Οι Jupiter Fungus
είναι ένα ντούο βασικά, που προέρχεται από τον Πειραιά και που τώρα κυκλοφόρησε
το πρώτο άλμπουμ του. Ο τίτλος του; “Garden Electric” [Sound Effect Records, 2024]. Κοιτώντας το gatefold cover, μπρος και πίσω, αντιλαμβάνεσαι,
σχεδόν αμέσως, με το τι έχεις να κάνεις. Progressive Rock. Όντως; Όντως, καθώς το σχήμα φέρνει
στη μνήμη, με την πρώτο κιόλας σύνθεσή του, τα βρετανικά early seventies. Κάποια γκρουπ της Vertigo, ας πούμε.
Jupiter Fungus είναι ο Άρης Παπατριανταφύλλου σε φωνή, πλήκτρα, κιθάρες και ο Φώτης Ξενικουδάκης σε φλάουτο, tin whistle (μεταλλικές σφυρίχτρες), ενώ δίπλα σ’ αυτούς τους δύο στέκονται ακόμη ο Γιώργος Παπαγεωργίου σε μπάσο, ακουστικές, κιθάρες, glockenspiel, ο Γιώργος Εμμανουήλ σε ηλεκτρικές κιθάρες και ο Nick Vell σε ντραμς. Από τη σελίδα του σχήματος στο discogs πληροφορούμαστε πως οι πέντε μουσικοί έχουν προϊστορία και πως έχουν περάσει, στο παρελθόν, από διάφορα σχήματα σαν τους Father Sun, The Telestons, Rotting Christ, Chaostar, Kinoskop και Lucifers Child, κι έτσι, ως πεντάδα, είναι έτοιμοι να καταγράψουν τις στούντιο περιπέτειές τους, προσδίδοντας στο “Garden Electric” ένα old school χρώμα.
Τα κομμάτια εδώ είναι δύο, ανά πλευρά. Ένα 10λεπτο κι ένα
13λεπτο στην πρώτη, κι ένα 12λεπτο μ’ ένα 13λεπτο στην δεύτερη. Το “Underdog”, που έχει και
στίχους, ξεκινά εντυπωσιακά. Πάνω σ’ ένα γερό τέμπο, από το μπάσο και τα
ντραμς, έρχεται το όργανο, τα breaks
από τις κιθάρες και στην πορεία το φλάουτο, για να γεμίσουν το χώρο. Πολύ καλό track, που φέρνει στη μνήμη
μου κάτι από Gravy Train
και Still Life,
έχει εντυπωσιακή δομή, με αλλαγές, soli και «συνομιλίες», δίχως να κουράζει.
Το “Circles” που ακολουθεί, είναι κατά βάση μια τετραμερής σουίτα, με εμφανή, οπωσδήποτε, μέρη, που αποκαλούνται “Theros”, “Metoporon”, “Chimon” και “Ear” (οι τέσσερις εποχές προφανώς). Το progressive εδώ είναι κάπως πιο μελωδικό στο ξεκίνημά του, με το φλάουτο να κυριαρχεί μπροστά, μαζί με τις σφυρίχτρες, που προσδίδουν ένα folk ηχόχρωμα, πριν αναλάβει τα πρωτεία το όργανο. Το φλάουτο σε κάποια σημεία δεν γίνεται να μην ανακαλεί Jethro Tull (λογικό), με τις «αλλαγές» κι εδώ να είναι συνεχείς, προσδίδοντας στη σύνθεση μια ποικιλομορφία, που την έχει ανάγκη. Τις κιθάρες τις ακούς έντονα μόνο στο τελευταίο μέρος (ωραίο κλείσιμο), κάτι που προσφέρει, όσο να ’ναι, στην εφευρετικότητα των Jupiter Fungus, η οποία απογειώνεται στα τρία πρώτα μέρη.
Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το “Past ground”, που επίσης διαθέτει φολκλορισμούς στην αρχή, με μιαν αίσθηση Floyd-ική να το διαπερνά, για να εξελιχθεί προς ένα κάπως psych-prog track με υπαινιγμούς ακόμη και από Brainticket, πριν ολοκληρωθεί καταιγιστικά με συνεχείς «μάχες» ανάμεσα στα πλήκτρα και τις κιθάρες.
