IIRO RANTALA πόστδαμ: ένα εκπληκτικό σόλο-πιάνο

Για τον φινλανδό πιανίστα Iiro Rantala, που είναι γεννημένος το 1970 στο Ελσίνκι, έχουμε γράψει πολλές φορές στο blog. Και για συνεργασίες του, μα και για πιο προσωπικά άλμπουμ του, τα οποία κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια, βασικά, από την ACT Music + Vision (ΑΝ Music). Να υπενθυμίσουμε: “Playing Gershwin” (2020) με Deutsche Kammerphilharmonie Bremen, “My Finnish Calendar” (2019), “Mozart, Bernstein, Lennon” (2018) με Deutsche Kammerphilharmonie Bremen, “Good Stuff” (2017) με Ulf Wakenius κ.λπ.

Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα κυκλοφοριών του Rantala, στην γερμανική εταιρεία, τα τελευταία χρόνια, δεν είχε καταγραφεί έως τώρα ένα σόλο-πιάνο CD του – και αυτό, ακούγοντας το παρόν “Potsdam” (2022), θα λέγαμε πως ήταν... ανεπίτρεπτο. Το υποστηρίζουμε, γιατί το “Potsdam” είναι εκπληκτικό άλμπουμ, αναμφισβήτητα μία μεγάλη στιγμή στην δισκογραφική διαδρομή του Iiro Rantala και ασυζητητί ένα από τα πιο απολαυστικά σόλο άλμπουμ, που μπορείς ν’ ακούσεις αυτήν τη στιγμή οπουδήποτε.
Περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Μα για την ηχογράφηση μια σόλο πιανιστικής παράστασης του Iiro Rantala, στον χώρο Nikolaisaal, του Πότσδαμ, από τις 27 Νοεμβρίου 2021 και η οποία θα λέγαμε πως είναι αφιερωμένη στον σπουδαίο αμερικανό συνθέτη και στιχουργό Stephen Sondheim, που είχε πεθάνει την προηγούμενη μέρα. Και κάπως έτσι το άλμπουμ μπορεί να ολοκληρώνεται μ’ ένα κομμάτι από το “West Side Story” (στο οποίο είχε γράψει στίχους ο Sondheim), το “Somewhere” (σε μουσική Leonard Bernstein φυσικά), μα κι εκείνα που καταγράφονται στα προηγούμενα tracks δεν είναι λιγότερο εντυπωσιακά.
Γενικώς, θα γράφαμε για ένα σπάνιας ομορφιάς piano-solo άλμπουμ, που είναι δομημένο προφανώς για την ίδια απόλαυση εκείνου, που αναλαμβάνει να το ετοιμάσει, μα και περαιτέρω για όσους τυχερούς θα παρευρίσκονταν στη σάλα τού Πότσδαμ, και φυσικά για όλους εμάς που το ακούμε, τώρα, από τα στερεοφωνικά μας.
Σπάνιας λειτουργικότητας, έμπνευσης και ερμηνείας ρεπερτόριο λοιπόν –βασικά πρωτότυπο, με πέντε στην σειρά συνθέσεις του Rantala, μία διασκευή στο “Woman” του John Lennon, για να ακολουθήσει ακόμη μία σύνθεση του φινλανδού μουσικού, πριν το κλείσιμο με τα δύο κομμάτια του Leonard Bernstein–, που βρίσκει στο πρόσωπο του διακεκριμένου αυτού σολίστα τον ιδανικό εκφραστή του.
Δεν είναι μόνον θέμα ταχύτητας και δεξιοτεχνίας (“Time for rag”), που επιζητούνται, συνήθως, στα live αυτού του τύπου, είναι και μια σειρά εκπληκτικών-πρωτότυπων συνθέσεων, με το ίδιο πρωτότυπη ηχητική εμφάνιση, καθώς το πιάνο του Rantala «πειράζεται» ελαφρώς στις χορδές, με ενδιάμεσα χαρτιά ή μια πετσέτα, ούτως ώστε να παραχθούν τα συγκεκριμένα ηχοχρώματα – σαν εκείνα, που κάνουν την σύνθεσή του “Freedom”, για παράδειγμα, να ακούγεται τόσο καίρια και τόσο μοναδική.
Αλλά τι να πεις και για μελωδίες τύπου “Peace”; Μελωδίες, που ακούγονται τόσο συναισθηματικά φορτισμένες, δημιουργώντας συνθήκες ιδιάζουσας ψυχικής έντασης στο ακροατήριο, το οποίο θα ξεσπάσει και σε επιμέρους θέματα, μα και στο τέλος, συνολικά, μ’ ένα παρατεταμένο, επιδοκιμαστικό και ανακουφιστικό χειροκρότημα.
Μαγικό άλμπουμ, από έναν σπουδαίο μουσικό, με ήδη ξεχωριστό δισκογραφικό έργο.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 437

29/3/2022
Δεν το είπανε, ούτε θα το πούνε στα Προπύλαια...
https://www.youtube.com/watch?v=YuohV4lbo1I

29/3/2022
Όταν ο Γεράσιμος Λαβράνος έκανε σε μποσανόβα τον Καλδάρα, το 1964, έκανε κάτι αληθινά προχωρημένο, εντάσσοντας λαϊκά τραγούδια μέσα στο παγκόσμιο πνεύμα της εποχής...

Και είναι κρίμα σε μια μουσική εκπομπή σαν αυτή του Πορτοκάλογλου, να μη βρεθεί έστω ένας, από τους τόσους εκεί μέσα, για να πει... ρε μάγκες αυτά που κάνουμε τώρα εμείς, εδώ πέρα, τα ξεκίνησε ο Λαβράνος πριν από 58 χρόνια. Ας του αφιερώσουμε ένα κομμάτι... έτσι από σεβασμό στη μνήμη του.
Αλλά από μουσικές εκπομπές, χωρίς μουσικούς επιμελητές που να κατέχουν, τι να περιμένεις;
https://www.youtube.com/watch?v=CNfWOr8OGC8

29/3/2022
Θα γίνει συναυλία κατά του πολέμου στην Ουκρανία και δεν θ’ ακουστεί η Μαύρη Θάλασσα μάγκες μου;
Κρίμα που δεν θα κοπιάσει να την πει ο ίδιος ο Σαββόπουλος, αλλά ας την πει όποιος άλλος. Ή μάλλον όλοι μαζί στο τέλος. Καλύτερα έτσι...

Μαλλιαροί τοξότες της Σκυθίας
με κοιτάζουν μέσα από εικόνες Παναγίας
α-ρι-ό χρυσόμαλλο κριάρι
βάφτισε κι εμένα στη Θάλασσα τη Μαύρη (...)

Αργοναύτη μέσα στα σκοτάδια
με όπλα ηλεκτρικά και ιπτάμενα καράβια
α-ου-βύ προς τ’ άστρα της αβύσσου
προς τους ουρανούς φωταγωγήσου. (...)

29/3/2022
Συζητούσα πριν από 2-3 μέρες μ’ ένα φίλο στο τηλέφωνο, για μουσικά θέματα, και πιάσαμε πάλι την κουβέντα για το «Μουσικό Κουτί» του Πορτοκάλογλου. Αυτός είναι μεγαλύτερος από μένα, και πολύ του ελληνικού ρεπερτορίου. Ήταν ενθουσιασμένος για την εκπομπή, την αφιερωμένη στον Απόστολο Καλδάρα... και τι ωραίες φωνές, και τι ωραία ορχήστρα και τι φοβερές διασκευές και άλλα τέτοια...
Εγώ, εν τω μεταξύ, χωρίς να την έχω δει την εκπομπή, πράγμα που το έκρυβα στην κουβέντα μας (γέλιο), την ψιλο-απαξίωνα, για να του την σπάσω, αλλά ο φίλος δεν παρεξηγιέται με κάτι τέτοια, γιατί με ξέρει... Τέλος πάντων, όταν κλείσαμε το τηλέφωνο πήγα στο YouTube για να δω κι εγώ λίγο... και καθώς κυλούσε το πρόγραμμα σκεφτόμουν πως μάλλον του είχα πει λίγα (απαξιωτικά) για την εκπομπή, από το τηλέφωνο.
Προσωπικά όλες αυτές τις διασκευές τις θεωρώ χαζές, ανούσιες, ψεύτικες, χωρίς κανένα αληθινό ενδιαφέρον.
Δεν μπορεί ποτέ να είναι το κυρίως πιάτο οι διασκευές, όταν ο άλλος αγνοεί τα πρωτότυπα. Όταν τα πρωτότυπα δεν παρουσιάζονται πουθενά, όταν δεν γράφονται άρθρα, κείμενα, για τους αυθεντικούς δίσκους και τα τραγούδια, όταν δεν γίνονται εκπομπές αρχείου, με όσους συντελεστές είναι ακόμη εν ζωή και εν δράσει, και με ορχήστρες κοντά στα πρωτότυπα και στο πνεύμα των δημιουργών. Χέστηκα τώρα, μετά συγχωρήσεως, για τις μποσανόβες, για το ροκ και για το φανκ...

Άμα θέλω ν’ ακούσω ροκ-ψυχεδελο-προγκρεσιβιά σε τραγούδι του Καλδάρα πάω 50 χρόνια πίσω και ακούω Άρη Σαν, που ήταν και αληθινή πρωτοπορία τότε. Δεν περιμένω από τον Πορτοκάλογλου μισό αιώνα αργότερα...
https://www.youtube.com/watch?v=QqamUO0cbOI

28/3/2022
Να πάτε ν’ ακούσετε Godspeed και Autechre, εμείς θ’ ακούμε Πόλυ Κερμανίδη, με όργανο α λα Geraldo Pino και ethiopiques, και με τον καλλιτέχνη να γίνεται «ένα» με τον κόσμο, χορεύοντας, κουβεντιάζοντας και τραγουδώντας ανάμεσα...
https://www.youtube.com/watch?v=bVYuDAsP6WI

28/3/2022
[Για τις αυξήσεις σε προϊόντα, ενέργεια, πληθωρισμό κ.λπ.]
>>Οι μη προνομιούχοι και πιο φτωχοί συμπολίτες μας, δηλαδή 2 στους 3, υφίστανται αναμφίβολα μεγαλύτερες απώλειες σε σχέση μ’ αυτές που υπέστησαν κατά τη διάρκεια των μνημονίων. Τα μνημόνια «χτυπούσαν» κυρίως τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, ενώ τώρα πλήττονται όσοι έχουν εισόδημα 600 ευρώ και εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Έχουμε μια βίαιη ισοπέδωση εισοδημάτων χωρίς να εφαρμόζουμε κάποιο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Επομένως, η κοινωνική πραγματικότητα είναι πιο σκληρή σε σύγκριση με την περίοδο των μνημονίων.<<
[Δεν έχει σημασία ποιος τα λέει, σημασία έχει ότι έχει δίκιο]

26/3/2022
Εκπληκτικοί ιδεαλιστικοί στίχοι του μέγιστου Πυθαγόρα, σμιλεμένοι πάνω στη «σολωμική» σύνδεση εθνικού και αληθινού. Α-ληθινό εξάλλου είναι ό,τι δεν περνάει στη λήθη, ό,τι δεν ξεχνιέται.
[Μικρασιατική Καταστροφή – 100 χρόνια]
https://www.youtube.com/watch?v=gd3maCy11Us

26/3/2022
Βγάζουν φωτογραφίες κάποιοι τις δισκοθήκες τους και όπως τις κοιτάς, στις ράχες των δίσκων, δεν βλέπεις καθόλου γράμματα, γιατί είναι όλα maxi-singles. Σας τις χαρίζω...
https://www.youtube.com/watch?v=E04baAjICcM

25/3/2022
Σαν κάτι εξωτικό ή και ξωτικό βλέπαμε, όποτε τον βλέπαμε, μία στη χάση και στη φέξη, τον εκπληκτικό Ουκρανό Όλεγκ Μπλαχίν, στη δεκαετία του ’70.
Το σοβιετικό ποδόσφαιρο αντιμετώπιζε ένα είδος σκιώδους εμπάργκο από τα δυτικά μίντια, εκείνα τα χρόνια (και πάντα), καθώς ελάχιστα πράγματα μαθαίναμε για το σοβιετικό πρωτάθλημα, ελάχιστες φορές βλέπαμε σοβιετικές ομάδες στην τιβί, και μάλλον ποτέ δεν πιάσαμε σοβιετικούς παίκτες στα χέρια μας, στα «χαρτάκια», μαζί με τις γκοφρέτες.
Τέλος πάντων βάζω αυτή την γκολάρα του Μπλαχίν, από τον τελικό του ευρωπαϊκού σούπερ καπ, του ’75, για ένα και μόνο λόγο.

Όχι γιατί παίρνει την μπάλα, ο Μπλαχίν, πολύ πίσω από την μεσαία γραμμή, όχι γιατί σπριντάρει, αφήνοντας τον Γερμανό κάτι αιώνες πίσω, όχι γιατί ντριμπλάρει χρησιμοποιώντας και τα δύο πόδια (κοινώς κρύβει την μπάλα), ούτε γιατί σουτάρει με την αυτοπεποίθηση του μεγάλου γκολτζή, μα για τον τρόπο που ισορροπεί και στέκεται όρθιος, αμέσως μετά το γκολ!
Ο Μπλαχίν δεν καταδέχεται να πέσει κάτω, στο τερραίν, παρά την υπερπροσπάθεια που κάνει. Δεν διανοείται να κλέψει δευτερόλεπτα ξεκούρασης. Με τη στάση του δηλώνει διαρκώς παρών, έτοιμος για νέες κατακτήσεις.
Είναι η στάση του σοβιετικού πολίτη, που, από ασήμαντος μουζίκος επί τσάρου, μέσα σε 40 χρόνια, έφθασε, πρώτος όλων, να κατακτήσει έως και το διάστημα.
https://www.youtube.com/watch?v=B5QvqKSYBiE

