Ο Αντώνης Πλέσσας, γιος του αείμνηστου Μίμη Πλέσσα, έχει
μακριά μουσική διαδρομή, που χάνεται στις δεκαετίες. Ο Α. Πλέσσας έπαιζε ντραμς
στην ορχήστρα του πατέρα του, που απέδιδε τις συνθέσεις τού Andrew Lloyd Webber στην ελληνική απόδοση
του «Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο», τη σεζόν 1978-79, στο θέατρο Άννα-Μαρία
Καλουτά, ενώ στη δεκαετία του ’80 και σε όλες τις επόμενες δεκαετίες θα τον
γνωρίζαμε από τις τζαζ και «έντεχνες» ενασχολήσεις του, σε στούντιο-δισκογραφία
και συναυλίες, και βεβαίως από τα βιβλία του που διερευνούσαν τη σχέση της
μουσικής με την τεχνολογία.
Ρίχνοντας μια ματιά στην δισκογραφία τού Αντώνη Πλέσσα, όπως
εκείνη καταγράφεται στο discogs,
διαπιστώνω πως ο τελευταίος δίσκος του προέρχεται από το 2005 – ήταν οι
«Ιστορίες του Νερού» στην Protasis.
Για τον δίσκο αυτό πρέπει να είχα γράψει κριτική σε κάποιο «Jazz & Τζαζ» της εποχής και αν
πρόκειται, όντως, για τον... προτελευταίο του, τότε συζητάμε για ένα διάστημα
19(!) χρόνων αποχής του Α. Πλέσσα από τις επίσημες ηχογραφήσεις. Έρχεται,
λοιπόν, το 2024 για ν’ ακούσουμε μια νέα δουλειά (γραμμένη στο Sierra Studio), του ξεχωριστού
συνθέτη και μουσικού, που αποκαλείται “Musing / The Acoustic Sessions”.
Πρόκειται για πέντε πρωτότυπα tracks, συνθέσεις του Α. Πλέσσα, τα οποία ενορχηστρώνονται από τον Χρήστο Ραφαηλίδη. Ο ίδιος ο Ραφαηλίδης (Christos Rafalides) χειρίζεται βιμπράφωνο και μαρίμπα στα sessions, ενώ συμμετέχουν επιπλέον σ’ αυτά και οι Ανδρέας Πολυζωγόπουλος τρομπέτα, φλούγκελχορν, Γιώργος Λιμάκης ακουστική κιθάρα, Θωμάς Μελετέας ούτι, Γιάννης Παπαδόπουλος πιάνο, Πέτρος Κλαμπάνης κοντραμπάσο, bass guitar και Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης ντραμς, κρουστά.
Λέμε, λοιπόν, για ένα σχήμα, που αποτελείται από μουσικούς πρώτης τάξεως και κλάσεως, οι οποίοι φυλάνε για τις συνθέσεις του Α. Πλέσσα, κατά πρώτον, τα άψογα παιξίματά τους.
Έπειτα είναι οι συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές που κάνουν το “Musing” να ξεχωρίζει. Ο Α. Πλέσσας συνθέτει με βάση και την μεγάλη εμπειρία του, αλλά και τις διαχρονικές επιρροές του, που έχουν να κάνουν α. με την jazz και βασικά την mellow contemporary jazz, που έχει τον τρόπο να παρασύρει τον ακροατή με τις άψογα διαρθρωμένες μελωδίες της, και β. με την ελληνική και την ευρύτερη μουσική της Ανατολής. Και είναι το ούτι, βεβαίως, σαν όργανο που συμβολίζει αυτή την διάσταση, ενώ υπάρχει και το φερώνυμο track, το “Musing” – ένας φάρος, εκεί στη μέση του άλμπουμ, που επιχειρεί να φωτίσει την εν λόγω διαδρομή, από δυσμάς προς ανατολάς και τούμπαλιν.
Βεβαίως ο Ραφαηλίδης, σαν arranger, έχει κάνει σπουδαία δουλειά εδώ, βεβαίως οι σολίστες είναι όλοι κι ένας, όμως πάνω απ’ όλα υπάρχουν οι συνθέσεις του Αντώνη Πλέσσα, που είναι απέριττες, χωρίς να είναι αναμενόμενες, μεταφέροντας ευγενή και ευχάριστα vibes, διαθέτοντας διακριτική χορευτικότητα, έχοντας συγχρόνως το χάρισμα να σε ταξιδεύουν. Ισχύει για όλα τα κομμάτια τούτου του βινυλιακής διάρκειας άλμπουμ, που ελπίζω να το δούμε σύντομα και σε κάποια φυσική μορφή.
Επαφή: https://open.spotify.com/album/18YxKSYYIyWjDJFyvn9Vi7?si=e5c25058fccb41b0&nd=1&dlsi=1dd3f8db20a449af
Πρόκειται για πέντε πρωτότυπα tracks, συνθέσεις του Α. Πλέσσα, τα οποία ενορχηστρώνονται από τον Χρήστο Ραφαηλίδη. Ο ίδιος ο Ραφαηλίδης (Christos Rafalides) χειρίζεται βιμπράφωνο και μαρίμπα στα sessions, ενώ συμμετέχουν επιπλέον σ’ αυτά και οι Ανδρέας Πολυζωγόπουλος τρομπέτα, φλούγκελχορν, Γιώργος Λιμάκης ακουστική κιθάρα, Θωμάς Μελετέας ούτι, Γιάννης Παπαδόπουλος πιάνο, Πέτρος Κλαμπάνης κοντραμπάσο, bass guitar και Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης ντραμς, κρουστά.
Λέμε, λοιπόν, για ένα σχήμα, που αποτελείται από μουσικούς πρώτης τάξεως και κλάσεως, οι οποίοι φυλάνε για τις συνθέσεις του Α. Πλέσσα, κατά πρώτον, τα άψογα παιξίματά τους.
Έπειτα είναι οι συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές που κάνουν το “Musing” να ξεχωρίζει. Ο Α. Πλέσσας συνθέτει με βάση και την μεγάλη εμπειρία του, αλλά και τις διαχρονικές επιρροές του, που έχουν να κάνουν α. με την jazz και βασικά την mellow contemporary jazz, που έχει τον τρόπο να παρασύρει τον ακροατή με τις άψογα διαρθρωμένες μελωδίες της, και β. με την ελληνική και την ευρύτερη μουσική της Ανατολής. Και είναι το ούτι, βεβαίως, σαν όργανο που συμβολίζει αυτή την διάσταση, ενώ υπάρχει και το φερώνυμο track, το “Musing” – ένας φάρος, εκεί στη μέση του άλμπουμ, που επιχειρεί να φωτίσει την εν λόγω διαδρομή, από δυσμάς προς ανατολάς και τούμπαλιν.
Βεβαίως ο Ραφαηλίδης, σαν arranger, έχει κάνει σπουδαία δουλειά εδώ, βεβαίως οι σολίστες είναι όλοι κι ένας, όμως πάνω απ’ όλα υπάρχουν οι συνθέσεις του Αντώνη Πλέσσα, που είναι απέριττες, χωρίς να είναι αναμενόμενες, μεταφέροντας ευγενή και ευχάριστα vibes, διαθέτοντας διακριτική χορευτικότητα, έχοντας συγχρόνως το χάρισμα να σε ταξιδεύουν. Ισχύει για όλα τα κομμάτια τούτου του βινυλιακής διάρκειας άλμπουμ, που ελπίζω να το δούμε σύντομα και σε κάποια φυσική μορφή.
Επαφή: https://open.spotify.com/album/18YxKSYYIyWjDJFyvn9Vi7?si=e5c25058fccb41b0&nd=1&dlsi=1dd3f8db20a449af
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου