ERIC McPHERSON DOUBLE BASS QUARTET ντραμς, δύο μπάσα και πιάνο

Ο Eric McPherson είναι ένας από τους πιο δημιουργικούς ντράμερ της σύγχρονης τζαζ σκηνής. Η πορεία του, βασικά, ως μέλος του κλασικού πιάνο-τρίο του Fred  Hersch (για διάφορα άλμπουμ του εν λόγω σχήματος θα βρείτε reviews στο blog), αλλά και η υπόλοιπη παρουσία του εν γένει (παλαιότερα είχαμε γράψει για το  CD του “The Summit Rock Session at Seneca Village”, στην GiantStepArts, από το 2022, με το Burton / McPherson Trio) συνηγορούν προς αυτό τον χαρακτηρισμό (του δημιουργικού).

Στο πιο νέο άλμπουμ του, που αποκαλείται απλώς “Live” [GiantStepArts, 2025], καθότι είναι ηχογραφημένο ζωντανά στο Ida K. Lang Hall της Νέας Υόρκης, στις 9 Ιουλίου 2022, ο McPherson παρουσιάζεται με το «ιδιότροπο» σχήμα του Double Bass Quartet, μέλη του οποίου είναι οι: David Virelles πιάνο, John Hébert μπάσο, Ben Street μπάσο και Eric McPherson ντραμς.
Με δύο μπασίστες, στην ιστορία της jazz, έχουν ηχογραφήσει πολλοί leaders – και κυρίως στη φάση του new thing, στα sixties. Και ο John Coltrane το έχει επιχειρήσει (σε εναλλακτικές εγγραφές του άλμπουμ του “A Love Supreme”, μα και σε άλλες περιπτώσεις), και ο Albert Ayler στο “Spirits Rejoice”, και ο Pharoah Sanders στο “Karma” και αλλού, και άλλοι διάφοροι. Όπως λέει ο ίδιος ο McPherson:
«Τα δύο μπάσα είναι ένα σέτιν που μου αρέσει, ειδικά όταν οι μουσικοί παίζουν μαζί μ’ αυτόν τον τρόπο κι εγώ παίζω με τον καθέναν απ’ αυτούς. Δημιουργείται μια ωραία τονική παλέτα, και από ρυθμικής άποψης ανοίγονται κάποιες επιλογές, όσον αφορά το πώς θέλεις να μετατοπιστείς μέσα στο χρόνο».
Όλα αυτά και άλλα ακόμη βρίσκουν εφαρμογή στο “Live” του Eric McPherson Double Bass Quartet, ενός άλμπουμ, που προτείνει κυρίως versions (καθώς από τα εννέα tracks του CD τα τρία είναι πρωτότυπα και τα έξι διασκευές). Ακούμε λοιπόν εδώ εκδοχές στα “Ode to Von” (Andrew Hill), “Illusion suite” (Stanley Cowell), “Darn that dream” (Jimmy Van Heusen), “Ashes” (Andrew Hill), “Skippy” (Thelonious Monk) και “Cinco y quarto” (Jaki Byard), μαζί με τρία πρωτότυπα κάθε ένα συντεθειμένο από τους Hébert, McPherson και Virelles, τα οποία εναλλάσσονται με έναν τρόπο, που δεν αφήνει περιθώρια για εύκολες αμφισβητήσεις. Και σε σχέση με τα κομμάτια, που επιλέγονται και αποτυπώνονται στον δίσκο, και σε σχέση με την ατομική δεξιοτεχνία και την ομαδική ενότητα του γκρουπ, και βεβαίως σε σχέση με το mood και το feeling της εγγραφής, που έχει τον τρόπο να σε κρατάει «δεμένο», σαν ακροατή, καθ’ όλη την εξέλιξή της.
Επαφή: www.giantsteparts.org

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 663

28/8/2025
Ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι επίσης ένα από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]. 

Και δεν αναφέρομαι στη ροκ δισκογραφία του τύπου «Διόνυσε Καλοκαίρι μας», αλλά στο ροκ μιούζικαλ «12 Μήνες Καλοκαίρι» από το 1970 (κατά τον Σταύρο Λογαρίδη ένα από τα τρία πιο σημαντικά rock events στην Ελλάδα των σέβεντις), στο «Κοντσέρτο ’73», που συνέβη σ’ ένα τεταμένο κλίμα λίγο πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου κ.λπ.

27/8/2025
Ο αφελής Ρώσος τους έδινε επί δεκαετίες τζάμπα ενέργεια κι εκείνοι, για να υπερασπιστούν τις «αξίες μας», βρήκαν τα εγγόνια των Ναζί, κάτι οικονομικούς εγκληματίες τσιράκια των μεγαλοτραπεζιτών, όπως και τους απογόνους των δολοφόνων αποικιοκρατών, για να στήσουν, με το έτσι θέλω, τους πυραύλους τους στα προάστια της Μόσχας. Τώρα, κι έχοντας μηδαμινή κοινωνική και εκλογική αποδοχή στις χώρες τους, διαλύουν τα πάντα, γιατί θέλουν πάση θυσία να χρηματοδοτήσουν έναν πόλεμο, που δεν πρόκειται να τους/μας βγάλει πουθενά. Απεναντίας θα τους/μας ρίξει, όλους, ακόμη πιο βαθιά στα τάρταρα. 

Πώς γλιτώνεις από δαύτους; Και, κυρίως, πώς εκείνοι που θα τους αντικαταστήσουν δεν θα είναι χειρότεροι; Αναπάντητα ερωτήματα, για την ώρα...

27/8/2025
Ο εκδότης Λεωνίδας Χρηστάκης πρωταγωνιστεί και αυτός, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα πρόσωπα, στο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

Τα περιοδικά του. για παράδειγμα, και βασικά ο «Κούρος» και το «Panderma», παρέχουν στοιχεία για τα θέματα που μ’ ενδιαφέρουν, και που σχετίζονται με τον μπασίστα Βασίλη Ντάλλα, τον ποιητή Λευτέρη Πούλιο, το φολκ-ροκ ντουέτο Λήδα-Σπύρος, την ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη και το περιοδικό της αμερικανικής πρεσβείας «Διάλογος».
Θέλω να πω πως στο βιβλίο ανοίγονται δεκάδες παράλληλα «παράθυρα», που οδηγούν σε πολλές και ανεξιχνίαστες διαδρομές.

26/8/2025
Ένα από τα 2-3 καλύτερα τραγούδια που είπε ο Ιπποκράτης - μάλλον το καλύτερο...
https://www.youtube.com/watch?v=XyZVFphOrj4&list=RDXyZVFphOrj4&start_radio=1

26/8/2025
Πώς ένας ποιητής της γενιάς του ’70 ή της γενιάς της αμφισβήτησης (όπως τους έλεγαν τότε), σαν τον άξιο Λευτέρη Πούλιο, εντάσσεται σ’ ένα βιβλίο για το ροκ και το ελληνικό ροκ; Τι σχέση είχε ο Πούλιος με τους χίπις (όχι με τους χίπιδες), τον Bob Dylan, τις μπουάτ, τον Allen Ginsberg, και γιατί επιχείρησαν να τον αποκαθηλώσουν κάποιοι συνάδελφοί του (σαν τον Ντίνο Χριστιανόπουλο ας πούμε); 

Για όλα αυτά, τα πολύ ενδιαφέροντα θέματα, θα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

24/8/2025
Δεν υπήρχε περίπτωση στο νέο βιβλίο μου Ροκ, Ελληνικό ροκ, Κοινωνία και Πολιτική...., που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο να μην συμπεριλάμβανα, ανάμεσα σε άλλους και άλλες, και τον τρομερό Marc Aryan, σε σχέση και με την επιρροή του γαλλικού τραγουδιού στην ελληνική ποπ των σίξτις κ.λπ. 

Τεράστιος καλλιτέχνης, τελείως ξεχασμένος σήμερα...
https://www.youtube.com/watch?v=eq6t4pUHHHw

23/8/2025
 «Νέοι της Ελλάδος! Η κρίσις η οποία μαστίζει την ανθρωπότητα εις διεθνή κλίμακα, εκ της μορφής την οποίαν έλαβεν η ανατρεπτική προσπάθεια του κομμουνισμού ως αρνήσεως προς την ζωήν του ανθρώπου και εκ της μορφής την οποίαν έλαβεν ο μηδενισμός ο προερχόμενος εκ του ευδαιμονισμού, επέβαλε την αντιμετώπισιν της προϊούσης εις την χώραν μας φθοράς, και ταύτην υπέρ υμών, των νέων, εις τους οποίους αγωνιζόμεθα να παραδώσωμεν μίαν Πατρίδα ευτυχή».
[Γεωργίου Παπαδοπούλου «Το Πιστεύω μας», τόμος Ε - «Προς την Ελληνικήν Νεολαίαν» (21 Απριλίου 1969)]
Αγαπητά μου παιδιά των εξισώσεων εδώ ο μπαμπάς σας, ο Γιώργης ο Παπαδόπουλος ντε, λέει, αν δεν το πιάσατε, πως ο κομμουνισμός είναι το ίδιο/το ανάποδο του χιπισμού. Γιατί εσείς εξισώνετε τον κομμουνισμό με τον ναζισμό και όχι με τον χιπισμό;
Κάτω η Janis Joplin, Ζήτω η Κλειώ Δενάρδου!
Περιμένω να ξεκινήσετε τη Δευτέρα τις εκπομπές σας με το «Πού να ’ναι ο ίσκιος σου Θεέ / να ’ρθω να γονατίσω»... Που μου το παίζετε και ροκάδες... της πυρκαγιάς...

23/8/2025
Γιορτάζουν σήμερα οι σαχλοφιλελέδες των εξισώσεων. Τους το χαρίζω. Να το δούνε. Είναι πολύ διδακτικό. Έτη φωτός μπροστά από την εποχή του...

