η ίδια περίπατο) λόγω εγκληματικής διαχείρισης της κόβιντ, λόγω γενικευμένης ακρίβειας (ρεύματος, βενζίνης, καταναλωτικών αγαθών), λόγω υποκλοπών, λόγω σκανδάλων, λόγω Τεμπών, λόγω συνταγματικών εκτροπών... λόγω... λόγω... λόγω...
Οτιδήποτε και να έπεσε στην πορεία κάηκε πάραυτα από το «σύστημα» Γεραπετρίτη-Σκέρτσου (τι άλλο να συμβεί τις επόμενες 25 μέρες;), οπότε, τώρα, με κατεβασμένα τα χέρια, οι συριζαίοι, οι 25μερίτες και οι παλιοπασόκοι (όχι οι κιναλίτες) απολαμβάνουν, απλώς, το ξεπουπούλιασμά τους...
[Εν τω μεταξύ επιχαίρει και το κουτσουμπικό ΚΚΕ για όλα τούτα, αντί να προβληματίζεται]

26/4/2023
Harry Belafonte RIP

25/4/2023
Δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω... Παρουσιάζουν τον απεγκλωβισμό των Ελλήνων από το Σουδάν σαν κυβερνητική επιτυχία. Όταν τους ανθρώπους τους απεγκλώβισαν Γάλλοι και οι Ιταλοί, ενώ εμείς τους παραλάβαμε σαν «κύριοι» όχι από το Χαρτούμ (φυσικά), αλλά από το Τζιμπουτί, στέλνοντας απλά μια «ντακότα». Έσταξε η ουρά του γαϊδάρου δηλαδή... Η προπαγάνδα, για να μετατραπεί το οτιδήποτε σε ανδραγάθημα του καθεστώτος, έχει χτυπήσει ταβάνι, ενώ παράλληλα δρα και η χλεύη με την απαξίωση των όσων λένε οι «αντίπαλοι», που βέβαια, από τη μεριά τους (συριζαίοι και βαρουφάκηδες), συμπεριφέρονται σαν μεθυσμένοι και βγάζουν τα μάτια τους μόνοι τους. Μητσοτάκης, για πάντα...

25/4/2023
Και σε πόντκαστ...
https://www.lifo.gr/podcasts/hxhtika-arthra/ena-soyrealistiko-parti-stin-iptameni-paragka-toy-simoy-stoy-psyrri-tis

25/4/2023

Tρελάθηκα...

24/4/2023

Πότε θα δούμε μια συναυλία country / bluegrass στην Ελλάδα ρε φίλε; Πόσο ακόμη θα περιμένουμε;
https://www.youtube.com/watch?v=PoQXfKjeuAA

PETER ORINS / APHAR’S CAVE δύο άλμπουμ προχωρημένης jazz και παράξενου folk από την Γαλλία

PETER ORINS: Dead Dead Gang [Circum-disc, 2023]
Τον γάλλο ντράμερ Peter Orins τον ξέρουμε, βασικά, μέσω τον Kaze, ενός αληθινά συναρπαστικού γκρουπ, μέλη των οποίων είναι επίσης οι Christian Pruvost τρομπέτα, φλούγκελχορν, Natsuki Tamura τρομπέτα και Satoko Fujii πιάνο. Για δίσκους των Kaze έχουμε γράψει πολλές φορές στο blog και τελευταία φορά τον προηγούμενο Μάρτη, όταν παρουσιάσαμε το “Crustal Movement” [Libra Records, 2023], την συνεργασία τους, δηλαδή, με την ιαπωνίδα χειρίστρια των ηλεκτρονικών Ikue Mori.

Τώρα έχουμε στο player ένα άλλο συνεργατικό CD, που αποκαλείται “Dead Dead Gang” και το οποίο φέρουν εις πέρας οι Maryline Pruvost φωνή, ινδικό αρμόνιο, Barbara Dang πιάνο, Gordon Pym ηλεκτρονικά, ενισχυμένοι ήχοι από αντικείμενα και Peter Orins ντραμς.

Το άλμπουμ αυτό, που ανήκει στον χώρο του αφηρημένου αυτοσχεδιασμού, είναι βασισμένο σ’ ένα λογοτεχνικό έργο, στo μυθιστόρημα “Jerusalem” (2016) του βρετανού συγγραφέα Alan Moore. Το βιβλίο μάλλον δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά, και όπως διαβάσαμε στην wiki διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου μέσα και γύρω από την αγγλική πόλη Northampton (τόπος γέννησης του συγγραφέα), συνδυάζοντας στοιχεία ιστορικά και φανταστικά και αντλώντας από διάφορα στυλ γραφής. Τέλος πάντων εκεί αναφέρεται και η Dead Dead Gang, που δίνει τον τίτλο στο άλμπουμ του Peter Orins, και κείμενα από την “Jerusalem” ακούμε στο CD, τα οποία διαβάζει η Maryline Pruvost, μ’ έναν δικό της τρόπο.
Δεν ξέρω αν οι μουσικές που ακούγονται εδώ, και που είναι όλες συντεθειμένες από τον Peter Orins, μεταφέρουν κάτι από την ατμόσφαιρα και το ύφος του βιβλίου, πάντως, και σε κάθε περίπτωση, ό,τι ακούγεται στο “Dead Dead Gang” είναι αρκετά αιχμηρό και υποβλητικό, υπό την έννοια ότι «σε κρατάει» αφηγηματικώς, μέσα απ’ αυτή την ανυπότακτη και σ’ ένα μεγάλο βαθμό αυθόρμητη μουσική, που μπορεί ναι μεν να πατάει πάνω σε κάποιες «ράγες», αλλά, στην πράξη, ακούγεται αρκετά «ανάποδη» και εικονοκλαστική.
Πολλά παράξενα ηχοχρώματα καταγράφονται εδώ, με την συνεισφορά όλων των οργάνων, και κυρίως του πιάνου και των κρουστών, με τη φωνή και το ινδικό αρμόνιο να προσδίδουν μιαν αίσθηση jazz + ποίησης και με τα πνευστά να τεμαχίζουν και αυτά τους ασύμμετρους ηχητικούς καμβάδες μέσω εγκάρσιων παρεμβάσεων.
Ένα όχι εύκολο άκουσμα, που απευθύνεται σε μυημένους και εξασκημένους ακροατές μιας improv-jazz, που κινείται, πολύ συχνά, εκτός ορίων.

