ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΣΠΑΡΑΤΟΣ το “Rage Park” τώρα και σε δίσκο

Πέρυσι τέτοιαν εποχή διαβάζαμε στα sites σχετικά με το Rage Park του Σταύρου Γασπαράτου (Stavros Gasparatos):

«Rage Park / Σταύρος Γασπαράτος / Καλεσμένοι χορογράφοι-χορευτές: Blenard Azizaj, Έλενα Αντωνίου, Μαριάννα Καβαλλιεράτου / 17, 18,19 Ιουλίου, Πειραιώς 260 (Β) / Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Πρόκειται για μια εγκατάσταση-περφόρμανς, με βάση το ομώνυμο νέο μουσικό έργο του συνθέτη Σταύρου Γασπαράτου, που χωρίζεται σε τρία μέρη και ερμηνεύεται ζωντανά από πενταμελές σύνολο μουσικών, μέσα σε μια εγκατάσταση η οποία λειτουργεί σαν σκηνικός χώρος, αλλά και σαν μουσικό όργανο. Με δεδομένα το μουσικό έργο και την ηχητική / εικαστική εγκατάσταση, ο συνθέτης καλεί τρεις χορευτές / χορογράφους να αλληλεπιδράσουν, να χορογραφήσουν και να ερμηνεύσουν τα τρία μουσικά μέρη. Αφετηρία του έργου, η συνεχιζόμενη συσσώρευση οργής και η ανάγκη εξωτερίκευσής της ως τρόπος λύτρωσης. Συνδυάζοντας ζωντανή μουσική και χορευτική περφόρμανς τo Rage Park θα επιχειρήσει να κινηθεί στην λεπτή γραμμή που χωρίζει την ηρεμία από την οργή και να προσκαλέσει το κοινό να ζήσει αυτή την εμπειρία εκτόνωσης και ελευθερίας». (elculture.gr)

Είναι προφανές λοιπόν πως στην περίπτωση τού “Range Park” έχουμε να κάνουμε με την αποτύπωση στο βινύλιο μιας μουσικής επένδυσης, που αποτελεί το μέρος μόνο μιας ευρύτερης σκηνικής-χορευτικής performance. Τούτο σημαίνει πως ο ήχος, από μόνος του, χωρίς την εικόνα και την κίνηση δηλαδή, θα πρέπει να μπορεί να «σταθεί» ανεξαρτήτως του δρωμένου, εμφανίζοντας μιαν αυτοτέλεια. Το καταφέρνει; Ναι, μάλλον ναι, θα λέγαμε.

Εννοούμε, προφανώς, πως οι μουσικές του Γασπαράτου, διατηρώντας αυτό το περιβαλλοντικό στοιχείο (έναν συνδυασμό σύγχρονης κλασικής και electro-ambient), έχουν τη δύναμη να ανατέμνουν το χρόνο, φέρνοντας στο τώρα, μέσω ενός άλμπουμ, μια μουσική, που διακρίνεται για την περιγραφικότητά της, δίχως ταυτοχρόνως να απαρνείται τα πιο έντονα κατά τόπους ξεσπάσματα (που προφανώς συνάδουν με κάποιες πολύ συγκεκριμένες στιγμές της παράστασης).

Μέσα σ’ αυτό το ηχητικό σκηνικό, που διατηρεί στοιχεία τελετουργικού μεγαλεπήβολου, ο Γασπαράτος φανερώνει, για μιαν ακόμη φορά, δείγματα ενός συνθέτη που δεν επαναπαύεται στο προφανές, υιοθετώντας φόρμες πέραν του τραγουδιού και της pop, δίχως να σύρεται, σαν συνθέτης από… τραβηγμένες πρωτοπορίες.

Άλμπουμ που θέλει το χρόνο του, για να λειτουργήσει, είναι το “Rage Park” – και τέτοια άλμπουμ τα έχει οπωσδήποτε ανάγκη η σύγχρονη δισκογραφία.

Να σημειώσουμε μόνον πως ό,τι ακούμε εδώ δεν αφορά σε κάποια στουντιακή αναπαραγωγή της μουσικής, αλλά στη ζωντανή παρουσίασή της στην Πειραιώς 260 (Β), πέρυσι τον Ιούλιο. Σ’ εκείνη την παράσταση είχαν συμμετάσχει οι Αναστάσης Μυσιρλής τσέλο, Μιχάλης Βρέττας βιολί, Περικλής Τιμπλαλέξης βιολί, Πάνος Τσίγκος πιάνο, ηλεκτρονικά και Σταύρος Γασπαράτος πιάνο, ηλεκτρονικά, κρουστά.

Επαφή: www.inner-ear.gr