Η Inner Ear
συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της στη δισκογραφία, προσφέροντας συνεχώς άλμπουμ
τα οποία δεν γίνεται να τ’ αγνοήσεις. Η τελευταία, δε, σοδειά της είναι πρώτης
τάξεως, κάτι που δείχνει και τη δυναμική της εταιρείας, μα και το υψηλό επίπεδο
των καλλιτεχνών (της) και των συγκροτημάτων.
METAMAN: Vs Doctor Rave [Inner Ear, 2024]
O Metaman είναι ένας τύπος που παίζει πλήκτρα, παράγοντας και προάγοντας beats και συνθέτοντας electro-pop tracks – που μπορεί να φέρνουν στη μνήμη πολλά και διάφορα (και ελληνικά), διαθέτοντας, όμως, τη δική του σφραγίδα.
Το «Αίθουσα αναμονής», που ανοίγει το άλμπουμ του “Vs Doctor Rave”, μπορεί να είναι ένα... νοσταλγικό βαλσάκι, που κάτι θέλει να πει εκεί στην αρχή, με την ευφράδεια και την απλότητά του, αλλά στην πράξη είναι η γέφυρα για να περάσουμε στο πρώτο κομμάτι του δίσκου με λόγια (Στέλιος Λαλούσης), που είναι τέλος πάντων το κάπως techno 5λεπτο «Ναυάγια», που με αυτή την απλή και κατακερματισμένη «πίσω» μελωδία, και το ωραίο σπηκάρισμα, έχει τον τρόπο να σε παρασύρει. Ντανσικό κομμάτι, με κάτι εξωστρεφές και ατμοσφαιρικό συνάμα, που εύκολα σε κερδίζει.
Η συνέχεια με το “KAN”, που είναι επίσης δυνατό, με τα πρωτεία εδώ να τα έχουν τα λόγια (Sci-Fi River) – με το κομμάτι να ισορροπεί ανάμεσα στo γρήγορο ραπάρισμα (ελληνικός ο στίχος, και καλός) και τα electro beats και breaks, που είναι συνεχή «γεμίζοντας» τη σύνθεση. Η πλευρά θα ολοκληρωθεί με το “Bulat” (στο οποίο κάποια Sandra σπηκάρει στίχους του σοβιετικού τραγουδοποιού και άλλα διάφορα Bulat Okudzhava!). Το κομμάτι βγάζει κάτι το εξώκοσμο και το παγερό, μέσα στην ατμοσφαιρικότητά του. Οπωσδήποτε σαν σύνθεση «λέει» εκεί στο τέλος της Side A δημιουργώντας ένα σασπένς σε σχέση με το τι μας περιμένει στην άλλη μεριά του δίσκου.
Το “Dr. Rave” δεν έχει λόγια και διαρκεί περί τα τρία λεπτά. Ασαφές, ως προς την χρησιμότητά του, track, που παίζει μάλλον ως «εισαγωγή» για ό,τι ακολουθήσει. Και τι ακολουθεί; Το «Τιγράκι», που μπορεί να έχει στίχους απαιτητικούς, με κοινωνικά αντικρίσματα (Σεμέλη Ελένη Καμτσίκη), αλλά η μουσική είναι και πάλι συναρπαστική, μέσα πάντα στην απλότητά της. Εννοώ πως προσδίδει στο κομμάτι μια κρυφή ομορφιά (που δεν την έχουν από μόνοι τους οι στίχοι). Ο συνδυασμός είναι που, τελικώς, «σκοτώνει».
Στο προτελευταίο κομμάτι, που τιτλοφορείται «Τίποτα δεν ομορφαίνει», ακούμε λόγια του Wilhelm Reich από το «Άκου, Ανθρωπάκο!». Πρόκειται για ένα μονότονο, από ρυθμικής άποψης, track, με πειραγμένες φωνές, που έχει ένα μικρό ανέβασμα πίσω (από τα πλήκτρα), χωρίς πάντως να «φεύγει». Το “Vs Doctor Rave” θα ολοκληρωθεί με το «Εμείς οι 2 θα γεράσουμε μαζί». Από ρυθμικής πλευράς το κομμάτι στέκεται καλά –νομίζω πως αποτίνει κάπου κι ένα φόρο τιμής στην Λένα Πλάτωνος– και πάντως στην εξέλιξή του έχει μια feel good προοπτική, κλείνοντας με θετικό πρόσημο έναν ούτως ή άλλως πολύ ευχάριστο δίσκο. Μεγάλο ατού αυτό στις μέρες μας.
Επαφή: https://metamanath.bandcamp.com/album/vs-dr-rave
ALEX K. + ΚΤΙΡΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ: Alex K. + Κτίρια τη Νύχτα
Το ποιοι είναι οι Alex K. και Κτίρια τη Νύχτα δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να το πούμε, καθότι οι άνθρωποι βρίσκονται εδώ και δεκαετίες στα πράγματα (ειδικά ο Καλοφωλιάς), με το παρελθόν τους, σε κάθε περίπτωση, να είναι γνωστό σε όλους. Άγνωστο, όμως, είναι το παρόν τους –για να το γράψω έτσι απλά–, αφού εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι μυστήριο, με κάτι που αποτελεί την τομή και των δύο. Της άοκνης ροκ διάθεσης του Alex K. εννοώ, που εδώ εμφανίζεται και ως ένας ολοκληρωμένος στιχουργός ελληνικού λόγου, και του έκκεντρου πειραματισμού του Κτίρια τη Νύχτα. Και τι καλύτερη εισαγωγή, για να αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει, σ’ αυτή την απρόσμενη συνύπαρξή τους, από την «13η ώρα», που συνδυάζει με δημιουργικό τρόπο αυτά τα δύο, το πείραμα με την ροκ αφήγηση. Φωνή, μπάσο Alex K., κιθάρες, πλήκτρα, σύνθια Κτίρια τη Νύχτα, ντραμς Κώστας Χρυσόγελος.
Ποιήματα γράφει ο Καλοφωλιάς, δεν γράφει στίχους για τραγούδια, και αυτό το ακούμε και στην «Αιώρηση», που έχει ξανά απαγγελία, συν το βιολί του Φώτη Σιώτα κάπου ανάμεσα, συν όλο εκείνο το background, που είναι τρομερά λειτουργικό μέσα στην απλότητά του. Το τρίτο κομμάτι έχει τίτλο «Μια εκτίμηση», σπηκάρει η Κίκα, διαθέτει δυνατά ρυθμικά πατήματα, με το τρίδυμο πλήκτρα-κιθάρες-φυσαρμόνικα να δημιουργεί έναν βαρύ «τοίχο».
Η πλευρά θα κλείσει με τους «Αμπελόκηπους», που έχει μάλλον τους καλύτερους στίχους του Καλοφωλιά (αν έχει κι άλλους τέτοιους αξίζει να τους βγάλει σε βιβλίο), στίχους που συνδέονται με μια δική του πολύ δύσκολη φάση, όταν χρυσαυγίτες είχαν επιχειρήσει να τον ξεκάνουν, το 1998, Χαλκοκονδύλη και 3ης Σεπτεμβρίου, με το κομμάτι να έχει και πάλι... ιπτάμενη συνοδεία , που ανεβαίνει και κατεβαίνει σε ένταση, πριν κλείσει με τη φωνή του Πάνου Κουτρουμπούση κρυμμένη πίσω από τόνους synths και κιθαρών.
Το “Bd Voltaire”, πρώτο κομμάτι της Side B, είναι ορχηστρικό με beats, σύνθια και field recordings από τον Κτίρια τη Νύχτα, βιόλα από τον Σιώτα και κιθάρα από τον Καλοφωλιά. Σαν κομμάτι κυλάει ωραία, και μάλλον έχει το νόημά του εκεί όπου βρίσκεται. Σηματοδοτεί κάτι. Η «Ρωγμή» διαρκεί μόλις 40 δευτερόλεπτα, με την απαγγελία των στίχων από τον Κτίρια τη Νύχτα να καταλαμβάνει τα 20 πρώτα, ενώ πίσω κοντραμπάσο, βιόλα και ηλεκτρονικά υφαίνουν ένα μίνιμαλ, αλλά έντονο «τοπίο».
Παράξενη αλλαγή με το «Αν ποτέ» και με την Κίκα να μισο-τραγουδά αυτούς τους ωραίους στίχους του Alex K., συν την τρομπέτα της Θάλειας Ιωαννίδου, συν όλα τα υπόλοιπα γνωστά. Αργό, ατμοσφαιρικό κομμάτι, που λειτουργεί... καταπραϋντικά. Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το “Bass pulse”, ένα ακόμη... ambient track, υποβλητικό, που οριστικοποιεί και την διαφορετική αυτή β πλευρά, εν σχέσει με την πιο έντονη και ροκάδικη πρώτη. Όπως κι αν έχει το «Alex K. + Κτίρια τη Νύχτα» είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς.
