ASTERISMYTH το πολύ καλό άλμπουμ του πιανίστα της jazz Στέφανου Κοζάνη και των συνεργατών του

Ας υποθέσουμε ότι Asterismyth είναι η ονομασία του γκρουπ, ή εν πάση περιπτώσει (είναι η ονομασία) του project του συνθέτη και πιανίστα της jazz Στέφανου Κοζάνη. Ένα σχήμα λοιπόν, υπό τον Κοζάνη, ή μαζί με τον Κοζάνη αν προτιμάτε –που το αποτελούν οι Κατερίνα Κωνσταντίνου τραγούδι, στίχοι, Δημήτρης Μαργαρίτης βιολί, εισαγωγικά ποιήματα, στίχοι, Κώστας Πατσιώτης κοντραμπάσο και Νίκος Σιδηροκαστρίτης ντραμς–, είναι υπεύθυνο για τη μουσική και τα λόγια, που ακούγονται σε τούτη την πολύ ωραία σχεδιασμένη παραγωγή, την ηχογραφημένη στο Artracks Studio, στο διάστημα 8-10 Ιουλίου 2024). Περί τίνος πρόκειται;

Στο “Music about the Constellations and Mythical Figures” [Jazz Breeze Records & Radio, 2024] κατ’ αρχάς, υπάρχει concept. Όπως διαβάζουμε στο ωραίο ένθετο του άλμπουμ (CD), δια χειρός Σ. Κοζάνη:
«Αυτή είναι η μουσική που γράφτηκε για 12 αστερισμούς του ουρανού και τα πρόσωπα που σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία είναι πίσω από αυτούς. Η δουλειά αυτή ξεκίνησε με δύσκολους οιωνούς, σε περίοδο συναισθηματικής ένδειας, από την ανάγκη να συνδεθώ και να συμπράξω με ανθρώπους και μουσικούς που αγαπώ και θαυμάζω.(...) Ακολούθησε η σύνθεση της μουσικής, που είναι εμπνευσμένη τόσο από τους μύθους, όσο και από την γκάμα συναισθημάτων που νιώθω όταν παρατηρώ τον νυχτερινό ουρανό, ένα από τα καταφύγιά μου από την παιδική μου ηλικία(...)».
Το concept αυτό που περιγράφει ο Κοζάνης αναπτύσσεται σε τέσσερα μέρη, έναν επίλογο και δώδεκα συνολικώς tracks – με την διάρκεια του δίσκου να ξεπερνά την μία ώρα. Άρα συζητάμε για ένα άλμπουμ, μακρύ στο χρόνο, που πρέπει να έχει τον τρόπο να «κρατάει» τον ακροατή, με τις εναλλαγές και την γενικότερη προοπτική του. Συμβαίνει αυτό; Απολύτως θα λέγαμε, και αυτή είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Κοζάνη και των συνεργατών του. Η βεβαιότητα, δηλαδή, πως το “Music about the Constellations and Mythical Figures” αποτελεί ένα ολοκληρωμένο έργο, με πολλές και ενδιαφέρουσες μεταλλαγές, που έχουν να κάνουν, βασικά, με τις επιρροές του συνθέτη – οι οποίες μπορεί να εκκινούν από την κλασική μουσική και την chamber music, για να φθάσουν έως τον Χατζιδάκι και την jazz (εννοείται). Και όλα αυτά μέσα από ανεπαίσθητες αλληλουχίες, που δεν διαταράσσουν ποτέ τη συνέχεια και την ατμόσφαιρα του δίσκου.
Φυσικά, εδώ υπάρχουν μουσικές και τραγούδια που σε ελκύουν άμεσα και με την πρώτη ακρόαση – και ανάμεσά τους θα ανέφερα τα «ζυγά» tracks «Ο αστερισμός του Ηρακλή», «Ο αστερισμός της Παρθένου-Το τραγούδι της Περσεφόνης», «Ο αστερισμός του Περσέα» και «Ο αστερισμός-Το τραγούδι της Ανδρομέδας», με τον σπάνιο, για την ελληνική περίπτωση, συνδυασμό συνθέσεων και πρωτότυπων τραγουδιών (στην ελληνική γλώσσα), που να υπηρετούν, άμεσα και ουσιαστικά, ένα όραμα. Αν και το ακόμη πιο σπάνιο που συμβαίνει, με το “Music about the Constellations and Mythical Figures”, είναι η ενότητά του και η σφριγηλή ανάπτυξή του, που δεν επιτρέπει ούτε κατά το ελάχιστον την απόσπαση της προσοχής του ακροατή.
Ένα διαφορετικό άλμπουμ από τους Asterismyth και τον Στέφανο Κοζάνη, που περιποιεί τιμή στο χώρο της ελληνικής jazz ή και πέραν αυτής.
Επαφή: https://asterismyth.bandcamp.com/album/asterismyth-music-about-the-constellations-and-mythical-figures