APHAR’S CAVE: Aphar’s Cave [Circum-disc, 2023]
Aphar’s Cave είναι δύο άτομα, ο Ελβετός Léon Aphar (γενν. 1977), που τραγουδά, χειριζόμενος βαρκελωνέζικη κιθάρα και επιπρόσθετα όργανα (additional instruments διαβάζουμε στο 8σέλιδο booklet) και ο Γάλλος Ivann Cruz, που επίσης τραγουδά και παίζει κιθάρα από την Κινσάσα(;) και ταμπουρίνο. Οι δύο αυτοί άνθρωποι βρέθηκαν σ’ ένα στούντιο της Λιλ (Γαλλία), τον Οκτώβριο του 2021, και κάτω από την γενικότερη επιστασία του Peter Orins (ηχογράφηση και μείξη, σε συνεργασία με τους μουσικούς) ετοίμασαν έναν δίσκο (με τίτλο το όνομά τους) τελείως ιδιόμορφο – ή μάλλον ασυνήθιστο.
Το άλμπουμ “Aphar’s Cave” είναι ακουστικό. Και φυσικά δεν είναι jazz. Στο folk και στο freak-folk κατατάσσεται, βασικά, με τις όποιες επιμέρους ιδιαιτερότητές του.
Βασική επιρροή των Aphar’s Cave είναι ο... Nick Cave και ειδικότερα το άλμπουμ των Nick Cave & The Bad Seeds “Henry’s Dream” από το 1992. Τα ακουστικά parts ή και η χρήση των ακουστικών κιθαρών σ’ εκείνο τον δίσκο, όπως και το κλίμα του γενικώς φαίνεται πως έχει επηρεάσει πολύ τους Aphar’s Cave, αλλά όχι προς την... αρνητική κατεύθυνση.
Δεν έχουν πράξει, εδώ, οι Léon Aphar και Ivann Cruz κάποιου τύπου «αντιγραφή» ή έστω ένα tribute σ’ εκείνο τον δίσκο. Απεναντίας, έχουν επιχειρήσει κάτι εντελώς δικό τους, που παραπέμπει, είτε αυτό ήταν επιδίωξή τους είτε όχι, στο psychedelic folk των loner τραγουδοποιών σε Αμερική, Αγγλία και Ευρώπη (ηπειρωτική), από τα sixties και τα seventies (από MΙJ μέχρι Ferre Grignard).
Υπάρχουν κι άλλες δηλωμένες αναφορές εδώ, πέρα από Nick Cave & Bad Seeds, όπως στο “Dream blues” της Ma Rainey, στο παραδοσιακό “Katie Cruel” και ακόμη στο “Rast” του Franz Schubert (από τον κύκλο τραγουδιών “Winterreise”), όμως εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις στροφές αυτού του δίσκου με το σκοτεινό, νυχτερινό και βαθιά συναισθηματικό περιεχόμενο, είναι το κλίμα και η οξύνοια των τραγουδιών του, που ακούγονται στ’ αυτιά μας ως κάτι τελείως «προσωπικό» και ιδιαίτερο, και εν τέλει καταπληκτικό!
Επαφή: www.circum-disc.com

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ το ξεχωριστό βιβλίο του «Ο Κύριος Αθήναι» κυκλοφορεί, ξανά, μετά από 30 χρόνια – πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό ανάγνωσμα, με ασύλληπτο name-dropping, που υπερβαίνει την κουλτούρα του περιθωρίου

Ο Λεωνίδας Χρηστάκης μπορεί να έφυγε από την ζωή στις 29 Απριλίου του 2009, στα 81 του, όμως ακόμη και σήμερα, 14 χρόνια αργότερα, το όνομά του εξακολουθεί να «παίζει» σε συζητήσεις και βεβαίως στον εκδοτικό χώρο.
Τι ήταν ο Λεωνίδας Χρηστάκης; Βασικά ένας «έντυπος» διακινητής πληροφοριών ήταν, που θα κρατούσε, γερά, από τις μέρες του ’50, έως και λίγο πριν από το τέλος της ζωής του. Αντιγράφω κάτι από ένα παλιό βιογραφικό του, έτσι όπως εκείνο είχε αποτυπωθεί στο βιβλίο του «Χάος και Κουλτούρα» [Απόπειρα, 1983]:
«Από πατέρα Κωνσταντινουπολίτη και μητέρα Πόντια, ο Λεωνίδας Χρηστάκης είναι ο πρώτος που κυκλοφόρησε με μούσι, στην Αθήνα, πριν ακόμη και από τον υπαρξιστή Σίμο, στα τέλη του 1951. Ο πρώτος που μήνυσε για “διατάραξη οικιακής γαλήνης” την Αμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών, επειδή του έστελνε τα διάφορα προπαγανδιστικά έντυπά της, παρά τις επανειλημμένες τηλεφωνικές του διαμαρτυρίες. Ο πρώτος που δικάστηκε 26 φορές για ποινικά και αστικά αδικήματα και που αθωώθηκε τις 25 (μερικές από τις κατηγορίες: δυσφήμιση, αυτοδικία, υπεξαίρεση ευτελούς αξίας, καταδολίευση, αδικήματα δια του Τύπου, εγκωμίαση εγκλημάτων, άσεμνα δημοσιεύματα, σύσταση και συμμετοχή σε τρομοκρατική ομάδα κ.ά.). Απ’ τους πρώτους που άλλαξε μέσα σε 30 χρόνια –για λόγους οικονομικούς– 26 σπίτια. Αλλά δεν είναι ο πρώτος που μπήκε μια φορά στη φυλακή για χρέη (1970) και μια φορά στη φυλακή για τρομοκρατία... (1980). Το 1942 φοίτησε για μερικά χρόνια στη Σχολή Καλών Τεχνών, πήρε υποτροφία, στη Σουηδία, ζωγραφικής, για εφηρμοσμένες γραφικές τέχνες. Νέος ήταν μέλος της ΕΠΟΝ και λίγο μεγαλύτερος εργάστηκε 1947-49 στο κλιμάκιο της πρώην βασίλισσας Φρειδερίκης, που συγκέντρωνε παιδιά για να γλυτώσουν απ’ το παιδομάζωμα. (...)».
Άνω, κάτω και πλαγίως... Ο Χρηστάκης ήταν μέσα σ’ όλα. Στα δικά του «όλα». Χωρίς σαφές ιδεολογικό περίγραμμα, αλλά με πιο σαφείς αναφορές (Guy Debord, Norman Spinrad, Edgar Morin, Jason Xenakis, Norbert Wiener, Carlos Marighella κ.ά.), ανακάτεψε στα βιβλία του την άμμο της θάλασσας.