ELF FREEDOM μια σύγχρονη ψυχεδελική μπάντα από το Λος Άντζελες

Οι Elf Freedom είναι μια σύγχρονη ψυχεδελική μπάντα από το Λος Άντζελες. Βασικά για ντούο πρόκειται, δηλαδή την Nora που τραγουδά, και τον Bee Appleseed που παίζει και μιξάρει πολλά από τα υπόλοιπα όργανα (ρυθμική κιθάρα, κιθαρόργανο, μπάσο, midi φυσαρμόνικα, dub siren, κρουστά, φωνητικά). Δίπλα σ’ αυτούς και αναλόγως με την περίπτωση προστίθενται και κάποιοι ακόμη μουσικοί σαν τους Rocco Mirage κιθάρα, σύνθια, κρουστά, ντραμς, μπάσο, Paul Kaufman rub board, space φυσαρμόνικα και Jaqi Ryder ντραμς, κρουστά, δημιουργώντας έτσι, όλοι μαζί, μια ευρύτερη line-up. Αυτούς όλους, λοιπόν, τους ακούμε σ’ ένα πρόσφατο άλμπουμ τους, το “Solstice” (2025), που τυπώνεται από την ελληνική Twisted Flowers Records, με διανομή για όλο τον κόσμο.

Οι Elf Freedom ηχογραφούν από το 2019 και στο bandcamp τους θα βρεις καμιά εικοσαριά κυκλοφορίες τους! Τούτο σημαίνει πως αυτά τα έξι-επτά χρόνια, που υφίστανται, είναι τρομερά ενεργοί, ηχογραφώντας και live και σε στούντιο. Στουντιακό, εξάλλου, είναι και το παρόν “Solstice”, γραμμένο προσφάτως κάπου στο L.A.
Μπορεί, σε πρώτη φάση, να χαρακτηρίζεις τους Elf Freedom ψυχεδελικούς, αλλά το στυλ της μουσικής που παίζουν, παρότι έχει άκρες στο απώτερο χθες, δεν πατάει κάπου συγκεκριμένα, ούτε αναπαράγει έτοιμες και δοκιμασμένες συνταγές. Τα μεγάλα σε διάρκεια tracks του δίσκου τους βοηθούν προς αυτό. Βασικά εδώ υπάρχουν δύο 9λεπτα-10λεπτα κομμάτια ανά πλευρά, με το LP να κλείνει μ’ ένα πέμπτο track διάρκειας 1:43. Έτσι, και μέσα από εκτεταμένες φόρμες, οι Elf Freedom βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν αισθητό το δικό τους στυλ, που χρωστά πολλά κατ’ αρχάς στα κάπως χαοτικά και αποστασιοποιημένα vocals της Nora – τα οποία φέρνουν στη μνήμη μου τον τρόπο που τραγουδούσε η Jenny Sorrenti στα άλμπουμ των Ιταλών Saint Just ή ακόμη καλύτερα τον τρόπο που χρησιμοποιούσαν τις γυναικείες φωνές οι Brainticket στους δίσκους τους.
Υπάρχουν λοιπόν αυτές οι εντελώς «χαμένες» φωνές και φωνητικά, αλλά παράλληλα υπάρχει στο αυτό «ύψος» κι ένας οργανικός πανικός (τον οποίον δημιουργούν οι κιθάρες, τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς, προφανώς, μαζί με τα διάφορα extras και τα εφφέ), που «τεντώνει» ακόμη περισσότερο το άκουσμα προς τα όρια του φευγάτου και του space.
Ναι, μοιάζουν πιο πολύ με ευρωπαϊκό σχήμα οι Elf Freedom, παρά με αμερικάνικο, αλλά αυτά τώρα δεν έχουν ούτε ιδιαίτερη σημασία, ούτε ιδιαίτερη ισχύ. Κάποτε είχαν, τώρα όχι. Μια αμερικάνικη μπάντα, εννοώ, μπορεί να ακούγεται όσο ευρωπαϊκή θέλει, και το ανάποδο φυσικά, επειδή ο παγκόσμιος ήχος έχει αμβλύνει τις διαχωριστικές γραμμές, εντάσσοντας τις τοπικές παραδόσεις μέσα σε ευρύτερα αισθητικά σχήματα.
Το “Solstice” κυλάει προφανώς με παροιμιώδη ενότητα και στις δύο πλευρές του – βασικά δεν αντιλαμβάνεσαι πότε αλλάζουν τα κομμάτια, ενώ από τα πρώτα δευτερόλεπτα κάθε νέας σύνθεσης έχει την αίσθηση πως την ακούς για ώρες. Αυτή η διαστολή του χρόνου, το σβήσιμο των ορίων, και η απεξάρτηση από το τι σημαίνει «αρχή» και «τέλος» είναι, νομίζω, από τις πιο βασικές επιδιώξεις των Elf Freedom – και υπό αυτή την έννοια το άλμπουμ τους δεν μπορεί παρά να απηχεί και κάποια ευρύτερα πιστεύω τους. Οι τίτλοι, εξάλλου, των κομματιών τους (“Treasure underground”, “Invisible communication”, “Whispering light” και “Our souls the same” – καταπληκτικό εκεί προς το τέλος) είναι νομίζω χαρακτηριστικοί.
Επαφή: https://elffreedom.bandcamp.com/album/solstice-lp

PLAINSPEAK ένα νέο σχήμα του σαξοφωνίστα Jon Irabagon

Το Σικάγο και η Νέα Υόρκη είναι οι δύο πόλεις, που κυριαρχούν έως ώρας στη ζωή, και στην πορεία στη μουσική, του φιλιππινεζο-αμερικανού σαξοφωνίστα Jon Irabagon – ενός μουσικού, που μας απασχολεί συχνά στο blog είτε με τους προσωπικούς δίσκους του, είτε με τα σχήματα στα οποία συμμετέχει, είτε με τις παραγωγές της εταιρείας του, της Irabbagast Records. Τώρα έχουμε κι ένα σχήμα, στο οποίο ο Irabagon είναι μέλος και βασικός συνθέτης των κομματιών του, και μια παραγωγή της εταιρείας του, στην οποίαν αποτείνεται φόρος τιμής στην Windy City, το Σικάγο δηλαδή, το τρίτο μεγαλύτερο πολεοδομικό συγκρότημα των ΗΠΑ.

Κουαρτέτο είναι οι PlainsPeak (Jon Irabagon άλτο σαξόφωνο, Russ Johnson τρομπέτα, Clark Sommers ακουστικό μπάσο, Dana Hall ντραμς) και “Someone to Someone” [Irabbagast Records, 2025] αποκαλείται το CD τους, που περιλαμβάνει έξι συνθέσεις του Irabagon, οι οποίες, ως τίτλοι, σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το Σικάγο.
Μεγαλωμένος, o Irabagon, στη μεγαλούπολη του Illinois, σπουδαγμένος στη Νέα Υόρκη και τώρα ξανά κάτοικος Σικάγου, αποφασίζει, εδώ, να συνθέσει με άξονα την πόλη και κάποιες πολύ χαρακτηριστικές φάσεις, στιγμές της, ιστορίες της... πείτε το όπως θέλετε.
Φυσικά, εκείνο που υπερισχύει, παντού και κάθε φορά, είναι η σύγχρονη και εκρηκτική jazz – αυτή τέλος πάντων στην οποία μας έχει συνηθίσει ο Irabagon από την εποχή των Mostly Other People Do the Killing (2005). Ξεκινώντας από το εισαγωγικό και κάπως ελεγειακό “Someone to someone”, που διαθέτει και σόλο στο κοντραμπάσο (με δοξάρι) από τον Sommers και συνεχείς ρούλους (συν σόλο) από τον Hall στα ντραμς, γίνονται φανερές οι επιδιώξεις του κουαρτέτου. Σύγχρονη, συναρπαστική jazz, με avant αιχμές, δίχως ποτέ να χάνονται οι συναισθηματικές διαστάσεις της. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι, ας πούμε, σε κομμάτια σαν το “Malört is my shepherd” (το malört είναι ένα πικρό παραδοσιακό λικέρ, κάπως σαν σήμα κατατεθέν της πόλης), που ξεκινά πιο... φολκλορικά, για να εξελιχθεί προς ένα πύρινο αυτοσχεδιαστικό ντεμαράζ, με τη συμμετοχή όλης της ομάδας. Στο “Tiny miracles (at a funeral for a friend)” συνδυάζεται στον τίτλο μια αθλητική επιτυχία της πόλης (η κατάκτηση του πρωταθλήματος στο μπέιζμπολ από τους Chicago Cubs, το 2016, μετά από 108 χρόνια!), με κάποιες πιο προσωπικές και δύσκολες στιγμές. Φοβερό blues, σε μελαγχολική γραμμή, και γεμάτο από παιξίματα, από τον Irabagon και τους συνεργάτες του, που αναστατώνουν. Για δε το “Pulseman” τι να πεις; Πρόκειται για ένα καταιγιστικό κομμάτι, με τον Irabagon να παίζει με φοβερή δύναμη και ενάργεια.
Δισκάρα είναι το “Someone to Someone” των PlainsPeak, για να το πω με τα ελάχιστα δυνατά λόγια.
Επαφή: www.jonirabagon.com

αναγνώστες και αναγνώστριες για το πιο πρόσφατο βιβλίο μου (ΙΙ)

Τα μηνύματα που παίρνω από αναγνώστες και αναγνώστριες στο facebook και το messenger, για το πιο πρόσφατο βιβλίο μου, είναι πολύ ενθαρρυντικά για μένα, και βεβαίως τιμητικά. Το να σπεύδουν οι άνθρωποι στα βιβλιοπωλεία, να ανοίγουν το πορτοφόλι τους και να αγοράζουν το βιβλίο είναι και σημαντικό και συγκινητικό συνάμα. Σημαίνει πως αναγνωρίζουν αυτό που κάνω, κάτι δεκαετίες τώρα, και πως εξακολουθούν να στηρίζουν, με τον πιο απόλυτο τρόπο, αυτήν την προσπάθεια. Σας ευχαριστώ πολύ! 

Andreas Karampelas

Τα αναγνώσματα των διακοπών

Dimitris N. Maniatis
Ετοιμασίες σιγά σιγά

Eleni Founti
(...) Δεν έχει πάρει Booker Prize ο Τρούσας, απλά πάλι ξέχασα να πάρω μαζί κάποιον από τους 5943678 σελιδοδείκτες μου. Η κορδέλα ανήκει στον Γαλατά της Burns νομίζω (καλό αν και θυμάμαι ότι κάπως πλατείαζε. πάντως όλη αυτή η σειρά Aldina της Gutenberg αξίζει).
Ο Φώντας Τρούσας που κάποιοι γνωρίσαμε από το σωτήριο στα 90s Jazz & Τζαζ ανασκοπεί κριτικά (και όχι Κρητικά - γελάσαμε πάλι) την πορεία του ροκ και του ελληνικού ροκ στην Ελλάδα από το 1956 που εμφανίστηκε στα εγχώρια μέχρι το 1974 που υποθέτω ότι έχει επιλεγεί ως έτος - καμπή λόγω της ανόδου του πανκ και ενός κύματος ισχυρής εμπορευματοποίησης του ροκ σε διεθνές επίπεδο (πιθανολογώ τώρα γιατί ο Τρούσας αναφέρεται στην αρχή σε έτος "οπισθοχώρησης" του ροκ).
Το βιβλίο ανθολογεί και αποτιμά τις διαθέσιμες πηγές με βάση τις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις της εποχής στην Ελλάδα, καταλήγοντας συχνά στην (εμφανώς εκούσια) κατάρριψη υπεραπλουστεύσεων που έχουν επικρατήσει, πχ για τη σχέση της Αριστεράς με το ροκ.

Αξιοσημείωτη η αντικειμενικότητα, ακόμα και σε θέματα που προσφέρονται για να παρασυρθεί κανείς από το συναίσθημα. Πχ ξέρουμε ότι οι χουνταίοι ήταν αρκούντως φασίστες και αμόρφωτα ταγάρια από μόνοι τους. Δεν χρειάζεται.. ενίσχυση το προφίλ τους με υπερβολές περί ροκ υπό διωγμό όταν στην Ελλάδα τυπωνόταν ο ένας δίσκος πίσω από τον άλλο. Την ενασχόληση με την πολιτική κυνηγούσαν, δηλαδή την Αριστερά. Το να ακούν οι νέοι μουσική για να διασκεδάζουν και να μην πολιτικοποιούνται κάθε άλλο παρά ενοχλούσε. Άλλωστε πολλοί νέοι της "καλής κοινωνίας" άκουγαν και χόρευαν ροκ από τα 50s. Το ότι τμήθηκαν το ροκ και η πολιτική με λογοκρισία, φυλακίσεις κλπ προφανώς συνέβη, αλλά άλλο αυτό και άλλο να λέμε ότι η χούντα είχε καμιά σκασίλα για το ροκ εν συνόλω όταν παίχτηκε το Woodstock σε σχεδόν τρίωρη προβολή (αφού έβαλε το χεράκι της η λογοκρισία εννοείται). Χώρια που δεν ήξεραν και αγγλικά. Μόνο οι ελληνικοί στίχοι τους ενδιέφεραν.
Τέλος πάντων, αυτά και πολλά άλλα γραμμένα με τεκμηρίωση και κυρίως ψυχραιμία.
 
Γιώργος Γιαννόπουλος
Πάνω στην ώρα

Mimis G Vas
Επιτέλους στο χωριό, μαζί με τα βασικά, για να περάσουν οι μέρες ήρεμα και με νόημα. Τρία βιβλία που είχα βάλει στο μάτι από την άνοιξη και συστήνω ανεπιφύλακτα!

Βέρα Βασιλείου-Πέτσα
Καλησπέρα σας, Φώντα! Έχω χαθεί μέσα στις πανάκριβες σελίδες του. Συγχαρητήρια πολλά! Είναι πολυσέλιδο, ελπίζω να καταφέρω να το διαβάσω ολόκληρο σύντομα. Ευχαριστώ για τις γνώσεις σας, τις συγκινήσεις, τις απίστευτες πληροφορίες που διαβάζω σε κάθε παράγραφο! Μακάρι να διαβαστεί από πολλούς αναγνώστες, το αξίζει! Το εύχομαι ολόψυχα!

Διαμαντής Καράβολας
Για τους πατρινούς φίλους, αυτό μαζί με τα προηγούμενα στη βιτρινά του Νουβω!

Κοstas Fuzz
Καλησπέρα...μόλις το παρέλαβα στην Άρτα

Fritz Nilland
Πρώτη μέρα αδείας, κ έτρεξα να το αγοράσω!

SHEILA JORDAN μια μεγάλη τραγουδίστρια της τζαζ, που πέθανε πριν από λίγες μέρες – ήταν 97 ετών, είχε συνεργαστεί με θρύλους σαν τον Charlie Parker, ενώ είχε επισκεφθεί πολλές φορές και την Ελλάδα

Πριν από λίγες μέρες, στις 11 Αυγούστου, έφυγε από τη ζωή στα 97 χρόνια της η φημισμένη τραγουδίστρια της τζαζ Sheila Jordan. Η Jordan είχε γεννηθεί στο Ντιτρόιτ το 1928 και είχε καταφέρει να τραγουδά, σε σκηνές και πάλκα, μέχρι τα βαθιά γεράματά της, όταν ήταν πλέον πάνω από 90 ετών.
Το ξεκίνημα της καριέρας τής Jordan, που είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, χάνεται στη δεκαετία του ’40, όταν άρχισε να εμφανίζεται μικρή ακόμη, κάτω από τα 20, σε τζαζ κλαμπ της γενέτειράς της. Και ήταν τότε, όταν θα γνώριζε τον θρύλο της τζαζ και του bebop Charlie “Bird” Parker, σε μια παρουσία του στο Ντιτρόιτ. Βασικά η Sheila, μαζί με τους φίλους της Skeeter Spight και Leroi Mitchell έγραφαν στίχους πάνω σε μουσικές του Parker, κάνοντας, ως τρίο Spight, Mitch and Jean, επιτυχία στο τοπικό κύκλωμα (Sheila Jeannette ήταν τότε το ονοματεπώνυμο της Jordan κι έτσι θα προέκυπτε το Jean). Από κει, λοιπόν, τους σύστησαν στον Bird, ο οποίος κάλεσε το τρίο να ανεβεί στη σκηνή και να εμφανισθεί μαζί του. Ήταν ένα απίστευτο βάπτισμα του πυρός για την άγνωστη ακόμη τότε τραγουδίστρια, το οποίο θα το θυμόταν, έκτοτε, σε όλη της τη ζωή.
Βασικά, γιατί η νεαρή Sheila θα γινόταν μία μεγάλη fan του Bird, ακολουθώντας τον, κατά μίαν έννοια, στη Νέα Υόρκη. Φίλη του θρύλου σαξοφωνίστα, και ακόμη, μαθήτρια των Lennie Tristano και Charles Mingus, η Sheila θα γνωριστεί με τον πιανίστα του συγκροτήματος του Charlie Parker, τον Duke Jordan, με τον οποίον θα παντρευτεί το 1952 – πριν χωρίσουν δέκα χρόνια αργότερα. Παρά ταύτα η δεκαετία του ’50 θα περάσει μάλλον απαρατήρητη γι’ αυτή τη μεγάλη τραγουδίστρια, καθώς θα πέσει πάνω στα «ιερά τέρατα» του τζαζ τραγουδιού, την Billie Holiday, την Ella Fitzgerald και την Sarah Vaughan, με αποτέλεσμα να μείνει κάπως πίσω. Ουσιαστικά η πορεία της Sheila Jordan στα στούντιο ξεκινά το 1960.

Πριν από λίγα χρόνια, το 2021, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ της Jordan, που είχε τίτλο “Comes Love / Lost Session 1960” [CAPRI]. Πρόκειται για έντεκα ανέκδοτες ηχογραφήσεις της από ένα σέσιον της 10ης Ιουνίου 1960, που είχε λάβει χώρα στα Olmsted Sound Studios της Νέας Υόρκης. Το σέσιον εκείνο βρέθηκε δεν ξέρω σε ποια ακριβώς μορφή (κατά πάσα πιθανότητα σε promo βινύλιο) σε μια δισκοθήκη στην Νέα Υόρκη, από τους εμπόρους Jeremy Sloan και Hadley Kenslow (της SloLow Records, από την Αλμπουκέρκη του New Mexico), που πουλάνε δίσκους στο eBay και το discogs, και σ’ αυτή τη μορφή δόθηκε στον παραγωγό Thomas Burns, ο οποίος, τελικώς, το πρότεινε για να γίνει CD. Είναι η εποχή (1960-61), όταν η Sheila Jordan θα κάνει την πρώτη επίσημη εμφάνισή της στη δισκογραφία, στο άλμπουμ του βρετανού κοντραμπασίστα Peter Ind “Looking Out” [Wave].
Τέλος πάντων εκείνο το ανέκδοτο άλμπουμ από το 1960 υπήρξε/είναι καταπληκτικό – και δείχνει, μόνο του αυτό, ποια ήταν η Jordan τη συγκεκριμένη εποχή, και ενδεχομένως, που θα κατέληγε αν συνέχιζε με την ίδια φόρα. Το άλμπουμ περιλαμβάνει μόνο στάνταρντ, δηλαδή κλασικά τραγούδια των James Shelton, Duke Ellington, Billie Holiday-Arthur Herzog, Harold Arlen-Truman Capote, Philippe Gérard-Johnny Mercer, Oscar Hammerstein-Ben Oakland, Lorenz Hart-Richard Rogers, George & Ira Gershwin κ.ά. Τραγούδια που έχουν δισκογραφηθεί και ερμηνευτεί άπειρες φορές, από γυναίκες και άντρες, και που πάντα θα βρίσκουν «κενό χώρο», σε κάθε εποχή, ώστε να τον καλύψουν.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/sheila-jordan-mia-megali-tragoydistria-tis-tzaz-poy-pethane-prin-apo-liges-meres

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 662

23/8/2025
Τι συνέβαινε με το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Δεν ήταν νησί», επί δικτατορίας; Πώς ένα τραγούδι, που είχε ακουστεί για πρώτη φορά στον «Καπετάν-Μιχάλη» το 1966, μερικά χρόνια αργότερα, το 1971-73, θα μετατρεπόταν σε κάτι σαν άτυπο «ύμνο» για το καθεστώς, τραγουδισμένο από ελαφρούς, ποπ και ελαφρολαϊκούς ερμηνευτές, όταν ορισμένοι, στη μεταπολίτευση πια, θα έκαναν την αντιστροφή και θα θεωρούσαν το τραγούδι «αντιστασιακό»; Τι γνώμη είχε ο Χατζιδάκις για όλα αυτά και ποια ήταν η αλήθεια τελικά;

Όλες οι λεπτομέρειες στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

21/8/2025
Τι τραγούδι ρε φίλε!
Θάνος Μικρούτσικος - Μπέρτολτ Μπρεχτ (μτφ. Μάριος Πλωρίτης) - Μαρία Δημητριάδη

Γιατί φόρεσα της λεηλασίας τη στολή;
Γιατί φόρεσα το πουκάμισο του εμπρηστή;
Όχι, δεν το ’κανα από πείνα
Όχι, δεν το ’κανα από μάνητα σφαγής
Μόνο και μόνο επειδή ήμουν δούλος και με διάταξαν
ξεκίνησα για να σκοτώσω και να κάψω

Και τώρα πρέπει να με κυνηγήσουνε 

Και τώρα πρέπει να με σφάξουνε

Και θα κείτομαι κάτω απ’ τη γη, που έχω ρημάξει
χαλαστής που κανείς δεν πονάει για το χαμό του
Στεναγμός ανακούφισης θ’ αναδεύει πάνω απ’ τον τάφο μου

https://www.youtube.com/watch?v=fgGPtMZIkRw&list=RDfgGPtMZIkRw&start_radio=1

21/8/2025
Στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] θα διαβάσεις μια αναλυτική προσέγγιση για την δήθεν επαναστατική ταινία "Φράουλες και Αίμα" (1970), για την οποία είχαν γράψει θετικές κριτικές μέχρι και ακροδεξιές εφημερίδες.
[το βιβλίο του Τζέιμς Κούνεν είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, το 1973]

20/8/2025
>>Ένα βιβλίο αναφοράς για το ροκ και τις κοινωνικοπολιτικές του διαστάσεις κατά την ελληνική (και όχι μόνο), δεκαετία του '60, του συγγραφέα του «Ραντεβού στο Κύτταρο», Φώντα Τρούσα, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Όγδοο. Ένας τόμος 500 σελίδων, προϊόν εξαντλητικής έρευνας 25 ετών.<<

https://www.ogdoo.gr/politismos/vivlio/to-neo-vivlio-tou-fonta-troysa-kykloforei-apo-tis-ekdoseis-ogdoo

19/8/2025
Ευτύχης Μπιτσάκης (1927-19/8/2025). 

Ένας επί της ουσίας και όχι μόνο στον τίτλο φυσικός φιλόσοφος, που μπορούσε να μιλάει ταυτόχρονα και για μαθηματικά και για φιλοσοφία, πάντα μέσα σ' ένα ουμανιστικό πλαίσιο. [ευσύνοπτο, φοιτητικό, ανάγνωσμα από το 1984]

AGNAR ASPAAS QUINTET δεκαετίες στη σκηνή, πρώτο άλμπουμ

Ο νορβηγός κοντραμπασίστας Agnar Aspaas έχει πολλές δεκαετίες στην τζαζ σκηνή της πατρίδας του –ίσως κοντά τέσσερις–, αλλά δεν είχε, έως σήμερα, την ευκαιρία να κάνει ένα δικό του άλμπουμ. Sideman, βασικά, ο Aspaas βρέθηκε να παίζει με πολλούς και διαφόρους, πριν βρεθεί να συνεργάζεται, για το άλμπουμ του “November Song” [Losen Records, 2025], με τον πιανίστα Magne Arnesen, τον τρομπετίστα Magnus Aannestad Oseth, τον τενόρο σαξοφωνίστα Erlend Vangen Kongtorp και τον ντράμερ Magnus Sefaniassen Eide. Ένα κουιντέτο, λοιπόν, καλείται να φέρει εις πέρας μια σειρά συνθέσεων του Aspaas (έντεκα στον αριθμό), που φανερώνουν την άψογη και συστηματική γνώση της ιστορίας της jazz – από τον πρώτο τη τάξει κατ’ αρχάς.