ISABELLE OLIVIER η γαλλίδα αρπίστρια στο νέο άλμπουμ της

Με περισσότερο από 30 χρόνια επίσημη πορεία στη μουσική, με έντεκα προσωπικά άλμπουμ (το εντέκατο είναι αυτό, για το οποίο θα κάνουμε λόγο τώρα) και με πολύ περισσότερες συνεργασίες μέσα στις δεκαετίες (Peter Erskine, Sébastien Texier, Louis Sclavis, Youn Sun Nah κ.ά.), η γαλλίδα αρπίστρια Isabelle Olivier ήταν και παραμένει μία δημιουργική μουσικός – κάτι, που είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε, εσχάτως, και μέσω του άλμπουμ της “Oasis” [ENJA RECORDS Werner Aldinger / enja yellowbird, 2019], την συνεργασία της δηλαδή με τον πακιστανό κιθαρίστα Rez Abbasi (βλ. review της 26ης Φεβ. 2020).
Στην enja, εν τω μεταξύ, είναι τυπωμένο και το έσχατο δικό της “Smile” (2022), ένα θαυμάσιο CD σημερινής και ακατάβλητης μουσικής, που επιχειρεί να συνδυάσει, ενίοτε με μαγικό τρόπο, jazz, folk, ambient, ηλεκτρονικά, cinematique και άλλα τινά στοιχεία, δημιουργώντας μία ξεχωριστή, όσο και ιδιαίτερη μουσική κατάσταση.

Το “Smile” είναι ένα instrumental, βασικά, CD, καθώς δύο μόλις tracks (από τα έντεκα συνολικώς) διαθέτουν τραγούδι ή φωνητικά. Με την άρπα φυσικά σε πρώτο πλάνο, οι συνθέσεις του “Smile” δέχονται, ανά περίπτωση, «βοήθειες» από την φωνή τής Kristiana Roemer, το πιάνο και το ακορντεόν του Tom Olivier-Beuf, την κιθάρα και τα ηλεκτρονικά του Raphael Olivier, όπως και από τα ντραμς του Ernie Adams, αποκαλύπτοντας στην πορεία πολλά και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.
Το «μαγικό» κλίμα των κλασικών folk ηχογραφήσεων μπορεί να κυριαρχεί στα δύο κομμάτια με φωνή, συνθέσεις αμφότερα της Olivier –το εισαγωγικό “Hope”, που διαθέτει ποιητικούς στίχους της Emily Dickinson και το “Freedom”, που ακούγεται τελείως haunted κι είναι ένα από τα ωραιότερα του δίσκου– αλλά δεν είναι το μοναδικό τού άλμπουμ. Εννοούμε πως υπάρχουν και άλλα ηχοχρώματα, ικανά να δημιουργήσουν υπερβατικές καταστάσεις, ακόμη και jazz, όπως στην version του “One for daddy oh” του Nat Adderley ή και στο πρωτότυπο “Hip hop”, εκεί όπου τα ηλεκτρονικά, μα και η ίδια η άρπα τής Isabelle Olivier (σε πρώτο πλάνο), μπορούν να συνεργαστούν και να υποστηρίξουν σύγχρονες pop ρυθμικές δομές.
Εκείνο πάντως που αξίζει να τονιστεί, πέραν της εννοούμενης εκτελεστικής πληρότητας (στην άρπα) της γαλλίδας μουσικού, είναι η συνθετική της ικανότητα, που υπερισχύει όλων. Οι μελωδικές φράσεις της, τα λυρικά στοιχεία, τα απλά και... καταπραϋντικά ρυθμικά μοτίβα, και βεβαίως η συνολική ηχητική εικόνα του “Smile”, που βρίθει ομορφιάς και απλότητας. Έννοιες αρκετές , για να «σημαδέψουν» με τα πια ζωηρά και θετικά χρώματα, τούτο το εξαιρετικό CD.
Επαφή: http://isabelleolivier.com/

ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ spicy Margarita

Πέντε χρόνια μετά το άλμπουμ «Με μια βαλίτσα όνειρα» [Kyklos Records, 2016] ο συνθέτης και ακορντεονίστας Θάνος Σταυρίδης (Thanos Stavridis) επανέρχεται στην δισκογραφία με την πολύ προσεγμένη παραγωγή “Spicy Margarita” [Τεχνότροπον Artway Cultural Productions, 2021]. Περί τίνος πρόκειται; 

Μα για ένα νέο CD, περιποιημένο εικαστικώς, στο οποίο καταγράφονται δώδεκα δικές του συνθέσεις και μία παραδοσιακή – συνθέσεις, που κινούνται προς πολλά και διαφορετικά μέτωπα. Jazz, rock  folk, ethnic, Balkan sound, fusion, ευρύτερο δημοτικό τραγούδι κ.λπ.

Το άλμπουμ “Spicy Margarita” μπορεί να ξεχωρίζει για πολλά και διάφορα, αλλά το ένα και πολύ βασικό είναι η πλειάδα των μουσικών, που συμμετέχουν σ’ αυτό.
Έτσι, πέραν του Θ. Σταυρίδη, που εκτός από ακορντεόν χειρίζεται fender rhodes, πιάνο και πλήκτρα, στην ηχογράφηση παίρνουν μέρος, ανάμεσα σε πολλούς, και οι Μιχάλης Καπηλίδης ντραμς, Γιώργος Τζούκας πιάνο, Γιάννης Οικονομίδης τρομπέτα, Γιώτης Κιουρτσόγλου μπάσο, Βαγγέλης Καρίπης κρουστά, Γιάννης Παπαδόπουλος fender rhodes, Γιάννης Παπατριανταφύλλου κοντραμπάσο, με τις συμμετοχές από το εξωτερικό να υπογραμμίζουν και αυτές την ουσία του πράγματος. Λέμε για τον Βούλγαρο Theodosii Spassov στο καβάλ, τον κιθαρίστα Vlatko Stefanovski, από την Βόρεια Μακεδονία, γνωστό στους παλιότερους από τους (από την εποχή της Γιουγκοσλαβίας) Leb i Sol, τον βούλγαρο σαξοφωνίστα (σοπράνο) Vladimir Karparov κ.ά.
Όλοι αυτοί δεν παίζουν μαζί φυσικά, γιατί, και λόγω covid-19, το άλμπουμ ηχογραφήθηκε κατά κύματα, με διαφορετικούς μουσικούς να συμμετέχουν από κομμάτι σε κομμάτι, από τις 16 Φεβρουαρίου 2020, έως και τις 13 Αυγούστου 2020.
Τούτο, όμως, δεν αποτελεί πρόβλημα. Κυρίως, γιατί ο Θ. Σταυρίδης ήξερε τι ήθελε, κάθε φορά, από τους μουσικούς του, και βασικά τι ήθελε από πλευράς ήχου – με αποτέλεσμα, εκείνο που θα προέκυπτε τελικώς, να μην έχανε, και να μην χάνει, από πουθενά.
Άρα, εδώ, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα άλμπουμ πυκνό, στιβαρό, ουσιαστικό και οπωσδήποτε απολαυστικό – μία απόλαυση, που ανεβαίνει σταδιακά, για να αποκτήσει εκστατικά χαρακτηριστικά όσο κυλάει η ηχογράφηση και «βαδίζοντας» (η ηχογράφηση) προς την ολοκλήρωσή της.
Κινούμενο σε... αναγνωριστικές περιοχές, κατ’ αρχάς, το “Spicy Margarita” μετατρέπεται σταδιακώς, και βασικά από το έκτο κομμάτι και μετά (“Alma gitana”), σ’ ένα fusion παρανάλωμα, με την μία εκκωφαντική στιγμή να διαδέχεται την άλλη.
Λέμε, δηλαδή, για τις εξαιρετικές συνθέσεις “Stella’s eyes”, “route E-75”, “Balkan blaster” κ.λπ., που φανερώνουν πέραν των όσων άλλων και τούτο.
Το ethnic, και οι μείξεις ανατολικών και δυτικών στοιχείων, θα παραμένουν πάντα ένα πολύ σοβαρό ανάχωμα απέναντι στην λαίλαπα της εκάστοτε ποπ. Ιδίως όταν οι εν λόγω μουσικές διακονούνται από συνθέτες-οργανοπαίκτες, που πιστεύουν σ’ αυτές, πέραν από μόδες και συγκυρίες.
Επαφή: http://thanosstavridis.com/index.php/album/spicy-margarita/