JUPITER FUNGUS progressive από τον Πειραιά

Οι Jupiter Fungus είναι ένα ντούο βασικά, που προέρχεται από τον Πειραιά και που τώρα κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του. Ο τίτλος του; “Garden Electric” [Sound Effect Records, 2024]. Κοιτώντας το gatefold cover, μπρος και πίσω, αντιλαμβάνεσαι, σχεδόν αμέσως, με το τι έχεις να κάνεις. Progressive Rock. Όντως; Όντως, καθώς το σχήμα φέρνει στη μνήμη, με την πρώτο κιόλας σύνθεσή του, τα βρετανικά early seventies. Κάποια γκρουπ της Vertigo, ας πούμε.
Jupiter Fungus είναι ο Άρης Παπατριανταφύλλου σε φωνή, πλήκτρα, κιθάρες και ο Φώτης Ξενικουδάκης σε φλάουτο, tin whistle (μεταλλικές σφυρίχτρες), ενώ δίπλα σ’ αυτούς τους δύο στέκονται ακόμη ο Γιώργος Παπαγεωργίου σε μπάσο, ακουστικές, κιθάρες, glockenspiel, ο Γιώργος Εμμανουήλ σε ηλεκτρικές κιθάρες και ο Nick Vell σε ντραμς. Από τη σελίδα του σχήματος στο discogs πληροφορούμαστε πως οι πέντε μουσικοί έχουν προϊστορία και πως έχουν περάσει, στο παρελθόν, από διάφορα σχήματα σαν τους Father Sun, The Telestons, Rotting Christ, Chaostar, Kinoskop και Lucifers Child, κι έτσι, ως πεντάδα, είναι έτοιμοι να καταγράψουν τις στούντιο περιπέτειές τους, προσδίδοντας στο “Garden Electric” ένα old school χρώμα.