Επαφή: https://alexk-buildingsatnight.bandcamp.com/album/alex-k
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/inner-ear-oi-neoi-diskoi-tis-patrinis-etaireias
O Metaman είναι ένας τύπος που παίζει πλήκτρα, παράγοντας και προάγοντας beats και συνθέτοντας electro-pop tracks – που μπορεί να φέρνουν στη μνήμη πολλά και διάφορα (και ελληνικά), διαθέτοντας, όμως, τη δική του σφραγίδα.
Το «Αίθουσα αναμονής», που ανοίγει το άλμπουμ του “Vs Doctor Rave”, μπορεί να είναι ένα... νοσταλγικό βαλσάκι, που κάτι θέλει να πει εκεί στην αρχή, με την ευφράδεια και την απλότητά του, αλλά στην πράξη είναι η γέφυρα για να περάσουμε στο πρώτο κομμάτι του δίσκου με λόγια (Στέλιος Λαλούσης), που είναι τέλος πάντων το κάπως techno 5λεπτο «Ναυάγια», που με αυτή την απλή και κατακερματισμένη «πίσω» μελωδία, και το ωραίο σπηκάρισμα, έχει τον τρόπο να σε παρασύρει. Ντανσικό κομμάτι, με κάτι εξωστρεφές και ατμοσφαιρικό συνάμα, που εύκολα σε κερδίζει.
Η συνέχεια με το “KAN”, που είναι επίσης δυνατό, με τα πρωτεία εδώ να τα έχουν τα λόγια (Sci-Fi River) – με το κομμάτι να ισορροπεί ανάμεσα στo γρήγορο ραπάρισμα (ελληνικός ο στίχος, και καλός) και τα electro beats και breaks, που είναι συνεχή «γεμίζοντας» τη σύνθεση. Η πλευρά θα ολοκληρωθεί με το “Bulat” (στο οποίο κάποια Sandra σπηκάρει στίχους του σοβιετικού τραγουδοποιού και άλλα διάφορα Bulat Okudzhava!). Το κομμάτι βγάζει κάτι το εξώκοσμο και το παγερό, μέσα στην ατμοσφαιρικότητά του. Οπωσδήποτε σαν σύνθεση «λέει» εκεί στο τέλος της Side A δημιουργώντας ένα σασπένς σε σχέση με το τι μας περιμένει στην άλλη μεριά του δίσκου.
Το “Dr. Rave” δεν έχει λόγια και διαρκεί περί τα τρία λεπτά. Ασαφές, ως προς την χρησιμότητά του, track, που παίζει μάλλον ως «εισαγωγή» για ό,τι ακολουθήσει. Και τι ακολουθεί; Το «Τιγράκι», που μπορεί να έχει στίχους απαιτητικούς, με κοινωνικά αντικρίσματα (Σεμέλη Ελένη Καμτσίκη), αλλά η μουσική είναι και πάλι συναρπαστική, μέσα πάντα στην απλότητά της. Εννοώ πως προσδίδει στο κομμάτι μια κρυφή ομορφιά (που δεν την έχουν από μόνοι τους οι στίχοι). Ο συνδυασμός είναι που, τελικώς, «σκοτώνει».
Στο προτελευταίο κομμάτι, που τιτλοφορείται «Τίποτα δεν ομορφαίνει», ακούμε λόγια του Wilhelm Reich από το «Άκου, Ανθρωπάκο!». Πρόκειται για ένα μονότονο, από ρυθμικής άποψης, track, με πειραγμένες φωνές, που έχει ένα μικρό ανέβασμα πίσω (από τα πλήκτρα), χωρίς πάντως να «φεύγει». Το “Vs Doctor Rave” θα ολοκληρωθεί με το «Εμείς οι 2 θα γεράσουμε μαζί». Από ρυθμικής πλευράς το κομμάτι στέκεται καλά –νομίζω πως αποτίνει κάπου κι ένα φόρο τιμής στην Λένα Πλάτωνος– και πάντως στην εξέλιξή του έχει μια feel good προοπτική, κλείνοντας με θετικό πρόσημο έναν ούτως ή άλλως πολύ ευχάριστο δίσκο. Μεγάλο ατού αυτό στις μέρες μας.