το σκληρό, αμερικάνικο, αστυνομικό θρίλερ “Medusa”, από το 1973, ήταν γυρισμένο στη Ρόδο – ο Θεόδωρος Ρουμπάνης ήταν παραγωγός της ταινίας, πρωταγωνιστής και συνθέτης του σάουντρακ

Κοιτάζοντας την εταιρεία, τους παραγωγούς, τους ηθοποιούς και τα γενικότερα πρόσωπα που συμμετείχαν στην πραγματοποίηση της ταινίας “Medusa”, από το 1973, διαπιστώνεις το εξής σημαντικό – για τον ίδιο τον κινηματογράφο ως καλλιτεχνικό / οικονομικό εγχείρημα πρώτα-πρώτα.
Την δυνατότητα να συνεργάζονται εταιρείες και άνθρωποι από διαφορετικές χώρες σε μια σειρά απαιτητικών γυρισμάτων, που συγκροτούσαν (αυτά τα γυρίσματα) μία το ίδιο απαιτητική, από τεχνικής πλευράς, παραγωγή.
Στην περίπτωση της «Μέδουσας» έχουμε μία εταιρεία από την Αμερική, την Roubanis & Co, του γνωστού ηθοποιού κ.λπ. Θεόδωρου Ρουμπάνη, η οποία καταφέρνει να βρει αμερικάνικα κεφάλαια, τα οποία θα επενδύονταν σε μια ταινία, που θα γυριζόταν στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στη Ρόδο.
Την ταινία θα σκηνοθετούσε ο Βρετανός Gordon Hessler και θα πρωταγωνιστούσαν σ’ αυτήν αναγνωρισμένοι ηθοποιοί, όπως ο αμερικανός τηλεοπτικός και κινηματογραφικός αστέρας George Hamilton, η Ιταλοαμερικάνα Luciana Paluzzi, γνωστή βασικά από το τζεϊμσμποντικό “Thunderball” (1965) και ακόμη ο σημαίνων καρατερίστας Cameron Mitchell, που διακρινόταν για την παρουσία του, στα σέβεντις κυρίως, σε ποικίλα exploitation films.
Μάλιστα, ρίχνοντας μια ματιά στο σάιτ IMDb, στον τομέα της παραγωγής της «Μέδουσας», βλέπουμε να αναγράφονται εκεί τέσσερα ονόματα, καθώς πλην του George Hamilton και του Θεόδωρου Ρουμπάνη, υπάρχουν ακόμη ο έλληνας παραγωγός Δημήτρης Δημητριάδης (γνωστός και από διάφορες άλλες διεθνείς ταινίες με ελληνικό θέμα, σαν την “Escape to Athena” του George P. Cosmatos), όπως και η Sarah Consuelo Spencer-Churchill, σύζυγος τότε του Θεόδωρου Ρουμπάνη και αδελφή του John George Vanderbilt Henry Spencer-Churchill, του του 11ου Δούκα του Μάρλμπορο.
Όπως ακούμε τον ίδιο τον Θεόδωρο Ρουμπάνη να λέει σε συνέντευξη, που είναι ανεβασμένη στο YouTube (κανάλι “Hellas Romantics”), σε σχέση με τις παραγωγές του εκείνης της εποχής:
«Η ταινία “Βυζαντινή Ραψωδία”, του 1968, στοίχισε τριάμισι εκατομμύρια δραχμές. Ήταν μια τεράστια παραγωγή. Αυτά τα λεφτά τα πήρα απ’ έξω. Έκανα εταιρεία παραγωγής στην Νέα Υόρκη, στην οποία συμμετείχαν αμερικανοί επενδυτές από μια χρηματιστηριακή που συνεργαζόμουν. Υπήρχε ένας νόμος, τότε, όπου αν έκανες μία επένδυση σε κινηματογραφική παραγωγή θα μπορούσες να γλιτώσεις φόρους. Ήταν ένας τρόπος αυτός, για να βοηθήσουν οι ΗΠΑ την βιομηχανία του κινηματογράφου. Έπρεπε να έχεις λοιπόν μία εταιρεία παραγωγής στην Νέα Υόρκη, όπως είχα, και μία εταιρεία παραγωγής στην Ελλάδα, που επίσης είχα. Έτσι μπόρεσα κι έφερα αυτά τα χρήματα στην Ελλάδα, ώστε να κάνω τη δουλειά μου. Το ’76 άλλαξε ο φορολογικός νόμος στην Αμερική και τελειώσανε όλα αυτά. Κι έτσι μου μείνανε στα χέρια δύο πολύ μεγάλες παραγωγές, που ήθελα να κάνω».

Οι Θεόδωρος Ρουμπάνης και Luciana Paluzzi στην "Medusa" (1973)

Η «Μέδουσα» μπορεί να είναι μία «ευπρεπής», από τεχνικής πλευράς, σκληρή αστυνομική περιπέτεια, με στοιχεία θρίλερ, αλλά σαν ταινία, συνολικά, παρότι διέθετε αξιοπρεπές σενάριο (Christopher Wicking), ήταν σκηνοθετημένη πεζά, χωρίς ροή και όραμα. Και αυτό ήταν το πιο μεγάλο πρόβλημά της.
Βεβαίως, ο σκηνοθέτης Gordon Hessler (1925-2014) μπορεί να μην ήταν τυχαίος, καθώς λίγα χρόνια νωρίτερα είχε δώσει, ανάμεσα σε άλλα, και το ενδιαφέρον θρίλερ “Scream and Scream Again” (1970), στο οποίο είχε φέρει μαζί τρία «ιερά τέρατα» των ταινιών τρόμου, τους Vincent Price, Christopher Lee και Peter Cushing(!), όμως στην συγκεκριμένη ταινία, την “Medusa”, αποδεικνύεται λίγος. Προσπάθησε, βεβαίως, να τον σώσει ο μοντέρ Αριστείδης Καρύδης-Φουκς, αν και η δουλειά του ήταν εξ αρχής δύσκολη.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/skliro-amerikaniko-astynomiko-thriler-medusa-toy-1973-itan-gyrismeno-sti-rodo

GORDON GRDINA ακόμη ένα καινούριο άλμπουμ από τον σημαντικό καναδό κιθαρίστα και ουτίστα

Ο καναδός κιθαρίστας και ουτίστας Gordon Grdina βρίσκεται σε δημιουργική έξαρση. Στις 26 Νοε. 2021 είχαμε γράψει εδώ στο blog για τα άλμπουμ του “Klotski” (με τους Square Peg) και “Pendulum” (σόλο) στην δική του εταιρεία Attaboygirl Records, ενώ πριν από λίγες μέρες, στις 16 Μαρτίου, αναφερθήκαμε και στο εκπληκτικό CD “Night’s Quietest Hour”, που ολοκλήρωσε με την μπάντα του Haram και τον άσσο κιθαρίστα Marc Ribot. Ταυτοχρόνως κυκλοφόρησε, όμως, κι ένα ακόμη άλμπουμ τού Gordon Grdina και γι’ αυτό θα γράψουμε τώρα. Αποκαλείται “The Music of Tim Berne / Oddly Enough” (2022) και είναι τυπωμένο, και αυτό, για την Attaboygirl Records.

Εδώ, ο καναδός μουσικός αποδίδει συνθέσεις του σημαντικού αμερικανού σαξοφωνίστα Tim Berne. (Τελευταία φορά, που είχαμε γράψει για τον Tim Berne ήταν με αφορμή το φοβερό άλμπουμ “Sun of Goldfinger” στην ECM, το 2019, την συνεργασία του δηλαδή με τους David Torn και Ches Smith).
Έτσι λοιπόν, στο “Oddly Enough”, o Tim Berne (από Bloodcount, Big Satan, Science Friction, Snakeoil, Broken Shadows κ.λπ.) προσφέρει σχεδόν όλο το υλικό στον Gordon Grdina, καθώς από τις επτά συνθέσεις του 53λεπτου άλμπουμ μόνο μία δεν ανήκει αποκλειστικώς σ’ εκείνον (λέμε για το “I don’t use hair products”, που είναι σύνθεση των Tim Berne & Bill Frisell).
Τώρα το πώς ένας σαξοφωνίστας προτείνει υλικό σ’ έναν κιθαρίστα είναι κάτι που έχει να κάνει, προφανώς, με την φιλία των δύο μουσικών και την τακτική επικοινωνία τους.
Στην περίοδο της covid-19 αυτή η επικοινωνία απέκτησε κάποια ιδιάζοντα χαρακτηριστικά, όπως γίνεται αντιληπτό, και κάπως έτσι, μέσα σ’ αυτό το σκηνικό άρχισε η ανταλλαγή παρτιτουρών και ηχογραφήσεων, ανάμεσα στους δύο μουσικούς. Έστελνε ο Berne τις οδηγίες και τις σημειώσεις του στον Grdina, ο Grdina απαντούσε με τις ανάλογες εγγραφές, και κάπως έτσι, και μετά από ένα χρόνο, το υλικό που είχε μαζευτεί ήταν υπερ-αρκετό, ώστε να γεμίσει ένα CD.
Στο “Oddly Enough” το παράξενο και το απροσδόκητο, εν τω μεταξύ, του τίτλου, δεν πρέπει να σχετίζεται με το είδος της μουσικής, που είναι καταγραμμένο στον δίσκο, μα με τον τρόπο που αυτή δημιουργήθηκε. Το λέμε, γιατί η μουσική του “Oddly Enough” είναι «μια χαρά», ζωντανή, αυθόρμητη, θερμή, απρόσμενη από κομμάτι σε κομμάτι ή και μέσα στο ίδιο κομμάτι, με πολλά ποικίλματα, με ποικιλία timbre, είτε στις κιθάρες, είτε στο ούτι κ.λπ., με επιδράσεις και αναφορές σε όλο το φάσμα της σύγχρονης jazz, και με άκρες που εξερευνούν και eastern πτυχές – αυτές που μας χαρίζει τακτικότατα ο Gordon Grdina, όταν αφήνει τις κιθάρες από τα χέρια του και πιάνει το ούτι.
Με λίγες «βοήθειες», εφφέ κ.λπ., και με παίξιμο σε πρώτο χρόνο, σε ηλεκτρική-midi κιθάρα, κλασική, ακουστική, ούτι και ντόμπρο, ο καναδός μουσικός κατορθώνει να φτιάξει ένα άλμπουμ που ακούγεται με συνεχές και παρατεταμένο ενδιαφέρον, κινούμενο, χοντρικώς, σε folk, jazz και rock δρόμους και πάντα προς «δημιουργικές» κατευθύνσεις εννοείται. 
Επαφή: www.gordongrdina.bandcamp.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 436

25/3/2022
«Εμβατήριο του ενός» (1985) - Αντρέας Μικρούτσικος με Μανώλη Ρασούλη
https://www.youtube.com/watch?v=EXTxD4WYMNI

24/3/2022
Ντροπή να χτυπάτε το γιο του Μητσοτάκη. Τι ξέρει το παιδί; Χτυπήστε τον ίδιο τον Μητσοτάκη, αν σας βαστάει...

