ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 166

31/5/2019

Το έγραψα πριν λίγες μέρες και το ξαναλέω. Όποιοι αθωώνουν το Βελόπουλο, ότι δεν είναι ναζιστής, χρυσαυγίτης κτλ., και άρα είναι… προτιμότερος σαν ακροδεξιός από άλλους του μπαξέ του, υποπίπτουν σε μέγα σφάλμα.
Πολλοί από δαύτους, το ξαναλέμε, αναβαπτίζονται, παίρνουν άλλες διαστάσεις οι γελοίες και επικίνδυνες κουβέντες τους και καθώς έχουν μάθει να ντύνονται με προβιές, μπορούν να κοροϊδεύουν και να τουμπάρουν, μέσα στα χρόνια, ακόμη περισσότερους.
Στο απόσπασμα, παρακάτω, ο Βελόπουλος θεωρεί τη Χρυσή Αυγή και τον Καψάλη του Στόχου μπροστάρηδες…

«Εγώ θέλω να είμαι ξεκάθαρος και απέναντι σε σας που ακούτε την εκπομπή. Η εκπομπή Ελληνόραμα και ο Κυριάκος Βελόπουλος θέλει να σας κοιτάει στα μάτια και να σας μιλάει ειλικρινά. Δεν την ξεκίνησα την εκδήλωση. Την ξεκίνησε η Χρυσή Αυγή, ξεκαθαρισμένα, και ο αείμνηστος Καψάλης. Αυτοί είναι οι προπομποί, αυτοί ήταν οι μπροστάρηδες. Ακολούθησε ο Δίαυλος Ελλήνων» [Ιός, 2002]
… και να και τα τσιτάτα του Γκαίμπελς («Θα γυρίσουμε και η γη θα τρέμει») στο 2:25, για όποιον ακόμη αμφιβάλλει…

https://www.youtube.com/watch?v=Yb6fZhjjmE0

30/5/2019

Πέθανε ο καλύτερος μαθητής του Τσιτσάνη, ο μέγας λαϊκός τραγουδοποιός Αντώνης Ρεπάνης. Μπορούμε να βάζουμε φοβερά τραγούδια του όλη τη νύχτα, κάθε τρία λεπτά, και να μας βρει ξεκουρδισμένους το πρωί... Τι να πρωτοδιαλέξεις!
Εγώ θα ρίξω στη μνήμη του ένα δικό του κομμάτι, που το έζησα στα χρόνια του ’80 και με το οποίο γινόταν πανικός όπου παιζόταν. Λέω για αυτή την εκπληκτική φάνκι συρτορούμπα. Μέγας Ρεπάνης, μεγάλος Μαργαρίτης εδώ...
 

29/5/2019

Βελόπουλοι στα σέβεντις..

29/5/2019

Διαβάζω διάφορα σε σχέση με το γιατί έχασε ο Σύριζα και μάλιστα με τόσο μεγάλη διαφορά.
Μακεδονικό, Πολάκης, διακοπές του Τσίπρα στο σκάφος της Παναγοπούλου, Μάτι, «αλαζονεία της εξουσίας» και άλλα τέτοια. Το πιο εύκολο είναι να αραδιάζεις αιτίες, όταν υπάρχει ήττα. Πόσω μάλλον όταν όλες αυτές οι «αιτίες» είναι προφανείς και αφορούν στους πάντες – σε όσους ασκούν εξουσία.
Πολάκηδες έχει και η δεξιά (και πολύ χειρότερους σε ύφος, δες Γιακουμάτο), από αλαζονεία η δεξιά άλλο τίποτα (θυμάμαι τον ανεκδιήγητο Ρουσόπουλο και ακόμη τρέχω, για να μην πω για κάτι Δένδιες κ.λπ.), σε σχέση με το Μακεδονικό η δεξιά θα έκανε ακριβώς τα ίδια ή και χειρότερα (καθότι είναι παλαιόθεν γνωστή η δουλοπρέπειά της στον ξένο παράγοντα), η καταστροφή στο Μάτι θα ήταν επίσης ίδια κ.ο.κ. Εγώ θα το πάω λίγο πιο πέρα λοιπόν και θα πω το εξής.
Ο Σύριζα ηττήθηκε, βασικά, γιατί εφάρμοσε μνημόνιο, σκληρό και απάνθρωπο. Γιατί δεν καλυτέρευσε τη ζωή του Έλληνα, αλλά απεναντίας τη χειροτέρεψε – και δεν παίζει αν την χειροτέρεψε περισσότερο από τους προηγούμενους, αλλά το ότι πάνω στα αποκαΐδια των προηγούμενων πρόσθεσε και τα δικά του. Αυτή είναι η αλήθεια. Και όλα τα άλλα τώρα είναι τριτεύοντα.
Επίσης στρατηγικό λάθος του είναι/ήταν το γεγονός πως επέλεξε να κάνει πρώτα ευρωεκλογές και μετά βουλευτικές. Ο χρόνος δεν λειτουργεί υπέρ του και μέχρι τον Ιούλιο μπορεί πολλά να γίνουν…