Επαφή: https://metamanath.bandcamp.com/album/vs-dr-rave
Το ποιοι είναι οι Alex K. και Κτίρια τη Νύχτα δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να το πούμε, καθότι οι άνθρωποι βρίσκονται εδώ και δεκαετίες στα πράγματα (ειδικά ο Καλοφωλιάς), με το παρελθόν τους, σε κάθε περίπτωση, να είναι γνωστό σε όλους. Άγνωστο, όμως, είναι το παρόν τους –για να το γράψω έτσι απλά–, αφού εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι μυστήριο, με κάτι που αποτελεί την τομή και των δύο. Της άοκνης ροκ διάθεσης του Alex K. εννοώ, που εδώ εμφανίζεται και ως ένας ολοκληρωμένος στιχουργός ελληνικού λόγου, και του έκκεντρου πειραματισμού του Κτίρια τη Νύχτα. Και τι καλύτερη εισαγωγή, για να αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει, σ’ αυτή την απρόσμενη συνύπαρξή τους, από την «13η ώρα», που συνδυάζει με δημιουργικό τρόπο αυτά τα δύο, το πείραμα με την ροκ αφήγηση. Φωνή, μπάσο Alex K., κιθάρες, πλήκτρα, σύνθια Κτίρια τη Νύχτα, ντραμς Κώστας Χρυσόγελος.
Ποιήματα γράφει ο Καλοφωλιάς, δεν γράφει στίχους για τραγούδια, και αυτό το ακούμε και στην «Αιώρηση», που έχει ξανά απαγγελία, συν το βιολί του Φώτη Σιώτα κάπου ανάμεσα, συν όλο εκείνο το background, που είναι τρομερά λειτουργικό μέσα στην απλότητά του. Το τρίτο κομμάτι έχει τίτλο «Μια εκτίμηση», σπηκάρει η Κίκα, διαθέτει δυνατά ρυθμικά πατήματα, με το τρίδυμο πλήκτρα-κιθάρες-φυσαρμόνικα να δημιουργεί έναν βαρύ «τοίχο».
Η πλευρά θα κλείσει με τους «Αμπελόκηπους», που έχει μάλλον τους καλύτερους στίχους του Καλοφωλιά (αν έχει κι άλλους τέτοιους αξίζει να τους βγάλει σε βιβλίο), στίχους που συνδέονται με μια δική του πολύ δύσκολη φάση, όταν χρυσαυγίτες είχαν επιχειρήσει να τον ξεκάνουν, το 1998, Χαλκοκονδύλη και 3ης Σεπτεμβρίου, με το κομμάτι να έχει και πάλι... ιπτάμενη συνοδεία , που ανεβαίνει και κατεβαίνει σε ένταση, πριν κλείσει με τη φωνή του Πάνου Κουτρουμπούση κρυμμένη πίσω από τόνους synths και κιθαρών.
Το “Bd Voltaire”, πρώτο κομμάτι της Side B, είναι ορχηστρικό με beats, σύνθια και field recordings από τον Κτίρια τη Νύχτα, βιόλα από τον Σιώτα και κιθάρα από τον Καλοφωλιά. Σαν κομμάτι κυλάει ωραία, και μάλλον έχει το νόημά του εκεί όπου βρίσκεται. Σηματοδοτεί κάτι. Η «Ρωγμή» διαρκεί μόλις 40 δευτερόλεπτα, με την απαγγελία των στίχων από τον Κτίρια τη Νύχτα να καταλαμβάνει τα 20 πρώτα, ενώ πίσω κοντραμπάσο, βιόλα και ηλεκτρονικά υφαίνουν ένα μίνιμαλ, αλλά έντονο «τοπίο».
Παράξενη αλλαγή με το «Αν ποτέ» και με την Κίκα να μισο-τραγουδά αυτούς τους ωραίους στίχους του Alex K., συν την τρομπέτα της Θάλειας Ιωαννίδου, συν όλα τα υπόλοιπα γνωστά. Αργό, ατμοσφαιρικό κομμάτι, που λειτουργεί... καταπραϋντικά. Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το “Bass pulse”, ένα ακόμη... ambient track, υποβλητικό, που οριστικοποιεί και την διαφορετική αυτή β πλευρά, εν σχέσει με την πιο έντονη και ροκάδικη πρώτη. Όπως κι αν έχει το «Alex K. + Κτίρια τη Νύχτα» είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς.
Επαφή: https://alexk-buildingsatnight.bandcamp.com/album/alex-k
https://www.lifo.gr/culture/music/inner-ear-oi-neoi-diskoi-tis-patrinis-etaireias
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου