THOMAS DAHL & COURT / EIVIND AUSTAD TRIO / SIRIL MALMEDAL HAUGE - JACOB YOUNG τρία άλμπουμ από την Νορβηγία

THOMAS DAHL & COURT: Quilter [Losen Records, 2019]

Το ονοματεπώνυμο “Thomas Dahl” μού ήταν γνωστό. Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Χτυπώντας το, λοιπόν, στο search του blog βρήκα πως αυτός ο νορβηγός κιθαρίστας ήταν μέλος τού πολύ καλού Skydive Trio, για το άλμπουμ του οποίου “Sun Moee” [Hubro, 2015] είχα γράψει κάποτε καλά λόγια. Αποκλείεται, όμως, να τον θυμόμουν από ’κει. Από κάπου αλλού τον ήξερα. Anyway…

Εδώ πάντως, στο “Quilter”, έχουμε τον Thomas T Dahl να πρωταγωνιστεί ως μέλος των Court (μαζί του και οι Harmen Fraanje πιάνο, Magne Thormodsæter μπάσο, Håkon Mjåset Johansen ντραμς), ενός τζαζ κουαρτέτου δηλαδή, με κάπως ιδιότυπα χαρακτηριστικά. Λέμε «ιδιότυπα», επειδή η jazz των Court δεν είναι μια τυπική… αμερικανικής προέλευσης τζαζ, που πατά πάνω στα κλασικά διδάγματα, αλλά ένα ευρωπαϊκό ανάλογό της, nordic ναι, που διατηρεί λίγες επαφές με το blues και πολλές με την ευρωπαϊκή παράδοση.

Οι κλασικές αναφορές είναι προφανείς εδώ, όπως και μια τάση από τον Dahl (που έχει γράψει όλες τις συνθέσεις) να βαδίσει πάνω σε τροχιές, που έχουν χαράξει άλλοι πριν από ’κείνον, χωρίς όμως να αποτελεί μια τυπική συνέχειά τους. Και αναφέρομαι κυρίως στους συμπατριώτες του κιθαρίστες Terje Rypdal και Jon Eberson – χωρίς να ξεχνώ τα πιο καινούρια ονόματα, με τα οποία ο Dahl υπήρξε/είναι συνοδοιπόρος (Eivind Aarset, Jakob Young κ.ά.). Με τον πιανίστα Harmen Fraanje να έχει μεγάλο μερίδιο στην επεξεργασία και τη διαμόρφωση των κάπως σύνθετων μελωδιών και με όλη την μπάντα να είναι μελετημένα προσανατολισμένη προς την οικοδόμηση ενός «αυστηρού» κλίματος συγκροτημένης και ωραία επεξεργασμένης euro-jazz, το “Quitler” δείχνει να ανταποκρίνεται πλήρως στους σκοπούς του.

EIVIND AUSTAD TRIO: Northbound [Losen Records, 2019]

Έτερος Νορβηγός, πιανίστας αυτή τη φορά, με τη δική του ιστορία, ο Eivind Austad έχει τώρα ένα ακόμη δικό του άλμπουμ σε κίνηση το οποίο αποκαλείται “Northbound”. Πρόκειται για μια piano-trio πρόταση (οι Magne Thormodsæter μπάσο και Håkon Mjåset Johansen ντραμς έχουν αναλάβει το ρυθμικό τμήμα), που επικεντρώνεται σε συνθέσεις του Austad (επτά στον αριθμό) και σε μία μάλλον απρόβλεπτη διασκευή – στο “Space oddity” του David Bowie.

Ξεκινώντας απ’ αυτήν την τελευταία θα λέγαμε πως ο Austad κατορθώνει εύκολα να την φέρει στα μέτρα του, με τον μπασίστα Thormodsæter να «κρατάει» γερά το track και με το πιάνο να προβάρει την κλασική μελωδία, με μικρές παραλλαγές που δεν αλλοιώνουν, σε καμία περίπτωση, την αρμονική ακολουθία. Καλή προσπάθεια!

Ακόμη ωραιότερος, όμως, είναι ο Austad με το τρίο του στις δικές του συνθέσεις. Μέσα από την κάπως cool προσέγγισή του, που ανακαλεί στη μνήμη μου –πέραν από τον Bill Evans, που θα παραμένει πάντα μια υψηλή σταθερά– πιανίστες σαν τον σουηδό Jan Johansson, ο Austad, με τις αργές και μεσαίες ταχύτητες που επιλέγει, αναπτύσσει ωραία τα θέματά του, σκοπεύοντας πάντα προς έναν… ECM στόχο με πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές. Τον βοηθούν προς αυτό και οι χρόνοι που επιλέγει να κινηθεί (με τις 7λεπτες συνήθως διάρκειες) και βεβαίως η προσωπική συνθετική μαεστρία του, η οποία, μέσα από θέματα σαν το “Down that road” πιάνει κορυφή.

Άλμπουμ για… τζαζ ανάπαυση και καρτερία είναι το “Northbound” – ένα απλό κομψοτέχνημα της nordic jazz.

SIRIL MALMEDAL HAUGE / JACOB YOUNG: Last Things [Oslo Session Recordings, 2017]

Μία νορβηγή τραγουδίστρια, η Siril Malmedal Hauge, κι ένας νορβηγός κιθαρίστας, ο Jacob Young, προτείνουν με το “Last Things” ένα άλμπουμ με τραγούδια. Το άκουσμα είναι folk, με το νόημα που είχε η λέξη στα sixties, καθώς πρόθεση των δύο μουσικών είναι να αναθερμάνουν εκείνον τον τύπο της αφήγησης, που στηρίζεται σε μία καθαρή και απέριττη φωνή και περαιτέρω στη συνοδεία αυτής της φωνής με μια κιθάρα. Βεβαίως, στην πράξη, θα μπορούσε ένας, μόνος του, τραγουδοποιός να πράττει και τα δύο (και να τραγουδά και να συνοδεύει τον εαυτό του στην κιθάρα), όμως και τα ντουέτα κιθάρα-φωνή δεν ήταν σπάνιο είδος στα sixties (ούτε και σήμερα).

Το υλικό, που επεξεργάζονται και προτείνουν εδώ οι Hague και Young, αποτελείται, κυρίως, από διασκευές. Beatles, Jimi Hendrix, Cole Porter και διάφορα άλλα αμερικανικά στάνταρντ, ενώ ανάμεσα… σκορπίζονται και κανα-δυο πρωτότυπα (συνθέσεις του Young). Το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο, ενώ εμφανίζει και μιαν ενοργανική ποικιλία (και το λέμε τούτο, χωρίς να υπονοούμε πως θα ήταν απαραίτητο), αφού ακούγονται κατά τόπους μπάντζο, ηλεκτρική κιθάρα και μαντολίνο.

Καλή προσπάθεια λοιπόν, και με τζαζ αποχρώσεις εννοείται, και με την Hague να προσφέρει ενίοτε και ωραία scat (στο “No moon at all”, που είχε πρωτοπεί η Doris Day και δεκάδες άλλοι αργότερα), αλλά και υπέροχο τραγούδισμα (στο “Lilac wine” του James Shelton).

Επαφή: www.losenrecords.no