29/5/2019

Δύο χρόνια χωρίς τον Μητσοτάκη... τον έλληνα νεοφιλελέ πρωθυπουργό που έπιασε κατοστάρα στο χρέος, αφού παρέλαβε στο 69,9% και παρέδωσε, το 1993, στο 111,6%, που έβαζε φόρους με το τσουβάλι (Μάνος) και που στο διάστημα 1990-1993 προσέλαβε από το παράθυρο 11073 άτομα στη ΔΕΗ (καθώς ο Μητσοτάκης ήταν και… ενάντια στη διόγκωση του Δημόσιου Τομέα), με τα 6632 άτομα να διορίζονται στην προεκλογική περίοδο(!) του 1993 (καθώς ο μακαρίτης δεν ήταν ούτε... παλαιοκομματικός). Θεός σχωρέστον... (Πιο πολύ, βέβαια, θα τον συγχωράνε οι ευεργετηθέντες του).

28/5/2019

Δεν υπάρχει ακροδεξιός, που να μην λερώνει την Ιστορία, που να μην ασελγεί επί των πηγών, που να μην διαστρεβλώνει τα ντοκουμέντα, προκειμένου να τα παρουσιάσει με το δικό του σπουδαιοφανή και γελοίο εθνο-καπηλευτικό τρόπο (τα λέω επειδή κάτι ψάχνω, τώρα, για κάποιο άρθρο). Μάλιστα, για να μην τους παίρνουν αμέσως στο ψιλό τα «βλήτα» που τους πιστεύουν, έχουν μάθει να παπαγαλίζουν αρχαιοελληνικούρες, να στέκονται με βυζαντινοπρέπεια και να χρησιμοποιούν ξεχασμένες καθαρευουσιάνικες λέξεις και φράσεις χουντικού δικολάβου, τις οποίες εκτοξεύουν από δω κι από κει, πουλώντας «χάντρες» στο ποίμνιό τους.
Υιοθετώντας κάτι ανάμεσα στον γλωσσικό εκμαυλισμό του Παττακού και το ποιητικίζον αρλουμπομεγαλείο του Καλέντζη, οι ακροδεξιοί, όταν δεν σπάνε κεφάλια, και όταν δεν μαχαιρώνουν, παραμένουν το ίδιο βίαιοι και αυθάδεις, καταπατώντας, και με τη λεκτική στάση τους, την εγκράτεια και την αισθητική του δημόσιου λόγου.