24/3/2022
Νοσταλγός του Γεωργαλά –ο οποίος ωστόσο δεν έκανε τόσο χυδαίο αντικομμουνισμό–, τα χώνει στον Νταλάρα, μέσα από μια κακοστημένη κουρελαρία, ένα συμπλεγματικό κείμενο, βασισμένο πάνω σε ανύπαρκτες ή παβλοφικές «βεβαιότητες», στο οποίο ανακατεύονται τυχαίες καφρίλες, διαμορφωμένες από την ψεύτικη συνείδηση του αποίκου. Πάρε δείγμα...
>>Οταν αγωνίζονταν άνθρωποι να ξεμπροστιάσουν τη δικτατορία των συνταγματαρχών μας και να ταξιδέψουν τα νέα μας στο εξωτερικό, δεν θυμάμαι να επιζητούσαμε καλλιτέχνες που να μιλάνε για την αξία της δημοκρατίας ως γενικότητα. Αλλά ανθρώπους διεθνώς αναγνωρίσιμους, με συνείδηση και ενσυναίσθηση, για να «μεταφέρουν» τη δικτατορία που βιώναμε εμείς, ως δικτατορία, στα πέρατα. Και που, αν δούμε το έργο με την όπισθεν, δεν ξέρω αν η δική μας (ανίερες, βέβαια, τέτοιες συγκρίσεις) συγκρίνεται με τη δικτατορία διαρκείας που έχει ζήσει ο ρωσικός λαός από τον Στάλιν και στις ημέρες μας από τον Πούτιν.<<
Αν είναι δυνατόν ποτέ αυτές οι γελοιότητες, αυτά τα άλματα σε χρόνους, καταστάσεις, έννοιες κ.λπ., να ενδιαφέρουν κάποιον άλλον, πέραν του βοθρατζή της γειτονιάς μας.
Ρε σταματήστε να γράφετε τόσο τραγικές ασυναρτησίες για την Σοβιετική Ένωση και ψάξτε να δείτε όλες τις δημοσκοπήσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, γύρω από το πώς αντιμετωπίζουν οι σημερινοί Ρώσοι το ιστορικό παρελθόν της Σοβιετίας. Αφήστε πλέον αυτές τις αντικομμουνιστικές αρλούμπες, λες και ζούμε στο 1950, στον μακαρθισμό στην Αμερική, ή στην τρομοϋστερία της Μακρονήσου, γιατί μπορείτε να πείσετε, με κάτι τέτοια, μόνο από ηλίθιους και πέρα.
Ένα από τα τόσα...
>>Three out of four Russians think the Soviet era was the best time in their country’s history, according to a survey published by the independent Levada Center pollster on Tuesday.<< 24 Μαρτίου 2020
Για δε το Levada Center ξέρετε τι γνώμη έχει η επίσημη Ρωσία;
>>In 2016 Levada Center was classified as a 'foreign agent' by the Russian justice ministry<<

24/3/2022
Τέταρτη μέρα και βασικές υπηρεσίες των ΕΛΤΑ δεν λειτουργούν. Βασικά διακινείται ελάχιστη αλληλογραφία, δέματα κ.λπ. και μόνο με "απλές" αποστολές, καθώς το on line σύστημα (για ιχνηλατήσιμα, συστημένα κ.λπ.) εξακολουθεί να μην δουλεύει.
Πρωτοφανές... τόσες μέρες.
Επίσημα μιλάνε για χακάρισμα, αλλά από κει και πέρα οι πληροφορίες έρχονται με το σταγονόμετρο. Κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει το πρόβλημα, πόσο βαθύ είναι και κανείς δεν δίνει πληροφορίες για την όποια πρόοδο στις όποιες προσπάθειες αποκατάστασης.
Υπάρχει σκοτάδι. Και δουλειές που μένουν πίσω φυσικά. Αφήνω το φρακάρισμα, όταν θα πάρει μπρος και πάλι το σύστημα...

24/3/2022
Όλοι αντιπαθείς. Ένας προς ένας, και μία προς μία. Άλλοι από την αρχή, άλλοι εξελίχθηκαν ως τέτοιοι. Κρίμα για κάποιον. Και μπράβο στον John Zorn, που έκραξε αυτή την ετερόκλητη και αντιδραστική παρέα.

[Από το βιβλίο της Sheila E. Anderson: The Little Red Book of Musician’s Wisdom, Skyhorse Publishing, 2012]

23/3/2022
Πασίγνωστοι καλλιτέχνες θα κάνουν τελικά "συναυλία ειρήνης" με αναφορά σε Ουκρανία και Πούτιν...

23/3/2022
Nα μην ξεχνάμε την Αγάπη, μαζί με την Ειρήνη...
[μου το είχε κάνει δώρο, σε βινύλιο, ο αείμνηστος φίλος Γιάννης Αδαλόπουλος από το Μεξικό]

23/3/2022
>>Στην Ουκρανία μάχεται η Δημοκρατία με τον αυταρχισμό, είπε ο πρωθυπουργός<<
Γελοία, ψυχροπολεμική δήλωση, ακραίας υποταγής σε νατοϊκά κελεύσματα, που θυμίζει εποχή «δόγματος Τρούμαν», στρατηγού Βαν Φλιτ («Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»), εκστρατείας στην Κορέα, κ.λπ.

23/3/2022
Το «λιγότερο κράτος» των φιλελέδων έπεσε σε ξέρα.
Κάτι ο κόβιντ, κάτι ο πόλεμος, έχουν θέσει επί τάπητος την ατζέντα της επόμενης μέρας.
Ενίσχυση των δημόσιων συστημάτων υγείας, πολιτικές υπεράσπισης του εισοδήματος των πολλών, με έλεγχο στα υπερκέρδη των ολιγαρχών, ορισμοί πλαφόν στις τιμές, δελτία στα τρόφιμα, έλεγχοι αποθεμάτων κ.λπ.

Καλύτερα να μας αδειάσουν την γωνιά οι τύποι, ώστε να τα κάνουν άλλοι αυτά, που τα νοιώθουν και περισσότερο δικά τους, τέλος πάντων...

BOARDING COMPLETED, ACCORDING TO THE SOUND, BREW4et, ROLF KRISTENSEN τέσσερα jazz CDs της Losen Records

BOARDING COMPLETED: Park Blues [Losen Records, 2022]
Οι Boarding Completed είναι ένα κουαρτέτο από την Νορβηγία, το οποίο αποτελούν οι Bård Helgerud κιθάρες, Andreas Dreier μπάσο, Magnus Sefaniassen Eide ντραμς και η τραγουδίστρια Live Foyn Friis, που ακούγεται σε τρία tracks. Με αυτή την σύνθεση οι Boarding Completed μπήκαν σ’ ένα στούντιο της πόλης Halden (στην νότια Νορβηγία, κοντά στα σύνορα με την Σουηδία), τον Ιούλιο του 2021, βγαίνοντας από εκεί μ’ ένα άλμπουμ κατ’ ουσίαν, που αποκαλείται “Park Blues”.

