ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 172

21/6/2019

>>Εργάζομαι συχνά, με ευχαρίστηση, όλα αυτά τα χρόνια, 15 ώρες τη μέρα.(…) Εργάζομαι τις Κυριακές, όπως όλοι οι συνάδελφοί μου.<<
[Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης]

Το να λες στους άλλους πόσο δουλεύεις είναι υπερφίαλο. Βασικά γιατί νομίζεις πως μόνο εσύ δουλεύεις, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ξύνονται. Και το ότι δουλεύει ένας αυτοαπασχολούμενος (ακόμη και αν είναι ηθοποιός) τις Κυριακές δεν σημαίνει απολύτως τίποτα – καθότι (ο αυτοαπασχολούμενος) μπορεί να δουλεύει και Πάσχα και Χριστούγεννα και τρεις και πέντε η ώρα το πρωί, οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου.
Κάθε φιλελές, όμως, είναι η προσωποποίηση του μόχθου, ενώ εμείς, τα παιδιά του λαού, ως γνωστόν κωλοβαράμε…

21/6/2019

Αυτό που συμβαίνει στην Αχαΐα, σ’ αυτές τις εκλογές, δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει.
Κατεβαίνουν στην ίδιο νομό, ως επικεφαλής των ψηφοδελτίων τους, ο Τσίπρας (Σύριζα), ο Μητσοτάκης (ΝΔ) και ο Γιωργάκης Παπανδρέου (Κινάλ). Και καλά ο Γιωργάκης δικαιολογείται (λόγω παππού, πατέρα κ.λπ.). Άιντε να δικαιολογήσουμε και τον Τσίπρα, σαν κληρονόμο της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» (το ακούνε αυτό κάποιοι λίγοι Πασόκοι, απ’ αυτούς που έχουν απομείνει στο Πασόκ, και τρελαίνονται), αλλά αυτός ο Μητσοτάκης τώρα τι θέλει να παραστήσει; Ότι δεν μασάει, ότι δεν φοβάται να εκτεθεί σ’ έναν, από πάππου προς πάππον, «δημοκρατικό» νομό και ότι δεν κωλώνει να μπει στο μάτι των Αχαιών;
Για μένα αυτή η κίνηση του Μητσοτάκη είναι αήθης, δείχνει μιαν εκδικητικότητα κι ένα κάποιο κόμπλεξ, ενώ δεν τηρεί και το φερ-πλέι (εμένα θα μου φαινόταν π.χ. το ίδιο άηθες να έβαζε ο Τσίπρας υποψηφιότητα στις καραμανλικές Σέρρες ή στα μητσοτακικά Χανιά) και γι’ αυτόν ακριβώς τον επιπλέον-λόγο οι Αχαιοί θα πρέπει να τον μαυρίσουν ακόμη περισσότερο… 

21/6/2019

Μόνο 2 λεπτά για ένα από τα πιο αριστουργηματικά ποπ τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Λόγια, μελωδία, τα πάντα. Συγκλονιστικοί Bee Gees...

19/6/2019

Προσωπικά δεν βλέπω πλέον τηλεόραση, ούτε σίριαλ στην τηλεόραση. Δεν μ’ ενδιαφέρουν καθόλου, γιατί δεν έχω χρόνο. Αν μένει χρόνος για να δω «έργα» προτιμώ να δω κάτι παλιό, που το έχω ξαναδεί (επειδή μ’ ενδιαφέρει να ανακαλύπτω λεπτομέρειες, που μου διέφυγαν κάποτε) ή να συμπληρώσω κενά με ταινίες, που θεωρώ ότι έπρεπε να τις είχα δει, την εποχή που έβλεπα συνεχώς ταινίες (σε τιβί, βίντεο και αίθουσες) και για κάποιο λόγο αμέλησα ή τις έχασα. Το ξέρω ότι χάνω και πράγματα καλά που βγαίνουν σήμερα, αλλά δεν με νοιάζει. Η ζωή είναι λίγη και δεν γίνεται να σπαταλάμε όλη τη μέρα μας μπροστά στις οθόνες. Κάνουμε επιλογές. Κι εμένα οι επιλογές μου δεν εξαρτώνται καθόλου από το Netflix.
Είδα πρόσφατα μια ταινία που την είχα δει, για πρώτη φορά, πριν 30+ χρόνια στην τιβί. Το Μαγαζάκι της Κεντρικής Οδού, μια τσεχοσλοβάκικη ταινία του 1965 (σκηνοθεσία Ján Kadár / Elmar Klos), που είχε βραβευθεί μάλιστα με Όσκαρ (ξενόγλωσσης) εκείνη τη χρονιά.
Πώς κατάφερναν οι άνθρωποι να κινηματογραφούν τόσο καθημερινές ιστορίες, περνώντας πανανθρώπινα και διαχρονικά μηνύματα, είναι απορίας άξιον. Έχει χαθεί η απλότητα και μαζί της η αγνότητα της πρώτης ματιάς. Όλα έχουν γίνει σύνθετα, μπερδεμένα, βαρυφορτωμένα, με κρυφά υποτίθεται επίπεδα ανάγνωσης, κάτι δαίδαλοι και κάτι κυκεώνες, που δεν ισοδυναμούν τελικά… ούτε μ’ ένα πιάτο φακή. Διαβάζω, πού και πού, γι’ αυτό το Game of Thrones και μειδιώ. Τόση πολυπλοκότητα, για να πεις τελικά τι;

Τα πιο σημαντικά πράγματα και στη ζωή και στο σινεμά τα λες με τα πιο απλά λόγια. Μόνον όσοι έχουν αυτό το χάρισμα αξίζουν αληθινά της προσοχής μας. Η φόρμα παίζει βέβαια ένα ρόλο. Αλλά το περιεχόμενο, που βγαίνει πάνω από τη φόρμα, θα πρέπει να ρέει και να είναι διάφανο σαν γάργαρο νερό. Αλλιώς μπλέκουμε. Και χάνουμε τον μπούσουλα.

Στο Μαγαζάκι της Κεντρικής Οδού βλέπουμε π.χ. πως ο διαφορετικός (εκεί μια κουφή, γριά Εβραία, ιδιοκτήτρια ενός μικρομάγαζου, που δέχεται το πογκρόμ των Ναζί, στη γερμανοκρατούμενη Σλοβακία) είναι ένας άνθρωπος ίδιος κι απαράλλακτος μ’ εμάς. Ένας «ξένος» άνθρωπος, που μπορεί να σε οδηγήσει να θυσιάσεις ακόμη και τη ζωή σου, όταν η περίσταση το απαιτήσει. Κάτι, που μπορεί να φαίνεται «κάπως» σε κάποιους από εμάς τώρα, αλλά προκύπτει τόσο φυσικά, μέσα σ’ αυτή την τόσο απλή και καταπληκτική ταινία, ώστε να σε κάνει να ανατριχιάζεις.