Τα κομμάτια εδώ είναι δύο, ανά πλευρά. Ένα 10λεπτο κι ένα 13λεπτο στην πρώτη, κι ένα 12λεπτο μ’ ένα 13λεπτο στην δεύτερη. Το “Underdog”, που έχει και στίχους, ξεκινά εντυπωσιακά. Πάνω σ’ ένα γερό τέμπο, από το μπάσο και τα ντραμς, έρχεται το όργανο, τα breaks από τις κιθάρες και στην πορεία το φλάουτο, για να γεμίσουν το χώρο. Πολύ καλό track, που φέρνει στη μνήμη μου κάτι από Gravy Train και Still Life, έχει εντυπωσιακή δομή, με αλλαγές, soli και «συνομιλίες», δίχως να κουράζει.
Το “Circles” που ακολουθεί, είναι κατά βάση μια τετραμερής σουίτα, με εμφανή, οπωσδήποτε, μέρη, που αποκαλούνται “Theros”, “Metoporon”, “Chimon” και “Ear” (οι τέσσερις εποχές προφανώς). Το progressive εδώ είναι κάπως πιο μελωδικό στο ξεκίνημά του, με το φλάουτο να κυριαρχεί μπροστά, μαζί με τις σφυρίχτρες, που προσδίδουν ένα folk ηχόχρωμα, πριν αναλάβει τα πρωτεία το όργανο. Το φλάουτο σε κάποια σημεία δεν γίνεται να μην ανακαλεί Jethro Tull (λογικό), με τις «αλλαγές» κι εδώ να είναι συνεχείς, προσδίδοντας στη σύνθεση μια ποικιλομορφία, που την έχει ανάγκη. Τις κιθάρες τις ακούς έντονα μόνο στο τελευταίο μέρος (ωραίο κλείσιμο), κάτι που προσφέρει, όσο να ’ναι, στην εφευρετικότητα των Jupiter Fungus, η οποία απογειώνεται στα τρία πρώτα μέρη.
Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το “Past ground”, που επίσης διαθέτει φολκλορισμούς στην αρχή, με μιαν αίσθηση Floyd-ική να το διαπερνά, για να εξελιχθεί προς ένα κάπως psych-prog track με υπαινιγμούς ακόμη και από Brainticket, πριν ολοκληρωθεί καταιγιστικά με συνεχείς «μάχες» ανάμεσα στα πλήκτρα και τις κιθάρες.
Το κλείσιμο με το 13λεπτο “Thoughts of revenge” δεν μπορεί παρά να φανερώνει εκ νέου τις ποιότητες των Jupiter Fungus και βασικά την δεξιότητά τους να χειρίζονται πλήκτρα, κιθάρες και φλάουτο, μ’ έναν αξιοπρόσεκτο τρόπο. Και εδώ τα πιο δυναμικά μέρη εναλλάσσονται με τα πιο ήπια, δημιουργώντας όλες αυτές τις απαραίτητες μεταλλαγές, που αποτελούν ένα από τα πιο βασικά γνωρίσματα του διαχρονικού progressive rock.
Ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, προς κάθε διάστασή του, είναι το “Garden Electric”.
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/garden-electric

SPINELESS το δεύτερο άλμπουμ τους “Dysphonia”

Έξι χρόνια μετά το “Speaking of Chaos and Relative Peace” οι Spinless, με την τραγουδίστρια και πιανίστρια Χρύσα Τσαλταμπάση μπροστά, βρίσκονται εκ νέου στην επικαιρότητα με το δεύτερο, αυτή τη φορά, άλμπουμ τους, που αποκαλείται “Dysphonia” [Submersion Records, 2024]. 

Σε κάποιους, που μπορεί να μην γνωρίζουν τα μουσικά ενδιαφέροντα της Τσαλταμπάση να πούμε, αμέσως, πως αυτά επικεντρώνονται κυρίως στο πειραματικό «μέταλλο», με τη φωνή της –όπως έχουμε ξαναγράψει– να εντυπωσιάζει με τις εκφραστικές δυνατότητές της και τις high pitched ερμηνείες της, οι οποίες μπορεί να εκκινούν ακόμη και από την pop, πριν «χαθούν», μέσα σε σκοτεινά, εφιαλτικά και χαοτικά περιβάλλοντα.
Όλα αυτά τα αντιλαμβάνεσαι ακόμη και από την πρώτη ακρόαση του “Dysphonia”, ενός άλμπουμ δέκα κομματιών, «κομμένο» σε LP και MC, που παρότι διαθέτει tracks με διαφορετικές προσφύσεις έχει τον τρόπο να σε κάνει να τo ακούς «σαν ένα». Είναι η φωνή της Τσαλταμπάση θέλω να πω εκείνη που ενοποιεί τα φαινομενικώς αταίριαστα κομμάτια, όπως είναι τα σκληροπυρηνικά “Justice” και “Disease” στο ξεκίνημα του άλμπουμ, με τα περισσότερο pop / post-rock (έστω και απαιτητικά) “Me” και “You”, που κλείνουν την Side A.
Όμως και στην δεύτερη πλευρά είναι το «ακανόνιστο» εκείνο που έχει νόημα, ο τρόπος να συνδυάζονται σ’ ένα τραγούδι pop, πειραματικές και «μεταλλικές» επινοήσεις, κάτω, πάντα, από μια εύπλαστη και ξεχωριστή φωνή.
Δεν είναι, όμως, μόνο η φωνή και το πιάνο της Τσαλταμπάση, που τρυπάνε τα ηχεία, είναι και η παρουσία του Costas Verigas σε κιθάρες, μπάσο, σύνθια και προγραμματισμός, που συνθέτει κιόλας (όπως και οι επιπλέον κιθάρες του Dennis Morfis) που προσδίδουν στο “Dysphonia” μιαν αίσθηση μοναδικότητας.  
Επαφή: https://submersionrecords.bandcamp.com/album/dysphonia

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 619

1/1/2025 

Έλεγε και τα άστρα η Θεοδώρα Ντάκου –τη θυμάμαι στην τιβί βασικά κάτι τέτοιες μέρες, όταν ήταν στο φόρτε της και πολλοί κρέμονταν από τα χείλια της–, αλλά έγραφε και ποιήματα από τη δεκαετία του ’60 ήδη, τα οποία τύπωνε ο Χριστιανόπουλος στη Διαγώνιο.
[το ποίημα «παίζει» για την παλιά μου γειτονιά – και το ποστάρω στη μνήμη των παλιών γειτόνων μου, που μου μάθανε τα πάντα]

1/1/2025 

Στο μέσο της δεκαετίας του ’60 οι ρόκερ έπαιζαν όρθιοι, ενώ οι λαϊκοί έπαιζαν συνήθως ακόμη καθιστοί. Κι έτσι, όταν εγώ θα έβλεπα για πρώτη φορά αυτή τη φωτό θα αναρωτιόμουν, για κλάσματα δευτερολέπτου, για το ποιο είναι αυτό γκρουπ...

Εντάξει είναι το γκρουπ του Στέλιου σε συναυλία στη Δυτική Γερμανία, το 1965 (μάλλον). Βλέπουμε, δε, τον Χρήστο Νικολόπουλο στο μπουζούκι, δίπλα του στην ηλεκτρική κιθάρα τον Μάριο Κώστογλου (αυτός πρέπει να είναι), αριστερά με τα μαύρα γυαλιά είναι ο τυφλός Κώστας Σταματάκης στο ακορντεόν, δεξιά είναι ο Στέλιος με την κιθάρα, ενώ μπροστά είναι η Μαρινέλλα φυσικά... Δεν έχω χρόνο να ψάξω τώρα για τα άλλα μέλη της ορχήστρας, τον ντράμερ και τον άλλον με το μπαγλαμαδάκι.
Συναυλιακή φωτό και κάπως ποπ. Ακόμη και οι «έντεχνοι» κάθονταν, τότε, στην Ελλάδα, δεν στέκονταν όρθιοι.

Καλή χρονιά σε όλες και όλους!

31/12/2024

Για να πάει καλά ο καινούριος χρόνος λαβαίνουμε τα μέτρα μας από νωρίς... (γέλιο)
[ο Πίτερ Λόρε είναι με την κορύνη, από το Hollywood Canteen του 1944]

31/12/2024
Το 2024 δύο δικά μου βιβλία βρέθηκαν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, μετά από πάρα πολλά χρόνια. Ήταν κάτι που δεν περίμενα ότι θα συμβεί (γιατί δεν είχε συμβεί τα προηγούμενα 28 χρόνια) και οπωσδήποτε χάρηκα πολύ γι’ αυτό.

Και το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο], που βγήκε τον Απρίλιο και το «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books], που βγήκε τον Οκτώβριο, αντανακλούν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου – το λέω, γιατί η ζωή μου και η καθημερινότητά μου, είναι συνυφασμένες με το γράψιμο. Και απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ δύσκολα θα βρω δική μου μέρα, τα τελευταία 30-35 χρόνια –μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει–, που να μην έχω γράψει κάτι ή που να μην έχω σχεδιάσει να γράψω κάτι. Για μένα σ’ αυτή την ιστορία δεν υπάρχει διάλειμμα, δεν υπάρχει διακοπή.
Και τα δύο βιβλία αγαπήθηκαν από τον κόσμο, αγοράστηκαν και αγοράζονται. Αυτό είναι μια έξτρα δικαίωση για μένα. Το λέω, γιατί είναι άλλο να σε διαβάζει κάποιος «τζάμπα» στο δίκτυο (τιμή μου), και άλλο να βγάζει λεφτά από την τσέπη του και να υποστηρίζει, εμπράκτως, αυτό που κάνεις (κι άλλη επιπρόσθετη τιμή). Οι ευχαριστίες μου λοιπόν προς όλες και όλους είναι δεδομένες. Όπως δεδομένη είναι και η ευθύνη που νοιώθω, σ’ αυτό το νέο περιβάλλον (της συγγραφής βιβλίων), καθώς σχέδια ξεπηδούν συνεχώς μπροστά μου για το μέλλον.
Καλή χρονιά σε όλες και όλους!

30/12/2024
Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Άκουσα πολλούς καινούριους ελληνικούς δίσκους το 2024. Τα greek reviews του δισκορυχείου που αφορούν φυσικές μορφές, είναι πάνω από 100, μέσα στο ’24, και αυτά αντιστοιχούν σίγουρα σε καμιά 150αριά δίσκους, ενώ πρέπει ν’ άκουσα και καμιά 50αριά ακόμη (από ψηφιακά αρχεία), για τους οποίους δεν έγραψα τίποτα. Συνεπώς, όποιος ψάξει την ετικέτα greek reviews θα βρει όσα θέλει να βρει, ποια αξίζουν πιο πολύ απ’ αυτά κ.λπ., οπότε και η λίστα προκύπτει άμεσα για τον καθένα και την καθεμία ξεχωριστά. Νομίζω πως αυτό είναι και το καλύτερο. Εγώ από τη μεριά μου ό,τι ήταν να κάνω το έκανα...

Πάντως, το άλμπουμ που άκουσα τις περισσότερες φορές μέσα στο ’24 ήταν το «Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο» του Σταύρου Ζώρα από το 1969. Αλήθεια λέω. Πρέπει να το άκουσα 100 φορές, μπορεί και παραπάνω, δεν μπορώ να υπολογίσω! Το έβαζα παράωρα, νύχτα παρά νύχτα (τέλος πάντων κάθε δεύτερο ή τρίτο βράδυ) μετά τις 2 ή 3 τη νύχτα πριν κοιμηθώ έτσι σαν φάρμακο, σαν καταπραϋντικό μετά από μέρες κουραστικές, με απρόοπτα, με δουλειές... με... με... και μπορώ να βεβαιώσω πως «δουλεύει» τέλεια. Σβήνει τα όρη και τις κοιλάδες και σε φέρνει στα ίσα σου. Είναι όσο χαρούμενο και όσο θλιμμένο απαιτείται, ώστε στο τέλος να μένει μια επίγευση ηρεμίας και απλότητας. Είναι η ισορροπία που ψάχνεις, η σταθερή αξία.
Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω και το ΄25... Ίσως... Αλλά μπορεί να βρεθεί και κάποιο άλλο ανάλογο...