Το άλμπουμ αυτό περιέχει οκτώ tracks, όλα συνθέσεις του κιθαρίστα Helgerud, και κινείται σε διάφορους jazz και fusion δρόμους.
Ας πούμε, εδώ, πως οι τρεις βασικοί οργανοπαίκτες του γκρουπ είναι πολύ γνωστές μονάδες την νορβηγικής σκηνής, και πως και τους τρεις τους έχουμε συναντήσει σε διάφορα σχήματα, για άλμπουμ των οποίων έχουμε γράψει στο blog.
Έτσι, ο Bård Helgerud συμμετέχει στο άλμπουμ του ιστορικού πνευστού Harald Bergersen “Baritone”, όπως και στο Rubber Soul Quartet. Στο ίδιο σχήμα συμμετέχει και ο μπασίστας Andreas Dreier, που τον συναντάμε ακόμη στο Lorenzo Nardocci Trio, ενώ είναι επικεφαλής και του δικού του Andreas Dreier Trio. Τέλος, ο ντράμερ Magnus Sefaniassen Eide είναι μέλος των Hüm και του Audun Trio, συμμετέχει σε άλμπουμ του κιθαρίστα Frode Kjekstad κ.λπ.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με πεπειραμένους παίκτες, που, στο “Park Blues”, κάτω από την καθοδήγηση του Bård Helgerud, δείχνουν έτι περισσότερο τις ικανότητές τους.
Βασικά, εδώ έχουμε ένα jazz-trio του τύπου κιθάρα-μπάσο-ντραμς, με την προσθήκη φωνητικών (scat κ.λπ.) στα τρία τελευταία tracks.
Οι επιρροές του Helgerud είναι, εν τω μεταξύ, πολλές και ποικίλες – ξεκινώντας από το hard bop και καταλήγοντας στο fusion ή και στο rock.
Πολλά κομμάτια είναι γρήγορα, με βάση τους το blues φυσικά, με κάποια απ’ αυτά (σαν το 5λεπτο “Manic minor”) να ακούγονται εντελώς sixties και εντελώς groovy. Υπάρχει βεβαίως και αργό track, εκεί στην μέση του άλμπουμ (“Endelig hjemme”), αλλά αυτό ακολουθείται από την πιο ροκ στιγμή του CD, το “Innen klokken slår åtte”, για να ολοκληρωθεί το άλμπουμ με τα τρία φωνητικά tracks, που έχουν και αυτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Λέμε για το “Ekte kjærlighet”, που διαθέτει πολλά στοιχεία nu-jazz, καθώς η Live Foyn Friis «παγώνει» την ατμόσφαιρα με τα cool φωνητικά της, με το επόμενο “Vinter” να ακούγεται σαν folk-ballad και με το έσχατο “På stylter gjennom Kardamili” (Πάνω σε ξυλοπόδαρα μέσω Καρδαμύλης!) να αποτελεί, επίσης, έναν πολύ ωραία συνδυασμό groovy jazz με scat φωνητικά, απ’ αυτά που ανακαλύπτονταν με μανία στα τέλη των 90s και τις αρχές των 00s (Rimona Francis, Aura Urziceanu κ.λπ.).
Ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ είναι το “Park Blues” των Boarding Completed, και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο.

ACCORDING TO THE SOUND: In-Tension [Losen Records, 2022]
Το δεύτερο άλμπουμ των According to the Sound αποκαλείται “In-Tension” και είναι φτιαγμένο από τους Adam Parry-Davies πιάνο, fender rhodes, midi keyboard και Patrick Case κιθάρες, σύνθια, strings, programming, midi πιάνο. Φυσικά, υπάρχουν και οι αμέτρητοι guests, αλλά πριν από τους guests…
Το πρώτο άλμπουμ των According to the Sound, το “Prism-A-Ning” [Losen Records, 2020], για το οποίον είχαμε γράψει τα σχετικά στο blog στις 3 Φεβ. 2020, ήταν μία πολύ «μυστήρια» ηχογράφηση, αποτελούμενη από μικρότερα και μεγαλύτερα tracks, που κινούνταν άλλοτε σε πιο ambient κατευθύνσεις, άλλοτε σε πιο fusion σκληροπυρηνικές και άλλοτε σε πιο contemporary.
Τώρα, στο “In-Tension”, ακολουθείται χοντρικά αυτό το μοτίβο, αλλά με διαφοροποιήσεις.
Κατ’ αρχάς εδώ συμμετέχουν πάρα πολλοί guests, στους οποίους, εν πολλοίς, οφείλεται και ο ήχος του δίσκου. Λέμε για τους (με μερικά πολύ γνωστά ονόματα ανάμεσα): Gary Alesbrook τρομπέτα, James Morton άλτο, Sam Shotokova τενόρο, Jim Barr κοντραμπάσο, Adam King κοντραμπάσο, Otto Hashmi ηλεκτρικό μπάσο, Pasquale Votino κοντραμπάσο, Alex Hutchings ηλεκτρικό μπάσο, James Carter τενόρο, Mike Rodriguez τρομπέτα, Ambrose Akinmusire τρομπέτα, Theo Croker τρομπέτα, Jake Goldbas ντραμς, Justin Brown ντραμς, συν ακόμη τον Alex Fryer, διευθυντή των string players από την Academy of St Mary-le-Bow.
Φυσικά, αυτοί οι μουσικοί δεν ακούγονται όλοι μαζί, καθώς άλλος εμφανίζεται στο ένα track, άλλος στο άλλο, και αυτό είναι ένα θέμα, που... τραβήχτηκε προς τα άκρα λόγω των προβλημάτων, που ανέκυψαν, με την covid-19. Τι εννοούμε;
Πως το άλμπουμ πολύ-διασπάστηκε ηχογραφικώς, καθώς, και λόγω των λοκντάουν, οι Parry-Davies και Case δεν ήταν δυνατόν να πάνε στην Νέα Υόρκη, για να συναντήσουν τον Alex Fryer (της ορχήστρας Academy of St Mary-le-Bow) στο Brooklyn, κι έτσι όλα έπρεπε να συμβούν διαδικτυακά. «Κομμάτια» των συνθέσεων πήγαιναν κι ερχόντουσαν λοιπόν, μέσω αρχείων στο internet, μουσικοί δεν μπορούσαν να μετακινηθούν εύκολα ούτε εντός των περιοχών τους, άλλοι βρίσκονταν στο Λονδίνο κ.λπ., κι έτσι είναι απορίας άξιον πώς κατορθώθηκε όχι μόνον να ολοκληρωθεί το project, αλλά και να εμφανίζει μια-κάποια ενότητα – να μην επηρεάζεται, δηλαδή, καταδικαστικά, απ’ αυτήν την άνευ προηγουμένου πολυδιάσπαση.
Φυσικά, η πολλή δουλειά έγινε από τους Adam Parry-Davies και Patrick Case, που μπόρεσαν να επεξεργαστούν όλα αυτά τα επί μέρους μέρη, προσθέτοντας άπειρα πλήκτρα και κιθάρες, και κλείνοντας (όσο ήταν εφικτό κάτι τέτοιο) όλες τις «τρύπες», όλα τα κενά, που θα μπορούσε να δημιουργηθούν – όταν συνθέτες, μουσικοί και τεχνικοί δεν βρίσκονται όλοι μαζί στο στούντιο, ώστε να επιλύεται εν τη γενέσει του κάθε μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημα.
Το “In-Tension” δικαιώνει τους According to the Sound, γιατί το πρωτογενές κομμάτι της μουσικής τους, κατ’ αρχάς, είναι υψηλού επιπέδου. Αρκεί ν’ ακούσει κανείς tracks όπως το καταπληκτικό “Noise of time” εκεί προς την μέση του δίσκου τους, που συνδυάζει έξοχη contemporary jazz (με τις τρομπέτες των Mike Rodriguez και Theo Croker να πρωταγωνιστούν) και με τα έγχορδα και το πιάνο να «δένουν» τον ήχο, παρέχοντάς του μεγαλοπρεπείς διαστάσεις ή ακόμη κι εκείνο το «πανικοβλημένο» progressive “Snake state” προς το τέλος, κι ας έρχεται από το... πουθενά.
Ναι, η «μεγαλοπρέπεια» είναι ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό του “In-Tension”, η οποία, και σε κάθε περίπτωση, δεν αντιβαίνει στην γενικότερη σφιχτή δομή του project, που διατηρεί σε ισόποσες δόσεις την δύναμη και την ουσία του μικρού σχήματος, σε συνδυασμό με τον όγκο και το τράνταγμα της ορχήστρας.
Ωραίο άλμπουμ! 

BREW4et: Drops [Losen Records, 2022]
Η μπάντα είναι ιταλική, υπάρχει από το 2016 και μέλη της είναι οι Giuseppe Giroffi σαξόφωνα, Gianluca Manfredonia βιμπράφωνο, Luca Varavallo κοντραμπάσο και Alex Perrone ντραμς. Ανήκει δε στο ιταλικό ρόστερ της νορβηγικής Losen Records, που μας έχει δώσει κι άλλα, θαυμάσια, «ιταλικά» CD, τα τελευταία χρόνια.
Στο “Drops” οι τέσσερις Ιταλοί συναποτελούν ένα ελαφρώς παράξενο και ελαφρώς ασυνήθιστο κουαρτέτο. Αντί για πιάνο στην line-up τους συναντάμε το βιμπράφωνο – με αποτέλεσμα να έχουμε ως lead όργανα vibe και σαξόφωνα.
Ο Gary Burton οδηγούσε ένα τέτοιο γκρουπ, στα 80s, στην ECM, με Jim Odgren άλτο και Steve Swallow-Mike Hyman στο ρυθμικό τμήμα. Υπάρχει, λοιπόν, μια σαφής αναφορά στο εν λόγω σχήμα, αλλά μόνον μέσα από μια δημιουργική-αυτοσχεδιαστική προσέγγιση, καθότι οι Ιταλοί δεν είναι μόνον... cool τύποι, μα και παικταράδες.
Τούτο μπορεί να το διαπιστώσει ο καθείς σε κομμάτια όπως το 7λεπτο “As en echo”, με την έξοχη συνύπαρξη vibes-σαξοφώνου, και σε... παράλληλους μονολόγους και σε συνομιλίες, με το ρυθμικό τμήμα να αποδεικνύεται εξαιρετικώς εύπλαστο, προτείνοντας ένα σφιχτό υπόστρωμα, με τις προσήκουσες «αλλαγές» και εξάρσεις.
Φυσικά, στο “Drops”, υπάρχουν και άλλα tracks, που αποδεικνύουν πως οι Brew4tet δεν είναι τυχαία μπάντα, και πως, αν παραμείνουν ενωμένοι, γρήγορα θα ανταποκριθούν σε ακόμη μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Φαίνεται αυτό από τις συνθέσεις του βιμπραφωνίστα Manfredonia (οι έξι από τις οκτώ του δίσκου είναι δικές του) και του σαξοφωνίστα Giroffi, που έχουν τον τρόπο να σε εκπλήσσουν με τις αληθινά εμπνευσμένες στιγμές τους – είτε συζητάμε για μπαλάντες, που μπορεί να μεταλλάσσονται και προς πιο groovy διευθύνσεις (“Drops”) είτε συζητάμε για τα περισσότερο αυτοσχεδιαστικά tracks (“No borders”).

ROLF KRISTENSEN: Invitation [Losen Records, 2022]
Ο Rolf Kristensen είναι από τους νορβηγούς κιθαρίστες και συνθέτες, που έχουν αφήσει ισχυρό πάτημα στην τζαζ σκηνή της χώρας αυτή την τελευταία 20ετία –όπως έχουμε γράψει και παλαιότερα, με αφορμή το άλμπουμ του “Timelines”, στην Losen, το 2018–, κάτι που φαίνεται, σε κάθε περίπτωση, από τον τρόπο που τον τιμούν δύο δεκάδες μουσικοί(!)  στην πιο νέα δουλειά του, που αποκαλείται “Invitation”.
Σ’ αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ, που αποτελείται μόνον από στάνταρντ, συμμετέχουν:
α. φωνές (Torun Eriksen, Hilde Hefte, Kari Iveland, Hilde Norbakken)
β. κιθαρίστες (Rolf Kristensen, Allen Hinds)
γ. πιανίστες και κιμπορντίστες (Bernt Moen, Torjus Vierli, Johannes Hetland)
δ. μπασίστες (Kjetil Dalland, Jan Mathiasson, Håvard Henriksen, Per Elias Drabløs)
ε. ντράμερ (Jango Nilsen, Andreas Skorpe Sjøen) και ακόμη...
στ. πνευστοί (Bjørn Rønneklev, Wengran Wu, Trygve Rypestøl, Anders Skjerdal, Reidun Ottersen)
Αυτοί οι είκοσι μουσικοί δεν παίζουν φυσικά την ίδια στιγμή, όλοι μαζί, αλλά επειδή όλες οι βασικές ενορχηστρώσεις ανήκουν στον Kristensen έχει καταβληθεί προσπάθεια ο ήχος να είναι «ένας» (όπως και είναι), παρέχοντας στα tracks του “Invitation” μία αισθητική συνάφεια και στο άλμπουμ μία ενότητα.
Τα κομμάτια είναι γνωστά και πασίγνωστα, καθώς εδώ διασκευάζεται το “You must believe in spring” (Michel Legrand), το “Crystal silence” (Chick Corea), το “Love for sale” (Cole Porter) και το “Broadway blues” (Ornette Coleman), μαζί με το “Blue in green” (D’Ambrosio/Davis/Evans), το “I'll be seeing you” (από το μιούζικαλ του Broadway “Right This Way” του 1938) και το “Invitation” (από την ταινία του George Cukor, με την Lana Turner και τον Ray Milland “A Life of her Own” του 1938).
Οι διασκευές του Rolf Kristensen είναι από πολύ καλές και πάνω – έως και εντυπωσιακές θα λέγαμε. Το μεγάλο στοίχημα κερδίζεται, βασικά, λόγω των φωνών, που μπορεί να είναι τέσσερις διαφορετικές, αλλά είναι με τέλειο τρόπο ενταγμένες στο σύνολο.
Όμως και οι ενορχηστρώσεις των οργάνων είναι γραμμένες και εκτελεσμένες με τόλμη, καθώς οι ηλεκτρικές κιθάρες πρώτα-πρώτα (μην ξεχνάμε πως ο Kristensen είναι ο βασικός ηλεκτρικός κιθαρίστας) ξεφεύγουν συχνά, και κατά πολύ, από το αναμενόμενο τζαζ πλαίσιο, γλιστρώντας προς πιο rock και fusion περιοχές, ενώ, άλλοτε, εκεί όπου τις περιμένεις πιο μπροστά και πιο έντονες, εκείνες αποκτούν μία κάπως folk-rock διάσταση, προσεγγίζοντας την μελωδία από το βάθος της (όπως στην περίπτωση του “You must believe in spring”).
Γενικώς, το “Invitation” είναι ένα άλμπουμ πολύ συμπαγές και πολύ ευχάριστο, κάτι που οφείλεται στην πολύ μελετημένη προσέγγιση του Rolf Kristensen και των (πολλών) συνεργατών του.
Επαφή: www.losenrecords.no