27/5/2019

Εγώ στην ακροδεξιά, πάντως, δεν κάνω διακρίσεις. Και δεν μ’ ενδιαφέρει να βρίσκω διαφορές ανάμεσα σε Αδώνιδες, Βορίδηδες, Μιχαλολιάκους, Κασιδιάρηδες, Πλεύρηδες, Καρατζαφέρηδες, Βελόπουλους κ.ο.κ. Από τότε που τους θυμάμαι (εποχή ΕΠΕΝ και ΕΝΕΚ, Κενταύρων και Ρέηντζερς κ.λπ.), μέσα ’80, είναι το ίδιο σιχαμένοι και αποκρουστικοί.
Εξάλλου εγκλήματα δεν έχουν κάνει μόνο χρυσαυγίτες, έχουν κάνει μέχρι και νεοδημοκράτες (να πούμε για τον Καλαμπόκα δηλαδή;) και δεν θυμάμαι τώρα ποιοι άλλοι ακόμη – και από πού έχουν περάσει (αυτοί οι «άλλοι») και πώς αναβαπτίζονται μέσα στα χρόνια. 

(αυτό είναι αυτοκόλλητο, το οποίο έχω από τη δεκαετία του ’80)

27/5/2019

Μάγκες μου κακά τα ψέματα… μπορείς να λες ότι υπάρχουν και χειρότερα, αλλά το «μη χείρον βέλτιστον» δεν είναι άποψη που μπορεί να ευδοκιμήσει.
Ο Σύριζα εφάρμοσε τρία χρόνια νεοφιλελεύθερο μνημόνιο, με φοβερά επώδυνα μέτρα που περιλάμβαναν και νέους φόρους, και περικοπές εισοδημάτων, και θανατηφόρα μακροχρόνια πλεονάσματα, και υποθήκευση δημόσιας περιουσίας και… και… και… Άρα υπήρξε μία… μπάσταρδη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση (μπάσταρδη, υπό την έννοια πως εφάρμοσε πολιτικές που υποτίθεται πως δεν τις πίστευε).
Έκανε λάθη, φοβερά λάθη, σε όλα τα επίπεδα (να μην τα λέμε τώρα ένα-ένα, γιατί θα στενοχωρηθούμε με κάποιους) και κυρίως έπαιξε ξανά με προμαχώνα το δημόσιο. Έθαψε θέλω να πω ακόμη πιο βαθιά τον ιδιωτικό τομέα, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον άνεργο.
Μνημονιακοί φόροι δεν κόπηκαν (τέλος επιτηδεύματος π.χ.), δεν άλλαξε την εγκληματική «φορολόγηση από το πρώτο ευρώ», ενώ αύξησε επί της ουσίας τις ασφαλιστικές εισφορές στην πλειονότητα των επαγγελματιών (σ’ εμένα, εσχάτως, σχεδόν τις διπλασίασε).
Φτάσαμε να πληρώνουμε εμείς «οι απέξω», οι «στον άσσο», κατά κάποιο τρόπο μέχρι και την αύξηση του λεγόμενου «κατώτατου μισθού», όταν θα μπορούσε να την «χρηματοδοτήσει» κόβοντας ένα 20άρι από τους δημόσιους υπάλληλους. Τραγικές καταστάσεις. Η εύνοια προς το δημόσιο και το ευρύτερο δημόσιο, επί Σύριζα, υπήρξε εξωφρενικά προκλητική και αυτό δεν αντέχεται.
Και άλλα πολλά, που βαριέμαι τώρα να τα γράφω.
Επιχείρησε να εξιλεωθεί απ' όλα μοιράζοντας λίγα 50άρικα στους συνταξιούχους, παραμονές των ευρωεκλογών. Ξεδιαντροπιά.
Το αποτέλεσμα; Να βρίσκεται επί θύραις η χειρότερη δεξιά από την εποχή του Αβέρωφ…

THE PSYCHIC READERS ένα ελληνικό συγκρότημα στο πρώτο LP του

Οι Psychic Readers είναι ένα καινούριο σχήμα από την Αθήνα, ένα ντούο κατά βάση που αποτελείται από τους Αντώνη Τσιρίκο και Κώστα Βασιλόπουλο (πριν στους T.E.N.S.). Προσφάτως οι Psychic Readers τύπωσαν ένα 180άρι φερώνυμο βινύλιο, το πρώτο τους [Thnikbabymusic, 2018/19], το οποίο περιέχει δέκα tracks (εννέα τραγούδια κι ένα instrumental).

Το ύφος των Psychic Readers είναι το… post-rock (με αναφορές σε όλες τις δεκαετίες του rock, ξεκινώντας από τα sixties και φθάνοντας μέχρι τα πιο πρόσφατα χρόνια), ενώ στο άλμπουμ δεν ακούγονται μόνο μπάσο και κιθάρες, που είναι τα βασικά όργανα των δύο μουσικών, μα ακόμη και ντραμς και κάπου-κάπου πλήκτρα.

Post-rock ή και rock λοιπόν κάπως «σκληρό», με το rhythm-section τονισμένο και σε πρώτο πλάνο, και με τις κιθάρες… κάπως «πίσω» για κιθάρες. Αν και ορισμένες συνθέσεις έχουν ενδιαφέρον, με ωραία ανεβοκατεβάσματα της έντασης, κοψίματα, τραγούδια γρήγορα-σκληρά και πιο... mid-αισθησιακά στην πράξη κάπου το πράγμα χάνεται – δεν αφήνει ισχυρό στίγμα. Η βασική αιτία είναι η παραγωγή, που ακούγεται στ’ αυτιά μου κάπως do it yourself και στοιχειώδης, και ακόμη τα φωνητικά, που είναι ένα ακόμη πιο αδύναμο σημείο. Σίγουρα χρειάζονται επαγγελματία τραγουδιστή οι Psychic Readers και επίσης, πέραν της πιο στιβαρής παραγωγής, που θα δώσει τον σωστό όγκο και τις ανάλογες διστάσεις στον ήχο, οφείλουν να στοχεύσουν κάπως ειδικότερα και προς τις rock, πάντα, μουσικές που επιθυμούν να αναπαράγουν ή να δημιουργήσουν. Το λίγο απ’ όλα δεν βοηθάει. Να, ας πούμε, στο ωραιότερο τραγούδι της πρώτης πλευράς, το “Nordost”, η sixties-psych μπερδεύεται με πιο punky φωνητικές καταστάσεις, αλλά και με… βασανισμένες κιθάρες προς το τέλος, με αποτέλεσμα το κομμάτι τελικώς να παραπαίει.

Η δεύτερη πλευρά ανοίγει ωραία με το “Online degeneration”, που φέρνει στη μνήμη το rock wave των british late seventies (θυμίζοντας, βασικά, αγγλόφωνο ελληνικό γκρουπ των αρχών του ’80 και όχι μόνο εξαιτίας των φωνητικών), για να συνεχίσει στο ίδιο περίπου ύφος με το λιγότερο ενδιαφέρον “Jaywalker”. Το “I went to start a revolution and nobody came” είναι ορχηστρικό, κάπως σαν Cramps (χωρίς τις φωνές φυσικά) και είναι οπωσδήποτε, και αυτό, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του LP. Γενικώς η δεύτερη πλευρά είναι ωραιότερη και αυτό αποδεικνύεται και από το “The controversy of love”, που κυλάει ωραία, με σωστή χρήση των πλήκτρων, αλλά και γενικότερα της οργανικής αφήγησης (εδώ μου αρέσει για πρώτη φορά και η φωνή, όπως και ο «χώρος» που εκμεταλλεύεται γενικότερα η εγγραφή).

Καλή συνέχεια στο συγκρότημα, δηλαδή ακόμη πιο καλή… που σίγουρα θα υπάρξει, αν προσεχθούν τα ζητήματα που θίξαμε.

Επαφή: www.thinkbabymusic.com

Την Τρίτη 4 Ιουνίου οι (The) Psychic Readers εμφανίζονται στο six d.o.g.s μαζί με τους Koonoopomana

YOKO MIWA TRIO πιάνο-τρίο για πολύ υψηλό βαθμό

Για το τρίο της ιαπωνίδας πιανίστριας Yoko Miwa (γεννημένη στο Κόμπε, εγκατεστημένη από χρόνια στην Βοστώνη) έχουμε γράψει άλλες δύο φορές στο παρελθόν. Πιο συγκεκριμένα για το άλμπουμ της “Live at Sculler’s Jazz Club” [Private Pressing, 2011], με Greg Loughman κοντραμπάσο και Scott Goulding ντραμς και επίσης για το “Pathways” [Ocean Blue Tear Music, 2017] με Will Slater κοντραμπάσο και Scott Goulding ντραμς. Τώρα, στο πιο καινούριο CD της, το “Keep Talkin’” [Ocean Blue Tear Music, 2019], η Miwa συναντιέται ξανά με τους Slater και Goulding, ενώ σ’ ένα κομμάτι, στο έσχατο 10λεπτο (και μεγαλύτερο σε διάρκεια) “Sunshine follow the rain”, μπασίστας είναι ο Brad Barrett.

Το “Keep Talkin’” είναι ένα πολυδιάστατο, από πλευράς τζαζ ιδιωμάτων άλμπουμ, και σε κάθε περίπτωση απολαυστικό. Να το πούμε από την αρχή αυτό, επειδή εδώ έχουμε ένα τρίο σφόδρα προσανατολισμένο προς τις διάφορες φάσεις της ιστορίας της jazz, δίχως να ενδιαφέρεται (αυτό ακριβώς το τρίο) για ανατροπές και για καινοτομίες. Δεν υπάρχουν ηλεκτρονισμοί, δεν υπάρχουν παράξενα παιξίματα, δεν υπάρχουν οι επιμέρους ευρωπαϊκές αναφορές, αν και «κλασικοί» πιανιστικοί υπαινιγμοί παρατηρούνται, όπως παρατηρούνται και ποικίλες αναφορές στην pop (μέσω διασκευών κομματιών των Beatles και της Joni Mitchell, αλλά όχι μόνο).

Το CD ανοίγει εντυπωσιακά με το “Keep talkin’” (σύνθεση της Miwa), που είναι ένα ξεσηκωτικό jazz-boogaloo (με πολλά soul-funk στοιχεία), χαρακτηριστικό του ήχου της Blue Note των μέσων του ’60 και καλλιτεχνών όπως οι Lou Donaldson, Stanley Turrentine κ.ά. Ακολουθεί το “In walked bud” του Thelonious Monk, που δείχνει το πλέον βασικό και προφανές (πως η… τζαζ-Βοστώνη απλώς Monk-κρατείται, κάτι γνωστό παλαιόθεν). Φοβερό το “Secret rendezvous”, ωραία η μελωδία κι ένα jazz-track εδώ σκέτη απόλαυση. Καθαρός Bill Evans στο επόμενο “Sunset lane”. Έξοχη ιμπρεσιονιστική προσέγγιση, σε μια επίσης θαυμάσια πρωτότυπη μελωδία.  Η δεύτερη διασκευή αφορά στο “Boogie stop shuffle” του Charles Mingus (από το κλασικό “Mingus Ah Um”). Ο τίτλος του κομματιού φανερώνει με τι έχουμε εδώ να κάνουμε, με τα δύο χέρια τής Miwa κυριολεκτικώς να οργιάζουν. Ακολουθούν οι Beatles (“Golden slumbers / You never give me your money”), κι ένα γλυκό ιντερμέτζο κυριεύει τ’ αυτιά μας, πριν πέσουμε στο μαγικό “Tone portrait” με το υπέροχο unisonο πιάνου-μπάσου και την πάντα τραβηχτική μελωδία. Ακολουθεί ένα κομμάτι (“Casa pré-fabricada”) ενός βραζιλιάνικου ροκ γκρουπ, των Los Hermanos, που δείχνει την αγάπη της Miwa (και) για τη βραζιλιάνικη μουσική, καθώς εδώ η ιαπωνίδα πιανίστρια έχει την ευκαιρία να αυτοσχεδιάσει πάνω σε latin ηχοχρώματα, για να ακολουθήσει το “Conversation” της Joni Mitchell, το οποίο η Miwa μετατρέπει σ’ ένα πιανιστικό, πνευματικό, Jarrett-ικό αριστούργημα.