Ορισμένοι τον θεωρούσαν προχειρογράφο – και ήταν. Από ανάγκη, που κατέληξε σε πεποίθηση. Ο Χρηστάκης μετέφερε πληροφορίες μ’ έναν τρόπο κυβερνητικό, πολύ πριν μας ενώσει το διαδίκτυο. Εξάλλου πολλά γραφτά του είχαν ένα ρευστό, δυναμικό χαρακτήρα, αφού ο ίδιος τα αναμόρφωνε από έκδοση σε έκδοση, από έντυπο σε έντυπο. Τα θέματα που επέλεγε ν’ ασχοληθεί είχαν σημασία, και όχι τόσο η μέθοδος που ακολουθούσε στην ανάδειξή τους.
Πολλές φορές ήταν σύντομος, στα όρια της βιασύνης, σίγουρα οξυδερκής και οπωσδήποτε εφαρμόσιμος. Επίσης δεν ανακατευόταν σε ξένα χωράφια. Ο κανόνας ήταν αυτός. Δεν το ’παιζε φιλόσοφος, ιστορικός, κοινωνιολόγος, κριτικός της Τέχνης ή του Λόγου, τρώγοντας το ψωμί άλλων. Τα ’γραφε και ο ίδιος, για να μην έχουν οι διάφοροι να λένε: «ακόμη μία φορά διευκρινίζω ότι η εργασία μου αυτή δεν είναι ιστορική...» και άλλα τέτοια.
«Η Ιστορία της Αλητείας» [Κατσάνος, 1990] μάλλον ήταν το πιο επιτυχημένο βιβλίο του, αφού έκανε τουλάχιστον πέντε εκδόσεις (επίσης σε Στύγα, Δελφίνι και Γόρδιος). Αλλά και «Η Δυστυχία του να Είσαι Μαλάκας» [Κάκτος, 1984 και Ideo-Tsepi, 1985] ή «Οι Δικοί μας Άγιοι» [Χάος και Κουλτούρα, 1998] διαβάστηκαν επίσης στο χώρο.
Ως εκδότης τύπωσε βιβλία που τον ενδιέφεραν –όπως το κλασικό «Χίππηδες Και Κυνικοί» του Τζέησον Ξενάκη [Ελεύθερη Βιβλιοθήκη Panderma, 1976], που έχει κάνει κάμποσες εκδόσεις–, αν και, συχνά, κακόπεφτε στις μεταφράσεις (στους μεταφραστές δηλαδή). Θυμάμαι, εδώ, το εξαιρετικό «Τα Παρασκήνια Των Μουσικών της Ροκ» του Αυστραλού Clem Gorman [Ideo-Tsepi, 1985], εκεί όπου ακόμη και το όνομα του συγγραφέα ήταν τυπωμένο λάθος στο εξώφυλλο!
Οι μονογραφίες του επίσης είχαν ενδιαφέρον –πολλαπλάσιο στην προ-ίντερνετ εποχή–, όπως και οι επιμέλειές του. Από τις πρώτες θα ξεχώριζα το «Γιώργος Μακρής» [Χάος και Κουλτούρα, 1992] και από τις δεύτερες το «Προνώπιον Τέμενος και άλλα κείμενα» για τον σκηνοθέτη του underground Gregory Markopoulos [Δελφίνι, 1993]. Και φυσικά ποιος μπορεί να ξεχάσει τα περιοδικά του: τον «Κούρο», το “Panderma”, το «Ιδεοδρόμιο» και τόσα άλλα.
Ο Λεωνίδας Χρηστάκης εμβόλισε, ως γνωστόν, ποικίλα καλλιτεχνικά πεδία. Ίσως, δε, μία από τις λιγότερο διαδεδομένες περσόνες του να ήταν εκείνη τού performer-απαγγελτή.
Τον θυμάμαι –πρέπει να ήταν 1995, στο Καφέ Παράσταση, στα Εξάρχεια– σε μια σπάνια συνύπαρξή του με τον Σάκη Παπαδημητρίου στο πιάνο. Πώς λέμε «τζαζ + ποίηση»; Κάπως έτσι. Ή, μάλλον, ακριβώς έτσι. Ο Χρηστάκης είχε διδαχθεί την «σχιζοφωνητική» εκφορά του λόγου, όταν άκουσε για πρώτη φορά γάλλους ποιητές και μουσικούς να απαγγέλλουν με τρόπο ανάλογο, στις όχθες του Σηκουάνα το 1963 (έτσι έλεγε). Και ευτυχώς, είχε την πρόνοια να ηχογραφήσει τον «τρόπο» του σ’ ένα CD, υπό τον τίτλο «Σχιζοφωνητικά», το οποίο θα μοιραζόταν με το τεύχος #2 του περιοδικού “Heteron 1/2” τον Οκτώβριο του 2006.
Μετά το θάνατό του το όνομα «Λεωνίδας Χρηστάκης» (η περσόνα και το έργο του),  μυθοποιήθηκε, όπως συχνά συμβαίνει. Όχι από τους πολλούς (δεν απευθυνόταν ποτέ στους πολλούς ο Χρηστάκης), αλλά από ανθρώπους του χώρου. Η μυθοποίηση, όμως, έχει και τα καλά της – δεν είναι μόνον ένα ξεστράτισμα από την πραγματικότητα, μια παρανόηση ή μια ψευδαίσθηση. Δίνει τροφή κάποιες φορές και για νέες εκδόσεις, ταινίες, εκθέσεις, αφιερώματα κ.λπ,. μέσα από τα οποία μπορεί να προκύψει ένας νέος διάλογος, ώστε να εξαχθούν καινούρια συμπεράσματα. Όταν κάτι ξεφεύγει από τα όρια της συζήτησης και μετατρέπεται σε μετρήσιμο έργο, αποκτά αυτομάτως (κι) άλλη σημασία. 