Συνθέσεις, φαινομενικώς απλές και οριοθετημένες, αλλά στην πράξη ουσιαστικές και κατά τόπους συναρπαστικές, που δείχνουν και το ταλέντο του Aspaas, μα και το γενικότερο επίπεδο όλων των μουσικών (οι πιο πολλοί ανήκουν στη νεότερη σκηνή), που έχουν τον τρόπο να κάνουν εκείνο που μοιάζει κάπως... ανώδυνο, να ακούγεται με ενδιαφέρον.
Τα περισσότερα από τα tracks του δίσκου διαθέτουν προγραμματικούς τίτλους, όπως ας πούμε το “The sideman” (ο Aspaas αναφέρεται στον εαυτό του προφανώς), ένα track που λειτουργεί μέσα στην bop παράδοση, με τους τρεις βασικούς σολίστες να αποδεικνύονται άξιοι τόσο στο ομαδικό παιγνίδι, όσο και στα «γεμίσματα», που μοιάζουν με μικρά σόλι. Το “Thai song 1” από την άλλη είναι ένα ελεγειακό κομμάτι, το οποίο έγραψε ο Aspaas όταν παρακολούθησε ένα ντοκιμαντέρ σχετικό με τις κακοποιήσεις νεαρών κοριτσιών στην Ταϋλάνδη, ενώ υπάρχουν και τέσσερα tracks (τα “Little K”, “T & T”, “Jo-Johnnie-June” και “Sunny Boys”), τα οποία, όπως διαβάζουμε στο σημείωμα του gatefold, αναφέρονται στα εγγόνια του.
Μοιάζει, το ξαναλέω, κάπως απλό και «οικογενειακό» το “November Song”, του κοντραμπασίστα και συνθέτη Agnar Aspaas, αλλά στην πράξη είναι ένα πολύ καλά μελετημένο τζαζ άλμπουμ, με πολλές επιρροές από την ιστορία της τζαζ, άψογες και λειτουργικές, και κυρίως καθ’ όλα αφομοιωμένες.
Επαφή: www.losenrecords.no

SMOOTH ELEVATOR το σχήμα του κιθαρίστα Will Bernard

Οι Smooth Elevator είναι ένα σχετικά καινούριο τρίο, το οποίο αποτελούν οι Will Bernard κιθάρες (πολύ καλός και γνωστός μουσικός, τόσο από την προσωπική δισκογραφία του, όσο και από τις συνεργασίες του με τους Jai Uttal, John Medeski, Peter Apfelbaum κ.ά.), Danilo Gallo μπάσο και Gioele Pagliaccia ντραμς, κρουστά. 

Λέμε λοιπόν για το “Moving Target” (2025), ένα CD του ιταλικού βραχίονα της Losen, το οποίο είναι ηχογραφημένο ζωντανά, τον Νοέμβριο του ’24, σ’ ένα στούντιο της πόλης Riva del Garda (βόρεια και κεντρικά είναι αυτή) και που φέρνει κοντά τρεις άξιους μουσικούς, με μεγάλη διάθεση για ηλεκτρική περιπέτεια. Κάτι που είναι μάλλον προφανές, αν αναλογιστούμε την πορεία του Bernard στα μουσικά πράγματα και βεβαίως αυτό καθ’ αυτό το σχήμα κιθάρα-μπάσο-ντραμς.
Όλα τα κομμάτια του “Moving Target” είναι πρωτότυπα, και τα δεκατρία, αποτελώντας συνθέσεις των μουσικών του τρίο. Έχουν δε διάρκειες ποικίλες, που κυμαίνονται από 2:32 έως 8:26, δίνοντας τον απαραίτητο χώρο και χρόνο προκειμένου οι τρεις οργανοπαίκτες να περιδιαβούν κυρίως rock και fusion μονοπάτια, προτείνοντας ποικίλες, αλλά ηλεκτρικές πάντα, διαδρομές.
Φυσικά και η jazz δεν είναι απούσα στο CD, κυρίως όταν χαμηλώνουν οι τόνοι, με τις μελωδίες να αποτελούν την πρώτη ύλη (όπως συμβαίνει, ας πούμε, στο “P.M. gone” ή στα πιο πειραματικά-περιπετειώδη “Civico 0-In fondo alla strada” και “Healthy is good”). Βεβαίως και τα περισσότερο rock tracks, σαν το “Miguel’s panda”, με την πιο ψυχεδελική αφήγηση, ή σαν το “Urban modesty” με την πιο prog ανάπτυξη, έχουν τη θέση τους στο “Moving Target” – ένα άλμπουμ, που, σε κάθε περίπτωση, κρατάει το ενδιαφέρον σου καθ’ όλη τη διάρκειά του.
Επαφή: www.losenrecords.no