το WAYNE WALLACE LATIN JAZZ QUINTET και το κορυφαίο latin-jazz άλμπουμ του

Ο τρομπονίστας Wayne Wallace έχει δώσει αριστουργήματα της latin jazz τα τελευταία χρόνια και τούτο δεν κρύβεται. Απεναντίας… λέγεται και γράφεται. Γι’ αυτό κι εμείς έχουμε πει εδώ τα σχετικά για τις δισκάρες του “¡Bien Bien!” (2009), “Latin Jazz / Jazz Latin” (2013), “Intercambio” (2015), “Canto América” (2016) [αυτό το τελευταίο σε συνεργασία με τον Michael Spiro] και δεν ξέρω για ποιες άλλες ακόμη. Κάθε άλμπουμ τού Wayne Wallace (στη δική του εταιρεία Patois Records) είναι κι ένα latin παρανάλωμα, μια βουτιά στην πιο hot-χορευτική μεριά της jazz, κάτι που συμβαίνει και με το παρόν “The Rhythm of Invention” [Patois Records, 2019], που ολοκληρώνεται μέσω του Wayne Wallace Latin Jazz Quintet (δηλ. των Murray Low πιάνο, David Belove μπάσο, Colin Douglas ντραμς, κρουστά, Michael Spiro congas, κρουστά, Wayne Wallace τρομπόνι).

Το άλμπουμ είναι εκπληκτικό, και όταν κάτι είναι εκπληκτικό τότε τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Εδώ μετράνε τα πάντα. Κατ’ αρχάς οι μεγάλοι μουσικοί που συμμετέχουν, οι πέντε βασικοί και οι καμμιά 20αριά guests(!), έπειτα οι συνθέσεις (πρωτότυπες και διασκευές) και βεβαίως η «ζεστή» ηχογράφηση παραγωγή της Patois Records, που δίνει σ’ αυτό το διακεκαυμένο session τις ποιότητες που του ταιριάζουν.

Εισαγωγή με το “Vamonos pa’l monte” του Eddie Palmieri (από το θρυλικό φερώνυμο άλμπουμ του 1971) και με ειδική αναφορά, στις liner notes, στον τρομπονίστα Barry Rogers (από Dreams κ.λπ.), συνεργάτη του Palmieri πριν ακόμη και από τα μέσα του ’60. Συνέχεια με το “Take five” του Paul Desmond σε μια τελείως απρόσμενη εκτέλεση, με το κλασικό 5/4 να μετατρέπεται σε 5/8, και με συγκλονιστικά… πυρακτωμένα αποτελέσματα. Το πρώτο πρωτότυπο κομμάτι (του Wallace) είναι το πέμπτο στη σειρά (“The rhythm of invention”) και συνδέει spoken-word και ραπάρισμα με latin εκτροπές στο ύφος της μεγάλης black jazz (των μικρών εταιρειών) των seventies.

Από ’κει και κάτω να πούμε τι; Είτε με τις εντυπωσιακές διασκευές (στο “In a mist” του Bix Beiderbecke π.χ.) είτε με το πρωτότυπο υλικό (“El arroyo”, “Atardecer metancero” κ.λπ.) το κλίμα και το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Η μπάντα παίζει εκπληκτικά, με τον… δείκτη να είναι μονίμως καρφωμένος στο «κόκκινο».

Μεγάλο άλμπουμ! Αληθινή σπονδή στη χαρά της ζωής – και στη λατρεία της μουσικής φυσικά!

Επαφή: www.waynewallacelatinjazzquintet.com