Έτσι λοιπόν, και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της επαναφοράς του έργου τού Λεωνίδα Χρηστάκη στην καθημερινότητα, εντάσσεται και η τελευταία επανέκδοση ενός καταργημένου από 30ετίας βιβλίου του, που έχει τίτλο «Ο Κύριος Αθήναι». Ένα βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Δελφίνι, το 1992 και που επανατυπώνουν, τώρα, με νέο εξώφυλλο, οι εκδόσεις Opportuna από την Πάτρα.
Ο Λεωνίδας Χρηστάκης, ενόσω ζούσε, ζητούσε συχνά τις αποσύρσεις βιβλίων του. Έτσι, είχε αποσύρει ο ίδιος τα «Η Δυστυχία του να είσαι μαλάκας» [Κάκτος, 1984 / Ideo-Tsepi, 1985], «Από το φέρετρο του Σεφέρη... στο 1984 του Όργουελ» [Γαβριηλίδης, 1989], «Monsieur Macedoine / o κύριος Μακεδόνας» [Δελφίνι, 1994] και βεβαίως το «Ο Κύριος Αθήναι» [Δελφίνι, 1992].
Γιατί το έκανε αυτό; Ίσως, γιατί φοβόταν τις συνέπειες εκείνων που έγραφε. Κυρίως μετά το ’90 αυτό, όταν ο ίδιος είχε μεγαλώσει πια (άρα είχαν περιοριστεί και οι αντοχές, για συμπεριφορές τύπου… Ταρζάν) και τα πράγματα άρχιζαν κι εκείνα να αγριεύουν, μετά την εξάπλωση του ίντερνετ – αφού το να γράφεις δημοσίως τη γνώμη σου, δίχως υπολογισμούς, ζυγιζόταν, πλέον, από πολλούς και παντοιοτρόπως. Συν το γεγονός πως ο ίδιος δεν ήθελε να εκτίθεται ανάμεσα σε ομοτέχνους του, ως συγγραφέας, έχοντας έναν λόγο, για πολλούς απ’ αυτούς, πολεμικό (το είχε πει και ο ίδιος αυτό).
Το βιβλίο «Ο Κύριος Αθήναι» έχει μια ιδιαιτερότητα – αν και όχι για τον ίδιο τον Χρηστάκη, αφού τέτοιου τύπου βιβλίο είχε ξαναγράψει («Η Δυστυχία του να είσαι μαλάκας»). Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι αποτελεί «προφορική ιστορία». Είναι, βεβαίως, και αυτοβιογραφικό ταυτόχρονα, αφού έχει να κάνει με την ιστορία της ζωής τού συγγραφέα, όλων εκείνων που έζησε και είδε, μα και όσων άκουσε, χωρίς να δει (όλων όσων έφθασαν στ’ αυτιά του δηλαδή). Και υπό αυτή την έννοια, εδώ, ακόμη και το... κουτσομπολιό είναι μέσα στο παιγνίδι.
Πάντως είναι σαν να κάθεσαι μπροστά από ένα μικρόφωνο (στην προκειμένη περίπτωση το υποτιθέμενο μικρόφωνο το έχει τοποθετήσει μπροστά του ο ίδιος ο Χρηστάκης και όχι κάποιος δημοσιογράφος) και ν’ αρχίζεις να μιλάς, για όλους και για όλα, δίχως χαλινάρι. Για τον εαυτό σου βεβαίως, μα και για όσους και όσες συναναστράφηκες στην πορεία της ζωής σου. Και επίσης να μιλάς χαοτικά. Χωρίς γραμμικότητα, πολλές φορές σε στυλ ό,τι-θυμάμαι-χαίρομαι, πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο, σαν τα άγρια cut στο σινεμά-ντιρέκτ.
Έτσι, τα μπρος-πίσω στο χρόνο είναι συνεχή και βεβαίως οι αναφορές στα πρόσωπα, που είναι άπειρα (τα πρόσωπα), πάνε κι έρχονται (το ξαναλέμε), αλλά ευτυχώς υπάρχει στο τέλος του βιβλίου το πολύ καλό «ευρετήριο», που σου λύνει, κατά μίαν έννοια, τα χέρια.
Επίσης να πούμε πως το βιβλίο δεν διαθέτει εμφανή κεφάλαια και δεν θα μπορούσε να διαθέτει, αφού τα πρωθύστερα και τα ανακατώματα είναι μόνιμα και διαρκή. Έτσι, κι επειδή το βιβλίο εκτείνεται σε 500 σελίδες(!), εμείς θα το χωρίσουμε σε πέντε υποτιθέμενα κεφάλαια, των 100 σελίδων το κάθε ένα, προκειμένου να βγάλουμε κάποια άκρη. 
Τέλος, σε όλα αυτά τα εισαγωγικά, να προσθέσουμε και τούτο. Ο Λεωνίδας Χρηστάκης, που υιοθετεί το ψευδώνυμο Λεό Κρηστ και αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο, παρουσιάζεται εδώ (και) κάπως σαν ένας χρονικογράφος μιας εποχής, που εκτείνεται από την δεκαετία του ’40 έως και τα πρώτα χρόνια του ’90 (μισός αιώνας δηλαδή) ή ακόμη και σαν ένας παράξενος αθηναιογράφος ενός παράλληλου κόσμου, που κινιόταν παραπλεύρως της κοινωνίας και όχι, αναγκαστικά, εκτός αυτής.

Οι πρώτες 100 σελίδες του βιβλίου
Κάθε σοβαρό αθηναιογράφημα δεν μπορεί παρά να ξεκινά από το Κολωνάκι. Έτσι κι εδώ, από τις πρώτες σχεδόν σελίδες του αφηγήματος, το Κολωνάκι έχει την τιμητική του, βασικά μέσω του καφενείου «Το Βυζάντιον», που αποτελούσε στέκι τελείως διαφορετικών ατόμων, ανδρών και γυναικών, ενώ σειρά παίρνουν οι ξένοι beats, που επίσης ήταν θαμώνες των στεκιών του Κολωνακίου – αν και αυτοί περιφέρονταν ολούθε.

Ο Χρηστάκης μιλάει (θα το λέμε πιο συχνά από το γράφει) για τους Allen Ginsberg, Ted Jones, Harold Norse, Conrad Rooks, Zina Rachevsky, Daniel Richter, Ron Zimardi κ.ά., καθώς θυμάται συγκεκριμένα περιστατικά, που, στο μέτρο του δυνατού, κάποια εξ αυτών, ντοκουμενταρίστηκαν σε χρόνο πρώτο στο περιοδικό του «Το Άλλο Στην Τέχνη» (1963) ή και σε άλλα έντυπα της εποχής (στο περιώνυμο “Residu” π.χ.).
Επίσης γίνεται λόγος για τους έλληνες «μπητνίκους», όπως τους λέει, ένας όρος πολύ ανοιχτός, που για τον Χρηστάκη συμπεριλαμβάνει τους Σπύρο Μεϊμάρη και Δημήτρη Πουλικάκο, το «βατραχοειδές» ή και «ανθρωποειδές υποκείμενο» Πάνο Κουτρουμπούση, τους Τάσο Φαληρέα, Γιώργο Μακρή, Μαντώ Αραβαντινού, Σάντρα Σβορώνου, Θωμά Γκόρπα, Μιχάλη Κατσαρό, Αλέξη Ακριθάκη, Νάνο Βαλαωρίτη ή και τον Άρη Δικταίο ακόμη.
Περιττό να το πούμε πως οι περισσότεροι απ’ αυτούς στολίζονται με διάφορα «κοσμητικά» (είδατε πώς αποκαλεί τον Κουτρουμπούση). Εντάξει, ο Χρηστάκης δεν μασάει τα λόγια του στο «Ο Κύριος Αθήναι», αλλά το μόνιμο ερώτημα που διατρέχει το βιβλίο του είναι το... τι απ’ όσα λέει έχει σχέση με την πραγματικότητα και τι όχι. Που σημαίνει πως για πολλά απ’ αυτά που διαβάζεις δεν βάζεις, σώνει και καλά, το χέρι σου στο Ευαγγέλιο...
Παρακάτω μιλάει για την «γενιά της αμφισβήτησης», δηλαδή τους Δημήτρη Ιατρόπουλο, Λευτέρη Πούλιο, Ρίτα Μπενσουσάν(!), Δημήτρη Κολλάτο, Κώστα Θεοφιλόπουλο κ.ά., με το name-dropping το σχετικό με τους θαμώνες του «Βυζαντίου» να είναι άνευ προηγουμένου.
Ενδιαφέρον έχει και η ιστορία του φυλλαδίου «Οδηγίες για τους Κυπρίους», που αποτελούσε συνοπτική μετάφραση ελβετικού εγχειριδίου «ανορθόδοξου πολέμου» εντός της πόλης (με περιγραφές και σχέδια σειράς επεμβάσεων και δολιοφθορών) και που θα τυπωνόταν για πρώτη φορά πριν πέσει η χούντα (έτσι λέει ο Χρηστάκης στο βιβλίο του), ενώ θα  μοιραζόταν στους... ενδιαφερόμενους μαζί με ανάλογο υλικό του ΠΑΚ (της αντιδικτατορικής οργάνωσης του Ανδρέα Παπανδρέου). Μπορεί...
Πάντως το «Οδηγίες για τους Κυπρίους», σαν 12σέλιδο βιβλιαράκι, θα κυκλοφορούσε «κανονικά» στην αρχή της Μεταπολίτευσης, στη σειρά του «Μικρού-Κούρου» – με την έκδοση να πραγματοποιείται μετά από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το λέω γιατί στην δεύτερη σελίδα της έκδοσης (στην οποία δεν υπάρχει αναγραφόμενη ημερομηνία) διαβάζουμε πως οι «οδηγίες» αφορούν στους «αδελφούς Κυπρίους», ως συμβολή στον αγώνα τους «ενάντια στον ξενοκίνητο εισβολέα». Λέω, λοιπόν, ότι «μπορεί» να κυκλοφόρησε επί χούντας αυτό το... μισητό από το «σύστημα» κιτάπι, επειδή οι πληροφορίες του Χρηστάκη στο βιβλίο του «Ο Κύριος Αθήναι» είναι αντιφατικές (έως και λανθασμένες).
Ισχυρίζεται ας πούμε, ο Χρηστάκης, πως πήραν τις «οδηγίες» του οι Κύπριοι, επί χούντας ακόμη(!), για να επιτεθούν με κοκτέιλ μολότοφ (έτσι έλεγαν τότε τις βόμβες μολότοφ), κατά της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα, που την είχαν ως στόχο, εξαιτίας της στάσης των Άγγλων στο κυπριακό ζήτημα. Είναι όμως γνωστό πως η μεγάλη αυτή επίθεση συνέβη στις 17 Ιανουαρίου 1975, επί Μεταπολίτευσης δηλαδή, όταν χίλιοι κύπριοι φοιτητές θα συγκεντρώνονταν έξω από την πρεσβεία, στο Κολωνάκι, για να διαμαρτυρηθούν για την μετακίνηση Τούρκων από τις αγγλικές βάσεις προς την Τουρκία. Οι καταστροφές στην πρεσβεία θα ήταν μεγάλες (είχε καεί ο πρώτος όροφος, αυτοκίνητα κ.λπ.), ενώ από τότε και για κάποια χρόνια ο Χρηστάκης θα είχε σοβαρά προβλήματα με τις αρχές, επειδή θα εθεωρείτο ύποπτος για «τρομοκρατία» (θα έμπαινε και στη φυλακή, εξάλλου, το 1980).

Τα πρόσωπα, εν τω μεταξύ, παρελαύνουν με γοργό ρυθμό στο βιβλίο κι έτσι από τον ζωγράφο Θανάση ή και Θάνο Τσίγκο, περνάμε στον Τέο Σαλαπασίδη, στον Jason Xenakis, στον Ροβήρο Μανθούλη, αλλά και στην λογοτεχνική σειρά «Βιβλιοθήκη Nobel» (1966), όπως και στην αστυνομική σειρά «Μάτι» (Σεπτ. 1967), στις οποίες ο Χρηστάκης ήταν ο βασικός επιμελητής και υπεύθυνος έκδοσης. Εδώ μαθαίνουμε πώς ακριβώς μπήκε για πρώτη φορά φυλακή ο Χρηστάκης (για χρέη σε Τράπεζα), αφού οι εκδοτικές αυτές προσπάθειες θα αποτύγχαναν στην πορεία (και λόγω δικτατορίας).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/xehoristo-biblio-toy-leonida-hristaki-o-kyrios-athinai-kykloforei-xana-meta-apo-30

SOUND UNIT #6 ένα γκαραζοψυχεδελικό flexi-disc

Μία παράξενη κυκλοφορία έχουμε εδώ, που είναι τυπωμένη από την Sound Effect Records σε flexi disc! Την λέμε «παράξενη», γιατί δεν γνωρίζουμε, αν κάτω από το όνομα Sound Unit #6 κρύβεται κάποιο ελληνικό ή ξένο σχήμα ή καλλιτέχνης.

Το κομμάτι, που τιτλοφορείται “Side Effects Theme” είναι ένα φυσικά, χαραγμένο στην μια πλευρά του εύκαμπτου πλαστικού, διαρκεί λίγο λιγότερο από τρία λεπτά και κινείται σε γκαραζοψυχεδελική κατεύθυνση. Ορχηστρικό είναι το κομμάτι με την κιθάρα να πρωταγωνιστεί, περασμένη από διάφορα εφφέ και με την φαρφίζα να ακούγεται κάπου στο βάθος.
Το κομμάτι αλλάζει στην διαδρομή, καθώς υιοθετεί drumming τύπου bolero προς την μέση, με τις κιθάρες να γαζώνουν, πάνω σ’ ένα δυναμικό ροκ υπόβαθρο, κινούμενες προς το τέλος ακόμη και σε rhythm n’ blues κατεύθυνση.
Ωραίο... δε λέμε!
(Το flexi είναι εορταστικό και αφορά στα 21 χρόνια της ελληνικής εταιρείας από τα Εξάρχεια, που κάνει, όπως το ξέρουν αυτό πολύ καλά οι fans, άψογη δουλειά, όλον αυτό τον καιρό).
Επαφή: https://www.youtube.com/watch?v=q4_W66182G8, https://www.soundeffect-records.gr/

JIM GRIFFIN το ελληνικό prog / electronic LP τού ιρλανδού μουσικού από το Λίμερικ

Ο Jim Griffin είναι ένας ιρλανδός μουσικός από το Limerick, που εμφανίζεται από τις αρχές των 00s με συγκροτήματα prog, space και post-rock αναφορών (The Fewer The Better, Zombie Picnic) και που τα τελευταία χρόνια κάνει δίσκους μόνος του. Έτσι, βλέπουμε στο discogs πως ο Griffin έχει κυκλοφορήσει έως σήμερα τρία προσωπικά άλμπουμ, ένα το 2015, ένα το 2017 κι ένα το 2020, με το τελευταίο εξ αυτών, το “The Signal”, να τυπώνεται τώρα (2023) και σε LP (300 αντίτυπα) από την Sound Effect Records. 

Είναι τόσο καλό το “The Signal”, που έπρεπε να μετατραπεί και σε βινύλιο και μάλιστα από μία ελληνική εταιρεία; Ναι, είναι τόσο καλό και μπράβο τέλος πάντων στην Sound Effect, γι’ αυτή την προσεγμένη κυκλοφορία, με τον απλό ωραίο φάκελο και το εξ ίσου περιποιημένο innersleeve.
Ποιο είναι το... signal όμως και για τι ακριβώς σήμα πρόκειται, τέλος πάντων;

