ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 173

27/6/2019

Αυτό το κείμενο είναι από το τραγικό Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015, το οποίο είχε (και) την υπογραφή του Βαρουφάκη. Από τη στιγμή που υπέγραψε ένα τέτοιο κείμενο ο Βαρουφάκης, αντί να παραιτηθεί (ως θα όφειλε), η περίπτωσή του για μένα είναι καμένη.

Μηδέν, τίποτα. Ωραία λόγια μόνο (δηλαδή της πλάκας), για να περνιόμαστε για… εναλλακτικοί. 

26/6/2019

Να βγει ένας πολιτικός, όταν του βάζουν Αργυρό για να τον αναγνωρίσει και φωνάζει από την πρώτη νότα (ο πολιτικός) «Αργυρός, Αργυρός», μη χάσει και τον πούνε… αδιάβαστο, να σηκώσει ανάστημα και να πει με θάρρος και με παρρησία μπροστά στο αγριεμένο πλήθος.
Εγώ δεν ακούω τέτοιες πορδοκολώνιες, βγάλε το. Και βάλε μου Paul Bley, άμα θέλεις, να σου αναγνωρίσω… (δεν ξύπνησα ακόμη, πλευρό γύρισα).  

26/6/2019

Η παρουσία Μητσοτάκη σ’ αυτόν τον Αρναούτογλου ήταν σχεδόν αηδιαστική – κρίμα δηλαδή, για όλους, ένα τόσο λίγο άτομο, ένα τόσο κοινό και κενό άτομο, να προβάλλεται ως το μεγάλο φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας.
Επί μία ώρα και πλέον αυτός ο άνθρωπος δεν είπε τίποτα ουσιαστικό. Τίποτα έξυπνο. Τίποτα που να σου δείξει να καταλάβεις ότι υπάρχει ένα βάθος, πέρα από μια πρωτόλεια σκέψη, πίσω απ’ αυτά που λέει. Άτομο που αναφέρεται στη μουσική και που δείχνει να γνωρίζει από Guns N' Roses και Αργυρό και κάτω (θλιβερά ονόματα, πόσω μάλλον όταν μπαίνουν στα χείλια άμουσων πολιτικών) είναι για κλάματα. Δεν θα μείνω στα διάφορα επιμέρους, που δείχνουν το «απόλυτο μηδέν» του ατόμου, αλλά μόνο σε ένα που αποδεικνύει την απέραντη μικροψυχία του. Κάτι ακόμη χειρότερο.
Τον ρωτάει λοιπόν αυτός ο Αρναούτογλου... πέστε μου ένα θετικό, ένα, της κυβέρνησης Σύριζα.
Προσέξτε τώρα. Κάθε αληθινά σοβαρός άνθρωπος, όταν δεχθεί αυτή την ερώτηση θα απαντήσει… καταφατικώς καταφατικά. Δηλαδή θα ψάξει και θα βρει ένα κάποιο θετικό, ώστε να δείξει την άνεσή του, το γεγονός πως δεν κωλώνει να αναγνωρίσει και κάτι ωραίο στον αντίπαλό του. Μόνο άμα είσαι από Μητσοτάκης-και-προς-τα-κάτω δεν θα βρεις ούτε ένα αληθινά θετικό (το «σύμφωνο συμβίωσης» π.χ. το οποίο έχεις ψηφίσει κιόλας), προτάσσοντας ως μόνο «θετικό» το ότι… η κυβέρνηση Τσίπρα μας έδωσε να καταλάβουμε ποιο είναι το ήθος της Αριστεράς (κάπως έτσι τα είπε, δεν τα θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, αλλά αυτή είναι η ουσία τους). Τι άλλο να πεις;
Θλίψη και λίγο από οργή, για την επιλογή κανα-δύο εκατομμυρίων Ελλήνων… 

25/6/2019

Να ένα πολύ μεγάλο τραγούδι. Δύσκολα βρίσκεις μεγαλύτερο. Για έναν έρωτα που καταρρέει. Με το ένα πρόσωπο να προσπαθεί να ξεχάσει, να συγχωρήσει, να ανακαλύψει ξανά τα σημεία επαφής, να δώσει μια νέα ευκαιρία, να συμβιβαστεί, αλλά με το άλλο να εξακολουθεί να συμπεριφέρεται νευρικά, σπασμωδικά, εγωιστικά ή και με πίσω σκέψεις.
Πολύ μεγάλη στιγμή για τον στιχουργό Bernie Taupin και φοβερή διαχείριση της μελωδίας από τον Elton John. Ίσως το κορυφαίο τραγούδι τους.
Ακούστηκε για πρώτη φορά στο “Blue Moves” του ’76, αλλά η εκτέλεση λίγα χρόνια αργότερα (1986-87) με τη Συμφωνική της Μελβούρνης είναι απλησίαστη.

https://www.youtube.com/watch?v=4nX5NvlK1rE

25/6/2019

Και κάτι ακόμη για τον Giorgio Moroder.
Εμείς, που ξεκινούσαμε ν’ ακούμε νέο και παλιότερο ροκ στις αρχές του ’80, από Romeo Void και Blasters μέχρι Caravan και East of Eden, και παθαίναμε ζημιά με δίσκους σαν το “Nothing Can Stop Us” του Robert Wyatt, κάτι μουσικές σαν αυτές που έβγαζε ο Moroder τις θεωρούσαμε της πλάκας. Μόνο για ONNEΔίτες με παντελόνι Americanino, με πιέτες, και κοντομάνικο μπλουζάκι DUR. Σήμερα, όλα, ακόμη και τα σκουπίδια θεωρούνται «πρωτοπορίες» και σε λίγο μας βλέπω να προσκυνάμε μέχρι και τον… Βαρβεράκη (για τον οποίο μου ζήταγε πληροφορίες η άλλη).
Το μόνο άλμπουμ του Moroder που έχω, κι εκείνο μισό, είναι ένα γαλλικό library LP, από τις αρχές του ’70, που είχα βρει κάποτε στο Μοναστηράκι, το οποίο στην πρώτη πλευρά είχε κάτι κομμάτια με τον Moroder (“Yummy yummy yummy”, “Make me your baby” κ.λπ. – ορισμένα είχαν βγει και σε 45άρια στην Ελλάδα σε ετικέτα Melody), ενώ στη δεύτερη ακούγονταν κάποιοι Heaven Blues (που δεν πρέπει να είχαν σχέση με τον Moroder, ούτε και με το blues) και που ήταν πολύ καλοί.
Και κάπως έτσι κράτησα το LP και δεν το «σκότωσα» σε κάποιο deal…  

25/6/2019

Επίσης του Γιάνη δεν του αρέσει το πετρέλαιο, γιατί λέει πως όσοι βγάζουν πετρέλαιο γίνονται όλοι… Νιγηριανοί και όχι Νορβηγοί. Γι’ αυτό προτείνει, ως… διακεκριμένος μηχανικός (ώστε να γίνουμε όλοι Βαυαροί κάποια μέρα) ρεύμα από τους βοριάδες, τις λιακάδες, τα κύματα, την ομίχλη, το χαλάζι, τον καπνό, τη φωτιά και τις… αρκούδες. Όταν βρέχει αρκούδες…

25/6/2019

Ο Γιάνης ήταν και είναι μόνο το IOU, το παράλληλο σύστημα πληρωμών, τίποτ’ άλλο. Τώρα κλαίει, γιατί θα το εφαρμόσουν πρώτοι (mini BOTs) οι ακροδεξιοί στην Ιταλία…

25/6/2019

Πόσοι επικίνδυνοι, τυχαίοι, διάττοντες, συγκυριακοί και "ό,τι να 'ναι" πρέπει να μπουν στη Βουλή (σε κόμματα αναφέρομαι), για να μην πάρει τελικά αυτοδυναμία ο Μητσοτάκης;
Είναι ένα, και αυτό, από τα ψευτοδιλήμματα των εκλογών.

25/6/2019

Σαν Πλέσσας... από το δεύτερο άλμπουμ των Αμερικάνων Ars Nova. Δισκάρα, που είχε βγει στα μέσα του '80 και στην Ελλάδα, σε ωραία επανέκδοση. Απλώς εδώ το τραβάνε λίγο, ενώ τα θέματα του Πλέσσα τελείωναν στα δυο λεπτά. (1969)

https://www.youtube.com/watch?v=IzDvavOGxCI

24/6/2019

«Ο πατέρας της ντίσκο» διαβάζω από κάτι έλληνες νέοπες (που αντιγράφουν κάτι άσχετους ξένους), ο Giorgio Moroder, ο οποίος, λέω εγώ τώρα, θα έρθει να παίξει στην Αθήνα, παριστάνοντας ότι κάνει πρόγραμμα, στρίβοντας κάτι κουμπιά. (Αν έρθει με ορχήστρα πάω πάσο και σβήνω το «στρίβοντας κάτι κουμπιά»).
Για βρείτε μου εσείς οι νεότεροι, που τα ξέρετε όλα, πιο παλιό euro-disco κομμάτι από αυτό εδώ. 1974…
https://www.youtube.com/watch?v=UYJwqf44vcw

24/6/2019

Τιμή και δόξα στον Μίκη Θεοδωράκη, αλλά αυτά που παίζει η Λαϊκή Ορχήστρα και θα τραγουδήσουν ο Νταλάρας με το Ρέμο (και όλοι οι υπόλοιποι) είναι χιλιοακουσμένα και για μένα, πλέον, βαρετά (επειδή είναι πασίγνωστα κομμάτια, τραγουδισμένα από τους ίδιους και τους ίδιους). Εκείνο που χρειάζεται επειγόντως είναι μια Oρχήστρα, που να μπορεί να παίξει τέτοια πράγματα, ώστε να κουνηθεί το σύμπαν…

https://www.youtube.com/watch?v=jkypyT24Qew

23/6/2019

Πρέπει να ζούμε την πιο υποτονική προεκλογική περίοδο των τελευταίων δεκαετιών. Γίναμε εντελώς του Κολωνακίου. Μάχη από τις καρέκλες μας και μόνο μέσα από τις οθόνες. Μόνο ο Άδωνις έχει μείνει να φωνασκεί σαν καρακάξα, θυμίζοντας τον παλιό καιρό.
Πού είναι οι εποχές, θέλω να πω, με τις συρράξεις (ακρο)δεξιών και πασόκων, με αλυσίδες, καδρόνια κ.λπ. έξω από το ιστορικό ζαχαροπλαστείο του Καραβίτη, στο κέντρο της Πάτρας, πριν 30βάλε χρόνια, και με τους… διακεκριμένους εμπλεκόμενους (δεξιούς και πασόκους) να διορίζονται, από δω κι από κει, αμέσως μετά; Συνταξιούχοι τώρα πια...

23/6/2019
Όταν έχεις δημιουργική φαντασία και είσαι ταλεντάρα, σαν τον Ιταλογάλλο Nino Ferrer, τότε κάνεις θαύματα. Παίρνεις δηλαδή ένα αθάνατο groovy soul anthem τού πολύ μεγάλου James Booker από το 1963, το “Big Nick”, του βάζεις ευτράπελους στίχους (γύρω από ένα πικνίκ στην εξοχή, όπου προσπαθείς να μην ξεχάσεις το ένα και το άλλο για να περιδρομιάσεις, αλλά όταν πιάνει βροχή σκέφτεσαι πως ξέχασες τις ομπρέλες) και το μετατρέπεις σ’ ένα ανεπανάληπτο τραγούδι, με μπόλικη crazyness. Les Cornichons, 1965, Nino Ferrer… (Ακούστε στα σχόλια το original και την ιταλόφωνη εκδοχή του). 

22/6/2019

Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια, που έχει πει ο Γιώργος Πολυχρονιάδης. Διαχρονικό κι αγαπημένο…

https://www.youtube.com/watch?v=iPmG_JLtVhg