30/12/2024
Ροδολίβος, Πρώτη, Αγγίστα, Βιτάστα, Κορμίστα... το Γάζωρο δε βλέπω. Θέλω νέα και από το Γάζωρο στα Χωριάτικα... Μητσοτάκη πες της κάτι...

30/12/2024

Ο Νότης Πιτσιλός στην "Μαύρη Αφροδίτη" (1977) του Παύλου Φιλίππου, στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]...

28/12/2024
Στη μνήμη του Αντώνη Φράγκου, που έφυγε σήμερα από τη ζωή. Φίλος και εδώ μέσα, και πέρα από εδώ...
https://www.youtube.com/watch?v=MgbQyNETY2s

28/12/2024
Ελληνικό progressive, καινούριο. Πολύ καλό. Τέτοια γκρουπ δεν τα βλέπεις σε λίστες με τα "καλύτερα". Θεωρούνται παρωχημένα...
https://www.youtube.com/watch?v=H8JC5lOk8K4

28/12/2024
Διάβασα πως πέθανε η βρετανίδα ηθοποιός Olivia Hussey στα 73 της – γνωστή από το σινεμά και βασικά από τις ταινίες του Ζεφιρέλλι (πότε σαν Ιουλιέττα, πότε σαν Παναγία κ.λπ.). Εντάξει, εγώ δεν θα ασχολιόμουν τώρα με τέτοια πράματα, αν δεν είχα συναντήσει, στα ψαξίματά μου, την Hussey, να περιφέρεται στην Αθήνα του ’68 κυνηγώντας το τότε αμόρε της Alan Jack (τoν τραγουδιστή του πολύ καλού γαλλικού γκρουπ Alan Jack Civilization), που εμφανιζόταν εκείνη την εποχή στο Stork, στον Άγιο Κοσμά. Μόνο στο δισκορυχείον τέτοια κείμενα...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2019/02/alan-jack-alan-jack-civilization-live.html

27/12/2024
"Τ' Απόκρυφα Μιας Μοναχής" (1982) του Δημήτρη Αρβανίτη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]...

26/12/2024
Το άλμπουμ αυτό, το “Evergreen / Walk to Paradise Garden”, του Αυστραλού Adam Geoffrey Cole και των Trappist Afterland, είναι ένα από τα 4-5 καλύτερα που άκουσα το 2024. Έχω γράψει ήδη review, αλλά θα ανεβεί όταν θα έρθει η ώρα του – γιατί υπάρχει μια σειρά, με την οποία ανεβάζω τα κείμενα στο δισκορυχείον.

Επειδή όμως το βινύλιο αυτό το έχουν βγάλει φίλοι στην Ελλάδα, ο Κώστας ο Τροβάς, ο Σπύρος ο Διαστημικός, και ο Γιάννης ο Ανδριόπουλος, θέλω να το προβάλλω κι άλλες φορές.
Πρόκειται για ένα αριστούργημα του σύγχρονου ψυχεδελικού φολκ, εντελώς σπιτικό, τελείως ξεκομμένο απ’ αυτό που θα αποκαλούσαμε «σύγχρονη πραγματικότητα», κατά βάση σπαρακτικό, με τον Cole να τραγουδάει σαν να κλαίει... Είναι ν’ απορείς πώς βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι σήμερα...