Το κλείσιμο με το 13λεπτο “Thoughts of revenge” δεν μπορεί παρά να φανερώνει εκ νέου τις ποιότητες των Jupiter Fungus και βασικά την δεξιότητά τους να χειρίζονται πλήκτρα, κιθάρες και φλάουτο, μ’ έναν αξιοπρόσεκτο τρόπο. Και εδώ τα πιο δυναμικά μέρη εναλλάσσονται με τα πιο ήπια, δημιουργώντας όλες αυτές τις απαραίτητες μεταλλαγές, που αποτελούν ένα από τα πιο βασικά γνωρίσματα του διαχρονικού progressive rock.
Ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, προς κάθε διάστασή του, είναι το “Garden Electric”.
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/garden-electric
Jupiter Fungus είναι ο Άρης Παπατριανταφύλλου σε φωνή, πλήκτρα, κιθάρες και ο Φώτης Ξενικουδάκης σε φλάουτο, tin whistle (μεταλλικές σφυρίχτρες), ενώ δίπλα σ’ αυτούς τους δύο στέκονται ακόμη ο Γιώργος Παπαγεωργίου σε μπάσο, ακουστικές, κιθάρες, glockenspiel, ο Γιώργος Εμμανουήλ σε ηλεκτρικές κιθάρες και ο Nick Vell σε ντραμς. Από τη σελίδα του σχήματος στο discogs πληροφορούμαστε πως οι πέντε μουσικοί έχουν προϊστορία και πως έχουν περάσει, στο παρελθόν, από διάφορα σχήματα σαν τους Father Sun, The Telestons, Rotting Christ, Chaostar, Kinoskop και Lucifers Child, κι έτσι, ως πεντάδα, είναι έτοιμοι να καταγράψουν τις στούντιο περιπέτειές τους, προσδίδοντας στο “Garden Electric” ένα old school χρώμα.
Το “Circles” που ακολουθεί, είναι κατά βάση μια τετραμερής σουίτα, με εμφανή, οπωσδήποτε, μέρη, που αποκαλούνται “Theros”, “Metoporon”, “Chimon” και “Ear” (οι τέσσερις εποχές προφανώς). Το progressive εδώ είναι κάπως πιο μελωδικό στο ξεκίνημά του, με το φλάουτο να κυριαρχεί μπροστά, μαζί με τις σφυρίχτρες, που προσδίδουν ένα folk ηχόχρωμα, πριν αναλάβει τα πρωτεία το όργανο. Το φλάουτο σε κάποια σημεία δεν γίνεται να μην ανακαλεί Jethro Tull (λογικό), με τις «αλλαγές» κι εδώ να είναι συνεχείς, προσδίδοντας στη σύνθεση μια ποικιλομορφία, που την έχει ανάγκη. Τις κιθάρες τις ακούς έντονα μόνο στο τελευταίο μέρος (ωραίο κλείσιμο), κάτι που προσφέρει, όσο να ’ναι, στην εφευρετικότητα των Jupiter Fungus, η οποία απογειώνεται στα τρία πρώτα μέρη.
Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το “Past ground”, που επίσης διαθέτει φολκλορισμούς στην αρχή, με μιαν αίσθηση Floyd-ική να το διαπερνά, για να εξελιχθεί προς ένα κάπως psych-prog track με υπαινιγμούς ακόμη και από Brainticket, πριν ολοκληρωθεί καταιγιστικά με συνεχείς «μάχες» ανάμεσα στα πλήκτρα και τις κιθάρες.
Το κλείσιμο με το 13λεπτο “Thoughts of revenge” δεν μπορεί παρά να φανερώνει εκ νέου τις ποιότητες των Jupiter Fungus και βασικά την δεξιότητά τους να χειρίζονται πλήκτρα, κιθάρες και φλάουτο, μ’ έναν αξιοπρόσεκτο τρόπο. Και εδώ τα πιο δυναμικά μέρη εναλλάσσονται με τα πιο ήπια, δημιουργώντας όλες αυτές τις απαραίτητες μεταλλαγές, που αποτελούν ένα από τα πιο βασικά γνωρίσματα του διαχρονικού progressive rock.
Ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, προς κάθε διάστασή του, είναι το “Garden Electric”.
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/garden-electric