Οι δύο δικές της συνθέσεις που θα ολοκληρώσουν το άλμπουμ, αποδεικνύουν και την αγάπη της για τον Monk, όπως και την λυρική πλευρά της (που αναδεικνύεται και από το παίξιμο με δοξάρι του μπασίστα Barrett).

Ένα απλό, αλλά συναρπαστικό τζαζ άλμπουμ έχουμε εδώ. Ένα άλμπουμ που μένει στη μνήμη σου για ώρες, μετά το πέρας της ακρόασης.

Επαφή: www.yokomiwa.com

MATS EILERTSEN, JOE LOVANO, DOMINIC MILLER, DAVID TORN / TIM BERNE / CHES SMITH νέα άλμπουμ στην ECM II

MATS EILERTSEN: And Then Comes the Night [ECM Records 2019]

Από τους κοντραμπασίστες που έχουν μεγάλη ιστορία στη γερμανική εταιρεία, αφού συμμετέχει σε 14 ECM-άλμπουμ (πέραν των προσωπικών του ακούγεται και σε δίσκους των Trygve Seim, Mathias Eick, Tord Gustavsen, Jacob Young κ.ά.), ο Eilertsen μας έχει απασχολήσει ξανά στο δισκορυχείον με εγγραφές του και πέραν της ECM (να θυμίσω το άλμπουμ τού Alexi Tuomarila “Kingdom” στην Edition το 2017, το “Sun Moee” των Skydive Trio στην Hubro το 2015 και το “My Deal” του Nils-Olav Johansen στην Jazzaway το 2007).  

Η πιο πρόσφατη παρουσία τού νορβηγού κοντραμπασίστα στην ECM αφορά στο CD “And Then Comes the Night”, που γίνεται σε συνεργασία με τους Harmen Fraanje πιάνο και Thomas Strønen ντραμς και που «πιάνει» τον Eilertsen σε μια κάπως… zen φάση.

Εννοώ πως το άλμπουμ αυτό είναι ένα ήσυχο και απέριττο «κατασκεύασμα», αρκετά υποβλητικό ανά φάσεις, που εξελίσσεται αργά, χωρίς να εκβιάζει την προσοχή του ακροατή, κατακτώντας την, επιστημονικώς, με το δικό του τρόπο. Φυσικά, πρόκειται για ένα κλασικό πιάνο-τρίο, που αποδίδει, εδώ, αποκλειστικώς δικές του συνθέσεις, συνθέσεις των μελών του εννοώ (με τον Eilertsen να συμμετέχει στις οκτώ από τις δέκα συνολικώς).

Η μουσική δεν είναι… συνήθως-jazz με τη στενή (και αμερικανική) έννοια. Είναι jazz με την ευρύτερη βορειοευρωπαϊκή, με την οικοδόμηση εκείνων που αποκαλούμε «ηχοτοπία», κάποιων «άδειων» χώρων δηλαδή, κάπως «ψυχρών», αλλά με μιαν ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε και… ποιητική. Γνωστά πράγματα λέμε.

Το πιο δυναμικό track του CD είναι το φερώνυμο “Then comes the night”, που είναι σύνθεση και των τριών (Fraanje, Eilertsen, Strønen) και το οποίον κείται... τρίτο πριν από το τέλος. Εκεί, σ’ αυτό, οι Fraanje, Eilertsen και Strønen είναι σχεδόν ένα άλλο γκρουπ.

JOE LOVANO: Trio Tapestry [ECM Records, 2019]

Μπορεί ο Joe Lovano να έχει εμφανισθεί σε διάφορα ECM-άλμπουμ, ας πούμε στις μπάντες των Paul Motian, John Abercrombie και Steve Kuhn, αλλά, όλως περιέργως, δεν είχε μέχρι σήμερα ένα δικό του άλμπουμ, που να εμφανίζεται ως leader. Τώρα όμως έχει. Ο λόγος, για το “Trio Tapestry”, στο οποίο τον συνοδεύουν η Marilyn Crispell στο πιάνο και ο Carmen Castaldi στα ντραμς. Εδώ ο Lovano χειρίζεται τενόρο σαξόφωνο, tarogato και gongs, συνθέτοντας και τα έντεκα κομμάτια του CD (και LP).

Η μουσική του Joe Lovano είναι ιδιόμορφη. Γενικώς θα την αποκαλούσαμε προχωρημένη jazz, ναι contemporary, αλλά επειδή με το contemporary μπορεί να υπάρξουν παρανοήσεις (ως contemporary, φερ’ ειπείν, χαρακτηρίζεται και η jazz της Δυτικής Ακτής) το «προχωρημένη» είναι καλύτερο. Επίσης δεν ταιριάζει εδώ ούτε το avant-jazz, κυρίως γιατί ο λυρισμός των συνθέσεων του Lovano εξουδετερώνει την πιο εικονοκλαστική πλευρά τής μουσικής του.  

Είναι όμως και cool, συγχρόνως, οι συνθέσεις του Lovano. Υπάρχει, δηλαδή, συναίσθημα, αλλά αυτό φαίνεται να περιορίζεται μέσα σε κάποια πλαίσια. Υπάρχει έλεγχος, όπως υπάρχει και ισχυρό παιγνίδι (όχι ως «ένταση») από τα κρουστά, που δρουν σε πίσω πλάνο, αλλά αν τα απομονώσεις ακούγονται εκκωφαντικά. Αντιθέτως, το πιάνο της Crispell ακολουθεί τούς αυτούς μελωδικούς δρόμους με τα πνευστά του Lovano, καθώς ορμά μέσα από λίγες νότες και αργά tempi, δημιουργώντας ναι μεν άπλετες αλλά κάπως abstract μελωδικές καταστάσεις.

Γενικώς η jazz του “Trio Tapestry” δεν είναι εύκολη στο μέσο αυτί. Είναι μια jazz περιβάλλοντος χώρου, με λίγες εκρήξεις και με περισσότερο υπόγεια δύναμη.

DOMINIC MILLER: Absinthe [ECM Records, 2019]

Ο κιθαρίστας Dominic Miller, που είναι γεννημένος στην Αργεντινή, από αμερικανό πατέρα και από ιρλανδή μητέρα, είναι βασικά γνωστός ως κιθαρίστας του Sting (καθώς εμφανίζεται σε αρκετά άλμπουμ του). Στην ECM έσκασε για πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια με το “Silent Light”, ενώ τώρα έχει ένα δεύτερο άλμπουμ εκεί, το “Absinthe”. Το “Absinthe” περιλαμβάνει δέκα συνθέσεις του και ακούγονται σ’ αυτό (πέραν του Miller) οι Santiago Arias μπαντονεόν, Mike Lindup πλήκτρα, Nicolas Fiszman μπάσο και Manu Katché ντραμς.

Οι μουσικές του Miller, οι οποίες στηρίζονται στις μελωδίες και περαιτέρω στις αναπτύξεις των μελωδιών, είναι γενικώς ντελικάτες. Αυτή η λεπτή ομορφιά τους υπογραμμίζεται βεβαίως από το μπαντονεόν (ένα κλασικό όργανο της πατρίδας του) και βεβαίως από την κιθάρα του, που προβάλλει ευγενή ηχοχρώματα, χτισμένα προσεκτικά, άνευ ενορχηστρωτικών εξαλλοσύνων.

Οι μελωδίες είναι απλές, και αναπτύσσονται μ’ έναν τρόπο όχι jazz, αλλά κάπως «ελαφρύ» (δεν το λέμε ως μειονέκτημα αυτό), κυρίως εμπνευσμένων από το tango και από άλλα ανάλογα (ελαφρά, λαϊκά) ακούσματα.

Η χάρη, η ομορφιά και η απλότητα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των μουσικών του Miller, που μπορούν να σου κρατήσουν καλή συντροφιά… ιδίως ένα μουντό ανοιξιάτικο απόγευμα, όπως το συγκεκριμένο (όλως τυχαίως, τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, όχι όταν θα το δημοσιεύσω, είναι 17 Μαΐου κι έξω βρέχει).

DAVID TORN / TIM BERNE / CHES SMITH: Sun of Goldfinger [ECM Records, 2019]

Είναι παρατηρημένο. Μέσα σε κάθε τυχαία ομάδα άλμπουμ της ECM (ανάμεσα σε 4-5 CD δηλαδή) θα υπάρχει πάντα ένα άλμπουμ που θα φεύγει. Ένα άλμπουμ που κάποιοι θα το πουν «αριστούργημα», κάποιοι «προχωρημένο», κάποιοι «ξεχωριστό» ή ό,τι άλλο σχετικό και ανάλογο. Όλα τα άλμπουμ της γερμανικής εταιρείας έχουν ενδιαφέρον και άρα είναι καλά, κάποια όμως είναι παραπάνω από καλά… και το “Sun of Goldfinger” είναι ένα απ’ αυτά.

David Torn ηλεκτρικές κιθάρες, live-λούπες, ηλεκτρονικά, Tim Berne άλτο σαξόφωνο, Ches Smith ντραμς, ηλεκτρονικά, ταμπού (βαρελόμορφο ντραμ από την Αϊτή) είναι οι βασικοί παίκτες-συνθέτες-αυτοσχεδιαστές εδώ, σ’ ένα CD που περιλαμβάνει μόνο τρία 23λεπτα tracks. Το τι συμβαίνει, τώρα, σ’ αυτά τα tracks, δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς, καθότι λέξεις ή χαρακτηρισμοί όπως… πειραματική-ηλεκτρονική jazz μπορεί κάτι να αποδίδουν, αλλά στην πράξη απέχουν πολύ από εκείνο που συμβαίνει.

Το πρώτο track, το “Eye meddle” μπορεί να στηρίζεται πάνω στους σαξοφωνισμούς του Berne, αλλά εκείνο που συμβαίνει «πίσω» είναι το ίδιο ή και περισσότερο συναρπαστικό. Και οι δύο φάσεις τού κομματιού (και η πιο ήπια αρχική electronic-jazz και η σφοδρότατη fusion-space από το 11:40 και μετά) είναι εντυπωσιακές, φέρνοντας συχνά στη μνήμη τους King Crimson σε live (θυμηθείτε τον Mel Collins στο “Earthbound” – εξάλλου ο Torn έχει παίξει με τους Tony Levin και Bill Bruford).

Ακόμη πιο απίστευτο είναι το δεύτερο track, το “Spartan, before it hit”, στο οποίο συμμετέχει κουαρτέτο εγχόρδων (Scorchio Quartet) και ακόμη ο Craig Taborn πιάνο, ηλεκτρονικά, όπως και οι κιθαρίστες Mike Baggetta και Ryan Ferreira. Η σύνθεση πολύ γρήγορα αποκτά ιλιγγιώδεις τόνους, καθώς δοκιμάζεται, προς το μέσον της, από κιθαριστικές εκρήξεις, πριν αποκτήσει, προς το τέλος της, πιο πολλά avant και ambient χαρακτηριστικά.

Στο τελευταίο track, το “Soften the blow”, οι Torn, Berne και Smith προσφέρουν μιαν ακόμη avant-jazz-electronic περιήγηση, περισσότερο improv σε σχέση με τις δύο προηγούμενες και με συνεχή breaks πότε από το άλτο και πότε από την ηλεκτρική κιθάρα, αραδιασμένα πάνω σ’ αυτόν τον περιπετειώδη καμβά. Η καταιγιστική εξέλιξη και του “Soften the blow” δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία πως το τρίο των Torn, Berne και Smith είναι ένα σχήμα μεγάλων οργανοπαικτών που, εκτός του δίσκου, θα διέπρεπε και στο live. 

Η ECM Records εισάγεται από την ΑΝ Music