25/12/2024
Διαβάζεις ας πούμε ότι ο Στέλιος ήταν αγοραφοβικός, ότι κατά βάθος δεν γούσταρε τον κόσμο κτλ.
Μάγκες μου ο άνθρωπος αλλάζει μέσα στα χρόνια. Και μπορεί να αλλάζει για λόγους βιολογικούς, να κουράζεται ας πούμε, και να μην θέλει πολλά-πολλά, από ένα σημείο και μετά, αλλά και γιατί μπορεί να έχει σιχαθεί κάποιες καταστάσεις και να θέλει πια την ηρεμία του.
Δεν πρέπει να υπάρχει καλλιτέχνης που να έχει φωτογραφηθεί περισσότερο από τον Στέλιο με κόσμο, με απλούς αγνώστους ανθρώπους εννοώ (μέχρι και ο μπάρμπας μου είχε φωτογραφία μαζί του) –όχι σαν κάτι άλλους σημερινούς σταρ, και-καλά, που φτύνουν τον κόσμο, δεν υπογράφουν αυτόγραφα, δεν βγαίνουν φωτογραφίες και σπρώχνουν τα παιδάκια από τα καμαρίνια–, ενώ δεν πρέπει να υπάρχει καλλιτέχνης που να έχει τις εκατοντάδες κουμπαριές που είχε ο Στέλιος, ο οποίος πρέπει να είχε λαδώσει, εννοώ βαφτίσει, καμιά 300αριά παιδιά! Κι είχε παντρέψει και κόσμο και κοσμάκη φυσικά.

Να βγαίνει δηλαδή τώρα ο άλλος και να σου λέει ότι ο Στέλιος ήταν απόμακρος και αγοραφοβικός είναι για να βάζεις τα γέλια.

25/12/2024
Σχολιάζει ο άλλος, η άλλη, δεν έχει σημασία, κάτω από το κείμενο που είχα γράψει για το άλμπουμ «Υπάρχω» του Στέλιου Καζαντζίδη στο LiFO. gr, «φτάνει πια, έλεος, μας τα πρήξατε». Κάτι τέτοιο τέλος πάντων...
Όλοι γράφουν και μιλάνε για τον Στέλιο. Αυτή είναι η αλήθεια. Και για την ταινία, και γενικότερα. O καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Κι εγώ έχω διαβάσει ένα σωρό, κι εδώ στο fb, και στα σάιτ κ.λπ., και παρότι διαβάζω πράγματα άκυρα, και για τον Στέλιο και για την ταινία –όταν κάποιος κάνει κριτική στην ταινία και λέει άκυρα πράγματα για τον Στέλιο, σημαίνει ότι και αυτά που γράφει για την ταινία είναι τσάτρα-πάτρα και δεν είναι να τα λαμβάνεις σοβαρά υπ’ όψη σου– λέω... δεν πειράζει. Δεν τρέχει τίποτα.
Κοντολογίς, το θεωρώ υγιές να συζητάμε και να ξανασυζητάμε για τον Καζαντζίδη. Και για την ταινία, και για τους δίσκους, και για τα τραγούδια του, και για τον ίδιο, και για τη μάνα του, και για τη Μαρινέλλα, και για το τι έλεγε μέσα στα χρόνια και όλα αυτά. Και βεβαίως υγιές είναι το να ποστάρουμε τα τραγούδια του και να τη βρίσκουμε μ’ αυτά. Όλα τούτα δείχνουν πως ο κόσμος δεν έχει χάσει εντελώς το αισθητήριό του και την κρίση του, και πως εξακολουθούν να υψώνονται αναχώματα μπροστά στους κατιμάδες, που μας πουλάει η Δύση.
Σ’ αυτό το μπαράζ κειμένων, αναρτήσεων, άρθρων, πόντκαστ, συνεντεύξεων κ.λπ. έχουν δικαίωμα οι πάντες. Ακόμη και οι χθεσινοί, ακόμη και οι άσχετοι. Προτιμώ να διαβάζω έναν άσχετο, που γράφει για τον Στέλιο και λέει κάποια πράγματα, ό,τι και να λέει, ακόμη και λάθη, ακόμη και ανακρίβειες –δεν πειράζει–, παρά κάτι περισπούδαστες σαχλαμάρες υψηλής κουλτούρας και καλά, ή όχι και τόσο υψηλής, δηλαδή ψευτολαϊκής, για τις οποίες μπορεί να γίνεται ένας άλφα ντόρος τώρα και που μετά από μια βδομάδα ή ένα μήνα δεν θα σημαίνουν απολύτως τίποτα.