MAGNUS BAKKEN: Slackline [Losen Records, 2024]
Στο “Slackline” ο νορβηγός τενόρο σαξοφωνίστας Magnus Bakken –ο οποίος σ’ ένα κομμάτι παίζει EWI, μα και κρουστά– έχει την ευκαιρία να δείξει όχι μόνον τις ικανότητές του σαν παίκτης, αλλά και να συνθέσει επτά κομμάτια, για ολάκερο το κουαρτέτο του, που σε ορισμένες περιπτώσεις μετατρέπεται σε κουιντέτο. Ποιοι στέκονται δίπλα στον Bakken, σ’ αυτό το πολύ ενδιαφέρον session;
O Jørn Øien είναι στα πλήκτρα, ο Bo Berg στο ηλεκτρικό μπάσο, με τον Amund Kleppan στα ντραμς να συμπληρώνει την τετράδα,
ενώ σε τέσσερα tracks βοηθά και ο Snorre Bjerck στα
κρουστά.
MARILENA PARADISI / BOB NIESKE: Here and Now
[Losen Records, 2024]
Μια πολύ ιδιαίτερη συνεργασία έχουμε εδώ – ανάμεσα σε μια τραγουδίστρια, την Marilena Paradisi και τον αμερικανό κοντραμπασίστα Bob Nieske (που έχει υπάρξει μέλος των The Jimmy Giuffre 4 ανάμεσα σε άλλα).
Για την Paradisi έχουμε ξαναγράψει στο blog, και πιο συγκεκριμένα για το άλμπουμ της με τον πιανίστα Kirk Lightsey “Some Place Called Where”, επίσης στην Losen, από το 2017 – εκεί όπου είχαμε σημειώσει πως η Paradisi είναι Ιταλίδα και όχι Ελληνίδα, γεννημένη στο Μιλάνο, κάνοντας από τα nineties καριέρα στην jazz, ως τραγουδίστρια.
Σ’ αυτό το άλμπουμ για δύο, που αποκαλείται “Here and Now” και που είναι ηχογραφημένο, τον Μάιο του ’24, στα PBS Studios, στο Westwood της Μασαχουσέτης, η Paradisi, με την αληθινά ξεχωριστή φωνή της έχει τον πρώτο λόγο, δίχως τούτο να σημαίνει πως ο Nieske απλώς την συνοδεύει με τον κοντραμπάσο του. Το λέω, γιατί ο αμερικανός μουσικός δεν είναι όποιος κι όποιος, είτε τον ακούς μαζί με τη φωνή είτε τον ακούς μόνο του – σ’ ένα μεγάλο μέρος τού άκρως εντυπωσιακού “Portrait in black and white” του Antônio Carlos Jobim π.χ., με τους ιταλικούς στίχους να είναι γραμμένους από την Paradisi. Εκεί, και παντού, ο Nieske είναι όντως ο «ογκόλιθος», που επιζητά κάθε φωνή για να στηριχθεί «επάνω του», προκειμένου να αρθρώσει στην διαδρομή τον δικό της λόγο.
MARKUS KAARDAL: Kaarma [Losen Records, 2024]
Ένα από τα καλύτερα progressive-jazz-fusion άλμπουμ, που έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες, είναι αυτό του κιθαρίστα Markus Kaardal. Το άλμπουμ αποκαλείται “Kaarma” και σ’ αυτό συμμετέχουν, πλην του Kaardal, και οι Oskar Goedvriend Lindberget τενόρο σαξόφωνο, Torjus Gravir Klykken μπάσο και Tobias Rønnevig ντραμς. Το “Kaarma” περιέχει οκτώ συνθέσεις (όλες του Kaardal) και είναι ηχογραφημένο τον Ιανουάριο του ’24.
Με δύο κατά βάση σολιστικά όργανα, την κιθάρα και το τενόρο, το άλμπουμ κάνει εν τέλει... πολύ θόρυβο. Εννοώ πως στις «κόκκινες» περιοχές του είναι σαν ν’ ακούς κάτι σαν σεξτέτο, με τρομερές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους οργανοπαίκτες και με τον μπασίστα Gravir Klykken να προσθέτει συνεχώς σε όγκο. Οπωσδήποτε συγκροτήματα της παλαιάς βρετανικής σκηνής, από τους Soft Machine τoυ 1972-73-74, τα σχήματα του Keith Tippett κ.λπ., μα και μπάντες σαν τους King Crimson, μα και άλλα γκρουπ του progressive rock της εποχής (ακόμη και οι Van der Graaf Generator), έχουν επιδράσει πάνω στον Kaardal, οι συνθέσεις του οποίου συνδυάζουν την αμεσότητα (των κομματιών εκείνης της περιόδου) με μια σχετική πολυπλοκότητα, που είναι απολύτως μετρήσιμη και μελετημένη.
Πολλές συνθέσεις εκκινούν από αργές θέσεις, για να «πάρουν φωτιά» στην πορεία, ενώ άλλες όπως η σχεδόν εισαγωγική “Banjogoblins” (προηγείται ένα μονόλεπτο κομμάτι) και η τελική “Wellington” καίγονται από την αρχή.
Γενικώς η τετράδα, υπό τον Markus Kaardal, το χαίρεται, είναι ολοφάνερο αυτό, και αυτή η... χαρά, δεν μπορεί παρά να περνάει και στον ακροατή.
EIVIND AUSTAD TRIO: Explore [Losen Records, 2024]
Ο νορβηγός πιανίστας Eivind Austad μάς έχει απασχολήσει ξανά στo blog, καθώς έχουμε ήδη αναφερθεί σε δύο παλαιότερες δουλειές του – τα άλμπουμ “That Feeling” [Losen, 2020] (με Eivind Austad New Orleans Trio) και “Northbound” [Losen, 2019] (με Eivind Austad Trio). Μάλιστα, οι Magne Thormodsæter κοντραμπάσο και Håkon Mjåset Johansen ντραμς είναι παρόντες και στο πιο νέο CD του σχήματος, που αποκαλείται “Explore”, συμμετέχοντας συνθετικώς σε όλα τα κομμάτια.
Το άλμπουμ ανοίγει με μια διασκευή (τη μοναδική) στο “Moonage daydream” του David Bowie (με Arnold Corns η πρώτη εκτέλεση από το 1971, αλλά το κομμάτι ο κόσμος θα το μάθαινε την επόμενη χρονιά από το “Ziggy Stardust”). Καταπληκτική version, με τον Austad να βγάζει όλα τα μελωδικά vibes της σύνθεσης, στηριζόμενος σ’ ένα γεμάτο κίνηση ρυθμικό τμήμα. Από ’κει και κάτω, όμως, είναι οι υπόλοιπες οκτώ συνθέσεις του Eivind Austad Trio, που κλέβουν την παράσταση με τις λεπταίσθητες μελωδίες τους, δημιουργώντας μοναδικές διαδρομές, ονειρικές σχεδόν, οι οποίες διαθέτουν μεγάλη αφηγηματική συνέπεια. Ακόμη και όταν κάποια στοιχεία πρωτοπορίας παρεισφρέουν στα κομμάτια (όπως συμβαίνει με τα “Eastbound meditation” και “Before the storm”) δεν παύει εκείνο που αποκαλούμε «ταξίδι» να παραμένει ακλόνητο καθ’ όλη τη διάρκεια της σύνθεσης.
Σίγουρα η επικοινωνία των τριών μουσικών έχει μεγάλη σημασία, για το τελικό αποτέλεσμα που φθάνει στ’ αυτιά μας – το οποίο, σε όλες τις περιπτώσεις, είναι nordic, διαυγές και πάντα ενδιαφέρον.
Επαφή: www.losenrecords.no
Στο “Slackline” ο νορβηγός τενόρο σαξοφωνίστας Magnus Bakken –ο οποίος σ’ ένα κομμάτι παίζει EWI, μα και κρουστά– έχει την ευκαιρία να δείξει όχι μόνον τις ικανότητές του σαν παίκτης, αλλά και να συνθέσει επτά κομμάτια, για ολάκερο το κουαρτέτο του, που σε ορισμένες περιπτώσεις μετατρέπεται σε κουιντέτο. Ποιοι στέκονται δίπλα στον Bakken, σ’ αυτό το πολύ ενδιαφέρον session;
Μια πολύ ιδιαίτερη συνεργασία έχουμε εδώ – ανάμεσα σε μια τραγουδίστρια, την Marilena Paradisi και τον αμερικανό κοντραμπασίστα Bob Nieske (που έχει υπάρξει μέλος των The Jimmy Giuffre 4 ανάμεσα σε άλλα).
Για την Paradisi έχουμε ξαναγράψει στο blog, και πιο συγκεκριμένα για το άλμπουμ της με τον πιανίστα Kirk Lightsey “Some Place Called Where”, επίσης στην Losen, από το 2017 – εκεί όπου είχαμε σημειώσει πως η Paradisi είναι Ιταλίδα και όχι Ελληνίδα, γεννημένη στο Μιλάνο, κάνοντας από τα nineties καριέρα στην jazz, ως τραγουδίστρια.
Σ’ αυτό το άλμπουμ για δύο, που αποκαλείται “Here and Now” και που είναι ηχογραφημένο, τον Μάιο του ’24, στα PBS Studios, στο Westwood της Μασαχουσέτης, η Paradisi, με την αληθινά ξεχωριστή φωνή της έχει τον πρώτο λόγο, δίχως τούτο να σημαίνει πως ο Nieske απλώς την συνοδεύει με τον κοντραμπάσο του. Το λέω, γιατί ο αμερικανός μουσικός δεν είναι όποιος κι όποιος, είτε τον ακούς μαζί με τη φωνή είτε τον ακούς μόνο του – σ’ ένα μεγάλο μέρος τού άκρως εντυπωσιακού “Portrait in black and white” του Antônio Carlos Jobim π.χ., με τους ιταλικούς στίχους να είναι γραμμένους από την Paradisi. Εκεί, και παντού, ο Nieske είναι όντως ο «ογκόλιθος», που επιζητά κάθε φωνή για να στηριχθεί «επάνω του», προκειμένου να αρθρώσει στην διαδρομή τον δικό της λόγο.
Ένα από τα καλύτερα progressive-jazz-fusion άλμπουμ, που έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες, είναι αυτό του κιθαρίστα Markus Kaardal. Το άλμπουμ αποκαλείται “Kaarma” και σ’ αυτό συμμετέχουν, πλην του Kaardal, και οι Oskar Goedvriend Lindberget τενόρο σαξόφωνο, Torjus Gravir Klykken μπάσο και Tobias Rønnevig ντραμς. Το “Kaarma” περιέχει οκτώ συνθέσεις (όλες του Kaardal) και είναι ηχογραφημένο τον Ιανουάριο του ’24.
Με δύο κατά βάση σολιστικά όργανα, την κιθάρα και το τενόρο, το άλμπουμ κάνει εν τέλει... πολύ θόρυβο. Εννοώ πως στις «κόκκινες» περιοχές του είναι σαν ν’ ακούς κάτι σαν σεξτέτο, με τρομερές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους οργανοπαίκτες και με τον μπασίστα Gravir Klykken να προσθέτει συνεχώς σε όγκο. Οπωσδήποτε συγκροτήματα της παλαιάς βρετανικής σκηνής, από τους Soft Machine τoυ 1972-73-74, τα σχήματα του Keith Tippett κ.λπ., μα και μπάντες σαν τους King Crimson, μα και άλλα γκρουπ του progressive rock της εποχής (ακόμη και οι Van der Graaf Generator), έχουν επιδράσει πάνω στον Kaardal, οι συνθέσεις του οποίου συνδυάζουν την αμεσότητα (των κομματιών εκείνης της περιόδου) με μια σχετική πολυπλοκότητα, που είναι απολύτως μετρήσιμη και μελετημένη.
Πολλές συνθέσεις εκκινούν από αργές θέσεις, για να «πάρουν φωτιά» στην πορεία, ενώ άλλες όπως η σχεδόν εισαγωγική “Banjogoblins” (προηγείται ένα μονόλεπτο κομμάτι) και η τελική “Wellington” καίγονται από την αρχή.
Γενικώς η τετράδα, υπό τον Markus Kaardal, το χαίρεται, είναι ολοφάνερο αυτό, και αυτή η... χαρά, δεν μπορεί παρά να περνάει και στον ακροατή.
Ο νορβηγός πιανίστας Eivind Austad μάς έχει απασχολήσει ξανά στo blog, καθώς έχουμε ήδη αναφερθεί σε δύο παλαιότερες δουλειές του – τα άλμπουμ “That Feeling” [Losen, 2020] (με Eivind Austad New Orleans Trio) και “Northbound” [Losen, 2019] (με Eivind Austad Trio). Μάλιστα, οι Magne Thormodsæter κοντραμπάσο και Håkon Mjåset Johansen ντραμς είναι παρόντες και στο πιο νέο CD του σχήματος, που αποκαλείται “Explore”, συμμετέχοντας συνθετικώς σε όλα τα κομμάτια.
Το άλμπουμ ανοίγει με μια διασκευή (τη μοναδική) στο “Moonage daydream” του David Bowie (με Arnold Corns η πρώτη εκτέλεση από το 1971, αλλά το κομμάτι ο κόσμος θα το μάθαινε την επόμενη χρονιά από το “Ziggy Stardust”). Καταπληκτική version, με τον Austad να βγάζει όλα τα μελωδικά vibes της σύνθεσης, στηριζόμενος σ’ ένα γεμάτο κίνηση ρυθμικό τμήμα. Από ’κει και κάτω, όμως, είναι οι υπόλοιπες οκτώ συνθέσεις του Eivind Austad Trio, που κλέβουν την παράσταση με τις λεπταίσθητες μελωδίες τους, δημιουργώντας μοναδικές διαδρομές, ονειρικές σχεδόν, οι οποίες διαθέτουν μεγάλη αφηγηματική συνέπεια. Ακόμη και όταν κάποια στοιχεία πρωτοπορίας παρεισφρέουν στα κομμάτια (όπως συμβαίνει με τα “Eastbound meditation” και “Before the storm”) δεν παύει εκείνο που αποκαλούμε «ταξίδι» να παραμένει ακλόνητο καθ’ όλη τη διάρκεια της σύνθεσης.
Σίγουρα η επικοινωνία των τριών μουσικών έχει μεγάλη σημασία, για το τελικό αποτέλεσμα που φθάνει στ’ αυτιά μας – το οποίο, σε όλες τις περιπτώσεις, είναι nordic, διαυγές και πάντα ενδιαφέρον.
Επαφή: www.losenrecords.no