Ψάχνοντας στο δίκτυο (It’s Psychedelic Baby Magazine) βρίσκεις τον ίδιον τον Jim Griffin να λέει πως για την ολοκλήρωση του “The Signal”, κατ’ αρχάς,  δύο ήταν τα βασικά σημεία, ανάμεσα στα οποία κινήθηκε – το άλμπουμ “Imaginos” [Columbia, 1988] των Blue Öyster Cult και οι ιστορίες του H.P. Lovecraft. Το concept, δε, με λίγα λόγια έχει ως εξής:
Κάποιος αστρονόμος ονόματι Atwood, το 1902, συλλαμβάνει μέσω ενός δικού του μηχανισμού, ένα εξωγήινο σήμα, που προέρχεται από τον Σείριο. Βασικά, δεν πιστεύει κανείς, στην επιστημονική κοινότητα, πως πρόκειται για κάτι αληθινό, αλλά εκείνος το παρακάμπτει αυτό επιχειρώντας να τελειοποιήσει τον μηχανισμό του, ώστε να μπορέσει να αποδείξει την ορθότητα των συμπερασμάτων του. Κι ενώ είναι έτοιμος για να προβεί σε ανακοινώσεις, μία γυναίκα έρχεται στη ζωή του, την οποία ο Atwood θα ερωτευθεί σφόδρα, αφήνοντας κατά μέρος τα επιστημονικά σχέδιά του και βιώνοντας μαζί της, σταδιακά, μια ήσυχη οικογενειακή ζωή. Πολλά χρόνια αργότερα, όμως, όταν η γυναίκα του θα εξαφανισθεί μυστηριωδώς, ο Atwood θα επιχειρήσει να επανέλθει στα παλιά πειράματά του, καθώς θα του σφηνωθεί η ιδέα πως (η γυναίκα του) μπορεί να ήταν εξωγήινη, που είχε έλθει από τον Σείριο, προκειμένου να τον εμποδίσει να ολοκληρώσει την ανακάλυψή του. Έτσι, προσπαθεί τώρα να στείλει εκείνος σήμα στον Σείριο, αντί να περιμένει να λάβει από εκεί, επιχειρώντας να επικοινωνήσει με την γυναίκα του, αλλά δυστυχώς για ’κείνον θα τον προλάβει ο θάνατος. Όταν, όμως, ο γιος του θα ανακαλύψει την κατασκευή και τις σημειώσεις του, η μηχανή που είχε δημιουργήσει ο Atwood θα αρχίσει ξανά να λειτουργεί...
Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά ακόμη ωραιότερα είναι εκείνα που συνθέτει και παρουσιάζει ο Jim Griffin με τους φίλους του στο άλμπουμ. Ένα άλμπουμ, που κινείται πολύ δημιουργικά σε progressive-electronic rock χώρους.
Προς τούτο ο Griffin συνεργάζεται με διάφορους μουσικούς και στα ηλεκτρονικά εφφέ, μα και σε συμβατικά όργανα (κιθάρες, σαξόφωνα), με τον ίδιον να παίζει όλα τα βασικά όργανα και να τραγουδά, και με μια μεγάλη συμμετοχή, τον Joe Bouchard, των Blue Öyster Cult, να τον βοηθά στο κείμενο (spoken word) σ’ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου, το 7λεπτο “Thought experiment” (Β1).
Φοβερά είναι όμως και τα “God of Rage” (A2), “Our new world will bathe in ancient light” (B2) και “Spiral staircase” (B3), δίχως να υπολείπεται κάποιο από τα υπόλοιπα, αφού το “The Signal” κυλάει σταθερά και με πολύ καλή ενότητα.
Εντάξει, κάποιες κλασικές αναφορές, ακόμη και Pink Floyd-ικές, μπορείς να συναντήσεις εδώ, σε διάφορα κομμάτια, αλλά εγώ θέλω να μνημονεύσω τρία όχι προφανή άλμπουμ, από το 1975, που για κάποιους λόγους προσωπικώς ανακάλεσα, ακούγοντας το “The Signal” του Jim Griffin. Είναι το “Control” (1975) του John St. Field, το φερώνυμο άλμπουμ (1975) του Eduardo Bort και το “Alllô Tôulmônd” (1975) του Raôul Duguay. Δεν είναι «ίδια» όλα αυτά τα LP, αλλά είναι χαρακτηριστικά μιας ομάδας τραγουδοποιών να κινηθούν, με ξεχωριστή επιτυχία σε χώρους, που καλύπτουν κυρίως συγκροτήματα, εκεί στα mid-70s. Σ’ αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία ανήκει και ο Jim Griffin.
Ακούστε, οι fans των συγκεκριμένων μουσικών, οπωσδήποτε, αυτόν τον δίσκο.
Επαφή: https://therangerandthecleric.bandcamp.com/album/the-signal, https://www.soundeffect-records.gr/

ENEMY OF REALITY ένα ελληνικό, συμφωνικό «μεταλλικό» γκρουπ στο τρίτο άλμπουμ του

Οι Enemy of Reality είναι ένα ελληνικό «μεταλλικό» συγκρότημα (του συμφωνικού «μετάλλου»), που βρίσκεται στα πράγματα περί την δεκαετία τώρα, έχοντας κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ, με το τρίτο και τελευταίο εξ αυτών να αποκαλείται “Where Truth May Lie” [Private Pressing / Vinylstore.gr, 2023]. Λέμε για ένα ωραίο triple folded digipak, που περιέχει, επιπλέον, ένθετο με στίχους. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν απ’ αυτούς...

Υπάρχει concept εδώ, που λειτουργεί ωραία και εξυπηρετείται άψογα από την γενικότερη παρουσίαση. Το concept είναι αρχαιοπρεπές και εν ολίγοις έχει να κάνει με έναν ιερέα, που χάνει σύζυγο και κόρη κατά τη διάρκεια μιας θρησκευτικής λατρείας. Βασικά, τα αγαπημένα του πρόσωπα καίγονται, με αποτέλεσμα ο ιερέας να χάσει την πίστη του στο θείο, αρχίζοντας μια περιπλάνηση έξω απ’ τον κόσμο, στα απομακρυσμένα δάση, εκεί όπου ζούσαν οι Κένταυροι, οι Νύμφες κ.λπ. Του προτείνονται διάφορες «θεραπείες» για να ξεχάσει, κυρίως μέσω υλικών και ηδονικών απολαύσεων, αλλά την λύση θα επιχειρήσει τελικώς να τη βρει, ο ίδιος, στην αναζήτηση της αλήθειας – στο πρόσωπο κάποιου φιλοσόφου. Θα επιχειρήσει με άλλα λόγια να καταδυθεί στα βαθύτερα νοήματα της ύπαρξης, ώστε να ανακαλύψει τι είναι εκείνο, εν τέλει, που καθορίζει τη μοίρα των ανθρώπων (και άρα την δική του και των αγαπημένων του προσώπων).
Όλα αυτά τώρα ντύνονται με τον πρέποντα τρόπο – από συνθετικής, ενοργανικής και ερμηνευτικής άποψης.
Κατ’ αρχάς λέμε για μια σειρά πολύ ωραίων κομματιών, πολύ ωραίων συνθέσεων, με πολλές folk και progressive αναφορές, με τα «σωστά» κιθαριστικά και κιμπορντικά τείχη, και βεβαίως με την συνεισφορά εγχόρδων και πνευστών οργάνων, που παρέχουν στο άκουσμα όλες τις επιμέρους ποιότητες. 

Βεβαίως εκείνη που βγαίνει πάνω απ’ όλα είναι η φωνή τής Ηλιάνας Τσακιράκη (την είχαμε ακούσει και στην rock-opera “Goditha” της Ελίνας Εγγλέζου), που με τις high-pitched ερμηνείες της επιχειρεί να μεταφέρει όλη την αγωνία και την απόγνωση του πρωταγωνιστή της ιστορίας.
Μπορεί να υπάρχουν επιμέρους κομμάτια, εδώ, που θα έκαναν θραύση σε «μεταλλικά» airplays, σαν το “The vineyard song” ή το “Ever-lusting”, όμως είναι όλο το άλμπουμ που κυλάει χωρίς σκαμπανεβάσματα, τοποθετημένο από την αρχή μέχρι το τέλος σ’ ένα υψηλό επίπεδο.
Επαφή: https://enemyofreality.bandcamp.com/album/where-truth-may-lie

TAIKO SAITO ένα άλμπουμ για βιμπράφωνο και μαρίμπα

Την ιαπωνίδα βιμπραφωνίστρια Taiko Saito την γνωρίζουμε βασικά από το σχήμα Futari (το ντούο της με την πιανίστρια Satoko Fujii), μα και από άλλες δουλειές της, όπως π.χ. από τη συμμετοχή της στο Berlin Mallet Group.
Το πιο πρόσφατο άλμπουμ τής Taiko Saito έχει τίτλο “Tears of a Cloud” [Trouble in the East Records, 2023], είναι σόλο, και ακούγονται σε αυτό μόλις δύο όργανα – ένα βιμπράφωνο και μία μαρίμπα. 

Είναι προφανές από την αρχή της ακρόασης πως μεγάλο μέρος της ηχογράφησης, αν όχι όλη, είναι αυτοσχεδιαστική, κάτι, που, οπωσδήποτε, απελευθερώνει την ιαπωνίδα μουσικό, που εντελώς απερίσπαστη, επιχειρεί, να δημιουργήσει εκ του μηδενός αυτό το μοναδικό και παράξενο περιβάλλον (που δημιουργεί τελικώς), τραβώντας τον ακροατή από το... μανίκι.

Το λέμε αυτό, γιατί το “Tears of a Cloud” έχει τον τρόπο να σε κρατά δέσμιο της εξέλιξής του, να σε παγιδεύει στην εντελώς αλλόκοτη αλληλουχία των κομματιών του, και τελικώς να σε κυριεύει με την πρωτότυπη και δημιουργική, εν πολλοίς, εξέλιξή του.
Οπωσδήποτε, εδώ, ακούγονται κομμάτια, που μοιάζει να εξαντλούν τις ηχητικές δυνατότητες των δύο οργάνων, και αυτό το αντιλαμβάνεσαι στο “Underground” φερ’ ειπείν (εκεί όπου η Ιαπωνίδα χρησιμοποιεί bows και sticks, παράγοντας έναν υποχθόνιο ήχο, στα όρια του βόμβου και του noise, με τον «καθαρό» ήχο των sticks να δρα εντελώς αντιστικτικά), βεβαίως στο “Uneri” (με τις αντηχήσεις να δημιουργούν ένα παράξενο «ονειρικό» περιβάλλον) ή και στο “Rain” ακόμη, ένα κομμάτι, στο οποίο αποτυπώνεται κατά μίαν έννοια μια βροχόπτωση, που έχει διαφορετικές εντάσεις, που είναι ασύμμετρη και που δημιουργεί αυτήν ακριβώς την αλλοπρόσαλλη ροή.
Γενικώς, κάθε track αυτού του άλμπουμ είναι κάτι μοναδικό και ιδιαίτερο, χωρίς να ακούγεται, ταυτοχρόνως, «δύσκολο» στο αυτί. Διαθέτει μια φυσικότητα, εννοούμε, η μουσική τής Taiko Saito, χωρίς να ξεπέφτει σε κανένα σημείο της στο μηχανιστικό και στο αδιάφορο.
Επαφή: www.taikosaito.net

BASTARD SWORD ένα καινούριο αθηναϊκό σχήμα, που αποτελείται από γνωστά ονόματα

Οι Bastard Sword είναι ένα καινούριο αθηναϊκό σχήμα (το αν είναι περιστασιακό ή όχι θα φανεί), που αποτελείται από γνωστά ονόματα. Τον Αχιλλέα Χαρμπίλα (από 2 By Bukowski κ.λπ.) σε κιθάρες, φωνή, σύνθια, τον νεαρό Οδυσσέα Τζιρίτα σε μπάσο (με τα δύο αξιόλογα προσωπικά άλμπουμ πριν από λίγα χρόνια) και τον Άκη Καπράνο (από Horrified κ.λπ.) σε ντραμς.
Όπως διαβάζουμε στο innersleeve του πρώτου δίσκου τους, που έχει τίτλο “I” (2023) και που κυκλοφορεί σε 300 κόπιες από την Sound Effect Records, το υλικό αυτού του δίσκου ήταν σχεδόν έτοιμο από τον Χαρμπίλα, όμως εκεί προς το τέλος θα έρχονταν οι Τζιρίτας και Καπράνος για να ολοκληρώσουν τις εγγραφές, προτείνοντας περαιτέρω και το δικό τους υλικό.

Έχουμε να κάνουμε λοιπόν μ’ ένα power rock trio, τέτοιοι είναι οι Bastard Sword, που... ροκάρει συνεχώς και ακαταπαύστως, αλλά με τον δικό του τρόπο. Σε τι συνίσταται αυτός ο τρόπος;
Κατ’ αρχάς σε αρκετά από τα κομμάτια του “I”, που είναι εννέα (τέσσερα στην πρώτη πλευρά και πέντε στην δεύτερη) οι κιθάρες έχουν «στονεράδικο» ήχο, με distortion – είναι αυτά τα κιθαριστικά με ήχο-γρέζι. Δεν ηχούν όμως μονόπαντα οι κιθάρες στον δίσκο, και αυτό είναι από τα ατού του, γιατί πέρα από κάποια λίγα ακουστικά parts, υπάρχουν και παιξίματα σε καθαρές progressive ή και space / cosmic κατευθύνσεις.
Φυσικά, τόσο το μπάσο, όσο και τα ντραμς, φροντίζουν να βρίσκονται πάντα στο καλύτερο σημείο, και στην καλύτερη θέση – με την συνεισφορά τους, στο τελικό άκουσμα, να είναι κάτι παραπάνω από καθοριστική.
Υπάρχει, λοιπόν, στο “I” μία κάπως... τελετουργική αντίληψη στην ανάπτυξη των θεμάτων και αυτό το «πιάνεις» από το πρώτο κιόλας τραγούδι, το “Il gigante”, με το επόμενο “Hierophant” να εξελίσσεται πιο... kraut-ικά, καθώς συμβάλλουν και τα ηλεκτρονικά προς αυτό και βεβαίως το κιθαριστικό σόλο προς το τέλος (οπωσδήποτε ένα από τα ωραιότερα tracks του δίσκου). 
Όμως και το επόμενο “Witching Brethren” είναι πολύ καλό, συνδυάζοντας stoner, space progressive και rhythm n’ blues αναφορές, με την πλευρά να ολοκληρώνεται με το βαρύγδουπο και κάπως «Sabbath-ικό» “Santeria de sangre”.
Η Side B ξεκινά κι αυτή μ’ έναν τρόπο, που αφήνει υποσχέσεις και για άλλα ακόμη, καλά και ωραία, από τους Bastard Sword – το λέμε, κρίνοντας από το… χαοτικό “Ghost in the beehive”. Και όντως, δηλαδή, αφού κάθε ένα από τα επόμενα κομμάτια έχει και κάτι διαφορετικό να προτάξει – ας πούμε το “Anthropocene”, από την μέση και μετά, που εξελίσσεται ακόμη και «Floyd-ικά», όσον αφορά στις κιθάρες, το οργανικό ηλεκτρικό / ακουστικό ιντερμέτζο “The orbital mechanist”, το πιο τυπικό stoner “Tenbones” και το βαρύ hard prog “Tooth rattler” εκεί στο τέλος να αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ένα πολύ ωραίο ντεμπούτο από τους “Bastard Sword”, που όσο το ακούς σου αρέσει όλο και περισσότερο.
Επαφή: https://bastardswordgr.bandcamp.com/album/bastard-sword-i, https://www.soundeffect-records.gr/

