LUKE GILLESPIE ένα απολαυστικό τζαζ άλμπουμ για όλους

Πιανίστας (αμερικανικής καταγωγής, γεννημένος στο Kyoto) είναι ο Luke Gillespie, με το “Moving Mists” [Patois Records, 2019] να αποτελεί την τέταρτη καταγραφή του (όπως διαβάζουμε). Λέμε και γράφουμε για ένα άλμπουμ δέκα συνθέσεων, περιέχον τέσσερα originals (του Gillespie) και έξι versions – οι τέσσερις πάνω σε γνωστά παλαιά jazz standards (“I hear a rhapsody”, “My funny Valentine”, “Beautiful love”, “All the things you are”) και οι υπόλοιπες δύο σε δύο… jazz-jazz standards, στο “Giant steps” του John Coltrane και στο “Round midnight” του Thelonious Monk. Όμως και από τη μεριά των πρωτοτύπων υπάρχουν σαφείς αναφορές του Gillespie σε ορισμένα κλασικά θέματα της τζαζ ιστορίας, όπως π.χ. στο “Blues for all”, που αποτελεί μια παραλλαγή του “All blues” του Miles Davis (από το κλασικό “Kind of Blue”). Μ’ αυτά και μ’ αυτά θέλουμε να πούμε πως το “Moving Mists” είναι ένα άλμπουμ απολύτως προσανατολισμένο προς την τρανή jazz history, οργανωμένο με ενθουσιασμό από μια πολύ δυνατή και πολυμελή ομάδα μουσικών, αφού στην εγγραφή παίρνουν μέρος δεκατρείς συνολικώς παίκτες. Βασικά υπάρχει ένα τρίο που ακούγεται σχεδόν σε όλα τα tracks (Luke Gillespie πιάνο, Jeremy Allen κοντραμπάσο, Steve Houghton ντραμς) και από ’κει και κάτω δέκα οργανοπαίκτες (σε κιθάρες, σαξόφωνα, τρομπέτες, τρομπόνια κ.λπ.), που εμφανίζονται περιστασιακώς (και ειδικώς) ανά track.

Όλες οι versions ακούγονται εντυπωσιακές, με πρώτη όλων εκείνη στο “My funny Valentine”, με νέα εναρμόνιση για πιάνο-τρίο και με ρυθμικά στοιχεία δανεισμένα από το βραζιλιάνικο choro (εκπληκτικό!). Επίσης έξοχα ακούγεται στ’ αυτιά μου, τόσο το “Giant steps” (για πιάνο-τρίο, τρομπέτα και τενόρο σαξόφωνο), καθώς διαθέτει, και αυτό, νέα αρμονική επεξεργασία και ιλιγγιώδη παιξίματα, όσο και το “Round midnight” (με τον Gillespie να διασκευάζει τη θαυμάσια μελωδία επηρεασμένος βασικά από τον… Σοπέν!).

Και φυσικά είναι και τα πρωτότυπα, που ηχούν το ίδιο δυναμικά στην εξέλιξή τους και επεξεργασμένα μ’ έναν τρόπο, που φανερώνει και ταλέντο και γνώσεις. Για παράδειγμα το “This I dig of grew” (ένα κλασικό hard bop με αναφορές μουσικές ή μη στους Mulgrew Miller και Hank Mobley) και βεβαίως το “DaNaBar”, το 10λεπτο και μεγαλύτερο σε διάρκεια track του άλμπουμ. Μια μπαλάντα ενορχηστωμένη (από τον Brent Wallarab) για πιάνο-μπάσο-ντραμς και ακόμη φλούγκελχορν, τενόρο και σοπράνο σαξόφωνα, που ακούγεται… μαγική!

Επαφή: www.patoisrecords.net