ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 132

13/12/2018
Πέθανε πριν τρεις μέρες ο τραγουδιστής, κιθαρίστας και βασικός συνθέτης των Ιταλών Banda Bassotti, Angelo Conti. Ήταν 62 ετών.

Τους Banda Bassoti τους είχαμε δει και στην Αθήνα, σε φεστιβάλ της ΚΝΕ και αλλού. Το “Luna Rossa” αναφέρεται στα θύματα της φασιστικής βίας στην Piazza Fontana του Μιλάνου, την 12η Δεκεμβρίου 1969 (είχαν σκοτωθεί 17 άνθρωποι) και είναι γραμμένο από τον Conti.  

https://www.youtube.com/watch?v=WAxQFOVq7lQ&t=

12/12/2018 

Παλιά για να βγάλεις διπλό βινύλιο περνούσες από χίλια μύρια κύματα (δεν συζητώ για τριπλό), τώρα οι εταιρείες τυπώνουν διπλά βινύλια για πλάκα. Ούτε το 10% απ' όσα διπλά βινύλια "κόβονται" τώρα δεν θα έβγαιναν παλιότερα. Και αυτό κάτι δείχνει. Ή μάλλον δείχνει πολλά. Πως το βινύλιο έχει φθηνό κόστος παραγωγής (πάρε να 'χεις) και μεγάλο κέρδος, πως ο κόσμος συνήθισε στις μεγάλες διάρκειες (τις οποίες επέβαλε το CD) και δε λέει να κάνει πίσω και πως όσο περισσότερη μουσική ηχογραφείται τόσο πιο πολύ θα δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις το αληθινά σημαντικό, από το αδιάφορο ή το ασήμαντο.

12/12/2018

Υπάρχει «φτωχό σινεμά» (και διεθνώς), το οποίο στην Ελλάδα υποστήριξε με πάθος, φθάνοντάς το σε καλλιτεχνικά ύψη μόνον ο Σταύρος Τορνές (και σ’ ένα άλλο ύψος ο Δήμος Αβδελιώδης). Το λέω, γιατί το σινεμά είναι ακριβή Τέχνη και απαιτεί λεφτά (κάποιο σοβαρό budget τέλος πάντων), για να γίνει όπως πρέπει. Το υποστηρίζω αυτό με αφορμή διάφορα που διαβάζω εσχάτως για το συμπαθητικό «φτωχό σινεμά» του Σταύρου Τσιώλη, με αφορμή την τελευταία ταινία του «Γυναίκες που Περάσατε από Δω».
Εγώ δεν είμαι φαν του σινεμά του Τσιώλη από τα έιτις και μετά, και τις ταινίες του (έχω δει τις πιο πολλές) τις θεωρώ μέτριες. Καλών προθέσεων, αλλά μέτριες. Απεναντίας, θεωρώ εργάρες κάποια από τα φιλμ που έκανε για το Φίνο στις αρχές του ’70, παρά τις όποιες υπερβολές (οι οποίες για μένα δεν είναι ενοχλητικές – σινεμά βλέπουμε, όχι ντοκιμαντέρ). Το λέω, γιατί εσχάτως κουβεντιάζαμε μ’ ένα φίλο για την περίφημη σκηνή από το «Ορατότης Μηδέν» (του Φώσκολου), όταν ο Κούρκουλος καίει στο δρόμο τα υπάρχοντά του καθώς ακούγεται το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου». Ο φίλος υποστήριζε πως η σκηνή δεν έχει αληθοφάνεια, επειδή ο Κούρκουλος βάζει ένα δίσκο σε γραμμόφωνο (και ακούγεται το τραγούδι), ενώ ο ήχος του τραγουδιού τού Πλέσσα προέρχεται από tape! Αν είναι δυνατόν! 

Από τις ταινίες που έκανε ο Τσιώλης στον Φίνο θεωρώ πρώτη του την «Κατάχρηση Εξουσίας» (1971) και φοβερό το σενάριό του για το «Θέμα Συνειδήσεως» (1973) του Πέτρου Λύκα (που για μένα είναι μία από τις κορυφαίες ταινίες της Finos Film, σχεδόν αριστούργημα). Με λυπεί το γεγονός πως ο Τσιώλης θάβει τις ταινίες του στον Φίνο (έτσι νομίζω), ξοδεύοντας για δεκαετίες το ταλέντο του σε κάτι ναΐφ παραγωγές, χωρίς βαθύ και κυρίως χωρίς ουσιαστικό καλλιτεχνικό έρμα. Αυτή είναι η γνώμη μου. 

10/12/2018

Μεγάλο κομμάτι. Ακουγόταν και στα Άγρια Νειάτα του Φώσκολου, με Διονύση Ξανθό, Πίκουλα, Ζαβραδινό και άλλους... Τραγουδάει ο Ιούδας (από το Jesus Christ Superstar) Κίμων Βασιλόπουλος...
 

9/12/2018

Ποστ και τεστ για παλιοσειρές (και ποδοσφαιρόφιλους). Λέμε ονόματα... Έχω βρει αρκετούς, αλλά όχι όλους... Ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή. Σκίτσο τρομερό από τον αείμνηστο ηθοποιό και ζωγράφο Μιχάλη Νικολινάκο...

4/12/2018

Αυτό το κλιπ δεν μπορείς να το δεις μόνο μια φορά. Τις τελευταίες μέρες-νύχτες το βλέπω συνέχεια, από 5-6 φορές την κάθε φορά. Δεν μου έχει συμβεί με πολλά κλιπ από το YouTube αυτό.
Φοβερή περσόνα, απίστευτη φάτσα-χτένισμα-ντύσιμο-κινήσεις, φωνή ανατριχιαστική (εμένα, στο ρεφρέν, αλήθεια τώρα, μου σηκώνεται η τρίχα) και φυσικά ένα μέγιστο τραγούδι – που το χορεύαμε κάποτε στις ντίσκο, δίχως να ξέρουμε ακριβώς το γιατί…

3/12/2018

Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν δει το label, το πώς είναι γραμμένα ο τίτλος και τα ονόματα και φυσικά ακόμη λιγότεροι έχουν πιάσει το δίσκο στα χέρια τους. Εθνικός ύμνος, αλλά και τέρας σπανιότητας…

(από βιβλίο είναι, όμως θα σας πω άλλη φορά από ποιο)

29/11/2018

Το άλμπουμ των Βρετανών Nucleus “Snakehips Etcetera” από το 1975, το είχα αγοράσει από το υπόγειο του Κοντογούρη στη δεκαετία του ’80 και ακόμη πιστεύω πως είναι ένα από τα τοπ βρετανικά fusion – θα το έβαζα στα 3-4 καλύτερα.

Έχουν κι άλλα φοβερά άλμπουμ οι Nucleus (εξάλλου αυτό ήταν το έβδομο δικό τους), αλλά είναι πιο σοφιστικέ (σε πιο Miles φάση κ.λπ.). Τούτο εδώ, όμως, είναι απέθαντο jazz-rock, με άπιαστο drive και με κιθάρα που σκοτώνει (από τον άγνωστο Ken Shaw). Και ο Ian Carr βέβαια σε μεγάλη φόρμα ακόμη… (Ακούστε το μέχρι τέλος) 

https://www.youtube.com/watch?v=TuPmVdGHH5A