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 502

23/4/2023
ΦΩΤΗΣ ΔΗΜΑΣ (συνέχεια)
Το κλιπ αυτό, με την φυσική απλότητά του, φέρνει στη μνήμη μου μεξικάνικες ταινίες του Μπουνιουέλ από την δεκαετία του ’50. Μερικά τραπεζάκια κοντά στη θάλασσα κάτω από τους ευκάλυπτους, τις πικροδάφνες και τα αλμυρίκια και μια παρέα μ’ έναν τραγουδιστή και κάποιον που παίζει κιθάρα. Και τι απίστευτο τραγούδι(!), που ακούγεται στ’ αυτιά μου κάπως σαν τα αμερικάνικα φολκ, που τραγουδούσαν, στα τέλη του ’50, ο Paul Robeson, ο Leon Bibb και ο Josh White…
Μικρά ξεχασμένα διαμάντια του ελληνικού κινηματογράφου...

22/4/2023
«Μαρξιστής ανίκανος για πρακτική δουλειά και χωρίς προσαρμοστική ευελιξία δεν είναι παρά μαρξιστής του σαλονιού. Όμως, οι κοπτόμενοι για την ιδεολογική τους καθαρότητα καφενόβιοι “μαρξιστές”, θα προτιμούσαν μια σίγουρη επιτυχία που θα ’ρχόταν χωρίς αγώνα, μέσα απ’ την “κίνηση των ιδεών”. Έτσι και την ιδεολογία τους θα περιέσωζαν και τον εαυτούλη τους θα εξασφάλιζαν από κάθε κίνδυνο. Επισείοντας ακατάπαυστα το σκιάχτρο του καπιταλισμού δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από τους αντιπάλους τους που επισείουν το όμοιο σκιάχτρο του κομμουνισμού: δημαγωγούν αναίσχυντα για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους, την τεμπελιά τους και τον αστισμό τους»
[Βασίλης Ραφαηλίδης, Ιανουάριος 1974, περιοδικό Προσανατολισμοί]

[Καθώς ετοίμαζα ένα κείμενο, που θα το διαβάσετε την άλλη βδομάδα, άνοιξα διάφορα παράλληλα «παράθυρα», κι ένα ήταν αυτό]

22/4/2023
>>Εκλογές 2023 - Τσίπρας: Αν δεν είμαστε πρώτοι, δεν έχουμε ούτε αριθμητική ικανότητα ούτε λαϊκή εντολή ούτε ηθική νομιμοποίηση για κυβέρνηση<<
Δηλαδή ρε Τσίπρα αν είσαι πίσω 0,3% ή 0,5% δεν έχεις ηθική νομιμοποίηση να κυβερνήσεις; Τι πράγματα είναι αυτά; Υπάρχουν τέτοιοι άγραφοι νόμοι στην «απλή αναλογική» και δεν τους ξέρουμε; Ή εσύ τους βάζεις, επειδή δεν γουστάρεις να κυβερνήσεις με τίποτα και για κανένα λόγο; Πες την αλήθεια να τελειώνουμε...

21/4/2023
Ο μεγάλος τραγουδιστής Φώτης Δήμας...
https://www.youtube.com/watch?v=ctZVFHjAVUw

20/4/2023
Προσωπικά θα τον αποκαλούσα και... Ζάχο Χατζηφωτίου του περιθωρίου...
[mood - Λεωνίδας Χρηστάκης]

19/4/2023
Καλός τραγουδιστής. Πατρινιός. Τον είχα δει στα 80s live σε ξενυχτάδικο. Πάντα μου άρεσε. Είχε ξεκινήσει από τα ροκ συγκροτήματα του '60, αλλά μετά πέρασε στο ελαφρολαϊκό. Δεν ζει εδώ και κάποια χρόνια... (του μαέστρου Θεοδοσιάδη το τραγούδι)
https://www.youtube.com/watch?v=v6X9cMtmcnc

18/4/2023
Πριν κανα μήνα έφυγε από τη ζωή ο συνθέτης Κώστας Ξενάκης. Το είχα μάθει εγκαίρως από ποστ της Γωγώς Θεοδώρου, αλλά στην πορεία λησμόνησα να (ξανα)ποστάρω τραγούδι του, κάτι που το θυμήθηκα πριν από λίγο, επειδή έπεσα πάνω στ’ όνομά του σ’ ένα κείμενο που γράφω...

Kώστας Ξενάκης και Γωγώ Θεοδώρου

Είχε γράψει έξοχα ποπ και λαϊκά τραγούδια ο Κώστας Ξενάκης (συχνά σε στίχους Βασίλη Φωτεινάκη) και ανάμεσά τους τον ύμνο του «ήχου της Ομόνοιας», το τεράστιο «Έψαξα να βρω μια ευκαιρία». Με μεγάλο σεβασμό στη μνήμη του...
[ακούστε στα σχόλια κι ένα ωραίο ποπ δικό του]
https://www.youtube.com/watch?v=hgPvXkzEauk

18/4/2023
>>Με πωλήσαν παραμύθι (ότι) θα τα βρω μπαστούνια δήθιν, παραλίγο να πιστέψω τον κομπάρο τον ξεφτίλα<< 

Τραπ από το μακρινό 1988...
https://www.youtube.com/watch?v=XKW6PO8pERk

17/4/2023
Πέθανε ο πιανίστας της τζαζ Ahmad Jamal. Πλησίαζε τα 93 του. Μεγάλη και ξεχωριστή περίπτωση. Παλιά είχαμε γράψει στο blog κάποια πράματα για την πορεία του...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2012/07/ahmad-jamal-world-is-ghetto.html

16/4/2023
Κατερίνα Χέλμη RIP. [Η Κατερίνα Χέλμη και ο Πάνος Κατέρης στην ταινία «Εις Θάνατον» του 1967 σε σκηνοθεσία Γιάννη Κοκκόλη]