Δευτέρα 3 Ιουνίου 2019

ERIC ALEXANDER τρίτο δυνατό τζαζ άλμπουμ από την εταιρεία Giant Step Arts

Με δισκογραφία που αριθμεί δεκάδες άλμπουμ (προσωπικά και «συμμετοχές»), ο τενορίστας Eric Alexander είναι ένας από τους σημαντικούς jazzmen του καιρού μας. Στο δισκορυχείον μπορεί να υπάρχουν διάφορες αναφορές στο όνομά του, τώρα όμως μας δίνεται η ευκαιρία, για πρώτη φορά, να γράψουμε για ένα αποκλειστικώς δικό του CD – το τελευταίο του, που αποκαλείται Leap of Faith(2019) και που κυκλοφορεί από την Giant Step Arts (ένα νέο label, υπό τον τζαζ φωτογράφο και μηχανικό ήχου Jimmy Katz, το οποίο μας τροφοδοτεί εσχάτως με εντυπωσιακά άλμπουμ… θα έχετε προσέξει τα σχετικά, για τους Johnathan Blake και Jason Palmer). Το εν λόγω άλμπουμ είναι ζωντανά ηχογραφημένο στην Jazz Gallery της Νέας Υόρκης, τον Μάιο και τον Αύγουστο του 2018, πιάνοντας τον Eric Alexander σε σχήμα τρίο (έχοντας δίπλα του δηλαδή τον μπασίστα Doug Weiss και τον ντράμερ Johnathan Blake, για το άλμπουμ του οποίου “Trion” γράψαμε προσφάτως τα καλύτερα).
Και οι οκτώ συνθέσεις του CD ανήκουν στον Eric Alexander, αλλά σε κάποιες εξ αυτών δηλώνει ο ίδιος από πού είναι επηρεασμένος. Στην “Mars” ας πούμε, που είναι η δεύτερη στη σειρά και διαρκεί 11 λεπτά, η βασική του επιρροή είναι το ωραίο χορευτικό trackFinesse” (2016) του Bruno Mars, η αρμονική ανάπτυξή του δηλαδή – κάτι που το αντιλαμβάνεσαι σταδιακώς, όταν ο Alexander αρχίζει να ανεβάζει τα vibes και από… νωχελική spiritual jazz να καταφεύγει σ’ ένα «κολτρεϊνικό» παρανάλωμα. Επίσης, το προτελευταίο 2λεπτο “Magyar” είναι επηρεασμένο από Bartók – κάτι που μπορεί να το μαρτυρά ο τίτλος του, αν και δεν εύκολο να το συλλάβεις. Από ’κει και πέρα, όμως, οι συνθέσεις του Alexander έχουν να παρουσιάσουν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που βασικά συνοψίζονται σε μια μεταφορά του ήχου του John Coltrane στο σήμερα. Τα πάντα, ακολουθίες συγχορδιών, εναλλαγές, παύσεις, αρμονική διαχείριση, φέρνουν στη μνήμη Coltrane, όχι όμως σαν ένα «ξερό αντίγραφο», αλλά μέσω εκπληκτικών συνθέσεων που στηρίζονται, περαιτέρω, στο αεικίνητο κοντραμπάσο του Weiss και στο συχνά πολυρυθμικό drumming του Blake. Επιτομή όλων αυτών συνιστά το τελευταίο εκπληκτικό 13λεπτο (και μεγαλύτερο σε διάρκεια track του άλμπουμ), που έχει τίτλο “Second impression” και που όχι μόνον ως τίτλος παραπέμπει στον μεγάλο δάσκαλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου